ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

(20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

Ἀ­δελ­φοί εἰ­δό­τες ὅ­τι οὐ δι­και­οῦ­ται ἄν­θρω­πος ἐξ ἔρ­γων νό­μου ἐ­ὰν μὴ δι­ὰ πί­στε­ως Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, καὶ ἡ­μεῖς εἰς Χρι­στὸν Ἰ­η­σοῦν ἐ­πι­στε­ύ­σα­μεν, ἵ­να δι­και­ω­θῶ­μεν ἐκ πί­στε­ως Χρι­στοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔρ­γων νό­μου, δι­ό­τι οὐ δι­και­ω­θή­σε­ται ἐξ ἔρ­γων νό­μου πᾶ­σα σάρξ. Εἰ δὲ ζη­τοῦν­τες δι­και­ω­θῆ­ναι ἐν Χρι­στῷ εὑ­ρέ­θη­μεν καὶ αὐ­τοὶ ἁ­μαρ­τω­λοί, ἆ­ρα Χρι­στὸς ἁ­μαρ­τί­ας δι­ά­κο­νος; μὴ γέ­νοι­το. εἰ γὰρ ἃ κα­τέ­λυ­σα ταῦ­τα πά­λιν οἰ­κο­δο­μῶ, πα­ρα­βά­την ἐ­μαυ­τὸν συ­νί­στη­μι. ἐ­γὼ γὰρ δι­ὰ νό­μου νό­μῳ ἀ­πέ­θα­νον, ἵ­να Θε­ῷ ζή­σω. Χρι­στῷ συ­νε­στα­ύ­ρω­μαι· ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πί­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ.

                                                 (Γαλ. β΄[2] 16 – 20)

 

ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!

«Ἐν πί­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με

καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἑ­μοῦ»

Κυ­ρια­κὴ με­τὰ τὴν Ὕ­ψω­σιν σή­με­ρα, καί, κα­θὼς ζοῦ­με ἀ­κό­μη μέ­σα στὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα τῆς ἑ­ορ­τῆς τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ, ἀ­νά­λο­γο εἶ­ναι καὶ τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο τῶν ὕ­μνων καὶ τῶν ἱ­ε­ρῶν Ἀ­να­γνω­σμά­των. Ἀ­ξί­ζει λοι­πὸν νὰ στα­θοῦ­με ἰ­δι­αι­τέ­ρως σ᾿ ἕ­να λό­γο τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου ἀ­πὸ τὸ ση­με­ρι­νὸ ἀ­πο­στο­λι­κὸ Ἀ­νά­γνω­σμα, μὲ τὸν ὅ­ποι­ο ἐκ­φρά­ζει τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νη του γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου. Γρά­φει: «Ἐν πί­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἑ­μοῦ»· δη­λα­δὴ ζῶ μὲ τὴν ἔμ­πνευ­ση καὶ τὴν κυ­ρι­αρ­χί­α τῆς πί­στε­ως στὸν Υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ, ὁ Ὁ­ποῖ­ος μὲ ἀ­γά­πη­σε καὶ πα­ρέ­δω­σε τὸν Ἑ­αυ­τό του γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μου.

Αὐ­τὸς ὁ συγ­κλο­νι­στι­κὸς λό­γος τοῦ ἁ­γί­ου Ἀ­πο­στό­λου μᾶς δί­νει τὴν ἀ­φορ­μὴ νὰ ὑ­πο­γραμ­μί­σου­με πό­σο πο­λὺ ἀ­γα­πᾶ ὁ Κύ­ριος τὸν κα­θέ­να μας ξε­χω­ρι­στὰ καὶ πῶς ὀ­φεί­λου­με ἐ­μεῖς νὰ ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με σ᾿ αὐ­τὴ τὴ θε­ϊ­κὴ ἀ­γά­πη.

 

1. Θυ­σι­ά­ζε­ται γιὰ μέ­να προ­σω­πι­κὰ

Ἀ­σύλ­λη­πτο τὸ με­γα­λεῖ­ο της θε­ϊ­κῆς ἀ­γά­πης: «Οὕ­τω γὰρ ἠ­γά­πη­σεν ὁ Θε­ὸς τὸν κό­σμον, ὥ­στε τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ τὸν μο­νο­γε­νῆ ἔ­δω­κεν, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στεύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται, ἀλλ᾿ ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον» (Ἰ­ω. γ'[3] 16). Τό­σο πο­λὺ ἀ­γά­πη­σε ὁ Θε­ὸς τὸν κό­σμο τῶν ἀν­θρώ­πων, ὥ­στε πα­ρέ­δω­σε στὸν θά­να­το τὸν μο­νά­κρι­βο Υἱ­ό του, ὥ­στε κά­θε ἄν­θρω­πος ποὺ πι­στεύ­ει σ᾿ Αὐ­τὸν νὰ μὴ χα­θεῖ, ἀλ­λὰ νὰ ἔ­χει αἰ­ώ­νια ζω­ή.

Αὐ­τὴ δὲ ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ ἐκ­δη­λώ­νε­ται ὄ­χι μό­νο γε­νι­κὰ πρὸς ὅ­λο τὸν κό­σμο ἀλ­λὰ καὶ ξε­χω­ρι­στὰ γιὰ κά­θε ἄν­θρω­πο. Ἂς θυ­μη­θοῦ­με τὴν Πα­ρα­βο­λὴ τοῦ ἀ­πο­λω­λό­τος προ­βά­του. Ὁ κα­λὸς βο­σκὸς ἂν συμ­βεῖ καὶ χά­σει ἕ­να πρό­βα­το, τρέ­χει νὰ τὸ ἀ­να­ζη­τή­σει. Δὲν ἀ­δι­α­φο­ρεῖ οὔ­τε τὸ ἀ­φή­νει νὰ χα­θεῖ, παρ᾿ ὅ­λο ποὺ ἔ­χει ἄλ­λα 99 πρό­βα­τα. Κι ὅ­ταν τὸ βρεῖ, μὲ πολ­λὴ στορ­γὴ τὸ παίρ­νει στοὺς ὤ­μους του γιὰ νὰ τὸ ἐ­πα­να­φέ­ρει μὲ ἀ­σφά­λεια στὸ κο­πά­δι. Πα­ρο­μοί­ως κι ὁ Κύ­ριος, ὡς κα­λὸς ποι­μέ­νας, δὲν παύ­ει νὰ ἀ­να­ζη­τᾶ τὸ χα­μέ­νο πρό­βα­το, δη­λα­δὴ τὸν κά­θε ἁ­μαρ­τω­λὸ ἄν­θρω­πο, γιὰ νὰ τὸν ὁ­δη­γή­σει μὲ ἀ­σφά­λεια κον­τά του (Λουκ. ι­ε'[15] 3-7).

Αὐ­τὴν τὴν προ­σω­πι­κὴ ἀ­γά­πη καὶ στορ­γι­κὴ φρον­τί­δα τοῦ Χρι­στοῦ ἐκ­φρά­ζει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ὅ­ταν λέ­γει: «τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ». Μὲ ἀ­γά­πη­σε καὶ σταυ­ρώ­θη­κε γιὰ μέ­να! Γιὰ μέ­να! Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς τὸ ἐκ­φρά­ζει κι ὁ ὑ­μνο­γρά­φος τῶν Ἁ­γί­ων Πα­θῶν στὸ γνω­στὸ τρο­πά­ριο: «Ἐ­σταυ­ρώ­θης δι᾿ ἐ­μὲ ἵ­να ἐ­μοὶ πη­γά­σῃς τὴν ἄ­φε­σιν...». Κύ­ρι­ε, σταυ­ρώ­θη­κες γιὰ μέ­να! Γιὰ νὰ μοῦ χα­ρί­σεις τὴν ἄ­φε­ση, τὴ λύ­τρω­ση, τὴ σω­τη­ρί­α...

2. Πῶς θὰ ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με

Πῶς ὅ­μως ὀ­φεί­λου­με νὰ ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με σ᾿ αὐ­τὴ τὴ θε­ϊ­κὴ ἀ­γά­πη;

Ἡ κα­λύ­τε­ρη ἀν­τα­πό­κρι­ση στὴν ἀ­γά­πη τοῦ ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου Κυ­ρί­ου εἶ­ναι νὰ σταυ­ρω­θοῦ­με κι ἐ­μεῖς μα­ζί του. Νὰ νε­κρώ­σου­με δη­λα­δὴ τὰ ἁ­μαρ­τω­λὰ πά­θη καὶ τὶς κα­κὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες μας. Νὰ πε­θά­νου­με ὡς πρὸς τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ νὰ ζή­σου­με ἑ­νω­μέ­νοι μὲ τὸν Χρι­στό.

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ γνώ­ρι­σε τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ σ᾿ ἐ­κεί­νη τὴ θαυ­μα­στὴ συ­νάν­τη­ση στὸν δρό­μο πρὸς τὴ Δα­μα­σκό, συγ­κλο­νί­στη­κε ἀ­πὸ τὴν ἄ­πει­ρη ἀ­γά­πη καὶ τὸ ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ καὶ ἡ ζω­ή του ἄλ­λα­ξε ρι­ζι­κά. Ἀ­πὸ φο­βε­ρὸς δι­ώ­κτης ἔ­γι­νε φλο­γε­ρὸς Ἀ­πό­στο­λος. Ἀρ­νή­θη­κε τὴν πα­λαι­ά του ζω­ὴ καὶ ἐμ­πι­στεύ­θη­κε τὸν ἑ­αυ­τό του στὸν Χρι­στό. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὁ­μο­λο­γοῦ­σε: «Χρι­στῷ συ­νε­σταύ­ρω­μαι· ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἔ­γω, ζῆ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός». Ἔ­χω σταυ­ρω­θεῖ κι ἔ­χω πε­θά­νει μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στό. Λοι­πὸν δὲν ζῶ πλέ­ον ἐ­γώ, ὁ πα­λαι­ὸς δη­λα­δὴ ἄν­θρω­πος, ἀλ­λὰ ζεῖ μέ­σα μου ὁ Χρι­στός.

Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ κα­λύ­τε­ρη ἀν­τα­πό­κρι­ση στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ: ἡ νέ­κρω­ση τοῦ πα­λαι­οῦ κα­κοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας. Νὰ θυ­σι­ά­ζου­με δη­λα­δὴ τὰ ἁ­μαρ­τω­λὰ θε­λή­μα­τα καὶ τὶς κα­κὲς συ­νή­θει­ές μας γιὰ χά­ρη τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁ ἅ­γιος Νι­κό­δη­μος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της συμ­βου­λεύ­ει: «Ἂν ἀ­γα­πᾶς ἀ­λη­θι­νὰ τὸν Θε­ό, σκέ­ψου πρὶν ἁ­μαρ­τή­σεις· κα­λύ­τε­ρα νὰ πε­θά­νω πα­ρὰ νὰ ἀ­θε­τή­σω τὴν ἐν­το­λὴ τοῦ Θε­οῦ καὶ νὰ προ­δώ­σω τὴν ἀ­γά­πη του».

Πόση εὐ­γνω­μο­σύ­νη πλημ­μυ­ρί­ζει ἀ­λή­θεια τὶς ψυ­χὲς ποὺ γνω­ρί­ζουν καὶ ἐμ­βα­θύ­νουν στὸν πλοῦ­το τῆς θε­ϊ­κῆς ἀ­γά­πης! Κύ­ρι­ε, σταυ­ρώ­θη­κες γιὰ μέ­να! Κι ἐ­γὼ γιὰ χά­ρη σου θὰ σταυ­ρώ­σω τὰ πά­θη μου, τὸν κα­κὸ ἑ­αυ­τό μου... Γιὰ νὰ ζή­σω μα­ζί σου αἰ­ώ­νια!

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος, Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἀ­κο­λου­θεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ' ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λήσει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ με καὶ τοὺς ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γε­ύ­σων­ται θα­νά­του ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει. 

                                   (Μάρκ. η΄[8] 34 – θ΄[9] 1)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὁ Ἰ­η­σοῦς κά­λε­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ μα­ζὶ μὲ τοὺς μα­θη­τές του καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἐ­κεῖ­νος πού θέ­λει νὰ γί­νει δι­κός μου καὶ νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ ὡς μα­θη­τής μου, ἂς δι­α­κό­ψει κά­θε φι­λί­α καὶ σχέ­ση μὲ τὸν δι­ε­φθαρ­μέ­νο ἀ­π' τὴν ἁ­μαρ­τί­α ἑ­αυ­τό του κι ἂς πά­ρει τὴ στα­θε­ρὴ ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να ὄ­χι μό­νο κά­θε θλί­ψη καὶ δο­κι­μα­σί­α, ἀλλά ἀ­κό­μα καὶ θά­να­το σταυ­ρι­κό, καὶ τό­τε ἂς μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ μι­μού­με­νος τὸ πα­ρά­δειγ­μά μου. Καὶ μὴ δι­στά­σει κα­νεὶς νὰ κά­νει τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ σώ­σει τὴ ζω­ή του, θὰ χά­σει τὴν πνευ­μα­τι­κή, εὐ­τυ­χι­σμέ­νη καὶ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως χά­σει καὶ θυ­σιά­σει τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α καὶ τὴν ὑ­πα­κο­ή του σὲ μέ­να καὶ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιό μου, αὐ­τὸς θὰ σώ­σει τὴν ψυ­χή του στὴ μέλ­λου­σα ζω­ή, ὅ­που θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α. Κι ἐ­κεί­νη ἡ σω­τη­ρί­α εἶ­ναι τὸ πᾶν. Δι­ό­τι τί θὰ ὠ­φε­λή­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐ­ὰν κερ­δί­σει ὅ­λον αὐ­τὸν τὸν ὑ­λι­κὸ κό­σμο, καὶ στὸ τέ­λος χά­σει τὴν ψυ­χή του; Δι­ό­τι ἡ ψυ­χή του, πού εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὴ καὶ αἰ­ώ­νια, δὲν συγ­κρί­νε­ται μὲ κα­νέ­να ἀ­π' τὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ φθαρ­τοῦ κό­σμου. Ἤ, ἐ­ὰν ἕ­νας ἄν­θρω­πος χά­σει τὴν ψυ­χή του, τί μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει ὡς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ νὰ τὴν ἐ­ξα­γο­ρά­σει ἀ­π' τὴν αἰ­ώ­νια ἀ­πώ­λεια; Κι ἀ­σφα­λῶς θὰ χά­σει τὴν ψυ­χὴ του ἐ­κεῖ­νος πού δὲν θὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε ντρα­πεῖ ἐμένα καὶ τὰ λό­γιά μου ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νος ἀ­π' τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις καὶ τοὺς χλευα­σμοὺς τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς γε­νιᾶς αὐ­τῆς πού ἀ­πο­στά­τη­σε ἀπ' τὸν πνευ­μα­τι­κό της νυμ­φί­ο καὶ εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λή, αὐ­τὸν θὰ τὸν ντρα­πεῖ καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ τὸν ἀ­πο­κη­ρύ­ξει ὡς ξέ­νο, ὅ­ταν θὰ ἔλ­θει μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους περιβε­βλη­μέ­νος μὲ τὴ δό­ξα τοῦ Πα­τρός του. Τοὺς ἔ­λε­γε ἀ­κό­μη: Σᾶς λέ­ω ἀ­λη­θι­νὰ ὅτι ὑπάρχουν με­ρι­κοὶ ἀ­π' αὐ­τοὺς πού στέ­κον­ται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δέν θά γευθοῦν θάνατο προτοῦ νά δοῦν μετά τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος νὰ κα­τα­λύ­ε­ται ἡ παλαιά θεί­α τά­ξη καὶ δι­α­θή­κη μὲ τὴν κα­τα­στρο­φὴ τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ ναοῦ της καὶ μὲ τὸν δι­α­σκορ­πισμό τοῦ Ἰσραήλ· γιὰ νὰ θε­με­λι­ω­θεῖ μὲ δύ­να­μη ἀκαταγώνιστη καί ὑ­περ­φυ­σι­κὴ ἡ νέ­α θεί­α τά­ξη στὸν κό­σμο, τήν ὁποία θά ἐκ­προ­σω­πεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς ἄλ­λη βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ πάνω στή γῆ.