ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

(19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  

Ἀ­δελ­φοί εἰ­δό­τες ὅ­τι οὐ δι­και­οῦ­ται ἄν­θρω­πος ἐξ ἔρ­γων νό­μου ἐ­ὰν μὴ δι­ὰ πί­στε­ως Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, καὶ ἡ­μεῖς εἰς Χρι­στὸν Ἰ­η­σοῦν ἐ­πι­στε­ύ­σα­μεν, ἵ­να δι­και­ω­θῶ­μεν ἐκ πί­στε­ως Χρι­στοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔρ­γων νό­μου, δι­ό­τι οὐ δι­και­ω­θή­σε­ται ἐξ ἔρ­γων νό­μου πᾶ­σα σάρξ. Εἰ δὲ ζη­τοῦν­τες δι­και­ω­θῆ­ναι ἐν Χρι­στῷ εὑ­ρέ­θη­μεν καὶ αὐ­τοὶ ἁ­μαρ­τω­λοί, ἆ­ρα Χρι­στὸς ἁ­μαρ­τί­ας δι­ά­κο­νος; μὴ γέ­νοι­το. εἰ γὰρ ἃ κα­τέ­λυ­σα ταῦ­τα πά­λιν οἰ­κο­δο­μῶ, πα­ρα­βά­την ἐ­μαυ­τὸν συ­νί­στη­μι. ἐ­γὼ γὰρ δι­ὰ νό­μου νό­μῳ ἀ­πέ­θα­νον, ἵ­να Θε­ῷ ζή­σω. Χρι­στῷ συ­νε­στα­ύ­ρω­μαι· ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πί­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­γα­πή­σαν­τός με καὶ πα­ρα­δόν­τος ἑ­αυ­τὸν ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ.                              

        (Γαλ. β΄[2] 16 – 20)

 

ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ: «Χρι­στῷ συ­νε­σταύ­ρω­μαι».

Ὁ Σταυ­ρὸς εἶ­ναι ἀ­κό­μη ὑ­ψω­μέ­νος. Κυ­ρια­κὴ με­τὰ τὴν Ὕ­ψω­ση. Μιὰ εὐ­και­ρί­α νὰ ἐμ­βα­θύ­νου­με στὸ νό­η­μά της. Τὸ νό­η­μα, ποὺ μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὁ μέ­γας Παῦ­λος στὸ Ἀ­πο­στο­λι­κό μας ἀ­νά­γνω­σμα. Μὲ δύ­ο μό­νο λέ­ξεις: «ΧΡΙΣΤῼ ΣΥΝΕΣΤΑΥΡΩΜΑΙ»! Ποὺ ση­μαί­νουν: ἔ­χω σταυ­ρω­θεῖ μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στό! Εἶ­μαι νε­κρός, ἔ­χω πε­θά­νει, μᾶς λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στο­λος. Τί ἐν­νο­εῖ;

Τί εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ θά­να­τος, πῶς πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται, ποι­ὰ εἶ­ναι τὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τά του; Ἂς ἐ­πι­χει­ρή­σου­με σ᾿ αὐ­τὰ τὰ ἐ­ρω­τή­μα­τα μὲ λί­γα λό­για τώ­ρα νὰ ἀ­παν­τή­σου­με.

 

1. Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Ὅ­σο κι ἂν προ­σπα­θή­σου­με νὰ τὰ ἀ­να­πτύ­ξου­με ἁ­πλᾶ, πρέ­πει εὐ­θὺς ἐξ ἀρ­χῆς νὰ το­νί­σου­με πὼς τὰ νο­ή­μα­τα ἐ­δῶ εἶ­ναι δύ­σκο­λα. Ὁ Ἀ­πό­στο­λος λέ­γει ὅ­τι ἔ­χει σταυ­ρω­θεῖ μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στό. Βέ­βαι­α ἐν­νο­εῖ κά­τι βα­θύ­τε­ρο καὶ ὄ­χι σταύ­ρω­ση τοῦ σώ­μα­τός του ἐ­πά­νω σὲ κά­ποι­ον ξύ­λι­νο σταυ­ρό. Τί ἐν­νο­εῖ;

Ὁ Ἀ­πό­στο­λος ὁ­μι­λεῖ γιὰ τὴ ζω­ή του, πρὶν γνω­ρί­σει τὸν Χρι­στό. Καὶ αὐ­τὸ βε­βαι­ώ­νει: ὅ­τι τώ­ρα πιὰ ἡ ζω­ή του αὐ­τή, ποὺ ἦ­ταν μιὰ ζω­ὴ προ­σαρ­μο­σμέ­νη στὸν Νό­μο τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, ἔ­σβη­σε, ἔ­παυ­σε νὰ ὑ­πάρ­χει, εἶ­ναι νε­κρή. Εἶ­ναι σὰν νὰ σταυ­ρώ­θη­κε μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στὸ ὁ­πό­τε ὁ πα­λαι­ὸς Παῦ­λος, ὁ Σα­ούλ, χά­θη­κε γιὰ πάν­τα, ὅ­πως πράγ­μα­τι θὰ χα­νό­ταν, ἂν εἶ­χε ὄν­τως πε­θά­νει σω­μα­τι­κῶς.

Πρό­κει­ται λοι­πὸν γιὰ ἕ­ναν ἄλ­λο θά­να­το. Ὁ Ἀ­πό­στο­λος θέ­λει νὰ πεῖ πὼς ὅ­λα τὰ πα­λαι­ὰ δὲν ὑ­πάρ­χουν πλέ­ον γι᾿ αὐ­τόν. Ἔ­χει δι­α­κό­ψει ὁ­ρι­στι­κὰ τὶς σχέ­σεις του μα­ζί τους, ὅ­πως θὰ συ­νέ­βαι­νε, ἂν εἶ­χε πε­θά­νει. Τώ­ρα, αὐ­τὸ ποὺ θὰ συ­νέ­βαι­νε ἀ­ναγ­κα­στι­κὰ μὲ τὸν θά­να­το, τὸ πραγ­μα­το­ποι­εῖ ὁ Ἀ­πό­στο­λος ἑ­κου­σί­ως πρὸ τοῦ σω­μα­τι­κοῦ θα­νά­του, συμ­με­τέ­χον­τας στὸν σταυ­ρι­κὸ θά­να­το τοῦ Κυ­ρί­ου.

Με­τα­φε­ρό­με­να ὅ­μως στὴ δι­κή μας ζω­ὴ τὰ νο­ή­μα­τα αὐ­τὰ τοῦ θεί­ου Ἀ­πο­στό­λου, τί ση­μαί­νουν;

Ση­μαί­νουν ὅ­τι πρέ­πει καὶ ἐ­μεῖς νὰ σταυ­ρω­θοῦ­με, νὰ γί­νου­με νε­κροὶ ὡς πρὸς τὸν πα­λαι­ὸ ἑ­αυ­τό μας καὶ ὅ­λα τὰ πράγ­μα­τα τοῦ κό­σμου. Συ­νή­θει­ες πα­λαι­ές, φι­λί­ες ἁ­μαρ­τω­λές, ἀ­δυ­να­μί­ες, πά­θη, φι­λη­δο­νί­ες, ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα κο­σμι­κά, στό­χοι ἐ­γω­ι­στι­κοί, ὄ­νει­ρα καὶ ὁ­ρά­μα­τα ἁ­μαρ­τω­λά, ὅ­λα αὐ­τά, ἀφ᾿ ὅ­του βα­θύ­τε­ρα γνω­ρί­σα­με τὸν Χρι­στό, πρέ­πει νὰ σβή­σουν γιὰ μᾶς, ὅ­πως θὰ ἔ­σβη­ναν, ἂν εἴ­χα­με πε­θά­νει.

Πῶς ὅ­μως θὰ φθά­σου­με στὴν κα­τά­στα­ση αὐ­τή;

 

2. ΕΠΙ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Μὲ τὴ σταύ­ρω­σή μας μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στό, λέ­γει ὁ ἅ­γιος Ἀ­πό­στο­λος. Ἡ ὁ­ποί­α μά­λι­στα θὰ μπο­ρού­σα­με νὰ ποῦ­με ὅ­τι συν­τε­λεῖ­ται πρω­τί­στως μὲ τὸ ἅ­γιο Βά­πτι­σμα. Πράγ­μα­τι, ὅ­πως ἑρ­μη­νεύ­ουν οἱ ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες, τὸ Βά­πτι­σμα εἶ­ναι σταυ­ρός. «Ἔ­στι δὲ καὶ τὸ Βά­πτι­σμα σταυ­ρός», λέ­γει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ὁ ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος. Σταυ­ρός, ἐ­πά­νω στὸν ὁ­ποῖ­ο σταυ­ρώ­νε­ται ὁ πα­λαι­ός, ὁ ἁ­μαρ­τω­λὸς ἑ­αυ­τός μας. Σταυ­ρώ­νε­ται καὶ πε­θαί­νει. Ἄλ­λω­στε καὶ ἡ κα­τά­δυ­ση, τὸ βού­τηγ­μά μας μέ­σα στὸ νε­ρό, αὐ­τὸ συμ­βο­λί­ζει: τὸν θά­να­το. Δι­ό­τι εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νὰ ζή­σου­με ἔ­στω καὶ λί­γη ὥ­ρα σκε­πα­σμέ­νοι μὲ τὸ νε­ρό. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στο­λος ὅ­τι «διὰ τοῦ βα­πτί­σμα­τος» «ὁ πα­λαι­ὸς ἡ­μῶν ἄν­θρω­πος συ­νε­σταυ­ρώ­θη» (Ρωμ. Ϛ΄[6] 4, 6), ὁ πα­λαι­ὸς ἑ­αυ­τός μας σταυ­ρώ­θη­κε μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στὸ διὰ τοῦ Βα­πτί­σμα­τός μας.

Ἀλ­λὰ βέ­βαι­α δὲν τε­λει­ώ­νουν ὅ­λα μὲ τὸ Βά­πτι­σμα. Γιὰ νὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ πλή­ρως ἡ συ­σταύ­ρω­σή μας με­τὰ τοῦ Χρι­στοῦ, εἶ­ναι ἀ­πο­λύ­τως ἀ­πα­ραί­τη­τος ὁ με­τὰ τὸ Βά­πτι­σμά μας ἀ­γώ­νας κα­τὰ τῶν πα­θῶν, ἕ­ως ὅ­του μὲ τὴν Χά­ρη τοῦ Θε­οῦ τε­λεί­ως ἀ­παλ­λα­γοῦ­με ἀ­πὸ κά­θε τι ἁ­μαρ­τω­λὸ καὶ ἔ­νο­χο. Αὐ­τὸς ὁ ἀ­γώ­νας εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὰ σταύ­ρω­ση. Δι­ό­τι ἐ­πι­δι­ώ­κου­με νὰ γί­νου­με ὡς πρὸς ὅ­λα αὐ­τὰ σὰν νε­κροί. Ὅ­πως ἕ­νας νε­κρὸς δὲν ἁ­μαρ­τά­νει – δὲν θυ­μώ­νει, δὲν κλέ­βει, δὲν ψεύ­δε­ται, δὲν με­θά­ει, δὲν ὑ­πο­κύ­πτει στὶς ἡ­δο­νὲς τῆς σαρ­κὸς κ.τ.λ. – ἔ­τσι ὀ­φεί­λει νὰ γί­νει καὶ ὁ κα­θέ­νας μας ὡς πρὸς τὴν ἁ­μαρ­τί­α – νε­κρός! Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νος!   

Νὰ μπο­ρεῖ νὰ ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει καὶ αὐ­τός: «ΧΡΙΣΤῼ ΣΥΝΕΣΤΑΥΡΩΜΑΙ»! Ἔ­χω σταυ­ρω­θεῖ μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στό. Εἶ­μαι νε­κρὸς γιὰ τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τὶς ὑ­πο­θέ­σεις αὐ­τοῦ τοῦ κό­σμου. Τώ­ρα πιὰ ἐ­γὼ δὲν ζῶ. Τώ­ρα...

 

3. ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΙ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ

Τώ­ρα; Ἀ­λή­θεια τί γί­νε­ται τώ­ρα μὲ τὸν πι­στὸ Χρι­στια­νό, ποὺ βα­πτί­σθη­κε καὶ ἀ­γω­νί­στη­κε μὲ τὴν Χά­ρη τοῦ Θε­οῦ νὰ νε­κρω­θεῖ ὡς πρὸς τὰ πά­θη καὶ τὴν ἁ­μαρ­τί­α;

Ὁ Ἀ­πό­στο­λος λέ­γει στὴν συ­νέ­χεια κά­τι ποὺ τρέ­μει κα­νεὶς καὶ νὰ τὸ ἀ­να­φέ­ρει. Τὸ βε­βαι­ώ­νει γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του, ἰ­σχύ­ει ὅ­μως καὶ γιὰ τὸν κα­θέ­να, ποὺ ­πέ­τυ­χε αὐ­τὴν τὴ νέ­κρω­ση, γιὰ τὴν ὁ­ποί­α μι­λή­σα­με.

Λοι­πὸν ὁ Ἀ­πό­στο­λος λέ­γει: «Χρι­στῷ συ­νε­σταύ­ρω­μαι, ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός». Ἔ­χω σταυ­ρω­θεῖ μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ τώ­ρα πιὰ δὲν ζῶ ἐ­γώ, ἀλ­λὰ ζεῖ μέ­σα μου ὁ Χρι­στός.

«Ζῇ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός»! Ὁ Παῦ­λος πά­ει πέ­θα­νε, λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στο­λος. Δὲν ζεῖ πιά. Τώ­ρα μέ­σα στὸ σῶ­μα καὶ τὴν ψυ­χὴ τοῦ Παύ­λου ζεῖ ὁ Χρι­στός! Τώ­ρα ὁ Παῦ­λος ἔ­γι­νε κα­τὰ Χά­ρη Χρι­στός!

Ἀλ­λὰ καὶ ὁ πι­στός, ὁ πραγ­μα­τι­κὸς πι­στός, ὁ ἀ­γω­νι­στής, ποὺ πά­λε­ψε σκλη­ρὰ μὲ τὰ πά­θη του καὶ μὲ τὴ Χά­ρη τοῦ Θε­οῦ τὰ ­νί­κη­σε· ὁ πι­στός, ποὺ ζεῖ σ᾿ αὐ­τὸν τὸν κό­σμο σὰν νε­κρός, ποὺ δὲν τὸν μα­γεύ­ουν οἱ ἀ­πο­λαύ­σεις του, δὲν τὸν ξε­γε­λοῦν οἱ δό­ξες καὶ οἱ τι­μές του, ὁ ἁ­γι­α­σμέ­νος πι­στὸς εἶ­ναι καὶ αὐ­τὸς κα­τὰ Χά­ρη Χρι­στός, ζεῖ μέ­σα του ὁ Χρι­στός. Εἶ­ναι «μί­μη­μα Χρι­στοῦ κα­τὰ τὸ δυ­να­τὸν ἀν­θρώ­πῳ», ὅ­πως λέ­γει ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κος. Μί­μη­ση καὶ ἀν­τί­γρα­φο τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­σο εἶ­ναι δυ­να­τὸ στὸν ἀν­θρω­πο νὰ γί­νει κά­τι τέ­τοι­ο.

Εἶ­ναι πλέ­ον ἀ­να­στη­μέ­νος ἐκ νε­κρῶν. Ἔ­χει πε­θά­νει, πρὶν πε­θά­νει, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ δὲν πρό­κει­ται νὰ πε­θά­νει, ὅ­ταν πε­θά­νει. Ζεῖ πέ­ρα ἀ­πὸ τὸν θά­να­το, ἀ­νή­κει τώ­ρα στὸν Οὐ­ρα­νό, κι­νεῖ­ται στὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα.

Ἀ­δελ­φοί, κα­θὼς ἡ ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­ψώ­νει κά­θε χρό­νο τὸν τί­μιο Σταυ­ρὸ τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­νώ­πιό μας, εἶ­ναι σὰν νὰ φω­νά­ζει καὶ σὲ ὅ­λους ἐ­μᾶς:  Ἐ­δῶ πρέ­πει νὰ ἀ­νε­βεῖ­τε. Νὰ σταυ­ρω­θεῖ­τε μα­ζὶ μὲ τὸν Χρι­στό. Νὰ πε­θά­νε­τε.

Νὰ  πε­θά­νου­με!  Οἱ  ἀ­λη­θι­νοὶ  πι­στοὶ πε­θαί­νουν, ἐ­νῶ ζοῦν! Γι᾿ αὐ­τὸ ζοῦν ἀ­να­στη­μέ­νοι εἰς τοὺς αἰ­ώ­νας τῶν αἰ­ώ­νων!

 (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος, Ὅ­στις θέ­λει ὀ­πί­σω μου ἀ­κο­λου­θεῖν, ἀ­παρ­νη­σά­σθω ἑ­αυ­τὸν καὶ ἀ­ρά­τω τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν· ὃς δ' ἂν ἀ­πο­λέ­σῃ τὴν ἑ­αυ­τοῦ ψυ­χὴν ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ καὶ τοῦ εὐ­αγ­γε­λί­ου, οὗ­τος σώ­σει αὐ­τήν. τί γὰρ ὠ­φε­λήσει ἄν­θρω­πον ἐ­ὰν κερ­δή­σῃ τὸν κό­σμον ὅ­λον, καὶ ζη­μι­ω­θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώ­σει ἄν­θρω­πος ἀν­τάλ­λαγ­μα τῆς ψυ­χῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐ­ὰν ἐ­παι­σχυν­θῇ με καὶ τοὺς ἐ­μοὺς λό­γους ἐν τῇ γε­νε­ᾷ τα­ύ­τῃ τῇ μοι­χα­λί­δι καὶ ἁ­μαρ­τω­λῷ, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐ­παι­σχυν­θή­σε­ται αὐ­τὸν ὅ­ταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δό­ξῃ τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ἀγ­γέ­λων τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ ἔ­λε­γεν αὐ­τοῖς· Ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι εἰ­σί τι­νες τῶν ὧ­δε ἑ­στη­κό­των, οἵ­τι­νες οὐ μὴ γε­ύ­σων­ται θα­νά­του ἕ­ως ἂν ἴ­δω­σι τὴν βα­σι­λε­ί­αν τοῦ Θε­οῦ ἐ­λη­λυ­θυῖ­αν ἐν δυ­νά­μει. 

                                   (Μάρκ. η΄[8] 34 – θ΄[9] 1)

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ὁ Ἰ­η­σοῦς κά­λε­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ μα­ζὶ μὲ τοὺς μα­θη­τές του καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἐ­κεῖ­νος πού θέ­λει νὰ γί­νει δι­κός μου καὶ νὰ μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ ὡς μα­θη­τής μου, ἂς δι­α­κό­ψει κά­θε φι­λί­α καὶ σχέ­ση μὲ τὸν δι­ε­φθαρ­μέ­νο ἀ­π' τὴν ἁ­μαρ­τί­α ἑ­αυ­τό του κι ἂς πά­ρει τὴ στα­θε­ρὴ ἀ­πό­φα­ση νὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να ὄ­χι μό­νο κά­θε θλί­ψη καὶ δο­κι­μα­σί­α, ἀλλά ἀ­κό­μα καὶ θά­να­το σταυ­ρι­κό, καὶ τό­τε ἂς μὲ ἀ­κο­λου­θεῖ μι­μού­με­νος τὸ πα­ρά­δειγ­μά μου. Καὶ μὴ δι­στά­σει κα­νεὶς νὰ κά­νει τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ σώ­σει τὴ ζω­ή του, θὰ χά­σει τὴν πνευ­μα­τι­κή, εὐ­τυ­χι­σμέ­νη καὶ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ὅ­ποι­ος ὅ­μως χά­σει καὶ θυ­σιά­σει τὴ ζω­ή του γιὰ τὴν ὁ­μο­λο­γί­α καὶ τὴν ὑ­πα­κο­ή του σὲ μέ­να καὶ τὸ εὐ­αγ­γέ­λιό μου, αὐ­τὸς θὰ σώ­σει τὴν ψυ­χή του στὴ μέλ­λου­σα ζω­ή, ὅ­που θὰ κερ­δί­σει τὴν αἰ­ώ­νια εὐ­τυ­χί­α. Κι ἐ­κεί­νη ἡ σω­τη­ρί­α εἶ­ναι τὸ πᾶν. Δι­ό­τι τί θὰ ὠ­φε­λή­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἐ­ὰν κερ­δί­σει ὅ­λον αὐ­τὸν τὸν ὑ­λι­κὸ κό­σμο, καὶ στὸ τέ­λος χά­σει τὴν ψυ­χή του; Δι­ό­τι ἡ ψυ­χή του, πού εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κὴ καὶ αἰ­ώ­νια, δὲν συγ­κρί­νε­ται μὲ κα­νέ­να ἀ­π' τὰ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ φθαρ­τοῦ κό­σμου. Ἤ, ἐ­ὰν ἕ­νας ἄν­θρω­πος χά­σει τὴν ψυ­χή του, τί μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει ὡς ἀν­τάλ­λαγ­μα γιὰ νὰ τὴν ἐ­ξα­γο­ρά­σει ἀ­π' τὴν αἰ­ώ­νια ἀ­πώ­λεια; Κι ἀ­σφα­λῶς θὰ χά­σει τὴν ψυ­χὴ του ἐ­κεῖ­νος πού δὲν θὰ ὑ­πο­στεῖ γιὰ μέ­να τὶς θυ­σί­ες αὐ­τές. Δι­ό­τι ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε ντρα­πεῖ ἐμένα καὶ τὰ λό­γιά μου ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νος ἀ­π' τὶς πε­ρι­φρο­νή­σεις καὶ τοὺς χλευα­σμοὺς τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς γε­νιᾶς αὐ­τῆς πού ἀ­πο­στά­τη­σε ἀπ' τὸν πνευ­μα­τι­κό της νυμ­φί­ο καὶ εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λή, αὐ­τὸν θὰ τὸν ντρα­πεῖ καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ θὰ τὸν ἀ­πο­κη­ρύ­ξει ὡς ξέ­νο, ὅ­ταν θὰ ἔλ­θει μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους περιβε­βλη­μέ­νος μὲ τὴ δό­ξα τοῦ Πα­τρός του. Τοὺς ἔ­λε­γε ἀ­κό­μη: Σᾶς λέ­ω ἀ­λη­θι­νὰ ὅτι ὑπάρχουν με­ρι­κοὶ ἀ­π' αὐ­τοὺς πού στέ­κον­ται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δέν θά γευθοῦν θάνατο προτοῦ νά δοῦν μετά τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος νὰ κα­τα­λύ­ε­ται ἡ παλαιά θεί­α τά­ξη καὶ δι­α­θή­κη μὲ τὴν κα­τα­στρο­φὴ τῆς Ἱερουσαλήμ καί τοῦ ναοῦ της καὶ μὲ τὸν δι­α­σκορ­πισμό τοῦ Ἰσραήλ· γιὰ νὰ θε­με­λι­ω­θεῖ μὲ δύ­να­μη ἀκαταγώνιστη καί ὑ­περ­φυ­σι­κὴ ἡ νέ­α θεί­α τά­ξη στὸν κό­σμο, τήν ὁποία θά ἐκ­προ­σω­πεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὡς ἄλ­λη βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ πάνω στή γῆ.