Οι δοκιμασίες, αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Χρυσ. Ρουσή

 

        Οι δοκιμασίες, αναπόσπαστο μέρος  της ζωής μας

     Ο Χρυσόστομος Ρουσής, πρώην γυμνασιάρχης, σε περιεκτική μελέτη του, καταγράφει τις θέσεις Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά  και  επιστημόνων,  σχετικά με τα προβλήματα, τις δυσκολίες,   τις δοκιμασίες της  ζωής.

     Καταρχάς, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οι δοκιμασίες (αρρώστιες, δυσκολίες, προβλήματα) είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο αυτό, λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,  που να μην έχει δοκιμάσει στη ζωή του πόνο, ψυχικό και σωματικό. Ο ψυχικός πόνος προκαλείται συχνά και από την αδικία, τη ζήλεια, την αχαριστία και την κακία των ανθρώπων, ακόμη και συναδέλφων ή συγγενών, οι οποίοι «λατρεύουν» το ατομικό συμφέρον!       

     Οι δοκιμασίες είναι «μέσο άσκησης προς την ταπείνωση, την υπομονή και την αγάπη». (Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος) Οι δοκιμασίες και ο  πόνος βοηθούν και τους πνευματικούς ανθρώπους να φθάσουν σε ψηλότερες μορφές πνευματικής τελείωσης. Ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε δωρεάν του Θεού τη χρόνια δοκιμασία του και ο Άγιος Παΐσιος δέχθηκε την επάρατη νόσο με χαρά: Ο Θεός, έλεγε,  «οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο μία δοκιμασία, έναν σταυρό, μία σκάλα, για να ανεβεί  από τον σταυρό στον Ουρανό».

     Μπορούμε κι εμείς να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τις δοκιμασίες στη ζωή μας με πίστη και υπομονή: «Εκείνος που πιστεύει στην πανάγαθη πρόνοια του Θεού, δεν απογοητεύεται ούτε απελπίζεται, στηρίζεται στον Θεό και νικά τις δυσκολίες της ζωής». (+Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος).

«Μη φοβηθείς αυτόν, που στήριξε στην πίστη επάνω την ελπίδα. / Τον είδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ανίκητο τον είδα». (Ι. Πολέμης)

     Παράλληλα, αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες με ελπίδα και αισιοδοξία, «πιστεύοντας ότι είναι προσωρινές». (Σέλιγκμαν, Πανεπιστήμιο Πενσιλβάνιας 2018). Ακόμη και το θάνατο αγαπημένων μας πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε «με τον φακό της πίστεως, της ελπίδας, της ανάστασης». (π. Ευέλθων Χαραλάμπους:  Για τις δοκιμασίες της ζωής. 2015)

     Ο δρ Γιώργος Ιωάννου, Washington, Seattle WA, 2023, αναφέρει: «Δεν άκουσα ποτέ τους ασθενείς μου (βετεράνοι του Βιετνάμ) να λένε “γιατί εγώ”. Δεν υπήρξαν δάκρυα, ούτε θυμός, πίκρα ή αγανάκτηση. Αντίθετα, υπήρξε παραδοχή και αποδοχή ότι η ζωή είναι σκληρή, η ατυχία (η δοκιμασία) είναι μέρος της ζωής».

     Η υπομονή και η ταπεινότητα αντάμειψαν τον φτωχό Λάζαρο, τον  έφεραν στον Παράδεισο. Αν και γεμάτος πληγές, έκανε υπομονή, δεν παραπονέθηκε, ούτε με τον Θεό ούτε με τον πλούσιο τής παραβολής! 

     Ακόμη, ελαφρύνουμε μία δοκιμασία μας με την προσευχή. «Όταν ο άν­θρω­πος προ­σεύ­χε­ται, έχει στα χέ­ρια του μία κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη, έ­να «όπλο», για να αν­τι­με­τω­πί­σει τα προβλήματα τής ζωής». (Λουδοβίκος Πα­στέρ, ο πατέρας της μικροβιολογίας).

Ο απ. Παύλος μάς προτρέπει να προσευχόμαστε νοερά, όπου κι αν βρισκόμαστε: «Κύριε, Ιησού Χριστέ,  ελέησόν με». = «Πιστεύω ότι ο Χριστός είναι ο Κύριός μου και Θεός μου και ζητώ τη φιλανθρωπία και τη χάρη Του». (Μάνης Χρυσόστομος Γ', 2020)

     Τέλος, «το καλύτερο φάρμακο  για  την κάθε δοκιμασία  μας είναι η μεγαλύτερη  δοκιμασία  των συνανθρώπων μας, αρκεί να τη φέρνουμε στο μυαλό μας» και να ευχαριστούμε τον Θεό που μάς γλυτώνει από τα χειρότερα. Αν στηρίζουμε το συνάνθρωπό μας που έχει ανάγκη, που υποφέρει, τότε «ο Θεός συγκινείται, χαίρεται, γιατί με την αγάπη προς τον πλησίον, συγγενεύουμε μαζί Του, και μας δίνει θεία παρηγοριά». (Γέροντος Παϊσίου  Αγιορείτου «Λόγοι» Τόμος Δ’)