ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, ἲ­δε­τε πη­λί­κοις ὑ­μῖν γράμ­μα­σιν ἔ­γρα­ψα τῇ ἐ­μῇ χει­ρί.  ὅ­σοι θέ­λου­σιν εὐ­προ­σω­πῆ­σαι ἐν σαρκί, οὗ­τοι ἀ­ναγ­κά­ζου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, μό­νον ἵ­να μὴ τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Χρι­στοῦ δι­ώ­κων­ται. οὐ­δὲ γὰρ οἱ πε­ρι­τε­τμη­μέ­νοι αὐ­τοὶ νό­μον φυ­λάσ­σου­σιν, ἀλ­λὰ θέ­λου­σιν ὑ­μᾶς πε­ρι­τέ­μνε­σθαι, ἵ­να ἐν τῇ ὑ­με­τέ­ρᾳ σαρ­κὶ καυ­χή­σων­ται. Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γέ­νοι­το καυ­χᾶ­σθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, δι' οὗ ἐ­μοὶ κό­σμος ἐ­στα­ύ­ρω­ται κἀ­γὼ τῷ κό­σμῳ. ἐν γὰρ Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ οὔ­τε πε­ρι­το­μή τι ἰ­σχύ­ει οὔ­τε ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λὰ και­νὴ κτί­σις. καὶ ὅ­σοι τῷ κα­νό­νι το­ύ­τῳ στοι­χή­σου­σιν, εἰ­ρή­νη ἐ­π' αὐ­τοὺς καὶ ἔ­λε­ος, καὶ ἐ­πὶ τὸν Ἰσ­ρα­ὴλ τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λοι­ποῦ κό­πους μοι μη­δεὶς πα­ρε­χέ­τω· ἐ­γὼ γὰρ τὰ στίγ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τί μου βα­στά­ζω. Ἡ χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ με­τὰ τοῦ πνε­ύ­μα­τος ὑ­μῶν, ἀ­δελ­φοί· ἀ­μήν.

                    (Γαλ. στ΄[6] 11 – 18)

 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΥΧΗΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ

1. ΚΑΥΧΗΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ

Δέστε μὲ πό­σο με­γά­λα γράμ­μα­τα σᾶς ἔ­γρα­ψα μὲ τὸ ἴ­διο μου τὸ χέ­ρι, λέ­γει στοὺς Γα­λά­τας ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. ῞Ο­σοι θέ­λουν νὰ ἀ­ρέ­σουν σὲ ἀν­θρώ­πους γιὰ πράγ­μα­τα ποὺ ἀ­να­φέ­ρον­ται στὴ σάρ­κα, αὐ­τοὶ σᾶς πα­ρα­κι­νοῦν καὶ σᾶς πα­ρα­πε­ί­θουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε, μό­νο καὶ μό­νο γιὰ νὰ μὴν κα­τα­δι­ώ­κον­ται ἀ­πὸ τοὺς ᾿Ι­ου­δα­ί­ους γιὰ τὸ κή­ρυγ­μα τοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Χρι­στοῦ. Οὔ­τε ὅ­μως κι αὐ­τοὶ ποὺ ἔ­χουν πε­ρι­τμη­θεῖ, τη­ροῦν τὶς τε­λε­τουρ­γι­κὲς δι­α­τά­ξεις τοῦ νό­μου, τὶς κα­θάρ­σεις δη­λα­δὴ καὶ τὶς ζω­ο­θυ­σί­ες. Ἀλ­λὰ θέ­λουν νὰ πε­ρι­τέ­μνε­σθε, γιὰ νὰ καυ­χη­θοῦν ὅ­τι σᾶς ἔ­πει­σαν νὰ δε­χθεῖ­τε τὴν πε­ρι­το­μή.

Ἐ­γὼ ὅ­μως δὲν κι­νοῦ­μαι ἀ­πὸ τέ­τοι­α ἁ­μαρ­τω­λὰ ἐ­λα­τή­ρια. «Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γέ­νοι­το καυ­χᾶ­σθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυ­ρῷ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ». Πο­τὲ νὰ μὴν συμ­βεῖ νὰ καυ­χη­θῶ γιὰ κά­τι ἄλ­λο πα­ρὰ γιὰ τὸ ὅ­τι γιὰ μέ­να ὁ  Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς ἔ­λα­βε δο­ύ­λου μορ­φὴν καὶ σταυ­ρώ­θη­κε γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α μου. Μόνο κα­ύ­χη­μά μου εἶ­ναι ὁ σταυ­ρι­κὸς θά­να­τος τοῦ  Κυ­ρί­ου. «Δι᾿ οὗ ἐ­μοὶ κό­σμος ἐ­στα­ύ­ρω­ται κἀ­γὼ τῷ κό­σμῳ»· μὲ τὴν πί­στη στὸν θά­να­το αὐ­τὸ ἔ­χει νε­κρω­θεῖ καὶ ἔ­χει χά­σει τὴ δύ­να­μή του γιὰ μέ­να ὁ κό­σμος. Ἀλ­λὰ καὶ ἐ­γὼ ἔ­χω νε­κρω­θεῖ γι᾿ αὐ­τόν.

Δι­ό­τι μὲ τὴν ἕ­νω­ση καὶ κοι­νω­νί­α μὲ τὸν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, δὲν ἔ­χει καμ­μί­α ἀ­ξί­α οὔ­τε ἡ πε­ρι­το­μὴ οὔ­τε ἡ ἀ­κρο­βυ­στί­α, ἀλ­λὰ ἰ­σχύ­ει νέ­α κτί­ση καὶ δη­μουρ­γί­α, δη­λα­δὴ ἀ­να­γέν­νη­ση, ποὺ δί­νε­ται σὲ κά­θε πι­στὸ μὲ τὴ δύ­να­μη τῆς λυ­τρω­τι­κῆς θυ­σί­ας τοῦ Σταυ­ροῦ. Καὶ σ᾿ ἐ­κε­ί­νους ποὺ θὰ ἀ­κο­λου­θή­σουν τὴ δι­δα­σκα­λί­α αὐ­τὴ γιὰ τὴ νέ­α κτί­ση, καὶ θὰ τὴν ἔ­χουν ὡς ὑ­πό­δειγ­μα γιὰ νὰ συμ­μορ­φώ­νουν ἀν­τί­στοι­χα τὴ ζωή τους, ἂς εἶ­ναι ἐ­πά­νω τους εἰ­ρή­νη καὶ ἔ­λε­ος, καὶ στὸν νέ­ο ᾿Ισ­ρα­ήλ, τὸν λα­ὸ τοῦ Θε­οῦ.

Πα­ρά­δο­ξο πραγ­μα­τι­κὰ τὸ πε­ρὶ Σταυ­ροῦ κή­ρυγ­μα τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πα­ύ­λου. Τὸ μο­να­δι­κό του κα­ύ­χη­μα, λέ­ει, εἶ­ναι ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Χρι­στοῦ. Πα­ρά­δο­ξο γιὰ τοὺς Χρι­στια­νοὺς ἐ­κε­ί­νης τῆς ἐ­πο­χῆς, πο­λὺ δὲ πε­ρισ­σό­τε­ρο γιὰ τοὺς πι­στοὺς τῆς ἐ­πο­χῆς μας. Δι­ό­τι ὅ­πως καὶ τό­τε, ἔ­τσι καὶ σή­με­ρα, καὶ πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο σή­με­ρα, ζοῦ­με σ᾿ ἕ­ναν κό­σμο  στὸν ὁ­ποῖ­ο κυ­ρια­ρχεῖ τὸ ἀν­τι­σταυ­ρι­κὸ πνεῦ­μα· ἕ­ναν κό­σμο ποὺ ἀρ­γο­πε­θα­ί­νει μέ­σα στὴ φι­λαυ­τί­α καὶ κα­λο­ζω­ΐ­α. Πολ­λοὶ ἄν­θρω­ποι δὲν θέ­λουν νὰ ἔ­χουν καμ­μί­α σχέ­ση μὲ τὸ πνεῦ­μα τῆς αὐ­τα­παρ­νή­σε­ως καὶ τῆς θυ­σί­ας. Ἀρ­νοῦν­ται τὸν Σταυ­ρό, καὶ γι᾿ αὐ­τὸ καὶ τα­ράσ­σον­ται καὶ ἀ­πο­γο­η­τε­ύ­ον­ται σὲ κά­θε δυ­σκο­λί­α.

Ἀρ­κε­τοὶ Χρι­στια­νοὶ ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νοι ἀ­πὸ αὐ­τὸ τὸ κλῖ­μα προ­σπα­θοῦν ἀ­κό­μη καὶ τὸν δρό­μο πρὸς τὴ βα­σι­λε­ί­α τοῦ Θε­οῦ νὰ τὸν κά­νουν ἄ­νε­το. Ὁ Σταυ­ρὸς τοὺς τρο­μά­ζει. Ἡ ἄ­νε­ση τοὺς ἑλ­κύ­ει. Δὲν ἀν­τέ­χουν τὸν πό­νο καὶ τὴν ἄ­σκη­ση. Καὶ νο­μί­ζουν ὅ­τι μπο­ροῦν νὰ βα­δί­σουν τὸν δρό­μο τους χω­ρὶς νὰ ση­κώ­νουν τὸν προ­σω­πι­κό τους σταυ­ρό. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως πη­γα­ί­νει πί­σω ἀ­πὸ τὸν Χρι­στὸ χω­ρὶς σταυ­ρὸ δὲν εἶ­ναι ἄ­ξιος τοῦ Χρι­στοῦ.

Πόσο ἐ­πί­και­ρα λοι­πὸν εἶ­ναι τὰ λό­για τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πα­ύ­λου! Ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Χρι­στοῦ ὄ­χι μό­νο δὲν τρο­μά­ζει τὸν θεῖ­ο ᾿Α­πό­στο­λο, ἀλ­λὰ ἀ­πο­τε­λεῖ καὶ κα­ύ­χη­μά του. Γι᾿ αὐ­τὸν ἔ­χει σταυ­ρω­θεῖ κι ἔ­χει χά­σει τὴ δύ­να­μή του ὁ κό­σμος. Καὶ μᾶς δι­δά­σκει νὰ νε­κρώ­νου­με κι ἐ­μεῖς κά­θε ἐμ­πα­θῆ μας σχέ­ση μὲ τὸν κό­σμο, δη­λα­δὴ μὲ τὴν κο­σμι­κὴ νο­ο­τρο­πί­α, ποὺ δὲν ἀ­νέ­χε­ται τὸ πνεῦ­μα τῆς θυ­σί­ας. Νὰ μι­σή­σου­με ὄ­χι μό­νο τὸ κο­σμι­κὸ πνεῦ­μα ποὺ ὑ­πάρ­χει γύ­ρω μας ἀλ­λὰ πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο αὐ­τὸ ποὺ ὑ­πάρ­χει μέ­σα μας· τὰ πά­θη μας καὶ τὶς ἁ­μαρ­τω­λὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες. Κι ὅ­ταν κα­θα­ρί­ζου­με τὸν ἔ­σω ἄν­θρω­πο, τό­τε σταυ­ρω­νό­μα­στε πραγ­μα­τι­κὰ γιὰ τὸν κό­σμο. Τότε θὰ δοῦ­με πρό­σω­πο Θε­οῦ.

2. ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Στὸ ἑ­ξῆς, γρά­φει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, κα­νεὶς ἂς μὴ μοῦ πα­ρέ­χει κό­πους καὶ ἐ­νο­χλή­σεις, ζη­τῶν­τας ἀ­πο­λο­γί­α ἀ­πὸ μέ­να γιὰ ὅ­σα κά­νω. Δι­ό­τι «ἐ­γὼ τὰ στίγ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου ᾿Ι­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τί μου βα­στά­ζω»· βα­στά­ζω στὸ σῶ­μα μου τὰ ση­μά­δια τῶν πλη­γῶν ποὺ ὑ­πέ­φε­ρα γιὰ τὸν Κύριο ᾿Ι­η­σοῦ. Καὶ οἱ πλη­γὲς αὐ­τὲς εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­λο­γί­α μου. Ἡ Χάρις τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ νὰ ἐ­νι­σχύει καὶ νὰ σᾶς ἐν­δυ­να­μώ­νει, ὥ­στε νὰ δι­α­τη­ρεῖτε πάν­το­τε τὸν ἁ­για­σμὸ ποὺ σᾶς ἔ­δω­σε τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα. Ἀ­μήν.

Το σῶ­μα τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πα­ύ­λου λοι­πὸν ἦ­ταν γε­μᾶ­το ἀ­πὸ τὰ ση­μά­δια τῶν πλη­γῶν ποὺ δέ­χθη­κε γιὰ τὸν Κύριο Ἰ­η­σοῦ. Καὶ στὴ δευ­τέ­ρα πρὸς Κο­ριν­θί­ους Ἐ­πι­στο­λή του ἀ­πα­ριθ­μεῖ με­ρι­κὰ ἀ­πὸ αὐ­τὰ τὰ ση­μά­δια. Πέντε φο­ρὲς μα­στι­γώ­θη­κε, τρεῖς φο­ρὲς χτυ­πή­θη­κε μὲ ρα­βδιά, μιὰ φο­ρὰ λι­θο­βο­λή­θη­κε, τρεῖς φο­ρὲς ναυ­ά­γη­σε, καὶ σὲ μί­α ἀ­πὸ αὐ­τὲς ἔ­μει­νε ἕ­να ἡ­με­ρό­νυ­κτο στὴ θά­λασ­σα πα­λε­ύ­ον­τας μὲ τὰ ἄ­γρια κύ­μα­τα.

Βέβαια ἐ­μεῖς τέ­τοι­α ση­μά­δια στὸ σῶ­μα μας δὲν ἔ­χου­με. Οὔ­τε ζοῦ­με σὲ ἐ­πο­χὴ δι­ωγ­μῶν, ὥ­στε νὰ ἀ­ξι­ω­θοῦ­με τέ­τοι­ας με­γά­λης τι­μῆς. Ὅ­μως κα­θη­με­ρι­νὰ κι ἐ­μεῖς κα­λο­ύ­μα­στε νὰ ἀ­πο­κτή­σου­με ἄλ­λα, πνευ­μα­τι­κὰ ση­μά­δια θυ­σί­ας καὶ σταυ­ροῦ. Ποι­ὰ εἶ­ναι αὐ­τά;… Νὰ μά­θου­με νὰ ὑ­πο­μέ­νου­με τὶς δο­κι­μα­σί­ες ποὺ ἐ­πι­τρέ­πει ὁ Θε­ὸς στὴ ζωή μας· τὶς ὀ­δυ­νη­ρὲς καὶ ἀ­νί­α­τες ἀ­σθέ­νει­ες, τὸν θά­να­το προ­σφι­λῶν μας προ­σώ­πων, τὶς ἀ­δι­κί­ες, τὶς ἀ­χα­ρι­στί­ες καὶ πε­ρι­φρο­νή­σεις, τὰ οἰ­κο­νο­μι­κά, οἰ­κο­γε­νεια­κὰ καὶ ἄλ­λα προ­βλή­μα­τα. Μὰ ὅ­λα αὐ­τὰ εἶ­ναι ση­μά­δια γιὰ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ; Ναί, εἶ­ναι ὅ­ταν μά­θου­με νὰ τὰ ἀν­τι­με­τω­πί­ζου­με ὑ­πο­μο­νε­τι­κὰ καὶ δο­ξο­λο­γη­τι­κά, χω­ρὶς νὰ ἀ­γα­να­κτοῦ­με καὶ νὰ χά­νου­με τὴν πί­στη μας· ὅ­ταν τὰ δε­χό­μα­στε ὅ­λα αὐ­τὰ ὄ­χι ἀ­ναγ­κα­στι­κὰ καὶ πα­θη­τι­κά, ἐ­πει­δὴ δὲν μπο­ροῦ­με νὰ κά­νου­με δι­α­φο­ρε­τι­κά, ἀλ­λὰ ὡς ἐ­πι­σκέ­ψεις τῆς ἀ­γά­πης τοῦ ἁ­γί­ου Θε­οῦ· ὡς εὐ­και­ρί­ες γιὰ τὴν πνευ­μα­τι­κή μας τε­λε­ί­ω­ση. Καὶ ἡ Χάρις τοῦ Κυ­ρί­ου θὰ εἶ­ναι μα­ζί μας.             

(Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

      ­

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος^. οὐ­δεὶς ἀ­να­βέ­βη­κεν εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ κα­τα­βάς, ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ὁ ὤν ἐν τῷ οὐ­ρα­νῷ. καὶ κα­θὼς Μω­ϋ­σῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄ­φιν ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ, οὕ­τως ὑ­ψω­θῆ­ναι δεῖ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον. Οὕ­τω γὰρ ἠ­γά­πη­σεν ὁ Θε­ὸς τὸν κό­σμον, ὥ­στε τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ τὸν μο­νο­γε­νῆ ἔ­δω­κεν, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀ­πό­λη­ται ἀλ­λ' ἔ­χῃ ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον.  οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵ­να κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἀλ­λ' ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι' αὐ­τοῦ. 

                                        (Ἰ­ω­άν. γ΄[3] 13 – 17)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος στὸν Νι­κό­δη­μο ποὺ τὸν ἐ­πι­σκέ­φτη­κε νύ­χτα, αὐ­τά: κα­νεὶς ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους δέν ἔ­χει ἀ­νε­βεῖ στὸν οὐ­ρα­νὸ γιὰ νὰ μά­θει τὰ ἐ­που­ρὰ­νια καί νά σᾶς τά δι­δά­ξει, πα­ρὰ μό­νο ἐ­κεῖ­νος πού κα­τέ­βη­κε ἀ­π᾿ τὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ ἔ­γι­νε μὲ τὴν ἐ­ναν­θρώ­πη­σή του υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που. Αὐ­τός, ἐ­νῶ τώ­ρα εἶ­ναι στή γῆ, ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νά εἶ­ναι καί στόν οὐ­ρα­νό ὡς Θε­ὸς παν­τα­χοῦ πα­ρών. Ἄ­κου­σε τώ­ρα καὶ μιὰν ἄλ­λη ἄ­γνω­στη καί ψυ­χο­σω­τή­ρια ἀ­λή­θεια, πού θά σοῦ ἀ­πο­κα­λύ­ψω: ὅ­πως κά­πο­τε ὁ Μω­υ­σῆς στὴν ἔ­ρη­μο κρέ­μα­σε ψη­λὰ τό χάλ­κι­νο φί­δι γιὰ νὰ σώ­ζον­ται μ' αὐ­τὸ οἱ Ἰσ­ρα­η­λί­τες ἀ­πό τά θα­να­τη­φό­ρα δαγ­κώ­μα­τα τῶν φι­δι­ῶν, ἔ­τσι σύμ­φω­να μέ τό μυ­στη­ρι­ῶ­δες σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ πρέ­πει νὰ κρε­μα­σθεῖ ψη­λά πά­νω στό σταυ­ρό ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που καί νά προσ­λά­βει ἔ­τσι τό ὁ­μοί­ω­μα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, χω­ρίς ὅ­μως νά ἔ­χει κα­μί­α πραγ­μα­τι­κὴ σχέ­ση μ' αὐ­τή. Καὶ θὰ ὑ­ψω­θεῖ πά­νω στὸ σταυ­ρό, γιὰ νὰ μὴ χα­θεῖ στόν αἰ­ώ­νιο θά­να­το κα­νέ­νας ἀ­π' ὅ­σους πι­στεύ­ουν σ’ αὐ­τόν, ἀλ­λά νὰ ἔ­χει ζω­ὴ αἰ­ώ­νια. Καὶ μὴ σοῦ φαί­νε­ται πα­ρά­δο­ξο ὅ­τι ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πρό­κει­ται νὰ ὑ­ψω­θεῖ πά­νω στὸ σταυ­ρό γιά τή σω­τη­ρί­α σας. Δι­ό­τι τό­σο πο­λύ ἀ­γά­πη­σε ὁ Θε­ός τόν κό­σμο τῶν ἀν­θρώ­πων πού ζοῦ­σε στὴν ἁ­μαρ­τί­α, ὥ­στε πα­ρέ­δω­σε σὲ θά­να­το τὸν μο­νά­κρι­βο Υἱ­ό του, γιὰ νά μή χα­θεῖ σὲ αἰ­ώ­νιο θά­να­το κά­θε ἄν­θρω­πος πού πι­στεύ­ει σ’ αὐ­τόν, ἀλ­λά νά ἔ­χει ζω­ή αἰ­ώ­νια. Δι­ό­τι δὲν ἀ­πέ­στει­λε ὁ Θε­ὸς τὸν Υἱ­ό του στό ἁ­μαρ­τω­λό γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων γιά νά κα­τα­κρί­νει καί νά κα­τα­δι­κά­σει τό γέ­νος αὐ­τό. Ἐ­σεῖς βέ­βαι­α οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι αὐ­τὸ πι­στεύ­ε­τε γιὰ τὸν Μεσ­σί­α, ὅ­τι θὰ σώ­σει μό­νο τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους καί θά κα­τα­κρί­νει ὅ­λα τὰ ὑ­πό­λοι­πα ἔ­θνη. Ὅ­μως ὁ Θε­ός ἀ­πέ­στει­λε τὸν Υἱ­ό του γιὰ νὰ σω­θεῖ ὁ­λό­κλη­ρος ὁ κό­σμος τῶν ἀν­θρώ­πων δι­α­μέ­σου αὐ­τοῦ.