ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ!

 

ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ!

Ὅταν ἤμουν μικρὸ παιδί, ἐκεῖ στὸ ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Ἠπείρου, στὶς πλαγιὲς τοῦ ἐπιβλητικοῦ ὄγκου τῆς Βασιλίτσας, μὲ τοὺς συνομηλίκους μου βάζαμε συχνὰ τὸ αὐτὶ στὴ γῆ... νὰ ἀκούσουμε...

Ἦταν ἀλλιώτικοι οἱ καιροί. Δεκαετία τοῦ '50 καὶ τοῦ '60. Δὲν ὑπῆρχαν τηλέφωνα - ἕνα μόνο στὸ τηλεφωνεῖο τοῦ χωριοῦ - δὲν ὑπῆρχε ἠλεκτρικὸ ρεῦμά, δὲν ὑπῆρχαν αυτοκινητόδρομοι. Μόνο πρὸς τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '50 ἄνοιξε γιὰ πρώτη φορὰ δρόμος ποὺ συνέδεε τὸ χωριὸ μὲ κοντινὴ πόλη. Κοντινή! τρόπος τοῦ λέγειν... Ἕνα φορτηγὸ ἄρχισε τὰ δρομολόγια, μεταφέροντας πράγματα καὶ ἀνθρὼπους, διανύοντας σὲ 6-7 ὧρες τὰ σχεδὸν 80 τότε χιλιόμετρα τῆς διαδρομῆς.

Αὐτὸ τὸ φορτηγὸ ἦταν ἡ μοναδικὴ ἐπικοινωνία τοῦ χωριοῦ μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Κάθε πότε ἐρχόταν; Ἄγνωστο... ὅποτε συμπλήρωνε ἐμπόρευμα ἀπὸ παραγγελίες τῶν μπακάλικων τοῦ χωριοῦ ἢ ὅ,τι ἄλλο. Σχεδὸν μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ἀλλὰ σὲ ἀκανόνιστο χρόνο.

Γιὰ μᾶς τὰ παιδιὰ ὁ ἐρχομός του ἦταν πανηγύρι Μόλις τὸ βλέπαμε σὲ κάποιο ξέφωτο τοῦ δάσους, τρέχαμε σὰν τρελὰ νὰ τὸ προφθάσουμε ὅσο πιὸ μακριὰ γίνεται. Κάπου, ἀρκετὰ ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό, τὸ συναντούσαμε. Κρεμόμαστε τότε στὸ πίσω μέρος του σὲ ἕνα ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο παιχνίδι, παρὰ τὴ μικρή του ταχύτητα. Ἕνα σημάδι στὸ κούτελό μου ἀπὸ μιὰ πτώση παραμένει μέχρι σήμερα ἀδιάψευστος μάρτυρας αὐτοῦ τοῦ κινδύνου.

Τὸ σπουδαῖο ὡστόσο ἦταν ἄλλο: Καθὼς ἦταν ἄγνωστη ἡ ἡμέρα τοῦ δρομολογίου τοῦ φορτηγοῦ, συχνὰ προσπαθούσαμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸν τυχὸν ἐρχομό του, ὅταν ἀκόμη ἦταν πολὺ μακριά. Βγαίναμε τότε στὴν ἄκρη τοῦ χωριοῦ, πέφταμε κάτω στὴ γῆ καὶ ἀκουμπούσαμε τὸ αὐτὶ στὸ χῶμα. Ὅσο κι ἂν φανεῖ παράδοξο, ἂν συνέβαινε νὰ ἔρχεται τὸ φορτηγό, τὸ αὐτί μας συλλάμβανε ὡς ὑπόκωφη βοὴ τὸ ἀγκομαχητό του, καθὼς σερνόταν βαρυφορτωμένο στὶς πλαγιὲς τοῦ βουνοῦ. Αὐτὸ σήμαινε ὅτι εἴχαμε περισσότερο χρόνο νὰ τρέξουμε νὰ τὸ προλάβουμε ἀκόμη πιὸ μακριὰ καὶ νὰ κρεμασθοῦμε πίσω του.

Πέρασαν τόσες δεκαετίες ἀπὸ τότε. Τώρα δρόμοι ἀσφαλτοστρωμένοι συνδέουν τὸ χωριὸ καὶ μὲ τίς δύο ἑκατέρωθεν, ἂς ποῦμε κοντινές, πόλεις καὶ τὰ αὐτοκίνητα πηγαινοέρχονται συνεχῶς σ' αὐτούς. Ὁ τρόπος ζωῆς ἔχει ἀλλάξει δραματικά. Τὸ χωριὸ ἔχασε τὴν ταυτότητά του. Μόνο τὸ χωριό; Ὁ κόσμος μας ὅλος ἔχει χάσει τὸν δρόμο του, ἔχει περιέλθει στὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς τεχνολογίας. Κάθε δὲ ἡμέρα ποὺ περνάει, μᾶς ἁλυσοδένει ὅλο καὶ πιὸ σφιχτὰ μὲ αὐτήν. Τὸ φάσμα τοῦ ἀπόλυτου ἐλέγχου ἔχει ἤδη κάνει τὴν ἐμφάνισή του κατάμαυρο. Ὁ πλανήτης ἀγκομαχάει βαρυφορτωμένος στοὺς δαιδαλώδεις αὐτοὺς δρόμους τῆς τεχνολογίας. Βαρυφορτωμένος, ναί... Ὄχι τόσο ἀπὸ τὰ περιττὰ προιόντα τῆς «προόδου», ὅσο ἀπὸ τὸ ραγδαῖα αὐξανόμενο πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν.

Αὐτὸ τὸ τελευταῖο κυρίως. Ἡ ἔκφραση «γίναμε Σόδομα καὶ Γόμορρα», ποὺ χρησιμοποιεῖται ὅλο καὶ πιὸ συχνά, ἔπαψε πιὰ νὰ ἀποτελεῖ ἁπλῶς σχῆμα ὑπερβολῆς γιὰ νὰ τονισθεῖ ἡ αὔξηση τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο. Σήμερα εἶναι πλέον ὠμὴ πραγματικότητα. Κι εἶναι ἀκόμη χειρότερη ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου μας ἀπὸ ἐκείνη στὶς τότε βρωμερὲς πόλεις ποὺ καταστράφηκαν μὲ φωτιὰ καὶ θειάφι. Χειρότερη, διότι ποτὲ ἄλλοτε ἡ διαστροφὴ δὲν εἶχε ἀποπειραθεῖ νὰ παρελάσει τίς αἰσχρὲς ντροπές της στοὺς δρόμους, συνοδευόμενη μάλιστα «τιμητικὰ» ἀπὸ ἐκπροσώπους ὅλων σχεδὸν τῶν κομμάτων.

Τί πρόκειται ἄραγε νὰ συμβεῖ; Ποῦ ὁδηγούμαστε; Ἔρχεται μήπως τὸ τέλος; Αὐτὸ τὸ σκοτεινὸ σημάδι στὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντα τί εἶναι;

Θά 'θελα αὐτὲς τίς ὧρες νὰ σκύψω ξανὰ στὴ γῆ, νὰ βάλω τὸ αὐτὶ στὸ χῶμα, νὰ ἀκούσω, ἂν γινόταν, τὸ ἀγκομαχητὸ τῶν ἐρχόμενων γεγονότων. Ἀλλὰ τί λέω; Ἀλλοῦ πρέπει νὰ στήσω τὸ αὐτί μου.

Ναί! Ἀπὸ ὅλους μας πρέπει νὰ γίνει αὐτό. Νὰ στρέψουμε τὸ αὐτὶ τῆς ψυχῆς μας πρὸς τὰ ἄνω, νὰ ἀντιληφθοῦμε τοὺς ψιθύρους τοῦ Οὐρανοῦ. Κάνοντὰς το ὅμως αὐτό, τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ συλλαμβάνουν τὰ αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς μας; Δὲν εἶναι ψίθυροι οὔτε ἦχοι ἁπαλοὶ καὶ ἤρεμοι.

Εἶναι βοὴ ἐπερχόμενης θύελλας!

Ἀλλὰ πόσο ἀπροετοίμαστοι εἴμαστε γι᾿ αὐτήν! Ὑπνωτισμένοι ἀπὸ τίς δυνατότητες τῆς τεχνολογίας, μὲ ὅλη τὴν προσοχή μας στραμμένη στὰ ἐντυπωσιακὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης, ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ μηνύματα τοῦ Οὐρανοῦ. Κι ὅμως αὐτὰ ὅλο καὶ δυνατότερα ἀκούγονται ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ φαίνονται νὰ εἶναι τὰ γεγονότα ποὺ τὰ ἐκπέμπουν.

Κι εἶναι κάτι ποὺ προκαλεῖ ἀπερίγραπτο τρόμο, νὰ διαπιστώνει κανεὶς ὅτι μέσα του καὶ γύρω του ἀργοσβήνει ἡ πίστη, παγώνει ἡ ἀγάπη, γίνονται πέτρα οἱ καρδιές... τὴν ὥρα μάλιστα ποὺ τὸ τσουνάμι τῶν συμφορῶν ἐπέρχεται θυμωμένο πάνω στὴ γῆ.

Ἀλίμονο! Πόσο γρήγορα φθάνει ἡ νύχτα! Ἡ ψυχή μας παγώνει...

Κύριε, «μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ᾿ ἡμῶν» (Δαν. γ ́, Ὕμνος Τριῶν Παίδων 11)!

 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Ν. ΜΠΟΖΟΒΙΤΗ, «ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Ο ΣΩΤΗΡ», σελ. 15-19