ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

2	ΤΡΙΤΗ	Ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, Ἀββακούμ προφήτου, Μυρόπης μάρτυρος, Ἀββακούμ ὁσίου τοῦ ἐν Καλαμιθάσῃ  ἀσκήσαντος παρὰ το χωρίον Φτερικούδι
6	ΣΑΒΒΑΤΟΝ	Νι­κο­λά­ου τοῦ  ἐν Μύ­ροις τοῦ Θαυ­μα­τουρ­γοῦ. Ἐκ μεταθέσεως Βαρβάρας μεγαλομάρτυρος, Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ καὶ Σάββα τοῦ ἡγιασμένου
7	ΚΥΡΙΑΚΗ	Ι­΄Λ­Ο­Υ­ΚΑ, Ἀμβροσίου ἐπισκόπου Μεδιολάνων. Γερασίμου ὁσίου του ὑμνογράφου, τοῦ Μικραγιαννανίτου. Ἐκ μεταθέσεως Σύλ­λη­ψις τῆς Ἁ­γί­ας Ἄν­νης, μη­τρός τῆς Θε­ο­τό­κου
12	ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ	Σπυ­ρί­δω­νος ἐ­πι­σκό­που Τρι­μυ­θοῦν­τος τοῦ Θαυ­μα­τουρ­γοῦ
14	ΚΥΡΙΑΚΗ	Ι­Α΄Λ­Ο­Υ­ΚΑ (ΑΓ. Π­Ρ­Ο­Π­Α­Τ­Ο­Ρ­ΩΝ). Θύρσου, Λευκίου, Καλλινίκου, Φιλήμονος, Ἀπολλωνίου, Ἀρριανοῦ μαρτύρων καί τῶν σύν αὐτοῖς. Ἐκ μεταθέσεως Ἐλευθερίου ἱερομάρτυρος και Ἀνθίας τῆς μητρός αὐτοῦ
17	ΤΕΤΑΡΤΗ	Ἀπόγευμα ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΕΥΧΕΛΑΙΟΝ
21	ΚΥΡΙΑΚΗ	ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ Μνή­μην ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν πάν­των τῶν ἀ­π’ αἰ­ῶ­νος Θε­ῷ εὐ­α­ρε­στη­σάν­των, ἀ­πό Ἀ­δάμ ἂ­χρι καί Ἰ­ω­σήφ τοῦ μνή­στο­ρος τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου· Ἰουλιανῆς μάρτυρος τῆς ἐν Νικομηδείᾳ· Θεμιστοκλέους μάρτυρος. Ἐκ μεταθέσεως Ἀ­να­στα­σί­ας Φαρ­μα­κο­λυ­τρί­ας.
24	ΤΕΤΑΡΤΗ	Παραμονή τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως. Εὐ­γε­νί­ας ὁ­σι­ο­παρ­θε­νο­μάρ­τυρος Ἡ Ἀ­κο­λου­θί­α τῶν ΜΕΓ.  ΩΡΩΝ τῶν  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, καὶ στη συ­νέ­χεια ὁ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ μέ τή Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
25	ΠΕΜΠΤΗ	ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
28	ΚΥΡΙΑΚΗ	ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ. Τ­ῶν δικαίων θεοπατόρων Ἰωσήφ  τ­οῦ Μνή­στο­ρος, Δαυ­ίδ τ­οῦ βα­σι­λέ­ως καί Ἰ­α­κώ­βου τοῦ Ἀ­δελ­φο­θέ­ου· τῶν δισμυρίων μαρτύρων τῶν ἐν Νικομηδείᾳ καέντων.

ΩΡΑΡΙΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ : 4.00 Μ.Μ.

ΟΡΘΡΟΣ  :  6.30 Π.Μ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

(30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ Γ΄

Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς πρωΐ πρώτῃ Σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ᾿ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτὰ δαιμόνια. Ἐκείνη πορευθεῖσα ἀπήγγειλε τοῖς μετ᾿ αὐτοῦ γενομένοις, πενθοῦσι καὶ κλαίουσι. Κἀκεῖνοι ἀκούσαντες ὅτι ζῇ καὶ ἐθεάθη ὑπ᾿ αὐτῆς ἠπίστησαν. Μετὰ δὲ ταῦτα δυσὶν ἐξ αὐτῶν περιπατοῦσιν ἐφανερώθη ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, πορευομένοις, εἰς ἀγρόν. Κἀκεῖνοι ἀπελθόντες ἀπήγγειλαν τοῖς λοιποῖς, οὐδὲ ἐκείνοις ἐπίστευσαν. Ὕστερον, ἀνακειμένοις αὐτοῖς τοῖς ἕνδεκα ἐφανερώθη, καὶ ὠνείδισε τήν ἀπιστίαν αὐτῶν καὶ σκληροκαρδίαν, ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτὸν ἐγηγερμένον, οὐκ ἐπίστευσαν. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς΄ Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς, σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας, κατακριθήσεται. Σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει. Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς, ὄφεις ἀροῦσι, κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει, ἐπὶ ἀῤῥώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν. Ὁ μὲν οὖν Κύριος, μετὰ τὸ λαλῆσαι αὐτοῖς, ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες, ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος, διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. Ἀμήν.

(Μᾶρκ. ιϚ΄[16]  9 – 20)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀφοῦ λοιπὸν ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς τὸ πρωὶ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, ἐμφανίστηκε πρῶτα στὴ Μαρία τὴ Μαγδαληνή, ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχε βγάλει ἑπτὰ δαιμόνια. Ἐκείνη πῆγε καὶ τὸ ἀνήγγειλε αὐτὸ στοὺς μαθητὲς ποὺ ἦταν πρωτύτερα μαζί του καὶ τώρα πενθοῦσαν κι ἔκλαιγαν γιὰ τὸν θάνατο τοῦ διδασκάλου τους. Ἀλλὰ ἐκεῖνοι, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ζεῖ καὶ ὅτι αὐτὴ τὸν εἶδε, δὲν πίστεψαν στὰ λόγια της. Καὶ μετὰ ἀπ᾿ αὐτά, ἐμφανίστηκε μὲ ἄλλη μορφή, διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη ποὺ εἶχε προτοῦ σταυρωθεῖ, σὲ δύο ἀπ᾿ αὐτούς, καθὼς βάδιζαν καὶ πήγαιναν σὲ κάποιο χωράφι. Κι ἐκεῖνοι πῆγαν καὶ τὸ ἀνήγγειλαν αὐτὸ στοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους. Ἀλλὰ οὔτε σὲ κείνους πίστεψαν. Ὕστερα ἐμφανίστηκε στοὺς ἕντεκα μαθητές, ὅταν αὐτοὶ εἶχαν καθίσει νὰ δειπνήσουν. Καὶ τοὺς ἐπέπληξε γιὰ τὴν ὁλιγοπιστία τους καὶ γιὰ τὴ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς τους, διότι δὲν πίστεψαν σ᾿ ἐκείνους ποὺ τὸν εἶδαν ἀναστημένο. Ἔπειτα τοὺς εἶπε: Νὰ πᾶτε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη καὶ νὰ κηρύξετε τὸ εὐαγγέλιο σ᾿ ὅλη τὴ λογικὴ κτίση, σ᾿ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ πιστέψει στὸ κήρυγμά σας καὶ θὰ βαπτισθεῖ, θὰ σωθεῖ. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ δὲν θὰ πιστέψει, θὰ καταδικασθεῖ. Καὶ σ᾿ ἐκείνους ποὺ θὰ πιστέψουν, θὰ ἀκολουθήσουν αὐτὰ τὰ ὑπερφυσικὰ σημάδια, ποὺ θὰ ἀποδεικνύουν τὴ θεία χάρη ποὺ θὰ ἐνεργεῖ μέσα ἀπ᾿ τοὺς κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς τους. Αὐτοὶ μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός μου θὰ βγάζουν δαιμόνια ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους, θὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες ποὺ θὰ εἶναι γι᾿ αὐτοὺς νέες κι ἄγνωστες μέχρι τὴ στιγμὴ ἐκείνη, θὰ πιάνουν στὰ χέρια τους φίδια φαρμακερά, χωρὶς νὰ παθαίνουν τίποτε ἀπ᾿ τὰ δαγκώματά τους· κι ἂν ἀκόμη πιοῦν δηλητήριο ποὺ φέρνει θάνατο, δὲν θὰ πάθουν τίποτε· θὰ βάζουν τὰ χέρια τους πάνω σὲ ἀρρώστους, κι ἐκεῖνοι θὰ γίνονται καλά. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Κύριος τοὺς μίλησε ἐπανειλημμένα καὶ τοὺς εἶπε μεταξὺ ἄλλων κι αὐτά, ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανὸ καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός. Κι ἐκεῖνοι βγῆκαν καὶ περιδιάβηκαν τὴν οἰκουμένη, καὶ κήρυξαν τὸ εὐαγγέλιο σὲ κάθε μέρος. Κι ὁ Κύριος ἦταν συνεργός τους καὶ ἐπιβεβαίωνε τὸν λόγο τοῦ κηρύγματός τους μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἐπακολουθοῦσαν στὸ κήρυγμά τους. Ἀμήν.

 

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΑΠ. ΑΝΔΡΕΟΥ)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.  

                                                                   (Α΄ Κορ. δ΄[4] 9-16)

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, νομίζω ὅτι ὁ Θεός ἐμᾶς τούς Ἀποστόλους μᾶς παρουσίασε δημόσια καί στά μάτια ὅλων ὡς τελευταίους, ὡς καταδίκους πού πρόκειται νά θανατωθοῦν. Διότι γίναμε θέαμα σ’ ὅλο τόν κόσμο, καί στούς ἀγγέλους καί στούς ἀνθρώπους. Καί ἀπό τή μιά μᾶς θαυμάζουν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη μᾶς περιφρονοῦν καί μᾶς χλευάζουν οἱ ἄλλοι. Ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμαστε ἀπό τούς ἀπίστους ἠλίθιοι καί ἀνόητοι γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ· ἐσεῖς ὅμως εἶστε συνετοί ἐν Χριστῷ. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς καί καταδιωκόμαστε ἀπό τούς ἀνθρώπους· ἐσεῖς ὅμως εἶστε ἰσχυροί, διότι δέν σᾶς βρῆκε κάποιος πειρασμός. Ἐσεῖς εἶστε ἔνδοξοι, ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε ἄτιμοι καί περιφρονημένοι. Μέχρι τήν ὥρα αὐτή πού σᾶς γράφω, καί πεινοῦμε καί ὑποφέρουμε ἀπό δίψα στίς περιοδεῖες μας, καί δέν ἔχουμε ἀρκετά ροῦχα, ὅταν στή μέση τῶν ταξιδιῶν μας μᾶς πιάνει ξαφνικά ὁ χειμώνας· καί δεχόμαστε χτυπήματα καί κακομεταχειρίσεις, καί δέν παραμένουμε μόνιμα πουθενά, ἀλλά διαρκῶς φεύγουμε ἐδῶ κι ἐκεῖ. Καί κοπιάζουμε δουλεύοντας μέ τά ἴδια μας τά χέρια. Τήν ὥρα πού μᾶς βρίζουν ἐκεῖνοι πού ἀπιστοῦν στό Εὐαγγέλιο καί μᾶς περιγελοῦν, ἐμεῖς εὐχόμαστε τό καλό τους. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν, δείχνουμε ἀνοχή στούς διῶκτες μας. Ἐνῶ μᾶς δυσφημοῦν καί μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦμε μέ λόγια γλυκά καί παρηγορητικά. Σάν καθάρματα καί σκουπίδια τοῦ κόσμου γίναμε, ἀποβράσματα ἀκάθαρτα τῆς κοινωνίας στά μάτια ὅλων μέχρι τή στιγμή αὐτή. Δέν θέλω μ’ αὐτά πού σᾶς γράφω νά σᾶς ντροπιάσω, ἀλλά σάν παιδιά μου ἀγαπητά σᾶς συμβουλεύω. Ναί. Σᾶς συμβουλεύω μέ πατρική λαχτάρα καί στοργή. Διότι, ἐάν ἔχετε πάρα πολλούς παιδαγωγούς καί διδασκάλους ἐν Χριστῷ, δέν ἔχετε ὅμως πολλούς πατέρες. Ἕναν καί μόνο πνευματικό πατέρα ἔχετε, ἐμένα. Διότι ἐγώ μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σᾶς γέννησα πνευματικά, μέ τή χάρη πού μοῦ ἔδωσε ἡ κοινωνία καί ἡ σχέση μου μέ τόν Χριστό. Ἀφοῦ λοιπόν εἶμαι πατέρας σας, σᾶς παρακαλῶ νά γίνεστε μιμητές μου.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (ΑΠ. ΑΝΔΡΕΟΥ)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἱστήκει ὁ ᾽Ιωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ ᾽Ιησοῦ περιπατοῦντι λέγει, ῎Ιδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἤκουσαν οἱ δύο μαθηταὶ αὐτοῦ λαλοῦντος καὶ ἠκολούθησαν τῷ ᾽Ιησοῦ. Στραφεὶς δὲ ὁ ᾽Ιησοῦς καὶ θεασάμενος αὐτοὺς ἀκολουθοῦντας λέγει αὐτοῖς, Τί ζητεῖτε; οἱ δὲ εἶπαν αὐτῷ, ῾Ραββί (ὃ λέγεται μεθερμηνευόμενον Διδάσκαλε), ποῦ μένεις; λέγει αὐτοῖς, ῎Ερχεσθε καὶ ὄψεσθε. ἦλθον οὖν καὶ εἶδον ποῦ μένει, καὶ παρ᾽ αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη. Ἦν ᾽Ανδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ ᾽Ιωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ· εὑρίσκει οὗτος πρῶτον τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα καὶ λέγει αὐτῷ, Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν [ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον Χριστός]· ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν ᾽Ιησοῦν. ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ ᾽Ιησοῦς εἶπεν, Σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς ᾽Ιωάννου· σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς [ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος]. Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ εὑρίσκει Φίλιππον. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾽Ιησοῦς, ᾽Ακολούθει μοι. Ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως ᾽Ανδρέου καὶ Πέτρου. Εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ, ὃν ἔγραψεν Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται εὑρήκαμεν, ᾽Ιησοῦν υἱὸν τοῦ ᾽Ιωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. Καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ, ᾽Εκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος, ῎Ερχου καὶ ἴδε. Εἶδεν ὁ ᾽Ιησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ, ῎Ιδε ἀληθῶς ᾽Ισραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστιν. Λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ, Πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη ᾽Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ, Πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. Ἀπεκρίθη αὐτῷ Ναθαναήλ, ῾Ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ βασιλεὺς εἶ τοῦ ᾽Ισραήλ. Ἀπεκρίθη ᾽Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ, Ὅτι εἶπόν σοι ὅτι εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψῃ. Καὶ λέγει αὐτῷ, ᾽Αμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.

(Ἰω. α΄[1] 35-52)

Ε­Ρ­Μ­Η­Ν­Ε­ΙΑ (Π.Ν.Τ­Ρ­Ε­Μ­Π­Ε­ΛΑ)

Τήν ἄλλη μέρα ὁ Ἰωάννης στεκόταν πάλι στό συνηθισμένο μέρος πού κήρυττε, καί μαζί του ἦταν καί δύο ἀπό τούς μαθητές του. Κι ἀφοῦ παρατήρησε μέ εὐλάβεια τόν Ἰησοῦ, πού τή στιγμή ἐκείνη περπατοῦσε, εἶπε: Αὐτός εἶναι τό Ἀρνίο πού παρέδωσε ὁ Θεός Πατέρας του νά θυσιαστεῖ γιά χάρη μας. Οἱ δύο μαθητές τόν ἄκουσαν νά τό λέει αὐτό καί ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ. Στράφηκε τότε πίσω ὁ Ἰησοῦς, καί καθώς τούς εἶδε νά τόν ἀκολουθοῦν σιωπηλοί, ἐνῶ εἶχαν μεγάλο πόθο νά τοῦ μιλήσουν, τούς εἶπε: Τί θέλετε καί τί ζητᾶτε ἀπό μένα; Κι ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: Ραββί (πού σημαίνει Διδάσκαλε), ποῦ μένεις, γιά νά σέ ἐπισκεφθοῦμε καί νά μιλήσουμε μαζί σου; Κι αὐτός τούς εἶπε: Ἐλᾶτε τώρα καί δεῖτε ποῦ μένω. Ἦλθαν λοιπόν καί εἶδαν ποῦ μένει, κι ἔμειναν κοντά του τήν ἡμέρα ἐκείνη. Ἡ ὥρα μάλιστα πού συνάντησαν τόν Ἰησοῦ οἱ δύο μαθητές ἦταν περίπου δέκα ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου, δηλαδή τέσσερις τό ἀπόγευμα. Ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο αὐτούς μαθητές πού ἄκουσαν ἀπό τόν Ἰωάννη τά ὅσα εἶπε γιά τόν Ἰησοῦ καί τόν ἀκολούθησαν, ἦταν ὁ Ἀνδρέας, ὁ ἀδελφός τοῦ Σίμωνος Πέτρου. Πρίν ὅμως ἀκόμη βρεῖ ὁ ἄλλος μαθητής τόν ἀδελφό του, βρίσκει ὁ Ἀνδρέας πρῶτος τόν ἀδελφό του Σίμωνα καί τοῦ λέει: Βρήκαμε τόν Μεσσία (ὄνομα πού σημαίνει Χριστός). Κι ἐνῶ εἶχε ἀρχίσει πιά νά νυχτώνει, τόν ἔφερε τήν ἴδια αὐτή μέρα στόν Ἰησοῦ. Κι ὁ Ἰησοῦς τόν κοίταξε μέ βλέμμα ἐρευνητικό καί καλοσυνάτο καί τοῦ εἶπε: Ἐσύ εἶσαι ὁ Σίμων, ὁ γιός τοῦ Ἰωνᾶ. Ἐσύ, ἐπειδή θά γίνεις στερεός στήν πίστη σάν πέτρα, θά ὀνομασθεῖς Κηφᾶς (πού σημαίνει Πέτρος). Τήν ἄλλη μέρα ἀποφάσισε ὁ Ἰησοῦς νά ἀναχωρήσει γιά τή Γαλιλαία. Βρίσκει τότε τόν Φίλιππο καί τοῦ λέει: Ἀκολούθησέ με στό ταξίδι πού πρόκειται νά κάνω. Ὁ Φίλιππος μάλιστα καταγόταν ἀπό τή Βηθσαϊδά, τήν πατρίδα τοῦ Ἀνδρέα καί τοῦ Πέτρου. Βρίσκει στό μεταξύ ὁ Φίλιππος τόν Ναθαναήλ καί τοῦ λέει: Ἐκεῖνον γιά τόν ὁποῖο ἔγραψε ὁ Μωυσῆς στόν νόμο καί προανήγγειλαν οἱ προφῆτες, τόν βρήκαμε. Εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ γιός τοῦ Ἰωσήφ, καί κατάγεται ἀπό τή Ναζαρέτ. Ἀλλά ὁ Ναθαναήλ τοῦ εἶπε: Ἀπό τή Ναζαρέτ, τό κακό καί ἄσημο αὐτό χωριό, μπορεῖ νά βγεῖ τίποτε καλό; Τοῦ λέει ὁ Φίλιππος: Ἔλα, κι ὅταν τόν δεῖς μέ τά μάτια σου, θά πεισθεῖς. Εἶδε ὁ Ἰησοῦς τόν Ναθαναήλ νά ἔρχεται κοντά του καί λέει γι᾿ αὐτόν: Νά ἕνας γνήσιος καί πραγματικός Ἰσραηλίτης, πού δέν ἔχει στήν καρδιά του καμία πονηριά καί δόλο, ἀλλά ποθεῖ μέ εἰλικρίνεια νά βρεῖ τήν ἀλήθεια. Τοῦ λέει ὁ Ναθαναήλ: Ἀπό ποῦ μέ ξέρεις; Καί πῶς γνωρίζεις τήν εἰλικρίνεια τῶν μυστικῶν μου σκέψεων καί ἐλατηρίων; Τοῦ ἀποκρίθηκε τότε ὁ Ἰησοῦς: Πρίν ἀκόμη σέ φωνάξει ὁ Φίλιππος, ὅταν ἤσουν κάτω ἀπό τή συκιά καί προσευχόσουν μακριά ἀπό κάθε μάτι ἀνθρώπου, ἐγώ μέ τό ὑπερφυσικό καί θεῖο μου βλέμμα σέ εἶδα. Τότε ὁ Ναθαναήλ τοῦ ἀποκρίθηκε: Διδάσκαλε, ἐσύ πράγματι εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐσύ εἶσαι ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ πού περιμέναμε σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες. Καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: Ἐπειδή σοῦ εἶπα ὅτι σέ εἶδα κάτω ἀπό τή συκιά πιστεύεις; Θά δεῖς πιό μεγάλα καί πιό θαυμαστά πράγματα ἀπ᾿ αὐτά. Καί τοῦ λέει: Ἀληθινά σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ἀπό τώρα πού ἄνοιξε ὁ οὐρανός κατά τή βάπτισή μου, θά δεῖτε κι ἐσεῖς τόν οὐρανό ἀνοιγμένο, καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβαίνουν καί νά κατεβαίνουν στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ὡς υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μοναδικός ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀνθρώπινου γένους· καί πρόκειται νά ἔλθει καί πάλι ὡς Κριτής ἔνδοξος καθισμένος πάνω σέ νεφέλες. Θά ἀνεβαίνουν καί θά κατεβαίνουν οἱ ἄγγελοι προκειμένου νά ὑπηρετοῦν αὐτόν καί τήν Ἐκκλησία του.

Ἀ­πο­λυ­τί­κιον  

Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κο­ν­τά­κιον

Τὸν τῆς ἀνδρείας ἐπώνυμον θεηγόρον, καὶ μαθητῶν τὸν πρωτόκλητον τοῦ Σωτῆρος, Πέτρου τὸν σύγγονον εὐφημήσωμεν· ὅτι ὡς πάλαι τούτῳ, καὶ νῦν ἡμῖν ἐκέκραγεν· Εὑρήκαμεν δεῦτε τὸν ποθούμενον.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

      ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025)

 

ΕΩΘΙΝΟΝ Β΄

Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν τὸν Ἰησοῦν. Καὶ λίαν πρωΐ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. Καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς, Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος, ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον, εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς, Μὴ ἐκθαμβεῖσθε, Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον, ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὦδε, ἴδε, ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν, ἀλλ' ὑπάγετε, εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ, ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν, ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. Καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου, εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον, ἐφοβοῦντο γάρ.

(Μᾶρκ. ιϚ΄[16] 1 – 8)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἀφοῦ πέρασε τό Σάββατο, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη ἀγόρασαν τό βράδυ τοῦ Σαββάτου ἀρώματα, γιά νά ἔλθουν τό πρωί στόν τάφο καί νά ἀλείψουν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί πολύ πρωί τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἔρχονται στό μνημεῖο τήν ὥρα πού ὁ ἥλιος ἄρχισε νά διαλύει τό πρωινό σκοτάδι, καθώς πῆρε ν᾿ ἀνατέλλει κάτω ἀπ᾿ τόν ὁρίζοντα. Κι ἔλεγαν μεταξύ τους: Ποιός θά μᾶς κυλίσει τή μεγάλη πέτρα μακριά ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ μνημείου; Μόλις ὅμως ἔστρεψαν τά μάτια τους πρός τά ἐκεῖ, εἶδαν ὅτι εἶχε μετατοπισθεῖ ἡ πέτρα μακριά ἀπ᾿ τό μνημεῖο. Καί τά ἔλεγαν αὐτά μεταξύ τους, διότι ἡ πέτρα αὐτή ἦταν πολύ μεγάλη καί δέν ἦταν εὔκολο νά μετακινηθεῖ. Κι ἀφοῦ μπῆκαν στό μνημεῖο, εἶδαν ἕνα νέο πού καθόταν στά δεξιά τοῦ μνημείου καί ἦταν ντυμένος μέ λευκή στολή, καί γέμισαν μέ τρόμο καί κατάπληξη. Αὐτός ὅμως τούς εἶπε: Μήν τρομάζετε καί μή φοβάστε. Ξέρω ποιόν ζητᾶτε. Ζητᾶτε τόν Ἰησοῦ τόν Ναζαρηνό τόν ἐσταυρωμένο. Ἀναστήθηκε. Δέν εἶναι ἐδῶ. Νά, εἶναι ἀδειανό τό μέρος πού τόν ἔβαλαν. Ἀλλά πηγαίνετε καί πέστε στούς μαθητές του καί ἰδιαιτέρως στόν Πέτρο, πού ἔχει ἀνάγκη παρηγοριᾶς καί βεβαιώσεως ὅτι συγχωρήθηκε γιά τήν ἄρνησή του, ὅτι πηγαίνει πρίν ἀπό σᾶς στή Γαλιλαία καί σᾶς περιμένει ἐκεῖ. Ἐκεῖ θά τόν δεῖτε, ὅπως σᾶς τό εἶπε πρίν σταυρωθεῖ. Ἐκεῖνες τότε βγῆκαν κι ἔφυγαν ἀπό τό μνημεῖο. Ἦταν μάλιστα γεμάτες τρόμο καί ἔκσταση. Δέν εἶπαν ὅμως τίποτε σέ κανένα, διότι ἦταν φοβισμένες.

 

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΚΔ’ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, Χρι­στός ἐ­στιν ἡ εἰ­ρή­νη ἡ­μῶν, ὁ ποι­ή­σας τὰ ἀμ­φό­τε­ρα ἓν καὶ τὸ με­σό­τοι­χον τοῦ φραγ­μοῦ λύ­σας, τὴν ἔ­χθραν, ἐν τῇ σαρ­κὶ αὐ­τοῦ τὸν νό­μον τῶν ἐν­το­λῶν ἐν δόγ­μα­σι κα­ταρ­γή­σας, ἵ­να τοὺς δύ­ο κτί­σῃ ἐν ἑ­αυ­τῷ εἰς ἕ­να και­νὸν ἄν­θρω­πον ποι­ῶν εἰ­ρή­νην, καὶ ἀ­πο­κα­ταλ­λά­ξῃ τοὺς ἀμ­φο­τέ­ρους ἐν ἑ­νὶ σώ­μα­τι τῷ Θε­ῷ διὰ τοῦ σταυ­ροῦ, ἀ­πο­κτε­ί­νας τὴν ἔ­χθραν ἐν αὐ­τῷ· καὶ ἐλ­θὼν εὐ­ηγ­γε­λί­σα­το εἰ­ρή­νην ὑ­μῖν τοῖς μα­κρὰν καὶ τοῖς ἐγ­γύς, ὅ­τι δι᾿ αὐ­τοῦ ἔ­χο­μεν τὴν προ­σα­γω­γὴν οἱ ἀμ­φό­τε­ροι ἐν ἑ­νὶ πνε­ύ­μα­τι πρὸς τὸν πα­τέ­ρα. Ἄ­ρα οὖν οὐ­κέ­τι ἐ­στὲ ξέ­νοι καὶ πά­ροι­κοι, ἀλ­λὰ συμ­πο­λῖ­ται τῶν ἁ­γί­ων καὶ οἰ­κεῖ­οι τοῦ Θε­οῦ, ἐ­ποι­κο­δο­μη­θέν­τες ἐ­πὶ τῷ θε­με­λί­ῳ τῶν ἀ­πο­στό­λων καὶ προ­φη­τῶν, ὄν­τος ἀ­κρο­γω­νι­α­ί­ου αὐ­τοῦ ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἐν ᾧ πᾶ­σα οἰ­κο­δο­μὴ συ­ναρ­μο­λο­γου­μέ­νη αὔ­ξει εἰς να­ὸν ἅ­γιον ἐν Κυ­ρί­ῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑ­μεῖς συ­νοι­κο­δο­μεῖ­σθε εἰς κα­τοι­κη­τή­ριον τοῦ Θε­οῦ ἐν Πνε­ύ­μα­τι.

                                   (Ἐφεσ. β΄[2] 14-22)  

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

 Ἀ­δελ­φοί, ὁ Χριστός ε­ἶ­ν­αι ἡ ε­ἰ­ρ­ή­νη μ­ας. Α­ὐ­τ­ὸς ἔ­κ­α­νε κ­αὶ τ­ο­ὺς δ­ύο ἀ­ν­τ­ι­μ­α­χ­ό­μ­ε­ν­ο­υς κ­ό­σ­μ­ο­υς, τ­ὸν Ἰ­ο­υ­δ­α­ϊ­σ­μὸ κ­αὶ τ­ὸν Ἐ­θ­ν­ι­σ­μό, ἕ­να. Α­ὐ­τ­ὸς γκρέ­μ­ι­σε κ­αὶ κ­α­τ­έ­λ­υ­σε τ­ὸν τ­οῖχο π­οὺ δ­η­μ­ι­ο­υ­ρ­γ­ο­ῦ­σε ὁ φ­ρ­α­γ­μ­ὸς τοῦ ν­ό­μου π­οὺ ὀ­ρ­θ­ω­ν­ό­τ­αν ἀ­ν­ά­μ­ε­σα σ­τ­ο­ὺς δ­ύο λ­α­ο­ὺς κ­αὶ τ­ο­ὺς χ­ώ­ρ­ι­ζε. Κ­α­τ­έ­λυ­σε δ­η­λ­α­δὴ τ­ὴν ἔ­χ­θ­ρα τ­ῶν δ­ύο λ­α­ῶν, ἀφοῦ κ­α­τ­ά­ρ­γ­η­σε μὲ τὸ α­ἷμά του τὸν ν­ό­μο τ­ῶν ἐ­ν­τ­ο­λ­ῶν, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ π­ε­ρ­ι­ε­ῖ­χε ἐ­π­ι­β­λ­η­τ­ι­κ­ὲς π­ρ­ο­σ­τ­α­γ­ές, δὲν ἔ­δ­ι­νε ὅμως κ­αὶ τὴ χ­ά­ρη γ­ιὰ τ­ὴν ἐ­φ­α­ρ­μ­ο­γὴ κ­αὶ τ­ὴν τ­ή­ρ­η­ση τ­ῶν π­ρ­ο­σ­τ­α­γ­μά­τ­ων α­ὐ­τ­ῶν. Κ­αὶ κ­α­τ­ή­ρ­γ­η­σε τὸ ν­ό­μο, ἔ­τ­σι ὥ­σ­τε ἑ­ν­ώ­ν­ο­ν­τ­ας τ­ο­ὺς δ­ύο λ­α­ο­ὺς μὲ τὸν ἑαυτό του νά ­δ­η­μ­ι­ο­υ­ρ­γ­ή­σ­ει ἕ­να ν­έο ἀ­ν­θ­ρ­ω­πο, μ­ιὰ ν­έα ἀ­ν­θ­ρ­ω­π­ό­τ­η­τα, κι ἔ­τ­σι νὰ φ­έ­ρ­ει ε­ἰ­ρ­ή­νη μ­ε­τ­α­ξύ τ­ο­υς· κ­αὶ μὲ τὸ σ­τ­α­υ­ρ­ι­κὸ τ­ου θ­ά­να­το νά συ­μ­φ­ι­λ­ι­ώ­σ­ει κ­αὶ τ­ο­ὺς δ­ύο λ­α­ο­ὺς μὲ τ­ὸν Θ­εό, ἑνωμένους τ­ώ­ρα σ' ἕ­να σ­ῶ­μα, ἀφοῦ π­ρ­ο­η­γ­ο­υ­μ­έ­ν­ως θὰ θ­α­ν­ά­τ­ω­νε τ­ὴν ἔ­χ­θ­ρα μὲ τὸ θ­ά­ν­α­τό του. Κι ἀφοῦ ἦ­λ­θε ὁ Χ­ρ­ι­σ­τ­ὸς σ­τὴ γῆ, κ­ή­ρ­υ­ξε τὸ χ­α­ρ­μ­ό­σ­υ­νο μ­ή­νυ­μα τ­ῆς εἰ­ρ­ή­ν­ης σὲ σ­ᾶς τ­ο­ὺς ἐ­θ­ν­ι­κ­ο­ύς, π­οὺ ἤ­σ­α­σ­τ­αν μ­α­κ­ρ­ιὰ ἀπό τ­ὸν Θ­εό, κ­αὶ σὲ μ­ᾶς τ­ο­ὺς Ἰ­ο­υ­δ­α­ί­ο­υς, π­οὺ ἤ­μ­α­σ­τ­αν κ­ο­ν­τά τ­ου. Δ­ι­ό­τι α­ὐ­τ­ὸς μᾶς ἔ­φ­ε­ρε κ­αὶ τ­ο­ὺς δ­ύο λα­ο­ὺς μ­έ­σω τοῦ ἑνός Ἁ­γ­ί­ου Π­ν­ε­ύ­μ­α­τ­ος κ­ο­ν­τά σ­τ­ὸν Π­α­τ­έ­ρα. Δ­ι­α­μ­έ­σ­ου τοῦ Χ­ρ­ι­σ­τ­οῦ ἔ­γ­ι­νε ἡ π­ρ­ο­σ­έ­γ­γ­ι­σή μας α­ὐ­τὴ μὲ τὸν Θ­εό. Ἀ­π' ὅλα αὐ­τὰ λ­ο­ι­π­ὸν βγ­α­ί­ν­ει τὸ σ­υ­μ­π­έ­ρ­α­σ­μα ὅτι δ­ὲν ε­ἶ­σ­τε πλέ­ον ξ­έ­ν­οι κ­αὶ π­ρ­ο­σ­ω­ρ­ι­ν­οὶ κ­ά­τ­ο­ι­κ­οι σ­τὴ β­α­σ­ι­λ­ε­ία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ε­ἶ­στε σ­υ­μ­π­ο­λ­ί­τ­ες τ­ῶν ἁγίων κ­αὶ μ­έ­λη τ­ῆς ο­ἰ­κ­ο­γ­έ­ν­ε­ι­ας τοῦ Θεοῦ. Κ­αὶ σάν ζ­ω­ν­τ­α­ν­οὶ λ­ί­θ­οι κ­τ­ι­σθή­κ­α­τε π­ά­νω σ­τὸ θ­ε­μέ­λ­ιο. Κ­αὶ τὸ θ­ε­μ­έ­λ­ιο α­ὐ­τὸ ε­ἶ­ναι οἱ ἀ­π­ο­σ­τ­ο­λ­οι κ­αὶ οἱ π­ρ­ο­φ­ῆ­τ­ες, ἐνῶ ὁ ἀ­κρο­γ­ω­ν­ι­α­ῖ­ος λ­ί­θ­ος, τὸ ἀ­γ­κ­ω­νά­ρι π­οὺ β­α­σ­τ­ά­ζ­ει κ­αὶ σ­τ­η­ρ­ί­ζ­ει ὅ­λο τὸ ο­ἰ­κ­ο­δ­ό­μ­η­μα, ε­ἶ­ν­αι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χ­ρ­ι­σ­τ­ός. Π­ά­νω σ' α­ὐ­τὸν λ­ο­ι­π­ὸν κ­αὶ δ­ι­α­μ­έ­σ­ου αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ ἡ οἰκοδομή ὅλη τ­ῆς Ἐ­κ­κ­λ­η­σ­ί­ας ἑ­ν­ώ­ν­ε­τ­αι ἁ­ρ­μ­ο­ν­ι­κά κ­αὶ σ­τ­ε­ρ­εὰ κ­αὶ α­ὐ­ξά­ν­ει, ὥστε νὰ γ­ί­ν­ε­τ­αι ν­α­ὸς ἅ­γ­ι­ος, ὅπως τόν θέλει ὁ Κ­ύ­ρ­ι­ος. Μὲ τ­ὴν ἕνωσή σ­ας μὲ τ­ὸν Κ­ύ­ρ­ιο κι ἐ­σ­ε­ῖς ο­ἰ­κο­δ­ο­μ­ε­ῖ­σ­τε μ­α­ζὶ μὲ τ­ο­ὺς ἄ­λ­λ­ο­υς π­ι­στ­ο­ὺς γ­ιὰ νὰ γ­ί­ν­ε­τε ν­α­ὸς κ­αὶ κατοικητήριο, στό ὁποῖο θὰ κ­α­τ­ο­ι­κ­εῖ ὁ Θ­ε­ὸς μὲ τὸ Π­ν­εῦ­μα τ­ου.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύριος τήν πα­ρα­βο­λὴν ταύτην^.· Ἀν­θρώ­που τι­νὸς πλου­σί­ου εὐ­φό­ρη­σεν ἡ χώ­ρα· καὶ δι­ε­λο­γί­ζε­το ἐν ἑ­αυ­τῷ λέ­γων· τί ποι­ή­σω, ὅ­τι οὐκ ἔ­χω ποῦ συ­νά­ξω τοὺς καρ­πο­ύς μου; καὶ εἶ­πε· τοῦ­το ποι­ή­σω· κα­θε­λῶ μου τὰς ἀ­πο­θή­κας καὶ με­ί­ζο­νας οἰ­κο­δο­μή­σω, καὶ συ­νά­ξω ἐ­κεῖ πάν­τα τὰ γεν­νή­μα­τά μου καὶ τὰ ἀ­γα­θά μου, καὶ ἐ­ρῶ τῇ ψυ­χῇ μου· ψυ­χή, ἔ­χεις πολ­λὰ ἀ­γα­θὰ κε­ί­με­να εἰς ἔ­τη πολ­λά· ἀ­να­πα­ύ­ου, φά­γε, πί­ε, εὐ­φρα­ί­νου. εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Θε­ός· ἄ­φρον, τα­ύ­τῃ τῇ νυ­κτὶ τὴν ψυ­χήν σου ἀ­παι­τοῦ­σιν ἀ­πὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡ­το­ί­μα­σας τί­νι ἔ­σται; οὕ­τως ὁ θη­σαυ­ρί­ζων ἑ­αυ­τῷ καὶ μὴ εἰς Θε­ὸν πλου­τῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω. 

                             (Λουκ. ιβ΄[12] 16 – 21)

 

Η τελευταια ερωτηση της ζωησ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ τῆς παραβολῆς πού ἀκούσαμε στό σημερινὸ ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελίου δὲν φαίνεται νά ἦταν οὔτε ἄδικος, οὔτε ἐκμεταλλευτής. Τὸν πλοῦτο του, ὅπως φαίνεται, τὸν ἀπέκτησε τίμια καὶ μάλιστα μὲ πολὺ προσωπικὸ κόπο.

Πραγματικά, τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ τοῦ πῆγαν πολὺ καλὰ οἱ σοδειές — «εὐφόρησεν ἡ χώρα», τὰ ἀπέραντα χωράφια του ἔφεραν καρπὸ πολύ.

Θὰ πρέπει ἡ τελευταία αὐτὴ σοδειά νὰ ἦταν ὑπερβολικὰ μεγάλη καὶ ἀπρόσμενη, διότι ἀρχικὰ τοῦ δημιούργησε πρόβλημα βασανιστικό: Δὲν εἶχε ποῦ νὰ ἀποθηκεύσει τὴν τεράστια παραγωγή. Ἔχασε τὸν ὕπνο του, ἔχασε τὴν ἡσυχία του, ἔχασε τὸν λογαριασμό του. ΑΛΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δὲν ἦταν ἄβουλος καὶ ἀπαθής. Εἶχε ἔμπνευση, δημιουργικότητα, πνεῦμα ἐφευρετικό. Καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἄργησε νά βρεῖ τὴν λύση τοῦ προβλήματος: Ἀποφάσισε νά ἐπεκτείνει τὶς ἀποθῆκες του  νά γκρεμίσει τὶς παλαιὲς καὶ νὰ κτίσει καινούργιες μεγαλύτερες, καί ἐκεῖ σ' αὐτὲς νὰ συγκεντρώσει τή μεγάλη του παραγωγή.

Τόσο πολὺ μάλιστα ἐνθουσιάστηκε ἀπό τή λύση αὐτή, ὥστε σκέφτηκε ὅτι πλέον τὸν περιμένει ἕνα μέλλον μακροχρόνιο, γεμάτο ἀνέσεις καὶ ἀπολαύσεις καὶ χαρές. Καί γι' αὐτὸ ἔδωσε ἕνα ἐνθουσιῶδες σύνθημα στὸν ἑαυτό του: «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», τοῦ εἶπε.

ΕΠΕΙΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ τὴν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου του. Γκρέμισμα, ἀνοικοδόμηση, συγκέντρωση τῶν ἄφθονων ἀγαθῶν του. Καὶ ἔπειτα;

Ἔπειτα ἔφθασε ἡ ποθητὴ ἐκείνη ὥρα τῆς ἀπόλαυσης. Ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ εὐτυχισμένος. Τὸ ὄνειρο του εἶχε πραγματοποιηθεῖ, τὰ εἶχε πλέον ὅλα καὶ θὰ τὰ εἶχε γιὰ πολλὰ χρόνια   ἡ εὐτυχία ἦταν κοντά του.

ΕΚΕΙΝΗ ΟΜΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ τὴ νύκτα ακούστηκε ἕνα κτύπημα στὴν πόρτα του  ὄχι τοῦ σπιτιοῦ του, ἀλλά τῆς ψυχῆς του. Καὶ δὲν ἦταν κτύπημα, ἦταν φωνή. Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, πού μιλοῦσε στὴν κοιμισμένη συνείδησή του.

«Ἄφρον», τοῦ εἶπε ὁ Θεός, «ταύτῃ τῇ νυκτί τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ  ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;»  ἀνόητε ἄνθρωπε, αὐτὴ τὴ νύκτα οἱ δαίμονες ζητοῦν νὰ πάρουν τὴν ψυχήν σου  ὅλα λοιπὸν αὐτά πού ἑτοίμασες σὲ ποιὸν θὰ μείνουν;

ΕΔΩ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ τελειώνει καὶ ὁ Κύριος συμπλήρωσε λέγοντας ὅτι παρόμοια θὰ πάθει καὶ καθένας ποὺ θησαυρίζει ἐγωιστικὰ γιὰ τὸν ἑαυτὸ του ἐδῶ στὴ γῆ καὶ δὲν πλουτίζει «εἰς Θεόν», μὲ ἔργα δηλαδὴ καλὰ καὶ εὐεργετικά, στὰ ὁποῖα εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. Καὶ πρόσθεσε τὴν γνωστὴ φράση: «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»  ὅποιος ἔχει πνευματικὰ αὐτιά, δηλαδὴ ἐνδιαφέρον πνευματικό, ἂς ἀκούει μέ προσοχή αὐτὰ τὰ λόγια μου.

ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Ἡ ἐρώτηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν πλούσιο «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» ἔμεινε ἀναπάντητη. Ἦταν ἡ τελευταία ἐρώτηση ποὺ ἄκουσε ὁ πλούσιος στὴ ζωή του καὶ ἡ ἐρώτηση αὐτὴ ἔμεινε χωρὶς ἀπάντηση. Γι' αὐτὸ ὁ Θεὸς τὸν ἀποκάλεσε ἄφρονα, ἀνόητο. Καὶ ἦταν, διότι δὲν γνώριζε νὰ ἀπαντήσει στὴν πιό κρίσιμη, τὴν τελευταία ἐρώτηση τῆς ζωῆς του.

Ἀλήθεια, ποιός θά κληρονομοῦσε ὅλα αὐτά, ποὺ μὲ τόσο κόπο, μόχθο καὶ ἀγωνία εἶχε συγκεντρώσει; Ἄγνωστο. Ἐκεῖνος ἔφευγε πιά. Ἄλλοι θὰ παραλάμβαναν τὸν πλοῦτο του.

«Ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Ἐρώτημα δραματικό. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἑτοίμασες σὲ ποιὸν θὰ μείνουν; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὅμως δὲν ἀπευθύνεται μόνο σὲ ἕνα ἄγνωστο πλούσιο. Ἀπευθύνεται καὶ στὸν καθένα ἀπό μᾶς. Διότι γιά μᾶς, γιὰ τὸν καθένα μας, διηγήθηκε ὁ Κύριος τὴ συγκλονιστικὴ αὐτὴ παραβολή. Τὴν διηγήθηκε γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξει, διότι ὅλοι κινδυνεύουμε ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ πλουσίου: τὴν πλεονεξία.

Ὅλοι! Ζοῦμε σὲ μιά κοινωνία ἀφρόνων. Σὲ μιά κοινωνία πλεονεκτῶν, ποὺ ἔχει ἀναγάγει τὸ φρόνημα τοῦ πλουσίου σὲ κανόνα καὶ μέτρο ζωῆς. Σ' αὐτὴ τὴν κοινωνία μας ὁ πλούσιος θεωρεῖται ἐπιτυχημένος, θεωρεῖται ἔξυπνος καὶ δημιουργικὸς ἐπαγγελματίας. Θεωρεῖται πρότυπο πρὸς μίμηση, ἐνῶ ὁ Κύριος τὸν προβάλλει ὡς παράδειγμα πρὸς ἀποφυγή.

Πάντως σ’ αὐτή τὴν κοινωνία τῶν ἀφρόνων κινδυνεύουμε ὅλοι μας νὰ πληγοῦμε καίρια ἀπό τή θανατηφόρα ἀσθένεια τοῦ πλουσίου, τὴν πλεονεξία, καί νά καταντήσουμε καὶ μεῖς ἄφρονες. Κινδυνεύουμε νὰ περάσουμε καὶ μεῖς τή ζωή μας μέ ἀγωνία, ἄγχος, μέριμνες καὶ φροντίδες, καὶ στὸ τέλος τὸ δραματικὸ ἐρώτημα: «ἃ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» νὰ συγκλονίσει τὴν ψυχή μας καί νά μείνει καί ἀπό μᾶς ἀναπάντητο.

Δὲν βρίσκεται ἐδῶ ἡ εὐτυχία μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ συμπέρασμα. Δὲν ἀξίζει λοιπὸν νὰ ἐκδαπανηθοῦμε καί νὰ χαθοῦμε γιὰ τὰ πρόσκαιρα τοῦ κόσμου τούτου. Ὑπάρχει αἰωνιότης. Καὶ γι' αὐτὴν ὀφείλουμε νὰ ἑτοιμαζόμαστε. Νά ἀρκούμαστε στά ἀπαραίτητα, νὰ γινόμαστε εὐεργετικοὶ στοὺς ἄλλους καὶ νὰ ἀτενίζουμε μὲ πόθο τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)