ἀληθινή ἱστορία. Μέ τό 1ή Μέ τό 2;

 

ἀληθινή ἱστορία

Μέ τό 1ή Μέ τό 2;

 

Τά Μαθηματικά τοῡ ἄρεσαν πολύ· τό ἴδιο καί ἡ Φυσική. Τοῦ ἄρεσε νά λύνει τίς δύσκολες ἀσκήσεις, μάλιστα ὅσο ἀνέβαινε τίς τάξεις, ὅλο καί δυσκολότερες. Κι ἔνιωθε μιά καύχηση γιά τήν ἱκανότητά του αὐτή. Μέχρι πού ἔγινε φοιτητής. Τῆς Θεολογίας, παρακαλῶ. Αὐτή τελικά τόν συνήρπασε. Τό πῶς ἔγινε, αὐτό εἶναι ἄλλη μεγάλη ἱστορία.

Ἐκεῖ λοιπόν, στή Θεολογία, συγκεκριμένα στό δεύτερο ἔτος, συνειδητοποίησε πὼς δέν εἶχε ἰδέα ἀπό Μαθηματικά. Ἔμαθε τότε στό μάθημα τῆς Ποιμαντικῆς ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι θεόπλαστος, πρόσωπο μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο, εἰκόνα τοῦ ἴδιου τοῦ Δημιουργοῦ του, καί ὅτι τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου δέν ἀπευθύνεται στήν ἀπρόσωπη μᾶζα, ἀλλά στόν κάθε ἄνθρωπο ὡς ξεχωριστή ἄπειρης ἀξίας προσωπικότητα. Τότε κατάλαβε πώς δέν ἤξερε Μαθηματικά.

Ἡ μάνα του τά ἤξερε καλύτερα. Ναί, ἡ μάνα του πού δέν εἶχε τελειώσει οὔτε τό Δημοτικό. Ἡ μάνα του...

Θυμήθηκε...

Ἦταν τότε μαθητής μᾶλλον τῆς τρίτης τάξεως τοῦ Γυμνασίου. Σπούδαζε ἐκεῖ στήν κοντινή τους πόλη. Κοντινή... τρόπος τοῦ λέγειν. Πενῆντα χιλιόμετρα ἀτέλειωτα, πού ἔπρεπε νά τά περπατήσει μέ τά πόδια γιά νά βρεθεῖ στό χωριό του κατά τίς διακοπές τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Πάσχα καί τό καλοκαίρι. Δέκα μέ δώδεκα ὧρες δρόμος, ἀνάλογα μέ τόν καιρό.

Τό χαιρόταν τό καλοκαίρι ἐκεῖ στό ὀρεινό, στά 1000 μέτρα, χωριό του. Ὁ πατέρας του βέβαια ἔλειπε. Μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἄντρες τοῦ χωριοῦ ἦταν στά δάση - ὑλοτόμοι ὅλοι τους. Θά τόν ἔβλεπαν τό Σαββατοκύριακο, ἄν δούλευαν κάπου κοντά, ἤ ἀνά δεκαπέντε ἡμέρες, ἄν τό δάσος ἦταν μακριά.

Ἔμεναν στό σπίτι μέ τή μάνα του. Φτώχεια μεγάλη. Εἶχαν τούς μικρούς τους κήπους, πεντέξι γιδοπρόβατα, τίς κότες, τά κουνέλια... Βέβαια τά κουνέλια συχνά χόρταιναν τήν ἀλεποῦ. Ὅσο κι ἄν τά ἀσφάλιζε ὁ πατέρας του, πάντα ἔβρισκε τρόπο ἡ παμπόνηρη νά τά ἁρπάζει.

Ἄ! Εἶχαν καί τήν ἀγελάδα τους, τή Θυμιούλα. Ἔτσι τήν εἶχε ὀνομάσει ἡ μάνα του, διότι εἶχε γεννηθεῖ τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου.

Σπουδαία ἀγελάδα. Ἀπό αὐτήν ζοῦσαν μέ τό γάλα της, τό γιαούρτι, τό τυρί. Πουλοῦσαν καί λίγο γάλα σέ μιά - δυό οἰκογένειες, εἶχε καί τόν τρόπο της ἡ μάνα του νά προσφέρει κρυφά σέ κάνα δυό ἄλλες.

Ὅμως ἀγελαδάρης στό χωριό δέν ὑπῆρχε. Κι ἦταν ὑποχρεωμένη κάθε οἰκογένεια μέ τή σειρά της νά ὁδηγεῖ ὅλες τίς ἀγελάδες τοῦ χωριοῦ - καμιά σαρανταριά - στό βουνό νά βοσκήσουν.

Ὅταν ἐρχόταν ἡ σειρά τους, πήγαιναν μέ τή μάνα του οἱ δυό τους. Εἶχαν ὅμως μιά συνήθεια καί ὁ πατέρας καί ἡ μάνα του: Ἤθελαν νά τις ὁδηγοῦν πολύ ψηλά στό βουνό, ἐκεῖ πού ἦταν πλούσιο τό χορτάρι καί καταπράσινο, ἀκόμη καί μές στό κατακαλόκαιρο.

Ἔτσι καί κείνη τή φορά. Θά τίς πήγαιναν πολύ ψηλά, δίπλα ἀπό τίς ὀξυές. Ὅμως οἱ ἀγελάδες δέν εἶναι σάν τά πρόβατα, νά πηγαίνουν ὅλες μαζί. Ἡ καθεμιά τραβάει τόν δρόμο της. Ἔπρεπε λοιπόν νά τίς μαζεύουν συνεχῶς καί νά ἐλέγχουν ἄν τίς ἔχουν ὅλες, εἰδικά ὅταν περνοῦσαν ἀπό κάποιο πυκνό δάσος.

Πράγματι κάποια στιγμή χώθηκαν σέ πολύ πυκνό δάσος. Μόλις βγῆκαν σέ κάποιο ξέφωτο, τοῦ εἶπε ἡ μάνα του:

-Γιά ἀνέβα σε κεῖνον ἐκεῖ τόν βράχο καί μέτρα τες: νά δοῦμε, τίς ἔχουμε ὅλες;

Ἀνέβηκε σβέλτος κι ἄρχισε νά μετράει φωναχτά:

-Μία, δύο, τρεῖς...

-Σταμάτα! τοῦ φώναξε ἀπότομα ἡ μάνα του. Δέν μετρᾶς σωστά.

-Τί λές, ρέ μάνα! τῆς ἀπάντησε. Ἐσύ θά μέ μάθεις νά μετράω; καί συνέχισε ἀπτόητος: Μία, δύο, τρεῖς...

-Σταμάτα, σοῦ εἶπα! ξαναφώναξε ἐκείνη. Δέν μετρᾶς σωστά. Τά ζῶα τά μετρᾶμε μέ τό δύο. Μόνο τοὺς ἀνθρώπους μετρᾶμε μέ τό ἕνα.

-Μὲ τὸ δύο; Δηλαδή: δύο, τέσσερις, ἕξι, ὀχτώ;

-Ναί, ἔτσι: δύο, τέσσερις, ἕξι, όχτώ...

Δέν κατάλαβε τότε. Ἔπρεπε νά γίνει φοιτητής τῆς Θεολογίας γιὰ νὰ καταλάβει ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν εἴμαστε Κοπάδι ζώων, βόδια, ἀπρόσωπη μάζα, ἀλλά πρόσωπα. Ὁ καθένας μοναδικός καί ἄπειρης ἀξίας· ὅπως ἡ σοφία τῆς παραδόσεως τόσων γενεῶν εἶχε μεταγγισθεῖ καί στή μάνα του.

Ναί, δέν ἤξερε Μαθηματικά. Ἦταν πολύ πιό κάτω ἀπό τή σχεδόν ἀγράμματη μάνα του.

Ἕνας, δύο τρεῖς... ἔτσι μετρᾶνε τούς ἀνθρώπους.

Δύο, τέσσερις, ἕξι... τίς ἀγελάδες, τά βόδια, ὅλα τά ζῶα.

-Ἄ, ρέ μάνα!

Πε­ρι­ο­δι­κὸ «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀ­ριθμ. 2273, 15 Ὀκτωβρί­ου 2022, σελ. 429-430