ANEKΔOTO Ὅ,τι δί­νου­με, αὐ­τὸ παίρ­νου­με.

 

ANEKΔOTO

Ὅ,τι δί­νου­με, αὐ­τὸ παίρ­νου­με.

Σὲ μί­α οἰ­κο­γέ­νεια ἀ­γρο­τι­κὴ ἡ μη­τέ­ρα τι­μώ­ρη­σε αὐ­στη­ρὰ τὸ ἀ­γο­ρά­κι της, ἐ­πει­δὴ ὑ­πέ­πε­σε σ᾿ ἕ­να σο­βα­ρὸ πα­ρά­πτω­μα. Τὸ παι­δά­κι ἔ­τρε­ξε πρὸς τὸ κον­τι­νὸ δά­σος καὶ ἄρ­χι­σε νὰ φω­νά­ζει μὲ πεῖ­σμα δυ­να­τὰ γιὰ νὰ τὸ ἀ­κού­σει ἡ μη­τέ­ρα του: «σὲ μι­σῶ, σὲ μι­σῶ». Σὲ λί­γο πλη­σί­α­σε στὴ μι­κρὴ χα­ρά­δρα καὶ συ­νέ­χι­σε νὰ φω­νά­ζει πιὸ δυνατά:«Σὲ μι­σῶ, σὲ μι­σῶ». Ἡ χα­ρά­δρα ἀν­τή­χη­σε ἀ­πὸ τὶς λέ­ξεις «σὲ μι­σῶ, σὲ μι­σῶ». Τρό­μα­ξε τὸ μι­κρὸ παι­δά­κι ἀ­πὸ τὸν ἀν­τί­λα­λο καὶ κλαί­γον­τας ἐ­πέ­στρε­ψε στὴ μη­τέ­ρα του νὰ τὴν πλη­ρο­φο­ρή­σει ὅ­τι κά­ποι­ος κα­κὸς ἄν­θρω­πος στὴ χα­ρά­δρα τοῦ φώ­να­ζε: «Σὲ μι­σῶ, σὲ μι­σῶ». Ἡ μη­τέ­ρα τοῦ κα­τά­λα­βε πε­ρὶ τί­νος ἐ­πρό­κει­το. Παίρ­νει τὸ ἀ­γο­ρά­κι της καὶ πη­γαί­νουν μα­ζὶ στὴ χα­ρά­δρα. Τοῦ λέ­γει νὰ φω­νά­ξει δυ­να­τὰ «σὲ ἀ­γα­πῶ, σὲ ἀ­γα­πῶ». Ἡ χα­ρά­δρα ἀν­τή­χη­σε ἀ­πὸ τὶς λέ­ξεις «σὲ ἀ­γα­πῶ, σὲ ἀ­γα­πῶ». Τὸ παι­δά­κι ἡ­σύ­χα­σε. Ἡ κα­λὴ μη­τέ­ρα, τὴν ὥ­ρα ποὺ ἐ­πέ­στρε­φαν στὸ σπί­τι εἶ­πε στὸ ἀ­γο­ρά­κι της ὅ­τι στὴ ζω­ή μας, ἐ­ὰν δεί­χνου­με ἀ­γά­πη, ἀ­γά­πη θὰ εἰ­σπράτ­του­με. Κι ἐ­σὺ μό­λις φώ­να­ξες «σὲ ἀ­γα­πῶ, σὲ ἀ­γα­πῶ», ἀ­μέ­σως ἀ­κού­στη­καν οἱ ἴ­δι­ες λέ­ξεις. Ὅ,τι δί­νου­με, παι­δί μου, αὐ­τὸ παίρ­νου­με. 

Ἂς προ­σπα­θοῦ­με κι ἐ­μεῖς οἱ με­γα­λύ­τε­ροι, στὴ ζω­ή μας νὰ δεί­χνου­με πάν­το­τε ἀ­γά­πη γιὰ νὰ εἰ­σπράτ­του­με ἀ­γά­πη. «Πᾶς ὁ ἀ­γα­πῶν ἐκ τοῦ Θε­οῦ γε­γέν­νη­ται καὶ γι­νώ­σκει τὸν Θε­όν... ὅ­τι ὁ Θε­ὸς ἀ­γά­πη ἐ­στὶ» (Α΄ Ἰ­ω. δ΄ [4] 7-8). 

 

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ τὸ βι­βλί­ο τοῦ Ἄρ­χιμ. Ἰ­ω­ὴλ Γι­αν­να­κο­πού­λου, Ἡ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στοῦ, τό­μος 1ος, σέλ. 60)