ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ

«μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίω ἀποθνήσκοντες ἀπ᾿ ἄρτι. ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿  αὐτῶν.»

(Ἀποκ. ιδ΄[14] 13).

Εἶναι μακάριοι ἀπὸ τώρα οἱ νεκροὶ ποὺ πεθαίνουν πιστεύοντας στὸν Κύριο καὶ ἑνωμένοι μ᾿ αὐτόν. Ναί· εἶναι μακάριοι, λέει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Διότι πεθαίνουν γιὰ ν᾿ ἀναπαυθοῦν ἀπ᾿ τοὺς κόπους τους. Θὰ ἀναπαυθοῦν, διότι τὰ ἅγια ἔργα τους τοὺς ἀκολουθοῦν καὶ τὰ ἔχουν μαζί τους στὴν ἄλλη ζωή.

Εἶναι μακάριοι, δηλαδὴ εὐτυχισμένοι οἱ νεκροὶ ποὺ πεθαίνουν πιστεύοντας στὸν Κύριο. Διότι θὰ ἀναπαυθοῦν ἀπὸ τοὺς κόπους τους. Γιὰ πολλοὺς ὁ θάνατος θεωρεῖται κάτι κακό, κάτι φοβερὸ κάτι ἀπευκταῖο. Θεωρεῖται τιμωρία τῶν ἀνθρώπων, διότι ἁμάρτησαν. Οὐσιαστικὰ ὅμως εἶναι εὐλογία καὶ ἔτσι χαρακτηρίζεται στὰ ἁγιογραφικὰ καὶ λειτουργικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας,  ἀφοῦ ὁ θάνατος ἐδόθηκε ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται. Σύμφωνα δὲ μὲ τὴν τελευταία εὐχὴ ποὺ διαβάζουμε στὸν ἑσπερινό της γονυκλισίας «οὐκ ἔστιν οὖν, Κύριε, τοῖς δούλοις σου θάνατος, ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπὸ τοῦ σώματος, καὶ πρὸς σὲ τὸν Θεὸν ἐνδημούντων, ἀλλὰ μετάστασις ἀπὸ τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα, καὶ ἀνάπαυσις καὶ χαρά». Σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Κύριε, δὲν ὑπάρχει γιὰ τοὺς δούλους Σου θάνατος, ὅταν ἀναχωροῦμε ἀπὸ τὸ σῶμα μας καὶ ἐρχόμαστε κοντὰ σὲ Σένα, τὸν Θεό, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μετακίνηση ἀπὸ τὰ λυπηρότερα αὐτοῦ του κόσμου στὰ ἐκεῖ εὐτυχῆ καὶ εὐχάριστα καὶ ἑπομένως εἶναι ἀνάπαυση καὶ χαρά. 

 Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις ἀντικρίζοντας τὸν θάνατο τοῦ ἀγαπημένου μᾶς Μάριου μποροῦμε νὰ ἐπιβεβαιώσουμε ὅτι ἔγινε μία μετάβαση, μία μετακίνηση ἀπὸ τὰ λυπηρότερα αὐτοῦ του κόσμου στὰ ἐκεῖ εὐτυχῆ καὶ εὐχάριστα καὶ ἑπομένως εἶναι ἀνάπαυση καὶ χαρά. 

Τὶς τελευταῖες 45 μέρες ὁ Μάριος περνοῦσε τὸν Γολγοθά του ἤρεμος καὶ γαλήνιος μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ ἀνωτερότητα. Μεγαλωμένος μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὄντας γιὸς ἱερέα, καὶ ζώντας στὰ μαθητικὰ καὶ φοιτητικά του χρόνια σὲ πνευματικὰ φυτώρια τῆς Ἐκκλησίας, ἔμαθε νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ ἁγιάζεται. Ἀπ᾿ ὅπου πέρασε ἄφησε ἀγαθὴ μνήμη καὶ ὅσοι τὸν γνωρίζουν ἔχουν νὰ ποῦν ἕνα καλὸ λόγο γιὰ τὸ πρόσωπό του. Δημιούργησε μία εὐλογημένη οἰκογένεια μὲ τὴν ἀγαπημένη του Χριστίνα. Καὶ τὰ δύο παιδά τους ὁ Χαράλαμπος καὶ ὁ Νικόλας τιμοῦν καὶ δοξάζουν τὸ ὄνομά του. Ὁ Μάριος γνώριζε τὴν τραγικότητα τῆς κατάστασής του, γιὰ τὴν ὁποία δὲν γόγγυσε καὶ δὲν παραπονέθηκε, ἀλλὰ ὑπομονετικὰ δεχόταν τὸ καθετί. Καὶ χθὲς ἀκόμα λίγες ὧρες πρὶν τὴν ἔξοδό του ἦταν ἤρεμος καὶ χωρὶς παράπονα καὶ γογγυσμοὺς, ὑπέμενε τοὺς πόνους του.

Ἐξομολογεῖτο πάντοτε, ἀλλὰ καὶ τελευταία ἀφοῦ διαγνώσθηκε ὁ καρκίνος του, ὅταν προγραμματίσαμε νὰ κοινωνήσει στὸ σπίτι του, πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες, ἐξομολογήθηκε πρῶτα, γιατί  ἤθελε νὰ εἶναι ἕτοιμος γιὰ νὰ συναντήσει τὸν Κύριό του. Χθὲς δὲ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ γιατροὶ διαβεβαίωσαν ὅτι πλησίαζε τὸ τέλος ἀξιώθηκε νὰ διαβάσουμε τὴν Ἀκολουθία εἰς ψυχορραγοῦντα, στὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κύριό της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου νὰ συγχωρήσει κάθε ἁμάρτημα ἢ ὅποια κατάρα ἢ ὁτιδήποτε βαραίνει τὴν ψυχὴ καὶ νὰ ἐπιτρέψει εἰρηνικὰ νὰ γίνει ἡ ἔξοδός της ἀπὸ τὸ σῶμα. Γεγονὸς ποὺ συνέβη λίγες ὧρες μετὰ τὴν εὐχή.

Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας δικαιούμαστε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Μάριος μετέβη ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν. Μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὴ σιγουριὰ ὅτι ὁ δωρεοδότης Κύριος ἔχει ἤδη ὑποδεχτεῖ τὴν ψυχή του καὶ τὸν ἔχει κατατάξει μετὰ τῶν δικαίων «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ θλίψις, οὐ στεναγμὸς, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος».

Οἱ δικοί του, ἡ σύζυγος, τὰ παιδιὰ καὶ οἱ λοιποὶ συγγενεῖς ἔχουμε ἀποκτήσει ἕνα πρεσβευτὴ ὑπὲρ ἡμῶν εἰς τὸν οὐρανόν. Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ παρακολουθεῖ τὰ δρώμενα ἐδῶ στὴ γῆ καὶ θὰ πρεσβεύει στὸν Κύριό μας.  Ὑπάρχει ἡ διαβεβαίωση τῆς Γραφῆς ὅτι «πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη». Ὁ Ἅγιος Θεὸς ποὺ ἐπέτρεψε, σχετικὰ ἐνωρὶς, νὰ φύγει ὁ Μάριος ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο θὰ παρηγορήσει τοὺς οἰκείους καὶ θὰ δώσει ὅση δύναμη ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ ἀντέξουν τὸν πρόσκαιρο σωματικὸ χωρισμὸ· θὰ ἀναπληρώνει Ἐκεῖνος τὴν σωματικὴ ἀπουσία του ἀπὸ ἀνάμεσά μας.

Ὁ Θεὸς νὰ ἀναπαύσει τὴν ψυχή του καὶ νὰ τὴν κατατάξει ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος οὐ θλίψις οὐ στεναγμός.

Μάριε, Αἰωνία σου ἡ μνήμη.

Δύο Κληρικοί, κοινοί μας φίλοι, ἀπὸ τὰ μαθητικὰ χρόνια τοῦ Μάριου, ὁ Μητροπολίτης Ναϊρόμπι καὶ πάσης Κένυας κ.κ. Μακάριος Τυλλιρίδης, καὶ ἀπὸ τὰ φοιτητικά του χρόνια, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης, διαβιβάζουν δι' ἐμοῦ τὰ θερμά τους συλλυπητήρια καὶ τὶς εὐχές τους στὴν Χριστίνα, τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς λοιποὺς συγγενεῖς.

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ