ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
(10 ΜΑΪΟΥ 2015)
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ἐν
ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως
τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ ᾿Αντιοχείας,
μηδενὶ λαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον ᾿Ιουδαίοις. ῏Ησαν δέ τινες
ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς ᾿Αντιόχειαν
ἐλάλουν πρὸς τοὺς ῾Ελληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν.
Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν
ἐπὶ τὸν Κύριον. ᾿Ηκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν
῾Ιεροσολύμοις περὶ αὐτῶν, καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως
᾿Αντιοχείας· ὃς παραγενόμενος καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη,
καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ, ὅτι
ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης Πνεύματος ῾Αγίου καὶ πίστεως· καὶ προσετέθη
ὄχλος ἱκανὸς τῷ Κυρίῳ. Ἐξῆλθε δὲ εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι
Σαῦλον, καὶ εὑρὼν αὐτὸν ἤγαγεν αὐτὸν εἰς ᾿Αντιόχειαν. Ἐγένετο δὲ αὐτοὺς
ἐνιαυτὸν ὅλον συναχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ διδάξαι ὄχλον ἱκανόν,
χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν ᾿Αντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς. ᾿Εν
ταύταις δὲ ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ ῾Ιεροσολύμων προφῆται εἰς
᾿Αντιόχειαν· ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι ῎Αγαβος ἐσήμανε διὰ
τοῦ Πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ᾿ ὅλην τὴν οἰκουμένην·
ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος. Τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπορεῖτό
τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν
τῇ ᾿Ιουδαίᾳ ἀδελφοῖς· ὃ καὶ ἐποίησαν ἀποστείλαντες πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους
διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου.
(Πράξ. ια΄ [11] 19 – 30)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)
Σ’ ἐκεῖνες τίς ἡμέρες που οἱ
Ἀπόστολοι πού εἶχαν φύγει ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἶχαν διασκορπισθεῖ
λόγῳ τοῦ διωγμοῦ πού εἶχε γίνει ἐξαιτίας τοῦ Στεφάνου, ἔφθασαν μέχρι τή
Φοινίκη καὶ τὴν Κύπρο καὶ τὴν Ἀντιόχεια. Καὶ σὲ κανέναν ἄλλο δέν κήρυτταν
τό λόγο τοῦ Θεοῦ παρά μόνο στοὺς Ἰουδαίους. Μερικοὶ μάλιστα ἀπ' αὐτοὺς
ἦταν βέβαια Ἰουδαῖοι στήν καταγωγή, ἀλλά εἶχαν γεννηθεῖ ἄλλοι στὴν
Κύπρο καί ἄλλοι στὴν Κυρηναϊκὴ Λιβύη. Αὐτοί, ὅταν ἦλθαν στὴν Ἀντιόχεια,
δίδασκαν τοὺς Ἰουδαίους πού εἶχαν γεννηθεῖ μακριά ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη
καὶ εἶχαν πλέον μητρική τους γλώσσα τὴν ἑλληνική, καὶ τοὺς κήρυτταν τὸ
Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας πού χαρίζει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ἡ δύναμη τοῦ
Κυρίου ἦταν μαζί τους. Ἔτσι, μέ τή συνέργεια καὶ τὴν ἐνίσχυση τῆς δυνάμεως
αὐτῆς ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς ἀπ' αὐτοὺς τοὺς Ἰουδαίους Ἑλληνιστές πίστεψε
καὶ ἐπέστρεψε στὸν Κύριο. Ἔφθασε λοιπὸν ἡ φήμη τῶν θαυμαστῶν αὐτῶν
γεγονότων στὰ αὐτιὰ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἀποφάσισαν νὰ
στείλουν τὸν Βαρνάβα νά πάει μέχρι τὴν Ἀντιόχεια. Αὐτός, ὅταν ἦλθε καὶ
εἶδε τὰ ἔργα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού φανερωνόταν ἀπὸ τὸ πλῆθος αὐτῶν
πού εἶχαν πιστέψει καὶ ἀπό τή ζωή τους, χάρηκε καί προέτρεπε ὅλους νὰ μένουν
ἀφοσιωμένοι καὶ προσηλωμένοι στὸν Κύριο μὲ ὅλη τὴ διάθεση τῆς ψυχῆς
τους. Χάρηκε λοιπὸν ὁ Βαρνάβας καὶ στήριζε τούς νέους αὐτοὺς μαθητές,
διότι ἦταν ἄνθρωπος ἀγαθὸς καί γεμάτος Πνεῦμα Ἅγιον καὶ πίστη. Γι'
αὐτὸ ἐξάλλου καὶ μποροῦσε νὰ στηρίζει καὶ νὰ παρηγορεῖ. Κι ἀπὸ τὴ δράση
αὐτὴ τοῦ Βαρνάβα μεγάλο πλῆθος λαοῦ προστέθηκε στοὺς πιστοὺς τοῦ Κυρίου.
Ὁ Βαρνάβας μάλιστα πῆγε καὶ στὴν Ταρσὸ γιὰ νὰ ἀναζητήσει τὸν Σαῦλο
καὶ νὰ τὸν πάρει βοηθό του στὸ ἔργο τῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ἐνισχύσεως
τοῦ πλήθους αὐτοῦ τῶν Χριστιανῶν. Κι ὅταν τὸν βρῆκε, τὸν ἔφερε στὴν Ἀντιόχεια.
Ἐκεῖ λοιπὸν γιὰ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο οἱ δύο αὐτοὶ ἀπόστολοι συμμετεῖχαν
στὶς συνάξεις τῶν πιστῶν στὴν Ἐκκλησία καὶ δίδαξαν πλῆθος πολύ. Ἔτσι
στὴν Ἀντιόχεια οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου ἐξαιτίας τοῦ πλήθους τους ὀνομάσθηκαν
γιὰ πρώτη φορὰ «Χριστιανοί».
Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες κατέβηκαν ἀπὸ
τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἀντιόχεια μερικοὶ προφῆτες. Ἕνας ἀπὸ αὐτούς,
πού λεγόταν Ἄγαβος, σηκώθηκε στὴ σύναξη τῶν πιστῶν, καὶ φωτισμένος
ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀπεκάλυψε ὅτι θὰ ἔπεφτε μεγάλη πείνα σ' ὅλη
τὴν οἰκουμένη. Πράγματι ἡ πείνα αὐτὴ συνέβη ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν
ὁ Κλαύδιος Καίσαρ. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ τὴν προφητεία αὐτή, οἱ μαθητές, ἀνάλογα
μὲ τοὺς πόρους καὶ τὰ μέσα πού διέθετε ὁ καθένας, ἀποφάσισαν νὰ στείλουν
καθένας ἀπ' αὐτοὺς τὴ συνδρομή του γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ ὑπηρετήσουν
τοὺς ἀδελφοὺς πού κατοικοῦσαν στὴν Ἰουδαία. Καὶ πραγματικὰ αὐτὸ ἔκαναν·
ἔστειλαν τὴν εἰσφορά τους στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων
μὲ τὰ χέρια τοῦ Βαρνάβα καὶ τοῦ Σαύλου.
ΤΟ ΙΕΡΟ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Τῷ
καιρῷ ἐκείνῳ, ἔρχεται
ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην
Συχὰρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν
Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ. ἦν δὲ ἐκεῖ
πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς
κεκοπιακὼς
ἐκ τῆς ὁδοιπορίας
ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα
ἦν ὡσεὶ
ἕκτη. ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι
ὕδωρ. λέγει αὐτῇ
ὁ Ἰησοῦς· Δός μοι πιεῖν. οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν
εἰς τὴν πόλιν, ἵνα
τροφὰς ἀγοράσωσι. λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· Πῶς σὺ Ἰουδαῖος
ὢν παρ' ἐμοῦ
πιεῖν αἰτεῖς,
οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι
Σαμαρείταις.
ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Εἰ ᾔδεις
τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ καὶ τίς ἐστιν
ὁ λέγων σοι,
δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας
αὐτὸν, καὶ ἔδωκεν
ἄν σοι ὕδωρ
ζῶν. λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα
ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ
βαθύ· πόθεν
οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ
τὸ ζῶν; μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν
Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν
ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε
καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; ἀπεκρίθη
Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος
τούτου διψήσει
πάλιν· ὃς δ' ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος
οὗ ἐγὼ
δώσω αὐτῷ,
οὐ μὴ διψήσει εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ
τὸ ὕδωρ
ὃ δώσω αὐτῷ,
γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος
ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. λέγει
πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα
μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχομαι
ἐνθάδε ἀντλεῖν. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε
φώνησον τὸν ἄνδρα
σου καὶ ἐλθὲ
ἐνθάδε. ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· Οὐκ ἔχω
ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Καλῶς εἶπας ὅτι
ἄνδρα οὐκ ἔχω· πέντε γὰρ ἄνδρας
ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις
οὐκ ἔστι
σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς
εἴρηκας.
λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι
προφήτης εἶ σύ. οἱ πατέρες ἡμῶν
ἐν τῷ ὄρει
τούτῳ προσεκύνησαν·
καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι
ἐν Ἱεροσολύμοις
ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. λέγει αὐτῇ
ὁ Ἰησοῦς· Γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι
ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει
τούτῳ οὔτε
ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. ὑμεῖς
προσκυνεῖτε
ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς
προσκυνοῦμεν
ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων
ἐστίν. ἀλλ' ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε
οἱ ἀληθινοὶ
προσκυνηταὶ
προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ
τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ
δεῖ προσκυνεῖν. λέγει αὐτῷ
ἡ γυνή· Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται
ὁ λεγόμενος
Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ
ἡμῖν πάντα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ
εἰμι, ὁ λαλῶν σοι. καὶ ἐπὶ
τούτῳ ἦλθαν
οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν
ὅτι μετὰ γυναικὸς
ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἤ τί λαλεῖς μετ' αὐτῆς; Ἀφῆκεν
οὖν τὴν ὑδρίαν
αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν
εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· Δεῦτε ἴδετε
ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν
ὁ Χριστός; ἐξῆλθον
οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο
πρὸς αὐτόν. Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων
αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· Ραββί,
φάγε. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐγὼ
βρῶσιν ἔχω
φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς
οὐκ οἴδατε. ἔλεγον
οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· Μή τις ἤνεγκεν
αὐτῷ φαγεῖν; λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἐμὸν
βρῶμά ἐστιν
ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. οὐχ ὑμεῖς
λέγετε ὅτι
ἔτι τετράμηνός
ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ
λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε
τοὺς ὀφθαλμοὺς
ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι
λευκαί εἰσι
πρὸς θερισμόν ἤδη. καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει
καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα
καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ
χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν
ὁ ἀληθινὸς, ὅτι
ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος
ὁ θερίζων. ἐγὼ
ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς
κεκοπιάκατε·
ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς
εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε.
Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης
πολλοὶ ἐπίστευσαν
εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικὸς, μαρτυρούσης
ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. ὡς οὖν ἦλθον
πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων
αὐτὸν μεῖναι
παρ' αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν
ἐκεῖ δύο ἡμέρας. καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν
διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον
ὅτι οὐκέτι διὰ
τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν·
αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι
οὗτός ἐστιν
ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.
(Ἰωάν.
δ[4] 5- 42)
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ, ἡ πηγὴ τῆς ἀληθινῆς
ζωῆς, κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία κάθεται δίπλα σὲ ἕνα πηγάδι — τὴν πηγὴ τοῦ
Ἰακώβ — κοντὰ στὴν πόλη τῆς Σαμάρειας Συχάρ. Ἡ Σαμάρεια ἦταν μιά περιοχὴ ἀνάμεσα
στὰ δύο ἑβραϊκὰ τμήματα, τὴν Ἰουδαία καί τὴ Γαλιλαία, ἐκατοικεῖτο δὲ ἀπό πέντε
λαούς, τοὺς ὁποίους οἱ Ἀσσύριοι εἶχαν ἐγκαταστήσει ἐκεῖ σέ ἀντικατάσταση τῶν
Ἑβραίων πού αἰχμαλώτισαν καὶ ὡδήγησαν στή χώρα τους. Οἱ πέντε αὐτοὶ λαοὶ εἶχαν
μία πίστη ἀνάμεικτη ἀπό εἰδωλολατρία καί Ἰουδαϊσμό, γι’ αὐτὸν δὲ τὸν λόγο τούς
μισοῦσαν θανάσιμα οἱ Ἑβραῖοι.
ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ δώδεκα περίπου τὸ μεσημέρι, ὅταν μία
γυναίκα Σαμαρείτιδα πλησίασε στὸ πηγάδι γιὰ νὰ ἀντλήσει νερό. Ὁ Κύριος τότε τῆς
ζητάει νά Tοῦ δώσει λίγο νερὸ νά πιεῖ. Ἡ γυναίκα τὰ χάνει. Ἕνας Ἑβραῖος νὰ
καταδέχεται νὰ τῆς ὁμιλεῖ καὶ νὰ τῆς ζητάει νερό; Ἀπίστευτο τῆς φαίνεται. Ὁ
Κύριος δὲν ἀπαντᾶ στὴν ἀπορία της, ἀλλά τῆς λέγει πώς, ἄν γνώριζε μὲ ποιὸν
ὁμιλεῖ, αὐτή θά ζητοῦσε ἀπό Ἐκεῖνον νερὸ ποὺ δὲν στειρεύει ποτέ, «ὕδωρ ζῶν». Ἡ Σαμαρείτιδα δὲν
καταλαβαίνει τίποτε. Ὁ Κύριος ὡστόσο τῆς ἐξηγεῖ πώς ὁ Ἴδιος ἔχει καὶ μπορεῖ νὰ
δώσει νερὸ ποὺ μεταδίδει ζωὴ αἰώνιο. Τώρα ἡ ἀπορία τῆς Σαμαρείτιδος γίνεται
ἔκπληξη. «Κύριε, δὸς μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ»,
Τοῦ λέγει δός μου, Κύριε, αὐτὸ τὸ νερό! Ὁ Κύριος ἐννοοῦσε τὴ
διδασκαλία Του, ἐκείνη νόμιζε ὅτι βρῆκε τὸ ἀθάνατο νερό!
ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝ εἶχε φθάσει ἡ ὥρα νά
συνέλθει. Ἔλα μαζὶ μὲ τὸν ἄνδρα σου, γιά νά πάρεις αὐτο τὸ νερό, τῆς ἀπαντᾶ ὁ
Κύριος. Καὶ ὅταν ἐκείνη ψιθυρίζει «δὲν
ἔχω ἄνδρα», ὁ Κύριος τῆς φανερώνει τὰ πάντα. Βέβαια δὲν ἔχεις ἄνδρα. Διότι
πέντε ἄνδρες εἶχες πάρει, καὶ τώρα αὐτὸς μὲ τὸν ὁποῖο συζεῖς δὲν εἶναι νόμιμος
ἄνδρας σου. Κεραυνὸς ἦσαν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Ἡ γυναίκα συνέρχεται.
Ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἔχει νὰ κάνει ὄχι μὲ συνηθισμένο ἄνθρωπο, ἀλλά μὲ Προφήτη
τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ σπεύδει νὰ τὸν ἐρωτήσει ποῦ εἶναι σωστὸ νὰ λατρεύεται ὁ
Θεός: στὸ ὄρος Γαριζείν, ποὺ τὸν λάτρευαν οἱ Σαμαρεῖτες, ἢ στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου
οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν τὸ κέντρον τῆς λατρείας τους;
Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ εἶχε φθάσει στὸ πλέον
σημαντικό σημεῖο. Ὁ Κύριος μὲ ἀφορμή τὴν ἐρώτηση τῆς Σαμαρείτιδος ἀναπτύσσει
ἐδῶ μία ἀπό τὶς κατ' ἐξοχὴ μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Τῆς διευκρινίζει
πώς ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καί ἑπομένως αὐτοὶ ποὺ Τὸν λατρεύουν θὰ πρέπει νὰ Τὸν
λατρεύουν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ».
Ὅταν δέ ἡ Σαμαρείτιδα ἀπαντᾶ πώς τήν ἀλήθεια γιά τή λατρεία τοῦ Θεοῦ περιμένει
νά τήν ἀκούσει ἀπό τόν ἀναμενόμενο Μεσσία, ὁ Κύριος βρίσκει τὴν εὐκαιρία νά τῆς
ἐξηγήσει ὅτι τὸν Μεσσία τὸν ἔχει ἤδη κοντά της: «Ἐγὼ εἰμι ὁ λαλῶν σοι», τῆς λέγει.
ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ φράση, διότι
ἐν τῷ μεταξὺ ἔφθασαν οἱ μαθηταί Του. Ἡ γυναίκα, συνεπαρμένη ἀπό τά ὅσα εἶχε
ἀκούσει, ἄφησε ἐκεῖ τὴν στάμνα της καὶ ἔτρεξε στὴν πόλη νὰ προσκαλέσει τοὺς
συμπατριῶτες της νά συναντήσουν τὸν Κύριο. Καὶ ἐνῶ οἱ μαθηταὶ ματαίως
προσπαθοῦσαν νὰ προσφέρουν κάτι νὰ φάγει στὸν Κύριο, ὁμάδες - ὁμάδες οἱ
κάτοικοι τῆς Συχὲμ ἄρχισαν νά φθάνουν κοντά Του, για νά Τὸν πάρουν στὴν πόλη
τους. Ἡ διδασκαλία Του τούς σαγήνευσε. Τὸν πίεσαν νὰ μείνει μαζί τους. Καὶ
ἔμεινε πράγματι δύο μέρες. Θαυμαστὴ ἡ μεταβολὴ στὴν πόλη. Πλήθη ἀνθρώπων
πίστευσαν στόν Κύριο καὶ βεβαίωναν τὴν γυναίκα ὅτι τώρα πλέον δὲν πιστεύουν ἀπό
τὰ δικὰ της μόνο λόγια, ἀλλά διότι ἀπό τὴν προσωπική τους ἐμπειρία πείσθηκαν
ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι πραγματικὰ «ὁ σωτὴρ
τοῦ κόσμου ὁ Χριστός»!
«ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ»
Ὁ Κύριος μιλοῦσε μὲ τὴ Σαμαρείτιδα
γιὰ τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καὶ
ἀληθείᾳ». Αὐτὴ ἡ λατρεία θὰ ἦταν ἡ λατρεία τῆς εὐλογημένης νέας ἐποχῆς, πού
εἶχε ἤδη ἀρχίσει. Τί ἐποχὴ ἀλήθεια!
Τώρα γνωρίζουμε ὅτι δὲν χρειάζεται
νὰ βρεθοῦμε στὸν Ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ, γιά νά προσφέρουμε λατρεία στὸν Θεό. Τώρα
καθιερωμένοι καὶ ἅγιοι Ναοὶ τοῦ Θεοῦ βρίσκονται πλῆθος στὴ γῆ μας. Τώρα ἀκόμη
γνωρίζουμε οἱ πιστοὶ ὅτι τὸν Ναὸ τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸν φέρουμε μέσα μας. Ναὸς
εἶναι ἡ καρδιά μας. Ὁ Θεὸς εἶναι τόσο κοντά μας, τόσο οἰκεῖος καὶ προσιτὸς στὸν
καθένα μας. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε.
Ἀρκεῖ δηλαδὴ νὰ θελήσουμε νὰ Τὸν
προσεγγίσουμε μὲ εἰλικρίνεια διαθέσεως καὶ καθαρότητα ψυχῆς, μέ ἀληθινή
ἀφοσίωση καί πνεῦμα ταπεινώσεως καὶ μετανοίας. Μὲ ἀγάπη εἰλικρινῆ πρὸς τὸν
Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ πίστη ἀκράδαντη. «Ἐν
πνεύματι καί ἀληθείᾳ»!
(Διασκευὴ ἀπὸ παλαιὸ τόμο τοῦ Περιοδικοῦ
«Ο ΣΩΤΗΡ»)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου