ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΡΙΣΚΌΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ. ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΙΩΒ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΟ.

Οἱ θλί­ψεις τοῦ Ἰ­ώβ

Ἂς ρί­ξου­με μί­α μα­τιὰ στὸ μαρ­τύ­ριο τοῦ Ἰ­ὼβ καὶ τὴν ὑ­πο­μο­νή του. Εἶ­ναι τὸ ὑ­πό­δειγ­μά μας ὁ Ἰ­ὼβ γιὰ τὶς ὧ­ρες τῆς δο­κι­μα­σί­ας καὶ τῆς θλί­ψε­ως. 

Ἀ­δύ­να­τον νὰ μὴ δι­έλ­θου­με ἀπ᾿ τὴ θλῖ­ψι. Ὅ­πως τὰ που­λιὰ τοῦ γυ­πα­ε­τοῦ γεν­νι­ῶν­ται, γιὰ νὰ πε­τᾶ­νε ψη­λά, ἔ­τσι καὶ ἄν­θρω­πος γεν­νι­έ­ται γιὰ τὴ θλῖ­ψι. Λέ­γει ὁ Ἰ­ώβ: «Ἄν­θρω­πος γεν­νᾶ­ται κό­πῳ, νε­οσ­σοὶ δὲ γυ­πὸς τὰ ὑ­ψη­λὰ πέ­τον­ται» (5,7). 

Μὲ τὴ θλί­ψι ἀ­πο­κτᾶ­με τὰ φτε­ρὰ τῆς ὑ­πο­μο­νῆς καὶ τῆς ἐλ­πί­δας, γιὰ νὰ πε­τά­ξου­με ψη­λὰ καὶ νὰ φθά­σου­με στὴ μα­κα­ρι­ό­τη­τα τῆς αἰ­ω­νί­ου ζω­ῆς. 

Πολ­λὰ ἀ­τυ­χή­μα­τα τρέ­νων θὰ ἀ­πο­φεύ­γον­το, ἂν δὲν ὑ­πῆρ­χαν τό­σες ἀ­φύ­λα­κτες δι­α­βά­σεις. Κά­πο­τε εἶ­ναι ἀ­φύ­λα­κτη δι­ά­βα­σις ἡ ψυ­χή. Γι' αὐ­τὸ τό­ση ἀ­πο­γο­ή­τευ­σις. Ἂν στὴν ψυ­χή μας ὑ­πάρ­χη ἡ ἀ­σφά­λεια τῆς ὑ­πο­μο­νῆς, δὲν θὰ περ­νά­η ἡ με­λαγ­χο­λί­α, ἡ ἀ­πελ­πι­σια, τὸ ἄγ­χος, ἡ κα­τά­θλι­ψις.

Ὁ κα­λύ­τε­ρος φύ­λα­κας τῆς ὑ­πο­μο­νῆς μέ­σα στοὺς αἰ­ῶ­νες ὑ­πῆρ­ξε ὁ Ἰ­ώβ. Ὅ­ταν τὸν με­λε­τᾶ­με, ὄ­χι μό­νο τὸν θαυ­μά­ζου­με, ἀλ­λὰ καὶ παίρ­νου­με θάρ­ρος γιὰ τὸν ἀ­γώ­να­  τῆς ζω­ῆς, ποὺ κα­τὰ βά­σιν εἶ­ναι ἀ­γώ­νας ὑ­πο­μο­νῆς.

Ὁ Σα­τα­νᾶς θέ­λη­σε νὰ κα­τα­πον­τί­ση τὸν Ἰ­ὼβ στὸ πέ­λα­γος τῶν θλί­ψε­ων. «Ἀλλ᾿ ὅ­μως οὐκ ἴ­σχυ­σε πο­ῆ­σαι αὐ­τὸν ναυά­γιον» (Χρυ­σό­στο­μος. Ε.Π.Ε. 30, 222). Δὲν τὰ κα­τά­φε­ρε. Κί­νη­σε ὅ­λο τὸν μη­χα­νι­σμό του ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Ἰ­ώβ, ἀλ­λὰ δὲν τὸν νί­κη­σε. 

Ἕ­να βέ­λος θλί­ψε­ως ἐκ­σφεν­δο­νί­ζε­ται σὲ μᾶς και ἀ­πο­κά­μνου­με. Ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Ἰ­ὼβ ἄ­δεια­σε ὁ Σα­τα­νᾶς ὅ­λη τὴ φα­ρέ­τρα του. Καὶ ὁ μα­κά­ριος δὲν λύ­γι­σε. «Παν­τα­χό­θεν βαλ­λό­με­νος ἀ­σφα­λέ­στε­ρος ἵ­στα­το, καὶ μυ­ρί­α βέ­λη δε­χό­με­νος οὐκ ἐ­νε­δί­δου, ἀλλ᾿ ἐ­κέ­νω­σε μὲν τοῦ δι­α­βό­λου τὴν βε­λο­θή­κην, αὐ­τὸς δὲ οὐ κα­τέ­πε­σεν οὐ­δὲ ὑ­πεσ­λεί­σθη, ἀλλ᾿ ὥ­σπερ ἄ­ρι­στος κυ­βερ­νή­της, οὔ­τε μαι­νο­μέ­νης τῆς θα­λάτ­της καὶ τῶν κυ­μά­των δι­ε­γει­ρο­μέ­νων κα­τε­πον­τί­ζε­το, οὔ­τε γα­λή­νης οὔ­σης ρα­θυ­μό­τε­ρος ἐ­γέ­νε­το, ἀλλ᾿ ἐν ἑ­κα­τέ­ρα τῇ τῶν και­ρῶν δι­α­φο­ρᾷ ἴ­σην τὴν ἑ­αυ­τοῦ τέ­χνην δι­ε­τή­ρη­σε» (Ε.Π.Ε. 33,222-224). Με­τά­φρα­σις: Ἀ­πὸ παν­τοῦ τὸν κτυ­ποῦ­σαν κι ὅ­μως στε­κό­ταν στε­ρε­ώ­τε­ρος. Μύ­ρια βέ­λη δε­χό­ταν, κι ὅ­μως δὲν ὑ­πο­χω­ροῦ­σε. Ἄ­δεια­σε μὲν ἡ βε­λο­θή­κη τοῦ Δι­α­βό­λου πά­νω του, ἀλ­λ᾿ αὐ­τὸς οὔ­τε κα­τέ­πε­σε, οὔ­τε κα­τε­βλή­θη. Σὰν θαυ­μά­σιος κυ­βερ­νή­της, δὲν κα­τα­πον­τι­ζό­ταν, καί­τοι ἦ­ταν μαι­νο­μέ­νη ἡ θά­λασ­σα καὶ τὰ κύ­μα­τα φου­σκω­μέ­να. Ἀλ­λὰ κι ὅ­ταν ἐ­πι­κρα­τοῦ­σε γα­λή­νη, δὲν γι­νό­ταν ρα­θυ­μό­τε­ρος. Καὶ στὶς δύ­ο και­ρι­κὲς συν­θῆ­κες δι­α­τη­ροῦ­σε ἐξ ἴ­σου τὴν τέ­χνη τῆς ψυ­χῆς του.

Ὁ Σα­τα­νᾶς θέ­λη­σε νὰ πει­ρά­ξη μὲ κά­θε εἶ­δος δό­κι­μα­σίας, μὲ θε­ο­μη­νί­ες, μὲ φτώ­χεια, μὲ κα­τα­στρο­φὴ τῆς πε­ρι­ου­σί­ας του, μὲ θα­νά­τους τῶν παι­δι­ῶν του, μὲ πεῖ­να, μὲ σω­μα­τι­κὸ πό­νο, μὲ βρω­με­ρὴ ἀ­σθέ­νεια, μὲ ψυ­χι­κὸ τραυ­μα­τι­σμὸ, μὲ ἐ­χθρό­τη­τα τῶν φί­λων του, μὲ τὴν κα­κο­γλωσ­σί­α τῆς γυ­ναί­κας του, μὲ προ­δο­σί­α καὶ ἐγ­κα­τά­λει­ψη τῶν πάν­των. Δὲν ἔ­μει­νε κε­ραυ­νὸς πό­νου, ποὺ δὲν κτύ­πη­σε τὸν Ἰ­ώβ. Καὶ συ­μει­ώ­νει ὁ ἱ. Χρυ­σό­στο­μος: «Ὁ γεν­ναῖ­ος ἐ­κεῖ­νος ἅ­παν­τα πει­ρα­σμὸν με­τὰ πολ­λῆς ἤ­νεγ­κε τῆς ἀν­δρεί­ας, τὸν ἀ­πὸ πε­νί­ας, τὸν ἀ­πὸ λι­μοῦ, τὸν ἀ­πὸ νό­σου, τὸν ἐξ ὀ­δύ­νης, τὸν ἀ­πὸ τῆς τῶν παί­δων ἀ­πω­λεί­ας, τὸν ἀ­πὸ τῶν φί­λων, τὸν ἀ­πὸ τῶν ἐ­χθρῶν, τὸν ἀ­πὸ γυ­ναι­κός, τὸν ἀ­πὸ οἰ­κε­τῶν. Οὐ­δὲ γὰρ ἦν ἀν­θρω­πί­νη συμ­φο­ρά, ἥ μὴ εἰς τὸ σῶ­μα ἐ­κεί­νου ἐ­ξε­κε­νώ­θη» (Ε.Π.Ε. 30,224). Με­τά­φρα­σις: Ὁ γεν­ναῖ­ος Ἰ­ὼβ κά­θε δο­κι­μα­σί­α μὲ πολ­λὴ ἀν­δρεί­α ὑ­πέ­με­νε: καὶ τὴν πεῖ­να, καὶ τὴν ἀ­νέ­χεια, καὶ τὴν ἀρ­ρώ­στια, καὶ τὸν πό­νο ἀπ᾿ τὸν χα­μὸ τῶν παι­δι­ῶν του, καὶ τὸν πό­νο ἀπ᾿ τοὺς φί­λους του, ἀ­πὸ τὴ γυ­ναῖ­κα του, ἀπ᾿ τοὺς ὑ­πη­ρέ­τες του. Δὲν ὑ­πῆρ­χε ἀν­θρώ­πι­νη συμ­φο­ρά, ποὺ δὲν ἔ­πλη­ξε τὸ σῶ­μα του.  

(Άρχιμανδρ. Δανιήλ Ἀεράκη "ΠΩΣ ΑΝΤΕΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;" σελ. 69-71)