Ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ

 

Ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ 

Σήμερα εἶναι εὐκολώτερη ἡ ὑπομονή. Γιὰ δύο κυρίως λόγους. 

Πρῶτον: Ἔχουμε δύναμι, ποὺ μᾶς ἐνισχύει στὸ νὰ ὑπομένουμε. Ὄχι ἁπλῶς δύναμι, ἀλλὰ ὑπερδύναμι, παντοδυναμία. Εἶναι ὁ Χριστός, ὁ παντοδύναμος Θεὸς καὶ ἀντιλήπτωρ. Ὁ χριστιανὸς ζῆ τό: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντι με Χριστῷ» (Φιλιπ. 4,13). 

Τί εἶναι ἡ ζωή;

• Ἡ ζωὴ εἶναι μία φουρτούνα. Μετὰ Χριστὸν ὑπάρχει καὶ τὸ ἰσχυρὸ πηδάλιο, ποὺ συγκρατεῖ τὸ σκάφος τῆς ζωῆς μας καὶ ὁ ἰκανότατος πηδαλιοῦχος, μὲ μηδὲν ἀτυχήματα στὸ ἐνεργητικό του. Πηδαλιοῦχος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πηδάλιο ἡ ὑπομονή. Λέγει σχετικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Πρὸ Χριστοῦ ὑπῆρχε μόνο ἡ ἐλπίδα: «Ἐλπὶς μάλιστα τότε ἐστίν, ὅταν τῶν ὁρωμένων εἰς ἀπόγνωσιν ἐμβαλλόντων, αὕτη θαρρεῖν ὑπὲρ τοῦ μέλλοντος παρασκευάζῃ» (Ε.Π.Ε. 7,380). Μετάφρασις: Τότε μάλιστα ἰσχύει ἡ ἐλπίδα, ὅταν τὰ βλεπόμενα ὁδηγοῦν σὲ ἀπόγνωσι, κι ἐκείνη ἐνθαρρύνει ἀτενίζοντας στὸ μέλλον. 

• Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα βάρος, κάποτε ἀσήκωτο. Μετὰ Χριστὸν δὲν εἴμαστε μόνοι. Ὑπάρχει ὁ Αἴρων: Ἐκεῖνος, ποὺ συνεχῶς, ἀδιάκοπα, αἴρει, σηκώνει τὰ βάρη καὶ τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν δοκιμασιῶν. Καὶ ἡ φορτωτικὴ τέχνη, ποὺ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ βοήθεια Ἐκείνου σηκώνει τὰ βάρη καὶ δὲν κάμπτεται, εἶναι γιὰ μὲν τὰ βάρη τῆς ἁμαρτίας ἡ μετάνοια, γιὰ δὲ τὰ βάρη τῆς θλίψεως ἡ ὑπομονὴ.

Μὲ τὴν ὑπομονὴ γίνεται ἐλαφρότερο τὸ φορτίο. Διότι ἡ ὑπομονὴ ἑλκύει τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἂν βάλουμε ἐμεῖς τὸ δακτυλάκι μας μὲ τὴν ὑπομονή, ἀμέσως Ἐκεῖνος ἁπλώνει τὸ χέρι Του τὸ παντοδύναμο. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἐκεῖνο, ποὺ ὁ Ἴδιος λέγει: «Ὁ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστιν» (Ματθ. 11,30). 

•Με τὶς δοκιμασίες ἡ ζωὴ κάποτε γίνεται ἀδιέξοδος. Μὲ τὰ δικά μας μάτια βλέπουμε ἀδιέξοδο. Καμμία λύσις στὰ προβλήματα, ποὺ ἔχουν προκύψει. 

Καὶ ὅμως τὸ δικό μας ἀδιέξοδο εἶναι ἡ διέξοδος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ δρόμος, ποὺ ἀνοίγει ὁ Θεός, γιὰ νὰ περάσουμε στὸν οὐρανό. Μετὰ Χριστὸν ἄνοιξε αὐτὸς ὁ δρόμος. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Δυνατὸν τῷ Θεῷ καὶ ἐξ ἀπόρων πόρον εὑρεῖν. Ὅταν εἰς ἀπορίαν τὰ πράγματα ἐμπέσῃ, τότε μάλιστα ἔλπιζε. Τότε γὰρ μάλιστα ὁ Θεὸς ἐπιδείκνυται τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν, οὐκ ἐκ προοιμίων, ἀλλ᾿ ὅταν τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπογνωσθῇ. Οὗτος γὰρ τῆς τοῦ Θεοῦ βοηθείας ὁ καιρὸς» (Ε.Π.Ε. 6,582). Μετάφρασις: Στὸ Θεὸ εἶναι δυνατὸ νὰ βρῆ διέξοδο καὶ στὰ ἀδιέξοδα. Ὅταν φτάσουν τὰ πράγματα στὸ ἀδιέξοδο, τότε μάλιστα νὰ ἐλπίζης. Διότι τότε κυρίως ὁ Θεὸς φανερώνει τὴ δύναμί Του, ὄχι ἐκ τῶν προτέρων, ἀλλ' ὅταν ἀποκλεισθῆ κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια. Διότι τότε εἶναι ὁ καιρὸς τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ βεβαιότητα γιὰ τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ ἦταν φωλιασμένη στὴν ψυχὴ τοῦ Ἰώβ. Πίστευε, ὅτι τότε λειτουργεῖ ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, ὅταν συναντήση τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου: «Οἶδα, ὅτι πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ δέ σοι οὐδὲν» (Ἰὼβ 10,13). 

(Άρχιμανδρ. Δανιήλ Ἀεράκη "ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;" σελ. 77-79)