ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ (Η ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Η ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

(9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ)

Ἀ­δελ­φοί, ᾿Α­βρα­ὰμ δύ­ο υἱ­οὺς ἔ­σχεν, ἕ­να ἐκ τῆς παι­δί­σκης καὶ ἕ­να ἐκ τῆς ἐ­λευ­θέ­ρας. Ἀλλ᾿ ὁ μὲν ἐκ τῆς παι­δί­σκης κα­τὰ σάρ­κα γε­γέν­νη­ται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐ­λευ­θέ­ρας διὰ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας. Ἅ­τι­νά ἐ­στιν ἀλ­λη­γο­ρο­ύ­με­να. Αὗ­ται γάρ εἰ­σι δύ­ο δι­α­θῆ­και, μί­α μὲν ἀ­πὸ ὄ­ρους Σι­νᾶ, εἰς δου­λε­ί­αν γεν­νῶ­σα, ἥ­τις ἐ­στὶν ῎Α­γαρ. Τὸ γὰρ ῎Α­γαρ Σι­νᾶ ὄ­ρος ἐ­στὶν ἐν τῇ ᾿Α­ρα­βί­ᾳ, συ­στοι­χεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ι­ε­ρου­σα­λήμ, δου­λε­ύ­ει δὲ με­τὰ τῶν τέ­κνων αὐ­τῆς· ἡ δὲ ἄ­νω ῾Ι­ε­ρου­σα­λὴμ ἐ­λευ­θέ­ρα ἐ­στίν, ἥ­τις ἐ­στὶ μή­τηρ πάν­των ἡ­μῶν. Γέγραπται γάρ· «Εὐ­φράν­θη­τι στεῖ­ρα ἡ οὐ τί­κτου­σα, ῥῆ­ξον καὶ βό­η­σον ἡ οὐκ ὠ­δί­νου­σα· ὅ­τι πολ­λὰ τὰ τέ­κνα τῆς ἐ­ρή­μου μᾶλ­λον ἢ τῆς ἐ­χο­ύ­σης τὸν ἄν­δρα». 

                                 (Γαλ. δ΄ [4] 22 – 27)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Ἀ­βρα­άμ ἀ­πέ­κτη­σε δύ­ο γιούς, ἕ­να γιό ἀ­πό τή δού­λη Ἄ­γαρ κι ἕ­ναν ἀ­πό τήν ἐ­λεύ­θε­ρη Σάρ­ρα. Ἀλ­λά ὁ γιός πού γεν­νή­θη­κε ἀ­πό τή δού­λη, γεν­νή­θη­κε μέ φυ­σι­κό τρό­πο, σύμ­φω­να μέ τόν νό­μο τῆς σάρ­κας, ἐ­νῶ ὁ γιός πού γεν­νή­θη­κε ἀ­πό τήν ἐ­λεύ­θε­ρη, γεν­νή­θη­κε μέ τή δύ­να­μη τῆς ὑ­πο­σχέ­σε­ως πού ἔ­δω­σε ὁ Θε­ός στόν Ἀ­βρα­άμ. Αὐ­τά ὅ­μως ἔ­χουν ἀλ­λη­γο­ρι­κή ση­μα­σί­α. Εἶ­ναι βέ­βαι­α δύ­ο ἱ­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα, ἀλ­λά συγ­χρό­νως προ­τυ­πώ­νουν καί προ­ει­κο­νί­ζουν γε­γο­νό­τα καί ἀ­λή­θει­ες τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. Δι­ό­τι οἱ δύ­ο αὐ­τές γυ­ναῖ­κες, ἡ Ἄ­γαρ καί ἡ Σάρ­ρα, εἶ­ναι τύ­ποι τῶν δύ­ο δι­α­θη­κῶν. Ἡ μί­α δι­α­θή­κη εἶ­ναι ἐ­κεί­νη πού δό­θη­κε ἀ­πό τό ὄ­ρος Σι­νᾶ, ἡ ὁ­ποί­α γεν­νᾶ παι­διά γιά νά βρί­σκον­ται στή δου­λεί­α. Καί αὐ­τή προ­τυ­πώ­νε­ται ἀ­πό τήν Ἄ­γαρ. Δι­ό­τι τό Σι­νᾶ, πού ὀ­νο­μά­ζε­ται καί Ἄ­γαρ, εἶ­ναι βου­νό στήν Ἀ­ρα­βί­α ὅ­που κα­τοι­κοῦν οἱ ἀ­πό­γο­νοι τῆς Ἄ­γαρ. Καί ἀν­τι­στοι­χεῖ καί προ­τυ­πώ­νει τήν ἐ­πί­γεια Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, στήν ὁ­ποί­α δό­θη­κε ὁ νό­μος τοῦ Σι­νᾶ. Καί ἡ ἐ­πί­γεια Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ εἶ­ναι δού­λη μα­ζί μέ τούς κα­τοί­κους της, ὅ­πως δού­λη ἦ­ταν καί ἡ Ἄ­γαρ. Ἐ­νῶ ἡ ἐ­που­ρά­νια Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ εἶ­ναι ἐ­λεύ­θε­ρη· εἶ­ναι ἡ θρι­αμ­βεύ­ου­σα Ἐκ­κλη­σί­α, πού βρί­σκε­ται στούς οὐ­ρα­νούς, καί ἡ στρα­τευ­ο­μέ­νη, πού εἶ­ναι βέ­βαι­α ἐ­πί­γεια ἀλ­λά κα­τα­λή­γει στούς οὐ­ρα­νούς. Αὐ­τή εἶ­ναι ἡ μη­τέ­ρα ὅ­λων μας, ὅ­λων τῶν Χρι­στια­νῶν. Καί εἶ­ναι μη­τέ­ρα ὅ­λων μας, δι­ό­τι ἔ­χει γρα­φεῖ ἀ­πό τόν Ἡ­σα­ΐ­α: Νά εὐ­φραί­νε­σαι ἐ­σύ, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ ὁ­ποί­α πρίν ἔλ­θει ὁ Χρι­στός καί πρίν δο­θεῖ τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα ἤ­σουν στεί­ρα καί δέν γεν­νοῦ­σες παι­διά. Βγά­λε τώ­ρα φω­νή καί κραύ­γα­σε μέ πολ­λή χα­ρά, ἐ­σύ πού δέν κοι­λο­πο­νοῦ­σες. Δι­ό­τι ἐ­νῶ ἤ­σουν ἔ­ρη­μη ἀ­πό παι­διά, τώ­ρα τά παι­διά σου εἶ­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀπ᾿ τά παι­διά τῆς ἐ­πί­γειας Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἡ ὁ­ποί­α γνώ­ρι­ζε τόν ἀ­λη­θι­νό Θε­ό καί σχε­τι­ζό­ταν μ’ αὐ­τόν, καί πα­ρου­σι­α­ζό­ταν ἔ­τσι ὅ­τι ἔ­χει ἄν­δρα.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἦν ὁ Ἰησοῦς  δι­δά­σκων ἐν μι­ᾷ τῶν συ­να­γω­γῶν ἐν τοῖς σάβ­βα­σι. καὶ ἰ­δοὺ γυ­νὴ ἦν πνεῦ­μα ἔ­χου­σα ἀ­σθε­νε­ί­ας ἔ­τη δέ­κα καὶ ὀ­κτώ, καὶ ἦν συγ­κύ­πτου­σα καὶ μὴ δυ­να­μέ­νη ἀ­να­κύ­ψαι εἰς τὸ παν­τε­λές. ἰ­δὼν δὲ αὐ­τὴν ὁ Ἰ­η­σοῦς προ­σε­φώ­νη­σε καὶ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Γύναι, ἀ­πο­λέ­λυ­σαι τῆς ἀ­σθε­νε­ί­ας σου· καὶ ἐ­πέ­θη­κεν αὐ­τῇ τὰς χεῖ­ρας· καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἀ­νωρ­θώ­θη καὶ ἐ­δό­ξα­ζε τὸν Θε­όν. ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ ὁ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γος, ἀ­γα­να­κτῶν ὅ­τι τῷ σαβ­βά­τῳ ἐ­θε­ρά­πευ­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς, ἔ­λε­γε τῷ ὄ­χλῳ· Ἓξ ἡ­μέ­ραι εἰ­σὶν ἐν αἷς δεῖ ἐρ­γά­ζε­σθαι· ἐν τα­ύ­ταις οὖν ἐρ­χό­με­νοι θε­ρα­πε­ύ­ε­σθε, καὶ μὴ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ τοῦ σαβ­βά­του. ἀ­πε­κρί­θη οὖν αὐ­τῷ ὁ Κύριος καὶ εἶ­πεν· Ὑ­πο­κρι­τά· ἕ­κα­στος ὑ­μῶν τῷ σαβ­βά­τῳ οὐ λύ­ει τὸν βοῦν αὐ­τοῦ ἢ τὸν ὄ­νον ἀ­πὸ τῆς φάτ­νης καὶ ἀ­πα­γα­γὼν πο­τί­ζει; τα­ύ­την δὲ, θυ­γα­τέ­ρα Ἀ­βρα­ὰμ οὖ­σαν, ἣν ἔ­δη­σεν ὁ σα­τα­νᾶς ἰ­δοὺ δέ­κα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη, οὐκ ἔ­δει λυ­θῆ­ναι ἀ­πὸ τοῦ δε­σμοῦ το­ύ­του τῇ ἡ­μέ­ρᾳ τοῦ σαβ­βά­του; καὶ ταῦ­τα λέ­γον­τος αὐ­τοῦ κα­τῃ­σχύ­νον­το πάν­τες οἱ ἀν­τι­κε­ί­με­νοι αὐ­τῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄ­χλος ἔ­χαι­ρεν ἐ­πὶ πᾶ­σι τοῖς ἐν­δό­ξοις τοῖς γι­νο­μέ­νοις ὑ­π' αὐ­τοῦ.       

         (Λουκ. ιγ΄[13] 10 – 17)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐκεῖνο τόν καιρό ὁ  Ἰησοῦς ἕνα Σάβ­βα­το δί­δα­σκε σὲ μί­α συ­να­γω­γή. Ἐ­κεῖ βρι­σκό­ταν καὶ μί­α γυ­ναί­κα πού ὑ­πέ­φε­ρε δέ­κα ὀ­κτὼ χρό­νια ἀ­πὸ μιὰ ἀ­σθέ­νεια ἐ­ξαι­τί­ας κά­ποι­ου πο­νη­ροῦ πνεύ­μα­τος. Καὶ γι' αὐ­τὸ ἦ­ταν σκυμ­μέ­νη δια­ρκῶς μὲ κυρ­τω­μέ­νο τὸ σῶ­μα της καὶ δὲν μπο­ροῦ­σε κα­θό­λου νὰ ση­κώ­σει ὄρ­θιο τὸ κε­φά­λι της. Ὅ­ταν λοι­πὸν τὴν εἶ­δε ὁ Ἰ­η­σοῦς, τῆς φώ­να­ξε καὶ τῆς εἶ­πε: Γυ­ναί­κα, εἶ­σαι λυ­μέ­νη καὶ ἐ­λευ­θε­ρω­μέ­νη ἀ­πὸ τὴν ἀρ­ρώ­στια σου. Κι ἔ­βα­λε πά­νω της τὰ χέ­ρια του. Τὴν ἴ­δια στιγ­μὴ ἐ­κεί­νη ἐ­πα­νέ­κτη­σε τὴν ὄρ­θια στά­ση τοῦ σώ­μα­τός της καὶ δό­ξα­ζε τὸν Θε­ὸ γιὰ τὴ θε­ρα­πεί­α της. Τό­τε ὁ ἀρ­χι­συ­νά­γω­γος, γε­μά­τος ἀ­γα­νά­κτη­ση πού ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­κα­νε τὴ θε­ρα­πεί­α αὐτή μέ­ρα Σάβ­βα­το, στρά­φη­κε στὸ πλῆ­θος τοῦ λα­οῦ κι ἔ­λε­γε: Ἕξι ἡμέρες ἔχουμε στὴ δι­ά­θε­σή μας νὰ ἐρ­γα­ζό­μα­στε, καὶ μό­νο μέ­σα σ' αὐ­τὲς δι­και­ού­μα­στε καὶ πρέ­πει νὰ τὸ κά­νου­με αὐ­τό. Τίς ἐρ­γά­σι­μες αὐ­τὲς ἡμέρες λοι­πὸν νὰ ἔρ­χε­στε καὶ νὰ θε­ρα­πεύ­ε­σθε, καὶ ὄ­χι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαβ­βά­του. Τό­τε λοι­πὸν ὁ Κύ­ριος τοῦ ἀ­πάν­τη­σε: Ὑ­πο­κρι­τή, κά­τω ἀ­πὸ τὸ πρό­σχη­μα τοῦ σε­βα­σμοῦ τῆς ἀρ­γί­ας τοῦ Σαβ­βά­του κρύ­βεις φθό­νο καὶ μο­χθη­ρί­α. Ὁ κα­θέ­νας σας τὴν ἡμέρα τοῦ Σαβ­βά­του δὲν λύ­νει τὸ βό­δι του ἢ τό γα­ϊ­δού­ρι ἀ­πὸ τὸ πα­χνὶ καὶ δὲν τὸ πη­γαί­νει νὰ τὸ πο­τί­σει; Καὶ τὸ κά­νει αὐ­τὸ χω­ρὶς νὰ θε­ω­ρεῖ­ται πα­ρα­βά­της τῆς ἐν­το­λῆς τῆς ἀρ­γί­ας τοῦ Σαβ­βά­του, σύμ­φω­να μὲ τὴν ἑρ­μη­νεί­α τῆς ἐν­το­λῆς αὐ­τῆς πού εἶ­ναι ἀ­να­γνω­ρι­σμέ­νη ἀ­πὸ τὴν πα­ρά­δο­ση. Αὐ­τὴ ὅ­μως, πού εἶ­ναι κό­ρη καὶ ἀ­πό­γο­νος τοῦ Ἀ­βρα­ὰμ καὶ τὴν ἔ­δε­σε ὁ σα­τα­νᾶς μὲ τέ­τοι­α ἀρ­ρώ­στια, ὤ­στε νὰ μὴν μπο­ρεῖ νὰ ση­κω­θεῖ ὄρ­θια δε­κα­ο­κτὼ ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια, δὲν ἦ­ταν σω­στὸ καὶ ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νο νὰ λυ­θεῖ ἀπό τὰ μα­κρο­χρό­νια αὐ­τὰ καὶ ὀ­δυ­νη­ρὰ δε­σμὰ της τὴν ἡμέρα τοῦ Σαβ­βά­του; Κι ἐ­νῶ τὰ ἔ­λε­γε αὐ­τὰ ὁ Ἰ­η­σοῦς, ντρο­πι­ά­ζον­ταν ὅ­λοι οἱ ἀν­τί­θε­τοί του. Κι ὅ­λος ὁ λα­ὸς χαι­ρό­ταν γιὰ ὅ­λα τὰ λαμ­πρὰ καὶ θαυ­μα­στὰ ἔρ­γα πού δια­ρκῶς ἔ­κα­νε ὁ Ἰησοῦς.

Η Σύλληψις της Αγίας Αννας

Σύμ­φω­να μὲ τὸ προ­αι­ώ­νιο σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­πι­θυ­μοῦ­σε νὰ ἑ­τοι­μά­σει ἕ­να πά­να­γνο κα­τοι­κη­τή­ριο γιὰ νὰ κα­τα­σκη­νώ­σει μα­ζὶ μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους, δὲν ἐ­πε­τρά­πη στὸν Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ τὴν Ἄν­να νὰ ἀ­πο­κτή­σουν ἀ­πο­γό­νους. Καὶ οἱ δύ­ο εἶ­χαν φθά­σει σὲ προ­χω­ρη­μέ­νη ἡ­λι­κί­α καὶ εἶ­χαν μεί­νει στεῖ­ροι – συμ­βο­λί­ζον­τας τὴν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, στρε­βλω­μέ­νη καὶ ἀ­πο­ξη­ρα­μέ­νη ἀ­πὸ τὸ βά­ρος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τοῦ θα­νά­του –, δὲν ἔ­παυ­σαν ὡ­στό­σο νὰ πα­ρα­κα­λοῦν τὸν Θε­ὸ νὰ τοὺς λυ­τρώ­σει ἀ­πὸ τὸ ὄ­νει­δος τῆς ἀ­τε­κνί­ας. Ὅ­ταν ἦλ­θε τὸ πλή­ρω­μα τοῦ χρό­νου, ὁ Θε­ὸς ἔ­στει­λε τὸν Ἀρ­χάγ­γε­λο Γα­βρι­ὴλ στὸν Ἰ­ω­α­κεὶμ ποὺ εἶ­χε ἀ­πο­συρ­θεῖ σὲ ἕ­να βου­νὸ καὶ στὴν Ἄν­να ποὺ θρη­νοῦ­σε τὴν δυ­στυ­χί­α της στὸν κῆ­πο τους, γιὰ νὰ τοὺς ἀ­ναγ­γεί­λει ὅ­τι ἐ­πρό­κει­το σύν­το­μα νὰ ἐκ­πλη­ρω­θοῦν στὸ πρό­σω­πό τους οἱ πά­λαι προ­φη­τεῖ­ες καὶ ὅ­τι θὰ γεν­νοῦ­σαν τέ­κνο ποὺ προ­ο­ρι­ζό­ταν νὰ κα­τα­στεῖ ἡ αὐ­θεν­τι­κὴ Κι­βω­τὸς τῆς και­νῆς Δι­α­θή­κης, ἡ θεί­α Κλί­μαξ, ἡ ἄ­φλε­κτος Βά­τος, τὸ ἀ­λα­τό­μη­τον  Ὄ­ρος, ὁ ζων­τα­νὸς Να­ὸς ὅ­που θὰ κα­τοι­κοῦ­σε ὁ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ. Τὴν ἡ­μέ­ρα αὐ­τή, μὲ τὴν σύλ­λη­ψη τῆς Ἁ­γί­ας Ἄν­νης, τερ­μα­τί­ζε­ται ἡ στει­ρό­τη­τα τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σης, ποὺ χω­ρί­σθη­κε ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ διὰ τοῦ θα­νά­του· καὶ μὲ τὴν ὑ­πὲρ φύ­σιν τε­κνο­ποί­η­ση αὐ­τῆς ποὺ εἶ­χε μεί­νει στεί­ρα ἕ­ως τὴν ἡ­λι­κί­α κα­τὰ τὴν ὁ­ποί­α δὲν μπο­ροῦν πλέ­ον φυ­σι­ο­λο­γι­κὰ νὰ τε­κνο­ποι­ή­σουν οἱ γυ­ναῖ­κες, ὁ Θε­ὸς ἀ­νήγ­γει­λε καὶ ἐ­πι­βε­βαί­ω­σε τὸ πλέ­ον ὑ­περ­φυ­ὲς θαῦ­μα τῆς ἀ­σπό­ρου συλ­λή­ψε­ως καὶ τῆς ἀ­μώ­μου γεν­νή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ ἀ­πὸ τὰ σπλάγ­χνα τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου καὶ Ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας.

Πα­ρό­τι ἐ­γεν­νή­θη ἀ­πὸ θεί­α ἐ­πέμ­βα­ση, ἡ Πα­να­γί­α προ­ῆλ­θε ἀ­πὸ σύλ­λη­ψη μέ­σω συ­νευ­ρέ­σε­ως ἀν­δρὸς καὶ γυ­ναι­κὸς κα­τὰ τοὺς νό­μους τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σης μας, τῆς πε­πτω­κυί­ας καὶ δέ­σμιας τῆς φθο­ρᾶς καὶ τοῦ θα­νά­του με­τὰ τὸ προ­πα­το­ρι­κὸ ἁ­μάρ­τη­μα (βλ. Γέν. 3,16). Σκεῦ­ος ἐ­κλο­γῆς, τί­μιος Να­ὸς ποὺ προ­ε­τοί­μα­σε ὁ Θε­ὸς πρὸ τῶν αἰ­ώ­νων, ἡ Θε­ο­τό­κος εἶ­ναι ἡ πλέ­ον ἁ­γνὴ καὶ τέ­λεια ἀν­τι­πρό­σω­πος τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, ἀλ­λὰ δὲν βρί­σκε­ται ἐ­κτός της κοι­νῆς κλη­ρο­νο­μί­ας καὶ τῶν συ­νε­πει­ῶν τοῦ ἁ­μαρ­τή­μα­τος τῶν πρω­το­πλά­στων. Ἀ­κρι­βῶς ὅ­πως ἔ­πρε­πε, γιὰ νὰ μᾶς λυ­τρώ­σει ὁ Χρι­στὸς ἀ­πὸ τὸ κρά­τος τοῦ θα­νά­του διὰ τοῦ ἑ­κου­σί­ου Σταυ­ρι­κοῦ Του θα­νά­του (βλ. Ἑ­βρ. 2,14), νὰ γί­νει ὁ σαρ­κω­θεὶς Λό­γος τοῦ Θε­οῦ ὅ­μοι­ος μὲ τὸν ἄν­θρω­πο στὰ πάν­τα πλὴν τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ἐ­ξί­σου ἀ­πα­ραί­τη­το ἦ­ταν ἡ Μη­τέ­ρα Του, στὰ σπλάγ­χνα τῆς ὁ­ποί­ας ὁ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ ἑ­νώ­θη­κε μὲ τὴν ἀν­θρώ­πι­νη σάρ­κα, νὰ εἶ­ναι σὲ κά­θε τι ὅ­μοι­α μὲ ἐ­μᾶς, ὑ­πο­κεί­με­νη στὴν φθο­ρὰ καὶ στὸν θά­να­το, μὴ τυ­χὸν καὶ θε­ω­ρη­θεῖ ὅ­τι ἡ Λύ­τρω­ση καὶ ἡ Σω­τη­ρί­α δὲν μᾶς ἀ­φο­ροῦν ἀ­πο­λύ­τως καὶ ἐξ ὁ­λο­κλή­ρου, ἐ­μᾶς τοῦ ἀ­πο­γό­νους του Ἀ­δάμ. Ἡ Θε­ο­τό­κος ἐ­ξε­λέ­γη με­τα­ξὺ τῶν γυ­ναι­κὼν ὄ­χι τυ­χαί­ῳ τῷ τρό­πῳ, ἀλ­λὰ για­τί ὁ Θε­ὸς εἶ­χε προ­βλέ­ψει προ­αι­ω­νί­ως ὅ­τι θὰ ἦ­ταν σὲ θέ­ση νὰ δι­α­φυ­λά­ξει τε­λεί­ως τὴν ἁ­γνό­τη­τά της ὥ­στε νὰ Τὸν δε­χθεῖ μέ­σα της. Καὶ ἐ­νῶ συ­νε­λή­φθη καὶ γεν­νή­θη­κε ὅ­πως ὅ­λοι μας, ἀ­ξι­ώ­θη­κε νὰ κα­τα­στεῖ κα­τὰ σάρ­κα Μη­τέ­ρα τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ καὶ κα­τὰ πνεῦ­μα μη­τέ­ρα ὅ­λων μας. Γλυ­κύ­τα­τη καὶ φι­λεύ­σπλαγ­χνος, εἶ­ναι σὲ θέ­ση νὰ με­σι­τεύ­ει ὑ­πὲρ ἡ­μῶν ἐ­νώ­πιον τοῦ Υἱ­οῦ της, ὥ­στε νὰ μᾶς χα­ρί­σει Ἐ­κεῖ­νος τὸ μέ­γα ἔ­λε­ος.

Ἀ­κρι­βῶς ὅ­πως ὁ Κύ­ριος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς εἶ­ναι ὁ καρ­πὸς τῆς παρ­θε­νί­ας της, ἡ Ὑ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κος ἦ­ταν καρ­πὸς τῆς σω­φρο­σύ­νης τοῦ Ἰ­ω­α­κεὶμ καὶ τῆς Ἄν­νας. Ἀ­κο­λου­θών­τας αὐ­τὴν τὴν ὁ­δὸ τῆς ἁ­γνό­τη­τος καὶ ἐ­μεῖς, μο­να­χοὶ καὶ σώ­φρο­νες χρι­στια­νοί, κά­νου­με νὰ γεν­νη­θεῖ καὶ νὰ με­γα­λώ­σει μέ­σα μας ὁ Σω­τή­ρας Χρι­στός.

ΠΗΓΗ: http://www.diakonima.gr/2009/12/09/syllipsis-agias-annas/