ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Χαναναίας). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Χαναναίας)

 (14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2021)

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΙΖ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

 Ἀ­δελ­φοί, ὑ­μεῖ­ς  ἐ­στε να­ὸς Θε­οῦ ζῶν­τος, κα­θὼς εἶ­πεν ὁ Θε­ὸς «ὅ­τι ἐ­νοι­κή­σω ἐν αὐ­τοῖς καὶ ἐμ­πε­ρι­πα­τή­σω, καὶ ἔ­σο­μαι αὐ­τῶν Θε­ός, καὶ αὐ­τοὶ ἔ­σον­ταί μοι λα­ός. Διὸ ἐ­ξέλ­θε­τε ἐκ μέ­σου αὐ­τῶν καὶ ἀ­φο­ρί­σθη­τε, λέ­γει Κύριος, καὶ ἀ­κα­θάρ­του μὴ ἅ­πτε­σθε, κἀ­γὼ εἰσ­δέ­ξο­μαι ὑ­μᾶς, καὶ ἔ­σο­μαι ὑ­μῖν εἰς πα­τέ­ρα, καὶ ὑ­μεῖς ἔ­σε­σθέ μοι εἰς υἱ­οὺς καὶ θυ­γα­τέ­ρας, λέ­γει Κύριος παν­το­κρά­τωρ». Τα­ύ­τας οὖν ἔ­χον­τες τὰς ἐ­παγ­γε­λί­ας, ἀ­γα­πη­τοί, κα­θα­ρί­σω­μεν ἑ­αυ­τοὺς ἀ­πὸ παν­τὸς μο­λυ­σμοῦ σαρ­κὸς καὶ πνε­ύ­μα­τος, ἐ­πι­τε­λοῦν­τες ἁ­γι­ω­σύ­νην ἐν φό­βῳ Θε­οῦ.         

             (Β΄Κορ. στ΄[6] 16 – ζ΄[7] 1)

     

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ἐ­σεῖς εἶ­στε να­ὸς τοῦ ζων­τα­νοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως εἶ­πε στὴν Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη ὁ Θε­ὸς ὅ­τι θὰ κα­τοι­κή­σω μέ­σα τους καὶ θὰ περ­πα­τή­σω ἀ­νά­με­σά τους, καὶ θὰ εἶ­μαι Θε­ὸς δι­κός τους κι αὐτοί θὰ εἶ­ναι λα­ός μου. Γι αὐ­τὸ βγεῖ­τε καὶ φύ­γε­τε μα­κριὰ ἀ­πό τους ἀπίστους καὶ ξε­χωρίστε ἀπ’ αὐ­τούς, λέ­ει ὁ Κύ­ριος, καὶ μὴν ἀγ­γί­ζε­τε ὁ­τι­δή­πο­τε ἀ­κά­θαρ­το. Καὶ τό­τε ἐγώ θὰ σᾶς δε­χθῶ μὲ πα­τρι­κὴ στορ­γή. Καὶ θὰ γί­νω πα­τέ­ρας σας, κι ἐ­σεῖς θὰ εἶ­στε παι­διὰ μου καὶ κό­ρες μου, λέ­ει ὁ Κύ­ριος ὁ Παν­το­κρά­τωρ. Ἀφοῦ λοι­πὸν ἔ­χου­με αὐ­τὲς τὶς ὑ­πο­σχέ­σεις, ἀ­γα­πη­τοί, ἂς κα­θα­ρί­σου­με τοὺς ἑ­αυ­τούς μας ἀ­πὸ κά­θε τι πού μο­λύ­νει τὸ σῶ­μα καὶ τὸ πνεῦ­μα μας, κι ἂς τέ­λει­οποι­ού­μα­στε στὴν ἁ­γι­ο­σύ­νη μὲ τὸ φό­βο τοῦ Θεοῦ.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐκείνῳ ἐ­ξῆλ­θεν ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς τὰ μέ­ρη Τύρου καὶ Σι­δῶ­νος. Καὶ ἰ­δοὺ γυ­νὴ Χα­να­να­ί­α ἀ­πὸ τῶν ὁ­ρί­ων ἐ­κε­ί­νων ἐ­ξελ­θοῦ­σα ἐ­κρα­ύ­γα­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Ἐ­λέ­η­σόν με, Κύριε, υἱ­ὲ Δαυ­ῒδ· ἡ θυ­γά­τηρ μου κα­κῶς δαι­μο­νί­ζε­ται. Ὁ δὲ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῇ λό­γον. καὶ προ­σελ­θόν­τες οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Ἀ­πό­λυ­σον αὐ­τήν, ὅ­τι κρά­ζει ὄ­πι­σθεν ἡ­μῶν. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἀ­πε­στά­λην εἰ μὴ εἰς τὰ πρό­βα­τα τὰ ἀ­πο­λω­λό­τα οἴ­κου Ἰσ­ραήλ. Ἡ δὲ ἐλ­θοῦ­σα προ­σε­κύ­νη­σεν αὐ­τῷ λέ­γου­σα· Κύριε, βο­ή­θει μοι. Ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· Οὐκ ἔ­στι κα­λὸν λα­βεῖν τὸν ἄρ­τον τῶν τέ­κνων καὶ βα­λεῖν τοῖς κυ­να­ρί­οις. Ἡ δὲ εἶ­πε· Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυ­νά­ρι­α ἐ­σθί­ει ἀ­πὸ τῶν ψι­χί­ων τῶν πι­πτόν­των ἀ­πὸ τῆς τρα­πέ­ζης τῶν κυ­ρί­ων αὐ­τῶν. Τό­τε ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῇ· Ὦ γύ­ναι, με­γά­λη σου ἡ πί­στις! γε­νη­θή­τω σοι ὡς θέ­λεις. Καὶ ἰ­ά­θη ἡ θυ­γά­τηρ αὐ­τῆς ἀ­πὸ τῆς ὥ­ρας ἐ­κε­ί­νης.         

                             (Ματθ. ι­ε΄[15] 21 - 28)

 

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ…

«Ὁ δὲ οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῇ λό­γον»

 Εἶ­ναι κά­ποι­ες φο­ρὲς πού, ἐ­νῶ προ­σευ­χό­μα­στε θερ­μὰ στὸν Θε­ό, φαί­νε­ται ὅ­τι δὲν ἀ­παν­τᾶ. Για­τί ἄ­ρα­γε;

Στὸ ἐ­ρώ­τη­μα αὐ­τὸ μᾶς δί­νει τὴν ἀ­πάν­τη­ση ἡ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πή. Μιὰ πο­νε­μέ­νη μάν­να, μιὰ Χα­να­ναί­α – κά­τοι­κος γει­το­νι­κῆς εἰ­δω­λο­λα­τρι­κῆς χώ­ρας – πλη­σί­α­σε τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ καὶ φώ­να­ξε δυ­να­τά:

–Κύ­ρι­ε, λυ­πή­σου μέ! Ἡ κό­ρη μου ὑ­πο­φέ­ρει φρι­κτὰ ἀ­πὸ δαι­μό­νιο…

Ὁ Κύ­ριος ὅ­μως «οὐκ ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῇ λό­γον». Δὲν τῆς ἔ­δω­σε κα­μί­α ἀ­πάν­τη­ση. Ἀλ­λὰ καὶ στὶς δι­κές μας ἱ­κε­τευ­τι­κὲς δε­ή­σεις ὁ Κύ­ριος κά­πο­τε φαί­νε­ται ὅ­τι δὲν ἀ­παν­τᾶ. Για­τί ἄ­ρα­γε; Ἂς δοῦ­με κά­ποι­ους λό­γους γιὰ τοὺς ὁ­ποί­ους οἱ προ­σευ­χές μας μέ­νουν ἀ­να­πάν­τη­τες.

1. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Ἴ­σως ὁ Θε­ὸς κά­πο­τε δὲν ἀ­παν­τᾶ στὶς προ­σευ­χές μας γιὰ νὰ δο­κι­μά­σει τὴν πί­στη μας. Ἂν ἐ­πι­μεί­νου­με στὴν προ­σευ­χή, αὐ­τὸ εἶ­ναι μί­α ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι τὴν πί­στη καὶ τὴν ἐλ­πί­δα μας τὴ στη­ρί­ζου­με στὸν παν­το­δύ­να­μο Θε­ό. Αὐ­τὸ ἔ­κα­νε καὶ ἡ Χα­να­ναί­α τοῦ ση­με­ρι­νοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Ἐ­νῶ ὁ Κύ­ριος δὲν τῆς ἀ­παν­τοῦ­σε, αὐ­τὴ συ­νέ­χι­ζε νὰ Τὸν πα­ρα­κα­λεῖ. Κι ὅ­ταν ἀ­κό­μη ὁ Κύ­ριος τῆς μί­λη­σε μὲ λό­γο ἀρ­νη­τι­κὸ γιὰ κά­θε βο­ή­θεια, ἐ­κεί­νη δὲν πα­ραι­τή­θη­κε. Ἐ­πέ­μει­νε καὶ τε­λι­κὰ κα­τόρ­θω­σε νὰ λά­βει αὐ­τὸ ποὺ ζη­τοῦ­σε καὶ πα­ράλ­λη­λα νὰ ἀ­πο­σπά­σει ἕ­να σπου­δαῖ­ο ἐγ­κώ­μιο ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριο: «ὦ γύ­ναι, με­γά­λη σου ἡ πί­στις!». Μὲ τὴ φαι­νο­με­νι­κὴ ἀ­δι­α­φο­ρί­α τοῦ Κυ­ρί­ου δο­κι­μά­στη­κε ἡ πί­στη τῆς Χα­να­ναί­ας καὶ ἔ­λαμ­ψε σὰν ἀ­στρα­φτε­ρὸ δι­α­μάν­τι, γιὰ νὰ γί­νει ὑ­πό­δειγ­μα γιὰ ὅ­λους μας. Ἄ­ρα­γε ἐ­μεῖς ἔ­χου­με ἐμ­πι­στο­σύ­νη ἀ­κλό­νη­τη στὴ Θεί­α Πρό­νοι­α ἢ εἴ­μα­στε εὔ­κο­λοι νὰ πα­ραι­τη­θοῦ­με μὲ τὴν πρώ­τη δυ­σκο­λί­α; Ὁ Κύ­ριος μᾶς ζη­τᾶ πί­στη στα­θε­ρὴ καὶ ἀ­τα­λάν­τευ­τη. Καὶ ὅ­ταν δὲν ἀ­παν­τᾶ στὶς προ­σευ­χές μας, θέ­λει νὰ μᾶς δο­κι­μά­σει καὶ νὰ μᾶς βο­η­θή­σει νὰ καλ­λι­ερ­γή­σου­με αὐ­τὴ τὴν ἀ­ξι­ο­θαύ­μα­στη πί­στη τῆς Χα­να­ναί­ας.

2. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οἱ δυ­σκο­λί­ες καὶ οἱ θλί­ψεις γί­νον­ται ἀ­φορ­μὴ γιὰ νὰ κα­τα­φύ­γου­με στὸν φι­λάν­θρω­πο Θε­ὸ καὶ νὰ ζη­τή­σου­με τὴ βο­ή­θειά του. Εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ὅ­τι αὐ­τὲς τὶς δύ­σκο­λες ὧ­ρες γί­νον­ται οἱ πιὸ θερ­μὲς προ­σευ­χές! Ἡ ψυ­χὴ προ­σεύ­χε­ται μὲ πί­στη καὶ ἀ­φο­σί­ω­ση, μὲ δά­κρυ­α καὶ ἀ­γω­νί­α. Ἂν ὅ­μως ὁ Θε­ὸς μᾶς δώ­σει ἀ­μέ­σως αὐ­τὸ ποὺ ζη­τᾶ­με, ὑ­πάρ­χει τὸ ἐν­δε­χό­με­νο νὰ στα­μα­τή­σου­με τὴν προ­σευ­χή. Νὰ λά­βου­με τὸ δῶ­ρο καὶ νὰ ξε­χά­σου­με τὸν Δω­ρε­ο­δό­τη. Καὶ τό­τε τὸ δῶ­ρο ποὺ λά­βα­με εἶ­ναι πο­λὺ μι­κρό­τε­ρο σὲ σύγ­κρι­ση μὲ τὴ ζη­μιὰ ποὺ πά­θα­με! Δι­ό­τι δὲν ὑ­πάρ­χει τί­πο­τα χει­ρό­τε­ρο ἀ­πὸ τὸ νὰ δι­α­κό­ψου­με τὴν ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μας μὲ τὸν Θε­ὸ καὶ νὰ φύ­γου­με ἀ­πὸ κον­τά του!

Μή­πως λοι­πὸν τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ὁ Κύ­ριος δὲν μᾶς δί­νει ἀ­μέ­σως αὐ­τὸ ποὺ Τοῦ ζη­τᾶ­με, εἶ­ναι πρὸς τὸ συμ­φέ­ρον μας; Δὲν εἶ­ναι ἕ­νας τρό­πος γιὰ νὰ μά­θου­με νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νοῦ­με μὲ τὸν Θε­ὸ καὶ νὰ πα­ρα­μέ­νου­με κον­τά του ἐ­ξαρ­τών­τας ἀ­πὸ Αὐ­τὸν κά­θε ὑ­πό­θε­ση τῆς ζω­ῆς μας; Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς το­νί­ζει καὶ ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κος: «Νὰ μὴ λέ­γεις, ὅ­ταν γιὰ πο­λὺ και­ρὸ προ­σεύ­χε­σαι χω­ρὶς νὰ παίρ­νεις αὐ­τὸ ποὺ ζη­τεῖς, πὼς δὲν κα­τόρ­θω­σες τί­πο­τε, δι­ό­τι ἤ­δη κά­τι σπου­δαῖ­ο κα­τόρ­θω­σες· δι­ό­τι ποι­ὸ ἀ­νώ­τε­ρο ἀ­γα­θὸ ὑ­πάρ­χει ἀ­πὸ τὴν προ­σκόλ­λη­ση στὸν Κύ­ριο καὶ ἀ­πὸ τὴ συ­νε­χὴ πα­ρα­μο­νὴ στὴν ἕ­νω­ση μα­ζί του;» (Κλῖ­μαξ, Λό­γος ΚΗ΄, 33).

3. ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ

Πολ­λὲς φο­ρὲς δὲν παίρ­νου­με αὐ­τὸ ποὺ ζη­τᾶ­με ἀ­πὸ τὸν ἅ­γιο Θε­ό, ὡ­στό­σο ὠ­φε­λού­μα­στε μὲ ἄλ­λο τρό­πο. Μπο­ρεῖ νὰ πε­ρι­μέ­νει κα­νεὶς χρό­νια ὁ­λό­κλη­ρα γιὰ νὰ δεῖ νὰ ἀλ­λά­ζει ὁ δύ­στρο­πος σύ­ζυ­γος, νὰ ἐ­πι­στρέ­φει τὸ πα­ρα­στρα­τη­μέ­νο παι­δί,­ νὰ θε­ρα­πεύ­ε­ται ὁ ἄρ­ρω­στος· κι ὅ­μως ὅ­λο αὐ­τὸ τὸ δι­ά­στη­μα δὲν πη­γαί­νει χα­μέ­νο.­ Τὸ ἀν­τί­θε­το μά­λι­στα. Ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς φαι­νο­με­νι­κῆς σι­ω­πῆς τοῦ Θε­οῦ τε­λι­κὰ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ὡς ἡ πιὸ γό­νι­μη πε­ρί­ο­δος τῆς ζω­ῆς μας. Δι­ό­τι μέ­σα ἀ­πὸ τὴ δο­κι­μα­σί­α αὐ­ξά­νει ἡ πί­στη καὶ ἡ ἐλ­πί­δα μας στὸν Θε­ό, κα­ταρ­τι­ζό­μα­στε στὴν ὑ­πο­μο­νὴ καὶ στὴν τα­πεί­νω­ση, ὁ­δη­γού­μα­στε στὴ με­τά­νοι­α.­ Καὶ ἀ­κό­μα αἰ­σθα­νό­μα­στε ἐν­το­νό­τε­ρα τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ ποὺ μᾶς ἐ­νι­σχύ­ει γιὰ νὰ ἀν­τι­με­τω­πί­σου­με τὸ κά­θε πρό­βλη­μα. Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ τὸ πα­ρά­δειγ­μα τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου ὁ ὁ­ποῖ­ος πα­ρα­κά­λε­σε ἐ­πα­νει­λημ­μέ­νως τὸν Θε­ὸ νὰ τὸν ἀ­παλ­λά­ξει ἀ­πὸ χρό­νια ἀ­σθέ­νεια ποὺ τὸν βα­σά­νι­ζε, ἀλ­λ᾿ ὁ Κύ­ριος τοῦ ἀ­πάν­τη­σε: «Ἀρ­κεῖ σοι ἡ χά­ρις μου». Σοῦ εἶ­ναι ἀρ­κε­τὴ ἡ χά­ρις μου, μὲ τὴν ὁ­ποί­α σὲ ἐ­νι­σχύ­ω (Β΄ Κορ. ιβ΄ 9). Καὶ πράγ­μα­τι! Μὲ τὴ χά­ρη τοῦ Θε­οῦ ὁ με­γά­λος Ἀ­πό­στο­λος ξε­περ­νοῦ­σε τὶς δυ­σκο­λί­ες τῆς ἀ­σθέ­νειας καὶ συ­νέ­χι­ζε ἀ­νε­πη­ρέ­α­στος τὸ θαυ­μα­στὸ ἀ­πο­στο­λι­κό του ἔρ­γο. 

Ἑ­πο­μέ­νως, κι ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς δὲν ἀ­παν­τᾶ στὶς προ­σευ­χές μας, ἐ­μεῖς ὠ­φε­λού­μα­στε, καὶ μά­λι­στα πολ­λα­πλά. Ἐ­νῶ νο­μί­ζου­με ὅ­τι δὲν μᾶς ἀ­παν­τᾶ, Ἐ­κεῖ­νος μᾶς ἐ­πι­σκέ­πτε­ται μὲ πλού­σια ἔκ­χυ­ση θεί­ας Χά­ρι­τος. Λοι­πὸν ἂς μὴν ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε κι ἂς μὴν ἀ­πο­κά­μνου­με προ­σευ­χό­με­νοι. Ὁ φι­λάν­θρω­πος Κύ­ριος ὡς στορ­γι­κὸς Πα­τέ­ρας πρό­θυ­μα δέ­χε­ται τοὺς στε­ναγ­μοὺς τῆς καρ­διᾶς μας καὶ μᾶς ἀ­παν­τᾶ ἀ­νά­λο­γα μὲ τὸ ἀ­λη­θι­νό, τὸ αἰ­ώ­νιο συμ­φέ­ρον μας. Ἂς Τοῦ ἐμ­πι­στευ­θοῦ­με ὁ­λό­κλη­ρη τὴ ζω­ή μας. Ἐ­κεῖ­νος γνω­ρί­ζει.

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)