Σὰν τὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης

 

Σὰν τὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης

Ἐντυπωσιακός! Εἰδικὰ μάλιστα ὅταν τὸν φωτίζουν οἱ ἀκτίνες τοῦ ἡλίου καὶ προβάλλει μὲ φόντο τὸ ὑπόλοιπο τοπίο ποὺ βρίσκεται πίσω του. Ἢ σὲ κάποιες πιὸ σπάνιες περιπτώσεις ὅταν ἡ πρωινὴ δροσιὰ φτιάχνει δροσοσταλίδες σὰν μικρὰ διαμαντάκια στὰ ὁμόκεντρα τμήματα, ποὺ ἑνώνονται μεταξύ τους δημιουργώντας τὸν ἐκπληκτικὸ ἱστό.

Ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης! Αὐτὸ τὸ θαυμάσιο λεπτὸ μεταξένιο δίχτυ ποὺ πλέκεται ἀπὸ τὶς ἀράχνες γιὰ νὰ γίνει ἡ παγίδα ποὺ θά περιπλέξει τὰ ἔντομα γιὰ τροφή τους. Ὅσο τὸ παρατηρεῖ κανεὶς, τόσο καὶ ἐντυπωσιάζεται. Ἀπὸ τὴ λεπτότητά του. Ἀπὸ τὴ συμμετρία του. Ἀπὸ τὴν ἐλαστικότητά του. Ἕνα θαῦμα πράγματι τῆς θεόπλαστης φύσεως. Αὐτὴ τὴν ὑπέροχη εἰκόνα δανείζεται ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς γιὰ νὰ παρομοιάσει μὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.  «Τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων» (Ψαλμ. πθ' [89] 9), γράφει. Δηλαδὴ τὰ χρόνια, ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς μας λογίζονται σὰν τὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης.

Μπορεῖ πράγματι νὰ εντυπωσιάζουν μὲ μιὰ πρώτη ματιὰ τὰ χρόνια μας, καὶ γιὰ τὴ διάρκεια τους καὶ γιὰ τὸ πολυκύ­μαντο τῶν ἐμπειριῶν καὶ τῶν συμβάν­των τους. Ὡστόσο εῖναι τόσο ἐντυπωσιακὰ ὅσο καὶ ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης. Για­τί, στοχάστηκες ποτὲ αὐτὸ τὸ ἐντυπω­σιακὸ ἀριστούργημα ποὺ λέγεται ἱστὸς πόσο κόπο χρειάσθηκε ἡ ἀράχνη νὰ τὸ κάνει; Ἀλλὰ καὶ πόσο εὔκολα ἕνα μόνο ἀνθρώπινο δάκτυλο, μιὰ ἁπλὴ μόνο κί­νηση μπορεῖ νὰ ἐξαφανίσει αὐτὸ τὸ κο­πιῶδες καὶ ἐντυπωσιακὸ δημιούργημα; Τέτοια, λέει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδός, εἶναι καὶ ἡ ζωή μας. Εὔθρυπτη, εὐαίσθητη, ἀδύ­ναμη καὶ ἀνίσχυρη σὰν τὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης. Τέτοια εἶναι καὶ ὅλα τὰ ἀνθρώ­πινα «κατορθώματα» καὶ «ἐπιτεύγμα­τα» ποὺ μᾶς ἐντυπωσιάζουν.

Γεμάτη κόπους ἡ ζωή μας. Ἀγωνί­ες καὶ φροντίδες χρόνων. Κόποι καὶ προσπάθειες ἀπὸ τὰ πρῶτα παιδικά μας βήματα ἕως τὰ βαθιὰ γεράματά μας. Γιὰ νὰ ἀναπτυχθοῦμε, νὰ μορφωθοῦμε, νὰ δημιουργήσουμε κάτι στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας. Και σ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴν κοπιαστικὴ πράγματι διαδρομὴ καὶ πορεία, ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ πόσο ἀφάνταστα μικρός εἶναι, περιορι­σμένος καὶ προσωρινὸς πάνω στὴ γῆ. Σὰν τὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης. Ἐλάχιστα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, καὶ αὐτὰ λιγο­στεύουν κάποτε ἀναπάντεχα ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἀσθένεια ἢ κά­ποιον ἀπροσδόκητο θάνατο. «Οὐδέν βέβαιον, οὐδέν σταθερὸν ἡ ἀνθρωπεία φύσις ἔχει, δίκην ἀράχνης διασπᾶται ραδίως», σημειώνει ὁ ἱερὸς ἑρμηνευ­τής. Δηλαδὴ τίποτε σταθερὸ καὶ βέβαιο δὲν ἔχει ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ πανεύκολα διαλύεται, ὅπως ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης. Πλούσιοι, φτωχοί, ἔνδοξοι, ἄσημοι, μορφωμένοι, ἀμόρφωτοι, ὅλοι ζοῦμε μιὰ ζωὴ ὄμορφη ἀλλὰ καὶ κουρα­στικὴ καὶ σύντομη. Μέσα στὴν ὀμορφιά της ὑπάρχει ἡ τραγωδία τῆς συντομί­ας της. Μέσα στὴν πλανεμένη παντο­δυναμία μας ανακαλύπτουμε ξαφνικὰ τὴν κραυγαλέα αδυναμία μας.

Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ μέτρο τῆς ἀ­ποτυχίας μας, ἀλλὰ ἡ φανέρωση τῆς ὑπέροχης προοπτικῆς μας. Ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἐντυπωσιαζόμαστε ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη ζωή μας, νὰ μὴν εἴμαστε προσκολλημένοι σὲ μάταια καὶ φθαρτὰ καὶ ἐπίγεια καὶ εὔθρυπτα πράγματα, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε τὸ βλέμμα μας διαρκῶς στὴν αιωνιότητα, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Οὔτε νὰ μᾶς καταβάλλει ὁ ἀγώνας καὶ ὁ κόπος γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν. Γιατὶ στὸ τέλος αὐτῶν τῶν κόπων μᾶς περιμένει τὸ στεφάνι τῆς δόξας τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Τῆς ὄντως ζωῆς. Τῆς ζωῆς πλησίον τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχει πόνος, θλίψη και στεναγμός.

Στάθηκε ὁ Ψαλμωδὸς ἀπέναντι στὸν ἱστὸ κάποιας ἀράχνης, καὶ ἐντυπωσιάστηκε. Καὶ ἐντυπωσιασμένος στοχάστηκε. Καὶ παρομοίασε τή ζωὴ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης. Τῶν ἀνθρώπων ποὺ καταπιάνονται μὲ τὴν ὕφανση ανώφελων, κοπιαστικῶν, εὐδιάλυτων καὶ πρόσκαιρων ἱστῶν.

«Τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων». Γιὰ νὰ μᾶς διδάξει ὅτι ὑπάρχουν ἀνώτεροι καὶ ἁγιότεροι στόχοι ἀπὸ τὶς μάταιες ἐπιδιώξεις μας, οἱ ὁποῖες πλέκονται σὰν τοὺς ἐντυπωσιακοὺς ἱστοὺς κάποιας ἀράχνης. Στόχοι ποὺ ἔχουν μοναδικὸ σκοπὸ καὶ ἐπιδίωξη τὴν καταφυγή μας καὶ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἐλπίδας μας στὸ σεπτὸ καὶ ἅγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, στή Βασιλεία Του, στὴν αἰωνιότητα!

ΠΕ­ΡΙ­Ο­ΔΙ­ΚΟ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ», Ἀ­ριθ. 2090, 1ΙΟΥΝΙΟΥ 2014 σελ. 259-260