ἀληθινὴ ἱστορία
Δὲν ἦταν τυχαῖο
Ὀκτώβριος 2019. Στὸν Λίβανο ἡ κατάσταση εἶναι ἔκρυθμη.
Ἡ αὐστηρὴ φορολογία καὶ ἡ μεγάλη λιτότητα ποὺ ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση
ὁδήγησαν τοὺς πολίτες σὲ μαζικὲς διαδηλώσεις καὶ αἱματηρὲς συγκρούσεις μὲ τὴν
ἀστυνομία καὶ τὶς δυνάμεις ἀσφαλείας. Ἑκατοντάδες ἄνθρωποι διαμαρτύρονται
ἐξοργισμένοι ἐναντίον τῆς κυβερνητικῆς ἐξουσίας, στὴν ὁποία καταλογίζουν τὴν
κύρια εὐθύνη γιὰ τὸ ὅτι ἡ χώρα βιώνει τὴ χειρότερη οἰκονομικὴ κρίση τῶν
τελευταίων ἐτῶν.
Τὸ Κράτος παρέλυσε. Ἔκλεισαν οἱ τράπεζες, τὰ σχολεῖα,
τὰ πανεπιστήμια. Οἱ διαδηλώσεις καὶ οἱ ταραχὲς ἀποτελοῦν πλέον καθημερινὸ
φαινόμενο στὶς μεγάλες πόλεις τοῦ Λιβάνου, μὲ ἐπίκεντρο τὴν πρωτεύουσα, τὴ
Βηρυττό.
Ὁ Μιχαὴλ καὶ ἡ Μύριαμ, ἕνα ζευγάρι Ὀρθόδοξων
Χριστιανῶν ἀπὸ τὴ Συρία, ζοῦν στὸ κέντρο τῆς Βηρυττου μαζὶ μὲ τὰ τρία μικρὰ
παιδιά τους. Εἶναι ὅμως ὅλο φάνερο ὅτι δὲν μποροῦν νὰ μένουν πλέον ἐκεῖ. Κάτω
ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες οὔτε δουλειὰ ἔχουν οὔτε ἀσφαλεῖς εἶναι. Σκέπτονται νὰ
ἐπιστρέψουν στὴν πατρίδα τους καὶ νὰ μείνουν ἐκεῖ ὅσο καιρὸ χρειασθεῖ, μέχρι νὰ
ἀποκατασταθοῦν κάπως τὰ πράγματα.
Πράγματι, σὲ λίγες ἡμέρες φθάνουν στὴν ἀγαπημένη τους
Συρία. Δώδεκα χρόνια λείπουν μακριὰ ἀπὸ τὴν πατρίδα τους καὶ τώρα ποὺ
ἐπιστρέφουν, τὴ βρίσκουν καταματωμένη καὶ βαθιὰ πληγωμένη ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο
πόλεμο καὶ τὶς φοβερὲς διώξεις ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Ἀντικρίζουν ἱεροὺς
Ναοὺς κατεστραμμένους καὶ τὰ μάτια τοὺς δακρύζουν. Προσμένουν μὲ λαχτάρα νὰ
συναντήσουν τοὺς γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια τους, τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς φίλους
τους γνωρίζουν ὅμως ὅτι δὲν θὰ τοὺς βροῦν ὅλους. Κάποιοι ἤδη ἀναχώρησαν γιὰ τὴν
οὐράνια πατρίδα...
Προορισμός τους εἶναι τὸ πατρικὸ σπίτι τῆς Μύριαμ, ἔξω
ἀπὸ τὴν Ἔμεσσα, στὴν «κοιλάδα τῶν Χριστιανῶν». Ἐκεῖ τοὺς ὑποδέχθηκαν οἱ γονεῖς
της μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ βαθιὰ συγκίνηση. Εἶχαν ἀνησυχήσει ἀπὸ ὅσα ἄκουγαν. Ὡστόσο
ὅλοι οἱ φόβοι καὶ οἱ ἀνησυχίες διαλύθηκαν, ὅταν τὰ ἐγγονάκια ἔπεσαν στὴν
ἀγκαλιὰ τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς. Σὲ λίγο στρώθηκε ἕνα λιτὸ ἀλλὰ πολὺ ζεστὸ
οἰκογενειακὸ τραπέζι. Κάθισαν ὅλοι. Ἦλθε καὶ ἡ μητέρα τοῦ Μιχαήλ. Εἶχαν τόσο
καιρὸ νὰ βρεθοῦν ἀπὸ κοντά. Καὶ εἶχαν νὰ ποῦν τόσα πολλά...
Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ ὑπολογίσει πόσο διάστημα θὰ
ἔμεναν στὴ Συρία. Πέρασε ἕνας μήνας... δύο... τρεῖς... τέσσερις μῆνες καὶ ἡ
κατάσταση δὲν ἄλλαζε στὸν Λίβανο. Ἡ Μύριαμ ἀγωνιοῦσε. Ὁ Μιχαὴλ ὅμως τὴν
καθησύχαζε: «Ὅ,τι θέλει ὁ καλὸς Θεός, Μύριαμ. Ἂς περιμένουμε»,
Πέρασαν τὰ Χριστούγεννα, πέρασε τὸ Πάσχα κι ἔφθασε τὸ
καλοκαίρι. Οἱ εἰδήσεις ἀπὸ τὸν Λίβανο ἦταν κάπως πιὸ ἐνθαρρυντικές. Ἄρχισαν
πλέον νὰ συζητοῦν σοβαρὰ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ἐπιστροφῆς. Ζήτησαν πληροφορίες καὶ
ἀπὸ τοὺς φίλους τους στὴ Βηρυττό. Ἔκαναν θερμὴ προσευχὴ νὰ φανερώσει ὁ Θεὸς τὸ
θέλημά του καὶ τελικὰ τὸ πῆραν ἀπόφαση: Θὰ ἐπέστρεφαν πρὶν ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο,
ὥστε νὰ ξεκινήσουν τὰ παιδιὰ κανονικὰ τὴ νέα σχολικὴ χρονιά. Ἀναζητώντας
ἡμερομηνία γιὰ νὰ ταξιδέψουν, κατέληξαν στὶς 4 Αὐγούστου. Θὰ ξεκινοῦσαν ὅσο πιὸ
πρωὶ μποροῦσαν, ὥστε νωρὶς τὸ ἀπόγευμα, πρῶτα ὁ Θεός, νὰ βρίσκονται στὴ
Βηρυττό.
Τρίτη 4 Αὐγούστου 2020. Ἀπὸ τὸ πρωὶ ὅλη ἡ οἰκογένεια
εἶναι στὸ πόδι. Ἕτοιμα ζοῦν τὶς ἀποσκευὲς καὶ τὶς φορτώνουν στὸ αὐτοκίνητο. Τὸ
ταξίδι εἶναι μεγάλο καὶ ἡ διαδικασία στὰ σύνορα χρονοβόρα. Ὡστόσο ὁ Μιχαὴλ ἔχει
φροντίσει γιὰ ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ταξιδιωτικὰ ἔγγραφα, ὥστε νὰ μὴν
καθυστερήσουν.
Ἔφθασαν στὰ σύνορα ἐγκαίρως καὶ ὁ πατέρας πῆγε νὰ
κανονίσει τὰ ἔγγραφα γιὰ τὸ ταξίδι. Ἔβγαλε τὰ διαβατήρια καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἀναγκαῖα
χαρτιὰ καὶ τὰ ἔδωσε γιὰ νὰ ἐπικυρωθοῦν. Τί ἦταν ὅμως αὐτὸ ποὺ συνέβη; Ὁ
ὑπάλληλος στὸ Τελωνεῖο δὲν δεχόταν τὰ ἔγγραφα τῶν παιδιῶν. Ἔβρισκε ὅτι κάτι λείπει.
Μάταια προσπαθοῦσε νὰ ἐξηγήσει ὁ πατέρας ὅτι εἶχαν πάλι ταξιδέψει μὲ τὸν ἴδιο τρόπο
καὶ κανεὶς δὲν τοὺς εἶχε ἐμποδίσει. Ὁ κύριος του Τελωνείου παρέμενε ἀνένδοτος.
Στὸ μεταξὺ ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ τὰ παιδιὰ γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ ἀνήσυχα. Ἡ Μύριαμ
πλησίασε ἕναν ἀνώτερο ἀστυνομικὸ καὶ ζήτησε νὰ δείξουν κάποια κατανόηση. Παρακάλεσε
νὰ τοὺς ἐπιτραπεῖ τὸ ταξίδι, ἀλλὰ δὲν εἰσακούσθηκε. Δὲν τοὺς ἄφησαν νὰ περάσουν
τὰ σύνορα. Ἔπρεπε νὰ γυρίσουν καὶ νὰ ἐκδώσουν ἕνα νέο ἔγγραφο γιὰ τὰ
παιδιά.
Γύρισαν ἀπογοητευμένοι στὸ πάντα φιλόξενο πατρικὸ
σπίτι. Ὁ Μιχαὴλ δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει πῶς παρουσιάσθηκε αὐτὸ τὸ ἀπρόβλεπτο
ἐμπόδιο. Δὲν ἔχανε ὅμως καὶ τὴν εἰρήνη του. Τὸ πίστευε καὶ τὸ ἔλεγε πάντα σὲ
κάθε ἐμπόδιο ποὺ συναντοῦσε: «Ὅ,τι ἐπιτρέπει ὁ καλὸς Θεός, εἶναι γιὰ τὸ καλό
μας». Καὶ εἶχε τόσο δίκιο!
Μιὰ εἰδοποίηση στὸ κινητὸ τηλέφωνο τοῦ κίνησε τὸ
ἐνδιαφέρον. «Ἔκτακτη ἐπικαιρότητα», διάβασε δυνατὰ κι ἔπειτα πάγωσε. Δὲν
μποροῦσε νὰ πιστέψει αὐτὸ ποὺ ἔβλεπε: «Ἰσχυρὴ ἔκρηξη συγκλόνισε τὴ Βηρυττὸ» -
«Εἰκόνες τρομακτικῆς καταστροφῆς» - «Δεκάδες νεκροί, χιλιάδες
τραυματίες».
Ἄφησε τὸ κινητὸ νὰ γλιστρήσει ἀπὸ τὰ χέρια του. Τὸ
σπίτι τους στὴ Βηρυττὸ ἦταν ἀκριβῶς στὴν περιοχή, ὅπου σημειώθηκε ἡ
ἔκρηξη.
-Θεέ μου, ἀπὸ τί μᾶς γλύτωσες! εἶπε κι ἔκανε τὸν
σταυρό του. Δὲν σκέφθηκε τὸ σπίτι τους. Ἀργότερα ἔμαθε ὅτι εἶχε σοβαρὲς ὑλικὲς
ζημιές. Αὐτὸ ὅμως ἦταν τὸ λιγότερο. Ἡ σκέψη τοῦ πῆγε ἀμέσως στοὺς νεκρούς,
στοὺς τραυματίες. «Κύριε, ὅλοι εἶναι στὰ χέρια σου. Ἐσὺ ξέρεις ... Μὴν τοὺς
ἐγκαταλείπεις!» - Σὲ λίγα λεπτὰ ἦλθαν κοντά του ἡ Μύριαμ καὶ τὰ παιδιά. Ἔπεσαν
ὅλοι στὰ γόνατα. Ἔπρεπε νὰ εὐχαριστήσουν τὸν πανάγαθο Θεὸ γιὰ τὴ θαυμαστὴ πρόνοιά
του. Ἕνα ἔγγραφο ποὺ ἔλειπε, ἀκύρωσε τὸ ταξίδι τους. Τοὺς γύρισε πίσω: ἀλλὰ
τοὺς κράτησε στὴ ζωή. Ἦταν τυχαῖο;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου