ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

(3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021)

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΙΕ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Θε­ὸς ὁ εἰ­πών, ἐκ σκό­τους φῶς λάμ­ψαι, ὃ ἔ­λαμ­ψεν ἐν ταῖς καρ­δί­αις ἡ­μῶν πρὸς φω­τι­σμὸν τῆς γνώ­σε­ως τῆς δό­ξης τοῦ Θε­οῦ ἐν προ­σώ­πῳ Χρι­στοῦ. Ἔ­χο­μεν δὲ τὸν θη­σαυ­ρὸν τοῦ­τον ἐν ὀ­στρα­κί­νοις σκε­ύ­ε­σιν, ἵ­να ἡ ὑ­περ­βο­λὴ τῆς δυ­νά­με­ως ᾖ τοῦ Θε­οῦ καὶ μὴ ἐξ ἡ­μῶν· ἐν παν­τὶ θλι­βό­με­νοι ἀλλ΄ οὐ στε­νο­χω­ρο­ύ­με­νοι, ἀ­πο­ρο­ύ­με­νοι ἀλλ΄ οὐκ ἐ­ξα­πο­ρο­ύ­με­νοι, δι­ω­κό­με­νοι ἀλλ΄ οὐκ ἐγ­κα­τα­λει­πό­με­νοι, κα­τα­βαλ­λό­με­νοι ἀλλ΄ οὐκ ἀ­πολ­λύ­με­νοι, πάν­το­τε τὴν νέ­κρω­σιν τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τι πε­ρι­φέ­ρον­τες, ἵ­να καὶ ἡ ζω­ὴ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τι ἡ­μῶν φα­νε­ρω­θῇ. Ἀ­εὶ γὰρ ἡ­μεῖς οἱ ζῶν­τες εἰς θά­να­τον πα­ρα­δι­δό­με­θα διὰ Ἰ­η­σοῦν, ἵ­να καὶ ἡ ζω­ὴ τοῦ Ἰ­η­σοῦ φα­νε­ρω­θῇ ἐν τῇ θνη­τῇ σαρ­κὶ ἡ­μῶν. Ὥ­στε ὁ θά­να­τος ἐν ἡ­μῖν ἐ­νερ­γεῖ­ται, ἡ δὲ ζω­ὴ ἐν ὑ­μῖν. Ἔ­χον­τες δὲ τὸ αὐ­τὸ πνεῦ­μα τῆς πί­στε­ως, κα­τὰ τὸ γε­γραμ­μέ­νον, Ἐ­πί­στευ­σα, διὸ ἐ­λά­λη­σα, καὶ ἡ­μεῖς πι­στε­ύ­ο­μεν, διὸ καὶ λα­λοῦ­μεν, εἰ­δό­τες ὅ­τι ὁ ἐ­γε­ί­ρας τὸν Κύριον Ἰ­η­σοῦν καὶ ἡ­μᾶς σὺν Ἰ­η­σοῦ ἐ­γε­ρεῖ καὶ πα­ρα­στή­σει σὺν ὑ­μῖν. Τὰ γὰρ πάν­τα δι΄ ὑ­μᾶς, ἵ­να ἡ χά­ρις πλε­ο­νά­σα­σα διὰ τῶν πλει­ό­νων τὴν εὐ­χα­ρι­στί­αν πε­ρισ­σε­ύ­σῃ εἰς τὴν δό­ξαν τοῦ Θε­οῦ.                

           (Β΄Κορ. δ΄[4] 6 – 15)

 

ΕΝΑ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ

ΛΟΓΟΣ ΣΤΟ: «Ἔ­χο­μεν δὲ τὸν θη­σαυ­ρὸν τοῦ­τον ἐν

ὀ­στρα­κί­νοις σκεύ­ε­σιν».

Μί­α ὡ­ραί­α εἰ­κό­να χρη­σι­μο­ποι­εῖ ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ἐ­δῶ, γιὰ νὰ ἐκ­φρά­σει τὸ ἀ­νέκ­φρα­στο μυ­στή­ριο τῆς φα­νε­ρώ­σε­ως τοῦ Θε­οῦ σὲ μᾶς. Τὴν εἰ­κό­να ἑ­νὸς ἀ­μύθητης ἀ­ξί­ας θη­σαυ­ροῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος φυ­λάσ­σε­ται σὲ ἕ­να «ὀ­στρά­κι­νον σκεῦ­ος», ἕ­να πή­λι­νο δο­χεῖ­ο, μί­α στά­μνα· δη­λα­δὴ θὰ λέ­γα­με: σὲ ἕ­να θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιο χω­μα­τέ­νιο.

Ποι­ὸς ὅ­μως εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ ὑ­περ­πο­λύ­τι­μος θη­σαυ­ρός, ποι­ὸ τὸ χω­μα­τέ­νιο θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιο καὶ τί σχέ­ση ἔ­χει αὐ­τὴ ἡ εἰ­κό­να μὲ τὴ ζω­ὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας;

Σ᾿ αὐ­τὸ τὸ θέ­μα ἂς προ­σπα­θή­σου­με νὰ ἐμ­βα­θύ­νου­με μὲ τὴν ὁ­μι­λί­α μας.

1. ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

Τὸ ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ πα­νά­κρι­βος θη­σαυ­ρός, γιὰ τὸν ὁ­ποῖ­ο ὁ­μι­λοῦ­με, τὸ φα­νέ­ρω­σε ἀ­κρι­βῶς στὸν προ­η­γού­με­νο στί­χο,  τὸν πρῶ­το τοῦ ἀ­ναγνώ­σμα­τος, ὁ Ἀ­πό­στο­λος. Λέ­γει ἐ­κεῖ ὅ­τι ὁ Θε­ός, ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­τὰ τὴν δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ κό­σμου δι­έ­τα­ξε μέ­σα ἀ­πὸ τὸ σκο­τά­δι νὰ λάμ­ψει φῶς, Αὐ­τὸς καὶ τώ­ρα ἔ­κα­νε νὰ λάμ­ψει μέ­σα στὶς καρ­δι­ές μας τὸ πνευ­μα­τι­κὸ φῶς, γιὰ νὰ φω­τι­σθοῦ­με γνω­ρί­ζον­τας τὴ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως φα­νε­ρώ­νε­ται στὸ πρό­σω­πο τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ.

Εἶ­ναι φα­νε­ρὸ ὅ­τι ἀ­κό­μη καὶ με­τα­φρα­σμέ­νο τὸ χω­ρί­ο αὐ­τὸ εἶ­ναι δύ­σκο­λο νὰ τὸ κα­τα­νο­ή­σου­με. Μὲ πιὸ ἁ­πλὰ λό­για λοι­πὸν ἐ­δῶ ὁ Ἀ­πό­στο­λος μᾶς λέ­γει ὅ­τι οἱ Ἀ­πό­στο­λοι, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­λοι οἱ πι­στοὶ Χρι­στια­νοί, ζοῦ­με ἕ­να με­γά­λο θαῦ­μα, πα­ρό­μοι­ο μὲ ἐ­κεῖ­νο ποὺ ἔ­γι­νε στὴν ἀρ­χὴ τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ κό­σμου, ὅ­ταν μὲς στὸ σκο­τά­δι, ποὺ ἐ­πι­κρα­τοῦ­σε, ἀ­κού­στη­κε ἡ φω­νὴ τοῦ Θε­οῦ: «γε­νη­θή­τω φῶς»· καὶ ἀ­μέ­σως «ἐ­γέ­νε­το φῶς» (Γεν. α' 3). Τώ­ρα τὸ ἴ­διο αὐ­τὸ θαῦ­μα γί­νε­ται μὲς στὴ βυ­θι­σμέ­νη στὸ πνευ­μα­τι­κὸ σκο­τά­δι καρ­διά μας, ὅ­που ξαφ­νι­κὰ ἀ­κού­γε­ται ἡ φω­νὴ τοῦ Θε­οῦ, ποὺ λέ­γει καὶ πά­λι: «γε­νη­θή­τω φῶς»! Καὶ πράγ­μα­τι ἀ­νοί­γουν τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς μας καὶ βλέ­που­με. Τί βλέ­που­με! Βλέ­που­με φῶς, βλέ­που­με τὸν Χρι­στό μας καὶ στὸ πρό­σω­πό Του ἀν­τι­κρύ­ζου­με τὴ δό­ξα τοῦ αἰ­ώ­νιου Θε­οῦ. Κα­τα­λα­βαί­νου­με δη­λα­δὴ πὼς ὁ Κύ­ριος δὲν εἶ­ναι ἕ­νας ἁ­πλὸς ἄν­θρω­πος, ἀλ­λὰ ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός!

Αὐ­τὸς ἑ­πο­μέ­νως εἶ­ναι ὁ με­γά­λος θη­σαυ­ρός μας, γιὰ τὸν ὁ­ποῖ­ο ὁ­μι­λεῖ ὁ Ἀ­πό­στο­λος: Ἡ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ, τὴν ὁ­ποί­α μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὁ Θε­άν­θρω­πος Κύ­ριός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. Καὶ ὄ­χι μό­νο μᾶς τὴν ἀ­πο­κα­λύ­πτει, ἀλ­λὰ καὶ μᾶς κα­λεῖ νὰ τὴν με­τα­δώ­σου­με καὶ στοὺς ἄλ­λους, γιὰ νὰ τὴν ἀ­πο­λαύ­σου­με ἐν τέ­λει στὴν πλη­ρό­τη­τά της ὅ­λοι μα­ζὶ στὴ θεί­α καὶ εὐ­λο­γη­μέ­νη Του Βα­σι­λεί­α.

Λέ­γει ὅ­μως ὁ Ἀ­πό­στο­λος πὼς αὐ­τὸν τὸν ἀ­σύλ­λη­πτης ἀ­ξί­ας θη­σαυ­ρὸ τὸν φυ­λᾶ­με οἱ πι­στοὶ μέ­σα σὲ χω­μα­τέ­νια θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κια, σὲ ὀ­στρά­κι­να σκεύ­η. Τί ἐν­νο­εῖ ἄ­ρα­γε; Ποι­ὰ εἶ­ναι αὐ­τά;

2. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

Σκεύ­η ὀ­στρά­κι­να. Δο­χεῖ­α πή­λι­να. Θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κια χω­μα­τέ­νια. Ναί, σ᾿ αὐ­τὰ ἔ­χει το­πο­θε­τη­θεῖ ὁ ὑ­περ­πο­λύ­τι­μος θη­σαυ­ρὸς τῆς Θε­ϊ­κῆς Πα­ρου­σί­ας καὶ δό­της. Σὲ ὀ­στρά­κι­να σκεύ­η, δη­λα­δὴ μέ­σα στὰ χω­μα­τέ­νια σώ­μα­τα ἀν­θρώ­πων ἄ­ση­μων, ἀ­σθε­νῶν, φτω­χῶν, ἀ­δύνα­των. Δι­ό­τι αὐ­τὸ ἐν­νο­εῖ μὲ τὴν ἔκ­φρα­ση «ὀ­στρά­κι­να σκεύ­η» ὁ Ἀ­πό­στο­λος. Λέ­γει ὅ­τι: σὲ μᾶς ἔ­χει ἐμ­πι­στευ­θεῖ ὁ Θε­ὸς αὐ­τὸν τὸν θη­σαυ­ρὸ τῆς δό­ξης Του, γιὰ νὰ τὸν με­τα­δώ­σου­με καὶ στοὺς ἄλ­λους. Σὲ μᾶς, οἱ ὁ­ποῖ­οι εἴ­μα­στε ἄν­θρω­ποι ἀ­δύ­να­τοι, ἀ­σθε­νι­κοί, ἄ­γνω­στοι, χω­ρὶς ἐ­ξου­σί­α καὶ ἐ­πιρ­ρο­ὴ καὶ μέ­σα.

Πράγ­μα­τι, αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ θαυ­μα­στό! Ὁ Θε­ὸς τὴν ἐκ­πλη­κτι­κὴ φα­νέ­ρω­ση τῆς δό­ξης Του, τὸ κή­ρυγ­μα τῆς σω­τη­ρί­ας τοῦ κό­σμου καὶ τῆς ἀ­να­και­νί­σε­ως τῶν πάν­των διὰ τοῦ Χρι­στοῦ δὲν τὰ ἐμ­πι­στεύ­θη­κε σὲ βα­σι­λεῖς, σὲ αὐ­το­κρά­το­ρες, σὲ στρα­τη­γούς, σὲ φι­λο­σό­φους, σὲ πλού­σιους καὶ ἐ­πι­φα­νεῖς με­γι­στά­νες. Ἀλ­λὰ ποῦ; Σὲ 12 ψα­ρά­δες. Σὲ ἀν­θρώ­πους χω­ρὶς γνώ­σεις, χω­ρὶς δύ­να­μη, χω­ρὶς πλοῦ­το.

Λοι­πὸν τί ἔ­γι­νε; Ὁ θη­σαυ­ρὸς ἐ­χά­θη­κε, ἀ­χρη­στεύ­θη­κε;

Ἰ­δοὺ τὸ θαῦ­μα! Ὄ­χι μό­νον δὲν ἐ­χά­θη­κε, ἀλ­λὰ ἁ­πλώ­θη­κε ἀ­πὸ τὴ μιὰ ἄ­κρη τῆς γῆς ὣς τὴν ἄλ­λη. «Ἵ­να ἡ ὑ­περ­βο­λὴ τῆς δυ­νά­με­ως ᾗ τοῦ Θε­οῦ καὶ μὴ ἐξ ἡ­μῶν», λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στο­λος. Γιὰ νὰ ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται πὼς ἡ ἀ­νί­κη­τη αὐ­τὴ δύ­να­μη εἶ­ναι τοῦ Θε­οῦ καὶ ὄ­χι δι­κή μας.

Τοῦ Θε­οῦ, ὁ Ὁ­ποῖ­ος δι­ά­λε­ξε «τὰ μω­ρά του κό­σμου... ἵ­να τοὺς σο­φοὺς κα­ται­σχύ­νῃ» (Α΄ Κορ. α' 27). Ἐ­πῆ­ρε ἀν­θρώ­πους, ποὺ ὁ κό­σμος θε­ω­ρεῖ μω­ροὺς καὶ ἀ­νό­η­τους, γιὰ νὰ ντρο­πιά­σει τοὺς σο­φούς. Ἐ­πῆ­ρε ἀ­σθε­νεῖς, γιὰ νὰ ντρο­πιά­σει τοὺς ἰ­σχυ­ρούς. Ἐ­πῆ­ρε ἄ­ση­μους καὶ πε­ρι­φρο­νη­μέ­νους καὶ θε­ω­ρού­με­νους τι­πο­τέ­νιους, γιὰ νὰ ἀ­πο­δεί­ξει τι­πο­τέ­νιους αὐ­τούς, ποὺ θεωροῦνταν σπου­δαῖ­οι καὶ με­γά­λοι. Καὶ τοὺς ἀ­πέ­δει­ξε ὄν­τως. Δι­ό­τι «τὸ ἀ­σθε­νές του Θε­οῦ ἰ­σχυ­ρό­τε­ρον τῶν ἀν­θρώ­πων ἐ­στί» (Α΄ Κορ. α' 25).

3. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ὅ­λα αὐ­τὰ ὑ­πο­γραμ­μί­ζουν πο­λὺ ἔν­το­να τὴν ἑ­ξῆς ση­μαν­τι­κὴ ἀ­λή­θεια: Ὅ­τι ἡ με­γά­λη δύ­να­μη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας εὑ­ρί­σκε­ται ἀ­κρι­βῶς σ᾿ αὐ­τὴν τὴν φαι­νο­με­νι­κὴ ἀ­δυ­να­μί­α της. «Ἡ δύ­να­μίς μου ἐν ἀ­σθε­νεί­ᾳ τε­λει­οῦ­ται» (Β' Κορ. ιβ΄[12] 9), εἶ­πε ὁ Κύ­ριος στὸν ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο. Ἡ δύ­να­μή μου φθά­νει στὸν ὕ­ψι­στο βαθ­μό, ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι ἀ­δύ­να­μος καὶ μὲ τὴν ἐ­νί­σχυ­σή μου κα­τορ­θώ­νει ἔρ­γα με­γά­λα καὶ θαυ­μα­στά.  

Ναί, αὐ­τὸ εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς καἰ τὸ ἀ­κρι­βὸ μυ­στι­κὸ τῆς ἁ­γί­ας μας Ὀρ­θο­δο­ξί­ας! Δὲν ἔ­χει ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας – ἡ μό­νη ἀ­λη­θι­νή, ἡ Μί­α, Ἁ­γί­α, Κα­θο­λι­κὴ καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α – δὲν ἔ­χει, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νου­με, κο­σμι­κὴ δύ­να­μη. Δὲν εἶ­ναι κρά­τος μὲ κο­σμι­κὴ ἐ­ξου­σί­α, ὅ­πως τὸ Βα­τι­κα­νὸ τῶν Πα­πι­κῶν. Δὲν ἔ­χει οὔ­τε ὀρ­γά­νω­ση σπου­δαί­α, οὔ­τε ὑ­λι­κὰ μέ­σα ἄ­φθο­να, οὔ­τε ἄλ­λη ἀν­θρώ­πι­νη ὑ­πο­στή­ρι­ξη. Συ­χνὰ μά­λι­στα τα­λαι­πω­ρεῖ­ται ἀ­πὸ δι­ωγ­μοὺς φο­βε­ρούς, ἄλ­λο­τε πά­σχει ἀ­πὸ πολ­λὰ προ­βλή­μα­τα, ποὺ προ­έρ­χον­ται ἀ­πὸ τὶς ἀ­δυ­να­μί­ες τῶν με­λῶν της, καὶ ἀν­θρω­πί­νως πα­ρου­σι­ά­ζε­ται τε­λεί­ως ἀ­νί­σχυ­ρη καὶ ἀ­δύ­να­μη.

Καὶ ὅ­μως, ἐ­δῶ εἶ­ναι τὸ θαυ­μα­στό! Ὁ Θε­ὸς μέ­σῳ αὐ­τῆς ἐ­πι­τε­λεῖ θαύ­μα­τα με­γά­λα. Δη­μι­ουρ­γεῖ ἀ­να­γεν­νή­σεις. Συν­τρί­βει αὐ­το­κρα­το­ρί­ες. Ἐ­ξευ­τε­λί­ζει συ­στή­μα­τα, ποὺ θε­ω­ροῦν­ταν πα­νί­σχυ­ρα καὶ ἐ­ξου­σί­α­ζαν τὸν μι­σὸ πλα­νή­τη. Καὶ τὴν κρα­τά­ει σὰν Φῶς μέ­σα στὸ ἀ­πέ­ραν­το σκο­τά­δι τοῦ κό­σμου. Σὰν ἀ­στέ­ρι ὁ­δη­γη­τι­κό. Τὸ Πο­λι­κὸ Ἀ­στέ­ρι τοῦ πνεύ­μα­τος. Ἐ­νῶ ἀν­θρω­πί­νως δὲν εἶ­ναι πα­ρὰ ὀ­στρά­κι­νο σκεῦ­ος!

Ἀ­δελ­φοί! Ἂς τὸ ἐν­νο­ή­σου­με αὐ­τὸ κα­λὰ καὶ ἂς μὴ σκαν­δα­λι­ζό­μα­στε, οὔ­τε νὰ ἀ­πο­γο­η­τευ­ό­μα­στε,  ὅ­ταν βλέ­που­με ἀν­θρω­πί­νως ἀ­δύ­να­μη τὴν ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α. Ἂς ἐν­νο­ή­σου­με ὅ­τι αὐ­τό, ποὺ τὴν στη­ρί­ζει, δὲν εἶ­ναι ἀν­θρώ­πι­νο. Εἶ­ναι ἡ Χά­ρις τοῦ Θε­οῦ, «ἡ πάν­το­τε τὰ ἀ­σθε­νῆ θε­ρα­πεύ­ου­σα καὶ τὰ ἐλ­λεί­πον­τα ἀ­να­πλη­ροῦ­σα».

Ἡ Χά­ρις! Ποὺ ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ καὶ σή­με­ρα, μέ­σα ἀ­πὸ ὀ­στρά­κι­να σκεύ­η, νὰ προ­σφέ­ρει στὸν κό­σμο ὅ­λο τὸν ἄ­πει­ρο πλοῦ­το, τὸν ἀ­νε­κτί­μη­το θη­σαυ­ρὸ τῆς σω­τη­ρί­ας, τῆς θε­ώ­σε­ως τῶν κτι­στῶν ὄν­των, καὶ νὰ προ­σκα­λεῖ ὅ­λους στὸ με­γά­λο, τὸ εὐ­φρό­συ­νο πα­νη­γύ­ρι τῆς θεί­ας Βα­σι­λεί­ας.

   (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος^. κα­θὼς θέ­λε­τε ἵ­να ποι­ῶ­σιν ὑ­μῖν οἱ ἄν­θρω­ποι, καὶ ὑ­μεῖς ποι­εῖ­τε αὐ­τοῖς ὁ­μο­ί­ως. καὶ εἰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τοὺς ἀ­γα­πῶν­τας αὐ­τοὺς ἀ­γα­πῶ­σι. καὶ ἐ­ὰν ἀ­γα­θο­ποι­ῆ­τε τοὺς ἀ­γα­θο­ποι­οῦν­τας ὑ­μᾶς, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐ­στί; καὶ γὰρ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ αὐ­τὸ ποι­οῦ­σι. καὶ ἐ­ὰν δα­νε­ί­ζη­τε πα­ρ᾿ ὧν ἐλ­πί­ζε­τε ἀ­πο­λα­βεῖν, πο­ί­α ὑ­μῖν χά­ρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἁ­μαρ­τω­λοῖς δα­νε­ί­ζου­σιν ἵ­να ἀ­πο­λά­βω­σι τὰ ἴ­σα. πλὴν ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν καὶ ἀ­γα­θο­ποι­εῖ­τε καὶ δα­νε­ί­ζε­τε μη­δὲν ἀ­πελ­πί­ζον­τες, καὶ ἔ­σται ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λύς, καὶ ἔ­σε­σθε υἱ­οὶ ὑ­ψί­στου, ὅ­τι αὐ­τὸς χρη­στός ἐ­στιν ἐ­πὶ τοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρο­ύς. Γίνεσθε οὖν οἰ­κτίρ­μο­νες κα­θὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν οἰ­κτίρ­μων ἐ­στί.

                                         (Λουκ. Ϛ΄ [6] 31 – 36)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Εἶπεν ὁ Κύριος, ὅ­πως θέ­λε­τε νὰ σᾶς συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται καὶ νὰ σᾶς κά­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι, ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε κι ἐσεῖς σ᾿ αὐ­τοὺς καὶ νὰ τοὺς κά­νε­τε τὰ ἴ­δια. Δι­ό­τι ἐ­ὰν ἀ­γα­πᾶ­τε μό­νον ἐ­κεί­νους πού σᾶς ἀ­γα­ποῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ ποι­ὰ ἀ­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ ἀ­γα­ποῦν ἐ­κεί­νους ποὺ τοὺς ἀ­γα­ποῦν. Κι ἂν κά­νε­τε τὸ κα­λὸ σ᾿ ἐ­κεί­νους ποῦ σᾶς εὐ­ερ­γε­τοῦν, ποι­ὰ εὔ­νοι­α καὶ χά­ρη καὶ ἀν­τα­μοι­βὴ σᾶς ἀ­νή­κει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ τὸ ἴ­διο κά­νουν. Κι ἂν δα­νεί­ζε­τε σ᾿ ἐ­κεί­νους ἀ­πό τους ὁ­ποί­ους ἐλ­πί­ζε­τε νὰ πά­ρε­τε πί­σω αὐ­τὰ πού δα­νεί­σα­τε, ποι­ὰ χά­ρη καὶ ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ σᾶς ἀ­νή­κει; Κα­μί­α. Δι­ό­τι καὶ οἱ ἁ­μαρ­τω­λοὶ δα­νεί­ζουν σὲ ἄλ­λους ἁ­μαρ­τω­λοὺς γιὰ νὰ πά­ρουν πί­σω ὁ­λό­κλη­ρο τὸ πο­σὸ πού δά­νει­σαν ἢ καὶ σὲ ὥ­ρα ἀ­νάγ­κης νὰ πά­ρουν κι αὐ­τοὶ ἴ­σα ὀ­φέ­λη καὶ δά­νεια ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους στοὺς ὁ­ποί­ους δά­νει­σαν. Ἐ­σεῖς ὅ­μως νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθρούς σας καί νά τοὺς εὐ­ερ­γε­τεῖ­τε καὶ νὰ τοὺς δα­νεί­ζε­τε χω­ρὶς νὰ ἐλπίζετε σέ κα­μί­α ἀν­τα­πό­δο­ση ἀ­π' αὐ­τούς. Καὶ θὰ εἶναι πολύς ὁ μι­σθός σας καὶ με­γά­λη ἡ ἀν­τα­μοι­βή σας ἀ­πὸ τόν Θε­ό. Καὶ θὰ εἶ­στε στὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν κα­τὰ χάριν παιδιά τοῦ ὑψίστου Θε­οῦ, μὲ τὸν ὁποῖο θά μοιάζετε πνευ­μα­τι­κῶς. Δι­ό­τι κι αὐ­τὸς εἶ­ναι εὐ­ερ­γε­τι­κὸς καὶ ὠφέλιμος στοὺς ἀν­θρώ­πους πού δεί­χνουν ἀ­χα­ρι­στί­α στίς τό­σες εὐ­ερ­γε­σί­ες του καὶ ποὺ δὲν ἔ­χουν κα­λὴ διάθεση καὶ προ­αί­ρε­ση ἀλλά εἶ­ναι πο­νη­ροί. Νὰ γί­νε­στε λοι­πὸν σπλα­χνι­κοὶ πρὸς τὸν συ­νάνθρωπό σας καὶ συμ­πο­νε­τι­κοὶ στὶς δυ­στυ­χί­ες του καὶ στίς ἀ­νάγ­κες του, ὅ­πως καὶ ὁ οὐ­ρά­νιος Πα­τέ­ρας σας εἶναι σπλα­χνι­κὸς σὲ ὅ­λους.