ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ.

 ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗ "ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ", ΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΦΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑ ΓΙΑ ΣΑΣ. ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ ΤΟ 

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ στή­ν ΚΟΥΝΙΑ

        Συ­ναν­τη­θή­κα­με ξαφ­νι­κὰ στὴ στά­ση τοῦ λε­ω­φο­ρεί­ου. Ἕ­να κο­ρι­τσά­κι κα­λο­κα­θι­σμέ­νο πά­νω σὲ μιὰ κού­νια. Φρον­τι­σμέ­νο, κα­λον­τυ­μέ­νο, μὲ ἕ­να πλε­κτὸ σκου­φά­κι στὸ κε­φά­λι. Μὰ τὸ βλέμ­μα χα­μη­λω­μέ­νο καὶ οὔ­τε ἴ­χνος στὸ μι­κρὸ προ­σω­πά­κι ἀ­πὸ χα­μό­γε­λο. Τί πα­ρά­ξε­νο νὰ μὴν ἀ­πο­λαμ­βά­νει τὴν «παι­δι­κὴ χα­ρά»! Δε­ξιὰ κι ἀ­ρι­στε­ρὰ δυ­ὸ χέ­ρια ἁ­πλω­μέ­να προ­στα­τευ­τι­κὰ κρα­τοῦ­σαν τὴν κού­νια... Οἱ λε­ζάν­τες στὴν κο­ρυ­φὴ τῆς ἀ­φί­σας σὲ πλη­ρο­φο­ροῦ­σαν γιὰ τὸ πρό­βλη­μα τῆς μι­κρῆς: «ΣΥΝΕΠΙΜΕ-ΛΕΙΑ — ΙΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ —ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ». Ἔ­τσι, κα­τα­λά­βαι­νες για­τί ἦ­ταν ἀ­γέ­λα­στο τὸ προ­σω­πά­κι, για­τί τὸ βλέμ­μα δὲν κοι­τοῦ­σε οὔ­τε δε­ξιὰ οὔ­τε ἀ­ρι­στε­ρά. Κι ἂν τύ­χαι­νε νὰ ἔ­χεις κα­θί­σει στὴν ἴ­δια... «κού­νια», τό­τε μπο­ροῦ­σες νὰ νι­ώ­σεις καὶ τοὺς χτύ­πους τῆς καρ­διᾶς του. Τό­τε μό­νο μπο­ροῦ­σες ν᾿ ἀ­κού­σεις ὅ­λα ὅ­σα θά ᾿θε­λε νὰ πεῖ, ἂν τὴν ρω­τοῦ­σαν καὶ ἂν δὲν κά­λυ­πταν τὴ φω­νή της ὅ­λοι οἱ εἰ­δι­κοὶ καὶ οἱ «με­γά­λοι»...

«Ἀ­γα­πη­τοὶ κύ­ριοι ψυ­χο­λό­γοι, νο­μι­κοί, παι­δί­α­τροι, πο­λι­τι­κοί, ἐ­νερ­γοὶ μπαμ­πά­δες καὶ ἀ­δι­κη­μέ­νες μα­μά­δες, ἀ­γω­νί­ζε­στε — λέ­τε — γιὰ τὰ δι­και­ώ­μα­τά μου, γιὰ τὸ δι­καί­ω­μα τοῦ παι­διοῦ δι­α­ζευγ­μέ­νων γο­νέ­ων νὰ ζεῖ καὶ νὰ σχε­τί­ζε­ται καὶ μὲ τοὺς δύ­ο γο­νεῖς του. Σᾶς εὐ­χα­ρι­στῶ γιὰ τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον σας! Πράγ­μα­τι, θά ᾿θε­λα νὰ μὴν πη­γαί­νω στὸν μπαμ­πὰ μό­νο Τε­τάρ­τη ἀ­πό­γευ­μα ἢ τὰ Σάβ­βα­τα. Θά ᾿θε­λα νὰ ἔρ­χε­ται κι ἐ­κεῖ­νος στὸ σχο­λεῖ­ο νὰ ρω­τά­ει τὴ δα­σκά­λα κι ὄ­χι μό­νο ἡ μα­μὰ ποὺ ὑ­πο­γρά­φει ὡς κη­δε­μό­νας... Θά ᾿θε­λα νὰ τὸν γνω­ρί­σω καὶ νὰ τὸν ζή­σω πε­ρισ­σό­τε­ρο, κι ὄ­χι μό­νο ὅ­σο προ­βλέ­πει τὸ δι­κα­στή­ριο...

Ὅ­μως δὲν κα­τα­λά­βα­τε κα­λά. Δὲν θέ­λω νὰ μοιά­ζω μὲ τὸ χε­λω­νά­κι μυ­υ, ποὺ κου­βα­λά­ει παν­τοῦ τὸ σπί­τι του καὶ σπί­τι δὲν ἔ­χει που­θε­νά. Δὲν θέ­λω νὰ εἶ­μαι οὔ­τε σὰν τὸ αὐ­το­κί­νη­τό σας ποὺ τὸ παρ­κά­ρε­τε ἄλ­λο­τε ἐ­δῶ κι ἄλ­λο­τε ἐ­κεῖ. Δὲν θέ­λω νὰ ξυ­πνῶ καὶ νὰ βρί­σκω μιὰ ἀγ­κα­λιά, ἢ τοῦ μπαμ­πᾶ ἢ τῆς μα­μᾶς. Δὲν θέ­λω νὰ στέ­κε­στε ἀ­πέ­ναν­τι καὶ νὰ κου­νᾶ­τε τὴν κού­νια μου. Τῆς δί­νε­τε ἄλ­λο ρυθ­μό, ἄλ­λη δύ­να­μη ὁ κα­θέ­νας σας καὶ μὲ ζα­λί­ζε­τε, δὲν μπο­ρῶ νὰ χα­ρῶ τὴν πα­ρου­σί­α σας, δὲν ξέ­ρω σὲ ποι­ὸν νὰ χα­μο­γε­λά­σω, ποι­ὸν νὰ κοι­τά­ξω. Δὲν θέ­λω νὰ μοι­ρά­ζον­ται οἱ μέ­ρες μου, ἢ ζω­ή μου, νὰ μοι­ρά­ζε­ται ἡ καρ­διά μου...

Δὲν θέ­λω ἡ ἀ­γά­πη σας νά ᾿ναι ὅ­λη γιὰ μέ­να, θέ­λω πολ­λὴ νὰ ὑ­πάρ­χει κι ἀ­νά­με­σά σας. Δι­α­φο­ρε­τι­κά, εἶ­ναι πλη­γω­μέ­νη ἡ καρ­διά σας, πα­γω­μέ­νο τὸ χα­μό­γε­λό σας, προ­σποι­η­τὴ ἡ χα­ρά σας, ὅ­ταν σᾶς λέ­ω τί ὡ­ραῖ­α πέ­ρα­σα στὸ ἄλ­λο μου σπί­τι...

Δὲν θέ­λω ὅ μπαμ­πὰς νὰ ὀ­νο­μά­ζε­ται "πρώ­ην" οὔ­τε ἡ μα­μὰ «ἡ μά­να σου». Ζη­λεύ­ω ὅ­ταν ἀ­κού­ω ἄλ­λους γο­νεῖς νὰ προ­σφω­νοῦν μὲ ἀ­γά­πη τοὺς συ­ζύ­γους τους. Δὲν θέ­λω νὰ πα­ρεμ­βαί­νει «οἰ­κο­γε­νεια­κὸς δι­α­με­σο­λα­βη­τής» γιὰ νὰ συμ­φω­νή­σε­τε ποῦ θὰ πε­ρά­σω τὸ Πά­σχα ἢ τὸ κα­λο­καί­ρι...

Ξέ­ρε­τε, ὅ­ταν ἄ­νοι­ξα τὰ μά­τια μου στὸν κό­σμο, δυ­ὸ μορ­φὲς εἶ­δα νὰ μὲ κοι­τοῦν μὲ δά­κρυ­α χα­ρᾶς, νὰ μὲ ζε­σταί­νουν μὲ τὸ χνῶ­το τους καὶ νὰ μὲ γε­μί­ζουν μὲ τὰ φι­λιά τους. Δυ­ὸ πρό­σω­πα τό­σο ἴ­δια γιὰ μέ­να, πού ᾿φτιά­χναν ἕ­ναν ἄν­θρω­πο, δυ­ὸ καρ­δι­ὲς ποὺ ταυ­τι­ζό­ταν ὁ χτύ­πος τους κι ἔ­φτια­χνε μιὰ καρ­διά. Πῶς μοῦ ζη­τᾶ­τε τώ­ρα νὰ σᾶς ξε­χω­ρί­σω; Πῶς χω­ρι­στὰ νὰ σᾶς ἀν­τι­κρί­σω; Πῶς νὰ χα­ρῶ μὲ τὸν ἕ­να, ὅ­ταν μοῦ λεί­πει ὁ ἄλ­λος;

Σᾶς θέ­λω, σᾶς ἔ­χω ἀ­νάγ­κη καὶ τοὺς δύ­ο πάν­τα, καὶ τοὺς δύ­ο μα­ζί. Ἔ­τσι ὅ­πως τό ᾿χα­τε ὑ­πο­σχε­θεῖ μπρο­στὰ στὸν Θε­ὸ καὶ στοὺς ἀν­θρώ­πους σὲ κεῖ­νες τὶς φω­το­γρα­φί­ες τοῦ γά­μου σας. Ἀ­λή­θεια, κοι­τάξ­τε πά­λι λί­γο αὐ­τὲς τὶς φω­το­γρα­φί­ες. Ἤ­σα­σταν τό­σο χα­ρού­με­νοι, τό­σο ὄ­μορ­φοι, τό­σο ἀ­γα­πη­μέ­νοι τό­τε, καὶ σί­γου­ρα δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ πε­ρά­σει οὔ­τε ἀ­πὸ τὴν ἄ­κρη τοῦ μυα­λοῦ σας αὐ­τὸ ποὺ ζοῦ­με τώ­ρα, ἐ­σεῖς κι ἐ­γὼ μα­ζί σας... Κι ἂν μὲ ρω­τού­σα­τε, θὰ σᾶς ἔ­λε­γα, θὰ σᾶς πα­ρα­κα­λοῦ­σα, νὰ γί­νε­τε σὰν τό­τε... Νὰ βά­λε­τε στὴν ἄ­κρη ὅ,τι σᾶς χώ­ρι­σε καὶ νὰ ξα­να­βρεῖ­τε ὁ ἕ­νας στὸν ἄλ­λο ὅ,τι σᾶς ἕ­νω­σε...

Ἀ­γα­πη­τοὶ κύ­ριοι ψυ­χο­λό­γοι, νο­μι­κοί, παι­δί­α­τροι, πο­λι­τι­κοί, μπαμ­πά­δες καὶ μα­μά­δες, μὴ μὲ ρω­τᾶ­τε ἂν θέ­λω τὴ «συ­νε­πι­μέ­λεια», χα­ρού­με­νοι πὼς βρή­κα­τε τὴ λύ­ση τοῦ προ­βλή­μα­τός μου, νο­μί­ζον­τας πῶς ἔ­τσι θὰ γι­α­τρέ­ψε­τε τὸν πό­νο μου. Μὴ μὲ κο­ρο­ϊ­δεύ­ε­τε λέ­γον­τάς μου ὅ­τι εἶ­ναι δι­καί­ω­μά σας νὰ πά­ρε­τε e-δι­α­ζύ­γιο, δη­λα­δὴ νὰ δι­α­λύ­σε­τε μὲ ἕ­να "κλὶκ" τὸ σπί­τι μου, τὴν οἰ­κο­γέ­νειά μου, κι ὕ­στε­ρα πὼς ὑ­πε­ρα­σπί­ζε­στε τὰ δι­και­ώ­μα­τά μου, προ­σφέ­ρον­τάς μου ἐ­ναλ­λασ­σό­με­νες κα­τοι­κί­ες. Τὸ δι­καί­ω­μά μου δὲν εἶ­ναι 50% μα­μὰ + 50% μπαμ­πάς, ἄλ­λα τὸ 100% καὶ τῶν δυ­ό σας. Για­τί κι ἐ­γὼ θέ­λω νὰ εἶ­μαι παι­δί σας 100%, νὰ σᾶς ἀ­γα­πῶ 100%, νὰ δέ­χο­μαι τὴν ἀ­γω­γή σας, νὰ σᾶς δί­νω χα­ρά, νὰ ζῶ μα­ζί σας 100%...».

Αὐ­τὰ ἔ­λε­γε ἡ μι­κρή μου φί­λη πά­νω ἀ­πὸ τὴν κού­νια της.

Ἄ­ρα­γε, θὰ ἀ­κού­σει κα­νεὶς τὴ φω­νή της;

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Ἡ Δρά­ση μας» Τεῦ­χος 588, ΜΑΪΟΣ 2021 190-191