Τὸ πικρὸ ψωμί...

 

Ἡ Ἁγία μας Γραφὴ εἶναι θησαυρὸς ἀτίμητος. Εἶναι σοφία, ὄντως σοφία μόνον σοφία. Καὶ πῶς νὰ μὴ εἶναι ἀφοὺ εἶναι λόγος τοῦ μόνου σοφοῦ, αἰωνίου καὶ ἁγίου Θεοῦ; Λόγος φωτιστικὸς καὶ ὁδηγητικός. Λόγος σωτήριος. Τὴν ἀλήθειαν αὐτὴν τὴν διαπιστώνουμε κάθε φορὰν ποὺ σκύβουμε ἐπάνω εἰς τὶς ἱερὲς σελίδες της. Ἂς ἔλθουμε εἰς τὸ συγκεκριμένον. Πῶς ἀντιμετωπίζει τὴν ζωὴν μὲ τὶς δυσκολίες, τὶς ἀνάγκες της καὶ τὰ προβλήματά της ὁ ἄπιστος καὶ πῶς ὁ πιστός;

Ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδὸς μὲ τέχνην ἰχνογραφεῖ σὲ ἐλάχιστες γραμμὲς τὸν τρόπον ζωῆς, τὴν δράσιν καὶ τὶς ἀντιδράσεις τοὺ ἑνὸς ὅπως καὶ τοὺ ἄλλου. Νὰ τοὺς προσέξουμε: «Εἰς μάτην ἡμῖν ἐστι τὸ ὀρθρίζειν. ἐγείρεσθαι μετὰ τὸ καθῆσθαι, οἱ ἔσθιοντες ἄρτον ὀδύνης, ὅταν δῶ τοῖς ἄγαπητοῖς αὐτοῦ ὕπνον» (Ψαλ. ρκς' [126] 2). «Ἐὰν δὲν ἔχετε τὸν Θεὸν βοηθόν, ματαίως ἐξυπνᾶτε προτοῦ ἐξημέρωσῃ διὰ νὰ τρέξετε εἰς τὴν ἐργασίαν σας». Ἀδίκως σηκώνεσθε ἀπὸ τὸ κρεββάτι σας ἢ ἀπὸ τὸ τραπέζι σας χωρὶς νὰ χορτάσετε τὸν ὕπνον, χωρὶς νὰ χαρῆτε τὸ φαγητόν σας πνιγμένοι ἀπὸ τὶς μέριμνες καὶ τὶς πιεστικὲς φροντίδες σας. «Ἀπευθύνομαι πρὸς σᾶς, ποὺ τρώγετε ἄρτον βασανισμένον ἐκ τῆς πολλῆς καὶ ἀγωνιώδους μερίμνης, ἐνῶ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον ὁ Κύριος δίδει γλυκὺν ὕπνον εἰς τοὺς ἀγαπητούς του».

Τὸ ἀξιοπρόσεκτον εἶναι ὅτι ὁ Ψαλμὸς ἔχει γραφῆ αἰῶνες πρὶν γεννηθῇ ὁ Σωτὴρ Χριστός. Ὅμως, διότι εἶναι λόγος ἀθάνατος τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, μᾶς παρουσιάζει μὲ ἀκρίβεια τὴν εἰκόνα τοῦ πιστοῦ καὶ τοῦ ἀπίστου τοῦ καιροῦ μας. Τὶ συμβαίνει καὶ σήμερα μὲ ὅσους δὲν ὑπολογίζουν τὸν Θεὸν καὶ δὲν ἐμπιστεύονται τὴν πατρικἠν του Πρόνοιαν; Μᾶς εἶναι τόσον γνωστόν: Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ζοῦν μὲ ἀνησυχίαν, μὲ ἄγχος καὶ ταραχήν. Τοὺς κυνηγοῦν οἱ φροντίδες καὶ οἱ πολλὲς καὶ ποικίλες ἐργασίες τους. Συχνὰ τοὺς λείπει ὁ ἀναγκαῖος ὕπνος, ποὺ ἀνανεώνει τὸν ἀνθρώπινον ὀργανισμόν. Δὲν εὐκαιροῦν νὰ καθήσουν εἰς τὸ τραπέζι, νὰ συμφάγουν μὲ τοὺς ἰδικούς τους. Σήμερα ἴσως νὰ μὴ ἐξυπνοῦν πρὶν ἐξημερώσῃ, ἀλλὰ συχνὰ τὰ ἐξημερώματα πηγαίνουν νὰ ἀναπαυθοῦν ὀλίγον. Καὶ ὅταν βαδίζουν ἀκόμη, δὲν ξεκουράζουν τὴν σκέψιν τους, μὲ τὸ «κινητόν» τους, ποὺ συνεχῶς τοὺς ἀπασχολεῖ. Ἰσχύει δι᾿ αὐτοὺς ἀπολύτως τὸ ὅτι τρώγουν «ἄρτον ὀδύνης», ψωμὶ ζυμωμένον μὲ βάσανα, μὲ ἀνησυχίες καὶ φόβους.

Ἀλλὰ διατὶ νὰ ὁμιλοῦμε διὰ πράγματα γνωστά; Καὶ θὰ ἐρωτήσετε ἴσως: «Διατὶ τοὺς ἀδικεῖτε τοὺς ἀνθρώπους; Δὲν εἶναι ἡ ἔλλειψις πίστεως ποὺ τοὺς ταλαιπωρεῖ ἀλλὰ οἱ ἀνάγκες τῆς ζωῆς οἱ αὐξημένες».

Ὅτι οἱ καιροί μας ἔχουν τὶς δυσκολίες τους εἶναι ὀρθόν. Ἀλλὰ ὀρθὸν εἶναι καὶ τὸ ὅτι ἡ πίστις, ἡ ζωντανὴ πίστις εἰς τὸν Θεὸν ὁπλίζει τὸν ἄνθρωπον νὰ ὑπερνικᾷ ὅλες τὶς δυσκολίες. Ἄλλωστε διὰ τὸ θέμα αὐτὸ τῆς ἀνησυχίας, τῆς ἀγωνίας καὶ τῶν μεριμνῶν διὰ τὴν συντήρησίν μας καὶ τὸ ἔνδυμά μας, ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ὡμίλησε πολὺ πειστικά. Μᾶς εἶπε ὅτι μόνον ἐθνικοὶ καὶ εἰδωλολάτραι ἀντιμετωπίζουν μὲ ἄγχος τὸ θέμα τῆς συντηρήσεως, τῆς τροφῆς, τῆς κατοικίας, τοῦ ἐνδύματος. Ὅσοι πιστεύουν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι φιλόστοργος Πατέρας, ποὺ γνωρίζει τὶς ἀνάγκες μας, δὲν ἀγωνιοῦν, δὲν ταράσσονται, δὲν τὰ περιμένουν ὅλα ἀπὸ τὴν ἰδικήν τους δραστηριότητα. Ἐργάζονται, φροντίζουν καὶ αὐτοί, ἀλλὰ τὸ πᾶν τὸ ἐμπιστεύονται εἰς τὸν Πατέρα τους, ποὺ γνωρίζει τὶς ἀνάγκες τους ὅλες καὶ ὑπόσχεται νὰ τὶς ἱκανοποίησῃ. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ τὸν παρήγορον καὶ παναληθινὸν λόγον του: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ς'[6] 33). «Ζητεῖτε πρωτίστως καὶ κυρίως τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτησιν τῶν ἀρετῶν, ποὺ ὁ Θεὸς ζητεῖ ἀπὸ σᾶς ὡς ὅρον διὰ νὰ σᾶς χαρίσῃ τὰ ἀγαθὰ ταῦτα, καὶ τότε ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπίγεια θὰ σᾶς δοθοῦν μαζὶ μὲ ἐκεῖνα».

Οἱ ὄντως πιστοὶ εἰς τὸν Σωτήρα Χριστὸν τὸν λόγον του αὐτὸν τὸν δέχονται ὡς ἀλήθειαν καὶ μόνον ἀλήθειαν, καὶ ζοῦν μὲ εἰρήνην, μὲ αἴσθημα ἀσφαλείας καὶ δὲν διαψεύδονται. Ἰδιαιτέρως οἱ Ἕλληνες τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, ποὺ ἔζησαν τοὺς φρικτοὺς παγκοσμίους πολέμους, ποὺ ἐγνώρισαν τί θὰ εἴπῃ κατοχὴ ἀπὸ στρατεύματα Γερμανῶν, ἢ ποὺ ἐγνώρισαν τὴν ἀπειλὴν ἀθέων τρομοκρατῶν, τὴν εἶδαν ἐπάνω εἰς τὰ πράγματα τὴν πατρικὴν Πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ συνεχῶς νὰ ἐπεμβαίνῃ καὶ νὰ θαυματουργῇ. Τὸ ὅτι οἱ Ἕλληνες, οἱ προγραμμένοι ἀπὸ ἐχθρούς, οἱ προδομένοι ἀπὸ συμμάχους καὶ φίλους, ἐπεζήσαμεν ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος εἰς τοὺς κοσμογονικοὺς ἐκείνους καιροὺς ὀφείλεται εἰς θαῦμα, εἰς πλῆθος θαυμαστῶν ἐπεμβάσεων τῆς θείας Προνοίας. Εὐτυχεῖς οἱ οἰκογένειες ποὺ ἐκράτησαν ἡμερολόγιο ἐκείνων τῶν φοβερῶν ἡμερῶν καὶ τὸ ἐκληρονόμησαν εἰς τὰ παιδιά τους, διὰ νὰ στηρίζωνται εἰς τὴν πίστιν καὶ κρατοῦν τὶς οἰκογενειακὲς καὶ ἐθνικὲς παραδόσεις τους.

Ἄλλα τὴν μαρτυρίαν τους διὰ τὴν Πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ τὴν θαυμαστὴν δὲν τὴν ἔδωκαν μόνον οἱ Ἕλληνες τοῦ περασμένου αἰῶνος, τὴν ἔδωκαν καὶ τὴν δίνουν οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν. Πόσον χαρακτηριστικὰ πάλιν ὁ πολύπειρος Δαβὶδ τὴν διαλαλεῖ: «Ὑπῆρξα νεώτερος ἄλλοτε καὶ ἐγήρασα βεβαίως τώρα, ἀλλὰ δὲν εἶδα ὁ δίκαιος (ὁ πιστὸς καὶ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ) νὰ δυστυχῇ καὶ νὰ εἶναι ἔρημος καὶ ἐγκαταλελειμμένος, οὔτε εἶδα τοὺς ἀπογόνους του νὰ ψωμοζητοῦν» (Ψαλ. λς' [36] 25). Αὐτὴν τὴν διαπίστωσιν – μαρτυρίαν τὴν προσυπογράφουν καὶ πλήθη σημερινῶν συνανθρώπων μας, πιστῶν καὶ ἀγωνιστῶν Χριστιανῶν, διαφόρου κοινωνικῆς καταστάσεως καὶ μάλιστα πολυτέκνων καὶ ὑπερπολυτέκνων. «Πῶς ἀνέθρεψα καὶ ἀποκατέστησα τόσα παιδιὰ εἶναι θαῦμα», λέγουν. Θαῦμα, ποὺ ἀνανεώνεται καθημερινῶς ἐπὶ πολλὰ χρόνια. Ἕνας, μακάριος σήμερα ὑπερπολύτεκνος πατέρας, ἔλεγε ὅλος εὐγνωμοσύνη: «Εἶχα ὄνειρό μου νὰ ἀποκτήσω ἰδιόκτητη κατοικία εἰς τὴν πόλιν, ὅπου ὑπηρετοῦσα ὡς δημόσιος ὑπάλληλος. Συνεχῶς παρακαλοῦσα τὸν Θεὸν νὰ μοῦ χαρίσῃ τὸ ἀναγκαῖον σπίτι. Καὶ μοῦ τὸ ἔδωκεν ὁ Κύριος, ὅταν ἀποκτοῦσα τὸ ἔνατον παιδί μου»!

Τὴν ψηλαφοῦν κάθε στιγμὴ καὶ εἰς τὸ κάθε περιστατικὸν τῆς ζωῆς τους τὴν πατρικὴν καὶ φιλόστοργον, τὴν ἄγρυπνον Πρόνοιαν τοῦ Κυρίου οἱ πιστοί. Δι᾿ αὐτὸ καὶ χωρὶς νὰ παύουν νὰ εἶναι οἱ δραστήριοι, εἶναι οἱ εἰρηνικοί. Ζοῦν μὲ ἀπέραντον αἴσθημα ἀσφαλείας καὶ βεβαιώνουν τὸ ψαλμικόν: ὁ ἅγιος Θεὸς δίνει ἤρεμον ὕπνον εἰς τοὺς ἰδικούς του, τοὺς ἀγαπητούς του ἀνθρώπους ποὺ Τὸν ἐμπιστεύονται καὶ ἀναθέτουν τὸν ἑαυτόν τους, τοὺς ἰδικούς τους καὶ τὰ ἰδικά τους εἰς τὴν ἀγαθὴν Πρόνοιάν του. Εἰς αὐτοὺς νὰ ἀνήκουμε.

Παρμένο ἀπὸ παλαιὸ τόμο τοῦ «ΣΩΤΗΡΟΣ».