ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2020) (ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΠΡΩΤΟΜ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ). ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2020)

(ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΠΡΩΤΟΜ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ) 

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ)

Ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ἐ­κεί­ναις, Στέ­φα­νος πλή­ρης πί­στε­ως καὶ δυ­νά­με­ως ἐ­πο­ί­ει τέ­ρα­τα καὶ ση­μεῖ­α με­γά­λα ἐν τῷ λα­ῷ. Ἀ­νέ­στη­σαν δέ τι­νες τῶν ἐκ τῆς συ­να­γω­γῆς τῆς λε­γο­μέ­νης Λι­βερ­τί­νων καὶ Κυ­ρη­να­ί­ων καὶ ᾿Α­λε­ξαν­δρέ­ων καὶ τῶν ἀ­πὸ Κι­λι­κί­ας καὶ ᾿Α­σί­ας συ­ζη­τοῦν­τες τῷ Στε­φά­νῳ, καὶ οὐκ ἴ­σχυ­ον ἀν­τι­στῆ­ναι τῇ σο­φί­ᾳ καὶ τῷ πνε­ύ­μα­τι ᾧ ἐ­λά­λει. Τότε ὑ­πέ­βα­λον ἄν­δρας λέ­γον­τας ὅ­τι ἀ­κη­κό­α­μεν αὐ­τοῦ λα­λοῦν­τος ῥή­μα­τα βλά­σφη­μα εἰς Μω­ϋ­σῆν καὶ τὸν Θε­όν· συ­νε­κί­νη­σάν τε τὸν λα­ὸν καὶ τοὺς πρε­σβυ­τέ­ρους καὶ τοὺς γραμ­μα­τεῖς, καὶ ἐ­πι­στάν­τες συ­νήρ­πα­σαν αὐ­τὸν καὶ ἤ­γα­γον εἰς τὸ συ­νέ­δριον, ἔ­στη­σάν τε μάρ­τυ­ρας ψευ­δεῖς λέ­γον­τας· Ὁ ἄν­θρω­πος οὗ­τος οὐ πα­ύ­ε­ται ῥή­μα­τα βλά­σφη­μα λα­λῶν κα­τὰ τοῦ τό­που τοῦ ἁ­γί­ου καὶ τοῦ νό­μου· ἀ­κη­κό­α­μεν γὰρ αὐ­τοῦ λέ­γον­τος ὅ­τι ᾿Ι­η­σοῦς ὁ Να­ζω­ραῖ­ος οὗ­τος κα­τα­λύ­σει τὸν τό­πον τοῦ­τον καὶ ἀλ­λά­ξει τὰ ἔ­θη ἃ πα­ρέ­δω­κεν ἡ­μῖν Μω­ϋ­σῆς. Καὶ ἀ­τε­νί­σαν­τες εἰς αὐ­τὸν ἅ­παν­τες οἱ κα­θε­ζό­με­νοι ἐν τῷ συ­νε­δρί­ῳ εἶ­δον τὸ πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ὡ­σεὶ πρό­σω­πον ἀγ­γέ­λου. Εἶ­πε δὲ ὁ ἀρ­χι­ε­ρε­ύς· Εἰ ἄ­ρα ταῦ­τα οὕ­τως ἔ­χει; Ὁ δὲ ἔ­φη· Ἄν­δρες ἀ­δελ­φοὶ καὶ πα­τέ­ρες, ἀ­κο­ύ­σα­τε. Ὁ Θε­ὸς τῆς δό­ξης ὤ­φθη τῷ πα­τρὶ ἡ­μῶν ᾿Α­βρα­ὰμ ὄν­τι ἐν τῇ Με­σο­πο­τα­μί­ᾳ, πρὶν ἢ κα­τοι­κῆ­σαι αὐ­τὸν ἐν Χαρ­ράν, καὶ εἶ­πε πρὸς αὐ­τόν· «Ἔ­ξελ­θε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγ­γε­νί­ας σου, καὶ δεῦ­ρο εἰς γῆν ἣν ἄν σοι δε­ί­ξω». Τότε ἐ­ξελ­θὼν ἐκ γῆς Χαλ­δα­ί­ων κα­τῴ­κη­σεν ἐν Χαρ­ράν. Κἀ­κεῖ­θεν με­τὰ τὸ ἀ­πο­θα­νεῖν τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τοῦ με­τῴ­κι­σεν αὐ­τὸν εἰς τὴν γῆν τα­ύ­την εἰς ἣν ὑ­μεῖς νῦν κα­τοι­κεῖ­τε· καὶ οὐκ ἔ­δω­κεν αὐ­τῷ κλη­ρο­νο­μί­αν ἐν αὐ­τῇ οὐ­δὲ βῆ­μα πο­δός. Σο­λο­μὼν δὲ ᾠ­κο­δό­μη­σεν αὐ­τῷ οἶ­κον. Ἀλλ᾿ οὐχ ὁ ὕ­ψι­στος ἐν χει­ρο­ποι­ή­τοις να­οῖς κα­τοι­κεῖ, κα­θὼς ὁ προ­φή­της λέ­γει· «Ὁ οὐ­ρα­νός μοι θρό­νος, ἡ δὲ γῆ ὑ­πο­πό­διον τῶν πο­δῶν μου· ποῖ­ον οἶ­κον οἰ­κο­δο­μή­σε­τέ μοι, λέ­γει Κύριος, ἢ τίς τό­πος τῆς κα­τα­πα­ύ­σε­ώς μου; Οὐ­χὶ ἡ χε­ίρ μου ἐ­πο­ί­η­σε ταῦ­τα πάν­τα;» Σκλη­ρο­τρά­χη­λοι καὶ ἀ­πε­ρί­τμη­τοι τῇ καρ­δί­ᾳ καὶ τοῖς ὠ­σίν, ὑ­μεῖς ἀ­εὶ τῷ Πνε­ύ­μα­τι τῷ ῾Α­γί­ῳ ἀν­τι­πί­πτε­τε, ὡς οἱ πα­τέ­ρες ὑ­μῶν καὶ ὑ­μεῖς. Τίνα τῶν προ­φη­τῶν οὐκ ἐ­δί­ω­ξαν οἱ πα­τέ­ρες ὑ­μῶν; καὶ ἀ­πέ­κτει­ναν τοὺς προ­κα­ταγ­γε­ί­λαν­τας πε­ρὶ τῆς ἐ­λε­ύ­σε­ως τοῦ δι­κα­ί­ου, οὗ νῦν ὑ­μεῖς προ­δό­ται καὶ φο­νεῖς γε­γέ­νη­σθε· οἵ­τι­νες ἐ­λά­βε­τε τὸν νό­μον εἰς δι­α­τα­γὰς ἀγ­γέ­λων, καὶ οὐκ ἐ­φυ­λά­ξα­τε. ᾿Α­κο­ύ­ον­τες δὲ ταῦ­τα δι­ε­πρί­ον­το ταῖς καρ­δί­αις αὐ­τῶν καὶ ἔ­βρυ­χον τοὺς ὀ­δόν­τας ἐπ᾿ αὐ­τόν. Ὑ­πάρ­χων δὲ πλή­ρης Πνε­ύ­μα­τος ῾Α­γί­ου, ἀ­τε­νί­σας εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εἶ­δε δό­ξαν Θε­οῦ καὶ ᾿Ι­η­σοῦν ἑ­στῶ­τα ἐκ δε­ξι­ῶν τοῦ Θε­οῦ, καὶ εἶ­πεν· Ἰ­δοὺ θε­ω­ρῶ τοὺς οὐ­ρα­νοὺς ἀ­νε­ωγ­μέ­νους καὶ τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που ἐκ δε­ξι­ῶν τοῦ Θε­οῦ ἑ­στῶ­τα. Κρά­ξαν­τες δὲ φω­νῇ με­γά­λῃ συ­νέ­σχον τὰ ὦ­τα αὐ­τῶν καὶ ὥρ­μη­σαν ὁ­μο­θυ­μα­δὸν ἐπ᾿ αὐ­τόν, καὶ ἐκ­βα­λόν­τες ἔ­ξω τῆς πό­λε­ως ἐ­λι­θο­βό­λουν. Καὶ οἱ μάρ­τυ­ρες ἀ­πέ­θεν­το τὰ ἱ­μά­τια αὐ­τῶν πα­ρὰ τοὺς πό­δας νε­α­νί­ου κα­λου­μέ­νου Σα­ύ­λου, καὶ ἐ­λι­θο­βό­λουν τὸν Στέ­φα­νον, ἐ­πι­κα­λο­ύ­με­νον καὶ λέ­γον­τα· Κύριε ᾿Ι­η­σοῦ, δέ­ξαι τὸ πνεῦ­μά μου. Θεὶς δὲ τὰ γό­να­τα ἔ­κρα­ξε φω­νῇ με­γά­λῃ· Κύριε, μὴ στή­σῃς αὐ­τοῖς τὴν ἁ­μαρ­τί­αν τα­ύ­την. καὶ τοῦ­το εἰ­πὼν ἐ­κοι­μή­θη.  

                     (Πράξ. στ΄[6] 8 – ζ΄[7] 5, 47-60)

 

Α­να­κο­μι­δΗ τοΥ Ι­ε­ροΥ Λει­ψά­νου τοΥ

Α­γί­ου Πρω­το­μάρ­τυ­ρα Στε­φά­νου

Στὶς 2 Αὐ­γού­στου ἡ ἐκ­κλη­σί­α μας τι­μᾶ τη­ν α­να­κο­μι­δὴ τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Λει­ψά­νου τοῦ Ἁ­γί­ου Πρω­το­μάρ­τυ­ρα Στε­φά­νου.

Τὸ γε­γο­νὸς αὐ­τὸ συ­νέ­βη στὰ χρό­νια ποὺ οἱ με­γά­λοι δι­ωγ­μοὶ τῶν πρώ­των χρι­στια­νῶν εἶ­χαν κο­πά­σει καὶ αὐ­το­κρά­τωρ ἦ­ταν ὁ Μέ­γας Κων­σταν­τῖ­νος.

Τό­τε, ὁ Ἅ­γιος Στέ­φα­νο­ς  φα­νε­ρώ­θη­κε τρεῖς φο­ρὲς σὲ κά­ποι­ον εὐ­σε­βῆ γέ­ρον­τα ἱ­ε­ρέ­α, τὸν Λου­κια­νό, καὶ τοῦ ἀ­πο­κά­λυ­ψε τὸν τό­πο, ὅ­που ἦ­ταν κρυμ­μέ­νο τὸ λεί­ψα­νό του. Αὐ­τὸς ἀ­μέ­σως τὸ ἀ­νέ­φε­ρε στὸν Πα­τριά­ρχη Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων Ἰ­ω­άν­νη, ποὺ μὲ τὴ σει­ρά του πῆ­γε στὸν ὑ­πο­δει­κνυ­ό­με­νο τό­πο καὶ πράγ­μα­τι βρῆ­κε τὸ Ἱ­ε­ρὸ λεί­ψα­νο τοῦ Ἁ­γί­ου Στε­φά­νου.

Κα­τὰ τὴν εὕ­ρε­ση ἔ­γι­νε με­γά­λος σει­σμός, καὶ τὸ λεί­ψα­νο τοῦ Ἁ­γί­ου πλημ­μύ­ρι­σε εὐ­ω­διὰ τοὺς πα­ρευ­ρι­σκό­με­νους στὸν τό­πο ἐ­κεῖ­νο. Λέ­γε­ται ὅ­τι ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νὸ ἀ­κού­στη­καν ἀγ­γε­λι­κὲς φω­νές, ποὺ ἔ­λε­γαν «Δό­ξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θεῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς εἰ­ρή­νη, ἐν ἀν­θρώ­ποις εὐ­δο­κί­α». Δη­λα­δή, δό­ξα ἂς εἶ­ναι στὸν Θε­ό, στὰ ὕ­ψι­στα μέ­ρη τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καὶ στὴν τα­ραγ­μέ­νη ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α γῆ ἂς βα­σι­λεύ­σει ἡ θεί­α εἰ­ρή­νη, δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς φα­νέ­ρω­σε τὴν εὐ­α­ρέ­σκειά Του στοὺς ἀν­θρώ­πους, μὲ τὴν ἐ­ναν­θρώ­πι­ση τοῦ Υἱ­οῦ Του. Φα­νέ­ρω­ναν, ἔ­τσι, οἱ ἄγ­γε­λοι πε­ρί­τρα­να ὅ­τι ὁ πρω­το­μάρ­τυ­ρας Στέ­φα­νος μαρ­τύ­ρη­σε γιὰ τὴν ἀ­γά­πη καὶ τὴ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ.

Ἀρ­γό­τε­ρα, τὰ λεί­ψα­να τοῦ Ἁ­γί­ου με­τα­φέρ­θη­καν ἀ­πὸ τὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη καὶ ἐ­να­πο­τέ­θη­σαν στὸν – ἐ­π᾿ ὀ­νό­μα­τι αὐ­τοῦ – ἀ­νε­γερ­θέν­τα Να­ὸ ὑ­πὸ τοῦ Με­γά­λου Κων­σταν­τί­νου.

Ὁ Ἅ­γιος Στέ­φα­νος ἦ­ταν ἕ­νας ἀ­πὸ τοὺς πιὸ δι­α­κε­κρι­μέ­νους με­τα­ξὺ τῶν ἑ­πτὰ δι­α­κό­νων, ποὺ ἐ­ξέ­λε­ξαν οἱ πρῶ­τοι χρι­στια­νοὶ γιὰ νὰ ἐ­πι­στα­τοῦν στὶς κοι­νὲς τρά­πε­ζες τῶν ἀ­δελ­φῶν, ὥ­στε νὰ μὴ γί­νον­ται λά­θη καὶ τοὺς χει­ρο­τό­νη­σαν οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι. Ἂν καὶ κου­ρα­στι­κὴ ἡ εὐ­θύ­νη τοῦ ἐ­πι­στά­τη γιὰ τό­σους ἀ­δερ­φοὺς πα­ρ᾿ ὅ­λα αὐ­τὰ ὁ Στέ­φα­νος ἔ­βρι­σκε και­ρὸ καὶ δύ­να­μη γιὰ νὰ κη­ρύτ­τει τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τοῦ Χρι­στοῦ. Καὶ ὅ­πως ἀ­να­φέ­ρει ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή: «Στέ­φα­νος πλή­ρης πί­στε­ως καὶ δυ­νά­με­ως ἐ­ποί­ει τέ­ρα­τα καὶ ση­μεῖ­α με­γά­λα ἐν τῷ λα­ῶ».(Πράξ. στ΄[6] 8-15, ζ΄[7] 1-60). Δη­λα­δὴ ὁ Στέ­φα­νος, ποὺ ἦ­ταν γε­μά­τος πί­στη καὶ χά­ρι­σμα εὐ­γλωτ­τί­ας δυ­να­τό, ἔ­κα­νε με­τα­ξὺ τοῦ λα­οῦ με­γά­λα θαύ­μα­τα, ποὺ προ­κα­λοῦ­σαν κα­τά­πλη­ξη καὶ ἀ­πο­δεί­κνυ­αν τὴν ἀ­λή­θεια τοῦ χρι­στι­α­νι­κοῦ κη­ρύγ­μα­τος.

Ὁ Στέ­φα­νος εἶ­χε ἀ­φι­ε­ρώ­σει τὴ ζω­ή του στὸ κή­ρυγ­μα τοῦ εὐ­αγ­γε­λι­κοῦ λό­γου καὶ στὴ φι­λαν­θρω­πι­κὴ δρά­ση. Γιὰ τὴν προ­σφο­ρὰ καὶ τὶς ἀ­ρε­τές του τι­μή­θη­κε μὲ τὸ χά­ρι­σμα τῆς θαυ­μα­τουρ­γί­ας. Μὲ τὸ χά­ρι­σμα αὐ­τὸ θε­ρά­πευ­ε ἀ­σθε­νεῖς καὶ ἀ­πο­δεί­κνυ­ε τὴ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ. Μὲ τὴ βα­θιὰ θε­ο­λο­γι­κή του κα­τάρ­τι­ση ἀ­νέ­τρε­πε εὔ­κο­λα τὶς κα­κο­δο­ξί­ες τῶν Ἰ­ου­δαί­ων γιὰ τὸ ἔρ­γο τοῦ Χρι­στοῦ, προ­κα­λών­τας τὴν ὀρ­γὴ καὶ τὸν φθό­νο τους.

Οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι, ὅ­μως, κα­θὼς ἦ­ταν προ­κα­τει­λημ­μέ­νοι, ἐ­ξα­πέ­λυ­σαν συ­κο­φάν­τες ἀ­νά­με­σα στὸν λα­ό, ποὺ δι­έ­δι­δαν ὅ­τι ἄ­κου­σαν τὸ Στέ­φα­νο νὰ βλα­στη­μεῖ τὸν Μω­ϋ­σῆ καὶ τὸν Θε­ό. Μὲ ἀ­φορ­μή, λοι­πόν, αὐ­τὲς τὶς συ­κο­φαν­τί­ες, ποὺ οἱ ἴ­διοι εἶ­χαν ἐν­σπεί­ρει, ἅρ­πα­ξαν μὲ μί­σος τὸν Στέ­φα­νο καὶ τὸν ὁ­δή­γη­σαν μπρο­στὰ στὸ Συ­νέ­δριο, τά­χα γιὰ νὰ ἀ­πο­λο­γη­θεῖ. Ἡ ἀ­πο­λο­γί­α τοῦ Στε­φά­νου ὑ­πῆρ­ξε πρό­τυ­πο τόλ­μης καὶ θάρ­ρους. Χω­ρὶς νὰ φο­βη­θεῖ κα­θό­λου, ἐ­ξα­πέ­λυ­σε λό­για – κε­ραυ­νοὺς ἐ­ναν­τί­ον τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Καὶ ἀ­πὸ ὑ­πό­δι­κος, ὀρ­θώ­θη­κε θυ­ελ­λώ­δης ἐ­λεγ­κτὴς καὶ κα­τή­γο­ρος. Τό­τε ἀ­κρά­τη­τοι ἀ­πὸ τὸ μί­σος οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι, τὸν ἔ­συ­ραν ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν πό­λη, ὅ­που τὸν θα­νά­τω­σαν μὲ λι­θο­βο­λι­σμό. Ἐ­κεῖ φά­νη­κε καὶ ἡ με­γά­λη συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα τοῦ Στε­φά­νου πρὸς τοὺς ἐ­χθρούς του μὲ τὴ φρά­ση του, «Κύ­ρι­ε, μὴ στή­σης αὐ­τοῖς τὴν ἁ­μαρ­τί­αν ταύ­την». Κύ­ρι­ε μὴ λο­γα­ριά­σεις σ᾿ αὐ­τοὺς τὴν ἁ­μαρ­τί­α αὐ­τή.

ΠΗΓΗ: https://www.orthodoxianewsagency.gr/vioi-agion/anakomidi-tou-ierou-leipsanou-tou-agiou-protomartyra-stefanou/

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶ­δεν ὁ Ἰ­η­σοῦς πο­λὺν ὄ­χλον, καὶ ἐ­σπλαγ­χνί­σθη ἐ­π' αὐ­τοῖς καὶ ἐ­θε­ρά­πευ­σε τοὺς ἀρ­ρώ­στους αὐ­τῶν. ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης προ­σῆλ­θον αὐ­τῷ οἱ μα­θη­ταὶ αὐ­τοῦ λέ­γον­τες· Ἔ­ρη­μός ἐ­στιν ὁ τό­πος καὶ ἡ ὥ­ρα ἤ­δη πα­ρῆλ­θεν· ἀ­πό­λυ­σον τοὺς ὄ­χλους, ἵ­να ἀ­πελ­θόν­τες εἰς τὰς κώ­μας ἀ­γο­ρά­σω­σιν ἑ­αυ­τοῖς βρώ­μα­τα. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οὐ χρεί­αν ἔ­χου­σιν ἀ­πελ­θεῖν· δό­τε αὐ­τοῖς ὑ­μεῖς φα­γεῖν. οἱ δὲ λέ­γου­σιν αὐ­τῷ· Οὐκ ἔ­χο­μεν ὧ­δε εἰ μὴ πέν­τε ἄρ­τους καὶ δύ­ο ἰ­χθύ­ας. ὁ δὲ εἶ­πε· Φέρετέ μοι αὐ­το­ύς ὧ­δε. καὶ κε­λε­ύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­να­κλι­θῆ­ναι ἐ­πὶ τοὺς χόρ­τους, λα­βὼν τοὺς πέν­τε ἄρ­τους καὶ τοὺς δύ­ο ἰ­χθύ­ας, ἀ­να­βλέ­ψας εἰς τὸν οὐ­ρα­νὸν εὐ­λό­γη­σε, καὶ κλά­σας ἔ­δω­κε τοῖς μα­θη­ταῖς τοὺς ἄρ­τους οἱ δὲ μα­θη­ταὶ τοῖς ὄ­χλοις. καὶ ἔ­φα­γον πάν­τες καὶ ἐ­χορ­τά­σθη­σαν, καὶ ἦ­ραν τὸ πε­ρισ­σεῦ­ον τῶν κλα­σμά­των δώ­δε­κα κο­φί­νους πλή­ρεις. οἱ δὲ ἐ­σθί­ον­τες ἦ­σαν ἄν­δρες ὡ­σεὶ πεν­τα­κι­σχί­λι­οι χω­ρὶς γυ­ναι­κῶν καὶ παι­δί­ων. Καὶ εὐ­θέ­ως ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους.  

                                     (Ματθ. ιδ΄[14] 14 – 22)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τόν και­ρό ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­δε πο­λὺν κό­σμο καὶ τοὺς σπλα­χνί­στη­κε, καὶ θε­ρά­πευ­σε τοὺς ἄρ­ρω­στούς τους. Κα­θὼς ὅ­μως πλη­σί­α­ζε νὰ βρα­διά­σει, τὸν πλη­σί­α­σαν οἱ μα­θη­τές του καὶ τοῦ εἶ­παν: Εἶ­ναι ἔ­ρη­μος ὁ τό­πος καὶ ἡ ὥ­ρα πλέ­ον πέ­ρα­σε. Δῶ­σε δι­α­τα­γὴ νὰ δι­α­λυ­θοῦν τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ, γιὰ νὰ πᾶ­νε στὰ χω­ριὰ καὶ νὰ ἀ­γο­ρά­σουν γιὰ τοὺς ἑ­αυ­τοὺς τους τρο­φὲς νὰ φᾶ­νε. Ὁ Ἰ­η­σοῦς ὅ­μως τοὺς εἶ­πε: Δὲν εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νὰ φύ­γουν καὶ νὰ ἀ­γο­ρά­σουν τρό­φι­μα. Δῶ­στε τους ἐ­σεῖς νὰ φᾶ­νε. Ἀλ­λὰ ἐ­κεῖ­νοι τοῦ εἶ­παν: Δὲν ἔ­χου­με ἐ­δῶ τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ μό­νο πέν­τε ψω­μιὰ καὶ δύ­ο ψά­ρια. Ὁ Κύ­ριος τό­τε εἶ­πε: Φέρ­τε τά μου ἐ­δῶ. Κι ἀ­φοῦ πα­ρα­κί­νη­σε τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ νά ἀ­να­κλι­θοῦν στὴν πρα­σι­νά­δα, πῆ­ρε τὰ πέν­τε ψω­μιὰ καὶ τὰ δύ­ο ψά­ρια, σή­κω­σε τὰ μά­τια του στὸν οὐ­ρα­νὸ κι εὐ­χα­ρί­στη­σε καὶ ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε τὸν Πα­τέ­ρα του. Κι ἀ­φοῦ ἔ­κο­ψε τὰ ψω­μιά, τὰ ἔ­δω­σε στοὺς μα­θη­τὲς καὶ οἱ μα­θη­τὲς στὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ. Κι ἔ­φα­γαν ὅ­λοι καὶ χόρ­τα­σαν, καὶ μά­ζε­ψαν ὅ­σα κομ­μά­τια εἶ­χαν πε­ρισ­σέ­ψει, δώ­δε­κα δη­λα­δὴ κο­φί­νια γε­μά­τα. Ἐ­κεῖ­νοι μά­λι­στα πού ἔ­φα­γαν ἦ­ταν πε­ρί­που πέν­τε χι­λιά­δες ἄν­δρες, χω­ρὶς νὰ συ­νυ­πο­λο­γί­ζον­ται στὸν ἀ­ριθ­μὸ αὐ­τὸ οἱ γυ­ναῖ­κες καὶ τὰ παι­διά. Κι ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς, γιὰ νὰ μὴν πα­ρα­συρ­θοῦν οἱ μα­θη­τές του ἀ­πὸ τὸν ἐν­θου­σια­σμὸ τοῦ πλή­θους πού ἤ­θε­λε νὰ τὸν ἀ­να­κη­ρύ­ξει βα­σι­λιά, τοὺς ἀ­νάγ­κα­σε νὰ μποῦν στὸ πλοῖ­ο καὶ νὰ πε­ρά­σουν πρὶν ἀ­π' αὐ­τὸν στὸ ἀ­πέ­ναν­τι μέ­ρος τῆς λί­μνης, ὡ­σό­του αὐ­τὸς δι­α­λύ­σει τὰ πλή­θη τοῦ λα­οῦ.