Η ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΗ

 

Η ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΗ

 

Τό πλοῖο πλέει καταμεσῆς τοῦ ὠκεανοῦ. Εἶναι τεράστιο. Χιλιάδες ἐπιβάτες πλημυρίζουν τούς χώρους του. Στό μεγάλο σαλόνι ἡ εὐθυμία ἔχει φτάσει στό κατακόρυφο. Οἱ ἄνθρωποι τραγουδοῦν χαρούμενοι, πίνουν, μεθοῦν, χορεύουν.

Τήν ἴδια ὥρα πάνω στή Γέφυρα τοῦ πλοίου δύο ἄνδρες παρατηροῦν μέ προσοχή τόν ὁρίζοντα. Κάποια στιγμή ὁ δεύτερος πλοίαρχος κατεβάζει τά κιάλια ἀπό τά μάτια του καί τά δίνει στόν πλοίαρχο.   

– Δέν χρειάζεται, τοῦ λέει ἐκεῖνος. Βλέπω πολύ καθαρά τό ἄσπρο σημάδι στό βάθος τοῦ ὁρίζοντα. Ἡ νύχτα θά εἶναι φοβερή!

Ἀμέσως καλεῖ τό πλήρωμα τοῦ πλοίου καί δίνει διαταγές γιά νά ἀντιμετωπίσουν τόν ἐπερχόμενο τυφώνα: «Ὅλοι αὐτή τή νύχτα θά εἴμαστε σέ ἐπιφυλακή. Ἐγώ ὁ ἴδιος θά ἀναλάβω τή διακυβέρνηση τοῦ πλοίου», ἐπιλέγει.

Ἔπειτα ἀποσύρεται γιά λίγο στήν καμπίνα του. Πάνω στό τραπέζι του βρίσκεται ἡ Ἁγία Γραφή. Τήν ἀνοίγει. Τό μάτι του πέφτει στό χωρίο ποὺ ό Θεός λέει αὐτά τά παράδοξα λόγια: «Ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ» (Λουκ. ιβ'[12] 20) Συγκλονίζεται. Ἴσως αὐτή ἡ νύχτα νά εἶναι ἡ τελευταία τῆς ζωῆς του.

Ἔπειτα ἕτοιμος ἀνεβαίνει στή Γέφυρα καί πιάνει τό τιμόνι. «Ἡ νύχτα θά εἶναι φοβερή!».

Ἔτσι περιγράφει ἕνα συμβολικό ταξίδι πλοίου γύρῳ στό ἔτος 1850 ὁ μεγάλος Δανός φιλόσοφος Σάϋρους Κίρκεγκαρντ.

Εἴκόνα ὄντως φοβερή!

«Κι ὅμως, ὑπάρχει κάτι ἀκόμη φοβερότερο», συνεχίζει ὁ Κίρκεγκαρντ.

Ὅλα εἶναι ὅπως πρίν, καί τό πλοῖο πλέει ἀμέριμνο στόν ὠκεανό. Μόνο πού αὐτή τή φορά ὁ πλοίαρχος εἶναι κάποιος ἄλλος. Κι αὐτός δέν βρίσκεται στό τιμόνι, ἀλλά ἀνάμεσα στούς εὔθυμους ἐπιβάτες, διασκεδάζοντας μαζί τους. Κανένας δέν ὑποπτεύεται τόν κίνδυνο πού ἀπειλεῖ τό πλοῖο. Μά ὄχι! Ὑπάρχει ἕνας. Ἀλλά αὐτός εἶναι ἕνας ταξιδιώτης. Βλέπει τό ἄσπρο σημαδάκι στό βάθος τοῦ ὁρίζοντα καί καταλαβαίνει ὅτι ἡ τρομερή θύελλα καταφθάνει. «Ἡ νύχτα θά εἶναι φοβερή»! Τί μπορεῖ νά κάνει ὁ ἴδιος; Μέ φόβο καί συστολή πλησιάζει τόν πλοίαρχο καί τοῦ λέει νά ἀνεβεῖ γιά ἕνα λεπτό στή Γέφυρα.  Ἐκεῖνος ἀνεβαίνει, ἀλλά δέν δίνει καμιά σημασία στό ἄσπρο σημεῖο. Κατεβαίνει στό σαλόνι καί συνεχίζει τή διασκέδαση. Ὁ ἀνήσυχος ἐπιβάτης ξαναβγαίνει στήν πλώρη. Ναί, δέν ὑπάρχει Ἀφιβολία: «ἡ νύχτα θά εἶναι φοβερή!». Ἀποφασίζει νά κάνει ἀκόμη μιά προσπάθεια. Ὅμως αὐτή τή φορά ὁ πλοίαρχος ἀντιδρᾶ μέ ὀργή καί τόν διώχνει ἀπότομα.

Ὁ φτωχός ἐπιβάτης ζαρώνει σέ μιά γωνιά φοβισμένος...

«Ἀπό τήν πλευρά μου», ἐπιλέγει ὁ Κίρκεγκαρντ, «βλέπω τό ἄσπρο σημαδάκι στόν ὁρίζοντα γιά τό μέλλον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Προάγγελμα ἐπερχόμενης θύελλας. Τό γνωρίζω, ἀλλά ἀλίμονο! Ἔχω ὑπάρξει καί εἶμαι ἕνας ἁπλός ἐπιβάτης!».

Δύο σχεδόν αἰῶνες μετά διαπιστώνουμε ὅτι οἱ φοβερές προφητικές προειδοποιήσεις τοῦ Κίρκεγκαρντ γιά τό μέλλον τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ πραγματοποιήθηκαν πλήρως. Ἡ ἀθεϊστική θύελλα χτύπησε μέ μανία τό μεγάλο πλοῖο. Ἡ παπική αὐτοκρατορία καταρρέει καί ἡ προτεσταντική πανσπερμία διαλύεται.

Ὅμως ἡ θύελλα δέν πέρασε. Ἀφοῦ πρῶτα χτύπησε μέ μανία τή Ρωσία καί τίς ἄλλες χῶρες, ἔχει φτάσει καί στήν πόρτα τῆς Ὀρθόδοξης Πατρίδας μας. Κι ἄν τώρα τή χτυποῦν τά πρῶτα κύματά της, δέν χρειάζεται νά κατέχει κανείς προφητικά κιάλια γιά νά δεῖ στό βάθος τοῦ ὁρίζοντα τό τρομερὸ σημάδι. Κατάμαυρο αὐτή τή φορά. Σκοτεινό σάν κόλαση. Πανάρχαιες προφητεῖες τῆς Γραφῆς πού μιλοῦν γιά συνθῆκες πρωτοφανοῦς ἀποστασίας πραγματοποιήθηκαν ἤ πραγματοποιοῦνται, ὁμοφυλοφιλική λαίλαπα σαρώνει τόν πλανήτη. Ἀλλάζουν νόμοι χιλιετιῶν. Ἡ διαστροφὴ διεισδύει ἀκόμη καί στά ἄδυτα χώρων ἱερῶν. Καί τό τραγικό εἶναι ἡ ἀνεμελιά τῶν πάντων. Σάν τούς μεθυσισμένους ἐπιβάτες τοῦ πλοίου, διασκεδάζουν, γλεντοῦν, κάνουν πομπώδεις ἐκδηλώσεις, θορυβώδεις συγκεντρώσεις, ἠδονικά συμπόσια.

Στήν Όρθόδοξη Ἑλλάδα μας ἡ ἡγεσία τοῦ τόπου, καί ὄχι μόνο ἡ πολιτική – δείχνει νά μήν ἀντιλαμβάνεται τήν κρισιμότητα τῶν περιστάσεων.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά σύνολο σχεδόν τήν Ὀρθοδοξία. Οἱ πλεῖστοι ἡγέτες της φαίνεται νά πλέουν σέ πελάγη εὔθυμης ἀγαπολογίας μέ τούς πάσης φύσεως αἱρετικούς καί ἀλλόθρησκους.

Κι ὅμως, τό κατάμαυρο σημάδι εἶναι πάντα ἐκεῖ.

Ἐν ἀναμονῇ τῆς «φοβερῆς νύχτας», δέν εἶναι λίγοι αὐτοί, οἱ μικροί καί ἄσημοι, ποὺ παρατηροῦν τό σημάδι στό βάθος τοῦ ὁρίζοντα καί ἀνησυχοῦν. Καί ὁ καθένας ἀπ᾿ αὐτούς θά μποροῦσε νά πεῖ σάν τόν Κίρκεγκαρντ: Βλέπω τό σημαδάκι, καταλαβαίνω ὅτι ἡ ἐπερχόμενη νύχτα θά εἶναι φοβερή: «ὅμως ἔχω ὑπάρξει καί εἶμαι ἕνας ἁπλός ἐπιβάτης».

Κάτι τέτοιο ὡστόσο θά ἦταν λάθος. Κανενός τό χρέος δέν ἐξαντλεῖται σ᾿ αὐτή τήν πικρή διαπίστωση. Ἄν ὄχι ἕνας, ἀλλά 50, 100, 500 ἐπιβάτες ἀπευθυνθοῦν στόν πλοίαρχο, αὐτός, ἐπιτέλους, μπορεῖ νά ξυπνήσει καί νά σημάνει συναγερμό.

Πάντως, κανείς δέν πρέπει νά λησμονεῖ ὅτι ὁ πραγματικός κυβερνήτης τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλης της Ἱστορίας εἶναι ὁ Χριστός, πού δέν ἀδιαφορεῖ, ἀλλά περιμένει νά ἐκδηλωθεῖ θερμή ἡ ἱκεσία τῶν πιστῶν, γιά νά τοῦ δοθεῖ ἡ δυνατότητα νά ἐπέμβει στήν ἐλευθερία τῶν πλασμάτων του καί μέ ἕνα μόνο νεῦμα Του νά μεταβάλει τή θύελλα σέ γαλήνη μεγάλη.

Ὥστε τότε, μετά τή φοβερή νύχτα, νά ροδίσει ἡ ἀνατολή τῆς μοναδικῆς ἐκείνης ἡμέρας ὅταν τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας μας θά φωτίσει ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς!

 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Ν. ΜΠΟΖΟΒΙΤΗ, «ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Ο ΣΩΤΗΡ», σελ. 21-25