ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

­ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

(17 ΜΑΪOY 2015)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐ­γέ­νε­το πο­ρευ­ο­μέ­νων ἡ­μῶν τῶν Ἀποστόλων  εἰς προ­σευ­χὴν παι­δί­σκην τι­νὰ ἔ­χου­σαν πνεῦ­μα πύ­θω­νος ἀ­παν­τῆ­σαι ἡ­μῖν, ἥ­τις ἐρ­γα­σί­αν πολ­λὴν πα­ρεῖ­χε τοῖς κυ­ρί­οις αὐ­τῆς μαν­τευ­ο­μέ­νη. αὕ­τη κα­τα­κο­λου­θή­σα­σα τῷ Πα­ύ­λῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔ­κρα­ζε λέ­γου­σα· Οὗ­τοι οἱ ἄν­θρω­ποι δοῦ­λοι τοῦ Θε­οῦ τοῦ ὑ­ψί­στου εἰ­σίν, οἵ­τι­νες κα­ταγ­γέλ­λου­σιν ἡ­μῖν ὁ­δὸν σω­τη­ρί­ας. τοῦ­το δὲ ἐ­πο­ί­ει ἐ­πὶ πολ­λὰς ἡ­μέ­ρας. δι­α­πο­νη­θεὶς δὲ ὁ Παῦ­λος καὶ ἐ­πι­στρέ­ψας τῷ πνε­ύ­μα­τι εἶ­πε· Πα­ραγ­γέλ­λω σοι ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τι Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ἐ­ξελ­θεῖν ἀ­π' αὐ­τῆς. καὶ ἐ­ξῆλ­θεν αὐ­τῇ τῇ ὥ­ρᾳ. Ἰ­δόν­τες δὲ οἱ κύ­ρι­οι αὐ­τῆς ὅ­τι ἐ­ξῆλ­θεν ἡ ἐλ­πὶς τῆς ἐρ­γα­σί­ας αὐ­τῶν, ἐ­πι­λα­βό­με­νοι τὸν Παῦ­λον καὶ τὸν Σίλαν εἵλ­κυ­σαν εἰς τὴν ἀ­γο­ρὰν ἐ­πὶ τοὺς ἄρ­χον­τας, καὶ προ­σα­γα­γόν­τες αὐ­τοὺς τοῖς στρα­τη­γοῖς εἶ­πον· Οὗ­τοι οἱ ἄν­θρω­ποι ἐ­κτα­ράσ­σου­σιν ἡ­μῶν τὴν πό­λιν Ἰ­ου­δαῖ­οι ὑ­πάρ­χον­τες, καὶ κα­ταγ­γέλ­λου­σιν ἔ­θη ἃ οὐκ ἔ­ξε­στιν ἡ­μῖν πα­ρα­δέ­χε­σθαι οὐ­δὲ ποι­εῖν Ρω­μα­ί­οις οὖ­σι. καὶ συ­νε­πέ­στη ὁ ὄ­χλος κα­τ' αὐ­τῶν. καὶ οἱ στρα­τη­γοὶ πε­ριρ­ρή­ξαν­τες αὐ­τῶν τὰ ἱ­μά­τι­α ἐ­κέ­λευ­ον ῥα­βδί­ζειν, πολ­λάς τε ἐ­πι­θέν­τες αὐ­τοῖς πλη­γὰς ἔ­βα­λον εἰς φυ­λα­κήν, πα­ραγ­γε­ί­λαν­τες τῷ δε­σμο­φύ­λα­κι ἀ­σφα­λῶς τη­ρεῖν αὐ­το­ύς· ὃς πα­ραγ­γε­λί­αν τοι­α­ύ­την εἰ­λη­φὼς ἔ­βα­λεν αὐ­τοὺς εἰς τὴν ἐ­σω­τέ­ραν φυ­λα­κὴν καὶ τοὺς πό­δας αὐ­τῶν ἠ­σφα­λί­σα­το εἰς τὸ ξύ­λον. Κα­τὰ δὲ τὸ με­σο­νύ­κτι­ον Παῦ­λος καὶ Σίλας προ­σευ­χό­με­νοι ὕ­μνουν τὸν Θε­όν· ἐ­πη­κρο­ῶν­το δὲ αὐ­τῶν οἱ δέ­σμι­οι. ἄφ­νω δὲ σει­σμὸς ἐ­γέ­νε­το μέ­γας, ὥ­στε σα­λευ­θῆ­ναι τὰ θε­μέ­λι­α τοῦ δε­σμω­τη­ρί­ου, ἀ­νε­ῴ­χθη­σάν τε πα­ρα­χρῆ­μα αἱ θύ­ραι πᾶ­σαι καὶ πάν­των τὰ δε­σμὰ ἀ­νέ­θη. ἔ­ξυ­πνος δὲ γε­νό­με­νος ὁ δε­σμο­φύ­λαξ καὶ ἰ­δὼν ἀ­νε­ῳγ­μέ­νας τὰς θύ­ρας τῆς φυ­λα­κῆς, σπα­σά­με­νος μά­χαι­ραν ἔ­μελ­λεν ἑ­αυ­τὸν ἀ­ναι­ρεῖν, νο­μί­ζων ἐκ­πε­φευ­γέ­ναι τοὺς δε­σμί­ους. ἐ­φώ­νη­σε δὲ φω­νῇ με­γά­λῃ ὁ Παῦ­λος λέ­γων· Μη­δὲν πρά­ξῃς σε­αυ­τῷ κα­κόν· ἅ­παν­τες γάρ ἐ­σμεν ἐν­θά­δε. αἰ­τή­σας δὲ φῶ­τα εἰ­σε­πή­δη­σε, καὶ ἔν­τρο­μος γε­νό­με­νος προ­σέ­πε­σε τῷ Πα­ύ­λῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, καὶ προ­α­γα­γὼν αὐ­τοὺς ἔ­ξω ἔ­φη· Κύριοι, τί με δεῖ ποι­εῖν ἵ­να σω­θῶ; οἱ δὲ εἶ­πον· Πίστευσον ἐ­πὶ τὸν Κύριον Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν, καὶ σω­θή­σῃ σὺ καὶ ὁ οἶ­κός σου. καὶ ἐ­λά­λη­σαν αὐ­τῷ τὸν λό­γον τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ πᾶ­σι τοῖς ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ αὐ­τοῦ. καὶ πα­ρα­λα­βὼν αὐ­τοὺς ἐν ἐ­κε­ί­νῃ τῇ ὥ­ρᾳ τῆς νυ­κτὸς ἔ­λου­σεν ἀ­πὸ τῶν πλη­γῶν, καὶ ἐ­βα­πτί­σθη αὐ­τὸς καὶ οἱ αὐ­τοῦ πάν­τες πα­ρα­χρῆ­μα, ἀ­να­γα­γών τε αὐ­τοὺς εἰς τὸν οἶ­κον αὐ­τοῦ πα­ρέ­θη­κε τρά­πε­ζαν, καὶ ἠ­γαλ­λι­ά­σα­το πα­νοι­κὶ πε­πι­στευ­κὼς τῷ Θε­ῷ.

                                                                    (Πράξ. Ἀποστ. ιστ΄[16] 16 – 34)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Κά­ποι­α μέ­ρα, κα­θὼς πη­γαί­να­με στὸν τό­πο τῆς προ­σευ­χῆς, συ­νέ­βη νὰ μᾶς συ­ναν­τή­σει μιὰ νε­α­ρὴ δού­λη πού εἶ­χε μαν­τι­κὸ πνεῦ­μα καὶ ἀ­πέ­φε­ρε πολ­λὰ κέρ­δη στοὺς κυ­ρί­ους της. Δι­ό­τι μὲ τὶς μαν­τεῖ­ες της φα­νέ­ρω­νε τὰ ἄ­γνω­στα καὶ πλη­ρω­νό­ταν γι' αὐ­τό. Αὐ­τὴ ἀ­κο­λού­θη­σε ἀ­πὸ πί­σω τὸν Παῦ­λο καὶ τὸν Σί­λα καὶ φώ­να­ζε λέ­γον­τας: Αὐ­τοὶ οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι δοῦ­λοι τοῦ Θε­οῦ τοῦ ὑψίστου, καὶ μᾶς γνω­στο­ποι­οῦν τὸ δρό­μο τῆς σω­τη­ρί­ας καὶ τὸν ἀ­σφα­λῆ τρό­πο μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο θὰ σω­θεῖ­τε. Κι αὐ­τὸ τὸ ἔ­κα­νε γιὰ πολ­λὲς ἡμέρες, ὄχι βέβαια γιά κα­λὸ σκο­πό. Ἀλλά τὸ μαν­τι­κὸ πνεῦ­μα ἐπεδίωκε νά ἑλκύσει πά­νω του τὴν ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στη ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ καὶ νὰ τὴν ἐκ­με­ταλ­λευ­θεῖ τε­λι­κὰ μέ δολιότητα καί πα­νουρ­γί­α. Ἀ­γα­να­κτών­τας λοι­πὸν ὁ Παῦλος στράφηκε πίσω πρός τή δούλη αὐτή πού τὀν ἀκολουθοῦσε καί εἶ­πε πρὸς τὸ πνεῦ­μα: Σὲ δι­α­τά­ζω, ἐπικαλούμενος τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, νὰ βγεῖς ἀπ’ αὐτήν. Καί πραγ­μα­τι­κὰ τὴν ἴ­δια στιγ­μὴ τὸ πο­νη­ρὸ πνε­ῦμα βγῆκε. Ὅ­ταν ὅ­μως εἶ­δαν τὰ ἀ­φεν­τι­κά της ὅ­τι ἔφυγε μαζί μέ τὸ δαι­μό­νιο καὶ ἡ ἐλ­πί­δα τῆς κερ­δο­φό­ρου ἐργασίας καί ἐ­πι­χει­ρή­σε­ώς τους, συ­νέ­λα­βαν τὸν Παῦ­λο καί τόν Σίλα καὶ τοὺς ἔ­συ­ραν στὴν ἀ­γο­ρὰ γιὰ νὰ τοὺς παρουσιάσουν στοὺς ἄρ­χον­τες. Κι ἀφοῦ τούς ὁ­δή­γη­σαν μπρο­στὰ στοὺς στρατηγούς, εἶ­παν: Αὐ­τοὶ οἱ ἄν­θρω­ποι εἶ­ναι τα­ρα­ξί­ες Ἰουδαῖοι καὶ προ­κα­λοῦν τα­ρα­χὲς στὴν πό­λη μας. Κη­ρύτ­τουν θρη­σκευ­τι­κὰ ἔ­θι­μα πού δέν ἐπιτρέπεται σὲ μᾶς πού εἴ­μα­στε Ρω­μαῖ­οι νὰ τὰ πα­ρα­δεχόμαστε καί πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο νὰ τὰ τη­ροῦ­με καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόζουμε. Τό­τε ὁ ὄ­χλος πού εἶ­χε μα­ζευθεῖ ἐκεῖ ξεσηκώθηκε ἐναντίον τους. Καὶ οἱ στρα­τη­γοὶ ξέ­σχι­σαν τὰ ροῦχα τῶν δύ­ο ἀ­πο­στό­λων καὶ δι­έ­τα­ξαν νὰ τοὺς ρα­βδίσουν γυμνοὺς ὅ­πως ἦ­ταν, μπρο­στὰ σ' ὅ­λο ἐ­κεῖ­νο τὸ πλῆθος. Κι ἀφοῦ τούς ἔδωσαν πολλά χτυπήματα τούς ἔ­ρι­ξαν στὴ φυ­λα­κή, δί­νον­τας στὸ δεσμοφύλακα τήν ἐντολή νὰ τοὺς φρου­ρεῖ ἀ­σφα­λι­σμέ­νους κα­λά, γιά νά μή δραπετεύσουν. Κι αὐ­τός, ἐ­φό­σον εἶ­χε πά­ρει τέ­τοι­α ἐν­το­λὴ ἔ­βα­λε στὸ πιὸ βα­θὺ δι­α­μέ­ρι­σμα τῆς φυλακῆς κι ἔδεσε σφιχτά τὰ πό­δια τους στὸ τι­μω­ρη­τι­κὸ ὄργανο πού λε­γό­ταν ξύ­λο, γιὰ νὰ μὴν μπο­ροῦν πλέ­ον οἱ  ἀπόστολοι οὔ­τε στὸ ἐ­λά­χι­στο νὰ με­τα­κι­νη­θοῦν. Γύ­ρω στὰ με­σά­νυ­χτα ὁ Παῦ­λος καὶ ὁ Σίλας, σάν νά μὴν τοὺς εἶ­χε συμ­βεῖ τί­πο­τε καὶ σὰν νὰ μὴν αἰσθάνοντταν κανένα πό­νο, ἔ­ψαλ­λαν ὕ­μνους πρὸς τὸν Θε­ό. Τοὺς ἄ­κου­γαν μά­λι­στα καὶ οἱ ἄλ­λοι φυ­λα­κι­σμέ­νοι. Καὶ ξαφ­νι­κὰ ἔ­γι­νε τό­σο με­γά­λος σει­σμός, ὥ­στε σαλεύθηκαν τὰ θε­μέ­λια της φυ­λα­κῆς· καὶ ἄ­νοι­ξαν τὴ στιγ­μὴ ἐ­κεί­νη ὅ­λες οἱ θύ­ρες, καὶ λύ­θη­καν ὅ­λων τῶν φυ­λα­κι­σμέ­νων οἱ ἁ­λυ­σί­δες, μὲ τὶς ὁποῖες ἦ­ταν δε­μέ­νοι. Στὸ με­τα­ξὺ ξύ­πνη­σε ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας, καὶ μό­λις εἶ­δε ἀ­νοι­χτὲς τὶς θύ­ρες τῆς φυ­λα­κῆς, τρά­βη­ξε τὸ μα­χαί­ρι του ἕ­τοι­μος νὰ αὐ­το­κτο­νή­σει, ἐ­πει­δὴ νό­μι­ζε ὅ­τι εἶ­χαν δρα­πε­τεύ­σει οἱ φυ­λα­κι­σμέ­νοι καὶ συ­νε­πῶς θὰ τοῦ ἐ­πι­βαλ­λό­ταν ἡ ποινή τοῦ θα­νά­του. Γιὰ νὰ μὴ θι­γεῖ ἡ ἀ­ξι­ο­πρέ­πεια του λοι­πόν, θε­ώ­ρη­σε προ­τι­μό­τε­ρο νὰ αὐ­το­κτο­νή­σει πα­ρὰ νὰ θα­να­τω­θεῖ μὲ τὸ στίγ­μα τῆς κα­τα­δί­κης. Ὅ­μως ὁ Παῦ­λος τοῦ φώ­να­ξε μὲ δυ­να­τὴ φω­νή: Μὴν κά­νεις κα­νέ­να κα­κὸ στὸν ἑ­αυ­τό σου. Εἴ­μα­στε ὅ­λοι ἐ­δῶ. Δὲν πρό­κει­ται νὰ σοῦ ζη­τη­θοῦν εὐ­θύ­νες καὶ νὰ τι­μω­ρη­θεῖς. Με­τὰ λοι­πὸν ἀ­π' αὐ­τὸ ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας ζή­τη­σε νὰ τοῦ φέ­ρουν φῶ­τα καὶ πή­δη­σε μέ­σα στὴ φυ­λα­κή. Κι ὅ­ταν ἀν­τι­λή­φθη­κε τὸ θαῦ­μα καὶ σκέ­φτη­κε ὅ­τι εἶ­χε κακομεταχειρισθεῖ τοὺς δού­λους αὐ­τοὺς τοῦ Θε­οῦ, κυ­ρι­εύ­θη­κε ἀ­πὸ τρό­μο κι ἔ­πε­σε στὰ πό­δια τοῦ Παύ­λου καὶ τοῦ Σί­λα. Ἔ­πει­τα, ἀφοῦ τούς ἔ­βγα­λε ἔ­ξω στὴν αὐ­λὴ τῆς φυ­λα­κῆς, τοὺς εἶ­πε: Κύ­ριοι, τί πρέ­πει νὰ κά­νω γιὰ νὰ ἀ­πο­κτή­σω κι ἐγώ τή σωτηρία πού κη­ρύτ­τε­τε; Κι αὐ­τοὶ τοῦ ἀ­πάν­τη­σαν: Πί­στε­ψε στὸν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὸ ὡς μό­νο Λυ­τρω­τὴ καὶ ὑ­πέρ­τα­το Κύ­ριο, καὶ θὰ σω­θεῖς καὶ σὺ καὶ ὅ­λη ἡ οἰ­κο­γέ­νειά σου. Κι ἄρ­χι­σαν τό­τε νὰ ἀ­να­πτύσ­σουν σ' αὐ­τὸν καὶ σ' ὅ­λους ὅ­σους ἦ­ταν στὸ σπί­τι του τὶς θε­με­λι­ώ­δεις ἀ­λή­θει­ες τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου. Τό­τε ὁ δε­σμο­φύ­λα­κας τοὺς πῆ­ρε μα­ζί του τὴν ἴ­δια ἐ­κεί­νη ὥ­ρα τῆς νύ­χτας, τοὺς ἔ­λου­σε ἀ­πὸ τὰ αἵ­μα­τα πού εἶ­χαν τρέ­ξει ἀ­πὸ τὰ τραύ­μα­τα τῶν ρα­βδι­σμῶν κι ἀ­μέ­σως βα­πτί­σθη­κε κι αὐ­τὸς καὶ ὅ­λοι οἱ δι­κοί του. Κι ἀφοῦ τοὺς ἀ­νέ­βα­σε στὸ σπί­τι του, τοὺς ἑ­τοί­μα­σε τρα­πέ­ζι καὶ αἰ­σθάν­θη­κε με­γά­λη χα­ρὰ μα­ζὶ μὲ ὅ­λη του τὴν οἰ­κο­γέ­νεια· καὶ ἡ αἰτία τῆς χαρᾶς του αὐ­τῆς ἦ­ταν τὸ ὅ­τι εἶ­χε πι­στέ­ψει στὸ Θε­ό.

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, πα­ρά­γων ὁ Ἰησοῦς εἶ­δεν ἄν­θρω­πον τυ­φλὸν ἐκ γε­νε­τῆς· καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ραβ­βί, τίς ἥ­μαρ­τεν, οὗ­τος ἢ οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἵ­να τυ­φλὸς γεν­νη­θῇ; ἀ­πε­κρί­θη Ἰ­η­σοῦς· Οὔ­τε οὗ­τος ἥ­μαρ­τεν οὔ­τε οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ἀλ­λ' ἵ­να φα­νε­ρω­θῇ τὰ ἔρ­γα τοῦ Θε­οῦ ἐν αὐ­τῷ. ἐ­μὲ δεῖ ἐρ­γά­ζε­σθαι τὰ ἔρ­γα τοῦ πέμ­ψαν­τός με ἕ­ως ἡ­μέ­ρα ἐ­στίν· ἔρ­χε­ται νὺξ ὅ­τε οὐ­δεὶς δύ­να­ται ἐρ­γά­ζε­σθαι. ὅ­ταν ἐν τῷ κό­σμῳ ὦ, φῶς εἰ­μι τοῦ κό­σμου. ταῦ­τα εἰ­πὼν ἔ­πτυ­σεν χα­μαὶ καὶ ἐ­πο­ί­η­σε πη­λὸν ἐκ τοῦ πτύ­σμα­τος, καὶ ἐ­πέ­χρι­σε τὸν πη­λὸν ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς τοῦ τυ­φλοῦ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ὕ­πα­γε νί­ψαι εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­άμ, ὃ ἑρ­μη­νε­ύ­ε­ται ἀ­πε­σταλ­μέ­νος. ἀ­πῆλ­θεν οὖν καὶ ἐ­νί­ψα­το, καὶ ἦλ­θε βλέ­πων. Οἱ οὖν γε­ί­το­νες καὶ οἱ θε­ω­ροῦν­τες αὐ­τὸν τὸ πρό­τε­ρον ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν, ἔ­λε­γον· Οὐχ οὗ­τός ἐ­στιν ὁ κα­θή­με­νος καὶ προ­σαι­τῶν; ἄλ­λοι ἔ­λε­γον ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν· ἄλ­λοι δὲ ὅ­τι ὅ­μοι­ος αὐ­τῷ ἐ­στιν. ἐ­κεῖ­νος ἔ­λε­γεν ὅ­τι ἐ­γώ εἰ­μι. ἔ­λε­γον οὖν αὐ­τῷ· Πῶς ἀ­νε­ῴ­χθη­σάν σου οἱ ὀ­φθαλ­μοί; ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πεν· Ἄν­θρω­πος λε­γό­με­νος Ἰ­η­σοῦς πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σε καὶ ἐ­πέ­χρι­σέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς καὶ εἶ­πέ μοι· ὕ­πα­γε εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν τοῦ Σι­λω­ὰμ καὶ νί­ψαι· ἀ­πελ­θὼν δὲ καὶ νι­ψά­με­νος ἀ­νέ­βλε­ψα. εἶ­πον οὖν αὐ­τῷ· Ποῦ ἐ­στιν ἐ­κεῖ­νος; λέ­γει· Οὐκ οἶ­δα. Ἄ­γου­σιν αὐ­τὸν πρὸς τοὺς Φα­ρι­σα­ί­ους, τόν πο­τε τυ­φλόν. ἦν δὲ σάβ­βα­τον ὅ­τε τὸν πη­λὸν ἐ­πο­ί­η­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς. πά­λιν οὖν ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν καὶ οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι πῶς ἀ­νέ­βλε­ψεν. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Πη­λὸν ἐ­πέ­θη­κέ μου ἐ­πὶ τοὺς ὀ­φθαλ­μούς, καὶ ἐ­νι­ψά­μην, καὶ βλέ­πω. ἔ­λε­γον οὖν ἐκ τῶν Φα­ρι­σα­ί­ων τι­νές· Οὗ­τος ὁ ἄν­θρω­πος οὐκ ἔ­στι πα­ρὰ τοῦ Θε­οῦ, ὅ­τι τὸ σάβ­βα­τον οὐ τη­ρεῖ. ἄλ­λοι ἔ­λε­γον· Πῶς δύ­να­ται ἄν­θρω­πος ἁ­μαρ­τω­λὸς τοι­αῦ­τα ση­μεῖ­α ποι­εῖν; καὶ σχί­σμα ἦν ἐν αὐ­τοῖς. λέ­γου­σι τῷ τυ­φλῷ πά­λιν· Σὺ τί λέ­γεις πε­ρὶ αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μούς; ὁ δὲ εἶ­πεν ὅ­τι προ­φή­της ἐ­στίν. οὐκ ἐ­πί­στευ­σαν οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι πε­ρὶ αὐ­τοῦ ὅ­τι τυ­φλὸς ἦν καὶ ἀ­νέ­βλε­ψεν, ἕ­ως ὅ­του ἐ­φώ­νη­σαν τοὺς γο­νεῖς αὐ­τοῦ τοῦ ἀ­να­βλέ­ψαν­τος καὶ ἠ­ρώ­τη­σαν αὐ­τοὺς λέ­γον­τες· Οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ὑ­μῶν, ὃν ὑ­μεῖς λέ­γε­τε ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη; πῶς οὖν ἄρ­τι βλέ­πει; ἀ­πε­κρί­θη­σαν δὲ αὐ­τοῖς οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ καὶ εἶ­πον· Οἴ­δα­μεν ὅ­τι οὗ­τός ἐ­στιν ὁ υἱ­ὸς ἡ­μῶν καὶ ὅ­τι τυ­φλὸς ἐ­γεν­νή­θη· πῶς δὲ νῦν βλέ­πει οὐκ οἴ­δα­μεν, ἢ τίς ἤ­νοι­ξεν αὐ­τοῦ τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ἡ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­μεν· αὐ­τὸς ἡ­λι­κί­αν ἔ­χει, αὐ­τὸν ἐ­ρω­τή­σα­τε, αὐ­τὸς πε­ρὶ ἑ­αυ­τοῦ λα­λή­σει. ταῦ­τα εἶ­πον οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ, ὅ­τι ἐ­φο­βοῦν­το τοὺς Ἰ­ου­δα­ί­ους· ἤ­δη γὰρ συ­νε­τέ­θειν­το οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἵ­να, ἐ­άν τις αὐτόν  ὁ­μο­λο­γή­σῃ Χρι­στόν, ἀ­πο­συ­νά­γω­γος γένη­ται. δι­ὰ τοῦ­το οἱ γο­νεῖς αὐ­τοῦ εἶ­πον ὅ­τι ἡ­λι­κί­αν ἔ­χει, αὐ­τὸν ἐ­ρω­τή­σα­τε. Ἐ­φώ­νη­σαν οὖν ἐκ δευ­τέ­ρου τὸν ἄν­θρω­πον ὃς ἦν τυ­φλὸς, καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δὸς δό­ξαν τῷ Θε­ῷ· ἡ­μεῖς οἴ­δα­μεν ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν. ἀ­πε­κρί­θη οὖν ἐ­κεῖ­νος  καὶ εἶ­πεν· Εἰ ἁ­μαρ­τω­λός ἐ­στιν  οὐκ  οἶ­δα· ἓν οἶ­δα, ὅ­τι τυ­φλὸς ὢν ἄρ­τι βλέ­πω. εἶ­πον δὲ αὐ­τῷ πά­λιν· Τί ἐ­πο­ί­η­σέ σοι; πῶς ἤ­νοι­ξέ σου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς; ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Εἶ­πον ὑ­μῖν ἤ­δη, καὶ οὐκ ἠ­κού­σα­τε· τί πά­λιν θέ­λε­τε ἀ­κο­ύ­ειν; μὴ καὶ ὑ­μεῖς θέ­λε­τε αὐ­τοῦ μα­θη­ταὶ γε­νέ­σθαι; ἐ­λοι­δό­ρη­σαν αὐ­τὸν καὶ εἶ­πον· Σὺ εἶ μα­θη­τὴς ἐ­κε­ί­νου· ἡ­μεῖς δὲ τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως ἐ­σμὲν μα­θη­ταί. ἡ­μεῖς οἴ­δα­μεν ὅ­τι Μω­ϋ­σεῖ λε­λά­λη­κεν ὁ Θε­ός· τοῦ­τον δὲ οὐκ οἴ­δα­μεν πό­θεν ἐ­στίν. ἀ­πε­κρί­θη ὁ ἄν­θρω­πος καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἐν γὰρ το­ύ­τῳ θαυ­μα­στόν ἐ­στιν, ὅ­τι ὑ­μεῖς οὐκ οἴ­δα­τε πό­θεν ἐ­στί, καὶ ἀ­νέ­ῳ­ξέ μου τοὺς ὀ­φθαλ­μο­ύς. οἴ­δα­μεν δὲ ὅ­τι ἁ­μαρ­τω­λῶν ὁ Θε­ὸς οὐκ ἀ­κο­ύ­ει, ἀλ­λ' ἐ­άν τις θε­ο­σε­βὴς ᾖ καὶ τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ ποι­ῇ, τού­του ἀ­κο­ύ­ει. ἐκ τοῦ αἰ­ῶ­νος οὐκ ἠ­κο­ύ­σθη ὅ­τι ἤ­νοι­ξέ τις ὀ­φθαλ­μοὺς τυ­φλοῦ γε­γεν­νη­μέ­νου· εἰ μὴ ἦν οὗ­τος πα­ρὰ Θε­οῦ, οὐκ ἠ­δύ­να­το ποι­εῖν οὐ­δέν. ἀ­πε­κρί­θη­σαν καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· Ἐν ἁ­μαρ­τί­αις σὺ ἐ­γεν­νή­θης ὅ­λος, καὶ σὺ δι­δά­σκεις ἡ­μᾶς; καὶ ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω. Ἤ­κου­σεν Ἰ­η­σοῦς ὅ­τι ἐ­ξέ­βα­λον αὐ­τὸν ἔ­ξω, καὶ εὑ­ρὼν αὐ­τὸν εἶ­πεν αὐ­τῷ· Σὺ πι­στε­ύ­εις εἰς τὸν υἱ­ὸν τοῦ Θε­οῦ; ἀ­πε­κρί­θη ἐ­κεῖ­νος καὶ εἶ­πε· Καὶ τίς ἐ­στι, Κύριε, ἵ­να πι­στε­ύ­σω εἰς αὐ­τόν; εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Καὶ ἑ­ώ­ρα­κας αὐ­τὸν καὶ ὁ λα­λῶν με­τὰ σοῦ ἐ­κεῖ­νός ἐ­στιν. ὁ δὲ ἔ­φη· Πι­στε­ύ­ω, Κύριε· καὶ προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ.                                            

          (Ἰωάν. θ΄[9] 1 – 38)    

ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ   

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ παράδοξο! Μὲ λίγη λάσπη, ποὺ ἔγινε μὲ τὸ σάλιο του καὶ ποὺ ὁ Κύριος τοποθέτησε στὰ μάτια του, ὁ ἐκ γενετῆς τυφλός τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου βρῆκε τὸ φῶς του. Ὁ Κύριος ἀπαντώντας στὴν ἀπορία τῶν μαθητῶν Του τούς εἶχε ἤδη τονίσει ὅτι οὔτε τοῦ ἰδίου τοῦ τυφλοῦ οὔτε τῶν γονέων του ἁμαρτίες ὑπῆρξαν ἡ αἰτία γιά νά γεννηθεῖ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τυφλός, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ στήν περίπτωσή του.

Τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς δημιούργησε σύγχυση στοὺς γείτονες καὶ τοὺς γνωστούς του. Αὐτὸς εἶναι ἢ ἄλλος; Οἱ ἐρωτήσεις ἀλλεπάλληλες: Πῶς ἄνοιξαν τὰ μάτια σου; Καὶ ἐκεῖνος δὲν κουραζόταν νά διηγεῖται ὅτι «ἀνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς» ἔκανε πηλὸν καὶ τὸν τοποθέτησε στὰ μάτιά μου λέγοντάς μου «ὔπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι»- πήγαινε στὴν στέρναν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψου. Αὐτὸ ἔκανα καὶ ἀνέβλεψα.

Τώρα οἱ ἀπορημένοι ἄνθρωποι ὁδηγοῦν τὸν τυφλὸ στοὺς θεωρούμενους φωτισμένους διδασκάλους καὶ μελετητές τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τούς Φαρισαίους. Καινούργιες ἐρωτήσεις. Πάλιν ἡ σταθερὴ διήγηση τοῦ τυφλοῦ: Πηλὸς στὰ μάτια... «ἐνιψάμην, καί βλέπω»!

—ΠΗΛΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ; Ἁμαρτία μεγάλη! Γιατί ἁμαρτία; Διότι ἦταν μέρα Σάββατο καὶ ὁ ἀνθρωπος αὐτὸς κάνοντας τὸν πηλὸ παραβίασε τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου! Ἄρα εἶναι ἁμαρτωλός. Ἄρα...

—Ἁμαρτωλὸς ὅμως ἄνθρωπος, ἔλεγαν ἄλλοι, πῶς εἶναι δυνατὸ νά κάνει τέτοιο θαῦμα; Σχίσμα ἀνάμεσα στοὺς φωτισμένους διδασκάλους.

Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐρωτήσεις πρὸς τὸν πρώην τυφλὸ συνεχίζονται: Ἐσύ τί λὲς γι' αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο; —Προφήτης εἶναι, ἀπαντᾶ μὲ θάρρος ὁ εὐγνώμων τυφλός. Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως ἀμφιβάλλουν. Καλοῦν τοὺς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ. — Αὐτὸ εἶναι τὸ παιδί σας, ποὺ ἦταν ἐκ γενετὴς τυφλό; Πῶς τώρα βλέπει; — Αὐτὸ εἶναι τὸ παιδί μας καὶ τυφλὸ γεννήθηκε. Τώρα πῶς βλέπει, ἐμεῖς δὲν τὸ γνωρίζουμε «Ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε». Οἱ δύστυχοι ἄνθρωποι φοβήθηκαν τήν κακία τῶν Φαρισαίων καὶ ἔκλεισαν τὸ στόμα τους. Φοβήθηκαν μήπως τοὺς διώξουν ἀπό τὴν συναγωγή.

ΤΩΡΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ νέα ἀνάκριση τοῦ πρώην τυφλοῦ. Δῶσε δόξα στὸν Θεὸ τοῦ λέγουν. Παραδέξου ὅτι ἔκανες λάθος. Ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς — ὁ Ἰησοῦς — εἶναι ἁμαρτωλός.

Ἀλλὰ μέχρις ἐδῶ! Ὁ τυφλὸς πλέον δὲν συγκρατεῖται. Ἂν εἶναι ἁμαρτωλὸς ἤ ὄχι, τοὺς λέγει, δὲν τὸ γνωρίζω. Ἐγώ ἕνα πράγμα ξέρω, ὅτι «τυφλὸς ὤν, ἄρτι βλέπω»· ἤμουνα πρῶτα τυφλός, καὶ τώρα βλέπω! Κι ὅταν οἱ ἴδιες ἐρωτήσεις συνεχίστηκαν, λέγει στοὺς Φαρισαίους μὲ θάρρος: Γιατί τέλος πάντων τόσο πολὺ ἐνδιαφέρεσθε γι' αὐτὸ τὸν ἀνθρωπο; Μήπως τυχὸν θέλετε νὰ γίνετε μαθηταί Του;

—Νά γίνουμε μαθηταί του; Ἐμεῖς «τοῦ Μωϋσέως ἐσμέν μαθηταί», τοῦ Μωυσέως, στὸν ὁποῖο μίλησε ὁ Θεός, εἴμαστε μαθηταί, τί σχέση μποροῦμε νὰ ἔχουμε μὲ ἕνα ἄνθρωπο ποὺ δὲν γνωρίζουμε «πόθεν ἐστίν», ἀπό ποῦ ἔχει σταλεῖ; Ἀλλὰ ὁ πρώην τυφλός τούς ἀποστομώνει: Νά, λοιπόν, ποῦ βρίσκεται τὸ θαυμαστό: Ὅτι ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε ἀπό ποῦ εἶναι, καὶ ὅμως μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια! Ἀκούει ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους ὁ Θεός; Ὄχι! Ἂν δὲν ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, πῶς θά μοῦ ἄνοιγε τὰ μάτια;

Ἐπειτα ἀπό τὴ θαρραλέα αὐτὴ ἐπίθεση τοῦ τυφλοῦ, οἱ Φαρισαῖοι δέν εἶχαν ἄλλη ἐπιλογή. Ἐσύ, τοῦ λέγουν, γεννήθηκες ὁλόκληρος μὲς στὴν ἁμαρτία, καί ἐσύ τώρα θὰ μᾶς κάνεις τὸν δάσκαλο; «Καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω», τὸν πέταξαν ἔξω ὠργισμένοι καὶ ἀποφασισμένοι νὰ τὸν τιμωρήσουν μὲ ἀφορισμό.

ΕΚΕΙΝΗ ΑΚΡΙΒΩΣ τὴ δύσκολη γιὰ τὸν πρώην τυφλὸ ὥρα ὁ Κύριος σπεύδει πάλιν κοντά του. Λοιπόν, τοῦ λέγει, ἐσύ πιστεύεις στὸν Υἱό τοῦ Θεοῦ; — Ποιός εἶναι, Κύριε, αὐτὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἐρωτᾶ ὁ τυφλός, γιὰ νὰ πιστεύσω σ’ αὐτόν; — Καί τὸν εἶδες ἤδη, καὶ αὐτὴ τὴν ὥρα ὁμιλεῖς μαζί Του, εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στὴν ἀπορία ἐκείνου.

Καὶ τότε ὁ εὐγνώμων ἄνθρωπος ἐκδηλώνει ὅλο τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν τιμή του πρὸς τὸν Ἰησοῦ. Πιστεύω, Κύριε, εἶπε καὶ ἔπεσε καὶ τὸν προσεκύνησεν ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Κύριο.

ΟΛΙΚΗ ΤΥΦΛΩΣΗ

Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ κάποτε νὰ πάθει ὁλική τύφλωση. Ὄχι μόνο τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ — κυρίως —τῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς. Στὴν περίπτωση αὐτή τὰ σωματικά του μάτια μπορεῖ νᾶ βλέπουν, στὴν ψυχὴ του ὅμως ἐπικρατεῖ σκοτάδι βαθύ. Ἀκριβῶς ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς Φαρισαίους. Τὸ θαῦμα τὸ ἔβλεπαν, ἀλλά δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ χαροῦν.

Αὐτὸ δημιουργεῖ ὁ φθόνος στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρωπου. Τὸν κάνει τυφλὸ πνευματικῶς. Τοῦ ἐπιφέρει ὁλική πνευματικὴ τύφλωση. Καί τὶς πλέον ἄδολες κινήσεις τῶν ἄλλων τὶς βλέπει μὲ φρικτὴ ὑποψία. Φαντάζεται ἄβυσσο πονηρίας καί κακίας ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει παρὰ ἁπλῆ καί εὐεργετικὴ συμπεριφορά.

Τὸ πάθος εἶναι βασανιστικὸ σέ ἀφόρητο βαθμό. Ὁ Κύριος ὅμως, ποὺ θεραπεύει τοὺς τυφλούς, μπορεῖ νὰ τὸ ἐξαφανίσει. Ἀρκεῖ νά Τοῦ τὸ ζητήσουμε μὲ πίστη. Τίποτε ἄλλο.

  (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)