Στὸ ἄλ­λο ἠ­μι­σφαί­ριο

 

Ὁ χρι­στια­νὸς φαί­νε­ται καὶ στὴ ζω­ὴ καὶ στὸ θά­να­το. 

• Σέ­βε­ται τὴ ζω­ή. 

• Δὲν φο­βᾶ­ται τὸ θά­να­το. 

Ἂς σκε­φθοῦ­με ἀ­πὸ ποῦ, μὲ τὸ θά­να­το, φεύ­γει ὁ πιστὸς καὶ ποῦ πη­γαί­νει. Φεύ­γει ἀπ᾿ τὸ δε­σμω­τή­ριο. Πο­ρεύ­ε­ται γιὰ τὴν ἀ­λη­θι­νὴ ἐ­λευ­θε­ρί­α. Ὁ ἱ. Χρυ­σό­στο­μος συγ­κρί­νει τὴν ἐ­δῶ μὲ τὴν ἐ­κεῖ ζω­ὴ καὶ λέ­γει: «Εἰ δὲ καὶ μά­θοις, τὶς μὲν ὁ πα­ρὼν βί­ος, τὶς δὲ ἡ μέλ­λου­σα ζω­ή, καὶ ὅ­τι οὗ­τος μὲν ἀ­ρά­χνη καὶ σκιά, τὰ δὲ ἐ­κεῖ πάν­τα ἀ­κί­νη­τα καὶ ἀ­θά­να­τα, οὐ δε­ή­σῃ λοι­πὸν ἑ­τέ­ρων λό­γων. Νῦν μὲν γὰρ ἁ­πά­σης τὸ παι­δί­ον ἀ­πήλ­λα­κται με­τα­βο­λῆς· ἐν­ταῦ­θα δὲ ὂν, ἴ­σως μὲν χρη­στός, ἴ­σως δὲ τοι­οῦ­τος ἔ­με­νεν ἄν. Ἢ οὐχ ὁ­ρᾶς, ὅ­σοι τοὺς ἑ­αυ­τῶν ἀ­πο­κη­ρύτ­του­σι παῖ­δας; Ὅ­σοι τῶν ἀ­πο­κη­ρυτ­το­μέ­νων χεί­ρους ὄν­τας ἀ­ναγ­κά­ζον­ται οἶ­κοι κα­τέ­χειν;» (Ε.Π.Ε. 10,364). Με­τά­φρα­σις: Ἂν κα­τα­λά­βης, τί μὲν εἶ­ναι ἡ πα­ροῦ­σα ζω­ή, τί δὲ ἡ μέλ­λου­σα, καὶ ὅ­τι ἡ πα­ροῦ­σα εἶ­ναι σὰν τὴν ἀ­ρά­χνη ποὺ δι­α­λύ­ε­ται, σὰν τὴ σκιὰ ποὺ φεύ­γει, ἐ­νῶ τὰ τῆς μελ­λού­σης εἶ­ναι ὅ­λα ἀ­με­τα­κί­νη­τα καὶ ἀ­θά­να­τα, τό­τε δὲν θὰ χρεια­σθῆς ἄλ­λα λό­για. Τώ­ρα, ποὺ ἔ­φυ­γε τὸ παι­δί σου, ἀ­παλ­λά­χτη­κε ἀ­πὸ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε κα­κὴ ἀλ­λοί­ω­σι. Ἂν ἔ­με­νε ἐ­δῶ, πι­θα­νὸν νὰ γι­νό­ταν κα­λύ­τε­ρο, πι­θα­νὸν ὅ­μως ὄ­χι. Δὲν βλέ­πεις, πό­σοι γο­νεῖς ἀ­ναγ­κά­ζον­ται ν᾿ ἀ­πο­κη­ρύτ­τουν τε­λι­κὰ τὰ παι­διά τους; Ἀλ­λὰ καὶ ἄλ­λοι ἀ­ναγ­κά­ζον­ται νὰ κρα­τᾶ­νε στὸ σπί­τι τοὺς ἀ­κό­μα χει­ρό­τε­ρα παι­διά; 

Ἂς συ­νο­ψί­σου­με τὶς ἀ­λή­θει­ες γύ­ρω ἀπ᾿ τὸ θά­να­το, ὥ­στε σὰν χρι­στια­νοὶ νὰ στε­κό­μα­στε μπρο­στά του. 

• Ὁ ἥ­λιος, σὰν δύ­ει, δὲν χά­νε­ται. Ἀλ­λά­ζει ἡ­μι­σφαί­ριο. Ἡ ψυ­χή, ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος κλεί­νη τὰ μά­τια καὶ δύ­ει, δὲν χά­νε­ται. Ζῆ στὸ ἀ­πεί­ρως ὡ­ραι­ό­τε­ρο ἡ­μι­σφαί­ριο, στὴν αἰ­ώ­νιο ζω­ή. 

• Ὁ ἄν­θρω­πός σου, ποὺ ἔ­φυ­γε, δὲν ἔ­χει ἀ­νάγ­κη ἀ­πὸ πο­λυ­τε­λεῖς κη­δεῖ­ες καὶ μα­ται­ό­δο­ξα μνη­μό­συ­να. Τι­μὴ γι᾿ αὐ­τὸν εἶ­ναι ἡ προ­σευ­χή σου καὶ ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη σου. 

• Τὰ κλά­μα­τα καὶ οἱ κο­πε­τοὶ ἁρ­μό­ζουν στοὺς ἀ­πί­στους. Στοὺς πι­στοὺς ἁρ­μό­ζουν οἱ ἀ­να­στά­σι­μοι λό­γοι. 

• Ὅ­σοι φεύ­γουν ἀπ᾿ τὴ γῆ εἶ­ναι πρό­δρο­μοι δι­κοί μας στὸν οὐ­ρα­νό. Προ­σεύ­χον­ται γιὰ μᾶς. Πρε­σβεύ­ουν γιὰ ὅ­σους ἀ­κό­μα ἀ­γω­νί­ζον­ται, γιὰ ν᾿ ἀ­πο­κτή­σουν καὶ αὐ­τοὶ «τὸ βρα­βεῖ­ον τῆς ἄ­νω κλή­σε­ως» (Φι­λιπ. 3,14).