Ἡ προ­κει­μέ­νη ἐλ­πί­δα

 

Ἡ προ­κει­μέ­νη ἐλ­πί­δα

Δεύ­τε­ρον: Καὶ γιὰ ἄλ­λο λό­γο κα­θί­στα­ται σή­με­ρα εὐ­κο­λώ­τε­ρη ἡ ὑ­πο­μο­νή. Ἡ ἐλ­πί­δα σή­με­ρα, με­τὰ Χρι­στὸν, εἶ­ναι βε­βαί­α. 

·       Ἡ ἐλ­πί­δα δὲν εἶ­ναι φρού­δη, ἀ­πα­τη­λή. Εἶ­ναι γε­γο­νὸς σί­γου­ρο, ποὺ ὀ­νο­μά­ζε­ται ἐ­παγ­γε­λί­α. 

·       Ἡ ἐλ­πί­δα δὲν εἶ­ναι μί­α πι­θα­νό­τη­τα εἶ­ναι μί­α βε­βαι­ό­τη­τα. 

·       Ἡ ἐλ­πί­δα δὲν εἶ­ναι κά­τι τὸ ἑ­τοι­μόρ­ρο­πο εἶ­ναι κά­τι τὸ στα­θε­ρό. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος τὴν πα­ρο­μοιά­ζει μὲ ἄγ­κυ­ρα, γα­τζω­μέ­νη γε­ρά: «Ὡς ἄγ­κυ­ραν ἔ­χο­μεν τῆς ψυ­χῆς ἀ­σφα­λῆ τε καὶ βε­βαί­αν καὶ εἰ­σερ­χο­μέ­νην εἰς τὸ ἐ­σώ­τε­ρον τοῦ κα­τα­πε­τά­σμα­τος, ὅ­που πρό­δρο­μος ὑ­πὲρ ἠ­μῶν εἰ­σῆλ­θεν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός» (Ἑ­βρ. 6,12). Ἂν θε­ω­ρῆ­ται στα­θε­ρὴ ἢ ἄγ­κυ­ρα, ποὺ ἔ­χει γα­τζω­θῆ γε­ρὰ στὰ βά­θη τῆς θά­λασ­σας, ἀ­πεί­ρως στα­θε­ρό­τε­ρη εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ἡ ἄγ­κυ­ρα, ποὺ ἔ­χει γα­τζω­θῆ στὰ βά­θη τ᾿ οὐ­ρα­νοῦ. 

·       Ἡ ἐλ­πί­δα δὲν εἶ­ναι κά­ποι­α πα­ρη­γο­ριά, γιὰ νὰ κυ­λᾶ­νε οἱ μέ­ρες τοῦ πό­νου· εἶ­ναι γε­ρὴ ἀ­σφά­λεια, ὅ­που στη­ρί­ζε­ται ὁ πι­στός. Λέ­γει σχε­τι­κὰ ὁ ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος: «Με­γά­λη τῆς ἐ­πὶ τὸν Κύ­ριον ἐλ­πί­δος ἡ δύ­να­μις, φρού­ριον ἀ­χεί­ρω­τον, τεῖ­χος ἄ­μα­χον, συμ­μα­χί­α ἀ­κα­ταγώ­νι­στος, λι­μὴν εὔ­διος, πύρ­γος ἀ­κα­τα­μά­χη­τος, ὅ­πλον ἀ­ήτ­τη­τον, δύ­να­μις ἄ­μα­χος καὶ ἐκ τῶν ἀ­πό­ρων εὑ­ρί­σκου­σα πό­ρον» (Ε.Π.Ε.5,516). Με­τά­φρα­σις: Εἶ­ναι με­γά­λη ἡ δύ­να­μις τῆς ἐλ­πί­δας, ποὺ στη­ρί­ζε­ται στὸν Κύ­ριο: κά­στρο ἄ­παρ­το, τεῖ­χος ἀ­κα­τα­μά­χη­το, συμ­μα­χί­α ἀ­κα­τα­γώ­νι­στη, λι­μά­νι ἀ­σφα­λι­σμέ­νο, πύρ­γος ἀ­πόρ­θη­τος, ὅ­πλο ἀ­ήτ­τη­το, δύ­να­μις ἀ­κα­τά­βλη­τη. Βρί­σκει δι­έ­ξο­δο στὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα.

·       Ἡ ἐλ­πί­δα δὲν εἶ­ναι μί­α ἀ­φη­ρη­μέ­νη ἔν­νοι­α εἶ­ναι μί­α συγ­κε­κρι­μέ­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Εἶ­ναι συγ­κε­κρι­μέ­νο πρό­σω­πο. Ὁ Χρι­στὸς Ἰ­η­σοῦς, αὐ­τὸς εἶ­ναι ἡ ἐλ­πί­δα: «Ὃς ἔ­στι Χρι­στὸς ἐν ὑ­μῖν, ἡ ἐλ­πὶς τῆς δό­ξης» (Κο­λας. 1,27. Α΄ Τιμ. 1,1). 

Ἂν ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ὁ παν­το­δύ­να­μος, ὁ ὕ­ψι­στος, τό­τε αὐ­τός, ποὺ ἐλ­πί­ζει στὸ Χρι­στὸ δὲν κα­τα­πον­τί­ζε­ται στὰ πε­λά­γη τῶν θλί­ψε­ων. 

Στὸν κα­τα­κλυ­σμὸ τοῦ Νῶ­ε οἱ ἄν­θρω­ποι ἀ­νέ­βαι­ναν στὶς κο­ρυ­φὲς τῶν δέν­δρων, γιὰ νὰ γλυ­τώ­σουν ἀπ᾿ τὸ νε­ρό, ποὺ ὅ­λο ὑ­ψω­νό­ταν καὶ γι­νό­ταν ἀ­πει­λη­τι­κό. Στὴ συ­νέ­χεια ἀ­νέ­βαι­ναν στὶς κο­ρυ­φὲς τῶν ὀ­ρέ­ων, ἀλ­λὰ κι ἐ­κεῖ τὸ νε­ρό, ὑ­ψω­μέ­νο, τοὺς κυ­νη­γοῦ­σε καὶ τοὺς κα­τα­βρό­χθι­ζε. 

Μό­νο μί­α κο­ρυ­φὴ ὑ­πάρ­χει, ποὺ ὅ­ποι­ος τὴν κα­τέ­χει, δὲν κιν­δυ­νεύ­ει ἀ­πὸ τὸν κα­τα­κλυ­σμὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τῆς ἀ­πελ­πι­σί­ας. Εἶ­ναι ἡ κο­ρυ­φὴ τῶν κο­ρυ­φῶν, ὁ Κύ­ριος μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός. «Ἐ­πὶ τὸν Κύ­ριον ἐλ­πί­δα πᾶς τις κε­κτη­μέ­νος, ὑ­ψη­λό­τε­ρόν ἐ­στιν πάν­των τῶν λυ­πούν­των» (ἀ­πὸ τοὺς ἀ­να­βαθ­μοὺς τοῦ δ' ἤ­χου). 

(Άρχιμανδρ. Δανιήλ Ἀεράκη "ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;" σελ. 79-80)