ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(3 ΜΑΪΟΥ 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐ­γέ­νε­το Πέτρον δι­ερ­χό­με­νον δι­ὰ πάν­των κα­τελ­θεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁ­γί­ους τοὺς κα­τοι­κοῦν­τας Λύδδαν. εὗ­ρε δὲ ἐ­κεῖ ἄν­θρω­πόν τι­να Αἰ­νέ­αν ὀ­νό­μα­τι, ἐξ ἐ­τῶν ὀ­κτὼ κα­τα­κε­ί­με­νον ἐ­πὶ κρα­βάτ­τῳ, ὃς ἦν πα­ρα­λε­λυ­μέ­νος. καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Πέτρος· Αἰ­νέ­α, ἰ­ᾶ­ταί σε Ἰ­η­σοῦς ὁ Χρι­στός· ἀ­νά­στη­θι καὶ στρῶ­σον σε­αυ­τῷ. καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­νέ­στη. καὶ εἶ­δον αὐ­τὸν πάν­τες οἱ κα­τοι­κοῦν­τες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵ­τι­νες ἐ­πέ­στρε­ψαν ἐ­πὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μα­θή­τρι­α ὀ­νό­μα­τι Τα­βι­θά, ἣ δι­ερ­μη­νευ­ο­μέ­νη λέ­γε­ται Δορ­κάς· αὕ­τη ἦν πλή­ρης ἀ­γα­θῶν ἔρ­γων καὶ ἐ­λε­η­μο­συ­νῶν ὧν ἐ­πο­ί­ει. ἐ­γέ­νε­το δὲ ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κε­ί­ναις ἀ­σθε­νή­σα­σαν αὐ­τὴν ἀ­πο­θα­νεῖν· λού­σαν­τες δὲ αὐ­τὴν ἔ­θη­καν ἐν ὑ­πε­ρώ­ῳ. ἐγ­γὺς δὲ οὔ­σης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μα­θη­ταὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες ὅ­τι Πέτρος ἐ­στὶν ἐν αὐ­τῇ, ἀ­πέ­στει­λαν δύ­ο ἄν­δρας πρὸς αὐ­τὸν πα­ρα­κα­λοῦν­τες μὴ ὀ­κνῆ­σαι δι­ελ­θεῖν ἕ­ως αὐ­τῶν. ἀ­να­στὰς δὲ Πέτρος συ­νῆλ­θεν αὐ­τοῖς· ὃν πα­ρα­γε­νό­με­νον ἀ­νή­γα­γον εἰς τὸ ὑ­πε­ρῷ­ον, καὶ πα­ρέ­στη­σαν αὐ­τῷ πᾶ­σαι αἱ χῆ­ραι κλα­ί­ου­σαι καὶ ἐ­πι­δει­κνύ­με­ναι χι­τῶ­νας καὶ ἱ­μά­τι­α ὅ­σα ἐ­πο­ί­ει με­τ' αὐ­τῶν οὖ­σα ἡ Δορ­κάς. ἐκ­βα­λὼν δὲ ἔ­ξω πάν­τας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γό­να­τα προ­ση­ύ­ξα­το, καὶ ἐ­πι­στρέ­ψας πρὸς τὸ σῶ­μα εἶ­πε· Τα­βι­θά, ἀ­νά­στη­θι. ἡ δὲ ἤ­νοι­ξε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τῆς, καὶ ἰ­δοῦ­σα τὸν Πέτρον ἀ­νε­κά­θι­σε. δοὺς δὲ αὐ­τῇ χεῖ­ρα ἀ­νέ­στη­σεν αὐ­τήν, φω­νή­σας δὲ τοὺς ἁ­γί­ους καὶ τὰς χή­ρας πα­ρέ­στη­σεν αὐ­τὴν ζῶ­σαν. γνω­στὸν δὲ ἐ­γέ­νε­το κα­θ' ὅ­λης τῆς Ἰόππης, καὶ πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν ἐ­πὶ τὸν Κύριον. 

                                                                                  (Πράξ. Ἀποστ. θ΄ [9] 32 – 42)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Κα­θὼς ὁ Πέ­τρος πε­ρι­ό­δευ­ε σ' ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ μέ­ρη, κά­ποι­α μέ­ρα κα­τέ­βη­κε καὶ στοὺς Χρι­στια­νοὺς πού κατοικοῦσαν στὴ Λύδ­δα. Ἐ­κεῖ συ­νάν­τη­σε κά­ποι­ον ἄν­θρω­πο πού λε­γό­ταν Αἰνέας καὶ ἦ­ταν ὀ­κτὼ χρό­νια κα­τά­κοι­τος πά­νω σ' ἕ­να κρεβάτι, δι­ό­τι ἦ­ταν πα­ρά­λυ­τος. Κι ὁ Πέ­τρος τοῦ εἶ­πε: Αἰνέα, ὁ Ἰ­η­σοῦς, πού εἶ­ναι ὁ χρι­σμέ­νος ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ Μεσ­σί­ας, σὲ γι­α­τρεύ­ει ἀ­πὸ τὴν πα­ρα­λυ­σί­α σου. Σή­κω καὶ στρῶ­σε μό­νος σου τὸ κρε­βά­τι σου. Κι αὐ­τὸς ἀ­μέ­σως ση­κώ­θη­κε. Καὶ τὸν εἶ­δαν ὅ­λοι ὅ­σοι κα­τοι­κοῦ­σαν στὴ Λύδ­δα καὶ στὴν πε­διά­δα τοῦ Σά­ρω­να. Κι ἔ­τσι, κα­θο­δη­γη­μέ­νοι ἀ­πὸ τὸ θαῦμα αὐ­τό, ἐ­πέ­στρε­ψαν στὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ, ἀφοῦ τὸν πί­στε­ψαν καὶ τὸν ἀ­να­γνώ­ρι­σαν Θε­ὸ καὶ Σω­τή­ρα τους.

Στὴν Ἰόππη πά­λι ὑ­πῆρ­χε κά­ποι­α μα­θή­τρια τοῦ Κυρίου πού λε­γό­ταν Τα­βι­θά. Τὸ ὄ­νο­μα αὐ­τὸ με­τα­φρά­ζεται μὲ τὴ λέ­ξη Δορ­κά­δα, δη­λα­δὴ ζαρ­κά­δι. Αὐ­τὴ ἦ­ταν γε­μά­τη ἀ­πὸ ἀ­γα­θο­ερ­γί­ες καὶ ἐ­λε­η­μο­σύ­νες πού ἔ­κα­νε συ­νε­χῶς. Τὶς ἡμέρες ἐ­κεῖ­νες ὅ­μως συ­νέ­βη νὰ ἀρ­ρω­στή­σει καὶ νὰ πε­θά­νει. Κι ἀ­φοῦ τὴν ἔ­λου­σαν καὶ τὴν ἑ­τοί­μα­σαν, τὴν ἔ­βα­λαν στὸ πά­νω δι­α­μέ­ρι­σμα τῆς οἰ­κί­ας. Κα­θὼς λοι­πὸν ἡ πό­λη Λύδ­δα ἦ­ταν κον­τὰ στὴν Ἰόππη, σὰν ἄ­κου­σαν οἱ μα­θη­τὲς ὅ­τι ὁ Πέ­τρος εἶ­ναι στὴν πό­λη αὐ­τή, τοῦ ἔ­στει­λαν δύ­ο ἄν­δρες καὶ τὸν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν νὰ πά­ει σ' αὐ­τοὺς ὅ­σο γί­νε­ται πιὸ γρή­γο­ρα. Πράγ­μα­τι ὁ Πέ­τρος ση­κώ­θη­κε καὶ πῆ­γε μα­ζὶ μὲ τοὺς δύ­ο αὐ­τοὺς ἀ­πε­σταλ­μέ­νους. Μό­λις ἔ­φτα­σε στὴν Ἰόππη, τὸν ἀ­νέ­βα­σαν στὸ ἀ­νώ­γει­ο. Κι ἐκεῖ πα­ρου­σι­ά­στη­καν μπρο­στά του ὅ­λες οἱ χῆ­ρες κλαί­γον­τας γιὰ τὸ θά­να­το αὐ­τῆς πού τὶς προ­στά­τευ­ε. Καὶ ὡς δείγ­μα­τα τῆς προ­στα­σί­ας της ἔ­δει­χναν στὸν Πέ­τρο τοὺς χι­τῶ­νες καὶ τὰ πα­νω­φό­ρια πού εἶχε φτιά­ξει γι' αὐ­τοὺς ἡ Δορ­κά­δα ὅ­σο ζοῦ­σε μα­ζί τους. Ἀ­φοῦ λοι­πὸν ὁ Πέ­τρος τοὺς ἔ­βγα­λε ὅ­λους ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ ἀ­νώ­γει­ο πού ἦ­ταν ἡ νε­κρή, γο­νά­τι­σε καὶ προ­σευ­χή­θη­κε. Κα­τό­πιν στρά­φη­κε στὸ νε­κρὸ σῶ­μα καὶ εἶπε: Τα­βιθά, σή­κω ἐ­πά­νω. Κι αὐ­τὴ ἄ­νοι­ξε τὰ μά­τια της, κι ὅ­ταν εἶ­δε τὸν Πέ­τρο, ὅ­πως ἦ­ταν ξα­πλω­μέ­νη, ἀ­να­ση­κώ­θη­κε κα­θι­στὴ στὸ κρε­βά­τι της. Τό­τε τῆς ἔ­δω­σε ὁ Πέ­τρος τὸ χέ­ρι του καὶ τὴν σή­κω­σε ὄρ­θια. Ὕ­στε­ρα φώ­να­ξε τοὺς Χρι­στια­νοὺς καὶ ἰ­δι­αι­τέ­ρως τὶς χῆ­ρες καὶ τοὺς τὴν πα­ρου­σί­α­σε ζων­τα­νή. Τὸ θαῦ­μα αὐ­τὸ ἔ­γι­νε γνω­στὸ σ' ὅ­λη τὴν πό­λη τῆς Ἰόππης, καὶ πολ­λοὶ πί­στε­ψαν στὸν Κύ­ριο.

 ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

      Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. ἔ­στι δὲ ἐν τοῖς Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­πὶ τῇ προ­βα­τι­κῇ κο­λυμ­βή­θρα, ἡ ἐ­πι­λε­γο­μέ­νη Ἑ­βρα­ϊ­στὶ Βη­θεσδά, πέν­τε στο­ὰς ἔ­χου­σα. ἐν τα­ύ­ταις κα­τέ­κει­το πλῆ­θος τῶν ἀ­σθε­νο­ύν­των, τυ­φλῶν, χω­λῶν, ξη­ρῶν, ἐκ­δε­χο­μέ­νων τὴν τοῦ ὕ­δα­τος κί­νη­σιν. ἄγ­γε­λος γὰρ κα­τὰ και­ρὸν κα­τέ­βαι­νεν ἐν τῇ κο­λυμ­βή­θρᾳ, καὶ ἐ­τα­ράσ­σε­ τὸ ὕ­δωρ· ὁ οὖν πρῶ­τος ἐμ­βὰς με­τὰ τὴν τα­ρα­χὴν τοῦ ὕ­δα­τος ὑ­γι­ὴς ἐ­γί­νε­το ᾧ δή­πο­τε κα­τε­ί­χε­το νο­σή­μα­τι. ἦν δέ τις ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ τρι­ά­κον­τα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη ἔ­χων ἐν τῇ ἀ­σθε­νε­ί­ᾳ αὐ­τοῦ. τοῦ­τον ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς κα­τα­κε­ί­με­νον, καὶ γνοὺς ὅ­τι πο­λὺν ἤ­δη χρό­νον ἔ­χει, λέ­γει αὐ­τῷ· Θέλεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι; ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ ἀ­σθε­νῶν· Κύριε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τὸ ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρ­χο­μαι ἐγώ ἄλ­λος πρὸ ἐ­μοῦ κα­τα­βα­ί­νει. λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἔ­γει­ρε, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­γέ­νε­το ὑ­γι­ὴς ὁ ἄν­θρω­πος, καὶ ἦ­ρε τὸν κρά­βατ­τον αὐ­τοῦ καὶ πε­ρι­ε­πά­τει. ἦν δὲ σάβ­βα­τον ἐν ἐ­κε­ί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ. ἔ­λε­γον οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι τῷ τε­θε­ρα­πευ­μέ­νῳ· Σάββατόν ἐ­στιν· οὐκ ἔ­ξε­στί σοι ἆ­ραι τὸν κρά­βατ­τον. ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Ὁ ποι­ή­σας με ὑ­γι­ῆ, ἐ­κεῖ­νός μοι εἶ­πεν· ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. ἠ­ρώ­τη­σαν οὖν αὐ­τόν· Τίς ἐ­στιν ὁ ἄν­θρω­πος ὁ εἰ­πών σοι, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει; ὁ δὲ ἰ­α­θεὶς οὐκ ᾔ­δει τίς ἐ­στιν· ὁ γὰρ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξέ­νευ­σεν ὄ­χλου ὄν­τος ἐν τῷ τό­πῳ. με­τὰ ταῦ­τα εὑ­ρί­σκει αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐν τῷ ἱ­ε­ρῷ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἴ­δε ὑ­γι­ὴς γέ­γο­νας· μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε, ἵ­να μὴ χεῖ­ρόν σοί τι γέ­νη­ται. ἀ­πῆλ­θεν ὁ ἄν­θρω­πος καὶ ἀ­νήγ­γει­λε τοῖς Ἰ­ου­δα­ί­οις ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ ποι­ή­σας αὐ­τὸν ὑ­γι­ῆ.

                                                       (Ἰωάν. ε΄[5] 1 – 15 )

Η ΑΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ    

ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ λαμβάνει χώραν τὸ περιστατικὸ του σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Τυφλοί, κουτσοὶ καὶ ἡμιπαράλυτοι ἄνθρωποι, πλῆθος πολύ, βρίσκονται συγκεντρωμένοι γύρω ἀπό μιά θαυματουργική δεξαμενή, λιμνούλα, τὴν Βηθεσδά, καὶ περιμένουν. Τί περιμένουν; Περιμένουν νὰ ταραχθοῦν κάποια στιγμὴ τὰ νερὰ ἀπό ἕνα ἄγγελο — πράγμα ποὺ συνέβαινε κατὰ διαστήματα — καί νὰ πέσουν μέσα σ’ αὐτά, διότι ὁ πρῶτος ποὺ ἔπεφτε στὰ ταραγμένα νερὰ γινόταν ὑγιής, ἀπό ὁποιαδήποτε ἀσθένεια καί ἄν ἔπασχε.

Ἐκεῖ, σ’ αὐτό τὸν χῶρο τοῦ πόνου καί τῆς ἀγωνίας, συνάντησε ὁ Κύριος τόν παράλυτο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἕνα ἄνθρωπο ἀφάνταστα βασανισμένο, ἀφοῦ εἶχε τριανταοκτώ ὁλόκληρα χρόνια καθηλωμένος στὸ κρεββάτι παράλυτος. — «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;»· θέλεις νὰ γίνεις καλά; ἐρωτᾶ ὁ Κύριος τὸν βασανισμένο ἄνθρωπο. Καὶ ἐκεῖνος μὲ παράπονο ἀπαντᾶ: Κύριε, δὲν ἔχω ἄνθρωπο γιὰ νὰ μὲ ρίξει στὰ νερά, ὅταν αὐτὰ ταραχθοῦν. Καί ἐνῶ προσπαθῶ νὰ πέσω ἐγώ, ἄλλος κατεβαίνει πρὶν ἀπό μένα.

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ μεγάλος, ἀλλά καί ἡ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου ἄμεση καὶ δραστική. Σήκω, τοῦ λέγει, πάρε τὸ κρεββάτι σου καὶ προχώρα. Τὸ ἀποτέλεσμα, θαυμαστό! Ὁ ἄνθρωπος σηκώθηκε, φορτώθηκε τὸ κρεββάτι του καὶ βάδισε ἔτσι φορτωμένος.

ΕΔΩ ΟΜΩΣ δημιουργήθηκε στὴ συνέχεια τό πρόβλημα. Ἦταν, μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, Σάββατο ἡ μέρα ἐκείνη, καὶ οἱ Ἑβραῖοι, βλέποντας τὸν θεραπευμένο παράλυτο, τὸν ἀποπῆραν λέγοντάς του ὅτι λόγω τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου δὲν τοῦ ἐπιτρεπόταν νά  μεταφέρει τὸ κρεββάτι του. Ὁ ἄνθρωπος τοὺς ἀπήντησε ὅτι σηκώνει τὸ κρεββάτι του κατὰ τὴν παραγγελία πού τοῦ ἔδωσε ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος τόν θεράπευσε. Ποιός ὅμως ἦταν αὐτὸς ποὺ τοῦ ἔδωσε αὐτὴ τὴ ὁδηγία; Ὁ θεραπευμένος παράλυτος στὸ ἐρώτημα αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ ἀπαντήσει, διότι ὁ Κύριος ἐν τῷ μεταξύ, ἀποφεύγοντας τὸν θόρυβο, εἶχε ἐξαφανισθεῖ μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων. Ἐξαφανίσθηκε, ἀλλὰ δὲ λησμόνησε τὸν παράλυτο. Ἀργότερα τὸν βρῆκε στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὁ πρώην παράλυτος πῆγε προφανῶς νά εὐχαριστήσει τὸν Θεὸ γιὰ τὴ θεραπεία του, καὶ τοῦ εἶπε: Πρόσεξε, ἔγινες καλά. Φρόντισε τώρα νὰ μή ἁμαρτάνεις πλέον, γιὰ νὰ μή σοῦ συμβεῖ κάτι χειρότερο ἀπό τήν ἀσθένεια ποὺ πέρασες.

ΗΤΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀνακάλυψε τὸν εὐεργέτη του. Αὐτὴν δὲ τὴν πληροφορία τὴν μετέφερε καὶ στοὺς Ἰουδαίους ἄρχοντες, ποὺ εἶχαν σπεύσει νὰ τὸν παρατηρήσουν, ὅταν τόν εἶδαν νά μεταφέρει τὸ κρεββάτι του μέρα Σάββατο, μέρα ἀργίας γιά ὅλους τοὺς Ἑβραίους.

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Οἱ στενοκέφαλοι Ἑβραῖοι ἐπιτιμοῦσαν τὸν θεραπευμένο παράλυτο, διότι κατὰ τὴ γνώμη τους παραβίαζε τὴν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Τὴν ἐντολὴ ποὺ ἐπέβαλλε ἀργία ἀπό κάθε ἐργασία κατὰ τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου.

Βεβαίως ὁ παράλυτος δὲν ἔκανε κερδοσκοπική ἢ ἄλλου εἴδους ἀπαγορευμένη ἐργασία μεταφέροντας τὸ κρεββάτι του. Μὲ κανένα τρόπο ἡ ἐνέργειά του ἐκείνη δὲν θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ παραβίαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος εἶχε ἐπί τριανταοκτώ χρόνια ἀργία λόγω τῆς ἀσθένειας, καὶ τώρα ἀπλῶς μετέφερε τὸ κρεββάτι του στὸ σπίτι του. Ἦταν ἡ κακοψυχία τῶν Ἑβραίων ἀρχόντων, πού ἔβλεπε παραβίαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ σέ μιά ἀναγκαία ἐνέργεια.

Ἂν οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν ἀληθινό σεβασμό τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, θὰ ἔπρεπε νὰ τρέξουν καὶ νὰ βοηθήσουν τὸν ἄνθρωπο γιά νά μεταφέρει τὸ κρεββάτι του. Ἀλλὰ αὐτοὶ εἶχαν πρὸ πολλοῦ καταργήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου. Τηροῦσαν δῆθεν τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, τὴν ὥρα ποὺ καταπατοῦσαν τὴν κορυφαία ἐντολή τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐντολή τῆς ἀγάπης. Τριανταοκτώ χρόνια ὁ παράλυτος φώναζε: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», καὶ αὐτοὶ ψυχροὶ καί ἀδιάφοροι συνέχιζαν τόν δρόμο τους. Τώρα ὑπερασπίζονται δῆθεν τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ. Ὑποκρισία καὶ ἀναισθησία καὶ θράσος!

Οἱ λαοὶ διαφέρουν, οἱ γενιὲς μεταβάλλονται, ἀλλά ἡ φαρισαϊκὴ νοοτροπία συχνὰ μένει ἠ ἴδια. Ἀκόμη καὶ σήμερα, πιστοὶ Χριστιανοὶ πλέον, συχνὰ κάνουμε τὸ ἴδιο λάθος. Μὲ ἐξαιρετική εὐκολία μπορεῖ νὰ κατηγοροῦμε διάφορους συνανθρώπους μας ὡς ἀσεβεῖς καὶ παραβάτες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τὴν ὤρα ποὺ ἐμεῖς ἐξ ἴσου προκλητικὰ μπορεῖ νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν πόνο, τὴ δυστυχία καὶ τὴν ἀνέχεια ποικίλων συνανθρώπων γύρω μας. Ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν «ἀργία τοῦ Σαββάτου» — τῆς Κυριακῆς — καὶ ἀσκοῦμε «ἀργία» στὴν ἐντολή τῆς ἀγάπης.

Τριανταοκτώ χρόνια... «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»!

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίζει νὰ κρίνουμε ὀρθά καὶ νὰ μᾶς ἐλεήσει ὅλους μας.

  (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)