ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ἐπισκόπου Κωνσταντίας. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ (12/05)

Μνή­μη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ἐπισκόπου Κωνσταντίας

Ἀ­πό­στο­λος: τοῦ Ἱεράρχου (Α΄ Τι­μό­θ. Ϛ΄[6] 11-16)

Τέ­κνον Τι­μό­θε­ε, δί­ω­κε δι­και­ο­σύ­νην, εὐ­σέ­βειαν, πί­στιν, ἀ­γά­πην, ὑ­πο­μο­νήν, πρᾳ­ό­τη­τα. Ἀ­γω­νί­ζου τὸν κα­λὸν ἀ­γῶ­να τῆς πί­στε­ως, ἐ­πι­λα­βοῦ τῆς αἰ­ω­νί­ου ζω­ῆς, εἰς ἣν καὶ ἐ­κλή­θης καὶ ὡ­μο­λό­γη­σας τὴν κα­λὴν ὁ­μο­λο­γί­αν ἐ­νώ­πιον πολ­λῶν μαρ­τύ­ρων. Πα­ραγ­γέλ­λω σοι ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ τοῦ ζω­ο­ποι­οῦν­τος τὰ πάν­τα καὶ Χρι­στοῦ ᾽Ι­η­σοῦ τοῦ μαρ­τυ­ρή­σαν­τος ἐ­πὶ Πον­τί­ου Πι­λά­του τὴν κα­λὴν ὁ­μο­λο­γί­αν, τη­ρῆ­σαί σε τὴν ἐν­το­λὴν ἄ­σπι­λον, ἀ­νε­πί­λη­πτον μέ­χρι τῆς ἐ­πι­φα­νε­ί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν ᾽Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἣν και­ροῖς ἰ­δί­οις δε­ί­ξει ὁ μα­κά­ριος καὶ μό­νος δυ­νά­στης, ὁ Βα­σι­λεὺς τῶν βα­σι­λευ­όν­των καὶ Κύριος τῶν κυ­ρι­ευ­όν­των, ὁ μό­νος ἔ­χων ἀ­θα­να­σί­αν, φῶς οἰ­κῶν ἀ­πρό­σι­τον· ὃν εἶ­δεν οὐ­δεὶς ἀν­θρώ­πων οὐ­δὲ ἰ­δεῖν δύ­να­ται· ᾧ τι­μὴ καὶ κρά­τος αἰ­ώ­νιον· ἀ­μήν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Τέ­κνον Τι­μό­θε­ε, νά ἐ­πι­δι­ώ­κεις τή δι­και­ο­σύ­νη, τήν εὐ­σέ­βεια, τήν πί­στη, τήν ἀ­γά­πη, τήν ὑ­πο­μο­νή, τήν πρα­ό­τη­τα. Νά ἀ­γω­νί­ζε­σαι τόν κα­λό ἀ­γώ­να στόν ὁ­ποῖ­ο μᾶς κα­λεῖ ἡ πί­στη. Πιά­σε κα­λά καί κρά­τα σφι­χτά τήν αἰ­ώ­νια ζω­ή, τήν ὁ­ποί­α σέ κά­λε­σε ὁ Θε­ός νά κλη­ρο­νο­μή­σεις, ἀλ­λά κι ἐ­σύ πρίν ἀ­πό τό βά­πτι­σμά σου ἔ­δω­σες τήν κα­λή ὁ­μο­λο­γί­α γι’ αὐ­τήν μπρο­στά σέ πολ­λούς μάρ­τυ­ρες. Σοῦ πα­ραγ­γέλ­λω ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος με­τα­δί­δει ζω­ή στά πάν­τα, καί ἐ­νώ­πιον τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος μπρο­στά στόν Πόν­τιο Πι­λά­το ἔ­δω­σε τή μαρ­τυ­ρί­α τῆς κα­λῆς ὁ­μο­λο­γί­ας ὅ­τι εἶ­ναι ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ, νά δι­α­τη­ρή­σεις τήν ἐν­το­λή καί τίς ὑ­πο­χρε­ώ­σεις πού ἀ­νέ­λα­βες στό βά­πτι­σμα καί τή χει­ρο­το­νί­α σου κα­θα­ρή ἀ­πό κά­θε μο­λυ­σμό, ἀ­νώ­τε­ρη ἀ­πό κά­θε κα­τη­γο­ρί­α, μέ­χρι τήν ἡ­μέ­ρα πού θά φα­νε­ρω­θεῖ ἔν­δο­ξος ὁ Κύ­ριός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. Καί τήν ἔν­δο­ξη αὐ­τή φα­νέ­ρω­ση τοῦ Κυ­ρί­ου θά τή δεί­ξει ὁ Θε­ός Πα­τήρ σέ και­ρούς πού ὁ ἴ­διος ὅ­ρι­σε καί γνω­ρί­ζει, ὁ μα­κά­ριος καί μό­νος ἐ­ξου­σια­στής, ὁ βα­σι­λεύς ὅ­σων βα­σι­λεύ­ουν στή γῆ καί ὁ κύ­ριος ἐ­κεί­νων πού κυ­ρια­ρχοῦν ἐ­πά­νω στή γῆ, ὁ μό­νος πού ἔ­χει ἀ­π’ τόν ἑ­αυ­τό του ζω­ή ἀ­θά­να­τη καί προ­αι­ώ­νια καί κα­τοι­κεῖ σέ φῶς τό ὁ­ποῖ­ο κα­νείς δέν μπο­ρεῖ νά πλη­σιά­σει. Αὐ­τόν δέν τόν εἶ­δε κα­νέ­νας ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους, οὔ­τε μπο­ρεῖ νά τόν δεῖ. Σ’ αὐ­τόν ἀ­νή­κει ἡ τι­μή καί ἡ παν­το­τι­νή καί αἰ­ώ­νια δύ­να­μη. 

Εὐ­αγ­γέ­λιο: τοῦ Ἱεράρχου (Ἰ­ω­άν. ι΄[10] 9 – 16)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος· Ἐ­γώ εἰ­μι ἡ θύ­ρα· δι᾽ ἐ­μοῦ ἐ­άν τις εἰ­σέλ­θῃ σω­θή­σε­ται καὶ εἰ­σε­λε­ύ­σε­ται καὶ ἐ­ξε­λε­ύ­σε­ται καὶ νο­μὴν εὑ­ρή­σει. Ὁ κλέ­πτης οὐκ ἔρ­χε­ται εἰ μὴ ἵ­να κλέ­ψῃ καὶ θύ­σῃ καὶ ἀ­πο­λέ­σῃ· ἐ­γὼ ἦλ­θον ἵ­να ζω­ὴν ἔ­χω­σιν καὶ πε­ρισ­σὸν ἔ­χω­σιν. ᾽Ε­γώ εἰ­μι ὁ ποι­μὴν ὁ κα­λός· ὁ ποι­μὴν ὁ κα­λὸς τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ τί­θη­σιν ὑ­πὲρ τῶν προ­βά­των·ὁ μι­σθω­τὸς καὶ οὐκ ὢν ποι­μήν, οὗ οὐκ ἔ­στιν τὰ πρό­βα­τα ἴ­δια, θε­ω­ρεῖ τὸν λύ­κον ἐρ­χό­με­νον καὶ ἀ­φί­η­σιν τὰ πρό­βα­τα καὶ φε­ύ­γει καὶ ὁ λύ­κος ἁρ­πά­ζει αὐ­τὰ καὶ σκορ­πί­ζει τὰ πρό­βα­τα. Ὁ δὲ μι­σθω­τὸς φεύ­γει ὅ­τι μι­σθω­τός ἐ­στιν καὶ οὐ μέ­λει αὐ­τῷ πε­ρὶ τῶν προ­βά­των. ᾽Ε­γώ εἰ­μι ὁ ποι­μὴν ὁ κα­λός, καὶ γι­νώ­σκω τὰ ἐ­μὰ καὶ γι­νώ­σκο­μαι­ὑ­πὸ τῶν ἐ­μῶν,κα­θὼς γι­νώ­σκει με ὁ πα­τὴρ κἀ­γὼ γι­νώ­σκω τὸν πα­τέ­ρα· καὶ τὴν ψυ­χήν μου τί­θη­μι ὑ­πὲρ τῶν προ­βά­των. Καὶ ἄλ­λα πρό­βα­τα ἔ­χω ἃ οὐκ ἔ­στιν ἐκ τῆς αὐ­λῆς τα­ύ­της· κἀ­κεῖ­να δεῖ με ἀ­γα­γεῖν, καὶ τῆς φω­νῆς μου ἀ­κο­ύ­σου­σιν, καὶ γε­νή­σον­ται μί­α πο­ί­μνη, εἷς ποι­μήν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος· Ἐ­γώ εἶ­μαι ἡ θύ­ρα. Ἀ­π’ αὐ­τή καί μό­νο ἐ­άν μπεῖ κα­νείς ἑ­νω­μέ­νος μα­ζί μου, θά σω­θεῖ· καί θά εἰ­σέλ­θει ὅ­πως τό πρό­βα­το στή μάν­δρα γιά νά ἀ­να­παυ­θεῖ καί νά ἀ­σφα­λι­σθεῖ κα­τά τή διά­ρκεια τῆς νύ­χτας· καί θά βγεῖ τό πρω­ί ἀ­πό τή μάν­δρα γιά νά βο­σκή­σει, καί θά βρεῖ τρο­φή. Κά­θε ψυ­χή δη­λα­δή, μό­νο ὅ­ταν εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νη μα­ζί μου, θά ἀ­σφα­λι­σθεῖ ἀ­πό κά­θε πνευ­μα­τι­κό κίν­δυ­νο, θά τρα­φεῖ ἄ­φθο­να μέ τή σω­τη­ρι­ώ­δη ἀ­λή­θεια καί θά κα­τα­κτή­σει τήν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὁ κλέ­φτης δέν ἔρ­χε­ται πα­ρά γιά νά κλέ­ψει καί γιά νά σφά­ξει καί γιά νά πα­ρα­δώ­σει σέ πλή­ρη ὄ­λε­θρο τά πρό­βα­τα. Αὐ­τό κά­νουν ὅ­σοι αὐ­θαί­ρε­τα κα­τέ­λα­βαν τά πρῶ­τα ἀ­ξι­ώ­μα­τα στή συ­να­γω­γή τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Ἀν­τί­θε­τα ἐ­γώ ἦλ­θα γιά νά ἔ­χουν τά πρό­βα­τά μου ζω­ή, κι ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἄ­φθο­νη πνευ­μα­τι­κή τρο­φή καί κά­θε ἀ­γα­θό. Ἐ­γώ εἶ­μαι ὁ ποι­μέ­νας ὁ κα­λός καί στορ­γι­κός, πού πο­νῶ καί ἐν­δι­α­φέ­ρο­μαι εἰ­λι­κρι­νά γιά τά πρό­βα­τα. Ὁ ποι­μέ­νας ὁ κα­λός θυ­σιά­ζει τή ζω­ή του προ­κει­μέ­νου νά ἀ­πο­μα­κρύ­νει κά­θε κίν­δυ­νο ἀ­πό τά πρό­βα­τά του καί νά ὑ­πε­ρα­σπι­σθεῖ τή ζω­ή τους. Ὁ μι­σθω­τός ὅ­μως ἐρ­γά­της, πού δέν εἶ­ναι ποι­μέ­νας καί δέν εἶ­ναι δι­κά του τά πρό­βα­τα, βλέ­πει τό λύ­κο νά ἔρ­χε­ται, κι ἐ­πει­δή δέν ἔ­χει οὔ­τε στορ­γή γιά τά πρό­βα­τα οὔ­τε αὐ­τα­πάρ­νη­ση, ἀ­φή­νει ἀ­νυ­πε­ρά­σπι­στα τά πρό­βα­τα καί φεύ­γει γιά νά μήν ἐκ­θέ­σει στόν πα­ρα­μι­κρό κίν­δυ­νο τή ζω­ή του. Καί τό­τε ὁ λύ­κος ἐ­λεύ­θε­ρα ἁρ­πά­ζει καί δι­α­σκορ­πί­ζει τά πρό­βα­τα. Τέ­τοι­οι μι­σθω­τοί ἐρ­γά­τες εἶ­στε κι ἐ­σεῖς, οἱ ση­με­ρι­νοί λει­τουρ­γοί τοῦ ἱ­ε­ροῦ καί οἱ νο­μο­δι­δά­σκα­λοι, πού ἔ­χε­τε προ­σκολ­λη­θεῖ στό ποί­μνιο τοῦ Θε­οῦ μό­νο γιά πρό­σκαι­ρα ὀ­φέ­λη. Αὐ­τό τό ποί­μνιο τό ἐ­πι­βου­λεύ­ε­ται σάν λύ­κος ὁ δι­ά­βο­λος, ἀλ­λά καί ὅ­λοι ὅ­σοι γί­νον­ται ὄρ­γα­νά του. Μή σᾶς φαί­νε­ται λοι­πόν πα­ρά­ξε­νο ὅ­τι ὁ μι­σθω­τός ἐρ­γά­της, ὅ­ταν δεῖ τόν λύ­κο νά ὁρ­μᾶ πά­νω στό ποί­μνιο, φεύ­γει. Φεύ­γει, δι­ό­τι εἶ­ναι ἐρ­γά­της μέ μι­σθό, κι ἐ­πει­δή δέν εἶ­ναι δι­κά του τά πρό­βα­τα, δέν τά πο­νᾶ. Αὐ­τός ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται κυ­ρί­ως νά πά­ρει τό μι­σθό του καί δέν δι­α­κιν­δυ­νεύ­ει πο­τέ τή ζω­ή του, ὅ­πως ἐ­κεῖ­νος πού πο­νᾶ κι αἰ­σθά­νε­ται στορ­γή γιά τά πρό­βα­τα. Ἐ­γώ εἶ­μαι ὁ κα­λός καί στορ­γι­κός ποι­μέ­νας, πού ἐν­δι­α­φέ­ρο­μαι γιά τά πρό­βα­τα. Κι ἐ­πει­δή ἔ­χω τό ἐν­δι­α­φέ­ρον αὐ­τό, γνω­ρί­ζω κα­λά τά δι­κά μου πρό­βα­τα, ἀλ­λά καί τά δι­κά μου πρό­βα­τα μέ γνω­ρί­ζουν. Ἔ­χω μιά τέ­τοι­α γνω­ρι­μί­α μέ τά πρό­βα­τά μου ἐ­πει­δή συν­δέ­ο­μαι μ’ αὐ­τά μέ οἰ­κει­ό­τη­τα ἀ­γά­πης καί μέ δε­σμούς στορ­γῆς. Ὅ­πως μέ γνω­ρί­ζει ὁ Πα­τέ­ρας μου ὡς φυ­σι­κό Υἱ­ό του καί μέ ἀ­γα­πᾶ, κι ἐ­γώ γνω­ρί­ζω τόν Πα­τέ­ρα μου καί τόν ἀ­γα­πῶ, ἔ­τσι γνω­ρί­ζω καί τά πρό­βα­τά μου καί ἀ­να­γνω­ρί­ζο­μαι ἀ­π’ αὐ­τά. Δι­ό­τι μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­σή μου συν­δέ­θη­κα στε­νά καί φυ­σι­κά μ’ αὐ­τά. Καί ἐ­ξαι­τί­ας τῆς οἰ­κει­ό­τη­τος αὐ­τῆς προ­σφέ­ρω καί θυ­σιά­ζω τή ζω­ή μου γιά χά­ρη τῶν προ­βά­των. Ἔ­χω ὅ­μως κι ἄλ­λα πρό­βα­τα, πού δέν προ­έρ­χον­ται ἀ­πό τή μάν­δρα αὐ­τή τῆς ἰ­ου­δα­ϊ­κῆς συ­να­γω­γῆς, ἀλ­λά εἶ­ναι δι­α­σκορ­πι­σμέ­να ἀ­νά­με­σα στόν εἰ­δω­λο­λα­τρι­κό κό­σμο. Πρέ­πει κι ἐ­κεῖ­να νά τά ὁ­δη­γή­σω καί νά τά ἑ­νώ­σω μέ τά ἄλ­λα. Κι ὅ­ταν ἐ­γώ θά τά κα­λέ­σω γιά νά τά συ­να­θροί­σω, ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἐ­κεῖ­να θά ἀ­κού­σουν τή φω­νή μου. Κι ἔ­τσι, καί ἀ­πό αὐ­τά τά πρό­βα­τα καί ἀ­πό τά ἄλ­λα θά γί­νει μί­α ποί­μνη, ἡ χρι­στι­α­νι­κή Ἐκ­κλη­σί­α, κι ἕ­νας ποι­μέ­νας, ὁ Χρι­στός

.