ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΠΑΦΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
(20 ΜΑΪΟΥ 2012)
Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Ἐν
ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν τῶν Ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν
πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι
ἡμῖν, ἥτις
ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη.
αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε
λέγουσα· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι
δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου
εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν
ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. τοῦτο δὲ ἐποίει
ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας
τῷ πνεύματι εἶπε· Παραγγέλλω
σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν
ἀπ' αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν
αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν,
ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας,
καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι.
καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ'
αὐτῶν.
καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ῥαβδίζειν,
πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν,
παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον.
Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι.
ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας,
ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου,
ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη.
ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς,
σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν,
νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους.
ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· Μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε,
καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ,
καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· Κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; οἱ δὲ εἶπον· Πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν,
καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου.
καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ.
καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν,
καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα,
ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν,
καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.
(Πράξ. Ἀποστ. ιστ΄[16] 16 – 34)
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ
Στούς
Φιλίππους (μεταξὺ Δράμας καί Καβάλας) βρισκόταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος
μὲ τὸν Σίλα. Καὶ ἐκεῖ μιά μέρα, ἐνῶ πήγαιναν στόν τόπο τῆς προσευχῆς
τῶν Χριστιανῶν, μία δούλη πού εἶχε δαιμόνιο, φώναζε ἀπὸ πίσω τους:
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι «δοῦλοι τοῦ
Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδόν σωτηρίας». Ἐπειδὴ
δέ ἐπί πολλές μέρες φώναζε ἔτσι τό δαιμόνιο, γι’ αὐτό ὁ Παῦλος ἀγανάκτησε
καί μέ τή διαταγή «παραγγέλλω σοι
ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ’ αὐτῆς», ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο
ἀπὸ αὐτή. Τὸ δαιμόνιο ὅμως αὐτὸ μποροῦσε καί μάντευε καὶ ἔτσι οἱ κύριοι
τῆς δούλης τὴν χρησιμοποιοῦσαν γιά νὰ κερδίζουν πολλὰ χρήματα. Γι’
αὐτό τώρα πού ἔχασαν τὴ δυνατότητα τῶν κερδῶν, συνέλαβαν τόν Παῦλο
καί τόν Σίλα καὶ τοὺς ἔσυραν «εἰς τήν
ἀγοράν ἐπί τούς ἄρχοντας». Καί, ἀφοῦ τούς ὁδήγησαν στούς στρατηγούς,
τοὺς κατηγόρησαν μὲ τὴ συκοφαντία ὅτι «οὗτοι oi ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν, Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες»
καὶ διδάσκουν θρησκευτικὰ ἔθιμα, πού δὲν πρέπει ἐμεῖς ὡς Ρωμαῖοι νά
ἔχουμε. Βεβαίως οἱ Ἀπόστολοι δὲν δημιουργοῦσαν ταραχές. Ἀλλὰ οἱ
κύριοι τῆς δούλης ἤθελαν νὰ τοὺς ἐκδικηθοῦν διότι ἔχασαν τὰ κέρδη
τους. Ἡ κατηγορία πού εἶπαν ἔγινε πιστευτὴ ἀπό τὸν ὄχλο καὶ τοὺς
στρατηγούς. Καὶ γι’ αὐτὸ ἀμέσως τοὺς ξέσχισαν τὰ ροῦχα καὶ μπροστά
στόν ὄχλο διάταξαν νὰ τοὺς ραβδίσουν. Καί ἀφοῦ τούς ἔδωσαν πολλὰ κτυπήματα,
τοὺς «ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες
τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς». Καὶ αὐτὸς τοὺς ἔβαλεν στό
βαθύτερο μέρος τῆς φυλακῆς καὶ ἔδεσε τὰ πόδια τους στό βασανιστικὸ
ὄργανο, πού λεγόταν ξύλο.
Συκοφαντίες
καὶ διωγμοὺς ἀντιμετώπιζαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἀδελφοί, διότι
κήρυτταν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου Του. Τὸ ἴδιο δὲ
συνεχίστηκε διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ μέχρι σήμερα γιά τούς ἐργάτες
τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν βλέπουμε καί σήμερα νά λέγονται τόσες συκοφαντίες
κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά καὶ κατὰ τῶν κληρικῶν
καὶ θεολόγων μας; Συκοφαντίες σέ ἐφημερίδες καὶ βιβλία. Ὅτι δὲν
εἶναι προοδευτικοί, ὅτι θέλουν νὰ σκοτίσουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς
νέους, ὅτι τοὺς θέλουν δούλους, ὅτι ἐξυπηρετοῦν τὰ συμφέροντά τους,
ὅτι εἶναι ψεῦτες κλπ. Καὶ δὲν βλέπουμε νὰ διώκονται οἱ ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας
καί νά γίνονται ἀντικείμενο εἰρωνείας καί διακωμωδήσεως ἀπὸ ἐκείνους,
πού θίγονται τὰ συμφέροντά τους, εἴτε οἰκονομικὰ εἶναι αὐτά, εἴτε
ἰδεολογικά, εἴτε πολιτικὰ καὶ κομματικά, εἴτε διότι ἡ ζωή τους
εἶναι ζωὴ ἁμαρτίας καὶ ἡ συνείδησή τους δὲν ἀντέχει νὰ ἀκούει τὸ θέλημα
τοῦ Θεοῦ; Ἐδῶ ἔφθασαν νὰ συκοφαντοῦν τὸν ἅγιο Πατριάρχη καὶ Ἱερομάρτυρα
Γρηγόριο τὸν Ε'. Δὲν πρέπει ὅμως αὐτὰ νὰ πτοοῦν τοὺς πιστούς. Ἐὰν ἐδίωξαν
καὶ συκοφάντησαν τὸν Κύριο, πολὺ φυσικὸ εἶναι νὰ διώκουν καὶ ὅλους
ὅσοι ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη Του. Δὲν πρέπει νὰ μᾶς πτοοῦν, διότι ἐνῶ γίνονται
αὐτά, ὁ Κύριος εἶναι μαζὶ μὲ τούς δικούς Του καὶ τοὺς προστατεύει. Ὅπως
ἔγινε καὶ μὲ τὸν Παῦλο καὶ τὸν Σίλα.
2.
Ἦταν μεσάνυχτα καὶ οἱ δύο Ἀπόστολοι, μολονότι πληγωμένοι καὶ βασανισμένοι,
«προσευχόμενοι ὕμνουν τόν Θεόν».
Τοὺς ἄκουαν δὲ μὲ θαυμασμὸ οἱ ἄλλοι φυλακισμένοι. Ξαφνικὰ ὅμως «σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι
τά θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου». Καὶ ἀπὸ τὸ σεισμὸ ἄνοιξαν oἱ πόρτες
τῆς φυλακῆς καὶ ἔπεσαν τὰ δεσμὰ ὅλων. Καθὼς δὲ ξύπνησε ὁ δεσμοφύλακας
καὶ εἶδε ἀνοιχτὲς τὶς πόρτες, τράβηξε τὸ μαχαίρι του νὰ αὐτοκτονήσει,
ἐπειδὴ νόμισε ὅτι ἔφυγαν οἱ φυλακισμένοι. Τοῦ φώναξε ὅμως δυνατὰ
τότε ὁ Παῦλος: «μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ
κακὸν ἅπαντες γὰρ ἐσμεν ἐνθάδε». Γεμάτος εὐγνωμοσύνη τότε ὁ δεσμοφύλακας,
ἀλλά καί γεμάτος φόβο ἀπὸ τὸ θαῦμα πού ἔβλεπε, ἔπεσε στὰ γόνατα
μπροστά στόν Παῦλο καί τὸν Σίλα καί τοὺς εἶπε: «κύριοι, τί πρέπει νὰ κάμω διὰ νὰ σωθῶ;» Καί ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν:
«πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν
Χριστὸν καὶ θὰ σωθεῖς καὶ σὺ καὶ ὅλη ἡ οἰκογένειά σου».
Συγχρόνως
δὲ «ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου»,
καθὼς καί σ’ ὅλους ὅσοι ἦσαν στό σπίτι του. Ἐπίστευσαν δὲ ὅλοι. Καί μέσα
στή νύκτα ὁ δεσμοφύλακας πῆρε τοὺς Ἀποστόλους καί τούς ἔλουσε ἀπὸ
τὰ αἵματα τῶν πληγῶν τους καί ἀμέσως «ἐβαπτίσθη
αὐτὸς καί οἱ αὐτοῦ πάντες». Βαπτίσθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια.
Καί γεμάτοι ἀγαλλίαση πῆραν τούς
Ἀποστόλους στό σπίτι καὶ τοὺς ἔκαμαν τραπέζι. Ὅλη δὲ ἡ οἰκογένεια
ἦταν καταχαρούμενη, διότι πίστευσαν στόν Κύριο.
Καὶ
ἡ χαρά της αὐτὴ μᾶς λέγει πόση χαρὰ εἶναι, ὅταν ὅλη ἡ οἰκογένεια εἶναι
χριστιανική! Ὅταν ὅλα τὰ μέλη της πιστεύουν στόν Χριστό! Δὲν ὑπάρχει
μεγαλύτερη εὐτυχία γιά τὴν οἰκογένεια. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη
εὐλογία ἀπὸ αὐτό. Διότι τότε στίς καρδιές ὅλων κυριαρχεῖ ὁ Κύριος.
Ἔχουν ὅλοι τὴν εἰρηνη στήν ψυχή τους. Ἔχουν τὴν ἀγάπη. Τὸ Πνεῦμα τοῦ
Θεοῦ. Τρέφονται ὅλοι ἀπὸ τὰ ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ὅλα
αὐτὰ δημιουργοῦν ἀτμόσφαιρα πνευματικὴ στό σπίτι. Καί ἀδυναμίες
ἀνθρώπινες ἄν παρουσιάζονται, γρήγορα ὑπερνικοῦνται, διότι ὅλοι
ἀγωνίζονται καί θέλουν νὰ εἶναι Χριστιανοὶ ἀληθινοί. Ἔτσι ἡ ζωή
στήν οἰκογένεια εἶναι ἁρμονική. Εἰρηνικὴ καί χαρούμενη. Γι’ αὐτὸ
ὅσες οἰκογένειες μοιάζουν πρὸς ἐκείνη τοῦ δεσμοφύλακα, ἂς θεωροῦν
τοῦτο μέγιστη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ καί ἂς προσπαθοῦν νὰ διατηροῦνται
τὰ μέλη τους πιστά στόν Κύριο πάντοτε. Τῶν οἰκογενειῶν δὲ πού δὲν εἶναι
ὅλα τὰ μέλη πιστά, τὰ εὐσεβῆ μέλη ἂς προσεύχονται θερμὰ στόν Κύριο
νὰ δώσει Ἐκεῖνος φωτισμό καί χάρη γιὰ νὰ πιστεύσουν καὶ θερμανθοῦν
καὶ ἐκεῖνα, ὥστε ὁλη ἡ οἰκογένεια νὰ γίνει χριστιανικὴ μὲ ἐπίγνωση.
Ἂς κάμουν δὲ καί ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ ἔλθει τό εὐλογημένο αὐτὸ ἀποτέλεσμα.
Ἔτσι, ὅταν ὅλοι πιστεύσουν ἐπί τὸν Κύριον Ἰησοῦ Χριστό, θά βροῦν ὅλοι
τήν εὐτυχία τους καί ὡς ἄτομα καί ὡς σύνολο.
(Διασκευὴ ἀπὸ παλαιὸ
τόμο τοῦ Περιοδικοῦ «Ο ΣΩΤΗΡ»)
Ο ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ
Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς· καὶ ἠρώτησαν
αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί,
τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; ἀπεκρίθη
Ἰησοῦς· Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ'
ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι
τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα
ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν
ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσεν
χαμαὶ καὶ ἐποίησε
πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε
τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὕπαγε
νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται
ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν
ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι
ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος
ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν
σου οἱ ὀφθαλμοί; ἀπεκρίθη
ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς
πηλὸν ἐποίησε
καὶ ἐπέχρισέ
μου τοὺς ὀφθαλμοὺς
καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε
εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν
δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. εἶπον οὖν αὐτῷ· Ποῦ ἐστιν
ἐκεῖνος; λέγει· Οὐκ οἶδα. Ἄγουσιν
αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν
ὁ Ἰησοῦς
καὶ ἀνέῳξεν
αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων
αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ
μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον
οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· Οὗτος ὁ ἄνθρωπος
οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι
ἔλεγον· Πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· Σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ
σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν
οὖν οἱ Ἰουδαῖοι
περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου
ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος
καὶ ἠρώτησαν
αὐτοὺς λέγοντες·
Οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς
λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν
δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν
ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν
αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς
ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ
λαλήσει. ταῦτα εἶπον
οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι
ἵνα, ἐάν τις αὐτόν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος
γένηται. διὰ τοῦτο
οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. Ἐφώνησαν
οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον
ὃς ἦν τυφλὸς, καὶ εἶπον αὐτῷ· Δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς
οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος
οὗτος ἁμαρτωλός
ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Εἰ ἁμαρτωλός
ἐστιν οὐκ
οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· ἐποίησέ
σοι; πῶς ἤνοιξέ
σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη
αὐτοῖς· Εἶπον ὑμῖν
ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς
θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ
γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· Σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς
δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν
μαθηταί. ἡμεῖς
οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη
ὁ ἄνθρωπος
καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς
οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ
μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν
ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ'
ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη
ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου· εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο
ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν
καὶ εἶπον αὐτῷ· Ἐν ἁμαρτίαις
σὺ ἐγεννήθης
ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον
αὐτὸν ἔξω. Ἤκουσεν
Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη
ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Καὶ ἑώρακας
αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός
ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.
(Ἰωάν. θ΄[9] 1 – 38)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ)
Καθὼς ὁ Ἰησοῦς περνοῦσε ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς πόλεως, εἶδε
ἕναν ἄνθρωπο πού εἶχε γεννηθεῖ τυφλός. Τότε οἱ μαθητὲς του τὸν ρώτησαν:
Διδάσκαλε, ποιὸς ἁμάρτησε γιὰ νὰ
γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τυφλός; Ἁμάρτησε ὁ ἴδιος, ὅταν ἦταν ἀκόμη
μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ἢ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του καὶ τιμωρεῖται
αὐτὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους; Κι ὁ Ἰησοῦς τοὺς ἀπάντησε: Οὔτε αὐτὸς ἁμάρτησε, οὔτε οἱ γονεῖς
του. Ἀλλὰ γεννήθηκε τυφλὸς γιὰ νὰ φανερωθοῦν μὲ τὴν ὑπερφυσικὴ θεραπεία
τῶν ματιῶν του τὰ ἔργα πού ἐπιτελεῖ ἡ δύναμη καὶ ἡ ἀγαθότητα τοϋ
Θεοῦ. Ἐγώ, ὅσο ζῶ στὴ ζωὴ αὐτή, πρέπει νὰ ἐργάζομαι γιὰ τὴ σωτηρία
τοῦ ἀνθρώπου τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, πού μὲ ἔστειλε στὸν κόσμο. Ἔρχεται ὅμως ἡ
μέλλουσα ζωή, καὶ ὅπως στὴ διάρκεια τῆς νύχτας σταματοῦν τὰ ἔργα τους
οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι καὶ τότε κανεὶς πιὰ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἐργάζεται γιὰ
νὰ ὁλοκληρώσει τὴν ἀποστολή του. Δὲν πρέπει λοιπὸν οὔτε στιγμὴ νὰ χάνω.
Ἐφόσον εἶμαι στὸν κόσμο, εἶμαι φῶς τοῦ κόσμου μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τὰ
θαύματά μου. Κι ἀφοῦ εἶπε αὐτά, ἔφτυσε κάτω καὶ ἔκανε πηλό, καί ἔχρισε
μ' αὐτὸν τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ. Καί δοκιμάζοντας τὴν πίστη τοῦ τυφλοῦ
τοῦ εἶπε: Πήγαινε, νίψου στὴ στέρνα
τοῦ Σιλωάμ, ὄνομα ἑβραϊκό πού μεταφράζεται «ἀπεσταλμένος». Ὕστερα λοιπόν ἀπὸ τὴν ἐντολὴ αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ
πῆγε ὁ τυφλός ἐκεῖ καί νίφτηκε, καὶ ἦλθε στὸ σπίτι του μὲ μάτια ὑγιῆ. Τότε
οἱ γείτονες κι ὅσοι τὸν ἔβλεπαν προηγουμέως ὅτι ἦταν τυφλός, ἔλεγαν:
Δὲν εἶναι αὐτὸς πού καθόταν καὶ ζητοῦσε
ἀπό τους διαβάτες ἐλεημοσύνη; Μερικοὶ ἔλεγαν: Αὐτὸς εἶναι. Ἄλλοι ὅμως ἔλεγαν ὅτι δέν εἶναι αὐτός, ἀλλά κάποιος ἄλλος πού
τοῦ μοιάζει. Ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι ἐγω
εἶμαι ὁ τυφλὸς πού παλιότερα ζητοῦσα ἐλεημοσύνη. Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ
τὴ βεβαίωση αὐτὴ τοῦ τυφλοῦ τόν ρώτησαν ἐκεῖνοι: Πῶς θεραπεύθηκαν τὰ μάτια σου; Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: Ἕνας ἄνθρωπος πού ὀνομάζεται Ἰησοῦς
ἔκανε πηλὸ καὶ μοῦ ἄλειψε μ' αὐτόν τά μάτια καί μοῦ εἶπε: Πήγαινε στὴν
κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψου. Πῆγα λοιπὸν ἐκεῖ καὶ νίφτηκα, καί
βρῆκα τὸ φῶς μου.
Μετὰ ἀπὸ τὴν πληροφορία αὐτὴ
τοῦ τυφλοῦ πού εἶχε θεραπευθεῖ τοῦ εἶπαν οἱ Ἰουδαῖοι: Ποῦ εἶναι ἐκεῖνος; Δὲν ξέρω, τοὺς ἀπάντησε.
Τὸν ὁδήγησαν τότε στοὺς Φαρισαίους, αὐτὸν πού ἦταν κάποτε τυφλὸς
καὶ εἶχε ἤδη θεραπευθεῖ ὁριστικά. Ἡ ἡμέρα μάλιστα πού ἔφτιαξε ὁ Ἰησοῦς
τὸν πηλὸ καί τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια ἦταν Σάββατο. Ὅταν λοιπὸν τὸν ὁδήγησαν
στοὺς Φαρισαίους, ἄρχισαν κι αὐτοὶ νὰ τὸν ἀνακρίνουν καὶ νὰ τὸν ρωτοῦν
πάλι πῶς θεραπεύθηκε καὶ βρῆκε τὸ φῶς του. Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε: Αὐτὸς πού μὲ θεράπευσε μοῦ ἔβαλε πηλὸ
πάνω στὰ μάτια μου καὶ μετὰ ἐγώ πλύθηκα καὶ βλέπω. Μερικοὶ ἀπό
τους Φαρισαίους ἔλεγαν: Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος
δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό, διότι δὲν τηρεῖ τὴν ἀργία
τοῦ Σαββάτου. Ἄλλοι ἔλεγαν: Πῶς
εἶναι δυνατὸν ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς νὰ κάνει τέτοια ἀποδεικτικὰ
καὶ σημαδιακὰ θαύματα; Καὶ διαφωνοῦσαν μεταξύ τους. Κι ἐπειδὴ
ἡ διαφωνία τους συνεχιζόταν, ἄρχισαν πάλι νὰ ἐξετάζουν τὸν τυφλό,
καὶ τὸν ρώτησαν: Ἐσύ τί λὲς γιὰ τὸν ἄνθρωπο
αὐτό; Πρέπει νὰ ἀκουστεῖ καὶ ἢ δική σου γνώμη· διότι τὰ δικά σου μάτια
θεράπευσε ἐκεῖνος κι ἐσύ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον γνωρίζεις τὰ
περιστατικὰ τῆς θεραπείας σου. Κι αὐτὸς τοὺς ἀπάντησε: Ἐγὼ λέω ὅτι εἶναι προφήτης. Μετὰ
λοιπὸν ἀπὸ τὸν χαρακτηρισμὸ αὐτὸ πού ἔδωσε γιὰ τὸν Ἰησοῦ ὁ τυφλὸς
πού θεραπεύθηκε, οἱ Ἰουδαῖοι δυσαρεστήθηκαν. Δὲν ἐννοοῦσαν νὰ πιστέψουν
ὅτι αὐτὸς ἦταν τυφλὸς καὶ ἀπέκτησε πραγματικὰ τὸ φῶς του· ὥσπου ἀποφάσισαν
νὰ καλέσουν τοὺς γονεῖς τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ πού ἀπέκτησε τὸ φῶς του. Καὶ
τοὺς ρώτησαν: Αὐτὸς εἶναι ὁ γιός σας,
πού ἐπιμένετε νὰ βεβαιώνετε ὅτι γεννήθηκε τυφλός; Πῶς λοιπόν,
ἀφοῦ γεννήθηκε τυφλός, τώρα βλέπει; Οἱ γονεῖς του τότε τοὺς ἀποκρίθηκαν: Γνωρίζουμε καλὰ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ
γιός μας καὶ ὅτι γεννήθηκε τυφλός. Πῶς ὅμως τώρα βλέπει δὲν ξέρουμε.
Ἢ ποιὸς τοῦ θεράπευσε καὶ τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια, ἐμεῖς δὲν ξέρουμε. Αὐτὸς
δὲν εἶναι μικρὸ παιδί, ἔχει ὥριμη ἡλικία, καὶ συνεπῶς ἀντιλήφθηκε
πῶς καὶ ἀπὸ ποιὸν ἔγινε ἡ θεραπεία του. Αὐτὸν λοιπὸν ρωτῆστε, αὐτὸς
μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ θὰ σᾶς πεῖ τί τοῦ συνέβη. Καὶ
μίλησαν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, ἐπειδή φοβοῦνταν τοὺς Ἰουδαίους
ἄρχοντες, διότι αὐτοί πρὶν ἀπὸ πολὺ καιρὸ εἶχαν συμφωνήσει νά
ἀποκηρυχθεῖ, νὰ ἀφορισθεῖ καὶ νὰ ἀποδιωχθεῖ ἀπό τή συναγωγὴ ὅποιος θὰ
τολμοῦσε νὰ ὁμολογήσει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας. Ἐπειδὴ λοιπὸν
φοβοῦνταν οἱ γονεῖς του μήπως ἀποδιωχθοῦν κι αὐτοὶ ἀπὸ τὴ συναγωγή, γι'
αὐτὸ εἶπαν ὅτι ἔχει ὥριμη ἡλικία ὁ γιός μας, αὐτὸν ρωτῆστε.
Ἀφοῦ λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι δὲν
μπόρεσαν νὰ πληροφορηθοῦν τίποτε ἀπό τους γονεῖς τοῦ τυφλοῦ γιά νά
διαψεύσουν τὴ θεραπεία του ἢ γιὰ νὰ κατακρίνουν τόν Ἰησοῦ, κάλεσαν γιὰ
δεύτερη φορὰ τὸν ἄνθρωπο πού ἦταν τυφλὸς καὶ τοῦ εἶπαν: Δόξασε τόν Θεό ὁμολογώντας ὅτι πλανήθηκες
καὶ ἀναγνωρίζοντας τήν ἀλήθεια γι' αὐτὸν πού σὲ θεράπευσε. Ἐμεῖς λόγῳ τῆς
θέσεως καί τοῦ ἀξιώματός μας ξέρουμε καλὰ ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πού καταλύει
τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου εἶναι ἁμαρτωλός. Ἐκεῖνος τότε τοὺς ἀπάντησε:
Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι ἁμαρτωλὸς
δὲν τὸ ξέρω, καὶ γι' αὐτὸ ἀποφεύγω νὰ ἐκφράσω γνώμη γι' αὐτό. Ξέρω ὅμως
καλά ἕνα πράγμα, ὅτι δηλαδὴ ἐνῶ λίγο πιὸ πρὶν ἤμουν τυφλός τώρα βλέπω. Ἐπειδὴ
ὅμως ἡ νέα αὐτὴ βεβαίωση τοῦ πρώην τυφλοῦ δὲν τοὺς ἄρεσε, τοῦ εἶπαν πάλι:
Τί σοῦ ἔκανε; Πῶς σέ θεράπευσε καὶ πῶς σοῦ
ἄνοιξε τὰ μάτια; Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγο σᾶς τὸ εἶπα, τούς
ἀπάντησε, καὶ δὲν θελήσατε νὰ προσέξετε καὶ νὰ παραδεχθεῖτε ὅ,τι σᾶς εἶπα.
Γιατί τώρα θέλετε νὰ ἀκούσετε πάλι τά ἴδια; Μήπως θέλετε κι ἐσεῖς νὰ
γίνετε μαθητές του; Τότε τοῦ μίλησαν ὑβριστικὰ καὶ περιφρονητικά
καί τοῦ εἶπαν: Ἐσὺ εἶσαι μαθητὴς ἐκείνου.
Ἐμεϊς ὅμως εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Μωυσῆ. Ἐμεῖς, πού εἴμαστε σπουδασμένοι
καὶ ἀναγνωρισμένοι ἄρχοντες τοῦ ἔθνους, ξέρουμε ὅτι ὁ Θεός ἔχει μιλήσει
στὸ Μωυσῆ καὶ σὲ κανέναν ἄλλον. Αὐτὸς μᾶς εἶναι ἄγνωστος καὶ δὲν ξέρουμε
ἀπὸ ποῦ εἶναι καὶ ἀπό ποῦ στάλθηκε. Τότε αὐτὸς τοὺς ἀπάντησε: Ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς προκαλεῖ
θαυμασμὸ καὶ ἔκπληξη! Ὅτι δηλαδὴ ἐσεῖς δὲν ξέρετε τὸν ἄνθρωπο αὐτὸ
ἐὰν ἔχει σταλεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ ποῦ εἶναι, καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ ἄγνωστος
σὲ σᾶς μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια. Εἶναι ὅμως γνωστὸ καὶ τὸ ξέρουμε ὅλοι ὅτι
ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἁμαρτωλούς. Ἀλλὰ ἐὰν κάποιος σέβεται τὸν Θεὸ
καὶ ἐφαρμόζει τὸ θέλημά του, αὐτὸν ὁ Θεὸς τὸν ἀκούει. Ἀπὸ τότε πού ἔγινε ὁ κόσμος δὲν ἀκούστηκε
ποτὲ νὰ ἔχει θεραπεύσει κανεὶς μάτια ἀνθρώπου πού νὰ ἔχει γεννηθεῖ
τυφλός. Πρώτη φορὰ ἔγινε τέτοιο θαῦμα, καὶ αὐτὸς πού τὸ ἔκανε πρέπει
νὰ ἔχει θεϊκὴ ἀποστολή. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἦταν ἀπεσταλμένος
ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνει τίποτε, οὔτε τὸ παραμικρὸ θαῦμα.
Τοῦ ἀποκρίθηκαν τότε ἐκεῖνοι: Ἐσὺ
γεννήθηκες βουτηγμένος ὁλόκληρος στὴν ἁμαρτία, ὅπως ἀποδεικνύεται
ἀπὸ τὴν τύφλωση πού εἶχες ἀπ' τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας σου. Καὶ σὺ ὁ ἄθλιος
καὶ ἁμαρτωλὸς κάνεις τὸ δάσκαλο σέ μᾶς, πού εἴμαστε οἱ πιὸ σπουδαγμένοι
ἀπ' ὅλους τούς Ἰουδαίους; Καὶ τὸν πέταξαν ἔξω ἀπ' τὸν τόπο πού συνεδρίαζαν,
σκοπεύοντας νὰ τὸν ἀφορίσουν καὶ νὰ τοῦ ἀπαγορεύσουν νὰ συμμετέχει
πλέον στὶς λατρευτικὲς τελετὲς τοῦ ναοῦ.
Στὸ μεταξὺ ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς ὅτι
τὸν πέταξαν ἔξω γιὰ τὴν παρρησία μὲ τὴν ὁποία διεκήρυττε τὴν ἀλήθεια,
καὶ ἀφοῦ τὸν βρῆκε, τοῦ εἶπε: Ἐσύ, ἀντίθετα
μὲ τοὺς ἄπιστους Ἰουδαίους, πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ; Κι ἐκεῖνος
τοῦ ἀποκρίθηκε: Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός,
Κύριε, γιὰ νὰ τὸν πιστέψω; Τοῦ εἶπε τότε ὁ Ἰησοῦς: Μὰ τὸν ἔχεις κιόλας δεῖ μὲ τὰ μάτια σου.
Αὐτὸς πού μιλάει αὐτὴ τὴ στιγμὴ μαζί σου, αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Τότε ἐκεῖνος εἶπε: Πιστεύω, Κύριε.
Καὶ τὸν προσκύνησε ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου