Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ Ζ΄ Λ­Ο­Υ­ΚΑ. Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΙΧΑΗΛ KAI ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

Ι­Ε­ΡΑ Μ­Η­Τ­Ρ­Ο­Π­Ο­Λ­ΙΣ Π­Α­Φ­ΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ  

Κ­Υ­Ρ­Ι­Α­ΚΗ Ζ΄ Λ­Ο­Υ­ΚΑ

(8 ΝΟΕΜ­Β­Ρ­Ι­ΟΥ 2020)

(Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΙΧΑΗΛ KAI ΓΑΒΡΙΗΛ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, εἰ ὁ δι᾿ ἀγ­γέ­λων λα­λη­θεὶς λό­γος ἐ­γέ­νε­το βέ­βαι­ος, καὶ πᾶ­σα πα­ρά­βα­σις καὶ πα­ρα­κο­ὴ ἔ­λα­βεν ἔν­δι­κον μι­σθα­πο­δο­σί­αν, πῶς ἡ­μεῖς ἐκ­φευ­ξό­με­θα τη­λι­κα­ύ­της ἀ­με­λή­σαν­τες σω­τη­ρί­ας; Ἥ­τις ἀρ­χὴν λα­βοῦ­σα λα­λεῖ­σθαι διὰ τοῦ Κυ­ρί­ου, ὑ­πὸ τῶν ἀ­κου­σάν­των εἰς ἡ­μᾶς ἐ­βε­βαι­ώ­θη, συ­νε­πι­μαρ­τυ­ροῦν­τος τοῦ Θε­οῦ ση­με­ί­οις τε καὶ τέ­ρα­σι καὶ ποι­κί­λαις δυ­νά­με­σι καὶ Πνε­ύ­μα­τος ῾Α­γί­ου με­ρι­σμοῖς κα­τὰ τὴν αὐ­τοῦ θέ­λη­σιν. Οὐ γὰρ ἀγ­γέ­λοις ὑ­πέ­τα­ξε τὴν οἰ­κου­μέ­νην τὴν μέλ­λου­σαν, πε­ρὶ ἧς λα­λοῦ­μεν, δι­ε­μαρ­τύ­ρα­το δέ πού τις λέ­γων· «Τί ἐ­στιν ἄν­θρω­πος ὅ­τι μι­μνή­σκῃ αὐ­τοῦ, ἢ υἱ­ὸς ἀν­θρώ­που ὅ­τι ἐ­πι­σκέ­πτῃ αὐ­τόν; Ἠ­λάτ­τω­σας αὐ­τὸν βρα­χύ τι παρ᾿ ἀγ­γέ­λους, δό­ξῃ καὶ τι­μῇ ἐ­στε­φά­νω­σας αὐ­τόν, πάν­τα ὑ­πέ­τα­ξας ὑ­πο­κά­τω τῶν πο­δῶν αὐ­τοῦ»· ἐν γὰρ τῷ «ὑ­πο­τά­ξαι» αὐ­τῷ τὰ «πάν­τα» οὐ­δὲν ἀ­φῆ­κεν αὐ­τῷ ἀ­νυ­πό­τα­κτον. Νῦν δὲ οὔ­πω ὁ­ρῶ­μεν αὐ­τῷ τὰ «πάν­τα ὑ­πο­τε­ταγ­μέ­να»· τὸν δὲ «βρα­χύ τι παρ᾿ ἀγ­γέλ­λους ἠ­λατ­τω­μέ­νον» βλέ­πο­μεν ᾿Ι­η­σοῦν διὰ τὸ πά­θη­μα τοῦ θα­νά­του «δό­ξῃ καὶ τι­μῇ ἐ­στε­φα­νω­μέ­νον», ὅ­πως χά­ρι­τι Θε­οῦ ὑ­πὲρ παν­τὸς γε­ύ­ση­ται θα­νά­του. Ἔ­πρε­πε γὰρ αὐ­τῷ, δι᾿ ὃν τὰ πάν­τα καὶ δι᾿ οὗ τὰ πάν­τα, πολ­λοὺς υἱ­οὺς εἰς δό­ξαν ἀ­γα­γόν­τα, τὸν ἀρ­χη­γὸν τῆς σω­τη­ρί­ας αὐ­τῶν διὰ πα­θη­μά­των τε­λει­ῶ­σαι.  

                                Ἑβρ.β΄[2] 2-10)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Ἀ­δελ­φοί, ἐ­άν ὁ νό­μος πού ἀ­νήγ­γει­λε ὁ Θε­ός στό Μω­υ­σῆ δι­α­μέ­σου ἀγ­γέ­λων ἀ­πο­δεί­χθη­κε ἔγ­κυ­ρος καί ἰ­σχυ­ρός, καί κά­θε πα­ρά­βα­σή του καί πα­ρα­κο­ή τι­μω­ρή­θη­κε δί­και­α μέ τήν ἀ­νά­λο­γη τι­μω­ρί­α, πῶς ἐ­μεῖς θά ξε­φύ­γου­με τήν τι­μω­ρί­α, ἐ­άν ἀ­με­λή­σου­με μιά τό­σο με­γά­λη καί σπου­δαί­α σω­τη­ρί­α; Τή σω­τη­ρί­α αὐ­τή δέν μᾶς τήν γνω­στο­ποί­η­σαν κά­ποι­οι ἄγ­γε­λοι, ὅ­πως ἔ­γι­νε στό νό­μο, ἀλ­λά ἀ­φοῦ ἄρ­χι­σε νά τήν κη­ρύτ­τει ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος, μᾶς τήν πα­ρέ­δω­σαν ὡς ἀ­λη­θι­νή καί ἀ­ξι­ό­πι­στη οἱ ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι πού τήν ἄ­κου­σαν κα­τευ­θεί­αν ἀ­πό τό στό­μα τοῦ Κυ­ρί­ου. Καί μα­ζί μέ τή μαρ­τυ­ρί­α τῶν Ἀ­πο­στό­λων πρό­σθε­σε τή μαρ­τυ­ρί­α του καί ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός. Αὐ­τός ἐ­πι­βε­βαί­ω­νε τό κή­ρυγ­μα τῶν Ἀ­πο­στό­λων μέ θαύ­μα­τα καί κα­τα­πλη­κτι­κά ἔρ­γα καί ποι­κί­λες ὑ­περ­φυ­σι­κές δυ­νά­μεις καί θεῖ­α χα­ρί­σμα­τα, τά ὁ­ποῖ­α τό Ἅ­γιον Πνεῦ­μα δι­α­μοί­ρα­ζε στούς πι­στούς σύμ­φω­να μέ τό θέ­λη­μά του. Πρέ­πει λοι­πόν νά προ­σέ­ξου­με πο­λύ ποι­ός εἶ­ναι αὐ­τός πού μᾶς κή­ρυ­ξε τή σω­τη­ρί­α αὐ­τή. Δι­ό­τι ὁ Θε­ός δέν ὑ­πέ­τα­ξε σέ ἀγ­γέ­λους τό νέ­ο κό­σμο πού θά ἐγ­κα­θί­δρυ­ε ὁ Μεσ­σί­ας, καί γιά τόν ὁ­ποῖ­ο μι­λοῦ­με, ἀλ­λά τόν ὑ­πέ­τα­ξε στόν ἴ­διο τόν Μεσ­σί­α. Ἔ­δω­σε μά­λι­στα τή μαρ­τυ­ρί­α του κά­ποι­ος σ’ ἕ­να ση­μεῖ­ο τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς καί εἶ­πε: «Κύ­ρι­ε, ποι­ά ἀ­ξί­α ἔ­χει ὁ ἄν­θρω­πος ὥ­στε νά τόν θυ­μᾶ­σαι, ἤ ὁ ἀ­πό­γο­νος τοῦ ἀν­θρώ­που, ὥ­στε νά τόν ἐ­πι­σκέ­πτε­σαι καί νά φρον­τί­ζεις γι’ αὐ­τόν; Τόν ἔ­κα­νες λί­γο κα­τώ­τε­ρο ἀ­πό τούς ἀγ­γέ­λους καί τόν στε­φά­νω­σες μέ δό­ξα καί τι­μή ὡς βα­σι­λιά τῆς φύ­σε­ως. Ὅ­λα τά ὑ­πέ­τα­ξες κά­τω ἀ­πό τά πό­δια του». Λοι­πόν, ἀ­φοῦ ὑ­πέ­τα­ξε σ’ αὐ­τόν τά πάν­τα, δέν ἄ­φη­σε τί­πο­τε πού νά μήν τοῦ τό ὑ­πο­τά­ξει. Τώ­ρα ὅ­μως δέν βλέ­που­με ἀ­κό­μη νά εἶ­ναι ὅ­λα ὑ­πο­ταγ­μέ­να οὔ­τε στόν τέ­λει­ο ἐκ­πρό­σω­πο τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σε­ως Ἰ­η­σοῦ, ἀ­φοῦ κι αὐ­τός δέν ἀ­να­γνω­ρί­σθη­κε ἀ­π’ ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους ὡς βα­σι­λιάς καί λυ­τρω­τής, ἀλ­λά καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α του δι­ώ­κε­ται καί δο­κι­μά­ζε­ται. Βλέ­που­με ὅ­μως τόν Ἰ­η­σοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος γιά ἕ­να μι­κρό χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα, ὅ­ταν πέ­θα­νε καί τά­φη­κε, ἔ­γι­νε κα­τώ­τε­ρος ἀ­πό τούς ἀ­θά­να­τους ἀγ­γέ­λους, νά ἔ­χει στε­φα­νω­θεῖ μέ δό­ξα καί τι­μή λό­γῳ τοῦ πα­θή­μα­τος πού τοῦ ἐ­πέ­φε­ρε τό θά­να­το. Καί ὑ­πέ­στη τό πά­θη­μα τοῦ θα­νά­του γιά τή χά­ρη πού εὐ­α­ρε­στή­θη­κε ὁ Θε­ός νά δώ­σει στήν ἀν­θρω­πό­τη­τα. Γιά νά συγ­χω­ρή­σει δη­λα­δή ὁ Θε­ός τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος, χρει­ά­στη­κε ὁ Ἰ­η­σοῦς νά γευ­θεῖ τό πι­κρό πο­τή­ρι τοῦ θα­νά­του γιά κά­θε ἄν­θρω­πο. Δι­ό­τι ἔ­πρε­πε στό Θε­ό, ὁ ὁ­ποῖ­ος δη­μι­ούρ­γη­σε τά πάν­τα καί πρός τόν ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­βλέ­πουν τά πάν­τα καί ὅ­λα τά κα­τευ­θύ­νει στό ἄ­ρι­στο τέ­λος τους, νά μήν ἀ­φή­σει νά μα­ται­ω­θεῖ τό σχέ­διό του γιά τόν ἄν­θρω­πο. Προ­κει­μέ­νου λοι­πόν νά ὁ­δη­γή­σει πολ­λούς ἀν­θρώ­πους στή δό­ξα, ἔ­πρε­πε νά ἀ­πο­δεί­ξει τέ­λει­ο Σω­τή­ρα καί νά ἀ­νυ­ψώ­σει σέ τέ­λεια δό­ξα τόν ἀρ­χη­γό καί αἴ­τιο τῆς σω­τη­ρί­ας τους. Καί ἡ ἀ­νύ­ψω­ση αὐ­τή ἔ­γι­νε μέ πα­θή­μα­τα καί σκλη­ρό θά­να­το. Μ’ αὐ­τά ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός μᾶς ἐ­ξι­λέ­ω­σε γιά τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας καί ἀ­να­δεί­χθη­κε τέ­λει­ος Σω­τή­ρας.

 

ΤΟ Ι­Ε­ΡΟ Ε­Υ­Α­Γ­Γ­Ε­Λ­ΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἂνθρωπός τις προσῆλ­θε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄ­νο­μα Ἰάειρος, καὶ αὐτός ἄρ­χων τῆς συ­να­γω­γῆς ὑ­πῆρ­χε· καὶ πε­σὼν πα­ρὰ τοὺς πό­δας τοῦ Ἰ­η­σοῦ πα­ρε­κά­λει αὐ­τὸν εἰ­σελ­θεῖν εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ, ὅ­τι θυ­γά­τηρ μο­νο­γε­νὴς ἦν αὐ­τῷ ὡς ἐ­τῶν δώ­δε­κα καὶ αὕ­τη ἀ­πέ­θνῃ­σκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑ­πά­γειν αὐ­τὸν οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­πνι­γον αὐ­τόν. καὶ γυ­νὴ οὖ­σα ἐν ῥύ­σει αἵ­μα­τος ἀ­πὸ ἐ­τῶν δώ­δε­κα, ἥ­τις ἰ­α­τροῖς προ­σα­να­λώ­σα­σα ὅ­λον τὸν βί­ον οὐκ ἴ­σχυ­σεν ὑ­π' οὐ­δε­νὸς θε­ρα­πευ­θῆ­ναι, προ­σελ­θοῦ­σα ὄ­πι­σθεν ἥ­ψα­το τοῦ κρα­σπέ­δου τοῦ ἱ­μα­τί­ου αὐ­τοῦ, καὶ πα­ρα­χρῆ­μα ἔ­στη ἡ ῥύ­σις τοῦ αἵ­μα­τος αὐ­τῆς. καὶ εἶ­πεν ὁ Ἰ­η­σοῦς· Τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ἀρ­νου­μέ­νων δὲ πάν­των εἶ­πεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐ­τῷ· Ἐ­πι­στά­τα, οἱ ὄ­χλοι συ­νέ­χου­σί σε καὶ ἀ­πο­θλί­βου­σι καὶ λέ­γεις τίς ὁ ἁ­ψά­με­νός μου; ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν· Ἥ­ψα­τό μού τις· ἐ­γὼ γὰρ ἔ­γνων δύ­να­μιν ἐ­ξελ­θοῦ­σαν ἀ­π' ἐ­μοῦ. ἰ­δοῦ­σα δὲ ἡ γυ­νὴ ὅ­τι οὐκ ἔ­λα­θε, τρέ­μου­σα ἦλ­θε καὶ προ­σπε­σοῦ­σα αὐ­τῷ δι' ἣν αἰ­τί­αν ἥ­ψα­το αὐ­τοῦ ἀ­πήγ­γει­λεν αὐ­τῷ ἐ­νώ­πι­ον παν­τὸς τοῦ λα­οῦ, καὶ ὡς ἰ­ά­θη πα­ρα­χρῆ­μα. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῇ· Θάρσει, θύ­γα­τερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε· πο­ρε­ύ­ου εἰς εἰ­ρή­νην. Ἔ­τι αὐ­τοῦ λα­λοῦν­τος ἔρ­χε­ταί τις πα­ρὰ τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου λέ­γων αὐ­τῷ ὅ­τι Τέθνηκεν ἡ θυ­γά­τηρ σου· μὴ σκύλ­λε τὸν δι­δά­σκα­λον. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­κο­ύ­σας ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ λέ­γων· Μὴ φο­βοῦ· μό­νον πί­στευ­ε, καὶ σω­θή­σε­ται. ἐλ­θὼν δὲ εἰς τὴν οἰ­κί­αν οὐκ ἀ­φῆ­κεν εἰ­σελ­θεῖν οὐ­δέ­να εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰ­ω­άν­νην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πα­τέ­ρα τῆς παι­δὸς καὶ τὴν μη­τέ­ρα. ἔ­κλαι­ον δὲ πάν­τες καὶ ἐ­κό­πτον­το αὐ­τήν. ὁ δὲ εἶ­πε· Μὴ κλα­ί­ε­τε· οὐκ ἀ­πέ­θα­νεν, ἀλ­λὰ κα­θε­ύ­δει. καὶ κα­τε­γέ­λων αὐ­τοῦ, εἰ­δό­τες ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν. αὐ­τὸς δὲ ἐκ­βα­λὼν ἔ­ξω πάν­τας καὶ κρα­τή­σας τῆς χει­ρὸς αὐ­τῆς ἐ­φώ­νη­σε λέ­γων· Ἡ παῖς, ἐ­γε­ί­ρου. καὶ ἐ­πέ­στρε­ψε τὸ πνεῦ­μα αὐ­τῆς, καὶ ἀ­νέ­στη πα­ρα­χρῆ­μα, καὶ δι­έ­τα­ξεν αὐ­τῇ δο­θῆ­ναι φα­γεῖν. καὶ ἐ­ξέ­στη­σαν οἱ γο­νεῖς αὐ­τῆς· ὁ δὲ πα­ρήγ­γει­λεν αὐ­τοῖς μη­δε­νὶ εἰ­πεῖν τὸ γε­γο­νός.                            

            (Λουκ. η΄ [8] 41– 56)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ἦλ­θεν στόν Ἰησοῦ κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος, πού ὀ­νο­μα­ζό­ταν Ἰ­άειρος  καὶ  ἦ­ταν  ἄρ­χον­τας  τῆς  συ­να­γω­γῆς.  Κι ἀφοῦ  ἔ­πε­σε γο­να­τι­στὸς κον­τὰ στὰ πό­δια του, τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σε νὰ πά­ει στὸ σπί­τι του, δι­ό­τι εἶ­χε μί­α μο­νά­κρι­βη κό­ρη πε­ρί­που δώ­δε­κα χρό­νων πού βρι­σκό­ταν στὰ τε­λευ­ταῖ­α της καὶ πέ­θαι­νε. Καὶ τὴν ὥ­ρα πού ὁ Ἰ­η­σοῦς πή­γαι­νε στὸ σπί­τι τοῦ Ἰαείρου, τὰ πλή­θη τοῦ λαοῦ τὸν πε­ρι­έ­βαλ­λαν ἀ­σφυ­κτι­κὰ καὶ τὸν πί­ε­ζαν. Τό­τε λοι­πὸν κά­ποι­α γυ­ναί­κα πού ὑ­πέ­φε­ρε ἀ­πὸ αἱ­μορ­ρα­γί­α ἐ­δῶ καὶ δώ­δε­κα χρό­νια, ἡ ὁποία μα­ζὶ μὲ τὰ ἄλ­λα βά­σα­να τῆς ἀρ­ρώ­στιας της εἶ­χε ξο­δέ­ψει καὶ ὅ­λη τὴν πε­ρι­ου­σί­α της σὲ για­τροὺς καὶ δὲν μπό­ρε­σε νὰ θε­ρα­πευ­θεῖ ἀ­πὸ κα­νέ­ναν, ἀφοῦ πλη­σί­α­σε τὸν Ἰησοῦ ἀ­πὸ πί­σω, ὥ­στε νὰ μὴν τὴν ἀν­τι­λη­φθεῖ κα­νείς, ἐ­πει­δὴ ντρε­πό­ταν νὰ γί­νει φα­νε­ρὴ ἡ ἀρ­ρώ­στια της, ἄγ­γι­ξε τὴν ἄ­κρη τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ ἐν­δύ­μα­τός του κι ἀ­μέ­σως στα­μά­τη­σε ἡ αἱ­μορ­ρα­γί­α της. Τό­τε εἶ­πε ὁ Ἰησοῦς: Ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε; Κι ἐ­πει­δὴ ὅ­λοι οἱ τρι­γύ­ρω ἀρ­νοῦν­ταν, εἶ­πε ὁ Πέ­τρος καὶ οἱ ἄλ­λοι μα­θη­τὲς πού ἦ­ταν μα­ζί του: Δι­δά­σκα­λε, τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ σὲ πε­ρι­κύ­κλω­σαν καὶ σὲ πι­έ­ζουν ἀ­σφυ­κτι­κὰ· καὶ σὺ λές, ποι­ὸς μὲ ἄγ­γι­ξε; Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως εἶπε: Κά­ποι­ος μὲ ἄγ­γι­ξε. Δι­ό­τι ἐγώ κα­τά­λα­βα ὅ­τι βγῆ­κε ἀ­πὸ πά­νω μου δύ­να­μη θαυ­μα­τουρ­γι­κή. Ὅ­ταν λοι­πὸν ἡ γυ­ναί­κα εἶ­δε ὅ­τι δὲν μπό­ρε­σε νὰ κρυ­φτεῖ καὶ δὲν ξέ­φυ­γε ἀ­πὸ τὸν Ἰ­η­σοῦ αὐ­τὸ πού ἔ­κα­νε, ἦλ­θε τρέ­μον­τας ἀ­πὸ τὸ φό­βο της, κι ἀφοῦ ἔ­πε­σε γο­να­τι­στὴ μπρο­στά του, τοῦ δι­η­γή­θη­κε μπρο­στὰ σ' ὅ­λο τὸ πλῆ­θος τοῦ λαοῦ γιὰ ποι­ὰ αἰ­τί­α τὸν ἄγ­γι­ξε καὶ πῶς θε­ρα­πεύ­θη­κε ἀ­μέ­σως. Τό­τε ὁ Ἰησοῦς ­τῆς εἶ­πε: Ἔ­χε θάρ­ρος, κό­ρη μου, ἡ πε­ποί­θη­ση πού εἶ­χες ὅ­τι θὰ ἔ­βρι­σκες τὴν ὑ­γεί­α σου ἂν μὲ ἄγ­γι­ζες, αὐ­τὴ ἡ πί­στη σου σ' ἔ­χει θε­ρα­πεύ­σει. Πή­γαι­νε στὸ κα­λό, εἰ­ρη­νι­κὴ καὶ ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πὸ κά­θε ἀ­νη­συ­χί­α πού δο­κί­μα­ζες πιὸ πρὶν ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἀ­σθε­νεί­ας σου. Κι ἐ­νῶ μι­λοῦ­σε ἀ­κό­μη ὁ Ἰησοῦς, ἦλ­θε κά­ποι­ος ἀ­πὸ τὸ σπί­τι τοῦ ἀρ­χι­συ­να­γώ­γου καὶ τοῦ εἶ­πε: Πέ­θα­νε ἡ κό­ρη σου· μὴν κου­ρά­ζεις ἄλ­λο καὶ μὴν ἐ­νο­χλεῖς πιὰ τὸν δι­δά­σκα­λο. Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως, μό­λις ἄ­κου­σε τὴν εἴ­δη­ση αὐ­τή, τοῦ εἶ­πε: Μὴ φο­βᾶ­σαι, μό­νο συ­νέ­χι­σε νὰ πι­στεύ­εις, καὶ θὰ σω­θεῖ ἡ κόρη σου ἀπ' τὸ θά­να­το. Κα­τό­πιν, ὅ­ταν ἔ­φθα­σε στὸ σπί­τι τοῦ Ἰαείρου, δὲν ἄ­φη­σε νὰ μπεῖ κα­νεὶς ἄλ­λος στὸ δω­μά­τιο τῆς νε­κρῆς πα­ρὰ μό­νο ὁ Πέ­τρος, ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ὁ Ἰ­ά­κω­βος καὶ ὁ πα­τέ­ρας τοῦ κο­ρι­τσιοῦ καὶ ἡ μη­τέ­ρα. Στὸ με­τα­ξὺ ὅ­λοι ἔ­κλαι­γαν καὶ χτυ­ποῦ­σαν τὰ στή­θη τους καὶ τὰ κε­φά­λια τους γιὰ τὴ νε­κρή. Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως τοὺς εἶπε: Μὴν κλαῖ­τε· δὲν πέ­θα­νε, ἀλλά κοι­μᾶ­ται. Καὶ ἐ­κεῖ­νοι τὸν πε­ρι­γε­λοῦ­σαν, δι­ό­τι ἦ­ταν βέ­βαι­οι ὅ­τι τὸ κο­ρι­τσά­κι εἶ­χε πε­θά­νει. Αὐ­τὸς ὅ­μως, ἀφοῦ τοὺς ἔ­βγα­λε ὅ­λους ἔ­ξω, ἔπιασε τὸ χέ­ρι της καὶ τῆς φώ­να­ξε δυ­να­τά: Κό­ρη, σή­κω ἐ­πά­νω. Τό­τε ἡ ψυ­χὴ της ἐ­πέ­στρε­ψε στὸ σῶ­μα καὶ ἀ­να­στή­θη­κε ἀ­μέ­σως. Καὶ ὁ Ἰησοῦς δι­έ­τα­ξε νὰ τῆς δώ­σουν φα­γη­τὸ νὰ φά­ει, γιὰ νὰ πά­ρει δυ­νά­μεις με­τὰ ἀ­πὸ τὴν ἐ­ξάν­τλη­ση πού τῆς εἶ­χε φέ­ρει ἡ χρό­νια καὶ θα­να­τη­φό­ρα ἀ­σθέ­νειά της. Οἱ γο­νεῖς της ἔ­μει­ναν ἐκ­στα­τι­κοὶ καὶ κυ­ρι­εύ­τη­καν ἀ­πὸ βα­θὺ καὶ με­γά­λο θαυ­μα­σμό. Ὁ Ἰησοῦς ὅ­μως τοὺς ἔ­δω­σε τὴν ἐν­το­λὴ νὰ μὴν ποῦν σὲ κα­νέ­ναν αὐ­τὸ πού ἔ­γι­νε, γιὰ νὰ μὴν ἐ­ρε­θί­ζε­ται ὁ φθό­νος τῶν ἐχθρῶν του.

 

ΣΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΙΧΑΗΛ, ΓΑΒΡΙΗΛ KAI ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Παν­το­δυ­νά­μου Θε­οῦ εἶ­ναι μί­α ἰ­δι­ό­τη­τα ποὺ ἐ­ξω­τε­ρι­κεύ­ε­ται μὲ τὴ δη­μι­ουρ­γί­α ἀ­πὸ τὴν ἀ­νυ­παρ­ξί­α τό­σον τοῦ ἀ­ο­ρά­του κό­σμου ἢ τοῦ κό­σμου τῶν ἀγ­γέ­λων, ὅ­σον μὲ τὴν δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ ὑ­λι­κοῦ καὶ ὁ­ρα­τοῦ σύμ­παν­τος. Ἡ ἀ­πο­κο­ρύ­φω­ση τῆς ὅ­λης δη­μι­ουρ­γι­κῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ ἐκ­δη­λώ­νε­ται μὲ τὴν πλά­ση τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ τε­λι­κὰ μὲ τὴν ἐν Χρι­στῷ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους.

Ὁ κό­σμος τῶν Ἀγ­γέ­λων ἦ­ταν ἡ πρώ­τη δη­μι­ουρ­γι­κὴ πρά­ξη τοῦ Θε­οῦ.  Οἱ ἅ­γιοι Ἄγ­γε­λοι εἶ­ναι νο­η­τὰ κτί­σμα­τα, ἄ­ϋ­λα πνεύ­μα­τα καὶ ἀ­ει­κί­νη­τα.  Οἱ Ἄγ­γε­λοι εἶ­ναι ἐ­λεύ­θε­ρα καὶ αὐ­τε­ξού­σια πνεύ­μα­τα· εἶ­χαν τὴν ἀ­πό­λυ­τη ἐ­λευ­θε­ρί­α, ἐ­ὰν ἤ­θε­λαν, νὰ μεί­νουν στα­θε­ροὶ στὴν ἁ­γι­ό­τη­τα , ἢ νὰ στρα­φοῦν πρὸς τὸ κα­κό, ὅ­πως συ­νέ­βη μὲ τὸν Ἑ­ω­σφό­ρο, ποὺ ἐ­πι­νό­η­σε τὸ κα­κό, καὶ ὅ­λους τους ἀγ­γέ­λους ποὺ τὸν ἀ­κο­λού­θη­σαν καὶ ἔ­πε­σαν.  Οἱ Ἄγ­γε­λοι εἶ­ναι ἀ­σώ­μα­τοι καὶ ὑ­πη­ρε­τοῦν τὸν Θε­ὸ δο­ξο­λο­γών­τας ἀ­κα­τά­παυ­στα τὴν ἁ­γι­ό­τη­τα  καὶ τὴν ἄ­πει­ρή Του δύ­να­μη.  Ὁ Θε­ὸς δη­μι­ούρ­γη­σε τοὺς ἀγ­γέ­λους ἀ­πὸ τὴν ἀρ­χὴ ἀ­θα­νά­τους καὶ ξέ­νους πρὸς τὴν φθο­ρὰ καὶ τὸν θά­να­το.  Εἶ­ναι ὅ­μως τρε­πτοὶ ὡς πρὸς τὴ φύ­ση καὶ τὴ γνώ­μη τους, δη­λα­δὴ ἔ­χουν τὴν δυ­να­τό­τη­τα νὰ ἀλ­λά­ξουν τὴ φύ­ση τους καὶ ἀ­πὸ τὸ κα­λὸ νὰ μεταπηδήσουν στὸ κα­κό.  Τὴν δό­ξα καὶ λαμ­πρό­τη­τά τους τὴν λαμ­βά­νουν ἀ­πὸ τὸν Θε­ό. Οἱ Ἄγ­γε­λοι εἶ­ναι πε­ρι­γρα­πτοί, δὲν πα­ρευ­ρί­σκον­ται παν­τοῦ, ὅ­πως συμ­βαί­νει μὲ τὸν Θε­ό.

Σύμ­φω­να μὲ τὴν Ἱ­ε­ρὰ Πα­ρά­δο­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, οἱ Ἄγ­γε­λοι δι­αι­ροῦν­ται σὲ τρεῖς Τά­ξεις καὶ ἐν­νέ­α οὐ­ρά­νια Τάγ­μα­τα. Ἡ πρώ­τη Τά­ξη πε­ρι­λαμ­βά­νει: τὰ ἑ­ξα­πτέ­ρυ­γα Σε­ρα­φείμ, τὰ πο­λυ­όμ­μα­τα Χε­ρου­βεὶμ καὶ τοὺς Θρό­νους· ἡ δεύ­τε­ρη Τά­ξη ἔ­χει: τὶς Κυ­ρι­ό­τη­τες, τὶς Δυ­νά­μεις καὶ τὶς Ἐ­ξου­σί­ες· καὶ ἡ τρί­τη Τά­ξη: τὶς Ἀρ­χές, τοὺς Ἀρ­χαγ­γέ­λους καὶ τοὺς Ἀγ­γέ­λους.

Σή­με­ρα, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἑ­ορ­τά­ζει τὴ Σύ­να­ξη τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων.  Σύ­να­ξη ση­μαί­νει συ­νά­θροι­ση – συγ­κέν­τρω­ση.  Για­τί γι­ορ­τά­ζου­με τὴ Σύ­να­ξη τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων καὶ ὅ­λων τῶν ἐ­που­ρα­νί­ων Ἀγ­γε­λι­κῶν Ταγ­μά­των;

Ὁ Θε­ός, ὅ­ταν δη­μι­ούρ­γη­σε τοὺς Ἀγ­γέ­λους, τοὺς ἔ­δω­σε νὰ ἔ­χουν τὴν ἀ­πό­λυ­τη ἐ­λεύ­θε­ρη γνώ­μη.  Ἔ­πρε­πε ὅ­μως νὰ ἀ­πο­δεί­ξουν ὅ­τι ἦ­ταν ἄ­ξιοι τῆς τι­μῆς μὲ τὴν ὁ­ποί­α τοὺς κό­σμη­σε.  Γι᾿ αὐ­τὸ δο­κι­μά­στη­κε ἡ πί­στη τους.  Ἕ­νας ἀ­π᾿ αὐ­τούς, ὁ Ἑ­ω­σφό­ρος, ποὺ ἦ­ταν ὁ πρῶ­τος ὅ­λων τῶν ἀγ­γε­λι­κῶν Ταγ­μά­των, αὐ­τὸς ποὺ ἦ­ταν ὁ ὡ­ραι­ό­τε­ρος, δυ­να­τό­τε­ρος καὶ λαμ­πρό­τε­ρος, ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­θη­κε καὶ πί­στε­ψε ὅ­τι μπο­ρεῖ νὰ ἀν­τι­κα­τα­στή­σει τὸν Θε­ὸ καὶ νὰ στή­σει τὸν θρό­νο του ὑ­πε­ρά­νω του Θε­οῦ.  Αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ ἁ­μάρ­τη­μά του.  Ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­θη­κε!  Ἐ­πα­να­στά­τη­σε ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Θε­οῦ καὶ μα­ζί του πα­ρέ­συ­ρε με­γά­λο ἀ­ριθ­μὸ ἀγ­γέ­λων, ποὺ μὲ τὴν πτώ­ση τους με­τα­τρά­πη­καν ἀ­πὸ φω­τει­νοὶ ἄγ­γε­λοι σὲ σκο­τει­νοὺς καὶ ἀ­πὸ ἅ­γιοι σὲ πο­νη­ρούς.  Ὅ­ταν ἔ­πε­σαν οἱ πο­νη­ροὶ ἄγ­γε­λοι, ποὺ ὀ­νο­μά­ζον­ται δαί­μο­νες, συγ­κεν­τρώ­θη­καν ὅ­λα τὰ ἐ­που­ρά­νια Τάγ­μα­τα καὶ ὁ Ἀρ­χάγ­γε­λος Μι­χα­ὴλ στά­θη­κε στὸ κέν­τρο καὶ ἀ­να­φώ­νη­σε: «Στῶ­μεν κα­λῶς, στῶ­μεν με­τὰ φό­βου Θε­οῦ» καὶ ἀ­μέ­σως οἱ ἅ­γιοι Ἄγ­γε­λοι στά­θη­καν πι­στοὶ πρὸς τὸν Θε­ὸ καὶ δὲν ἀ­κο­λού­θη­σαν τὴν πο­νη­ρὰ σκέ­ψη τοῦ Ἑ­ω­σφό­ρου.  Αὐ­τό, λοι­πόν, τὸ γε­γο­νὸς ἑ­ορ­τά­ζου­με σή­με­ρα.  Δὲν γι­ορ­τά­ζο­με τὴν πτώ­ση τοῦ Ἑ­ω­σφό­ρου καὶ τῶν πο­νη­ρῶν του πνευ­μά­των, ἀλ­λὰ γι­ορ­τά­ζο­με τὴ συ­νά­θροι­ση τῶν ἁ­γί­ων Ἀγ­γέ­λων ποὺ ἔ­δει­ξαν πί­στη ὀρ­θὴ καὶ ἀ­κλό­νη­τη στὸν Ἕ­να Ἀ­λη­θι­νὸ Θε­ὸ καὶ Δη­μι­ουρ­γὸ τῶν ὅ­λων.  Συ­να­θροί­στη­καν οἱ ἅ­γιοι Ἄγ­γε­λοι γιὰ νὰ ἐκ­φρά­σουν τὴν πί­στη τους στὸν Δη­μι­ουρ­γό τους καὶ ἀ­πὸ τό­τε πα­ρέ­μει­ναν στα­θε­ροὶ στὴν ἁ­γι­ό­τη­τα  καὶ στὸ κα­λό.

Ἡ ση­με­ρι­νὴ γι­ορ­τὴ τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων ἔ­χει νὰ μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­σει δύ­ο πράγ­μα­τα: Πρῶ­τον, ἐ­ὰν οἱ ἄγ­γε­λοι ποὺ ἔ­πε­σαν στὴν ὑ­πε­ρη­φά­νεια, ἔ­χα­σαν τὴν ἀ­ξί­α τους καὶ τὴ λαμ­πρό­τη­τά τους ἐξ αἰ­τί­ας τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, πό­σο μᾶλ­λον θὰ συμ­βεῖ σὲ μᾶς τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στια­νούς, ἐ­ὰν δὲν στε­κό­μα­στε στὸ ὕ­ψος τῶν ἀ­ρε­τῶν;  Ἐ­ὰν στὸν Ἑ­ω­σφό­ρο συ­νέ­βη­κε τό­σο ἀ­νε­πα­νόρ­θω­το κα­κό, ἐ­πει­δὴ δὲν πρό­σε­ξε καὶ στρά­φη­κε στὸ κα­κό, πό­σο μᾶλ­λον θὰ συμ­βεῖ σ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ θε­λη­μα­τι­κὰ μέ­νουν προ­σκολ­λη­μέ­νοι στὴν ἁ­μαρ­τί­α;  Δεύ­τε­ρον, πρέ­πει νὰ πα­ρα­δειγ­μα­τιστοῦ­με ἀ­πὸ τὴν πι­στό­τη­τα τῶν ἁ­γί­ων Ἀγ­γέ­λων.

Σή­με­ρα, ἡ κοι­νω­νί­α μᾶς προ­κα­λεῖ συ­νε­χῶς καὶ πρέ­πει κα­θη­με­ρι­νὰ νὰ ὁ­μο­λο­γοῦ­με πί­στη ὀρ­θὴ στὸν Χρι­στό.  Ὅ­ταν ἡ ἁ­μαρ­τί­α, μὲ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε μορ­φὴ κι ἂν ἐμ­φα­νί­ζε­ται, ὑ­ψώ­σει τὰ ἑλ­κυ­στι­κά της δί­χτυ­α γιὰ νὰ μᾶς αἰχ­μα­λω­τί­σει, τό­τε θὰ πρέ­πει νὰ φα­νοῦ­με στα­θε­ροὶ στὶς ἀ­ρε­τές.  Πρέ­πει νὰ βρον­το­φω­νή­σου­με μὲ πί­στη: «Στῶ­μεν κα­λῶς, στῶ­μεν με­τὰ φό­βου», γιὰ νὰ μὴ συμ­βεῖ καὶ σὲ μᾶς αὐ­τὸ ποὺ συ­νέ­βη στὸν Ἑ­ω­σφό­ρο.

Κα­θη­με­ρι­νὰ πρέ­πει νὰ ἀν­τι­στε­κό­μα­στε κα­τὰ τοῦ κα­κοῦ, για­τί ἡ πά­λη μας δὲν εἶ­ναι πρὸς αἷ­μα καὶ σάρ­κα, ἀλ­λὰ ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἀρ­χῶν καὶ τὶς ἐ­ξου­σί­ες τοῦ σκό­τους τοῦ αἰ­ῶ­νος αὐ­τοῦ.  Σ᾿ αὐ­τὸ τὸν ἀ­γώ­να ἐ­ναν­τί­ον τοῦ κα­κοῦ θὰ ἔ­χου­με συμ­πα­ρα­στά­τες τοὺς ἁ­γί­ους Ἀγ­γέ­λους, οἱ ὁ­ποῖ­οι θὰ πρε­σβεύ­ουν συ­νε­χῶς στὸν Κύ­ριο γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μας.  Ἀ­μήν.

 

ΠΗΓΗ: https://www.impantokratoros.gr/DB3D1D92.el.aspx