ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (26 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, δό­ξα καὶ τι­μὴ καὶ εἰ­ρή­νη παν­τὶ τῷ ἐρ­γα­ζο­μέ­νῳ τὸ ἀ­γα­θόν, ᾿Ι­ου­δα­ί­ῳ τε πρῶ­τον καὶ ῞Ελ­λη­νι· οὐ γάρ ἐ­στι προ­σω­πο­λη­ψί­α πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ. Ὅ­σοι γὰρ ἀ­νό­μως ἥ­μαρ­τον, ἀ­νό­μως καὶ ἀ­πο­λοῦν­ται· καὶ ὅ­σοι ἐν νό­μῳ ἥ­μαρ­τον, διὰ νό­μου κρι­θή­σον­ται. Οὐ γὰρ οἱ ἀ­κρο­α­ταὶ τοῦ νό­μου δί­και­οι πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποι­η­ταὶ τοῦ νό­μου δι­και­ω­θή­σον­ται. Ὅ­ταν γὰρ ἔ­θνη τὰ μὴ νό­μον ἔ­χον­τα φύ­σει τὰ τοῦ νό­μου ποι­ῇ, οὗ­τοι νό­μον μὴ ἔ­χον­τες ἑ­αυ­τοῖς εἰ­σι νό­μος, οἵ­τι­νες ἐν­δε­ί­κνυν­ται τὸ ἔρ­γον τοῦ νό­μου γρα­πτὸν ἐν ταῖς καρ­δί­αις αὐ­τῶν, συμ­μαρ­τυ­ρο­ύ­σης αὐ­τῶν τῆς συ­νει­δή­σε­ως καὶ με­τα­ξὺ ἀλ­λή­λων τῶν λο­γι­σμῶν κα­τη­γο­ρούν­των ἢ καὶ ἀ­πο­λο­γου­μέ­νων - ἐν ἡ­μέ­ρᾳ ὅ­τε κρι­νεῖ ὁ Θε­ὸς τὰ κρυ­πτὰ τῶν ἀν­θρώ­πων κα­τὰ τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­όν μου διὰ ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στοῦ.           

          (Ρωμ.β΄[2] 10 - 16)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη θὰ ἀποδοθεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἐργάζεται τὸ καλό, στὸν Ἰουδαῖο πρῶτα, καὶ στὸν εἰδωλολάτρη Ἕλληνα. Θὰ συμβοῦν τὰ ἴδια στοὺς Ἰουδαίους καὶ στοὺς εἰδωλολάτρες, διότι δὲν χαρίζεται σὲ πρόσωπα ὁ Θεός. Καὶ γι' αὐτὸ ὅσοι ἁμάρτησαν χωρὶς νὰ ἔχουν λάβει γραπτὸ νόμο, αὐτοὶ θὰ καταδικασθοῦν σὲ ἀπώλεια χωρίς νὰ ἔχουν κατήγορο τὸ νόμο αὐτό. Καὶ ὅσοι ἁμάρτησαν ἐνῶ εἶχαν λάβει γραπτὸ νόμο, αὐτοὶ θὰ κριθοῦν μέ βάση τὸ νόμο αὐτό. Διότι δίκαιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι ὅσοι ἄκουσαν ἁπλῶς τὴν ἀνάγνωση τοῦ θείου νόμου, ἀλλά ὅσοι τηροῦν τὸν νόμο αὐτοὶ θὰ ἀναγνωρισθοῦν δίκαιοι. Διότι ὅταν κάποιοι ἀπό τούς ἐθνικούς, ποὺ δὲν ἔλαβαν ἀπό τὸν Θεὸ γραπτὸ νόμο, θεοσεβεῖς ἄνθρωποι, ὁδηγούμενοι ἀπό τὸν ἔμφυτο ἠθικὸ νόμο κάνουν ὅ,τι προστάζει ὁ γραπτὸς νόμος, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἄν καὶ δὲν ἔχουν γραπτὸ νόμο, ἔχουν ὡς νόμο τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους, δηλαδὴ τὴ συνείδησή τους. Τὸ ἔργο ποὺ κάνει ὁ νόμος νὰ διαφωτίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπ’ τὸ κακό, αὐτὸ τὸ ἔργο οἱ ἐθνικοὶ αὐτοὶ ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ ἔχουν γραμμένο στὶς καρδιές τους. Κι αὐτὸ συμβαίνει ὅταν ἡ συνείδησή τους δίνει μαρτυρία σ' αὐτοὺς γιὰ κάθε πράξη, καὶ οἱ ἐσωτερικοί τους λογισμοὶ ἀναμεταξὺ τους κατηγοροῦν ἢ καὶ καμιὰ φορὰ ἀπολογοῦνται. Καὶ θὰ ἀνακηρυχθοῦν δίκαιοι οἱ τηρητὲς τοῦ νόμου τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ κρίνει ὁ Θεὸς τὶς ἀπόκρυφες πράξεις τῶν ἀνθρώπων σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττω. Καὶ θὰ τὶς κρίνει διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπέρτατου Κριτῆ.

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, πε­ρι­πα­τῶν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς πα­ρὰ τὴν θά­λασ­σαν τῆς Γα­λι­λα­ί­ας, εἶ­δε δύ­ο ἀ­δελ­φο­ύς, Σίμωνα τὸν λε­γό­με­νον Πέτρον καὶ ᾿Αν­δρέ­αν τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ, βάλ­λον­τας ἀμ­φί­βλη­στρον εἰς τὴν θά­λασ­σαν· ἦ­σαν γὰρ ἁ­λι­εῖς· καὶ λέ­γει αὐ­τοῖς· Δεῦ­τε ὀ­πί­σω μου καὶ ποι­ή­σω ὑ­μᾶς ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων. Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὰ δί­κτυ­α ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ. Καὶ προ­βὰς ἐ­κεῖ­θεν, εἶ­δεν ἄλ­λους δύ­ο ἀ­δελ­φο­ύς, ᾿Ιάκωβον τὸν τοῦ Ζε­βε­δα­ί­ου καὶ ᾿Ι­ω­άν­νην τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ, ἐν τῷ πλο­ί­ῳ με­τὰ Ζε­βε­δα­ί­ου τοῦ πα­τρὸς αὐ­τῶν, κα­ταρ­τί­ζον­τας τὰ δί­κτυ­α αὐ­τῶν· καὶ ἐ­κά­λε­σεν αὐ­το­ύς. Οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὸ πλοῖ­ον καὶ τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τῶν, ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν αὐ­τῷ. Καὶ πε­ρι­ῆ­γεν ὅ­λην τὴν Γα­λι­λα­ί­αν ὁ ᾿Ι­η­σοῦς δι­δά­σκων ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν, καὶ κη­ρύσ­σων τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιον τῆς βα­σι­λε­ί­ας, καὶ θε­ρα­πεύ­ων πᾶ­σαν νό­σον καὶ πᾶ­σαν μα­λα­κί­αν ἐν τῷ λα­ῷ.

                                                                                        (Ματθ. δ΄[4] 18 – 23)

 

ΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

1.    ΑΦΗΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Ὁ Κύριος περπατᾶ στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς Γαλιλαίας. Ἐκεῖ βλέπει δύο ἀδελφούς, τὸν Σίμωνα, τὸν ὁποῖο κατόπιν ὀνόμασε Πέτρο, καὶ τὸν Ἀνδρέα τὸν ἀδελφό του, οἱ ὁποῖοι ἔριχναν δίχτυα στὴ λίμνη, διότι ἦταν ψαράδες. Καὶ τοὺς λέει: Ἀκολουθῆστε μὲ καὶ θὰ σᾶς κάνω ἱκανοὺς νὰ ψαρεύετε ἀντὶ για ψάρια, ἀνθρώπους· αὐτοὺς μὲ τὰ πνευματικὰ δίχτυα τοῦ κηρύγματος θὰ ἑλκύετε στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Κι αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὰ δίχτυά τους καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Ἀφοῦ προχώρησε πιὸ κεῖ, εἶδε ἄλλους δύο ἀδελφούς, τὸν Ἰάκωβο τὸν γυιὸ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν ἀδελφό του, νὰ ἑτοιμάζουν τὰ δίχτυα τους μέσα στὸ πλοῖο μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους Ζεβεδαῖο. Καὶ τοὺς κάλεσε κοντά του. Κι αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὸ πλοῖο καὶ τὸν πατέρα τους καὶ Τὸν ἀκολούθησαν.

Κι οἱ τέσσερις ψαράδες ἄφησαν ἀμέσως τὰ πάντα. Πόση προθυμία καὶ αὐταπάρνηση ἔδειξαν στὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ! Πόση πίστη καὶ ὑπακοή! Δὲν ἀνέβαλαν τὴν ἀποφασή τοὺς για ἄλλη φορά. Δὲν ζήτησαν προθεσμία για νὰ δώσουν κάποια ἀπάντηση. Δὲν σκέφθηκαν νὰ πᾶνε πρῶτα στὰ σπίτια τους καὶ νὰ συζητήσουν μὲ τοὺς δικούς τους. Ἄφησαν καὶ τοὺς γονεῖς τους καὶ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν. Τὰ πλοῖα καὶ τὰ δίχτυα τους ἦταν ὅλη τους ἡ περιουσία. Καὶ τὴν ἀφήνουν. Μένουν χωρὶς τίποτε. Αὐτοὶ καὶ ὁ Χριστός! Καὶ Τὸν ἀκολουθοῦν. Καὶ γίνονται μόνιμοι μαθητές του. Ἀποφασισμένοι νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Κύριο ὅπου τοὺς καλέσει.

Ἐμεῖς ἄραγε δείχνουμε τέτοια αὐταπάρνηση καὶ προθυμία στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Βέβαια ὁ Κύριος δὲν κάνει σὲ ὅλους ἐμᾶς τέτοια μεγάλη εἰδικὴ κλήση, δὲν ζητᾶ ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ πάντα καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Ἀλλὰ ζητᾶ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ πάθη μας, τὸ ἁμαρτωλὸ θέλημά μας. Καὶ κάνει στὸν καθένα μας πολλὲς κλήσεις γιὰ μετάνοια, γιὰ ἁγιασμό, γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μᾶς καλεῖ μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Πνευματικοῦ μας, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ φωνὴ γεγονότων. Μᾶς ζητᾶ νὰ κόψουμε κάποιο ἐλάττωμά μας, νὰ καλλιεργήσουμε κάποια ἀρετή, νὰ κάνουμε ἔργα ἀγάπης, νὰ προσφέρουμε τὰ χαρίσματά μας στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας του. Γιὰ παράδειγμα πηγαίνουμε στὸν Πνευματικό μας καὶ μᾶς δίνει ὁδηγίες πνευματικῆς ζωῆς. Τὶς ἀποδεχόμαστε χωρὶς ἀντίρρηση καὶ ἀντίδραση; Ἔχουμε τὴν προθυμία νὰ ὑπακούσουμε ἀμέσως καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ διορθώσουμε τὴν πορεία μας; Εἶναι φοβερὸ νὰ μᾶς καλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὸ θέλημά του καὶ ἐμεῖς νὰ ἀρνούμαστε καὶ νὰ χάνουμε εὐκαιρίες μετανοίας καὶ ἁγιασμοῦ. Εὐκαιρίες ποὺ ἴσως δὲν θὰ μᾶς δοθοῦν ποτὲ ἄλλοτε. Ἂς μάθουμε λοιπὸν νὰ ἀνταποκρινόμαστε ἀμέσως στὰ κελεύσματα τῆς φωνῆς τοῦ Κυρίου. Ξεπερνώντας κάθε ἐμπόδιο.

2. Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος παρουσιάζει τὴ δημόσια δράση τοῦ Κυρίου στὴ Γαλιλαία. Λέει ὅτι ὁ Ἰησοῦς περιόδευε τὴ Γαλιλαία διδάσκοντας στὶς  Συναγωγές,  ὅπου  κάθε  Σάββατο  μαζεύονταν οἱ Ἰουδαῖοι για νὰ ἀκούσουν τὴν ἀνάγνωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ νὰ προσευχηθοῦν. Θεράπευε τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ ἀπὸ κάθε εἴδους ἀσθένεια. Καὶ κήρυττε τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτὴ ἡ Βασιλεία στὴν ὁποία καλοῦσε ὁ Κύριος; Οἱ Ἰουδαῖοι ἀσφαλῶς περίμεναν μία ἐγκόσμια ἰουδαιοκεντρικὴ βασιλεία ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ κήρυττε ὁ Κύριος. Διότι ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος για νὰ ἐγκαθιδρύσει μιὰν ἄλλη πνευματική, παγκόσμια Βασιλεία ὄχι σὲ κράτη καὶ σὲ παλάτια, ἀλλὰ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Βασιλεία του δὲν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Κι Αὐτὸς δὲν εἶναι Βασιλεὺς κρατῶν ἀλλὰ καρδιῶν, ποὺ θὰ κατακτήσει τοὺς ἀνθρώπους ὄχι μὲ πολέμους ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη. Ὁ Κύριος λοιπὸν καλεῖ σὲ μια Βασιλεία ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπ᾿ αὐτὴν ποὺ περίμεναν οἱ Ἰουδαῖοι, μιὰ Βασιλεία ἀτελεύτητη. Μιὰ Βασιλεία ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴ γῆ μὲ τὴν Ἐκκλησία του καὶ θὰ συνεχιστεῖ στὸν οὐρανό. Μιὰ Βασιλεία στὴν ὁποία δὲν θὰ κυριαρχεῖ τὸ μίσος ἀλλὰ ἡ ἀγάπη, δὲν θὰ κυριαρχεῖ τὸ σκοτάδι τῆς ἀπιστίας ἀλλὰ τὸ φῶς τῆς πίστεως. Μιὰ Βασιλεία στὴν ὁποία κάθε πολίτης της θὰ ἀπολαμβάνει ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ τὴ θεία Χάρη καὶ πληρότητα καὶ θὰ γεύεται τὰ ὑπερκόσμια ἀγαθά της.

Ἐμεῖς ἄραγε κατανοοῦμε τὸν πνευματικὸ αὐτὸν χαρακτήρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ; Ζοῦμε τὴν ἐμπειρία τῆς Βασιλείας αὐτῆς; Βέβαια ἀνήκουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴν Ἐκκλησία του. Εἴμαστε βαπτισμένοι. Ἔχουμε μυρωθεῖ μὲ τὸ βασιλικὸ Χρίσμα. Ἐσωτερικὰ ὅμως; Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἐντὸς ἡμῶν»; Τὴ ζοῦμε ὡς ἐμπειρία; Τὴν προσδοκοῦμε ὡς τὸ μεγαλύτερο ὅραμα τῆς ζωῆς μας; Ἂν πραγματικὰ θέλουμε νὰ ζοῦμε μέσα μας τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἂν ἀναγνωρίζουμε τὸν Κύριό μας ὡς παντοτινὸ βασιλέα μας, θὰ πρέπει νὰ Τὸν κάνουμε καὶ κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸς νὰ κυβερνᾶ τὶς αἰσθήσεις μας, τὶς σκέψεις μας, τὰ συναισθήματά μας, ὁλόκληρη τὴ ζωή μας. Νὰ μὴ σέρνουμε τὰ πόδια μας στὸ χῶμα κυριευμένοι ἀπὸ πάθη καὶ ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες. Ἀλλὰ νὰ ἀνεβαίνουμε διαρκῶς ψηλότερα, πρὸς τοὺς οὐρανούς, πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, πρὸς τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)