ΤΑ Α­ΓΙ­Ο­ΓΡΑ­ΦΙ­ΚΑ Α­ΝΑ­ΓΝΩ­ΣΜΑ­ΤΑ ΤΗΣ Η­ΜΕ­ΡΑΣ Τε­τάρ­τη, 13 Α­πρι­λί­ου 2022

 

ΤΑ Α­ΓΙ­Ο­ΓΡΑ­ΦΙ­ΚΑ Α­ΝΑ­ΓΝΩ­ΣΜΑ­ΤΑ ΤΗΣ Η­ΜΕ­ΡΑΣ

Τε­τάρ­τη, 13 Α­πρι­λί­ου 2022

 

Τε­τάρ­τη πρὸ τῶν Βα­ΐ­ων. Μαρ­τί­νου πά­πα­ ̔Ρώ­μης ὁ­μο­λο­γη­τοῦ (†655), Ζω­ί­λου καὶ λοι­πῶν μαρ­τύ­ρων. [Ἐ­πέ­τει­ος τῆς ἀ­πο­φρά­δος ἡ­μέ­ρας τῆς ὑ­πὸ τῶν Φράγ­γων λα­τι­νο­δό­ξων γε­νο­μέ­νης ἁ­λώ­σε­ως τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως (13 Ἀ­πρι­λί­ου 1204)­].

 

Η­ΣΑ­Ϊ­ΑΣ ΝΗ´[48] 1 - 11

¹ Α­ΝΑ­ΒΟ­Η­ΣΟΝ ἐν ἰ­σχύ­ϊ καὶ μὴ φε­ί­σῃ, ὡς σάλ­πιγ­γα ὕ­ψω­σον τὴν φω­νήν σου, καὶ ἀ­νάγ­γει­λον τῷ λα­ῷ μου τὰ ἁ­μαρ­τή­μα­τα αὐ­τῶν καὶ τῷ οἴ­κῳ ᾿Ι­α­κὼβ τὰς ἀ­νο­μί­ας αὐ­τῶν.  ² ἐ­μὲ ἡ­μέ­ραν ἐξ ἡ­μέ­ρας ζη­τοῦ­σι καὶ γνῶ­ναί μου τὰς ὁ­δοὺς ἐ­πι­θυ­μοῦ­σιν· ὡς λα­ὸς δι­και­ο­σύ­νην πε­ποι­η­κὼς καὶ κρί­σιν Θε­οῦ αὐ­τοῦ μὴ ἐγ­κα­τα­λε­λοι­πὼς αἰ­τοῦ­σί με νῦν κρί­σιν δι­κα­ί­αν καὶ ἐγ­γί­ζειν Θε­ῷ ἐ­πι­θυ­μοῦ­σι  ³ λέ­γον­τες· τί ὅ­τι ἐ­νη­στα­ύ­σα­μεν καὶ οὐκ εἶ­δες; ἐ­τα­πει­νώ­σα­μεν τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν καὶ οὐκ ἔ­γνως; ἐν γὰρ ταῖς ἡ­μέ­ραις τῶν νη­στει­ῶν ὑ­μῶν εὑ­ρί­σκε­τε τὰ θε­λή­μα­τα ὑ­μῶν καὶ πάν­τας τοὺς ὑ­πο­χει­ρί­ους ὑ­μῶν ὑ­πο­νύσ­σε­τε.  ⁴ εἰ εἰς κρί­σεις καὶ μά­χας νη­στε­ύ­ε­τε καὶ τύ­πτε­τε πυγ­μαῖς τα­πει­νόν, ἱ­να­τί μοι νη­στε­ύ­ε­τε ὡς σή­με­ρον, ἀ­κου­σθῆ­ναι ἐν κραυ­γῇ τὴν φω­νὴν ὑ­μῶν;  ⁵ οὐ τα­ύ­την τὴν νη­στε­ί­αν ἐ­ξε­λε­ξά­μην καὶ ἡ­μέ­ραν τα­πει­νοῦν ἄν­θρω­πον τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ· οὐδ᾿ ἂν κάμ­ψῃς ὡς κρί­κον τὸν τρά­χη­λόν σου καὶ σάκ­κον καὶ σπο­δὸν ὑ­πο­στρώ­σῃ, οὐδ᾿ οὕ­τω κα­λέ­σε­τε νη­στε­ί­αν δε­κτήν.  ⁶ οὐ­χὶ τοι­α­ύ­την νη­στε­ί­αν ἐ­γὼ ἐ­ξε­λε­ξά­μην, λέ­γει Κύ­ριος, ἀλ­λὰ λύ­ε πάν­τα σύν­δε­σμον ἀ­δι­κί­ας, δι­ά­λυ­ε στραγ­γα­λιὰς βι­α­ί­ων συ­ναλ­λαγ­μά­των, ἀ­πό­στελ­λε τε­θραυ­σμέ­νους ἐν ἀ­φέ­σει καὶ πᾶ­σαν συγ­γρα­φὴν ἄ­δι­κον δι­ά­σπα·  ⁷ δι­ά­θρυ­πτε πει­νῶν­τι τὸν ἄρ­τον σου καὶ πτω­χοὺς ἀ­στέ­γους εἴ­σα­γε εἰς τὸν οἶ­κόν σου· ἐ­ὰν ἴ­δῃς γυ­μνόν, πε­ρί­βα­λε, καὶ ἀ­πὸ τῶν οἰ­κε­ί­ων τοῦ σπέρ­μα­τός σου οὐχ ὑ­πε­ρό­ψει.  ⁸ τό­τε ρα­γή­σε­ται πρώ­ϊ­μον τὸ φῶς σου, καὶ τὰ ἰ­ά­μα­τά σου τα­χὺ ἀ­να­τε­λεῖ, καὶ προ­πο­ρε­ύ­σε­ται ἔμ­προ­σθέν σου ἡ δι­και­ο­σύ­νη σου, καὶ ἡ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ πε­ρι­στε­λεῖ σε.  ⁹ τό­τε βο­ή­σῃ, καὶ ὁ Θε­ὸς εἰ­σα­κο­ύ­σε­ταί σου· ἔ­τι λα­λοῦν­τός σου ἐ­ρεῖ· ἰ­δοὺ πά­ρει­μι. ἐ­ὰν ἀ­φέ­λῃς ἀ­πὸ σοῦ σύν­δε­σμον καὶ χει­ρο­το­νί­αν καὶ ρῆ­μα γογ­γυ­σμοῦ  ¹⁰ καὶ δῷς πει­νῶν­τι τὸν ἄρ­τον ἐκ ψυ­χῆς σου καὶ ψυ­χὴν τε­τα­πει­νω­μέ­νην ἐμ­πλή­σῃς, τό­τε ἀ­να­τε­λεῖ ἐν τῷ σκό­τει τὸ φῶς σου, καὶ τὸ σκό­τος σου ὡς με­σημ­βρί­α.  ¹¹ καὶ ἔ­σται ὁ Θε­ός σου με­τὰ σοῦ δι­α­παν­τός· καὶ ἐμ­πλη­σθή­σῃ κα­θά­περ ἐ­πι­θυ­μεῖ ἡ ψυ­χή σου, καὶ τὰ ὀ­στᾶ σου πι­αν­θή­σε­ται, καὶ ἔ­σῃ ὡς κῆ­πος με­θύ­ων καὶ ὡς πη­γὴ ἣν μὴ ἐ­ξέ­λι­πεν ὕ­δωρ καὶ τὰ ὀ­στᾶ σου ὡς βο­τά­νη ἀ­να­τε­λεῖ καὶ πι­αν­θή­σε­ται καὶ κλη­ρο­νο­μή­σου­σι γε­νε­ὰς γε­νε­ῶν.

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

¹ Φώ­να­ξε μὲ δύ­να­μιν καὶ μὴ τσιγ­κου­νευ­θῇς τὴν φω­νήν σου, λέ­γει ὁ Θε­ὸς εἰς τὸν Ἡ­σα­ΐ­αν· ὡ­σὰν σάλ­πιγ­γα ὕ­ψω­σε τὴν φω­νήν σου καὶ εἰ­πὲ κα­θα­ρὰ εἰς τὸν λα­όν μου τὰ ἁ­μαρ­τή­μα­τά των καὶ εἰς τὸν οἶ­κον Ἰ­α­κὼβ τὰς ἀ­νο­μί­ας των.  ² Ἐ­μὲ κά­θε ἡ­μέ­ραν ζη­τοῦν διὰ τῶν χει­λέ­ων των μό­νον καὶ ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ μά­θουν τοὺς εἰς τὰς δι­α­φό­ρους πε­ρι­στά­σεις των καὶ κιν­δύ­νους των τρό­πους τῆς κυ­βερ­νή­σε­ώς μου· ὡς λα­ός, ποὺ ἔ­χει ποι­ή­σει πᾶν ὅ,τι δί­και­ον καὶ ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν ἔ­χει ἐγ­κα­τα­λε­ί­ψει τὸν νό­μον καὶ τὰ κρί­μα­τα τοῦ Θε­οῦ, μοῦ ζη­τοῦν τώ­ρα εἰς τὴν ἀ­νάγ­κην των δι­κα­ί­αν κρί­σιν κα­τὰ τῶν ἐ­χθρῶν των καὶ ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ πλη­σι­ά­ζουν εἰς τὸν Θε­όν, μό­νον καὶ μό­νον διὰ νὰ ἐ­ξα­σφα­λί­ζουν τὴν προ­στα­σί­αν Του.  ³ λέ­γον­τες: Δια­τί, ὅ­τε ἐ­νη­στεύ­σα­μεν, δὲν εἶ­δες τὴν νη­στε­ί­αν μας; Ἐ­τα­πει­νώ­σα­μεν τὰς ψυ­χάς μας· δια­τὶ δὲν ἔ­λα­βες γνῶ­σιν τῆς τα­πει­νώ­σε­ως ταύ­της; Δι­ό­τι «ἀ­παν­τῶ» κα­τὰ τὰς ἡ­μέ­ρας τῶν νη­στει­ῶν σας εὑ­ρί­σκε­τε καὶ ἰ­κα­νο­ποι­εῖ­τε τὰ πο­νη­ρὰ θε­λή­μα­τά σας καὶ ὅ­λους τοὺς ὑ­πὸ τὴν ἐ­ξου­σί­αν σας ὑ­φι­στα­μέ­νους, κα­τα­πι­έ­ζε­τε.  ⁴ Ἐ­ὰν ὅ­μως εἰς φι­λο­νι­κί­ας καὶ συγ­κρού­σεις νη­στεύ­ε­τε καὶ κτυ­πᾶ­τε μὲ τοὺς γρόν­θους σας τὸν τα­πει­νὸν καὶ ἀ­νί­σχυ­ρον, πρὸς τί μοῦ νη­στεύ­ε­τε ὅ­πως σή­με­ρον, διὰ νὰ ἀ­κου­σθῇ μὲ κραυ­γὴν ἡ φω­νή σας ὑ­π’ Ἐ­μοῦ, φθά­νου­σα μέ­χρι τοῦ οὐ­ρα­νοῦ;  ⁵ Ἐ­γὼ δὲν ἐ­ξέ­λε­ξα καὶ δὲν εὐ­η­ρε­στή­θην εἰς αὐ­τὴν τὴν νη­στε­ί­αν καὶ δὲν μοῦ ἤ­ρε­σεν ἡ ἡ­μέ­ρα, κα­τὰ τὴν ὁ­πο­ί­αν ὁ ἄν­θρω­πος τα­πει­νώ­νει μὲ τοια­ύτην νη­στε­ί­αν ἑ­αυ­τόν.Οὔ­τε ἐ­ὰν κάμ­ψῃς ὡ­σὰν κρί­κον τὸν τρά­χη­λόν σου πρὸς ἐκ­δή­λω­σιν τα­πει­νώ­σε­ως καὶ στρώ­σῃς ὅ­πως κα­τα­κλι­θῇς τρί­χι­νον σάκ­κον καὶ ὑ­πο­κά­τω αὐ­τοῦ ρί­ψῃς στρῶ­μα στά­κτης, οὔ­τε καὶ σεῖς οἱ ἴ­διοι ἔ­τσι κα­κου­χού­με­νοι θὰ κα­λέ­σε­τε τὴν νη­στε­ί­αν σας εὐ­ά­ρε­στον εἰς Ἐ­μέ.  ⁶ Ὄ­χι· δὲν ἀ­ρέ­σκο­μαι Ἐ­γὼ εἰς τοια­ύτην νη­στε­ί­αν, λέ­γει ὁ Κύ­ριος· ἀλ­λὰ λῦ­ε κά­θε δε­σμὸν ἄ­δι­κον, δι­ά­λυ­ε τὰς δι­ε­στραμ­μέ­νας συμ­φω­νί­ας ἀ­ναγ­κα­στι­κῶν καὶ ὑ­πὸ τὸ κρά­τος βί­ας συ­να­φθέν­των συ­ναλ­λαγ­μά­των ἀ­πό­στελ­λε ἐ­λευ­θέ­ρους τοὺς συν­τε­τριμ­μέ­νους ἐξ ἀ­δι­κιῶν καὶ συμ­φο­ρῶν καὶ σχί­σε κά­θε γραμ­μά­τιον ἄ­δι­κον.  ⁷ Κό­πτε καὶ μο­ί­ρα­ζε εἰς τὸν πει­νῶν­τα τὸν ἄρ­τον σου, καὶ πτω­χούς, ποὺ δὲν ἔ­χουν στέ­γην, ἔμ­βα­ζε εἰς τὸ σπί­τι σου· ἐ­ὰν ἴ­δῃς γυ­μνόν, ἔν­δυ­σέ τον, καὶ ἀ­πὸ τοὺς συγ­γε­νεῖς σου δὲν θὰ ση­κώ­σῃς ὑ­ψη­λὰ τὰ μά­τια σου, προ­σποι­ού­με­νος ὅ­τι δὲν τοὺς βλέ­πεις.  ⁸ Τό­τε θὰ ἐ­κρα­γῇ ὡ­σὰν τὸ πρω­ϊ­νὸν τῆς αὐ­γῆς τὸ φῶς τῆς πα­ρὰ Θε­οῦ προ­στα­σί­ας σου, καὶ θὰ ἀ­να­τε­ί­λουν τα­χέ­ως αἱ θε­ρα­πεῖ­αι τῆς ὑ­γε­ί­ας σου, καὶ θὰ προ­πο­ρεύ­ε­ται ἐμ­πρός σου ἡ ἀ­ρε­τή σου· ἡ δὲ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ θὰ σὲ πε­ρι­βάλ­λῃ καὶ θὰ σὲ κα­τα­κλε­ί­ῃ ὄ­πι­σθέν σου.  ⁹ Τό­τε θὰ φω­νά­ξῃς, καὶ ὁ Θε­ὸς θὰ σὲ εἰ­σα­κού­ση· ὅ­ταν ἀ­κό­μη λα­λῇς πρὸς Αὐ­τόν, θὰ εἴ­πῃ: Ἰ­δού, εἶ­μαι πα­ρών.Ἐ­ὰν ἀ­φαι­ρέ­σῃς ἀ­πὸ σὲ κά­θε ἄ­δι­κον κα­τα­πί­ε­σιν καὶ κί­νη­σιν τῆς χει­ρὸς χλευ­α­στι­κὴν καὶ ἀ­πει­λη­τι­κὴν καὶ λό­γον γογ­γυ­σμοῦ  ¹⁰ καὶ ἐ­ὰν δώ­σῃς εἰς τὸν πει­νῶν­τα τὸν ἄρ­τον μὲ ὅ­λην τὴν προ­θυ­μί­αν τῆς ψυ­χῆς σου καὶ χορ­τά­σῃς ψυ­χήν, ἡ ὁ­πο­ί­α ἔ­χει τα­πει­νω­θῇ ἐκ τῶν στε­ρή­σε­ων, τό­τε θὰ ἀ­να­τε­ί­λῃ τὸ φῶς τῆς εὐ­τυ­χί­ας σου καὶ τῆς θε­ί­ας προ­στα­σί­ας σου εἰς τὸ σκό­τος· τὸ δὲ σκό­τος τῆς ἀ­θλι­ό­τη­τός σου θὰ με­τα­βλη­θῇ καὶ θὰ λάμ­ψη ὡ­σὰν φῶς με­σημ­βρί­ας.  ¹¹ Καὶ θὰ εἶ­ναι ὁ Θε­ός σου πάν­το­τε μα­ζί σου, προ­στα­τεύ­ων καὶ κα­θο­δη­γῶν σε· καὶ θὰ χορ­τά­σῃς ἰ­κα­νο­ποι­ού­με­νος, ὅ­πως ἐ­πι­θυ­μεῖ ἡ ψυ­χή σου, καὶ τὰ ὀ­στᾶ σου θὰ ἰ­σχυ­ρο­ποι­η­θοῦν, κα­θι­στῶν­τα δυ­να­τὸν τὸν ὅ­λον ὀρ­γα­νι­σμόν σου· καὶ θὰ εἶ­σαι ὡ­σὰν κῆ­πος, ποὺ πο­τί­ζε­ται ἀ­φθό­νως, καὶ ὡ­σὰν πη­γή, ἀ­πὸ τὴν ὁ­πο­ί­αν δὲν ἔ­λει­ψε πο­τὲ νε­ρό· τὰ δὲ ὀ­στᾶ σου ὡ­σὰν δρο­σε­ρὸς χόρ­τος θὰ ἀ­να­πτυ­χθοῦν καὶ θὰ εἶ­ναι ἰ­σχυ­ρὰ καὶ πα­χέ­α, καὶ θὰ κλη­ρο­νο­μή­σῃς δι’ αὐ­τῶν γε­νε­ᾶς γε­νε­ῶν.

 ΓΕ­ΝΕ­ΣΙΣ ΜΓ´[43]  25 – 30,  ΜΕ´[45]  1 - 16

²⁵ Εἰ­σῆλ­θε δὲ ᾿Ι­ω­σὴφ εἰς τὴν οἰ­κί­αν, καὶ προ­σή­νεγ­καν αὐ­τῷ τὰ δῶ­ρα, ἃ εἶ­χον ἐν ταῖς χερ­σὶν αὐ­τῶν, εἰς τὸν οἶ­κον καὶ προ­σε­κύ­νη­σαν αὐ­τῷ ἐ­πὶ πρό­σω­πον ἐ­πὶ τὴν γῆν.  ²⁶ ἠ­ρώ­τη­σε δὲ αὐ­το­ύς, πῶς ἔ­χε­τε; καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· εἰ ὑ­γι­α­ί­νει ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὁ πρε­σβύ­της, ὃν εἴ­πα­τε; ἔ­τι ζῇ;  ²⁷ οἱ δὲ εἶ­παν· ὑ­γι­α­ί­νει ὁ παῖς σου ὁ πα­τὴρ ἡ­μῶν, ἔ­τι ζῇ· καὶ εἶ­πεν· εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος τῷ Θε­ῷ. καὶ κύ­ψαν­τες προ­σε­κύ­νη­σαν αὐ­τῷ.  ²⁸ ἀ­να­βλέ­ψας δὲ τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς αὐ­τοῦ ᾿Ι­ω­σὴφ εἶ­δε Βε­νια­μὶν τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ τὸν ὁ­μο­μή­τριον καὶ εἶ­πεν· οὗ­τος ὁ ἀ­δελ­φὸς ὑ­μῶν ὁ νε­ώ­τε­ρος, ὃν εἴ­πα­τε πρός με ἀ­γα­γεῖν; καὶ εἶ­πεν· ὁ Θε­ὸς ἐ­λε­ή­σαι σε τέ­κνον.  ²⁹ ἐ­τα­ρά­χθη δὲ ᾿Ι­ω­σήφ, συ­νε­στρέ­φε­το γὰρ τὰ ἔγ­κα­τα αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τῷ ἀ­δελ­φῷ αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­ζή­τει κλαῦ­σαι· εἰ­σελ­θὼν δὲ εἰς τὸ τα­μεῖ­ον ἔ­κλαυ­σεν ἐ­κεῖ.  ³⁰ καὶ νι­ψά­με­νος τὸ πρό­σω­πον ἐ­ξελ­θὼν ἐ­νε­κρα­τε­ύ­σα­το καὶ εἶ­πε· πα­ρά­θε­τε ἄρ­τους.
ΜΕ´[45]  ¹ ΚΑΙ οὐκ ἠ­δύ­να­το ᾿Ι­ω­σὴφ ἀ­νέ­χε­σθαι πάν­των τῶν πα­ρε­στη­κό­των αὐ­τῷ, ἀλλ᾿ εἶ­πεν· ἐ­ξα­πο­στε­ί­λα­τε πάν­τας ἀπ᾿ ἐ­μοῦ. καὶ οὐ πα­ρει­στή­κει οὐ­δεὶς τῷ ᾿Ι­ω­σήφ, ἡ­νί­κα ἀ­νε­γνω­ρί­ζε­το τοῖς ἀ­δελ­φοῖς αὐ­τοῦ.  ² καὶ ἀ­φῆ­κε φω­νὴν με­τὰ κλαυθ­μοῦ· ἤ­κου­σαν δὲ πάν­τες οἱ Αἰ­γύ­πτιοι, καὶ ἀ­κου­στὸν ἐ­γέ­νε­το εἰς τὸν οἶ­κον Φα­ραώ.  ³ εἶ­πε δὲ ᾿Ι­ω­σὴφ πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φοὺς αὐ­τοῦ· ἐ­γώ εἰ­μι ᾿Ι­ω­σήφ. ἔ­τι ὁ πα­τήρ μου ζῇ; καὶ οὐκ ἠ­δύ­ναν­το οἱ ἀ­δελ­φοὶ ἀ­πο­κρι­θῆ­ναι αὐ­τῷ· ἐ­τα­ρά­χθη­σαν γάρ.  ⁴ εἶ­πε δὲ ᾿Ι­ω­σὴφ πρὸς το­ύς ἀ­δελ­φοὺς αὐ­τοῦ· ἐγ­γί­σα­τε πρός με, καὶ ἤγ­γι­σαν. καὶ εἶ­πεν· ἐ­γώ εἰ­μι ᾿Ι­ω­σὴφ ὁ ἀ­δελ­φὸς ὑ­μῶν, ὃν ἀ­πέ­δο­σθε εἰς Αἴ­γυ­πτον.  ⁵ νῦν οὖν μὴ λυ­πεῖ­σθε, μη­δὲ σκλη­ρὸν ὑ­μῖν φα­νή­τω, ὅ­τι ἀ­πέ­δο­σθέ με ὧ­δε· εἰς γὰρ ζω­ὴν ἀ­πέ­στει­λέ με ὁ Θε­ὸς ἔμ­προ­σθεν ὑ­μῶν·  ⁶ τοῦ­το γὰρ δε­ύ­τε­ρον ἔ­τος λι­μὸς ἐ­πὶ τῆς γῆς, καὶ ἔ­τι λοι­πὰ πέν­τε ἔ­τη, ἐν οἷς οὐκ ἔ­στιν ἀ­ρο­τρί­α­σις οὐ­δὲ ἄ­μη­τος·  ⁷ ἀ­πέ­στει­λε γάρ με ὁ Θε­ὸς ἔμ­προ­σθεν ὑ­μῶν, ὑ­πο­λε­ί­πε­σθαι ὑ­μῖν κα­τά­λειμ­μα ἐ­πὶ τῆς γῆς καὶ ἐκ­θρέ­ψαι ὑ­μῶν κα­τά­λει­ψιν με­γά­λην.  ⁸ νῦν οὐχ ὑ­μεῖς με ἀ­πε­στάλ­κα­τε ὧ­δε, ἀλλ᾿ ἢ ὁ Θε­ός, καὶ ἐ­πο­ί­η­σέ με ὡς πα­τέ­ρα Φα­ρα­ὼ καὶ κύ­ριον παν­τὸς τοῦ οἴ­κου αὐ­τοῦ καὶ ἄρ­χον­τα πά­σης γῆς Αἰ­γύ­πτου.  ⁹ σπε­ύ­σαν­τες οὖν ἀ­νά­βη­τε πρὸς τὸν πα­τέ­ρα μου καὶ εἴ­πα­τε αὐ­τῷ· τά­δε λέ­γει ὁ υἱ­ός σου ᾿Ι­ω­σήφ· ἐ­πο­ί­η­σέ με ὁ Θε­ὸς κύ­ριον πά­σης γῆς Αἰ­γύ­πτου· κα­τά­βη­θι οὖν πρός με καὶ μὴ με­ί­νῃς·  ¹⁰ καὶ κα­τοι­κή­σεις ἐν γῇ Γε­σὲμ ᾿Α­ρα­βί­ας καὶ ἔ­σῃ ἐγ­γύς μου σὺ καὶ οἱ υἱ­οί σου καὶ οἱ υἱ­οὶ τῶν υἱ­ῶν σου, τὰ πρό­βα­τά σου καὶ οἱ βό­ες σου καὶ ὅ­σα σοι ἐ­στί,  ¹¹ καὶ ἐκ­θρέ­ψω σε ἐ­κεῖ· ἔ­τι γὰρ πέν­τε ἔ­τη λι­μός· ἵ­να μὴ ἐ­κτρι­βῇς σὺ καὶ οἱ υἱ­οί σου καὶ πάν­τα τὰ ὑ­πάρ­χοντά σου.  ¹² ἰ­δοὺ οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ ὑ­μῶν βλέ­που­σι καὶ οἱ ὀ­φθαλ­μοὶ Βε­νια­μὶν τοῦ ἀ­δελ­φοῦ μου, ὅ­τι τὸ στό­μα μου τὸ λα­λοῦν πρὸς ὑ­μᾶς.  ¹³ ἀ­παγ­γε­ί­λα­τε οὖν τῷ πα­τρί μου πᾶ­σαν τὴν δό­ξαν μου τὴν ἐν Αἰ­γύ­πτῳ καὶ ὅ­σα εἴ­δε­τε, καὶ τα­χύ­ναν­τες κα­τα­γά­γε­τε τὸν πα­τέ­ρα μου ὧ­δε.  ¹⁴ καὶ ἐ­πι­πε­σὼν ἐ­πὶ τὸν τρά­χη­λον Βε­νια­μὶν τοῦ ἀ­δελ­φοῦ αὐ­τοῦ ἔ­κλαυ­σεν ἐπ᾿ αὐ­τῷ, καὶ Βε­νια­μὶν ἔ­κλαυ­σεν ἐ­πὶ τῷ τρα­χή­λῳ αὐ­τοῦ.  ¹⁵ καὶ κα­τα­φι­λή­σας πάν­τας τοὺς ἀ­δελ­φοὺς αὐ­τοῦ ἔ­κλαυ­σεν ἐπ᾿ αὐ­τοῖς, καὶ με­τὰ ταῦ­τα ἐ­λά­λη­σαν οἱ ἀ­δελ­φοὶ αὐ­τοῦ πρὸς αὐ­τόν.  ¹⁶ Καὶ δι­ε­βο­ή­θη ἡ φω­νὴ εἰς τὸν οἶ­κον Φα­ρα­ὼ λέ­γον­τες· ἥ­κα­σιν οἱ ἀ­δελ­φοὶ ᾿Ι­ω­σήφ. ἐ­χά­ρη δὲ Φα­ρα­ὼ καὶ ἡ θε­ρα­πε­ί­α αὐ­τοῦ.

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

 ²⁵ Ἦλ­θε δὲ ὁ Ἰ­ω­σὴφ εἰς τὸ σπί­τι τὸ με­ση­μέ­ρι. Τό­τε οἱ ἕν­δε­κα ἀ­δελ­φοὶ τοῦ ἐ­πρό­σφε­ραν ἐ­κεῖ εἰς τὸ σπί­τι του τὰ δῶ­ρα, ποὺ ἐ­κρα­τοῦ­σαν εἰς τὰ χέ­ρια των, καὶ ἔ­πε­σαν μὲ τὸ πρό­σω­πον κα­τὰ γῆς καὶ τὸν ἐ­προ­σκύ­νη­σαν ὡς ἄρ­χον­τα τῆς Αἰ­γύ­πτου.  ²⁶ Καὶ ὁ Ἰ­ω­σὴφ τοὺς ἐ­ρώ­τη­σε μὲ εὐ­γέ­νειαν καὶ φι­λο­φρο­σύ­νην: «Πῶς εἶ­σθε; πῶς εἶ­ναι ἡ ὑ­γε­ί­α σας;» Πά­λιν τοὺς ἐ­ρώ­τη­σε μὲ πο­λὺ ἐν­δι­α­φέ­ρον:» Εἶ­ναι κα­λὰ ὁ πα­τέ­ρας σας, ὁ γέ­ρον­τας, διὰ τὸν ὁ­ποῖ­ον μοῦ εἴ­πα­τε εἰς τὴν προ­η­γου­μέ­νην συ­νάν­τη­σιν; Ζῇ ἀ­κό­μη;­»  ²⁷ Αὐ­τοὶ δὲ τοῦ ἀ­πάν­τη­σαν μὲ πολ­λὴν συν­τρι­βήν: «Μά­λι­στα ὁ τα­πει­νὸς δοῦ­λος σου, ὁ πα­τέ­ρας μας, εἶ­ναι κα­λὰ εἰς τὴν ὑ­γε­ί­αν του· ζῇ ἀ­κό­μη». Καὶ ὁ Ἰ­ω­σὴφ εἶ­πεν: «Εὐ­λο­γη­μέ­νος ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸν εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος. Ὁ Θε­ὸς εἴ­θε νὰ τοῦ δώ­σῃ κά­θε πνευ­μα­τι­κὸν καὶ ὑ­λι­κὸν ἀ­γα­θόν». Οἱ ἀ­δελ­φοί του, διὰ νὰ ἐκ­φρά­σουν τὶς εὐ­χα­ρι­στί­ες των διὰ τὴν εὐ­χήν, ἔ­σκυ­ψαν πά­λιν καὶ τὸν ἐ­προ­σκύ­νη­σαν.  ²⁸ Ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἀ­φοῦ ἐ­σή­κω­σε τὰ μά­τια του, ἐ­ξή­τα­σε μὲ τρό­πον με­τα­ξὺ τῶν ἕν­δε­κα, καὶ εἶ­δε τὸν Βε­νια­μίν, τὸν ἀ­δελ­φὸν ἀ­πὸ τὴν ἰ­δί­αν μη­τέ­ρα μὲ αὐ­τόν. Ὅ­ταν τὸν εἶ­δεν, εἶ­πεν εἰς τοὺς ἄλ­λους: «Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ μι­κρό­τε­ρος ἀ­δελ­φός σας, τὸν ὁ­ποῖ­ον εἴ­πα­τε ὅ­τι θὰ μοῦ ἐ­φέρ­να­τε;» Καὶ ἀ­φοῦ ἐ­στρά­φη πρὸς τὸν Βε­νια­μίν, τοῦ εἶ­πε: « Ὁ Θε­ὸς νὰ σὲ εὐ­λο­γή­σῃ καὶ νὰ φα­νῇ ἵ­λε­ως εἰς σέ, παι­δί μου»  ²⁹ Ἐ­τα­ρά­χθη δὲ ὁ Ἰ­ω­σὴφ καὶ «ἀ­να­κα­τε­ύ­θη­καν τὰ σω­θι­κά του», ἡ καρ­δί­α του ἐ­πῆ­γε νὰ σπά­σῃ ἀ­πὸ τὴν δυ­να­τὴν συγ­κί­νη­σιν, δι­ό­τι τὸν ἐ­νί­κη­σεν ἡ φυ­σι­κὴ ἀ­δελ­φι­κὴ ἀ­γά­πη πρὸς τὸν μό­νον ὁ­μο­μή­τριον ἀ­δελ­φόν του. Διὰ τοῦ­το ἔ­φυ­γεν ἀ­μέ­σως, ὥ­στε νὰ εὕ­ρῃ ἀ­πό­με­ρον, μο­να­χι­κὸν τό­πον νὰ κλα­ύ­σῃ. Διὰ νὰ μὴ προ­δο­θῇ ἐμ­πῆ­κε εἰς τὸ ἰ­δι­α­ί­τε­ρον δω­μά­τι­όν του καὶ ἐ­κεῖ ἐ­ξέ­σπα­σεν εἰς πολ­λὰ δά­κρυ­α.  ³⁰ Ἀ­φοῦ ἐ­ξε­θύ­μα­νεν ἡ συγ­κί­νη­σίς του, ἔ­νι­ψε καὶ ἐ­σκο­ύ­πι­σε τὸ πρό­σω­πόν του, ἐ­βγῆ­κε καὶ πα­ρου­σιά­σθη εἰς τοὺς ἀ­δελ­φο­ύς του. Κυ­ρί­αρ­χος πλέ­ον εἰς τὰ συ­ναι­σθή­μα­τά του δι­έ­τα­ξεν: «Ἐ­τοι­μά­στε καὶ σερ­βί­ρε­τε φα­γη­τόν».

ΜΕ´[45]  ¹ Ο Ἰ­ω­σὴφ δὲν ἠμ­πο­ροῦ­σε πλέ­ον να κυ­βερ­νᾷ τὰ ἔν­το­να συ­ναι­σθή­μα­τά του. Ἐ­πει­δὴ ὅ­μως δὲν ἤ­θε­λε νὰ προ­δο­θῇ ἐμ­πρὸς εἰς τὴν ἀ­κο­λου­θί­αν του, δι­έ­τα­ξε· «ἀ­πο­μα­κρύ­να­τε ὅ­λους τοὺς Αἰ­γυ­πτί­ους ἀ­πὸ κον­τά μου». Ἔ­τσι δὲν ἔ­μει­νε κα­νέ­νας Αἰ­γύ­πτιος δί­πλα ἀ­πὸ τὸν Ἰ­ω­σήφ, ὅ­ταν ἐ­φα­νε­ρώ­νε­το εἰς τοὺς ἀ­δελ­φο­ύς του.  ² Ἀ­φοῦ ἔ­μει­νε μό­νος με­τα­ξὺ τῶν ἀ­δελ­φῶν του, ἐ­ξέ­σπα­σεν, ἐ­φώ­να­ξε καὶ ἔ­κλαυ­σε μὲ πο­λὺ δυ­να­τοὺς λυγ­μούς· τὸ γε­γο­νὸς τοῦ­το ἐ­πλη­ρο­φο­ρή­θη­σαν ὅ­λοι οἱ Αἰ­γύ­πτιοι· ἔ­γι­νεν ἐ­πί­σης γνω­στὸν τὸ γε­γο­νὸς εἰς τὸ πα­λά­τι καὶ τὸ πε­ρι­βάλ­λον τοῦ Φα­ρα­ώ.  ³ Εἶ­πε δὲ ὁ Ἰ­ω­σὴφ πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φο­ύς του: «Ἐ­γὼ εἶ­μαι ὁ Ἰ­ω­σήφ. Ζῇ ἀ­κό­μη ὁ πα­τέ­ρας μου ὁ Ἰ­α­κώβ;» Ὅ­ταν οἰ ἀ­δελ­φοί του ἄ­κου­σαν τὰ λό­για αὐ­τά, δὲν ἠμ­πο­ροῦ­σαν νὰ τοῦ ἀ­παν­τή­σουν· ἔ­μει­ναν ἄ­φω­νοι καὶ ἐ­στέ­κον­το ἐμ­πρός του μὲ ἀ­μη­χα­νί­αν, δι­ό­τι ἀ­νε­στα­τώ­θη­σαν καὶ ἐ­τρο­μο­κρα­τή­θη­σαν.  ⁴ Ὅ­μως ὁ Ἰ­ω­σὴφ διὰ νὰ τοὺς πα­ρη­γο­ρή­σῃ καὶ τοὺς κα­θη­συ­χά­σῃ τοὺς εἶ­πε: «Πα­ρα­κα­λῶ, ἐ­λᾶ­τε κον­τά μου· πλη­σιά­στε, διὰ νὰ ὁ­μι­λή­σω­μεν ὡς ἀ­δελ­φοί». Ἐ­κεῖ­νοι ἐ­πῆ­ραν θάρ­ρος καὶ ἐ­πλη­σί­α­σαν. Τό­τε διὰ νὰ μα­λα­κώ­σῃ τὴν θλῖ­ψιν καὶ κα­θη­συ­χά­σῃ τοὺς φό­βους των τοὺς εἶ­πε: «Ἐ­γὼ εἶ­μαι ὁ Ἰ­ω­σήφ, ὁ ἐ­δελ­φός σας· αὐ­τός, τὸν ὁ­ποῖ­ον ἐ­πω­λή­σα­τε ὡς δοῦ­λον εἰς τὴν Αἴ­γυ­πτον.  ⁵ Τώ­ρα ὅ­μως μὴ λυ­πεῖ­σθε· μὴ σᾶς τα­ράσ­σῃ τοῦ­το οὔ­τε νὰ θε­ω­ρῆ­τε σκλη­ρὸν καὶ ἀ­πάν­θρω­πον τὸ ὅ­τι μὲ ἐ­πω­λή­σα­τε ἐ­δῶ· δι­ό­τι τὰ γε­γο­νό­τα αὐ­τὰ ὀ­φε­ί­λον­ται εἰς θε­ί­αν οἰ­κο­νο­μί­αν. Αὐ­τὸ ποὺ ἐ­κά­μα­τε ἦ­ταν μὲν κα­κὸν με­γά­λο, οὐ­σι­α­στι­κῶς ὅ­μως ὁ Θε­ὸς μὲ ἀ­πέ­στει­λεν ἐ­δῶ πρὶν ἀ­πὸ σᾶς διὰ τὴν σω­τη­ρί­αν τῆς ζω­ῆς σας καὶ τῆς ζω­ῆς τοῦ λα­οῦ.  ⁶ Δι­ό­τι τὸ ἔ­τος αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ δε­ύ­τε­ρον ἔ­τος τῆς πε­ί­νας εἰς τὴν Αἴ­γυ­πτον καὶ τὶς χῶ­ρες, ποὺ γει­το­νε­ύ­ουν μὲ αὐ­τήν. Θὰ ἀ­κο­λου­θή­σουν δὲ ἄλ­λα πέν­τε χρό­νια ἀ­κό­μη, κα­τὰ τὰ ὁ­ποῖ­α δὲν θὰ γί­νε­ται οὔ­τε ὄρ­γω­μα οὔ­τε σπο­ρὰ τῆς γῆς οὔ­τε θε­ρι­σμός.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  ⁷ Ὁ Θε­ὸς μὲ ἀ­πέ­στει­λε μὲ αὐ­τὸν τὸν θαυ­μα­στὸν τρό­πον εἰς τὴν Αἴ­γυ­πτον πρὶν ἀ­πὸ σᾶς, διὰ νὰ με­ί­νω καὶ χρη­σι­με­ύ­σω ὡς μο­να­δι­κὸν στή­ριγ­μα σας εἰς τὴν γῆν, ὥ­στε νὰ συν­τρέ­ξω καὶ τρο­φο­δο­τή­σω σᾶς εἰς τὴν με­γά­λην σας στέ­ρη­σιν.  ⁸ Ἑ­πο­μέ­νως δὲν μὲ ἐ­ξα­πε­στε­ί­λα­τε σεῖς ἐ­δῶ, Ἀλ­λὰ μὲ ἐ­ξα­πέ­στει­λεν οὐ­σι­α­στι­κῶς ὁ Θε­ός. Αὐ­τὸς μὲ ἀ­νέ­δει­ξε πα­τέ­ρα τοῦ Φα­ρα­ὼ (δη­λα­δὴ ἰ­δι­α­ί­τε­ρον σύμ­βου­λὸν καὶ ἀ­νώ­τα­τον ἀ­ξι­ω­μα­τοῦ­χον του) καὶ κυ­βερ­νή­την ὅ­λης τῆς βα­σι­λι­κῆς αὐ­λῆς του καὶ αὐ­θέν­την ὅ­λης τῆς χώ­ρας τῆς Αἰ­γύ­πτου.  ⁹ Ἀ­φοῦ λοι­πὸν ἐ­βε­βαι­ω­θή­κα­τε, ὅ­τι δὲν κα­τα­λο­γί­ζω εἰς βά­ρος σας τὰ ὅ­σα μοῦ ἐ­κά­μα­τε, Ἀλ­λὰ τὰ πάν­τα ἀ­πο­δί­δω εἰς τὸν Θε­όν, πη­γα­ί­νε­τε τώ­ρα γρή­γο­ρα πί­σω εἰς τὸν πα­τέ­ρα μου καὶσου ὁ Ἰ­ω­σήφ· ὁ Θε­ὸς μὲ ἔ­κα­με αὐ­θέν­την καὶ κυ­βερ­νή­την ὅ­λης τῆς χώ­ρας τῆς Αἰ­γύ­πτου· ἔ­λα λοι­πὸν κον­τά μου χω­ρὶς κα­θυ­στέ­ρη­σιν καὶ μὴ με­ί­νῃς εἰς τὴν Χα­να­άν,  ¹⁰ Ἔ­λα νὰ ἐγ­κα­τα­στα­θῇς ἐ­δῶ καὶ νὰ κα­τοι­κή­σῃς εἰς τὴν πε­ρι­ο­χὴν Γε­σὲμ τῆς Ἀ­ρα­βί­ας· ἔ­τσι θὰ εἶ­σαι κον­τά μου σὺ καὶ τὰ παι­διά σου καὶ τὰ ἐγ­γό­νια σου, τὰ πρό­βα­τά σου καὶ τὰ βό­δια σου καὶ ὅ­λα, ὅ­σα ἔ­χεις.  ¹¹ Καὶ ἑ­γὼ θὰ σὲ δι­α­θρέ­ψω καὶ θὰ σὲ συν­τη­ρή­σω ἐ­κεῖ εἰς τὴν Γε­σέμ, δι­ό­τι ἡ πεῖ­να θὰ δι­αρ­κέ­σῃ ἀ­κό­μη ἄλ­λα πέν­τε χρό­νια· Ἔ­λα λοι­πὸν διὰ νὰ μὴ ἐ­ξο­λο­θρευ­θῇς ἀ­πὸ τὴν πεῖ­ναν σὺ καὶ τὰ παι­διά σου καὶ ὅ­λα τὰ ζῶ­α σου»­.  ¹² Ὁ Ἰ­ω­σὴφ συ­νέ­χι­σε καὶ εἶ­πεν ἀ­κό­μη πρὸς τοὺς ἀ­δελ­φο­ύς του: «Νά· τὰ μά­τια σας καὶ τὰ μά­τια του ἀ­δελ­φοῦ μου (ἀ­πὸ τὴν ἰ­δί­αν μη­τέ­ρα μὲ ἐ­μὲ) τοῦ Βε­νια­μὶν βλέ­πουν, ὅ­τι δὲν σᾶς ὁ­μι­λεῖ κα­νέ­νας ἄλ­λος, πα­ρὰ τὸ ἰ­δι­κόν μου στό­μα εἶ­ναι αὐ­τό, ποὺ λα­λεῖ πρὸς σᾶς.  ¹³ Ἀ­παγ­γε­ί­λα­τε λοι­πὸν εἰς τὸν πα­τέ­ρα μου ὅ­λην τὴν δύ­να­μιν, τὴν ἐ­ξου­σί­αν, τὴν λάμ­ψιν καὶ τὸ με­γα­λεῖ­ον, ποὺ ἔ­χω εἰς τὴν Αἴ­γυ­πτον, καὶ δι­η­γη­θῆ­τε εἰς αὐ­τὸν ὅ­λα, ὅ­σα εἴ­δα­τε· καὶ βι­α­σθῆ­τε νὰ με­τα­βῆ­τε εἰς τὴν Χα­να­ὰν καὶ νὰ μοῦ τὸν φέ­ρε­τε γρή­γο­ρα ἐ­δῶ εἰς τὴν Αἰ­γυ­πτον·­»­.  ¹⁴ Καὶ ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἀ­φοῦ εἶ­πεν αὐ­τὰ καὶ τοὺς ἐ­πα­ρη­γό­ρη­σεν, ἔ­πε­σεν εἰς τὸν τρά­χη­λον τοῦ ἀ­δελ­φοῦ του Βε­νια­μίν, τὸν ἐ­ναγ­κα­λί­σθη­κε καὶ ἔ­κλαυ­σε ἀ­πὸ συγ­κί­νη­σιν καὶ ἀ­γά­πην. Καὶ ὁ Βε­νια­μὶν ἐ­πί­σης ἔ­κλαυ­σε πε­σμέ­νος εἰς τὸν τρά­χη­λον τοῦ ἀ­δελ­φοῦ του Ἰ­ω­σήφ.  ¹⁵ Κα­τό­πιν ὁ Ἰ­ω­σὴφ ἐ­ναγ­κα­λί­σθη­κε ὅ­λους τοὺς ἀ­δελ­φο­ύς του καὶ τοὺς κα­τε­φί­λη­σέ με δά­κρυ­α καὶ πολ­λὴν συγ­κί­νη­σιν. Καὶ οἱ ἀ­δελ­φοί του ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ τὰ τό­σα, τὰ ὁ­ποῖ­α εἶ­πεν εἰς αὐ­το­ύς, με­τὰ τὰ δά­κρυ­α καὶ τὴν ὁ­δη­γί­αν, ποὺ τοὺς ἔ­δω­κε, μό­λις ἠμ­πό­ρε­σαν νὰ πά­ρουν θάρ­ρος καὶ νὰ ὁ­μι­λή­σουν ἐ­λε­ύ­θε­ρα καὶ μὲ οἰ­κει­ό­τη­τα εἰς τὸν Ἰ­ω­σήφ.  ¹⁶ Καὶ ἀ­πὸ στό­μα­τος εἰς στό­μα δι­ε­δό­θη ἡ εἴ­δη­σις εἰς τὸ ἀ­νά­κτο­ρον τοῦ Φα­ρα­ώ: «Ἔ­φθα­σαν ἐ­δῶ οἰ ἀ­δελ­φοὶ τοῦ Ἰ­ω­σήφ». Εἰς τὸ ἄ­κου­σμα τῆς εἰ­δή­σε­ως αὐ­τῆς ἐ­χά­ρη ὁ Φα­ρα­ὼ καὶ ὅ­λοι οἱ αὐ­λι­κοί του.

 

ΠΑ­ΡΟΙ­ΜΙΑΙ ΣΟ­ΛΟ­ΜΩΝ­ΤΟΣ ΚΑ´[21]  23 – 31, ΚΒ´[22]  1 - 4

 

²³ ὃς φυ­λάσ­σει τὸ στό­μα αὐ­τοῦ καὶ τὴν γλῶσ­σαν, δι­α­τη­ρεῖ ἐκ θλί­ψε­ως τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ.  ²⁴ θρα­σὺς καὶ αὐ­θά­δης καὶ ἀ­λα­ζὼν λοι­μὸς κα­λεῖ­ται, ὃς δὲ μνη­σι­κα­κεῖ, πα­ρά­νο­μος.  ²⁵ ἐ­πι­θυ­μί­αι ὀ­κνη­ρὸν ἀ­πο­κτε­ί­νου­σιν, οὐ γὰρ προ­αι­ροῦν­ται αἱ χεῖ­ρες αὐ­τοῦ ποι­εῖν τι.  ²⁶ ἀ­σε­βὴς ἐ­πι­θυ­μεῖ ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν ἐ­πι­θυ­μί­ας κα­κάς, ὁ δὲ δί­και­ος ἐ­λε­ᾷ καὶ οἰ­κτε­ί­ρει ἀ­φει­δῶς.  ²⁷ θυ­σί­αι ἀ­σε­βῶν βδέ­λυγ­μα Κυ­ρί­ῳ, καὶ γὰρ πα­ρα­νό­μως προ­σφέ­ρου­σιν αὐ­τάς.  ²⁸ μάρ­τυς ψευ­δὴς ἀ­πο­λεῖ­ται, ἀ­νὴρ δὲ ὑ­πή­κο­ος φυ­λασ­σό­με­νος λα­λή­σει.  ²⁹ ἀ­σε­βὴς ἀ­νὴρ ἀ­ναι­δῶς ὑ­φί­στα­ται προ­σώ­πῳ, ὁ δὲ εὐ­θὴς αὐ­τὸς συ­νί­ει τὰς ὁ­δοὺς αὐ­τοῦ.  ³⁰ οὐκ ἔ­στι σο­φί­α, οὐκ ἔ­στιν ἀν­δρε­ί­α, οὐκ ἔ­στι βου­λὴ πρὸς τὸν ἀ­σε­βῆ.  ³¹ ἵπ­πος ἑ­τοι­μά­ζε­ται εἰς ἡ­μέ­ραν πο­λέ­μου, πα­ρὰ δὲ Κυ­ρί­ου ἡ βο­ή­θεια.
ΚΒ´[22]  ¹ Αἱ­ρε­τώ­τε­ρον ὄ­νο­μα κα­λὸν ἢ πλοῦ­τος πο­λύς, ὑ­πὲρ δὲ ἀρ­γύ­ριον καὶ χρυ­σί­ον χά­ρις ἀ­γα­θή, ² πλο­ύ­σιος καὶ πτω­χὸς συ­νήν­τη­σαν ἀλ­λή­λοις, ἀμ­φο­τέ­ρους δὲ ὁ Κύ­ριος ἐ­πο­ί­η­σε. ³ πα­νοῦρ­γος ἱ­δὼν πο­νη­ρὸν τι­μω­ρο­ύ­με­νον κρα­ται­ῶς αὐ­τὸς παι­δε­ύ­ε­ται, οἱ δὲ ἄ­φρο­νες πα­ρελ­θόν­τες ἐ­ζη­μι­ώ­θη­σαν. ⁴ γε­νε­ὰ σο­φί­ας φό­βος Κυ­ρί­ου καὶ πλοῦ­τος καὶ δό­ξα καὶ ζωή.

 

ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

 

²³ Ὁ θρα­σὺς καὶ αὐ­θά­δης καὶ ὑ­πε­ρή­φα­νος ἀ­πο­κα­λεῖ­ται λυ­με­ών, ἐ­πει­δὴ σὰν ἀρ­ρώ­στια μο­λυ­σμα­τι­κὴ καὶ με­τα­δο­τι­κὴ φθεί­ρει καὶ κα­τα­στρέ­φει ἐ­κεῖ­νος δὲ ποὺ μνη­σι­κα­κεῖ, εἶ­ναι πα­ρά­νο­μος, δι­ό­τι τὸ μῖ­σος καὶ ἡ μνη­σι­κα­κί­α του τὸν σπρώ­χνουν πάν­το­τε εἰς τὸ νὰ πα­ρα­βαί­νῃ τὸν ὕ­ψι­στον νό­μον τῆς ἀ­γά­πης.  ²⁴ Ἐ­πι­θυ­μί­αι πολ­λαὶ καὶ κα­καὶ σκο­τώ­νουν κυ­ρι­ο­λε­κτι­κῶς τὸν ὀ­κνη­ρόν, δι­ό­τι τὰ χέ­ρια του δὲν θέ­λουν νὰ κά­μουν τί­πο­τε.  ²⁵ Ὁ ἀ­σε­βὴς ἐ­πι­θυ­μεῖ ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν ἐ­πι­θυ­μί­ας ἁ­μαρ­τω­λὰς καὶ βλα­βε­ράς, ἐ­νῷ ὁ δί­και­ος ἐ­λε­εῖ καὶ εὐ­σπλαγ­χνί­ζε­ται χω­ρὶς νὰ τσιγ­γου­νε­ύ­ε­ται.  ²⁶ Αἱ θυ­σί­αι τῶν ἀ­σε­βῶν εἶ­ναι μι­ση­ταὶ καὶ ἀ­πε­χθεῖς εἰς τὸν Θε­όν, δι­ό­τι τὰς προ­σφέ­ρουν ὄ­χι σύμ­φω­να μὲ τὸν θεῖ­ον νό­μον, ἀλ­λὰ τὰς προ­σφέ­ρουν εἴ­τε ἐξ ἀ­δι­κί­ων εἴ­τε κα­θ’ ὂν χρό­νον οἱ ἴ­διοι εἶ­ναι ἀ­κά­θαρ­τοι ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ.  ²⁷ Ὁ ψευ­δο­μάρ­τυς θὰ θα­να­τω­θῇ, ἐ­νῷ ὅ­ποι­ος ὑ­πα­κο­ύ­ει εἰς τὸν νό­μον τοῦ Θε­οῦ, θὰ κα­τα­θέ­σῃ εἰς τὸ δι­κα­στή­ριον μὲ πολ­λὴν προ­σο­χὴν καὶ προ­φύ­λα­ξιν.  ²⁸ Ὁ ἀ­σε­βὴς ἄν­θρω­πος πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ἀ­ναί­σχυν­τος καὶ ἀ­δι­άν­τρο­πος εἰς τὸ πρό­σω­πον, ἐ­νῷ ὁ ἐ­νά­ρε­τος καὶ εὐ­θὺς ἔ­χει συ­ναί­σθη­σιν τοῦ τί πράτ­τει, καὶ δι' αὐ­τό, ὅ­ταν ἐκ συ­ναρ­πα­γῆς πα­ρε­κτρα­πῇ εἰς τι, ἐν­τρέ­πε­ται καὶ κοκ­κι­νί­ζει.  ²⁹ Δὲν ὑ­πάρ­χει φρο­νι­μά­δα, δὲν ὑ­πάρ­χει ἀν­δρεί­α, δὲν ὑ­πάρ­χει φω­τι­σμέ­νη καὶ ἱ­κα­νὴ ἀ­πό­φα­σις, διὰ νὰ σω­φρο­νί­σῃ τὸν ἀ­σε­βῆ.  ³⁰ Τὸ ἱπ­πι­κὸν προ­ε­τοι­μά­ζε­ται ἐν και­ρῷ εἰ­ρή­νης διὰ τὴν πε­ρί­ο­δον τοῦ πο­λέ­μου, ἡ πραγ­μα­τι­κὴ ὅ­μως βο­ή­θεια, ποὺ θὰ ἐ­ξα­σφα­λί­σῃ καὶ τό­τε τὴν νί­κην, θὰ ἔλ­θῃ ἀ­πὸ τὸν Κύ­ριον.

ΚΒ´[22]  ¹ Εἶ­ναι προ­τι­μό­τε­ρον τὸ κα­λὸν ὄ­νο­μα, πα­ρὰ ὁ πο­λὺς πλοῦ­τος. Πα­ρα­πά­νω δὲ ἀ­πὸ τὰ ἀρ­γυ­ρᾶ καὶ χρυ­σᾶ νο­μί­σμα­τα εἶ­ναι ἡ κα­λὴ φή­μη καὶ ἡ κα­λὴ ὑ­πό­λη­ψις.  ² Ὁ πλο­ύ­σιος καὶ ὁ πτω­χὸς συ­ναν­τῶν­ται, δι­ό­τι ὁ ἕ­νας δὲν ἠμ­πο­ρεῖ νὰ κά­μῃ χω­ρὶς τὸν ἄλ­λον· ὁ ἕ­νας εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τον συμ­πλή­ρω­μα τοῦ ἄλ­λου. Καὶ τοὺς δύ­ο δὲ ἐ­δη­μι­ο­ύρ­γη­σεν ὁ Θε­ός.  ³ Ὁ ἔ­ξυ­πνος ἄν­θρω­πος, ὅ­ταν βλέ­πῃ τὸν πο­νη­ρὸν νὰ τι­μω­ρῆ­ται, παι­δα­γω­γεῖ­ται σπου­δαί­ως καὶ ἰ­σχυ­ρῶς, οἱ ἄ­φρο­νες ὅ­μως, ἐ­πει­δὴ προ­σέ­βλε­ψαν μὲ ἀ­δι­α­φο­ρί­αν πρὸς τὴν παι­δα­γω­γί­αν αὐ­τήν, ἐ­βλά­βη­σαν, δι­ό­τι δὲν ἐ­χρη­σι­μο­ποί­η­σαν τὸ πά­θη­μα τῶν ἄλ­λων ὡς μά­θη­μα ί­δι­κόν των.  ⁴ Ἀ­πό­γο­νοι καὶ καρ­ποὶ τῆς σο­φί­ας εἶ­ναι ὁ φό­βος τοῦ Θε­οῦ, ὁ πλοῦ­τος, ἡ δό­ξα, ἡ μακροζωΐα καὶ ἡ μετὰ θάνατον εὐτυχὴς ζωή.