ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ, ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

(18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  (ΚΕ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)  

Ἀδελφοί, παρακαλῶ  ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραΰτητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ Πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων καὶ ἐν πᾶσιν ὑμῖν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

                                                                        (Ἐφεσ. δ΄[4] 1-7)

ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ

1. ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΛΗΣΕΩΣ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης παρακαλεῖ τοὺς Ἐφεσίους στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νὰ πολιτευθοῦν ἀξίως τῆς κλήσεως στὴν ὁποία ὁ Θεὸς τοὺς κάλεσε. Καὶ παραθέτει κάποιες ἀρετὲς ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν σ᾿ αὐτὴ τὴ νέα ἐν Χριστῷ πολιτεία τους. Νὰ ζοῦν δηλαδὴ μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ πραότητα, μὲ μακροθυμία καὶ ὑπομονή, ἀνεχόμενοι μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου.

Προκαλεῖ ἰδιαίτερη ἐντύπωση σὲ ὅλους μας ὅτι ὁ φυλακισμένος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ δὲν ζητάει ἀπό τους Ἐφεσίους κάτι γιὰ τὸν ἑαυτό του, δὲν ζητάει κάποια βοήθεια γιὰ τὶς στερήσεις του μέσα στὴ φυλακὴ οὔτε ζητάει ν᾿ ἀποφυλακισθεῖ. Ἀλλὰ ζητάει ἀπὸ αὐτοὺς κάτι πολὺ μεγάλο, τὸ μεγαλύτερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ζητήσει: νὰ ζοῦν ἀξίως τῆς κλήσεώς τους. Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτὴ ἡ κλήση ποὺ ἔκανε στοὺς Ἐφεσίους καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς ὁ Θεὸς καὶ πῶς θὰ πολιτευθοῦμε ἀξίως τῆς κλήσεως;

Ὁ Θεὸς μᾶς ἔκανε τὴν πλέον τιμητικὴ κλήση ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ δεχθοῦμε. Μᾶς κάλεσε νὰ γίνουμε υἱοὶ Θεοῦ, παιδιά του ἀγαπημένα. Καὶ μᾶς ἀξίωσε νὰ ἔχουμε τὸ πιὸ τιμημένο ὄνομα, τὸ δικό του ὄνομα. Νὰ ὀνομαζόμαστε Χριστιανοί. Καὶ μᾶς προόρισε νὰ γίνουμε πρίγκιπες τοῦ οὐρανοῦ, συμπολίτες στὴ Βασιλεία του, σύνθρονοι καὶ συμβασιλεῖς του. Νὰ γίνουμε κατὰ χάριν θεοί.

Ἐμεῖς ἄραγε πόσο συχνὰ σκεπτόμαστε τὴ μεγάλη αὐτὴ κλήση ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Θεός; Καὶ κατὰ πόσο συμπεριφερόμαστε ὡς κληρονόμοι τοῦ Θεοῦ; Βέβαια εἴμαστε πολιτογραφημένοι πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὀφείλουμε αὐτὴ τὴν ἰδιότητά μας νὰ τὴ ζοῦμε. Νὰ μᾶς συνοδεύει αὐτὴ παντοῦ, σὲ ὁποιαδήποτε συναναστροφὴ καὶ ἔργο μας. Νὰ εἴμαστε ὄχι Χριστιανοὶ μόνο τῆς Κυριακῆς ἀλλὰ κάθε ἡμέρας καὶ ὥρας, πάντοτε καὶ παντοῦ. Νὰ ζοῦμε ὡς πρόσωπα ποὺ πρόκειται σύντομα νὰ κληθοῦμε στοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦμε στὴν ἑτοιμασμένη ἐκεῖ κληρονομιά μας.

Κι ὅταν τὸ αἰσθανθοῦμε αὐτό, δὲν θὰ προσκολλᾶται ἡ καρδιά μας στὴ γῆ οὔτε θ᾿ ἀναζητοῦμε πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ὅταν αἰσθανθοῦμε ὅτι ἴσως καὶ αὔριο θὰ βρισκόμαστε στοὺς οὐρανούς, θὰ περιφρονήσουμε τὰ μάταια καὶ ἁμαρτωλὰ καὶ θὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ γίνουμε ἄνθρωποι πνευματικοί, ἅγιοι. Ἅγιοι ὄχι στὰ λόγια οὔτε μόνο στὶς πράξεις μας, ἄλλα σὲ κάθε πλευρὰ τῆς ζωῆς μας. Στὶς διαθέσεις μας, στὶς σκέψεις μας, στὶς ἐπιθυμίες μας. Στολίζοντας τὴν ψυχή μας μὲ τὶς ἀρετὲς ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Κι ἔτσι θὰ θεμελιώνεται σιγὰ - σιγὰ μέσα μας ἡ ἐν Χριστῷ πολιτεία καὶ ἁγιότητα. Διότι ἡ ἁγιότητα δὲν ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια τῶν μαρτύρων ἢ τὶς αἱματηρὲς ἀσκήσεις τῶν ἀναχωρητῶν. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν καθημερινό μας ἀγώνα καλλιεργώντας λίγο - λίγο τὶς πρακτικὲς ἀρετές. Ἔτσι πολιτευόμαστε ἀξίως τῆς κλήσεώς μας.

2. ΕΝΟΤΗΤΑ

Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ἰδιαιτέρως τὴν ἑνότητα ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ πιστοὶ μεταξύ τους. Καὶ λέει: νὰ φροντίζετε νὰ διατηρεῖτε τὴ μεταξὺ σας ἑνότητα μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἕνωσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀποτελεῖτε ἕνα πνευματικὸ σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ζωοποιεῖ τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι σας μία ἐλπίδα ἔχετε, διότι ὁ Θεὸς σᾶς κάλεσε ὅλους γιὰ τὴν ἴδια Βασιλεία καὶ τὰ ἴδια ἀγαθά.

Ποῦ λοιπὸν θεμελιώνεται ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν; Οὔτε σὲ ἰδεολογικὴ οὔτε σὲ ψυχολογικὴ βάση, ἀλλὰ σὲ μυστηριακή. Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτή; Ἡ πηγὴ τῆς ἑνότητάς μας εἶναι ὁ ἕνας Κύριος, ἡ μία πίστη, τὸ ἕνα Βάπτισμα. Ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔχουμε βαπτισθεῖ καὶ πιστεύουμε στὸν ἕνα καὶ μόνο ἀληθινὸ Θεό. Κι ὅλοι μας ἀποβλέπουμε στὸν ἴδιο οὐρανὸ κι ἐλπίζουμε στὴν ἴδια εὐτυχία, στὸν ἴδιο Θεό. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀρχηγὸς ὅλων μας, ὁ συνδετικὸς κρίκος καὶ ὁ ἐγγυητὴς τῆς ἑνότητος. Μὲ τὸ δικό του αἷμα μᾶς ἐξαγόρασε. Μέσα σ᾿ ὅλους μας ὁ Ἴδιος κατοικεῖ. Αὐτὸς μᾶς δένει σφιχτὰ μεταξύ μας. Ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ ζοῦμε εἰρηνικὰ καὶ γιὰ ν᾿ ἀγαποῦμε ὃ ἕνας τὸν ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία του ὅλοι ἕνα πνευματικὸ σῶμα, ἕνα πνεῦμα, μία ψυχή.

Μπορεῖ βέβαια οἱ πιστοὶ νὰ διαφέρουμε στὰ σωματικὰ ἢ διανοητικὰ χαρίσματα, νὰ ἔχουμε διαφορετικὴ καλλιέργεια στὴν ἀρετή, διαφορετικοὺς χαρακτῆρες, κλίσεις ἢ προτιμήσεις. Ὅμως ὁ Θεὸς μᾶς ἑνώνει ὅλους σὲ μιὰ ἀδιάσπαστη ἑνότητα. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα δὲν δημιουργεῖ ἀνταγωνισμοὺς καὶ διαιρέσεις μεταξύ μας. Διότι δὲν ἔχει ἄλλον Θεὸ ὁ πλούσιος καὶ ἄλλον ὁ πτωχός, ἄλλον ὁ μορφωμένος καὶ ἄλλον ὁ ὀλιγογράμματος. Ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὰ ἴδια ἀγαθὰ ἀπολαμβάνουμε. Ἀλλὰ καὶ στὴν οὐράνια Βασιλεία του ὅλοι θὰ ἀπολαύσουμε τὰ ἀνεξάντλητα οὐράνια ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ὑπόσχεται ὁ Θεὸς στὰ παιδιά του.

Ἂς καλλιεργοῦμε λοιπὸν μεταξύ μας οἱ πιστοὶ τὴν ἑνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεὺματος μὲ τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὴν ἀνεκτικότητα. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ μᾶς κάνει πιὸ δυνατοὺς στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὸν πνευματικὸ πόλεμο. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ μᾶς πλουτίσει μὲ τὶς ἀνεξάντλητες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ μᾶς καταστήσει μετόχους της αἰώνιας Βασιλείας του.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

     

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύριος τήν πα­ρα­βο­λὴν ταύτην^.· Ἀν­θρώ­που τι­νὸς πλου­σί­ου εὐ­φό­ρη­σεν ἡ χώ­ρα· καὶ δι­ε­λο­γί­ζε­το ἐν ἑ­αυ­τῷ λέ­γων· τί ποι­ή­σω, ὅ­τι οὐκ ἔ­χω ποῦ συ­νά­ξω τοὺς καρ­πο­ύς μου; καὶ εἶ­πε· τοῦ­το ποι­ή­σω· κα­θε­λῶ μου τὰς ἀ­πο­θή­κας καὶ με­ί­ζο­νας οἰ­κο­δο­μή­σω, καὶ συ­νά­ξω ἐ­κεῖ πάντα τὰ γεν­νή­μα­τά μου καὶ τὰ ἀ­γα­θά μου, καὶ ἐ­ρῶ τῇ ψυ­χῇ μου· ψυ­χή, ἔ­χεις πολ­λὰ ἀ­γα­θὰ κε­ί­με­να εἰς ἔ­τη πολ­λά· ἀ­να­πα­ύ­ου, φά­γε, πί­ε, εὐφρα­ί­νου. εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Θε­ός· ἄ­φρον, τα­ύ­τῃ τῇ νυ­κτὶ τὴν ψυ­χήν σου ἀ­παι­τοῦ­σιν ἀ­πὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡ­το­ί­μα­σας τί­νι ἔ­σται; οὕ­τως ὁ θη­σαυ­ρί­ζων ἑαυ­τῷ καὶ μὴ εἰς Θε­ὸν πλου­τῶν. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

                                     (Λουκ. ιβ΄[12] 16 – 21)

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶ­πε ὁ Κύ­ριος την πιο κά­τω πα­ρα­βο­λὴ: Κά­ποι­ου πλου­σί­ου ἀν­θρώ­που τὰ ἐ­κτε­τα­μέ­να του χω­ρά­φια ἀ­πέ­δω­σαν ἄ­φθο­νη σο­δειὰ καὶ με­γά­λη πα­ρα­γω­γή. Ἀν­τὶ ὅ­μως νὰ εὐ­χα­ρι­στή­σει τὸν Θε­ὸ καὶ νὰ εὐ­χα­ρι­στη­θεῖ κι ὁ ἴ­διος γιὰ τὴν εὐ­φο­ρί­α αὐ­τή, συλ­λο­γι­ζό­ταν μέ­σα του, ἀ­γω­νι­οῦ­σε κι ἀ­να­στα­τω­νό­ταν λέ­γον­τας: Τί νὰ κά­νω, δι­ό­τι δὲν ἔ­χω ποῦ νὰ μα­ζέ­ψω τοὺς καρ­ποὺς τῶν χω­ρα­φι­ῶν μου πού μοῦ πε­ρισ­σεύ­ουν; Θέ­λω νά γί­νουν ὅ­λοι δι­κοί μου, γιὰ νὰ τοὺς ἀ­πο­λαύ­σω μό­νος μου. Τε­λι­κά, ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ με­γά­λη σκέ­ψη εἶ­πε: Αὐ­τὸ θὰ κά­νω: Θὰ γκρε­μί­σω τὶς ἀ­πο­θῆ­κες μου καὶ θὰ κτί­σω με­γα­λύ­τε­ρες καὶ πιὸ εὐ­ρύ­χω­ρες. Καὶ θὰ μα­ζέ­ψω ἐ­κεῖ ὅ­λη τὴ σο­δειά μου καὶ τὰ ἀ­γα­θά μου, καὶ σὰν ἄν­θρω­πος πού μό­νο τίς ἀ­πο­λαύ­σεις τῆς κοι­λιᾶς γνώ­ρι­σα θὰ πῶ στὴν ψυ­χή μου. Ψυ­χή, ἔ­χεις πολ­λά ἀ­γα­θά, πού εἶ­ναι ἀ­πο­θη­κευ­μέ­να καὶ σοῦ φτά­νουν γιά πολ­λά χρό­νια. Μὴ σκο­τί­ζε­σαι πλέ­ον γιὰ τί­πο­τε, ἀλ­λά ἀ­πό­λαυ­σε μιά ζω­ή ἀ­να­παυ­τι­κή· φά­ε, πι­ές, γέ­μι­σε χα­ρά. Ἀ­φοῦ ὅ­μως τὰ ἑ­τοί­μα­σε ὅ­λα, πρὶν ἀ­κό­μη προ­φθά­σει νὰ πεῖ στὴν ψυ­χὴ του τὰ ὅ­σα σχε­δί­α­ζε, τοῦ εἶ­πε ὁ Θε­ός εἴ­τε μέ­σα ἀ­πὸ τὴ συ­νεί­δη­σή του εἴ­τε στὸν ὕ­πνο του: Ἄ­μυα­λε καὶ ἀ­νό­η­τε ἄν­θρω­πε πού στή­ρι­ξες τήν εὐ­τυ­χί­α σου μό­νο στίς ἀ­πο­λαύ­σεις τῆς κοι­λιᾶς καὶ νό­μι­σες ὅ­τι ἡ μα­κρο­ζω­ί­α σου ἐ­ξαρ­τι­ό­ταν ἀ­πό τά πλού­τη σου καί ὄ­χι ἀ­πό μέ­να· τή νύ­χτα αὐ­τή, πού ἐ­δῶ καί πο­λύ και­ρό ὀ­νει­ρευ­ό­σουν ὡς νύ­χτα εὐ­τυ­χί­ας καί νό­μι­ζες ὅ­τι θά ἄρ­χι­ζε ἀ­πό δῶ καί πέ­ρα ἡ ἀ­να­παυ­τι­κή καί ἀ­πο­λαυ­στι­κή ζω­ή σου, οἱ φο­βε­ροί δαί­μο­νες ἀ­παι­τοῦν νά πά­ρουν τήν ψυ­χή σου. Σέ λί­γο θά πε­θά­νεις. Αὐ­τά λοι­πόν πού ἑ­τοί­μα­σες καί ἀ­πο­θή­κευ­σες σέ ποι­όν θά ἀ­νή­κουν καί σέ ποι­ούς κλη­ρο­νό­μους θά πε­ρι­έλ­θουν; Ἔ­τσι θά τήν πά­θει καί τέ­τοι­ο τέ­λος θά ἔ­χει ἐ­κεῖ­νος πού θη­σαυ­ρί­ζει γιά τόν ἑ­αυ­τό του, γιά νά ἀ­πο­λαμ­βά­νει ἐ­γω­ι­στι­κά αὐ­τός καί μό­νο τά ἀ­γα­θά τῆς γῆς, καί δέν ἀ­πο­τα­μι­εύ­ει μέ τά ἔρ­γα τῆς ἀ­γά­πης στόν οὐ­ρα­νό θη­σαυ­ρούς πνευ­μα­τι­κούς. Μό­νο σ’ αὐ­τούς τούς θη­σαυ­ρούς εὐ­χα­ρι­στεῖ­ται ὁ Θε­ός. Κι ἐνῶ τὰ ἔλεγε αὐτά, γιὰ νὰ δώσει μεγαλύτερο τόνο στοὺς λόγους του καὶ γιὰ νὰ διεγείρει τὴν προσοχὴ τῶν ἀκροατῶν του, φώναζε δυνατά: Αὐτὸς ποὺ ἔχει αὐτιὰ πνευματικὰ καὶ ἐνδιαφέρον πνευματικὸ γιὰ νὰ ἀκούει καὶ νὰ ἐγκολπώνεται αὐτὰ ποὺ λέω ἂς ἀκούει.