ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΑΚΑΣ   

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2020)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί, Θε­οῦ ἐ­σμεν συ­νερ­γοί· Θε­οῦ γε­ώρ­γι­ον, Θε­οῦ οἰ­κο­δο­μή ἐ­στε. Κα­τὰ τὴν χά­ριν τοῦ Θε­οῦ τὴν δο­θεῖ­σάν μοι ὡς σο­φὸς ἀρ­χι­τέ­κτων θε­μέ­λι­ον τέ­θει­κα, ἄλ­λος δὲ ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· ἕ­κα­στος δὲ βλε­πέ­τω πῶς ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ· θε­μέ­λι­ον γὰρ ἄλ­λον οὐ­δεὶς δύ­να­ται θεῖ­ναι πα­ρὰ τὸν κε­ί­με­νον, ὅς ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. εἰ δέ τις ἐ­ποι­κο­δο­μεῖ ἐ­πὶ τὸν θε­μέ­λι­ον τοῦ­τον χρυ­σόν, ἄρ­γυ­ρον, λί­θους τι­μί­ους, ξύ­λα, χόρ­τον, κα­λά­μην, ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον φα­νε­ρὸν γε­νή­σε­ται· ἡ γὰρ ἡ­μέ­ρα δη­λώ­σει· ὅ­τι ἐν πυ­ρὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται· καὶ ἑ­κά­στου τὸ ἔρ­γον ὁ­ποῖ­όν ἐ­στι τὸ πῦρ δο­κι­μά­σει. εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον με­νεῖ ὃ ἐ­πῳ­κο­δό­μη­σε, μι­σθὸν λή­ψε­ται· εἴ τι­νος τὸ ἔρ­γον κα­τα­κα­ή­σε­ται, ζη­μι­ω­θή­σε­ται, αὐ­τὸς δὲ σω­θή­σε­ται, οὕ­τως δὲ ὡς δι­ὰ πυ­ρός. Οὐκ οἴ­δα­τε ὅ­τι να­ὸς Θε­οῦ ἐ­στε καὶ τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ οἰ­κεῖ ἐν ὑ­μῖν; εἴ τις τὸν να­ὸν τοῦ Θε­οῦ φθε­ί­ρει, φθε­ρεῖ τοῦ­τον ὁ Θε­ός· ὁ γὰρ να­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἅ­γι­ός ἐ­στιν, οἵ­τι­νές ἐ­στε ὑ­μεῖς.     

         (Α΄ Κορ. γ΄[3] 9 – 17)

 

ΤΟ ΠΙΟ ΓΕΡΟ ΘΕΜΕΛΙΟ

«Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον,

ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστὸς»

«Θε­ο­ῦ οἰ­κο­δο­μὴ» ὀ­νο­μά­ζει ὁ ἀ­πό­στο­λος Πα­ῦ­λος τὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Ποῦ στη­ρί­ζε­ται ὅ­μως αὐ­τὴ ἡ οἰ­κο­δο­μή; Ποι­ὸ εἶ­ναι τὸ ἀ­δι­ά­σει­στο θε­μέ­λιό της ποὺ τὴν κρα­τᾶ ὄρ­θια κι ἀ­με­τα­κί­νη­τη πα­ρὰ τὶς λυσ­σα­λέ­ες ἐ­πι­θέ­σεις ποὺ δέ­χε­ται ἐ­δῶ καὶ εἴ­κο­σι αἰ­ῶ­νες; Τὴν ἀ­πάν­τη­ση μᾶς τὴ δί­νει τὸ ση­με­ρι­νὸ Ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα: «Θε­μέ­λιον ἄλ­λον οὐ­δεὶς δύ­να­ται θεῖ­ναι πα­ρὰ τὸν κεί­με­νον, ὅς ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός». Δη­λα­δή, τὸ ἀ­σά­λευ­το θε­μέ­λιο τῆς οἰ­κο­δο­μῆς αὐ­τῆς εἶ­ναι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς καὶ κα­νεὶς ἀ­πο­λύ­τως δὲν ἔ­χει τὴ δύ­να­μη νὰ με­τα­κι­νή­σει τὸ αἰ­ώ­νιο αὐ­τὸ θε­μέ­λιο καὶ νὰ τὸ ἀν­τι­κα­τα­στή­σει μὲ ἄλ­λο.

Ἂς δοῦ­με λοι­πὸν τί ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι τὸ μο­να­δι­κὸ θε­μέ­λιο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καὶ τί κίν­δυ­νο δι­α­τρέ­χου­με ἂν Τὸν ἀ­πορ­ρί­ψου­με ἀ­πὸ τὴ ζω­ή μας.

1. Θε­μέ­λιο ὁ Χρι­στὸς

Ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς εἶ­ναι τὸ θε­μέ­λιο πά­νω στὸ ὁποῖο στη­ρί­ζε­ται ὅ­λο τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Γιὰ ὅ­λους ἐ­μᾶς τοὺς Χρι­στια­νοὺς ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι τὸ πᾶν· «τὰ πάν­τα καὶ ἐν πᾶ­σι». Δὲν εἶ­ναι μό­νο ὁ τέ­λει­ος καὶ ἀ­πα­ρά­μιλ­λος Δι­δά­σκα­λος ἀλλὰ καὶ ὁ μο­να­δι­κὸς Σω­τὴρ καὶ Λυ­τρω­τής μας. Εἶ­ναι ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος καὶ θυ­σι­ά­στη­κε γιὰ χά­ρη τῆς δικῆς μας σω­τη­ρί­ας. Εἶ­ναι ὁ ἔν­δο­ξος Νι­κη­τὴς τοῦ θα­νά­του ποὺ ἀ­να­στή­θη­κε καὶ μᾶς χά­ρι­σε τὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή. Εἶ­ναι ἡ πη­γὴ τῆς ἐλ­πί­δας καὶ τῆς εὐ­τυ­χί­ας μας. Τὸ Α καὶ τὸ Ω. Ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέ­λος· τὸ πᾶν στὴ ζω­ή μας!

Ἂν εἴ­μα­στε λοι­πὸν Χρι­στια­νοὶ ὄ­χι μό­νο στὸ ὄ­νο­μα ἀλλὰ καὶ στὴν πρά­ξη, τό­τε ὀ­φεί­λου­με νὰ οἰ­κο­δο­μοῦ­με τὴ ζω­ή μας πά­νω στὸ μο­να­δι­κὸ θε­μέ­λιο: τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ἡ κε­φα­λὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας κι ἐμεῖς ὡς μέ­λη τοῦ Σώματός του κα­λού­μα­στε νὰ μέ­νου­με ἑ­νω­μέ­νοι μα­ζί του διὰ τῶν ἁ­γί­ων Μυ­στη­ρί­ων.

Ἐ­πι­πλέ­ον ἐ­ὰν ἔ­χου­με θε­μέ­λιο τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὸ στὴ ζωή μας ὀ­φεί­λου­με νὰ τη­ροῦ­με τὶς ἅ­γι­ες ἐν­το­λές του. Πο­λὺ ἐκ­φρα­στι­κὸς εἶ­ναι ὁ ὕ­μνος ποῦ ψάλ­λου­με στὴν ἁγία μας Ἐκ­κλη­σί­α: «Στε­ρέ­ω­σον, Κύ­ρι­ε, ἐ­πὶ τὴν πέ­τραν τῶν ἐν­το­λῶν σου σα­λευ­θεῖ­σαν τὴν καρ­δί­αν μου...» (Κυ­ρια­κὴ τῆς Ἀ­πό­κρε­ω, Εἱρ­μὸς γ' ὠ­δῆς). Τὴν καρ­διά μου ποὺ τα­λαν­τεύ­ε­ται, στερέωσέ την, Κύ­ρι­ε, πά­νω στὴν ἀ­σά­λευ­τη πέ­τρα τῶν ἐν­το­λῶν σου. Ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ ἀ­γω­νί­ζε­ται νὰ ἐ­φαρ­μό­ζει τὸν Νό­μο τοῦ Θε­οῦ καὶ ζεῖ μὲ ἁ­γνό­τη­τα, τι­μι­ό­τη­τα καὶ δι­και­ο­σύ­νη, ἔ­χει θέ­σει στὴ ζωή του γε­ρὸ θε­μέ­λιο καὶ κα­νεὶς πει­ρα­σμὸς ἢ δο­κι­μα­σί­α δὲν θὰ μπο­ρέ­σει νὰ τὸν νι­κή­σει.

Ἂν θέ­λου­με λοι­πὸν νὰ ζή­σου­με μὲ ἀ­σφά­λεια καὶ ἀ­λη­θι­νὴ εὐ­τυ­χί­α στὸν πρό­σκαι­ρο αὐ­τὸ κό­σμο ἀλλὰ καὶ νὰ κερ­δί­σου­με τὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα, τό­τε ἡ κα­λύ­τε­ρη ἐ­πι­λο­γή μας εἶ­ναι νὰ θέ­σου­με ὡς θε­μέ­λιό της ζω­ῆς μας τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Σὲ κά­θε ἄλ­λη πε­ρί­πτω­ση δι­α­τρέ­χου­με με­γά­λο κίν­δυ­νο. Ποι­ὸς εἶ­ναι ὅ­μως αὐ­τὸς ὁ κίν­δυ­νος;

2. Κτί­σμα­τα πάνω στὴν ἄμμο

Ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος πα­ρο­μοί­α­σε αὐ­τὸν ποὺ ἀ­κού­ει τοὺς λό­γους του καὶ δὲν ἀ­γω­νί­ζε­ται νὰ τοὺς ἐ­φαρ­μό­σει, μὲ ἄν­θρω­πο ἀ­νό­η­το ποὺ κτί­ζει πά­νω στὴν ἄμ­μο. Εἶ­ναι δυ­να­τὸν ὅ­μως νὰ θε­με­λι­ω­θεῖ σπί­τι πά­νω στὴν ἄμ­μο; Μὲ τὴν πρώ­τη βρο­χὴ καὶ μ᾿ ἕ­να φύση­μα τοῦ ἀνέμου τὸ σπί­τι αὐ­τὸ θὰ γκρε­μι­στεῖ (Ματθ. ζ'[7] 24-27).

Ὅ­μως αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς ἔ­κα­νε ὁ σύγ­χρο­νος ἄν­θρω­πος, ὁ ὁποῖος θέ­λη­σε νὰ κτί­σει τὴ ζω­ή του ὄ­χι πά­νω στὸ ἀ­σφα­λέ­στα­το θε­μέ­λιο, στὴν πί­στη στὸν Χρι­στό, ἀλλὰ πά­νω σὲ ἄλ­λα σα­θρὰ θε­μέ­λια: τὴν ὑ­περ­φί­α­λη γνώ­ση, τὸν πα­ρά­νο­μο πλοῦ­το, τὴν ἐκ­με­τάλ­λευ­ση τῶν ἀ­δυ­νά­των. Καὶ ἐ­φαρ­μό­στη­κε ὁ προ­φη­τι­κὸς λό­γος τοῦ Ψαλ­μω­δοῦ: Εἶ­δα, λέ­γει, τὸν ἀσεβῆ νὰ ἀκ­μά­ζει, νὰ ὑ­πε­ρυ­ψώ­νε­ται πα­νί­σχυ­ρος καὶ νὰ ἐ­ξα­πλώ­νει τὴν ἐ­πιρ­ρο­ή του. «Καὶ πα­ρῆλ­θον, καὶ ἰ­δοὺ οὐκ ἦν, καὶ ἐ­ζή­τη­σα αὐ­τόν, καὶ οὐχ εὑ­ρέ­θη ὁ τό­πος αὐτοῦ». Δὲν πέ­ρα­σε πα­ρὰ ἐ­λά­χι­στος χρό­νος, ὥ­στε μό­λις πρόφθασα νὰ πε­ρά­σω ἀπ᾿ ἐκεῖ ὅ­που βρι­σκό­ταν καὶ αὐ­τὸς ἤ­δη εἶ­χε ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ (Ψαλ. λϚ΄[36] 35-36).

Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ἂς ρί­ξου­με μιὰ μα­τιὰ γύ­ρω μας κι ἂς ἀ­να­ρω­τη­θοῦ­με: Για­τί ναυα­γοῦν τό­σες καὶ τό­σες οἰ­κο­γέ­νει­ες καὶ κα­τα­λή­γουν στὸ δι­α­ζύ­γιο;... Για­τί οἱ νέ­οι κα­τα­φεύ­γουν στὴ βί­α καὶ τὰ ναρ­κω­τι­κά;... Για­τί ἡ πα­τρί­δα μας ὑ­πο­φέ­ρει ἀ­πὸ τὴν κρί­ση σὲ ὅ­λα τὰ ἐ­πί­πε­δα;... Δὲν εἶ­ναι δύ­σκο­λο νὰ βροῦ­με τὴν ἀ­πάν­τη­ση. Ὅ­ταν λεί­πει ὁ Χρι­στός, τὰ πάν­τα γκρε­μί­ζον­ται. Ἀ­λί­μο­νο στὸν ἄν­θρω­πο ποὺ ἀ­πορ­ρί­πτει τὸν Κύ­ριο ὡς ἄ­χρη­στο τά­χα θε­μέ­λιο καὶ νο­μί­ζει ὅ­τι μπο­ρεῖ νὰ κτί­σει χω­ρὶς Αὐ­τὸν τὴ ζω­ή του. Εἶ­ναι σὰν νὰ κτί­ζει στὴν ἄμ­μο!

«Θε­μέ­λιον ἄλ­λον οὐ­δεὶς δύ­να­ται θε­ῖ­ναι πα­ρὰ τὸν κεί­με­νον, ὃς ἐ­στιν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός». Ἂς ἀ­κού­σου­με τὸν θε­ό­πνευ­στο λό­γο τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου κι ἂς συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με βα­θιὰ ὅ­τι ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς εἶ­ναι τὸ μο­να­δι­κὸ καὶ ἀ­κα­τά­λυ­το θε­μέ­λιο. Σ᾿ Αὐ­τὸν ἂς ἐμ­πι­στευ­θοῦ­με τὸ πα­ρὸν καὶ τὸ μέλ­λον μας. Αὐ­τὸν ἂς βά­λου­με θε­μέ­λιο στὴν οἰ­κο­γέ­νεια, στὸ σχο­λεῖ­ο, στὴν κοι­νω­νί­α, στὸ Ἔ­θνος μας. Σ᾿ Αὐ­τὸν ἂς στη­ρί­ξου­με τὴ ζω­ή μας καὶ τό­τε θὰ εἴ­μα­στε πραγ­μα­τι­κὰ καὶ αἰ­ώ­νια ἀ­σφα­λεῖς.   

     (Δ­ι­α­σ­κ­ε­υὴ ἀ­πὸ π­α­λ­α­ιὸ τ­ό­μο τ­οῦ Π­ε­ρ­ι­ο­δ­ι­κ­οῦ «Ο Σ­Ω­Τ­ΗΡ»)

 

ΤΟ ΙΕΡΟ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

               Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,  ἠ­νάγ­κα­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς μα­θη­τὰς αὐ­τοῦ ἐμ­βῆ­ναι εἰς τὸ πλοῖ­ον καὶ προ­ά­γειν αὐ­τὸν εἰς τὸ πέ­ραν, ἕ­ως οὗ ἀ­πο­λύ­σῃ τοὺς ὄ­χλους. καὶ ἀ­πο­λύ­σας τοὺς ὄ­χλους ἀ­νέ­βη εἰς τὸ ὄ­ρος κα­τ' ἰ­δί­αν προ­σε­ύ­ξα­σθαι. ὀ­ψί­ας δὲ γε­νο­μέ­νης μό­νος ἦν ἐ­κεῖ. τὸ δὲ πλοῖ­ον ἤ­δη μέ­σον τῆς θα­λάσ­σης ἦν, βα­σα­νι­ζό­με­νον ὑ­πὸ τῶν κυ­μά­των· ἦν γὰρ ἐ­ναν­τί­ος ὁ ἄ­νε­μος. τε­τάρ­τῃ δὲ φυ­λα­κῇ τῆς νυ­κτὸς ἀ­πῆλ­θε πρὸς αὐ­τοὺς ὁ Ἰ­η­σοῦς πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πὶ τῆς θα­λάσ­σης. καὶ ἰ­δόν­τες αὐ­τὸν οἱ μα­θη­ταὶ ἐ­πὶ τὴν θά­λασ­σαν πε­ρι­πα­τοῦν­τα ἐ­τα­ρά­χθη­σαν λέ­γον­τες ὅ­τι φάν­τα­σμά ἐ­στι, καὶ ἀ­πὸ τοῦ φό­βου ἔ­κρα­ξαν. εὐ­θέ­ως δὲ ἐ­λά­λη­σεν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς λέ­γων· Θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γώ εἰ­μι· μὴ φο­βεῖ­σθε. ἀ­πο­κρι­θεὶς δὲ αὐ­τῷ ὁ Πέτρος εἶ­πε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέ­λευ­σόν  με  πρὸς  σὲ  ἐλ­θεῖν  ἐ­πὶ  τὰ  ὕ­δα­τα·  ὁ  δὲ εἶ­πεν, Ἐλθέ. καὶ κα­τα­βὰς ἀ­πὸ τοῦ πλο­ί­ου ὁ Πέτρος πε­ρι­ε­πά­τη­σεν ἐ­πὶ τὰ ὕ­δα­τα ἐλ­θεῖν πρὸς τὸν Ἰ­η­σοῦν. βλέ­πων δὲ τὸν ἄ­νε­μον ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­φο­βή­θη, καὶ ἀρ­ξά­με­νος κα­τα­πον­τί­ζε­σθαι ἔ­κρα­ξε λέ­γων· Κύριε, σῶ­σόν με. εὐ­θέ­ως δὲ ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐ­κτε­ί­νας τὴν χεῖ­ρα ἐ­πε­λά­βε­το αὐ­τοῦ καὶ λέ­γει αὐ­τῷ· Ὀ­λι­γό­πι­στε! εἰς τί ἐ­δί­στα­σας; καὶ ἐμ­βάν­των αὐ­τῶν εἰς τὸ πλοῖ­ον ἐ­κό­πα­σεν ὁ ἄ­νε­μος. οἱ δὲ ἐν τῷ πλο­ί­ῳ ἐλ­θόν­τες προ­σε­κύ­νη­σαν αὐ­τῷ λέ­γον­τες· Ἀ­λη­θῶς Θε­οῦ υἱ­ὸς εἶ. Καὶ δι­α­πε­ρά­σαν­τες ἦλ­θον εἰς τὴν γῆν Γεν­νη­σα­ρέτ.

      (Ματθ. ιδ΄[14] 22 – 34)

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Κι ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς, γιὰ νὰ μὴν πα­ρα­συρ­θοῦν οἱ μα­θη­τές του ἀ­πὸ τὸν ἐν­θου­σια­σμὸ τοῦ πλή­θους πού ἤ­θε­λε νὰ τὸν ἀ­να­κη­ρύ­ξει βα­σι­λιά, τοὺς ἀ­νάγ­κα­σε νὰ μποῦν στὸ πλοῖ­ο καὶ νὰ πε­ρά­σουν πρὶν ἀ­π' αὐ­τὸν στὸ ἀ­πέ­ναν­τι μέ­ρος τῆς λί­μνης, ὡ­σό­του αὐ­τὸς δι­α­λύ­σει τὰ πλή­θη τοῦ λαοῦ. Κι ἀφοῦ δι­έ­λυ­σε τὰ πλή­θη, ἀ­νέ­βη­κε στὸ βου­νὸ γιὰ νὰ προ­σευ­χη­θεῖ μό­νος του. Κι ὅ­ταν βράδιασε κα­λά, ἦ­ταν μό­νος του ἐκεῖ. Τὸ πλοῖο ὅ­μως εἶ­χε προ­χω­ρή­σει πλέ­ον στὴ μέ­ση τῆς λί­μνης καὶ συν­τα­ρασ­σό­ταν ἀ­πὸ τὰ κύ­μα­τα. Δι­ό­τι ἦ­ταν ἀν­τί­θε­τος ὁ ἄ­νε­μος. Καὶ στὸ τε­λευ­ταῖ­ο τρί­ω­ρο τῆς νύ­χτας, ὅ­ταν τὸ τέ­ταρ­το τμῆ­μα τῶν σκο­πῶν πα­ρα­λαμ­βά­νει τὴ στρα­τι­ω­τι­κὴ φρου­ρά, ὁ Ἰ­η­σοῦς ἔ­φυ­γε ἀ­π' τὸ βου­νὸ καὶ ἦλ­θε πρὸς αὐ­τοὺς περ­πα­τών­τας πά­νω στὴ θά­λασ­σα, σὰν νὰ ἦ­ταν ἡ θά­λασ­σα στε­ριά. Ὅ­ταν λοι­πὸν τὸν εἶ­δαν οἱ μα­θη­τὲς νὰ περ­πα­τά­ει πά­νω στὴ θά­λασ­σα, τα­ρά­χθη­καν λέ­γον­τας ὅ­τι αὐ­τὸ πού ἔ­βλε­παν εἶ­ναι φάν­τα­σμα. Κι ἀπ’ τόν φόβο τους ἔ­βγα­λαν κραυ­γή. Ἀ­μέ­σως ὅ­μως τοὺς μί­λη­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ τοὺς εἶ­πε: Ἔ­χε­τε θάρ­ρος, ἐγώ εἶ­μαι, μὴ φο­βά­στε. Τό­τε τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ Πέ­τρος: Κύ­ρι­ε, ἐ­ὰν εἶ­σαι ἐσύ, δῶ­σε μου ἐν­το­λὴ νὰ ἔλ­θω κον­τά σου περ­πα­τών­τας πά­νω στὰ νε­ρά. Ὁ Κύ­ριος τοῦ εἶ­πε: Ἔ­λα. Καὶ τό­τε ὁ Πέ­τρος κα­τέ­βη­κε ἀ­πὸ τὸ πλοῖ­ο καὶ περ­πά­τη­σε πά­νω στὰ νε­ρὰ γιὰ νὰ ἔλ­θει κον­τὰ στὸν Ἰ­ησοῦ. Ἀλ­λὰ ὅ­ταν εἶ­δε τὸν ἀ­έ­ρα πό­σο δυ­να­τὸς ἦ­ταν, κλο­νί­στη­κε ἡ πί­στη του καὶ φο­βή­θη­κε, καὶ κα­θὼς ἄρ­χι­σε νὰ βου­λιά­ζει, φώ­να­ξε δυ­να­τά: Κύ­ρι­ε, σῶ­σε με, δι­ό­τι κιν­δυ­νεύ­ω νὰ πνι­γῶ. Ἀ­μέ­σως ὁ Ἰ­η­σοῦς ἅ­πλω­σε τὸ χέ­ρι του, τὸν ἔπιασε καί τοῦ εἶ­πε: Ὀ­λι­γό­πι­στε, για­τί δείλιασες; Κι ὅ­ταν ὁ Χρι­στὸς καὶ ὁ Πέ­τρος μπῆ­καν στὸ πλοῖ­ο, ἡ­σύ­χα­σε ὁ ἄ­νε­μος. Τό­τε ὅ­σοι ἦ­ταν ἤ­δη στὸ πλοῖ­ο ἦλ­θαν καὶ τὸν προ­σκύ­νη­σαν μὲ πολ­λὴ εὐ­λά­βεια λέ­γον­τας: Ἀ­λη­θι­νά, εἶ­σαι Υἱ­ὸς τοῦ Θεοῦ. Κι ἀφοῦ πέ­ρα­σαν ἀ­π' τὸ ἕ­να μέ­ρος τῆς λί­μνης στὸ ἄλ­λο, ἦλ­θαν στὴ χώ­ρα Γεν­νη­σα­ρέτ.