ΜΝΗΜΗ ΟΣΙΩΝ ΖΗΝΑΪΔΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΝΙΛΛΗΣ ΤΩΝ ΑΥΤΑΔΕΛΦΩΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ (11/10) 

ΜνΗμη ΟσΙων Ζηναΐδος καΙ ΦιλονΙλλης τΩν αΥταδΕλφων

Ἀπόστολος: τῶν Ὁσίων (Α΄ Κορ. ιβ΄ [12] 27- ιγ΄[13] 8)

        Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. Μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; Μὴ πάντες δυνάμεις; Μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; Μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; Μὴ πάντες διερμηνεύουσι; Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. Καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι. ᾿Εὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. ῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

      27 Ἐ­σεῖς λοι­πόν οἱ Χρι­στια­νοί εἶ­στε σῶ­μα Χρι­στοῦ καί μέ­λη, πού ὁ κα­θέ­νας σας ἀ­νά­λο­γα μέ τό χά­ρι­σμά του ἔ­χει μί­α θέ­ση καί κά­ποι­ο μέ­ρος στή ζω­ή τοῦ συ­νό­λου. 28 Καί βέ­βαι­α ὁ Θε­ός το­πο­θέ­τη­σε στήν Ἐκ­κλη­σί­α τόν κα­θέ­να στήν ὁ­ρι­σμέ­νη του θέ­ση. Στήν πρώ­τη θέ­ση τούς Ἀ­πο­στό­λους, στή δεύ­τε­ρη τούς προ­φῆ­τες, στήν τρί­τη τούς δι­δα­σκά­λους. Ἔ­πει­τα ἄλ­λους τούς ἔ­θε­σε νά κά­νουν κά­θε εἴ­δους θαύ­μα­τα, ἄλ­λους νά ἔ­χουν χα­ρί­σμα­τα θε­ρα­πει­ῶν, χα­ρί­σμα­τα προ­στα­σί­ας τῶν ὀρ­φα­νῶν, τῶν χη­ρῶν, τῶν φτω­χῶν, τῶν κά­θε εἴ­δους ἀ­σθε­νῶν· χα­ρί­σμα­τα δι­α­κυ­βερ­νή­σε­ως καί δι­οι­κή­σε­ως μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α· χα­ρί­σμα­τα δι­α­φό­ρων γλωσ­σῶν. 29 Στόν κα­θέ­να ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε τό δι­κό του χά­ρι­σμα. Μή­πως ὅ­λοι εἶ­ναι Ἀ­πό­στο­λοι; Μή­πως ὅ­λοι εἶ­ναι προ­φῆ­τες; Μή­πως ὅ­λοι εἶ­ναι δι­δά­σκα­λοι; Μή­πως ὅ­λοι ἔ­χουν θαυ­μα­τουρ­γι­κά χα­ρί­σμα­τα; 30 Μή­πως ὅ­λοι ἔ­χουν χα­ρί­σμα­τα θε­ρα­πει­ῶν; Μή­πως ὅ­λοι μι­λοῦν γλῶσ­σες; Μή­πως ὅ­λοι ἔ­χουν τό χά­ρι­σμα νά δι­ερ­μη­νεύ­ουν γλῶσ­σες;  31 Ἐ­πι­δι­ώ­κε­τε λοι­πόν μέ ζῆ­λο τά χα­ρί­σμα­τα πού φέρ­νουν με­γα­λύ­τε­ρη ὠ­φέ­λεια, καί γι’ αὐ­τό εἶ­ναι καί ἀ­νώ­τε­ρα. Καί τώ­ρα σᾶς δεί­χνω ἕ­ναν πο­λύ ἀ­νώ­τε­ρο ἀ­κό­μη δρό­μο, καί μέ­σο ἔ­ξο­χο καί ὑ­πέ­ρο­χο, μέ τό ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­κτῶν­ται τά κα­λύ­τε­ρα χα­ρί­σμα­τα. Καί τό μέ­σο αὐ­τό εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη. Ιβ΄[13] 1 Ἐ­άν ὑ­πο­θέ­σου­με ὅ­τι μι­λῶ τίς γλῶσ­σες τῶν ἀν­θρώ­πων καί τῶν ἀγ­γέ­λων, δέν ἔ­χω ὅ­μως ἀ­γά­πη, μοι­ά-ζω μέ τόν ἄ­ψυ­χο χαλ­κό πού βου­ΐ­ζει ὅ­ταν τόν χτυ­ποῦν, ἤ μέ τό κύμ­βα­λο πού βγά­ζει με­γά­λο θό­ρυ­βο χω­ρίς κά­ποι­α ση­μα­σί­α. 2 Κι ἄν ἔ­χω τό χά­ρι­σμα τῆς προ­φη­τεί­ας καί γνω­ρί­ζω ὅ­λα τά μυ­στι­κά σχέ­δια τῶν βου­λῶν τοῦ Θε­οῦ καί ἔ­χω ὅ­λη τή γνώ­ση πού μπο­ρεῖ νά ἀ­πο­κτή­σει ὁ ἄν­θρω­πος, κι ἄν ἔ­χω ὅ­λη τήν πί­στη, ὥ­στε νά με­τα­κι­νῶ ἀ­κό­μη καί βου­νά, δέν ἔ­χω ὅ­μως ἀ­γά­πη, δέν εἶ­μαι τί­πο­τε. 3 Κι ἄν δι­α­θέ­σω ὅ­λα τά ὑ­πάρ­χον­τά μου γιά νά θρέ­ψω μέ ψω­μιά τούς φτω­χούς, κι ἄν πα­ρα­δώ­σω τό σῶ­μα μου γιά νά κα­ῶ, δέν ἔ­χω ὅ­μως ἀ­γά­πη, δέν ὠ­φε­λοῦ­μαι σέ τί­πο­τε ἀ­πό τίς θυ­σί­ες αὐ­τές. 4 Ἐ­κεῖ­νος πού ἔ­χει ἀ­γά­πη εἶ­ναι με­γα­λό­ψυ­χος, ἀ­νε­κτι­κός καί μέ πλα­τιά καρ­διά· γί­νε­ται εὐ­ερ­γε­τι­κός καί ὠ­φέ­λι­μος. Ἐ­κεῖ­νος πού ἔ­χει ἀ­γά­πη δέν φθο­νεῖ, δέν ξυ­πά­ζε­ται καί δέν φέ­ρε­ται μέ ἀ­λα­ζο­νεί­α καί αὐ­θά­δεια· δέν φου­σκώ­νει ἀ­πό οἴ­η­ση καί ὑ­πε­ρη­φά­νεια· 5 δέν κά­νει τί­πο­τε τό ἄ­σχη­μο, δέν ζη­τᾶ τά δι­κά του συμ­φέ­ρον­τα, δέν ἐ­ρε­θί­ζε­ται ἀ­πό θυ­μό καί ὀρ­γή, δέν σκέ­πτε­ται πο­τέ κα­κό ἐ­ναν­τί­ον τοῦ ἄλ­λου, οὔ­τε λο­γα­ριά­ζει τό κα­κό πού ἔ­πα­θε ἀ­π’ αὐ­τόν. 6 Δέν χαί­ρε­ται ὅ­ταν βλέ­πει νά γί­νε­ται κά­τι ἄ­δι­κο, χαί­ρε­ται ὅ­μως ὅ­ταν βλέ­πει τήν ἀ­λή­θεια νά ἐ­πι­κρα­τεῖ. 7 Σκε­πά­ζει ὅ­λες τίς ἐλ­λεί­ψεις τοῦ ἄλ­λου καί δέν τόν δι­α­πομ­πεύ­ει γι’ αὐ­τές· σχη­μα­τί­ζει εὐ­νο­ϊ­κή πε­ποί­θη­ση σέ ὅ­λα γι’ αὐ­τόν πού ἀ­γα­πᾶ. Κι ὅ­ταν βρί­σκε­ται μπρο­στά σέ πα­ρε­κτρο­πές τοῦ ἄλ­λου, ἐλ­πί­ζει ὅ­τι ἀ­π’ ὅ­λες αὐ­τές θά δι­ορ­θω­θεῖ· σ’ ὅ­λα δεί­χνει ὑ­πο­μο­νή γιά τόν συ­νάν­θρω­πό του. 8 Ἡ ἀ­γά­πη δέν ξε­πέ­φτει πο­τέ, ἀλ­λά μέ­νει πάν­το­τε ἀ­λη­θι­νή καί ἰ­σχυ­ρή, ἀ­κό­μη καί με­τά τό θά­να­τό μας.

Εὐ­αγ­γέ­λιο: τῶν Ὁ­σί­ων Ματθ. (ι΄[1] 1, 5 – 8)

      Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, προ­σκα­λε­σά­με­νος ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς δώ­δε­κα μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἔ­δω­κεν αὐ­τοῖς ἐ­ξου­σί­αν πνευ­μά­των ἀ­κα­θάρ­των ὥ­στε ἐκ­βάλ­λειν αὐ­τὰ καὶ θε­ρα­πε­ύ­ειν πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν. Το­ύ­τους τοὺς δώ­δε­κα ἀ­πέ­στει­λεν ὁ ᾽Ι­η­σοῦς πα­ραγ­γε­ί­λας αὐ­τοῖς λέ­γων, Εἰς ὁ­δὸν ἐ­θνῶν μὴ ἀ­πέλ­θη­τε, καὶ εἰς πό­λιν Σα­μα­ρι­τῶν μὴ εἰ­σέλ­θη­τε· πο­ρε­ύ­ε­σθε δὲ μᾶλ­λον πρὸς τὰ πρό­βα­τα τὰ ἀ­πο­λω­λό­τα οἴ­κου ᾽Ισ­ρα­ήλ. Πο­ρευ­ό­με­νοι δὲ κη­ρύσ­σε­τε λέ­γον­τες ὅ­τι ῎Ηγ­γι­κεν ἡ βα­σι­λε­ί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Ἀ­σθε­νοῦν­τας θε­ρα­πε­ύ­ε­τε, νε­κροὺς ἐ­γε­ί­ρε­τε, λε­προὺς κα­θα­ρί­ζε­τε, δαι­μό­νια ἐκ­βάλ­λε­τε· δω­ρε­ὰν ἐ­λά­βε­τε, δω­ρε­ὰν δό­τε. 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

1 Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀφοῦ προσκάλεσε ὁ Ἰησοῦς τούς δώδεκα μαθητές του, τούς ἔδωσε ἐξουσία καί δύναμη πάνω στά ἀκάθαρτα πνεύματα, ὥστε νά τά βγάζουν ἀπό τούς ἀν­θρώπους καί νά θεραπεύουν κάθε εἴδους ἀσθένεια καί κακοδιαθεσία. 5 Αὐ­τούς τούς δώ­δε­κα μα­θη­τές τούς ἀ­πέ­στει­λε καί τούς ἔ­δω­σε τίς ἑ­ξῆς πα­ραγ­γε­λί­ες: Μήν πᾶ­τε σέ δρό­μο πού θά σᾶς ὁ­δη­γή­σει σέ χώ­ρα πού κα­τοι­κοῦν εἰ­δω­λο­λά­τρες, καί μήν μπεῖ­τε σέ πό­λη πού ἀ­νή­κει σέ Σα­μα­ρεῖ­τες. 6 Πη­γαί­νε­τε κα­λύ­τε­ρα στά χα­μέ­να πρό­βα­τα πού κα­τά­γον­ται ἀ­πό τό γέ­νος τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. 7 Κι ἐ­κεῖ πού πη­γαί­νε­τε, νά κη­ρύτ­τε­τε λέ­γον­τας ὅ­τι πλη­σί­α­σε ἡ ἔ­λευ­ση καί ἐγ­κα­θί­δρυ­ση τῆς βα­σι­λεί­ας τῶν οὐ­ρα­νῶν στή γῆ. Σέ λί­γο ἱ­δρύ­ε­ται ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, στήν ὁ­ποί­α μέ τό κή­ρυγ­μα τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου καί τή χά­ρη τῶν μυ­στη­ρί­ων θά με­τα­δί­δε­ται στούς πι­στούς ἡ θεί­α ζω­ή τῆς ἐ­που­ρά­νιας βα­σι­λεί­ας. 8 Καί γιά νά ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται τό κή­ρυγ­μά σας, σᾶς δί­νω ἐ­ξου­σί­α καί δύ­να­μη νά θε­ρα­πεύ­ε­τε ἀ­σθε­νεῖς, νά κα­θα­ρί­ζε­τε λε­προύς, νά ἀ­να­σταί­νε­τε νε­κρούς, νά βγά­ζε­τε δαι­μό­νια. Τή χά­ρη αὐ­τή τῆς θαυ­μα­τουρ­γί­ας τή λά­βα­τε δω­ρε­άν, δω­ρε­άν δῶ­στε την καί σεῖς, χω­ρίς νά παίρ­νε­τε χρή­μα­τα.