ΧΡ. ΡΟΥΣΗ, Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑἹΩΝ

 

Η ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗ τΩν ΒΑ­Ϊ­ΩΝ

Ὁ Χρυ­σό­στο­μος Ρου­σής, Μ.Ed., πρώ­ην Γυ­μνα­σιά­ρχης καὶ Γραμ­μα­τέ­ας τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ἐ­πι­τρο­πῆς Ἀ­πο­στό­λων Παύ­λου καὶ Βαρ­νά­βα (1976-2018), ἀ­να­φέ­ρε­ται στὴν Κυ­ρια­κὴ τῶν Βα­ϊ­ων, ση­μαν­τι­κὴ γι­ορ­τὴ τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας· γι­ορ­τά­ζου­με τὴ θρι­αμ­βευ­τι­κὴ εἴ­σο­δο τοῦ Ἰ­η­σοῦ στὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ.Ταυ­τό­χρο­να ὅ­μως μᾶς εἰ­σά­γει στὴν ἁ­γί­α Ἑ­βδο­μά­δα τῶν Πα­θῶν τοῦ Κυ­ρί­ου.

Με­τὰ τὴν ἀ­νά­στα­ση τοῦ Λα­ζά­ρου, ὁ Χρι­στὸς εἰ­σέρ­χε­ται ὡς Βα­σι­λιὰς τῆς Εἰ­ρή­νης «ἐ­πὶ πῶ­λον ὄ­νου» ­(= πά­νω σὲ γα­ϊ­δου­ρά­κι) στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα.Τὸ θαῦ­μα τῆς ἀ­νά­στα­σης τοῦ Λα­ζά­ρου, ἀλ­λὰ καὶ ἡ δρά­ση τοῦ Ἰ­η­σοῦ ὁ­δή­γη­σαν τὸν ἑ­βρα­ϊ­κὸ λα­ό, ποὺ  εἶ­χε μα­ζευ­τεῖ γιὰ τὸν ἑ­ορ­τα­σμὸ τοῦ Πά­σχα, νὰ ὑ­πο­δε­χθεῖ τὸν Χρι­στὸ ὅ­πως ὅ­ρι­ζε τὸ ἐ­θι­μο­τυ­πι­κό της ὑ­πο­δο­χῆς βα­σι­λέ­ων (ἱ­στο­ρι­κὴ ὑ­πο­δο­χὴ τοῦ βα­σι­λιᾶ Δα­βίδ): Ἔ­στρω­σαν κλα­διὰ φοι­νί­κων (βά­για) ἀ­πὸ ὅ­που περ­νοῦ­σε ὁ Χρι­στὸς μὲ τὸ γα­ϊ­δου­ρά­κι καὶ Τὸν ἐ­πευ­φη­μοῦ­σαν, τρα­γου­δών­τας «Ὡ­σαν­νὰ εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, ὁ βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ὴλ» (Ἰ­ω­άν. ι­α΄[12] 13). Τὴν ἐν­θου­σι­ώ­δη, ὅ­μως, ὑ­πο­δο­χὴ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἀ­κο­λού­θη­σε ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο ἑ­βρα­ϊ­κὸ λα­ὸ τὸ: «Ἄ­ρον Ἄ­ρον, σταύ­ρω­σο­ν αὐ­τόν»!

Τὴν Κυ­ρια­κὴ τῶν Βα­ϊ­ων ἢ τῆς Ἐ­λιᾶς,  ἐ­μεῖς σή­με­ρα παίρ­νου­με στὴν Ἐκ­κλη­σί­α κλα­διὰ ἐ­λιᾶς καὶ τὰ ἀ­φή­νου­με ἐ­κεῖ μέ­χρι τὴν ἑ­ορ­τὴ τῆς Ἀ­να­λή­ψε­ως, ὁ­πό­ταν τὰ παίρ­νου­με στὸ σπί­τι καὶ τὰ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με ἀν­τὶ γιὰ λι­βά­νι στὸ θυ­μι­α­τή­ρι. Ἀ­κό­μη, ὅ­ταν στὸ τέ­λος τῆς λι­τα­νεί­ας ἐκ­φω­νεῖ­ται τὸ ἱ­ε­ρὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο, στὸ ση­μεῖ­ο τῆς ὑ­πο­δο­χῆς τοῦ Ἰ­η­σοῦ στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, κό­βου­με ἀ­πὸ τὰ κλα­διὰ τῆς ἐ­λιᾶς ποὺ κρα­τᾶ­με καὶ τὰ ρί­χνου­με στὸ ἔ­δα­φος.

Τέ­λος, τὸ βρά­δυ τῆς Κυ­ρια­κῆς τῶν Βα­ΐ­ων ἀ­νοί­γει ἡ Με­γά­λη Ἑ­βδο­μά­δα. Οἱ πρῶ­τες τρεῖς βρα­δι­νὲς ἀ­κο­λου­θί­ες ὀ­νο­μά­ζον­ται «Ἀ­κο­λου­θί­ες τοῦ Νυμ­φί­ου» για­τί σ᾿ αὐ­τὲς ξε­χω­ρί­ζουν (δε­σπό­ζουν) δύ­ο ἐμ­πνευ­σμέ­νοι ὕ­μνοι:

1.  «Ἰ­δού, ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται ἐν τῷ μέ­σω τῆς νυ­κτός, καὶ μα­κά­ριος ὁ δοῦ­λος ὅν εὐ­ρή­σει γρη­γο­ροῦν­τα. Ἀ­νά­ξιος δὲ πά­λιν ὅν εὐ­ρή­σει ρα­θυ­μοῦν­τα. Βλέ­πε οὖν ψυ­χή μου μὴ τῷ ὑ­πνω κα­τε­νε­χθεῖς, ἵ­να μὴ τῷ θα­νά­τῳ πα­ρα­δο­θῇς καὶ τῆς βα­σι­λεί­ας ἔ­ξω κλει­σθῃς, ἀλ­λὰ ἀ­να­νη­ψον· κρά­ζου­σα, Ἅ­γιος, Ἅ­γιος, Ἅ­γιος εἰ ὁ Θε­ὸς διὰ τῆς Θε­ο­τό­κου ἐ­λέ­η­σον ἡ­μᾶς », καὶ ἡ με­τά­φρα­ση του: Νά, ὁ Νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται στό μέ­σο τῆς νύ­χτας, κι εὐ­τυ­χι­σμέ­νος θά εἶ­ναι ὁ δοῦ­λος ποὺ θὰ τὸν βρεῖ (ὁ Νυμ­φί­ος) ξά­γρυ­πνο νὰ τὸν πε­ρι­μέ­νει· ἀ­νά­ξιος ὅ­μως πά­λι θὰ εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος, ποὺ θὰ τὸν βρεῖ ρά­θυ­μο καὶ ἀ­προ­ε­το­ί­μα­στο. Βλέ­πε, λοι­πόν, ψυ­χή μου νά μή βυ­θι­στεῖς στὸν πνευ­μα­τι­κὸ ὕ­πνο, γιὰ νὰ μὴν πα­ρα­δο­θεῖς στὸν θά­να­το (τῆς ἁ­μαρ­τί­ας) καὶ νά με­ί­νεις ἔ­ξω τῆς βα­σι­λε­ί­ας τοῦ Θε­οῦ. Ἀλ­λὰ ἀ­νά­νη­ψε κρά­ζον­τας· Ἅ­γιος, ἅ­γιος, ἅ­γιος εἶ­σαι ἐ­σύ ὁ Θε­ός· σῶ­σε μας διὰ τῆς προ­στα­σί­ας τῶν ἐ­που­ρα­νί­ων Ἀ­σω­μά­των Δυ­νά­με­ων (τῶν Ἀγ­γέ­λων).

 

2. «Τὸν νυμ­φῶ­να Σου βλέ­πω, Σω­τήρ μου, κε­κο­σμη­μέ­νον, καὶ ἔν­δυ­μα οὐκ ἔ­χω, ἴ­να εἰ­σέλ­θω ἐν αὐ­τῷ. Λάμ­πρυ­νόν μου τὴν στο­λὴν τῆς ψυ­χῆς, Φω­το­δό­τα, καὶ Σῶ­σον με» καὶ ἡ με­τά­φρα­ση του: Σω­τή­ρα μου, βλέ­πω στο­λι­σμέ­νο τὸ σπί­τι τοῦ γά­μου, ἀλ­λὰ δὲν ἔ­χω κα­τάλ­λη­λα ροῦ­χα γιὰ νὰ μπῶ μέ­σα. Κά­νε λαμ­πε­ρὴ τὴ στο­λὴ τῆς ψυ­χῆς μου, Ἐ­σὺ ποὺ δί­νεις τὸ Φῶς, καὶ Σῶ­σε με.

 

Ἂς εἴ­μα­στε λοι­πὸν πάν­το­τε σὲ κα­τά­στα­ση ἐ­γρή­γορ­σης μὲ «κα­θα­ρὸ ἔν­δυ­μα τῆς ψυ­χῆς τὴν ἀ­γά­πη καὶ τὴν ἀλ­λη­λεγ­γύ­η». Ἀν­τί­θε­τα, ἡ κα­τά­στα­ση ρα­θυ­μί­ας «λε­ρώ­νει» τὴν ψυ­χή μας μὲ τὸ μί­σος, τὴ ζή­λεια καὶ τὴ λα­τρεί­α τοῦ ἀ­το­μι­κοῦ συμ­φέ­ρον­τος!

 

Πη­γή: Βῆ­μα Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.