Τρέμουν
τὸ θάνατο
• Μέτρο κρίσεως εἶναι ὁ θάνατος.
• Μέτρο πίστεως εἶναι ὁ φόβος ἢ ἡ ἀφοβία τοῦ
θανάτου.
Πές μου, πῶς ἀντιμετωπίζεις
τὸ θάνατο, γιὰ νὰ σοῦ πῶ, ἂν καὶ πόσο πιστεύης στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ
εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις.
Πρὶν ἀπὸ χρόνια
ἄθεος ἡγέτης ἑνὸς μεγάλου ἄθρησκου κράτους, σὰν ἐπισκέφθηκε κάποια
μεγάλη χώρα, ποὺ θεωρητικὰ ἦταν θρησκευτική, εἶπε μὲ ἀρκετὴ δόση εἰρωνείας:
«Δηλαδή, σὲ τί διαφέρετε σεῖς ποὺ πιστεύετε ἀπὸ μᾶς ποὺ δὲν πιστεύουμε;
Ἐγὼ βλέπω, πὼς τρέμετε καὶ σεῖς τὸ θάνατο, ὅπως κι ἐμεῖς...».
Ὁ Χριστιανισμὸς
δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα κοινωνικὸ σύστημα,
ποὺ ὁπωσδήποτε ἐπιλύει δίκαια καὶ ἱεραρχικὰ ὅλα τὰ κοινωνικὰ
καὶ οἰκονομικὰ προβλήματα. Κυρίως εἶναι ἡ ὀρθὴ στάσις ζωῆς. Εἶναι
ἡ λύσις τοῦ προβλήματος, ποὺ λέγεται θάνατος.
Ἔχω τὴν αἴσθησι,
πὼς, ἂν καλούσαμε στὴν κηδεία προσφιλοῦς μας προσώπου τὸν Ἰησοῦ Χριστό,
θὰ μᾶς ἔβγαζε ὅλους ἔξω ἀπ᾿ τὴν ἐκκλησία, σὰν ἄκουγε τὰ κλάματα καὶ
τὰ μοιρολόγια, τὶς γοερὲς κραυγὲς καὶ τοὺς ἐπικήδειους λόγους. Θὰ ἐνεργοῦσε,
ὅπως ἐνήργησε τότε, στὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου,ποὺ
θρηνολογοῦσαν γιὰ τὸ θάνατο τῆς δωδεκάχρονης κόρης. Μόλις μπῆκε
στὸ σπίτι Αὐτός, ποὺ εἶναι ἡ Ζωή, ἔβγαλε ἔξω ὅσους θρηνοῦσαν ἀπελπισμένα
γιὰ τὸ θάνατο. «Ἀναχωρεῖτε· οὐ γὰρ
ἀπέθανε τὸ κοράσιον, ἀλλὰ καθεύδει» (Ματθ. 9,24).
Μὲ ἀφορμὴ τὴν
ἐνέργεια αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐξεφώνησε μία θαυμάσια
ὁμιλία, ὅπου ἀπαντᾶ σ᾿ ὅσους ἀπαρηγόρητα κλαῖνε γιὰ τὸ θάνατο
προσφιλοῦς προσώπου, καὶ μάλιστα μικροῦ παιδιοῦ.
Ἂς δοῦμε ἀπὸ
τὴν ὁμιλία αὐτὴ μερικὲς χρυσοστομικὲς ἀλήθειες.
• Ἂν τότε ὁ
Χριστὸς ἔβγαλε ἔξω τοὺς θρηνολογοῦντες, περισσότερο θὰ ἔβγαζε ἐμᾶς.
Τὴν ἴδια εὐθύνη ἔχουν ὅσοι κλαῖνε γιὰ ἀσθενῆ ποὺ πεθαίνει, διότι
δὲν ὑπάρχει τὸ φάρμακο, καὶ τὴν ἴδια ὅσοι κλαῖνε, ἐνῶ ὑπάρχει τὸ φάρμακο;
Οἱ ἀρχαῖοι,
πρὸ Χριστοῦ, ἔκλαιγαν, ἀφοῦ φάρμακο γιὰ τὴν ἐξουδετέρωση τοῦ θανάτου
δὲν ὑπῆρχε. Ἐμεῖς σήμερα πῶς ἐπιτρέπεται νὰ κλαῖμε; Ὁ Χριστὸς μᾶς χάρισε
τὸ φάρμακο τῆς ἀθανασίας. «Εἰ γὰρ
τότε ἐξέβαλεν ἐκείνους ἔξω, πολλῷ μᾶλλον νῦν. Τότε μὲν γὰρ οὔπω δῆλος
ὁ θάνατος ἦν ὕπνος γεγενημένος. Νῦν δὲ καὶ αὐτοῦ τοῦ ἡλίου τοῦτο φαεινότερον.
Ἀλλ᾿ οὐκ ἤγειρέ σου τὸ θυγάτριον νῦν; Ἀλλὰ πάντως ἐγερεῖ καὶ μετὰ πλείονος
τῆς δόξης. Τὸ δὲ σὸν ἐὰν ἀναστῇ, μένει λοιπὸν ἀθάνατον ὂν» (Ε.Π.Ε.
10,352). Μετάφρασις: Ἂν τότε ἔβγαλε
ἐκείνους ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ Ἰαείρου ἔξω, πολὺ περισσότερο τώρα. Διότι
τότε ὁ θάνατος δὲν εἶχε ἀκόμα φανερωθῆ σὰν ὕπνος. Τώρα ὅμως ἡ ἀλήθεια
αὐτή, ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἕνας ὕπνος, λάμπει πιὸ πολὺ κι ἀπ᾿ τὸν ἥλιο.
Θὰ μοῦ πῆς ἴσως, ὅτι τὸ δικό σου κορίτσι δὲν τὸ ἀνέστησε ὁ Χριστός; Εἶναι
ὅμως σίγουρο, ὅτι μία ἡμέρα θὰ τὸ ξυπνήση, καὶ μάλιστα μὲ μεγαλύτερη
δόξα. Κι ὅταν τὸ παιδί σου τὸ ἀναστήση, ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα θὰ μείνη ἀθάνατο.
(Άρχιμανδρ.
Δανιήλ Ἀεράκη "ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;"
σελ. 88-90)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου