Μέ­τρο καὶ ἀ­με­τρί­α

Θὰ ρω­τή­ση κά­ποι­ος: 

– Δὲν πρέ­πει, δη­λα­δή, νὰ πο­νᾶ­με, ὅ­ταν δι­κός μας ἄν­θρω­πος βρί­σκε­ται ἄ­πνους μέ­σα στὸ φέ­ρε­τρο;

Κά­τι τέ­τοι­ο εἶ­ναι καὶ ἀ­δύ­να­το καὶ ἀ­φύ­σι­κο. Πρέ­πει νἆ­ναι ἡ καρ­διὰ ἀ­πὸ πέ­τρα, γιὰ νὰ μὴ συγ­κι­νη­θῆ. Ἄλ­λω­στε καὶ ὁ ἴ­διος ὁ Ἰ­η­σοῦς συγ­κι­νή­θη­κε. 

· Βλέ­πον­τας τὴν πο­νε­μέ­νη ἐ­κεί­νη μά­να, «ἐ­σπλαγ­χνί­σθη ἐπ᾿ αὐ­τῇ» (Λουκ. 7,13). 

· Στὴν πε­ρί­πτω­ση τοῦ Λα­ζά­ρου καὶ δά­κρυ κύ­λι­σε ἀπ᾿ τὰ μά­τια Του. «Ἐ­δά­κρυ­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς» (Ἰ­ω­άν. 11,35). 

Ὁ θά­να­τος, σὰν ἀ­φύ­σι­κο γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο γε­γο­νός, προ­κα­λεῖ κά­ποι­α φυ­σι­κὴ τα­ρα­χή. Μό­νο πέ­τρι­νες καρ­δι­ὲς δὲν ρα­γί­ζουν μπρο­στὰ στὸ χω­ρι­σμὸ τοῦ θα­νά­του. 

Λέ­γει σχε­τι­κὰ ὁ Μ. Βα­σί­λει­ος: «Ὅ­σον μὲν ἐ­στε­νά­ξα­μεν ἐ­πὶ τῇ ἀγ­γε­λί­ᾳ τοῦ πά­θους τοῦ κα­τὰ ἄ­ρι­στον τῶν ἀν­δρῶν Βί­σω­να τί χρὴ καὶ λέ­γειν. Πάν­τως γὰρ οὐ­δείς οὕ­τως ἔ­χων καρ­δί­αν λι­θί­νην, ὃς καὶ πεῖ­ραν ἀ­φι­κό­με­νος τοῦ ἀν­δρὸς ἐ­κεί­νου εἶτ᾿ ἀ­κού­σας αὐ­τὸν ἀ­θρό­ως ἐξ ἀν­θρώ­πων ἀ­νηρ­πα­σμέ­νον οὐ­χὶ ὡς κοι­νὴν ζη­μί­αν τοῦ βί­ου τὴν τοῦ ἀν­δρὸς στέ­ρη­σιν ἐ­λο­γί­σα­το» (Β.Ε.Π.55,359). Πό­σο στε­νά­ξα­με μὲ τὴν ἀ­ναγ­γε­λί­α τοῦ θα­νά­του τοῦ Βί­σω­να ποὺ ἦ­ταν ἄ­ρι­στος τῶν ἀν­δρῶν, μό­λις καὶ εἶ­ναι ἀ­νάγ­κη νὰ λέ­με. Πάν­τως δὲν ὑ­πάρ­χει ἄν­θρω­πος μὲ τό­σο πέ­τρι­νη καρ­διά, ποὺ γνώ­ρι­σε καὶ ἔ­ζη­σε τὸν ἄν­δρα ἐ­κεῖ­νο κι ὕ­στε­ρα ἄ­κου­σε ὅ­τι τό­σο ξαφ­νι­κὰ ἔ­φυ­γε ἀ­πὸ κον­τά μας, ποὺ δὲν θε­ώ­ρη­σε τὴ στέ­ρη­ση καὶ ἀ­που­σί­α του σὰν κοι­νὴ ζη­μιὰ γιὰ ὅ­λους μας. 

Ὁ­πωσ­δή­πο­τε κά­ποι­ος πό­νος θὰ πλή­ξη τὴν καρ­διά μας μὲ τὸ θά­να­το προ­σφι­λοῦς μας προ­σώ­που.

Ἀλ­λὰ καὶ στὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τὸ γιὰ τοὺς χρι­στια­νοὺς ὑ­πάρ­χει μέ­τρο. Ἐ­κεῖ­νο, ποὺ ἕ­να γε­γο­νός, ὅ­πως ἡ θλῖ­ψις, τὸ κα­θι­στᾶ ἁ­μαρ­τί­α, εἶ­ναι ἡ ἀ­με­τρί­α. Τὰ δύ­ο ἐν προ­κει­μέ­νῳ ἄ­κρα τῆς ἀ­με­τρί­ας εἶ­ναι: 

• Ἡ σκλη­ρό­τη­τα. Δὲν μπο­ροῦ­με νὰ στε­κό­μα­στε ἀ­συμ­πα­θεῖς καὶ ἀ­συγ­κί­νη­τοι μπρο­στὰ σ᾿ ἕ­να ὄν­τως «φο­βε­ρὸν μυ­στή­ριον», ὅ­πως ὁ θά­να­τος.

• Τὸ ἀ­πα­ρα­μύ­θη­το.Δὲν μπο­ροῦ­με νὰ εἴ­μα­στε τό­σο φι­λό­λυ­ποι καὶ τό­σο θρη­νω­δοῦν­τες, ὥ­στε μέ­σα στὴν ἀ­χλὺ τοῦ πό­νου νὰ χά­νε­ται ἡ θέ­α τῆς ἐλ­πί­δας καὶ ἡ πί­στη τῆς αἰ­ώ­νιας ζω­ῆς. 

Κα­τὰ τὸ Μ. Βα­σί­λει­ο, οὔ­τε ἀ­συμ­πα­θεῖς, ἀλλ᾿ οὔ­τε καὶ φι­λό­λυ­ποι πρέ­πει νὰ εἴ­μα­στε μπρο­στὰ στὸ θά­να­το. «Παν­τα­χό­θεν ὁ Κύ­ριος τὸ ἀ­σθε­νὲς ἡ­μῶν ὑ­πε­ρι­δών, μέ­τρo­ις τι­σὶ καὶ ὅ­ροις τὰ ἀ­ναγ­καῖ­α πε­ρι­έ­λα­βε πά­θη, τὸ μὲν ἀ­συμ­πα­θὲς καὶ θη­ρι­ῶ­δες ἐκ­κλί­νων, τὸ δὲ φι­λό­λυ­πον καὶ πο­λύ­θρη­νον ὡς ἀ­γε­νὲς πα­ραι­τού­με­νος. Δι­ό­περ, ἐ­πι­δα­κρύ­σας τῷ φί­λῳ (Λα­ζά­ρῳ), αὐ­τός τε τὴν κοι­νω­νί­αν τῆς ἀν­θρω­πεί­ας φύ­σε­ως ἐ­πε­δεί­ξα­το καὶ ἡ­μᾶς τῶν ἐφ᾿ ἑ­κά­τε­ρα ὑ­περ­βο­λῶν ἠ­λευ­θέ­ρω­σε. Μή­τε κα­τα­μα­λα­κί­ζε­σθαι πρὸς τὰ πά­θη, μή­τε ἀ­ναι­σθή­τως ἔ­χειν τῶν λυ­πη­ρῶν ἐ­πι­τρέ­πων» (Β.Ε.Π. 43,28-44). Με­τά­φρα­σις: Ἀ­πὸ παν­τοῦ ὁ Κύ­ριος, ξε­περ­νών­τας τὸ ἀ­σθε­νὲς τῆς ἀν­θρω­πί­νης φύ­σε­ως, μὲ κά­ποι­α μέ­τρα καὶ μὲ κά­ποι­ους ὅ­ρους συμ­πε­ρι­φέρ­θη­κε στὰ ἀ­ναγ­καῖ­α ἀν­θρώ­πι­να πά­θη (τὰ ἀ­δι­ά­βλη­τα). Ἀ­πὸ τὸ ἕ­να μέ­ρος ξέ­φευ­γε ἀ­πὸ τὸ ἀ­συγ­κί­νη­το καὶ σκλη­ρὸ ἀ­πὸ τὸ ἄλ­λο ξέ­φευ­γε σὰν ἀ­γε­νὲς τὴν ὑ­περ­βο­λι­κὴ λύ­πη καὶ τὸν ὑ­περ­βο­λι­κὸ θρῆ­νο. Γι᾿ αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς, σὰν δά­κρυ­σε στὸ Λά­ζα­ρο, ὁ ἴ­διος ἔ­δει­ξε καὶ τὴν κοι­νω­νί­α τῆς ἀν­θρω­πί­νης φύ­σε­ως (ὅ­τι ἦ­ταν ἀ­λη­θι­νὰ καὶ ἄν­θρω­πος), κι ἐ­μᾶς λευ­τέ­ρω­σε ἀπ᾿ τὴν ὑ­περ­βο­λὴ καὶ τοῦ ἑ­νός του ἄλ­λου. Μᾶς δί­δα­ξε, οὔ­τε ν᾿ ἀ­πο­κά­μνου­με ἀπ᾿ τὸν πό­νο, ἀλλ᾿ οὔ­τε καὶ ἀ­ναί­σθη­τοι νὰ στε­κό­μα­στε στὰ λυ­πη­ρὰ γε­γο­νό­τα.

 

(Άρ­χι­μαν­δρ. Δα­νι­ήλ Ἀ­ε­ρά­κη "ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;" σελ. 93-95)