Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ. ΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΧΛΩΡΆΚΑΣ

Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022)

(ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ἀ­δελ­φοί,  Χρι­στὸς πα­ρα­γε­νό­με­νος ἀρ­χι­ε­ρεὺς τῶν μελ­λόν­των ἀ­γα­θῶν διὰ τῆς με­ί­ζο­νος καὶ τε­λει­ο­τέ­ρας σκη­νῆς, οὐ χει­ρο­ποι­ή­του, τοῦ­τ' ἔ­στιν οὐ τα­ύ­της τῆς κτί­σε­ως, οὐ­δὲ δι' αἵ­μα­τος τρά­γων καὶ μό­σχων, διὰ δὲ τοῦ ἰ­δί­ου αἵ­μα­τος εἰ­σῆλ­θεν ἐ­φά­παξ εἰς τὰ Ἅ­για, αἰ­ω­νί­αν λύ­τρω­σιν εὑ­ρά­με­νος. Εἰ γὰρ τὸ αἷ­μα ταύ­ρων καὶ τρά­γων καὶ σπο­δὸς δα­μά­λε­ως ῥαν­τί­ζου­σα τοὺς κε­κοι­νω­μέ­νους ἁ­γι­ά­ζει πρὸς τὴν τῆς σαρ­κὸς κα­θα­ρό­τη­τα, πό­σῳ μᾶλ­λον τὸ αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, ὃς διὰ Πνε­ύ­μα­τος αἰ­ω­νί­ου ἑ­αυ­τὸν προ­σή­νεγ­κεν ἄ­μω­μον τῷ Θε­ῷ, κα­θα­ρι­εῖ τὴν συ­νε­ί­δη­σιν ὑ­μῶν ἀ­πὸ νε­κρῶν ἔρ­γων εἰς τὸ λα­τρε­ύ­ειν Θε­ῷ ζῶν­τι;

                                             (Ἑβρ. θ΄[9] 11 - 14)

 ΕΡ­ΜΗ­ΝΕΙΑ (Π.Ν.ΤΡΕΜ­ΠΕ­ΛΑ)

Ἀ­δελ­φοί, ὁ Χρι­στὸς ἦλ­θε ὡς ἀρ­χι­ε­ρεὺς τῶν μελ­λον­τι­κῶν ἀ­γα­θῶν, τῶν ἀ­γα­θῶν δη­λα­δὴ τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. Καὶ εἰ­σῆλ­θε στὰ ἐ­που­ρά­νια Ἅ­για τῶν Ἅ­γί­ων μέ­σα ἀ­πὸ μιὰ ἀ­νώ­τε­ρη καὶ τε­λει­ό­τε­ρη σκη­νή, πού δὲν κα­τα­σκευ­ά­στη­κε ἀ­πὸ χέ­ρια ἀν­θρώ­πων. Δη­λα­δὴ δὲν εἰ­σῆλ­θε μέ­σα ἀ­πὸ μιὰ ἐ­πί­γεια σκη­νή, ὅ­πως ἦ­ταν ἡ Σκη­νή τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου, ἀλ­λά δε­δο­μέ­νου ὅ­τι τὸ σῶ­μα του ἦ­ταν ἡ σκη­νή καὶ κα­τοι­κί­α τοῦ Θε­οῦ Λό­γου, ἀ­συγ­κρί­τως ἀ­νώ­τε­ρη καὶ τε­λει­ό­τε­ρη, εἰ­σῆλ­θε μέ­σα ἀ­πὸ τὴ σκη­νὴ αὐ­τὴ τοῦ σώ­μα­τός του. Ἀ­κρι­βῶς μά­λι­στα τὸ σῶ­μα του αὐ­τό, ἐ­πει­δή συ­νε­λή­φθη ἐκ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου, δὲν προ­ερ­χό­ταν ἀ­πὸ τὴν κτί­ση αὐ­τή, ἀλ­λά ἀ­πὸ νέ­α πνευ­μα­τι­κὴ κτί­ση. Οὔ­τε χρη­σι­μο­ποί­η­σε ὁ Χρι­στὸς ὡς θυ­σί­α τὸ αἷ­μα τρά­γων καὶ μό­σχων, ὅ­πως οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Ἀλ­λά μὲ τὸ δι­κό του αἷ­μα μπῆ­κε μιὰ γιὰ πάν­τα στὰ ἐ­που­ρά­νια Ἅ­για καὶ ἐ­ξα­σφά­λι­σε γιὰ μᾶς ἀ­πο­λύ­τρω­ση ὄ­χι προ­σω­ρι­νὴ ἀλλά αἰ­ώ­νια. Δι­ό­τι, ἐ­ὰν τὸ αἷ­μα τῶν ταύ­ρων καὶ τῶν τρά­γων καὶ τὸ ράν­τι­σμα μὲ τὸ νε­ρὸ καὶ τὴ στά­χτη τοῦ δα­μα­λιοῦ πού κα­τα­και­γό­ταν στὸ θυ­σι­α­στή­ριο δί­νει στοὺς θρη­σκευ­τι­κὰ μο­λυ­σμέ­νους καὶ ἀ­κά­θαρ­τους ἕ­ναν ἐ­ξω­τε­ρι­κὸ κα­θαρ­μὸ καὶ ἐ­ξα­γνί­ζει τὸ σῶ­μα τους, προ­κει­μέ­νου νὰ μπο­ροῦν νά με­τέ­χουν στὴ λα­τρεί­α, πό­σο μᾶλ­λον τό αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος μέ τό αἰ­ώ­νιο Πνεῦ­μα πού κα­τοι­κοῦ­σε μέ­σα του πρό­σφε­ρε στό Θε­ό ὡς θυ­σί­α τόν ἑ­αυ­τό του ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά κα­θα­ρό καί ἐ­λεύ­θε­ρο ἀ­πό κά­θε ρύ­πο ἁ­μαρ­τί­ας, θά κα­θα­ρί­σει τή συ­νεί­δη­σή σας ἀ­πό τά ἔρ­γα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας πού φέρ­νουν στήν ψυ­χή νέ­κρω­ση, καί θά σᾶς ἀ­ξι­ώ­σει νά λα­τρεύ­ε­τε ἀ­ξί­ως τόν ζων­τα­νό Θε­ό;

 ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ πα­ρα­λαμ­βά­νει ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς δώ­δε­κα μα­θη­τάς αὐ­τοῦ καί  ἤρ­ξα­το αὐ­τοῖς λέ­γειν τὰ μέλ­λον­τα αὐ­τῷ συμ­βα­ί­νειν^.  Ὅτι ἰ­δοὺ ἀ­να­βα­ί­νο­μεν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δο­θή­σε­ται τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι καὶ γραμ­μα­τεῦ­σι, καὶ κα­τα­κρι­νοῦ­σιν αὐ­τὸν θα­νά­τῳ καὶ πα­ρα­δώ­σου­σιν αὐ­τὸν τοῖς ἔ­θνε­σι, καὶ ἐμ­πα­ί­ξου­σιν αὐ­τῷ καὶ μα­στι­γώ­σου­σιν αὐ­τὸν καὶ ἐμ­πτύ­σου­σιν αὐ­τῷ καὶ ἀ­πο­κτε­νοῦ­σιν αὐ­τὸν, καὶ τῇ τρί­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ ἀ­να­στή­σε­ται. Καὶ προ­σπο­ρεύ­ον­ται αὐ­τῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰ­ω­άν­νης υἱ­οὶ Ζε­βε­δα­ί­ου λέ­γον­τες· Δι­δά­σκα­λε, θέ­λο­μεν ἵ­να ὃ ἐ­ὰν αἰ­τή­σω­μεν ποι­ή­σῃς ἡ­μῖν. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τί θέ­λε­τε ποι­ῆ­σαί με ὑ­μῖν; οἱ δὲ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δὸς ἡ­μῖν ἵ­να εἷς ἐκ δε­ξι­ῶν καὶ εἷς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων σου κα­θί­σω­μεν ἐν τῇ δό­ξῃ σου. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οὐκ οἴ­δα­τε τί αἰ­τεῖ­σθε. δύ­να­σθε πι­εῖν τὸ πο­τή­ρι­ον ὃ ἐ­γὼ πί­νω, καὶ τὸ βά­πτι­σμα ὃ ἐ­γὼ βα­πτί­ζο­μαι βα­πτι­σθῆ­ναι; οἱ δὲ εἶ­πον αὐ­τῷ· Δυ­νά­με­θα. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Τὸ μὲν πο­τή­ρι­ον ὃ ἐ­γὼ πί­νω πί­ε­σθε, καὶ τὸ βά­πτι­σμα ὃ ἐ­γὼ βα­πτί­ζο­μαι βα­πτι­σθή­σε­σθε· τὸ δὲ κα­θί­σαι ἐκ δε­ξι­ῶν μου καὶ ἐξ εὐ­ω­νύ­μων οὐκ ἔ­στιν ἐ­μὸν δοῦ­ναι, ἀλ­λ' οἷς ἡ­το­ί­μα­σται. καὶ ἀ­κο­ύ­σαν­τες οἱ δέ­κα ἤρ­ξαν­το ἀ­γα­να­κτεῖν πε­ρὶ Ἰ­α­κώ­βου καὶ Ἰ­ω­άν­νου. ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς προ­σκα­λε­σά­με­νος αὐ­τοὺς λέ­γει αὐ­τοῖς· Οἴ­δα­τε ὅ­τι οἱ δο­κοῦν­τες ἄρ­χειν τῶν ἐ­θνῶν κα­τα­κυ­ρι­ε­ύ­ου­σιν αὐ­τῶν καὶ οἱ με­γά­λοι αὐ­τῶν κα­τε­ξου­σι­ά­ζου­σιν αὐ­τῶν. οὐχ οὕ­τω δὲ ἔ­σται ἐν ὑ­μῖν, ἀλ­λ' ὃς ἐ­ὰν θέ­λῃ γε­νέ­σθαι μέ­γας ἐν ὑ­μῖν, ἔ­σται ὑ­μῶν δι­ά­κο­νος, καὶ ὃς ἐ­ὰν θέ­λῃ ὑ­μῶν γε­νέ­σθαι πρῶ­τος, ἔ­σται πάν­των δοῦ­λος· καὶ γὰρ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που οὐκ ἦλ­θε δι­α­κο­νη­θῆ­ναι, ἀλ­λὰ δι­α­κο­νῆ­σαι καὶ δοῦ­ναι τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ λύ­τρον ἀν­τὶ πολ­λῶν.                  

    (Μάρκ. ι΄[10] 32  - 45)

 

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

1. ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ;

Ὁ Κύ­ριος προ­χω­ρεῖ πρὸς τὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, πο­ρεύ­ε­ται πρὸς τὸ ἑ­κού­σιο πά­θος Του. Καὶ προ­λέ­γει στοὺς Μα­θη­τὲς Του, τὰ ὅ­σα θὰ συμ­βοῦν.

—Ἀ­νε­βαί­νου­με στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, τοὺς λέ­γει , καὶ ἐ­κεῖ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που θὰ πα­ρα­δο­θεῖ στοὺς ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ γραμ­μα­τεῖς, οἱ ὁ­ποῖ­οι θὰ τὸν κα­τα­δι­κά­σουν σὲ θά­να­το καὶ θὰ τὸν πα­ρα­δώ­σουν στοὺς εἰ­δω­λο­λά­τρες Ρω­μαί­ους στρα­τι­ῶ­τες. Αὐ­τοὶ θὰ τὸν ἐμ­παί­ξουν, θὰ τὸν μα­στι­γώ­σουν, θὰ τὸν ἐμ­πτύ­σουν καὶ θὰ τὸν θα­να­τώ­σουν ἀλ­λὰ τὴν τρί­τη ἡ­μέ­ρα θὰ ἀ­να­στη­θεῖ.

Κι ἐ­νῶ ὁ Κύ­ριος ὁ­μι­λεῖ συγ­κλο­νι­σμέ­νος γιὰ τὸ πά­θος Του, οἱ Μα­θη­ταὶ δὲν μπο­ροῦν νὰ συλ­λά­βουν τὴ ση­μα­σί­α τῶν λό­γων του. Δύ­ο μά­λι­στα ἀ­πὸ αὐ­τούς, ὁ Ἰ­ά­κω­βος καὶ ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ἀλ­λοῦ ἔ­χουν τὴ σκέ­ψη τους. Νο­μί­ζουν ὅ­τι ὁ Κύ­ριος κα­τό­πιν θὰ ἐγ­κα­θι­δρύ­σει ἐ­πί­γεια βα­σι­λεί­α. Καὶ πλη­σιά­ζουν τὸν Κύ­ριο ἰ­δι­αι­τέ­ρως καὶ τοῦ λέ­νε:

—Τώ­ρα, Κύ­ρι­ε, ποὺ θὰ κα­θί­σεις στὸν ἐ­πί­γει­ο βα­σι­λι­κό σου θρό­νο, θέ­λου­με νὰ μᾶς βά­λεις τὸν ἕ­να δε­ξιά σου καὶ τὸν ἄλ­λον ἀ­ρι­στε­ρά σου.

—Δεν ξέ­ρε­τε τί ζη­τᾶ­τε, τοὺς ἀ­πο­κρί­νε­ται ὁ Κύ­ριος. Μπο­ρεῖ­τε ἐ­σεῖς νὰ πι­εῖ­τε τὸ "πο­τή­ριο" τοῦ σταυ­ρι­κοῦ θα­νά­του ποὺ θὰ πι­ῶ ἐ­γὼ με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο; Μπο­ρεῖ­τε νὰ βα­πτι­σθεῖ­τε στὸ βά­πτι­σμα τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου, νὰ χύ­σε­τε τὸ αἷ­μα σας, νὰ θυ­σι­ά­σε­τε τὴ ζω­ή σας;

Οἱ δύ­ο Μα­θη­ταί, χω­ρὶς νὰ ἀν­τι­λη­φθοῦν τὴ ση­μα­σί­α τῶν λό­γων τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀ­παν­τοῦν:

—Ναί, μπο­ροῦ­με.

Καὶ ὁ Κύ­ριος τοὺς ἀν­τι­λέ­γει:

—Τό πο­τή­ριο τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου καὶ τὸ βά­πτι­σμα τῶν πα­θη­μά­των μου θὰ τὰ ὑ­πο­μεί­νε­τε ἀρ­γό­τε­ρα καὶ ἐ­σεῖς. Τὸ νὰ κα­θί­σε­τε ὅ­μως δε­ξιά μου καὶ ἀ­ρι­στε­ρά μου δὲν ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πὸ μέ­να, ἀλ­λὰ ἀ­πὸ τὸν Πα­τέ­ρα μου, ὁ Ὁ­ποῖ­ος θὰ τὸ δώ­σει σὲ κεί­νους ποὺ τὸ ἀ­ξί­ζουν.

ΕΙΝΑΙ πραγ­μα­τι­κὰ πα­ρά­δο­ξη ἡ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τῶν Μα­θη­τῶν. Ἐ­κεῖ­νος τοὺς ὁ­μι­λεῖ γιὰ τὸ συγ­κλο­νι­στι­κό­τε­ρο γε­γο­νὸς τῆς ζω­ῆς Του καὶ τῆς ἱ­στο­ρί­ας τοῦ κό­σμου, κι αὐ­τοὶ δὲν τὸν κα­τα­νο­οῦν. Τὸν ἀ­φή­νουν νὰ πο­ρεύ­ε­ται οὐ­σι­α­στι­κῶς μό­νος πρὸς τὸ πά­θος.

Ὁ Κύ­ριος, ποὺ ἐ­πὶ τρί­α χρό­νια σα­γή­νευ­ε χι­λιά­δες ἀν­θρώ­πων, τώ­ρα πο­ρεύ­ε­ται πρὸς τὴ σταυ­ρι­κὴ θυ­σί­α μό­νος του. Κι ὅ­σο πλη­σιά­ζει ἡ ὥ­ρα τοῦ πά­θους, τό­σο λι­γο­στεύ­ουν οἱ ἀ­φω­σι­ω­μέ­νοι Του πι­στοί. Καὶ τὴν Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ὴ τὸν ἐγ­κα­τα­λεί­πουν καὶ το­πι­κῶς πλέ­ον σχε­δὸν ὅ­λοι. Καὶ αὐ­τοὶ οἱ Μα­θη­ταί.

Δυ­στυ­χῶς αὐ­τὴ ἡ ἱ­στο­ρί­α ἐ­πα­να­λαμ­βά­νε­ται δύ­ο χι­λιά­δες χρό­νια τώ­ρα. Πολ­λοὶ πι­στοὶ πο­ρευ­ό­μα­στε μα­ζὶ μὲ τὸν Κύ­ριο σὲ ὧ­ρες χα­ρᾶς, εὐ­τυ­χί­ας καὶ δό­ξης. Ἀρ­νού­μα­στε ὅ­μως νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σου­με στὸ πά­θος καὶ τὴ θυ­σί­α Του. Δι­ό­τι ἀλ­λοῦ εἶ­ναι ἡ σκέ­ψη μας καὶ ἡ καρ­διά μας. Ἐ­πι­ζη­τοῦ­με ἐγ­κό­σμι­ες χα­ρὲς καὶ ἐ­πι­τυ­χί­ες. Δὲν ἀν­τέ­χου­με τὸν δρό­μο τῆς θυ­σί­ας καὶ τῆς τα­πει­νώ­σε­ως. Θέ­λου­με Ἀ­νά­στα­ση χω­ρὶς Γολ­γο­θᾶ, μί­α εὔ­κο­λη καὶ ἄ­νε­τη χρι­στι­α­νι­κὴ ζω­ή. Καὶ βα­σα­νι­ζό­μα­στε μέ­σα στὴν ἄρ­νη­σή μας αὐ­τή. Εἴ­μα­στε λοι­πὸν σὲ λά­θος δρό­μο. Πο­ρευ­ό­μα­στε μό­νοι καὶ ἀ­φή­νου­με τὸν Κύ­ριο μό­νο του. Δι­ό­τι ὁ δρό­μος τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἀ­νη­φο­ρι­κός, εἶ­ναι δρό­μος σταυ­ροῦ καὶ θυ­σί­ας. Ἂν λοι­πὸν ἀ­γα­ποῦ­με πραγ­μα­τι­κὰ τὸν Κύ­ριο, θὰ πρέ­πει νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­με καὶ στὸν δρό­μο τῆς θυ­σί­ας. Πῶς ὅ­μως θὰ ἀ­κο­λου­θοῦ­με τὸν Κύ­ριο στὸν ἀ­νη­φο­ρι­κὸ αὐ­τὸν δρό­μο τῆς θυ­σί­ας θὰ τὸ δοῦ­με στὴ συ­νέ­χεια τοῦ ἱ­ε­ροῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου.

2. ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ

Ἡ ἰ­δι­αί­τε­ρη συ­νο­μι­λί­α τῶν δύ­ο Μα­θη­τῶν ἔ­γι­νε ἀν­τι­λη­πτὴ καὶ ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους Μα­θη­τές. Ἄρ­χι­σαν τό­τε καὶ ἐ­κεῖ­νοι νὰ ἀ­γα­να­κτοῦν μὲ τὴ συμ­πε­ρι­φο­ρὰ τῶν δύ­ο ἀ­δελ­φῶν. Τό­τε ὁ Κύ­ριος τοὺς κα­λεῖ ὅ­λους κον­τά του καὶ τοὺς λέ­γει:

—Γνω­ρί­ζε­τε ὅ­τι αὐ­τοὶ ποὺ θε­ω­ροῦν­ται ἄρ­χον­τες τῶν ἐ­θνῶν κα­τα­δυ­να­στεύ­ουν τοὺς λα­ούς τους. Καὶ μά­λι­στα οἱ ἰ­σχυ­ροὶ ἡ­γέ­τες με­τα­χει­ρί­ζον­ται τοὺς ὑ­πη­κό­ους τους σὰν δού­λους. Με­τα­ξὺ σας ὅ­μως θὰ πρέ­πει νὰ ὑ­πάρ­χει ἄλ­λο πνεῦ­μα. Ὅ­ποι­ος θέ­λει νὰ εἶ­ναι ἀ­νά­με­σά σας πραγ­μα­τι­κὰ με­γά­λος, ἂς γί­νει ὑ­πη­ρέ­της. Καὶ ὅ­ποι­ος ἀ­πὸ ἐ­σᾶς θέ­λει νὰ γί­νει πρῶ­τος, ἂς γί­νει δοῦ­λος ὅ­λων. Κι ἐ­γὼ ἄλ­λω­στε δὲν ἦλ­θα στὸν κό­σμο γιὰ νὰ μὲ ὑ­πη­ρε­τοῦν οἱ ἄν­θρω­ποι. Ἦλ­θα γιὰ νὰ δι­α­κο­νή­σω τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ νὰ θυ­σιά­σω τὴ ζω­ή μου γιὰ νὰ σω­θεῖ τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τὸν αἰ­ώ­νιο θά­να­το.

Ο ΚΥΡΙΟΣ λοι­πὸν δὲν μᾶς ἀρ­νεῖ­ται τὴν πρώ­τη θέ­ση, ἀ­φοῦ ὁ ἴ­διος ἔ­βα­λε στὴν ψυ­χή μας τὸν πό­θο γιὰ ὅ,τι ἀ­νώ­τε­ρο καὶ ὑ­ψη­λό­τε­ρο. Εἴ­μα­στε πλα­σμέ­νοι γιὰ τὴν ὕ­ψω­ση, τὴ δό­ξα, τὴ θέ­ω­ση. Ὅ­μως σὲ λά­θος δρό­μο ἀ­να­ζη­τοῦ­με τὴν κα­τα­ξί­ω­σή μας· στὴν μα­ται­ό­τη­τα, στὶς ἐ­πι­τυ­χί­ες, στὴν ἐ­ξου­σί­α, στὴν ἀ­να­γνώ­ρι­ση τοῦ κό­σμου. Αὐ­τὴ ὅ­μως ἡ δό­ξα εἶ­ναι ψεύ­τι­κη, πα­ρέρ­χε­ται καὶ σβή­νει.

Ὁ Κύ­ριος λοι­πὸν σή­με­ρα μᾶς δεί­χνει τὸν σω­στὸ δρό­μο γιὰ νὰ κα­τα­κτή­σου­με τὴν πραγ­μα­τι­κὴ ὕ­ψω­ση. Καὶ ὁ δρό­μος αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ δρό­μος τῆς δι­α­κο­νί­ας. Ὑ­ψω­νό­μα­στε, ὅ­ταν ἀ­γα­πή­σου­με τὴν τε­λευ­ταί­α θέ­ση. Ὅ­ταν ὑ­πη­ρε­τοῦ­με καὶ ἐ­ξυ­πη­ρε­τοῦ­με τα­πει­νὰ τοὺς ἄλ­λους. Ὅ­ταν κο­πι­ά­ζου­με, ἀ­γρυ­πνοῦ­με, θυ­σι­ά­ζου­με χρό­νο καὶ κό­πο γιὰ τοὺς ἄλ­λους, χω­ρὶς γογ­γυ­σμούς, ἀλ­λὰ μὲ ἁ­πλό­τη­τα, φυ­σι­κό­τη­τα καὶ πη­γαί­α ἀ­γά­πη.

Ἀ­δελ­φοί, «Ἀ­να­βαί­νο­μεν εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα». Ἂς ἀ­κο­λου­θή­σου­με τὸν Κύ­ριο στὸν ἀ­νη­φο­ρι­κό Του δρό­μο ὄ­χι μό­νο κα­τὰ τὴ Μ. Ἑ­βδο­μά­δα, ἀλ­λὰ σὲ ὅ­λη μας τὴ ζω­ή. Καὶ ὁ «ὑ­ψω­θεὶς ἐν τῷ σταυ­ρῷ» θὰ συ­να­νυ­ψώ­σει καὶ ἐ­μᾶς· καὶ ἐ­δῶ καὶ «εἰς τὴν ἄ­νω Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν». Ἀ­μήν.

     (Δι­α­σκευ­ὴ ἀ­πὸ πα­λαι­ὸ τό­μο τοῦ Πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Ο ΣΩ­ΤΗΡ»)