ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀδελφοί, ἲ­δε­τε πη­λί­κοις ὑ­μῖν γράμ­μα­σιν ἔ­γρα­ψα τῇ ἐ­μῇ χει­ρί.  ὅ­σοι θέ­λου­σιν εὐ­προ­σω­πῆ­σαι ἐν σαρκί, οὗ­τοι ἀ­ναγ­κά­ζου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, μό­νον ἵ­να μὴ τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Χρι­στοῦ δι­ώ­κων­ται. οὐ­δὲ γὰρ οἱ πε­ρι­τε­τμη­μέ­νοι αὐ­τοὶ νό­μον φυ­λάσ­σου­σιν, ἀλ­λὰ θέ­λου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, ἵ­να ἐν τῇ ὑ­με­τέ­ρᾳ σαρ­κὶ καυ­χή­σων­ται. Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γέ­νοι­το καυ­χᾶ­σθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, δι' οὗ ἐ­μοὶ κό­σμος ἐ­στα­ύ­ρω­ται κἀ­γὼ τῷ κό­σμῳ. ἐν γὰρ Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ οὔ­τε πε­ρι­το­μή τι ἰ­σχύ­ει οὔ­τε ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λὰ και­νὴ κτί­σις. καὶ ὅ­σοι τῷ κα­νό­νι το­ύ­τῳ στοι­χή­σου­σιν, εἰ­ρή­νη ἐ­π' αὐ­τοὺς καὶ ἔ­λε­ος, καὶ ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λοι­ποῦ κό­πους μοι μη­δεὶς πα­ρε­χέ­τω· ἐ­γὼ γὰρ τὰ στίγ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τί μου βα­στά­ζω. Ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ με­τὰ τοῦ πνε­ύ­μα­τος ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί· ἀ­μήν.           

  (Γαλ. στ΄[6] 11 – 18 )

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀδελφοί, δεῖ­τε μὲ πό­σο με­γά­λα γράμ­μα­τα σᾶς ἔ­γρα­ψα μὲ τὸ ἴ­διο μου τὸ χέ­ρι.  Ὅ­σοι θέ­λουν νὰ κά­νουν κα­λὴ ἐν­τύ­πω­ση καὶ νὰ ἀ­ρέ­σουν σὲ ἀν­θρώ­πους γιὰ πράγ­μα­τα πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στὴ σάρ­κα, αὐ­τοὶ σᾶς πα­ρα­κι­νοῦν καὶ σᾶς πα­ρα­σύ­ρουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε, μό­νο καὶ μό­νο γιὰ νὰ μὴν κα­τα­δι­ώ­κον­ται ἀ­π' τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους γιὰ τὸ κή­ρυγ­μα πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στὸ σταυ­ρὸ τοῦ Χρι­στοῦ. Γι αὐ­τὸ καὶ μό­νο σᾶς ἀ­ναγ­κά­ζουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε. Κι αὐ­τὸ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­πὸ τὸ ὅ­τι οὔ­τε κι αὐ­τοί πού ἔ­χουν πε­ρι­τμη­θεῖ τη­ροῦν τὶς τε­λε­τουρ­γι­κὲς δι­α­τά­ξεις τοῦ νό­μου, τὶς κα­θάρ­σεις δη­λα­δὴ καὶ τὶς ζω­ο­θυ­σί­ες· ἀλ­λά θέ­λουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε ἐ­σεῖς γιά νά καυ­χη­θοῦν αὐ­τοὶ γιὰ τὴ δι­κή σας σάρ­κα. Θέ­λουν δη­λα­δὴ νὰ καυ­χη­θοῦν ὅ­τι σᾶς ἔ­πει­σαν νὰ δε­χθεῖ­τε τὴν πε­ρι­το­μή. Ἐ­γὼ ὅ­μως δὲν κι­νοῦ­μαι ἀ­πὸ τέ­τοι­α ἁ­μαρ­τω­λὰ ἐ­λα­τή­ρια. Πο­τὲ νὰ μὴ συμ­βεῖ ἐ­γώ νὰ καυ­χη­θῶ γιὰ τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ μό­νο γιὰ τὸ ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς γιὰ χὰ­ρη μου πῆ­ρε μορ­φὴ δού­λου καὶ σταυ­ρώ­θη­κε γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μου. Μό­νο καύ­χη­μά μου εἶ­ναι ὁ σταυ­ρι­κὸς θά­να­τος τοῦ Κυ­ρί­ου. Καὶ μὲ τὴν πί­στη στὸ θά­να­τό του αὐ­τόν ἔ­χει νε­κρω­θεῖ κι ἔ­χει χά­σει τὴ δύ­να­μή του ὁ κό­σμος γιά μέ­να. Ἀλ­λά κι ἐ­γώ ἔ­χω νε­κρω­θεῖ γιὰ τὸν κό­σμο. Εἶ­μαι νε­κρω­μέ­νος γιὰ τὸν κό­σμο, καὶ τί­πο­τε ἀ­π’ αὐ­τόν δὲν μὲ δε­λε­ά­ζει οὔ­τε μὲ φο­βί­ζει. Δι­ό­τι στὴν κοι­νω­νί­α καὶ τὴν ἕ­νω­ση μὲ τὸν Χρι­στὸ οὔ­τε ἡ πε­ρι­το­μή ἔ­χει κα­μί­α ἀ­ξί­α οὔ­τε ἡ ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λά ἰ­σχύ­ει νέ­α κτί­ση καὶ δη­μι­ουρ­γί­α. Ἡ και­νὴ αὐ­τὴ κτί­ση εἶ­ναι ἡ ἀ­να­γέν­νη­ση πού δί­νει ὁ Χρι­στὸς σὲ κά­θε πι­στὸ μὲ τὴ δύ­να­μη τῆς ἀ­πο­λυ­τρω­τι­κῆς του σταυ­ρι­κῆς θυ­σί­ας. Καὶ ὅ­σοι θ' ἀ­κο­λου­θή­σουν τὴ δι­δα­σκα­λί­α αὐ­τὴ γιά τή νέ­α κτί­ση καὶ θὰ τὴν ἔ­χουν ὡς μέ­τρο καὶ ὑ­πό­δειγ­μα γιὰ νὰ συμ­μορ­φώ­σουν τὴ ζω­ὴ τους μ' αὐ­τή, ἂς ἔ­χουν ἐ­πά­νω τους τὴν εἰ­ρή­νη καὶ τὸ ἔ­λε­ος· ἀλ­λά καὶ γε­νι­κό­τε­ρα ὅ­λος ὁ νέ­ος Ἰσ­ρα­ὴλ τῆς χά­ρι­τος, ὁ νέ­ος λα­ὸς πού μὲ τὴν πί­στη ἔ­γι­νε ἐ­κλε­κτὸς στὸ Θε­ὸ καὶ ἀν­τι­κα­τά­στη­σε τόν πα­λαι­ό κα­τὰ σάρ­κα Ἰσ­ρα­ήλ. Στὸ ἑ­ξῆς ἂς μὴ μοῦ δη­μι­ουρ­γεῖ κα­νεὶς κό­πους καί ἐ­νο­χλή­σεις, ζη­τών­τας ἀ­πὸ μέ­να νὰ ἀ­πο­λο­γοῦ­μαι γιά ὅ­σα κά­νω. Δι­ό­τι ἐ­γώ βα­στά­ζω στὸ σῶ­μα μου τὰ ση­μά­δια τῶν πλη­γῶν πού δέ­χθη­κα γιὰ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ. Καί οἱ πλη­γές μου αὐ­τὲς εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­λο­γί­α μου. Σᾶς εὔ­χο­μαι, ἀ­δελ­φοί, ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ νὰ ἐ­νι­σχύ­ει καὶ νὰ ἐν­δυ­να­μώ­νει τὶς πνευ­μα­τι­κές σας δυ­νά­μεις, ὥ­στε νὰ δι­α­τη­ρεῖ­τε πάν­το­τε τόν ἁ­για­σμὸ πού σᾶς ἔ­δω­σε τὸ Ἅ­γιον Πνεῦ­μα. Ἀ­μήν.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶπεν ὁ Κύριος^. οὐ­δεὶς ἀ­να­βέ­βη­κεν εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βάς, ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ὤν ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ. καὶ κα­θὼς Μω­ϋ­σῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄ­φιν ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ, οὕ­τως ὑ­ψω­θῆ­ναι δεῖ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. Οὕ­τω γὰρ ἠ­γά­πη­σεν ὁ Θε­ὸς τὸν κό­σμον, ὥ­στε τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ τὸν μο­νο­γε­νῆ ἔ­δω­κεν, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον. οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵ­να κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἀλλ' ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι' αὐ­τοῦ. 

                                        (Ἰωάν. γ΄[3] 13 – 17)

ΟΠΛΟ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟ

«Κα­θὼς Μω­ϋ­σῆς ὕ­ψωσε τὸν ὄ­φιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕ­τως ὑ­ψω­θῆ­ναι δεῖ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που».

Μὲ ἱ­ε­ρὸ ρῖ­γος θὰ προ­σκυ­νή­σουμε αὐτὲς τὶς μέρες, ἀ­γα­πη­τοί μου, τὸν Σταυ­ρὸ τοῦ Κυ­ρί­ου. Θὰ ὑ­ψω­θεῖ καὶ πά­λιν στὸ μέ­σο τῆς αἱ­μα­το­βαμ­μέ­νης γῆς ὡς σύμ­βο­λο σω­τη­ρί­ας καὶ λυ­τρώ­σε­ως τοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πὸ τὰ δε­σμὰ καὶ τὸν θά­να­το τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Αὐ­τὴ ἀ­κρι­βῶς ἡ ἀ­λή­θεια ἀ­να­πη­δᾶ ἀ­πὸ τὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα, τὸ ὁ­ποῖ­ο μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει ἕ­να κα­τα­πλη­κτι­κὸ γε­γο­νός, ποὺ συ­νέ­βη 1500 ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια πρὶν ὑ­ψω­θεῖ ὁ Σταυ­ρὸς στὸν Γολ­γο­θᾶ. Ἂς με­λε­τήσουμε, λοι­πόν, αὐ­τὸ τὸ γε­γο­νός, δι­ό­τι ἔ­χει πολ­λὰ νὰ μᾶς δι­δά­ξει.

1.ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΚΑΙ ΠΟΙΝΗ

«Κα­θὼς Μω­ϋ­σῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄ­φιν ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ».

Γυρίζουμε ­πί­σω 3.500 πε­ρί­ου χρό­νια. Ὁ Ἰσ­ρα­η­λι­τι­κὸς λα­ός, ἔ­πει­τα ἀ­πὸ ἕ­να δρα­μα­τι­κὸ ἀ­γώ­να, ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­νε­ται ἐ­πὶ τέ­λους ἀ­πὸ τὸν σκλη­ρὸ ζυ­γὸ τῶν Αἰ­γυ­πτί­ων, ὅ­που ­πέ­ρα­σε πι­κρὴ καὶ μαρ­τυρικὴ ζωή, δι­α­βαί­νει ὑ­πὸ τὴν ἡ­γε­σί­α τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως θαυ­μα­τουρ­γι­κὰ τὴν Ἐ­ρυθρὰ θάλασσα· καί, διὰ μέ­σου τῆς ἐ­ρή­μου, κα­τευ­θύ­νε­ται πρὸς τὴν Πα­λαι­στί­νη, στὴ γῆ τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας, στὴ χώ­ρα ὅ­που θὰ ρέει «μέ­λι καὶ γά­λα».

Ἡ πο­ρεί­α του μέ­σα στὴν ἔ­ρη­μο εἶ­ναι μιὰ ἀ­δι­ά­κο­πη ἐκδήλωση θαυ­μα­στῆς προ­νοί­ας τοῦ Θε­οῦ. Τὸν τρέ­φει μὲ τὸ «μάν­να», τὴν οὐ­ρά­νια αὐ­τὴν τρο­φή. Τὸν δρο­σί­ζει μὲ ὁ­λο­κά­θα­ρο νε­ρό. Τὸν προ­στα­τεύ­ει ἀ­πὸ κιν­δύ­νους. Τοῦ ἑ­τοι­μά­ζει εὐ­τυ­χι­σμέ­νη ζω­ὴ στὴν εὐ­λο­γη­μέ­νη πα­τρί­δα.

Ἀ­τυ­χῶς ὅ­μως, ἐ­νῶ ὁ καθένας θὰ ­πε­ρί­με­νε νὰ ἐκ­δηλώσει ὁ λα­ὸς αὐ­τός, ὁ τό­σο πολὺ εὐργετημένος, αἴ­σθη­μα εὐ­γνω­μο­σύ­νης, ἀν­τίθετα τὸν βλέ­που­με νὰ πα­ραπονεῖται, νὰ δι­α­μαρ­τύ­ρε­ται, νὰ γογγύζει, θυμᾶται – ἀκατανόητο! – «τὰ κρεμ­μύ­δια καὶ τὰ πρά­σα» τῆς Αἰ­γύ­πτου. Δὲν τοῦ ἀ­ρέ­σει ἡ οὐ­ρά­νια τρο­φή, τὸ «μάν­να». «Καὶ κα­τε­λά­λει ὁ λα­ὸς πρὸς τὸν Θε­ὸν κα­τὰ Μω­ϋ­σῆ λέ­γον­τες.... ἡ ψυ­χὴ ἡ­μῶν προ­σώ­χθι­σεν ἐν τῷ ἄρ­τῳ τούτῳ τῷ δι­α­κέ­νῳ» (Ἀ­ριθμ. κα΄[21] 5).

Ἀ­γνώ­μων λα­έ!  Ἀλ­λὰ ἡ ἀ­χα­ρι­στί­α αὐ­τὴ δὲν ἦ­ταν δυ­να­τὸ νὰ μείνει χω­ρὶς κυ­ρώ­σεις. Καὶ νά! Στέλ­νει ὁ Θε­ός, ση­μει­ώ­νει ἡ Ἁγ. Γρα­φή, φί­δια δη­λη­τη­ρι­ώ­δη, ποὺ σκορ­ποῦν τὸν θά­να­το. Τὰ πτώ­μα­τα κα­τὰ σω­ρούς. Ὁ κα­ταυ­λι­σμὸς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων με­τα­βάλ­λε­ται σὲ τό­πο δα­κρύ­ων καὶ σὲ ἀ­πέ­ραν­το νε­κρο­τα­φεῖ­ο. Τρο­με­ρὸ τὸ θέ­α­μα!  Νέ­οι, γέ­ρον­τες, παι­διά, ἄν­δρες, γυ­ναῖ­κες σπαρ­τα­ροῦν σὲ κά­θε βῆ­μα καὶ πεθαίνουν.

Νὰ στα­μα­τήσουμε γιὰ λί­γο.... Ἡ εἰ­κό­να αὐ­τὴ ἔ­χει ἐ­φαρ­μο­γὴ καὶ σὲ  ἄλ­λη σφαί­ρα, τὴν πνευ­μα­τι­κή.

Βα­σι­λέ­α τῆς ὑ­λι­κῆς δη­μι­ουρ­γί­ας ἔ­κα­με ὁ Θε­ὸς τὸν ἄν­θρω­πο. Πρύ­τα­νη μέ­σα σὲ ἕ­να με­γα­λει­ῶ­δες ἔρ­γο. Τοῦ ­χά­ρι­σε χα­ρί­σμα­τα καὶ δω­ρε­ές. Τὸν ­στό­λι­σε μὲ προ­σόν­τα καὶ ἱ­κα­νό­τη­τες. Τὸν ἐγ­κα­τέ­στη­σε σὲ μα­γευ­τι­κὸ βα­σί­λει­ο. Θὰ ἦ­το λοι­πὸν φυ­σι­κὸ νὰ αἰ­σθά­νε­ται ὁ ἄν­θρω­πος εὐ­γνω­μο­σύ­νη ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ με­γά­λου του εὐ­ερ­γέ­του. Καὶ ὅ­μως. Ἐ­πα­να­στά­τη­σε. Πα­ρέ­βει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­δεί­χθη ἀ­νά­ξιος τῆς στορ­γῆς τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ. Γνω­στὴ ἡ δρα­μα­τι­κὴ ἱ­στο­ρί­α τῆς πτώ­σε­ως.  Καὶ ἀ­μέ­σως ἦλ­θαν τὰ «φί­δια» ὡς συ­νέ­πεια καὶ ποι­νή.

Ἡ ἁ­μαρ­τί­α δηλ. τὸ τρο­με­ρὸ πνευ­μα­τι­κὸ αὐ­τὸ φί­δι, ποὺ σκορ­πά­ει τὸν θά­να­το. Αἰ­ώ­νας ὁ ἄν­θρω­πος κά­τω ἀ­πὸ τὴν ἀ­πει­λὴ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τὶς φρικτὲς συνέπειές της. Δὲν ἄ­φη­σε κα­νέ­να προ­σόν του ἀ­νέ­πα­φο καὶ ἄ­τρω­το. Τοῦ κα­τα­πο­λέ­μη­σε τὸ σῶ­μα καὶ τὸ κατάστησε φωληὰ ἀ­σθε­νει­ῶν· τοῦ ­σκό­τι­σε τὸν νοῦ· τοῦ δι­έ­στρε­ψε τοὺς πό­θους· τοῦ αἰχμαλώτισε τὴ θέ­λη­ση· τοῦ ἀ­νέ­τρε­ψε τὸν οἰ­κο­γε­νεια­κὸ βί­ο· τὸν κα­τα­βί­βα­σε ἀ­πὸ τὸ ὕ­ψος στὸ χά­ος. Τὸν ἔ­δε­σεν στὸ ἅρ­μα πιὰ τοῦ θα­νά­του. Ἐ­κεῖ ποὺ πρῶ­τα ἄν­θι­ζε ἡ χα­ρά, τώ­ρα ἦλ­θε ὁ πό­νος, κα­τα­λυ­τής, καὶ ­σά­ρω­σε τὰ πάν­τα. Τί κρί­μα! Πῶς ἔ­γι­νε ἔ­τσι τὸ πλά­σμα τοῦ Θε­οῦ; Πῶς ἔ­πε­σε τό­σο χα­μη­λά;  Ποι­ὸς θὰ μπο­ρέσει νὰ τὸ σώσει ἀ­πὸ τὶς ὀδυνηρές καὶ τρομερὲς συνέπειες, ποὺ τοῦ ­δη­μι­ούρ­γη­σε τὸ φί­δι – ἁμαρ­τί­α;

Ἡ συ­νέ­χεια τῆς ἱ­στο­ρί­ας, ποὺ ἔ­λα­βε χώ­ρα στὴν ἔ­ρη­μο μὲ τοὺς Ἰσ­ρα­η­λί­τες, μᾶς δί­δει τὴ λύ­ση.

2. ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ

Τρα­γι­κὴ ἡ θέ­ση τοῦ λα­οῦ. Θρῆ­νος καὶ κλαυθ­μὸς καὶ ὀ­δυρ­μὸς πο­λύς. Μη­τέ­ρες κλαῖ­νε τὰ νε­κρὰ παι­διά των καὶ παι­διὰ ὀ­δύ­ρον­ται γιὰ τὴν ὀρ­φά­νια των. Ἡ δρα­ματικότητα τῆς κατάστασης εἶ­ναι ἀ­νώτερη απὸ κάθε περιγραφή. Καὶ τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα;  Οἱ Ἑ­βραῖ­οι συ­νέρ­χον­ται.  Τρέ­χουν μὲ ἀπόγνωση πρὸς τὸν Μω­ϋ­σῆ.  Πέ­φτουν στὰ πό­δια του. Μὲ λυγ­μοὺς τὸν ἱ­κε­τεύ­ουν νὰ με­σολαβήσει, ὥ­στε νὰ τοὺς συγ­χωρήσει ὁ Θε­ός. «Ἡ­μάρ­το­μεν ὅ­τι κα­τε­λα­λή­σα­μεν κα­τὰ τοῦ Κυ­ρί­ου... Εὖ­ξαι οὖν πρὸς τὸν Κύ­ριον, καὶ ἀ­φε­λέ­τω, ἀ­φ᾿ ἡ­μῶν τὸν ὄ­φιν...» (Ἀ­ριθ. κα΄[21] 7.

Ὁ Μω­ϋ­σῆς προσευχήθηκε. Ὁ Θε­ὸς τοὺς λυπήθηκε. Καὶ ἔ­δω­σε ἐν­το­λὴ στὸν Μω­ϋ­σῆ νὰ κα­τασκευάσει ἕ­να με­γά­λο χάλ­κι­νο φί­δι. Τὸ φί­δι αὐ­τὸ νὰ τὸ ὑψώσει ­πά­νω σὲ πα­νύ­ψη­λο κον­τά­ρι ποὺ νὰ στηθεῖ στὸ κέν­τρο τοῦ στρα­το­πέ­δου. Ὅ­ταν τὰ φί­δια θὰ ἐρχόντουσαν καὶ θὰ δάγ­κα­ναν τοὺς Ἑ­βραί­ους, τὸ φάρ­μα­κο, γιὰ νὰ μὴ ἀ­πο­θά­νουν, θὰ ἦταν νὰ στρέ­φουν ἀ­μέ­σως τὸ βλέμ­μα πρὸς τὸ ὑ­ψω­μέ­νο χάλ­κι­νο φί­δι, ὁπότε θὰ γίνονταν πά­ραυ­τα κα­λά.

Ἡ ἐν­το­λὴ τοῦ Θε­οῦ ἐκτελέστηκε. Τὸ χάλ­κι­νο φί­δι ἔ­γι­νε καὶ ὑψώθηκε στὸ κον­τά­ρι. Τὰ φί­δια ἦλ­θαν πά­λι. Πα­ρά­δο­ξο ὅ­μως· δὲν ἀ­πέ­θα­νε πλέ­ον κα­νείς. Μό­λις ἔ­στρε­φαν τὰ βλέμ­μα­τα πρὸς τὸ κον­τά­ρι, τὸ δη­λη­τή­ριο τοῦ φι­διοῦ διαλυόταν καὶ χανόταν.

Κα­τα­πλη­κτι­κὴ ἐ­φαρ­μο­γή, ἀ­δελ­φέ μου, τῆς συμ­βο­λι­κῆς αὐ­τῆς ἐ­νέργειας στὸ με­γά­λο γε­γο­νὸς τοῦ Γολ­γο­θᾶ. Οἱ συ­νέ­πει­ες τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, μὲ τὴν πτώση τοῦ ἀν­θρώ­που, ἦσαν, ἀ­λη­θι­νά, φαρ­μα­κε­ρές. Τὸ δη­λη­τή­ριό της ­σκορ­ποῦ­σε παντοῦ τὸν ψυ­χι­κὸ θά­να­το. Ἀ­μέ­τρη­τα τὰ θύ­μα­τά της. Ἀ­φάν­τα­στη ἡ φθο­ρὰ καὶ ἡ κα­τα­στρο­φή. Ἔ­πρε­πε κά­ποι­ος νὰ βρεθεῖ, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄν­θρω­πο. Καὶ χρειάστηκε τό­τε – ὢ βά­θος ἀ­γά­πης Θε­οῦ! νὰ ὑψωθεῖ στὸ ξύ­λο τοῦ Σταυ­ροῦ πάνω στὸν Γολγοθᾶ ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ὸς ὁ Δη­μι­ουρ­γός, ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός.

Μὲ τὰ χέ­ρια τὰ πα­νά­χραν­τα ἀ­νοιγ­μέ­να ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ἀγκαλιάζει ἀ­πὸ τό­τε ὅ­λο τὸν κό­σμο. Μὲ τὸ τί­μιο αἷ­μά Του χα­ρί­ζει τὴ ζω­ὴ καὶ τὴν ἀ­θα­να­σί­α, σὲ ὅ­σους στρέ­φουν τὸ βλέμ­μα τους πρὸς Αὐ­τὸν σὲ ὧρες κλο­νι­σμῶν καὶ κιν­δύ­νων. Δὲν ἔ­παυ­σε, βέ­βαι­α, ἡ ἁ­μαρ­τί­α νὰ ὁρ­μᾶ κα­τὰ τῶν ὀ­πα­δῶν τοῦ Χρι­στοῦ. Δὲν ἔ­χει ὅ­μως πλέ­ον τὴ δύ­να­μη τοῦ θα­νά­του, ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος προσβλέπει στὸν Σω­τή­ρα. Τὸ δη­λη­τή­ριό της εἶ­ναι ἀ­κίν­δυ­νον. Τὸ αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ με­τα­δί­δει τὴ ζω­ὴ στὴν ψυ­χὴ τοῦ πι­στοῦ.

Ἄν­θρω­πε κου­ρα­σμέ­νε ἀ­πὸ τὰ συ­νε­χῆ πλήγ­μα­τα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας! Ἄν­θρω­πε πλη­γω­μέ­νε ἀ­πὸ τὸ ὀ­δυ­νη­ρὸ δάγ­κω­μα τῆς τρο­με­ρῆς ἔχιδνας τοῦ κα­κοῦ! Ἄν­θρω­πε, ποὺ ἡ ἁ­μαρ­τί­α σου ­σκό­τι­σε τὸν νοῦ, ποὺ σοῦ ­νέ­κρω­σε τὰ ψυ­χι­κὰ αἰ­σθη­τή­ρια, ποὺ σοῦ ­σκόρ­πι­σε τὰ ὡ­ραῖ­α καὶ ἅ­για ὄ­νει­ρα, ποὺ σοῦ ἀ­φήρ­πα­σε δό­λια τὸν ἐν­θου­σια­σμό, ποὺ σοῦ κα­τά­κλε­ψε τὸν ψυ­χι­κὸ θη­σαυ­ρό, ποὺ σοῦ στραγ­γά­λι­σε τοὺς εὐ­γε­νεῖς ὁ­ρα­μα­τι­σμούς, ποὺ σοῦ «φι­λο­δω­ρεῖ» κά­θε στιγ­μὴ τὴν πι­κρί­α καὶ τὴν ὀ­δύ­νη, ποὺ σὲ αἰχ­μα­λω­τί­ζει σὲ τα­πει­νὲς καὶ χα­μερ­πεῖς ἐ­πι­θυ­μί­ες!

Ἄν­θρω­πε, δυ­στυ­χι­σμέ­νε ὁ­δοι­πό­ρε τῆς πο­νε­μέ­νης μας γῆς, ἰ­δοὺ ὁ Σταυ­ρός!  Στρέ­φε τὸ βλέμ­μα σου· ὕ­ψω­νε τὴν ψυ­χή σου πρὸς Ἐ­κεῖ­νον, ποὺ εἶ­ναι ὑ­ψω­μέ­νος στὸ ξύ­λο τῆς ὀ­δύ­νης. Κοί­τα! Ὁ Σταυ­ρὸς θὰ γίνει καὶ γιὰ σὲνα καὶ γιὰ μένα κλί­μαξ, ποὺ θὰ μᾶς ὑψώσει ἀ­πὸ τὰ χα­μη­λὰ στὰ εὐ­λο­γη­μέ­να ὕ­ψη τῆς ἀ­ρε­τῆς, ἀ­πὸ τὸ χά­ος, στὴ γλυκειὰ ἀ­να­το­λή τῆς νέ­ας ζω­ῆς.

 Τά δυ­ὸ ἀ­νοιγ­μέ­να θε­ϊ­κὰ χέ­ρια θὰ κρα­τή­σουν γε­ρὰ τὰ ­δι­κά μας, γιὰ νὰ μᾶς ὁ­δη­γή­σουν στὴν ὁ­λο­φώ­τει­νη χώ­ρα τῆς μα­κα­ρι­ό­τη­τας. Τὸ Αἷ­μα, τὸ Πα­νά­γιο Αἷ­μα, ποὺ ἀ­να­πη­δᾶ ἀ­πὸ τὸ θεῖ­ο Σῶ­μα, θὰ γίνει φάρ­μα­κο ἀ­θα­να­σί­ας. Καὶ ὁ ἀ­κάν­θι­νος στέ­φα­νος θὰ μεταβληθεῖ σὲ στε­φά­νι μὲ εὔ­ο­σμα ἄν­θη, ποὺ θὰ στολίσει πα­νη­γυ­ρι­κὰ τὰ μέ­τω­πα τῶν νι­κη­τῶν. Ποι­ὸς στράφηκε πρὸς τὸν Σταυ­ρὸ καὶ δὲ σώθηκε; Ποι­ὸς ἀ­γά­πη­σε τὸν Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νο καὶ δὲν αἰσθάνθηκε μέσα του νὰ γεν­νῶν­ται καὶ νὰ πάλ­λουν και­νούρ­γιοι κό­σμοι; Ποι­ὰ ψυ­χὴ κου­ρα­σμέ­νη, δο­κι­μα­ζο­μέ­νη ­στή­ρι­ξε τὸ μέ­τω­πό της στὸν Σταυ­ρὸ καὶ δὲν ­δο­κί­μα­σε ρί­γη δυ­νά­με­ως, ἐλ­πί­δος, εὐ­λα­βεί­ας καὶ ἁ­για­σμοῦ; Ποι­ὸς νέ­ος ἢ νέ­α στοὺς ἀ­γῶ­νες των, στὶς κα­κο­το­πι­ὲς τῆς ζω­ῆς, στὶς προ­κλή­σεις τοῦ κα­κοῦ, κα­τέ­φυ­γε στὸν Χρι­στό, ὁ­λό­ψυ­χα ὅ­μως, καὶ δὲν ἄ­να­ψε μέ­σα τους καμίνι θεί­ας ἀ­γά­πης καὶ δὲν ὑ­ψώ­θη­κε μέσα τους φρού­ριο ἀ­πόρ­θη­το ἁ­γνῆς ζω­ῆς καὶ πό­θων ἀ­φι­ε­ρώ­σε­ως σὲ ἔρ­γα χρι­στι­α­νι­κῆς δρά­σε­ως; Ποι­ὸς οἰ­κο­γε­νειά­ρχης, στὴν ὥ­ρα τῆς σκλη­ρῆς δο­κι­μα­σί­ας, προ­σέ­τρε­ξε στὸν Σταυ­ρὸ καὶ ἔ­μει­νε χω­ρὶς πα­ρη­γο­ριὰ καὶ τό­νω­ση καὶ θάρ­ρος; Ποι­ός; ΚΑΝΕΙΣ !

Ὢ, ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Χρι­στοῦ!  Πό­σες ψυ­χὲς δὲν ἀ­να­κού­φι­σε, πό­σες καρ­δι­ὲς δὲν ­στή­ρι­ξε, πό­σες θε­λή­σεις ἀ­δύ­να­τες δὲν ­χα­λύ­βδω­σε, πό­σα δρά­μα­τα δὲν ἀ­πε­σό­βη­σε, πό­σα θαύ­μα­τα δὲν ἐ­πε­τέ­λε­σε!

Ἀ­δελ­φοί!

Ἂς ἐ­νώσουμε, λοι­πόν, ὅ­λοι τὶς ψυχές μας καὶ μὲ κα­τά­νυ­ξη καὶ συν­τρι­βὴ ἱ­στά­με­νοι ἐ­νώ­πιον τοῦ Σταυ­ροῦ ἂς ποῦμε: Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νε Λυ­τρω­τά!  Καὶ πά­λιν σή­με­ρα ἀσπαζόμαστε μὲ εὐλάβεια τὸν Σταυ­ρό Σου τὸν Τί­μιο, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐμ­φα­νί­ζε­ται λαμ­πρὸς καὶ πα­ρή­γο­ρος ἐν μέ­σῳ τῶν ἀν­θέ­ων καὶ τῶν μύ­ρων. Γε­νοῦ, Κύ­ρι­ε, στὴ ζω­ή μας Φῶς καὶ ἐλπίδα! Στε­ρέ­ω­σε μέ­σα μας τὸν ἅ­γιο Σταυ­ρό Σου καὶ κα­τά­στη­σέ τον ἄγ­κυ­ρα θεϊκὴ καὶ σω­σί­βιο οὐ­ρά­νιο στὶς ὧρες τῶν με­γά­λων θυ­ελ­λῶν καὶ συγ­κρού­σε­ων. Κά­με, ὥ­στε ὅ­ταν ἐ­πι­τί­θεν­ται τὰ φί­δια τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, σ᾿ αὐ­τὸν νὰ στρέφουμε τῆς ψυ­χῆς τὰ βλέμ­μα­τα καὶ ἀ­πὸ αὐ­τὸν νὰ λαμβάνουμε τῆς ἀ­θα­να­σί­ας τὸ σω­τή­ριο φάρ­μα­κο.

«Σταυ­ρὲ τοῦ Χρι­στοῦ, Χρι­στια­νῶν ἡ ἐλ­πίς, πε­πλα­νη­μέ­νων ὁ­δη­γέ,

χει­μα­ζο­μέ­νων λι­μήν, ἐν πο­λέ­μοις νῖ­κος, οἰ­κου­μέ­νης ἀ­σφά­λεια,

νο­σούν­των ἰα­τρέ, νε­κρῶν ἡ ἀ­νά­στα­σις, ἐ­λέ­η­σον ἠ­μᾶς».

(†) ἐ­πι­σκό­που Γε­ωρ­γί­ου Παυ­λί­δου Μη­τρο­πο­λί­του Νι­καί­ας

 (Διασκευή)