Ὁ Σταυ­ρός, τὸ ξύ­λο τῆς ζωῆς

 

Ὁ Σταυ­ρός, τὸ ξύ­λο τῆς ζωῆς

Ἡ δου­λεί­α τῆς δει­λί­ας τοῦ θα­νά­του ὑ­πάρ­χει δυ­στυ­χῶς καὶ σή­με­ρα σὲ πολ­λούς, στοὺς πε­ρισ­σο­τέ­ρους. Καὶ εἶ­ναι κι αὐ­τὸ δεῖγ­μα ἤ τῆς ὀ­λι­γο­πι­στί­ας μας ἢ τῆς ἀ­με­τα­νο­η­σί­ας μας. 

Μᾶς συ­νέ­χει ὁ φό­βος τοῦ θα­νά­του. Μᾶς σφίγ­γει τὴν καρ­διὰ ἡ ἰ­δέ­α τοῦ θα­νά­του. Μᾶς τα­ρά­ζει τὸ ἐν­δε­χό­με­νο τοῦ ἐ­πι­κει­μέ­νου θα­νά­του μας. 

Εἴ­δα­τε τί συμ­βαί­νει μὲ τὴ λε­γό­με­νη ἀ­ε­ρο­πει­ρα­τί­α; Τὸ ἀ­ε­ρο­πλά­νο, μὲ ἀ­νυ­πο­ψί­α­στους τοὺς ἐ­πι­βά­τες καὶ τὸ πλή­ρω­μα, ξε­κι­νά­ει, ἀ­νε­βαί­νει σὲ χι­λιά­δες πό­δια ὕ­ψος, κι ὅ­μως στὰ σπλά­χνα του κρύ­βει βόμ­βα. Ἡ ἔ­κρη­ξίς της προ­κα­λεῖ τρα­γω­δί­α. Ἀπ᾿ τὰ ὕ­ψη τό­σοι ἄν­θρω­ποι προ­σγει­ώ­νον­ται νε­κρὰ πτώ­μα­τα στὴ γῆ. 

·      Ὁ ὑ­πε­ρή­φα­νος ἄν­θρω­πος ἀ­νε­βαί­νει σὲ ὕ­ψη κο­σμι­κῶν με­γα­λεί­ων, γνώ­σε­ων, πλού­του, εὐ­τυ­χί­ας αἰ­σθη­σια­κῆς. Λη­σμο­νεῖ, ὅ­τι τὸ ἀ­ε­ρο­πλά­νο τῆς ζω­ῆς του κρύ­βει στὰ σπλά­χνα του τὴ βόμ­βα τοῦ θα­νά­του. Ὁ­πωσ­δή­πο­τε σὲ κά­ποι­α στιγ­μὴ θὰ ἐ­κρα­γῆ. Τὴν ὥ­ρα, ποὺ ἔ­χει ὁ­ρί­σει ὁ Θε­ός. Καὶ τό­τε ὁ ὑ­πε­ρή­φα­νος ἄν­θρω­πος θὰ προ­σγει­ω­θῆ ὑ­πο­χρε­ω­τι­κὰ στὴν τρα­γι­κὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, στὴ ζω­ὴ με­τὰ θά­να­τον, ποὺ γιὰ τὸν ἄ­πι­στο εἶ­ναι ἡ αἰ­ώ­νια κό­λα­σις. 

·      Ἂν γιὰ τὸν ἄ­πι­στο καὶ ὑ­πε­ρή­φα­νο ὁ θά­να­τος εἶ­ναι ἡ βόμ­βα, ποὺ δι­α­λύ­ει τὰ ὄ­νει­ρά του καὶ προ­σγει­ώ­νει τὴν ὑ­περ­φί­α­λη ζω­ή του στὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα τῆς ἀ­βά­στα­χτης φρί­κης, γιὰ τὸν πι­στὸ καὶ τα­πει­νὸ ὁ θά­να­τος εἶ­ναι ὁ χει­ρα­γω­γός, ποὺ τὸν ὁ­δη­γεῖ στὴν αἰ­ώ­νια ζω­ή, στὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. 

Με­τὰ Χρι­στὸν καὶ μὲ τὸ Χρι­στὸ ὁ θά­να­τος δὲν εἶ­ναι μο­νό­δρο­μος πρὸς τὸν ἅ­δη ἢ πρὸς τὴν κό­λα­σι. Οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­χουν πλέ­ον δυ­να­τό­τη­τα ἐ­πι­λο­γῆς. 

·      Μπο­ροῦ­με νὰ δι­α­λέ­ξου­με ἢ τὴ ζω­ὴ ἢ τὸ θά­να­το.

·      Ἐ­πι­λέ­γον­τας τὸ θά­να­το τοῦ Χρι­στοῦ, ἐ­ξα­σφα­λί­ζου­με τὴν ὄν­τως ζω­ή. Ὁ θά­να­τός Του, ἡ ζω­ή μας!

Ὁ Σταυ­ρός Του εἶ­ναι τὸ ξύ­λο τῆς ζω­ῆς. Ψάλ­λου­με: «Ὁ σταυ­ρός σου, Κύ­ρι­ε, ζω­ὴ καὶ ἀ­νά­στα­σις ὑ­πάρ­χει τῷ λα­ῷ σου...» (ἀ­πό τους αἴ­νους τοῦ πλ.β'). 

Ὅ­σοι πι­στεύ­ουν στὸν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, στό μυ­στή­ριο τοῦ Σταυ­ροῦ, στὸ γε­γο­νὸς τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως, αὐ­τοὶ μὲ χα­ρὰ καὶ ἐλ­πί­δα δι­α­λέ­γουν τὸ θά­να­το τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Δη­λα­δὴ, πε­θαί­νουν ὡς πρὸς τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ ζοῦν τὴ νέ­κρω­σι τοῦ θα­νά­του. Προ­χω­ροῦν λυ­τρω­μέ­νοι ἀ­πὸ τὸ φό­βο του θα­νά­του. «Πάν­το­τε τὴν νέ­κρω­σιν τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ καὶ ἐν τῷ σώ­μα­τι πε­ρι­φέ­ρον­τες, ἵ­να καὶ ἡ ζω­ὴ τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώ­μα­τι ἡ­μῶν φα­νε­ρω­θῇ» (Β΄Κορ. 4,10). 

Τὴ φι­λο­σο­φί­α τοῦ μο­να­χι­κοῦ βί­ου, ἀλ­λὰ καὶ κά­θε χρι­στι­α­νι­κῆς πο­ρεί­ας, ἐκ­φρά­ζει τὸ δί­στι­χο: 

«Ἂν πε­θά­νης, πρὶν πε­θά­νης,

δὲν θὰ πε­θά­νης, ὅ­ταν πε­θά­νης».

(Άρ­χι­μαν­δρ. Δα­νι­ήλ Ἀ­ε­ρά­κη "ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;" σελ. 86-88)