ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(10 ΜΑΪΟΥ 2020)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐ­γέ­νε­το Πέτρον δι­ερ­χό­με­νον δι­ὰ πάν­των κα­τελ­θεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁ­γί­ους τοὺς κα­τοι­κοῦν­τας Λύδδαν. εὗ­ρε δὲ ἐ­κεῖ ἄν­θρω­πόν τι­να Αἰ­νέ­αν ὀ­νό­μα­τι, ἐξ ἐ­τῶν ὀ­κτὼ κα­τα­κε­ί­με­νον ἐ­πὶ κρα­βάτ­τῳ, ὃς ἦν πα­ρα­λε­λυ­μέ­νος. καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Πέτρος· Αἰ­νέ­α, ἰ­ᾶ­ταί σε Ἰ­η­σοῦς ὁ Χρι­στός· ἀ­νά­στη­θι καὶ στρῶ­σον σε­αυ­τῷ. καὶ εὐ­θέ­ως ἀ­νέ­στη. καὶ εἶ­δον αὐ­τὸν πάν­τες οἱ κα­τοι­κοῦν­τες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵ­τι­νες ἐ­πέ­στρε­ψαν ἐ­πὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μα­θή­τρι­α ὀ­νό­μα­τι Τα­βι­θά, ἣ δι­ερ­μη­νευ­ο­μέ­νη λέ­γε­ται Δορ­κάς· αὕ­τη ἦν πλή­ρης ἀ­γα­θῶν ἔρ­γων καὶ ἐ­λε­η­μο­συ­νῶν ὧν ἐ­πο­ί­ει. ἐ­γέ­νε­το δὲ ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κε­ί­ναις ἀ­σθε­νή­σα­σαν αὐ­τὴν ἀ­πο­θα­νεῖν· λο­ύ­σαν­τες δὲ αὐ­τὴν ἔ­θη­καν ἐν ὑ­πε­ρώ­ῳ. ἐγ­γὺς δὲ οὔ­σης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μα­θη­ταὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες ὅ­τι Πέτρος ἐ­στὶν ἐν αὐ­τῇ, ἀ­πέ­στει­λαν δύ­ο ἄν­δρας πρὸς αὐ­τὸν πα­ρα­κα­λοῦν­τες μὴ ὀ­κνῆ­σαι δι­ελ­θεῖν ἕ­ως αὐ­τῶν. ἀ­να­στὰς δὲ Πέτρος συ­νῆλ­θεν αὐ­τοῖς· ὃν πα­ρα­γε­νό­με­νον ἀ­νή­γα­γον εἰς τὸ ὑ­πε­ρῷ­ον, καὶ πα­ρέ­στη­σαν αὐ­τῷ πᾶ­σαι αἱ χῆ­ραι κλα­ί­ου­σαι καὶ ἐ­πι­δει­κνύ­με­ναι χι­τῶ­νας καὶ ἱ­μά­τι­α ὅ­σα ἐ­πο­ί­ει με­τ' αὐ­τῶν οὖ­σα ἡ Δορ­κάς. ἐκ­βα­λὼν δὲ ἔ­ξω πάν­τας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γό­να­τα προ­ση­ύ­ξα­το, καὶ ἐ­πι­στρέ­ψας πρὸς τὸ σῶ­μα εἶ­πε· Τα­βι­θά, ἀ­νά­στη­θι. ἡ δὲ ἤ­νοι­ξε τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐ­τῆς, καὶ ἰ­δοῦ­σα τὸν Πέτρον ἀ­νε­κά­θι­σε. δοὺς δὲ αὐ­τῇ χεῖ­ρα ἀ­νέ­στη­σεν αὐ­τήν, φω­νή­σας δὲ τοὺς ἁ­γί­ους καὶ τὰς χή­ρας πα­ρέ­στη­σεν αὐ­τὴν ζῶ­σαν. γνω­στὸν δὲ ἐ­γέ­νε­το κα­θ' ὅ­λης τῆς Ἰόππης, καὶ πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν ἐ­πὶ τὸν Κύριον. 

   (Πράξ. Ἀποστ. θ΄ [9] 32 – 42)

ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Αἰ­νέ­α, ἰᾶ­ταί σε Ἰ­η­σοῦς ὁ Χρι­στὸς»

Δύ­ο Θαύ­μα­τα μᾶς πα­ρου­σιά­ζει τὸ ση­με­ρι­νὸ Ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα. Τὸ ἕ­να εἶ­ναι ἡ Θε­ρα­πεί­α τοῦ Αἰ­νέ­α, ποὺ ἦ­ταν πα­ρά­λυ­τος ἐ­πὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη, καὶ τὸ ἄλ­λο ἡ ἀ­νά­στα­ση τῆς Τα­βι­Θᾶ, πι­στῆς χρι­στια­νῆς ἀ­φο­σι­ω­μέ­νης στὰ ἔρ­γα τῆς φι­λαν­θρω­πί­ας. Θαύ­μα­τα πράγ­μα­τι ἐκ­πλη­κτι­κά, τὰ ὁ­ποῖ­α ἐ­πε­τέ­λε­σε ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, ὄ­χι γιὰ νὰ ἐν­τυ­πω­σιά­σει ἢ νὰ κερ­δί­σει τὴ δό­ξα τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ ὁ­δη­γή­σει κι ἄλ­λες ψυ­χὲς στὴ σω­τη­ρί­α. Γι᾿ αὐ­τὸ καί, ὅ­ταν ἐ­πρό­κει­το νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὸν πα­ρά­λυ­το Αἰ­νέ­α, φώ­να­ξε δυ­να­τὰ ὥ­στε νὰ τὸν ἀ­κού­σουν ὅ­λοι: «Αἰ­νέ­α, ἰᾶ­ταί σε Ἰ­η­σοῦς ὁ Χρι­στός»! Πρό­σε­ξε, Αἰ­νέ­α! Ὄ­χι ἐ­γὼ ἀλ­λὰ ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς σὲ γι­α­τρεύ­ει ἀ­πὸ τὴν πα­ρα­λυ­σί­α σου.

Αὐ­τὸς ἀ­κρι­βῶς ὁ λό­γος τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πέ­τρου μᾶς δί­νει τὴν ἀ­φορ­μὴ νὰ ὑ­πο­γραμ­μί­σου­με ὅ­τι ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι Αὐ­τὸς ποὺ ἐ­νερ­γεῖ τὰ θαύ­μα­τα στὴ ζω­ὴ τῶν Ἁ­γί­ων ἀλ­λὰ καὶ τε­λε­σι­ουρ­γεῖ τὰ ἱ­ε­ρὰ Μυ­στή­ρια μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α.

1. Τὰ θαύ­μα­τα τῶν Ἁ­γί­ων

Εἶ­ναι πράγ­μα­τι ἀ­ξι­ο­ση­μεί­ω­το τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος δὲν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ πα­ρα­λύ­του, ἀλ­λὰ φρον­τί­ζει πα­ράλ­λη­λα, ὥ­στε νὰ γί­νει ἀ­μέ­σως φα­νε­ρὸ ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ πραγ­μα­τι­κὸς αὐ­τουρ­γὸς τῆς θε­ρα­πεί­ας, δη­λα­δὴ ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός.

Καὶ σὲ ἄλ­λη πα­ρό­μοι­α πε­ρί­πτω­ση ὁ ἴ­διος φλο­γε­ρὸς Ἀ­πό­στο­λος, ὅ­ταν τοῦ ζή­τη­σαν νὰ δώ­σει ἐ­ξη­γή­σεις ἐ­νώ­πιον τοῦ Ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ Συ­νε­δρί­ου γιὰ τὴ θε­ρα­πεί­α ἑ­νὸς ἐκ γε­νε­τῆς χω­λοῦ, δὲν δί­στα­σε νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει αὐ­τὴ τὴν ἀ­λή­θεια: Ἂς γνω­ρί­ζε­τε κι ἐ­σεῖς κι ὅ­λος ὁ λα­ός, τοὺς εἶ­πε, ὅ­τι «ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τι Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ τοῦ Να­ζω­ραί­ου», δη­λα­δὴ μὲ τὴν ἐ­πί­κλη­ση τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ἀ­νά­πη­ρος αὐ­τὸς ἄν­θρω­πος ἔ­γι­νε κα­λὰ καὶ στέ­κε­ται τώ­ρα μπρο­στά σας ὑ­γι­ής... Καὶ νὰ εἶ­στε βέ­βαι­οι, συ­νέ­χι­σε, ὅ­τι «οὐκ ἔ­στιν ἐν ἄλ­λῳ οὐ­δε­νὶ ἡ σω­τη­ρί­α»· μὲ κα­νέ­ναν ἄλ­λον δὲν μπο­ρεῖ­τε νὰ ἐ­πι­τύ­χε­τε τὴ σω­τη­ρί­α σας πα­ρὰ μό­νο μὲ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ (Πράξ. δ'[4] 10-12).

Ἡ ἄ­με­ση ἐ­ξάρ­τη­ση τῶν Ἁ­γί­ων ἀ­πὸ τὴ δύ­να­μη τοῦ Κυ­ρί­ου φαί­νε­ται ξε­κά­θα­ρα καὶ ἀ­πὸ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι προ­σεύ­χον­ται θερ­μὰ καὶ ἐ­πι­κα­λοῦν­ται μὲ πί­στη τὴν βο­ή­θεια τοῦ παν­το­δύ­να­μου Θε­οῦ προ­τοῦ πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν κά­ποι­ο θαῦ­μα. Αὐ­τὴ εἶ­ναι καὶ ἡ βα­σι­κὴ δι­α­φο­ρὰ τῶν θαυ­μά­των τῶν Ἁ­γί­ων ἀ­πὸ τὰ θαύ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἔ­τσι βλέ­που­με ὅ­τι ὁ προ­φή­της Ἠ­λί­ας πρῶ­τα προ­σευ­χή­θη­κε θερ­μὰ κι ὕ­στε­ρα ἀ­νέ­στη­σε τὸν υἱ­ὸ τῆς χή­ρας τῶν Σα­ρε­πτῶν. Τὸ ἴ­διο καὶ ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, ὅ­πως μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ τὸ ση­με­ρι­νὸ Ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα, γο­νά­τι­σε καὶ προ­σευ­χή­θη­κε κι ὕ­στε­ρα ἀ­νέ­στη­σε τὴν Τα­βι­θά. Ἀν­τί­θε­τα ὁ Κύ­ριος εἶ­πε ἁ­πλῶς ἕ­να λό­γο στὸν υἱ­ὸ τῆς χή­ρας της Να­ϊν: «Νε­α­νί­σκε, σοὶ λέ­γω, ἐ­γέρ­θη­τι» (Λουκ. ζ'[7] 14)· στὴν κό­ρη τοῦ Ἰ­α­εί­ρου: «Τὸ κο­ρά­σιον, σοὶ λέ­γω, ἔ­γει­ρε» (Μάρκ. ε΄[5] 41)· καὶ στὸν Λά­ζα­ρο: «Λά­ζα­ρε, δεῦ­ρο ἔ­ξω» (Ἰ­ω. ι­α΄[11] 43)· καὶ τὰ θαύ­μα­τα ἔ­γι­ναν ἀ­μέ­σως! Οἱ νε­κροὶ ἐ­πα­νῆλ­θαν στὴ ζω­ή, δι­ό­τι Αὐ­τὸς ποὺ τοὺς κά­λε­σε ἦ­ταν ὁ Κύ­ριος της ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του, ὁ παν­το­δύ­να­μος Θε­ός!

2. Ὁ Χρι­στὸς ἀ­ο­ρά­τως πα­ρὼν

Ἡ παν­το­κρα­το­ρι­κὴ δύ­να­μη τοῦ Κυ­ρί­ου ποὺ ἐ­νερ­γεῖ κά­θε θαῦ­μα εἶ­ναι ἡ ἴ­δια ποὺ τε­λε­σι­ουρ­γεῖ καὶ τὰ ἱ­ε­ρὰ Μυ­στή­ρια μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Ὅ­πως γρά­φει καὶ ὁ κα­θη­γη­τὴς Π. Τρεμ­πέ­λας στὴ Δογ­μα­τι­κὴ (τό­μος Γ, σελ. 287), ὁ πραγ­μα­τι­κὸς τε­λε­σι­ουρ­γὸς τῶν Μυ­στη­ρί­ων δὲν εἶ­ναι ὁ ἐ­πί­σκο­πος ἢ ὁ ἱ­ε­ρέ­ας, ἀλ­λὰ «αὐ­τὸς οὗ­τος ὁ ἀ­ο­ρά­τως πα­ρὼν ἐν τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ αὐ­τοῦ καὶ ἐ­νερ­γῶν μέ­γας ἀρ­χι­ε­ρεὺς» Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός.

Ἔ­τσι μπο­ρεῖ μὲν νὰ βλέ­που­με μὲ τοὺς σω­μα­τι­κοὺς ὀ­φθαλ­μούς μας τὸν ἱ­ε­ρέ­α νὰ προ­σφέ­ρει τὴν ἀ­ναί­μα­κτη θυ­σί­α, ἀλ­λὰ στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι «ὁ προ­σφέ­ρων» καὶ συγ­χρό­νως «ὁ προ­σφε­ρό­με­νος». Ὅ­πως λέ­γει πο­λὺ ἐκ­φρα­στι­κὰ ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος, «Πα­τὴρ καὶ Υἱ­ός ­και ἅ­γιον Πνεῦ­μα πάν­τα οἰ­κο­νο­μεῖ· ὁ δὲ ἱ­ε­ρεὺς τὴν ἑ­αυ­τοῦ δα­νεί­ζει γλῶτ­ταν, καὶ τὴν ἑ­αυ­τοῦ πα­ρέ­χει χεῖ­ρα»· δη­λα­δὴ τὰ πάν­τα γί­νον­ται ἀ­πὸ τὸν Πα­τέ­ρα, τὸν Υἱ­ὸ καὶ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα. Ὁ ἱ­ε­ρέ­ας ἁ­πλῶς δα­νεί­ζει τὴ γλώσ­σα του καὶ δι­α­θέ­τει τὸ χέ­ρι του (ΕΠΕ 14, 716).

Συ­νε­πῶς κά­θε φο­ρὰ ποὺ προ­σερ­χό­μα­στε στὰ ἱ­ε­ρὰ Μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἂς στε­κό­μα­στε μὲ ἱ­ε­ρὸ δέ­ος καὶ συ­ναί­σθη­ση ὅ­τι ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι ἐ­νώ­πιόν μας καὶ τε­λεῖ τὰ ἅ­για Μυ­στή­ρια. Αὐ­τὸς μας συγ­χω­ρεῖ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες στὸ Μυ­στή­ριο τῆς ἱ­ε­ρᾶς Ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως, Αὐ­τὸς μᾶς με­τα­δί­δει τὸ Σῶ­μα καὶ τὸ Αἷ­μα του ὅ­ταν κοι­νω­νοῦ­με, Αὐ­τὸς εὐ­λο­γεῖ τὸν γά­μο, τε­λεῖ τὴ βά­πτι­ση, χει­ρο­το­νεῖ τοὺς κλη­ρι­κούς, πα­ρέ­χει τὴν Ἴ­α­ση στοὺς ἀ­σθε­νεῖς μὲ τὸ ἅ­γιο Εὐ­χέ­λαι­ο. Ὅ­πως λέ­γει πά­λι ὁ χρυ­σορ­ρή­μων Πα­τήρ, «τὸ πᾶν ὁ Θε­ὸς ἐρ­γά­ζε­ται».

Ἡ ζω­ὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας εἶ­ναι γε­μά­τη ἀ­πὸ θαύ­μα­τα. Ἀ­κοῦ­με, δι­α­βά­ζου­με ἢ ἔ­χου­με καὶ προ­σω­πι­κὴ πεί­ρα ἀ­πὸ θαυ­μα­στὲς ἐ­πεμ­βά­σεις τῆς Πα­να­γί­ας, τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων καὶ πολ­λῶν ἀ­κό­μη Ἁ­γί­ων, ὅ­πως, γιὰ πα­ρά­δειγ­μα, τοῦ νε­ο­φα­νοῦς ἁ­γί­ου με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Ἐ­φραὶμ τοῦ θαυ­μα­τουρ­γοῦ, ποὺ πρὶν λί­γες μέ­ρες ἑ­ορ­τά­σα­με. Ὅ­πως ὅ­μως ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, ἔ­τσι καὶ ὅ­λοι οἱ Ἅ­γιοί μας φω­νά­ζουν: Πρό­σε­χε! Ὁ Χρι­στὸς ἐ­πι­τε­λεῖ τὸ θαῦ­μα! Ἐ­κεῖ­νος ἐ­νερ­γεῖ διὰ τῶν Ἁ­γί­ων του καὶ τῶν λει­τουρ­γῶν του καὶ σοῦ χα­ρί­ζει ἴα­ση ψυ­χῆς καὶ σώ­μα­τος, δύ­να­μη, χά­ρη καὶ ἁ­για­σμό. Ἐ­κεῖ­νον λοι­πὸν ἂς ἀ­να­γνω­ρί­ζου­με ὡς κύ­ριο Εὐ­ερ­γέ­τη μας καὶ ἂς Τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­με πι­στὰ τη­ρών­τας τὶς ἅ­γι­ες ἐν­το­λές του, γιὰ νὰ βροῦ­με κον­τά του τὴ λύ­τρω­ση καὶ τὴ σω­τη­ρί­α μας.

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

            Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. ἔ­στι δὲ ἐν τοῖς Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­πὶ τῇ προ­βα­τι­κῇ κο­λυμ­βή­θρα, ἡ ἐ­πι­λε­γο­μέ­νη Ἑ­βρα­ϊ­στὶ Βη­θεσδά, πέν­τε στο­ὰς ἔ­χου­σα. ἐν τα­ύ­ταις κα­τέ­κει­το πλῆ­θος τῶν ἀ­σθε­νο­ύν­των, τυ­φλῶν, χω­λῶν, ξη­ρῶν, ἐκ­δε­χο­μέ­νων τὴν τοῦ ὕ­δα­τος κί­νη­σιν. ἄγ­γε­λος γὰρ κα­τὰ και­ρὸν κα­τέ­βαι­νεν ἐν τῇ κο­λυμ­βή­θρᾳ, καὶ ἐ­τάρασ­σε­ τὸ ὕ­δωρ· ὁ οὖν πρῶ­τος ἐμ­βὰς με­τὰ τὴν τα­ρα­χὴν τοῦ ὕ­δα­τος ὑ­γι­ὴς ἐ­γί­νε­το ᾧ δή­πο­τε κα­τε­ί­χε­το νο­σή­μα­τι. ἦν δέ τις ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ τρι­ά­κον­τα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη ἔ­χων ἐν τῇ ἀ­σθε­νε­ί­ᾳ αὐ­τοῦ. τοῦ­τον ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς κα­τα­κε­ί­με­νον, καὶ γνοὺς ὅ­τι πο­λὺν ἤ­δη χρό­νον ἔ­χει, λέ­γει αὐ­τῷ· Θέλεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι; ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῷ ὁ ἀ­σθε­νῶν· Κύριε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἵ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῇ τὸ ὕ­δωρ, βά­λῃ με εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρ­χο­μαι ἐγώ ἄλ­λος πρὸ ἐ­μοῦ κα­τα­βα­ί­νει. λέ­γει αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἔ­γει­ρε, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­γέ­νε­το ὑ­γι­ὴς ὁ ἄν­θρω­πος, καὶ ἦ­ρε τὸν κρά­βατ­τον αὐ­τοῦ καὶ πε­ρι­ε­πά­τει. ἦν δὲ σάβ­βα­τον ἐν ἐ­κε­ί­νῃ τῇ ἡ­μέ­ρᾳ. ἔ­λε­γον οὖν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι τῷ τε­θε­ρα­πευ­μέ­νῳ· Σάββατόν ἐ­στιν· οὐκ ἔ­ξε­στί σοι ἆ­ραι τὸν κρά­βατ­τον. ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· Ὁ ποι­ή­σας με ὑ­γι­ῆ, ἐ­κεῖ­νός μοι εἶ­πεν· ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. ἠ­ρώ­τη­σαν οὖν αὐ­τόν· Τίς ἐ­στιν ὁ ἄν­θρω­πος ὁ εἰ­πών σοι, ἆ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει; ὁ δὲ ἰ­α­θεὶς οὐκ ᾔ­δει τίς ἐ­στιν· ὁ γὰρ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξέ­νευ­σεν ὄ­χλου ὄν­τος ἐν τῷ τό­πῳ. με­τὰ ταῦ­τα εὑ­ρί­σκει αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐν τῷ ἱ­ε­ρῷ καὶ εἶ­πεν αὐ τῷ· Ἴ­δε ὑ­γι­ὴς γέ­γο­νας· μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε, ἵ­να μὴ χεῖ­ρόν σοί τι γέ­νη­ται. ἀ­πῆλ­θεν ὁ ἄν­θρω­πος καὶ ἀ­νήγ­γει­λε τοῖς Ἰ­ου­δα­ί­οις ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ ποι­ή­σας αὐ­τὸν ὑ­γι­ῆ. 

 (Ἰωάν. ε΄[5] 1 – 15)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ὕ­στε­ρα ἀπ’ αὐ­τὰ ἦ­ταν ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, πι­θα­νό­τα­τα ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν Που­ρίμ, πού ἔ­πε­φτε πε­ρί­που ἕ­να μή­να πρὶν τὸ Πά­σχα. Κα­τὰ τὴν ἑ­ορ­τὴ αὐ­τὴ ἀ­νέ­βη­κε ὁ Ἰησοῦς στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Ἐκεῖ, στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, κον­τὰ στὴν προ­βα­τι­κὴ πύ­λη τοῦ τεί­χους τῆς πό­λε­ως ὑ­πάρ­χει κά­ποι­α λί­μνη στὴν ὁποία κο­λυμ­ποῦ­σαν, καὶ ἡ ὁ­ποί­α στὴν ἑ­βρα­ϊ­κὴ γλώσ­σα ὀ­νο­μα­ζό­ταν Βη­θεσ­δά. Ἡ κο­λυμ­βή­θρα αὐ­τὴ εἶ­χε τριγύ­ρω της πέν­τε στο­ές, πέν­τε θο­λω­τὰ ὑ­πό­στε­γα. Σ' αὐ­τὰ τὰ θο­λω­τὰ ὑ­πό­στε­γα βρί­σκον­ταν ξα­πλω­μένοι πά­ρα πολ­λοὶ ἄρ­ρω­στοι, τυ­φλοί, κου­τσοί, ἄν­θρω­ποι μὲ κά­ποι­ο μέ­λος πι­α­σμέ­νο καὶ ἀ­ναί­σθη­το ἢ ἀ­τρο­φι­κὸ· κι ὅ­λοι αὐ­τοὶ πε­ρί­με­ναν νὰ κι­νη­θεῖ τὸ νε­ρὸ τῆς κο­λυμβή­θρας. Δι­ό­τι ἀ­πὸ και­ρὸ σὲ και­ρὸ ἕ­νας ἄγ­γε­λος κα­τέ­βαι­νε στὴν κο­λυμ­βή­θρα καὶ ἀ­να­τά­ρα­ζε τὰ νε­ρά της. Καὶ ὅ­ποι­ος ἔμ­παι­νε πρῶ­τος σ' αὐ­τὴ με­τὰ τὴν ἀ­να­τά­ρα­ξη τοῦ νε­ροῦ, γι­νό­ταν ὑ­γι­ής, ὁ­ποι­α­δή­πο­τε κι ἂν ἦ­ταν ἡ ἀρ­ρώ­στια πού εἶ­χε. Ὑ­πῆρ­χε λοι­πὸν ἐκεῖ ἀ­νά­με­σα στὸ πλῆ­θος τῶν ἀρρώ­στων καὶ κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος πού ἦ­ταν ἄρ­ρω­στος τριά­ντα ὀ­κτὼ ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια. Ὅ­ταν τὸν εἶ­δε ὁ Ἰησοῦς νὰ εἶ­ναι ξα­πλω­μέ­νος κά­τω καὶ μὲ τὸ θεῖ­ο Του βλέμ­μα δι­έ­κρι­νε ὅ­τι ἀ­πὸ πο­λὺ και­ρὸ εἶχε αὐ­τὴν τὴν ἀ­σθέ­νεια, τοῦ εἶ­πε: Θέ­λεις νὰ γί­νεις ὑ­γι­ής; Καὶ μὲ τὴν ἐ­ρώ­τη­ση αὐ­τὴ ὁ Κύ­ριος ἔ­δι­νε ἀ­φορ­μὴ στὸν πα­ρά­λυ­το νὰ ζη­τή­σει τὴ βο­ή­θειά Του. Πράγ­μα­τι λοι­πὸν ὁ ἄρ­ρω­στος τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Κύ­ρι­ε, δὲν ἔ­χω ἄν­θρω­πο νὰ μὲ ρί­ξει στὴν κο­λυμ­βή­θρα ἀ­μέ­σως μό­λις ἀ­να­τα­ρα­χθοῦν τὰ νε­ρά της. Κι ἐ­νῶ προ­σπα­θῶ νὰ πλη­σιά­σω ἐγώ μό­νος μου, προ­λα­βαί­νει ἄλ­λος καὶ κα­τε­βαί­νει στὸ νε­ρὸ πρὶν ἀ­πὸ μέ­να. Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: Σή­κω ἐ­πά­νω, πά­ρε τὸ κρε­βά­τι σου στὸν ὦ­μο σου καὶ περ­πάτα. Κι ἀ­μέ­σως ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­γι­νε κα­λά, πῆ­ρε τὸ κρε­βά­τι του καὶ περ­πα­τοῦ­σε ἐ­λεύ­θε­ρα.

Ἦ­ταν ὅ­μως Σάβ­βα­το ἡ ἡμέρα πού ἔ­γι­νε αὐ­τό. Ἔ­λε­γαν λοι­πὸν οἱ πρό­κρι­τοι Ἰ­ου­δαῖ­οι στὸν θε­ρα­πευ­μέ­νο: Σή­με­ρα εἶ­ναι Σάβ­βα­το. Δὲν ἐ­πι­τρέ­πε­ται νὰ ση­κώ­νεις καὶ νὰ με­τα­φέ­ρεις τὸ κρε­βά­τι σου. Αὐ­τὸς ὅ­μως τοὺς ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἐ­κεῖ­νος πού μὲ ἔ­κα­νε κα­λὰ μὲ θαῦμα καὶ θε­ϊ­κὴ δύ­να­μη, αὐ­τὸς μοῦ εἶ­πε, πά­ρε τὸ κρε­βά­τι σου καὶ περπάτα. Με­τὰ λοι­πὸν ἀ­πὸ τὴν ἀ­πάν­τη­ση αὐ­τὴ τὸν ρώ­τη­σαν ἐ­κεῖ­νοι: Ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς πού σοῦ εἶπε πά­ρε τὸ κρε­βά­τι σου καὶ περπάτα; Ὁ θε­ρα­πευ­μέ­νος ὅ­μως πα­ρά­λυ­τος δὲν ἤ­ξε­ρε ποι­ὸς εἶ­ναι· δι­ό­τι ὁ Ἰησοῦς εἶ­χε φύ­γει ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τος καί εἶχε ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ. Καὶ ἦ­ταν εὔ­κο­λο νὰ ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ, δι­ό­τι ὑπῆρ­χε πο­λὺς λα­ὸς στὸν τό­πο πού ἔ­γι­νε τὸ θαῦ­μα. Ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ ἀρ­κε­τὸ και­ρὸ τὸν βρῆ­κε ὁ Ἰησοῦς στό ἱ­ε­ρὸ καὶ τοῦ εἶ­πε: Βλέ­πεις, τώ­ρα ἔ­χεις γί­νει ὑ­γι­ής. Πρόσεξε λοι­πὸν ἀ­πὸ δῶ καὶ πέ­ρα νὰ μὴν ἁ­μαρ­τά­νεις πιά γιὰ νὰ μὴ πά­θεις τί­πο­τε χει­ρό­τε­ρο ἀ­πὸ τὴν ἀσθένεια πού εἶ­χες, καὶ ἡ ὁ­ποί­α σοῦ συ­νέ­βη ἀ­πὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Πρό­σε­ξε μὴν πά­θεις χει­ρό­τε­ρη συμ­φο­ρὰ στὸ σῶμα σου, καὶ χά­σεις μα­ζὶ μὲ τὴν ὑ­γεί­α τοῦ σώματός σου καὶ τὴν ψυ­χή σου. Ἔ­φυ­γε τό­τε ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πὸ τὸ ἱ­ε­ρὸ καί, ἀφοῦ συνάν­τη­σε τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους, τοὺς ἀ­νήγ­γει­λε ὅ­τι ὁ Ἰησοῦς ἦ­ταν αὐ­τὸς πού τὸν γι­ά­τρε­ψε.