Ἡ μι­κρὴ καὶ ἡ με­γά­λη ἐλ­πί­δα

 

Ἡ μι­κρὴ καὶ ἡ με­γά­λη ἐλ­πί­δα

 

Ἡ ἐλ­πί­δα δὲν εἶ­ναι ἄ­δη­λος. Εἶ­ναι εὔ­δη­λος. Ὁ πι­στὸς γνω­ρί­ζει τί ἐλ­πί­ζει, γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὑ­πο­μέ­νει. Ἡ εὔ­δη­λος, ἡ ο­λο­φά­νε­ρη, ἐλ­πί­δα δι­α­κρί­νε­ται σὲ μι­κρὴ καὶ σὲ με­γά­λη.

· Ἡ μι­κρὴ ἀ­νή­κει σὲ τού­τη τὴ ζω­ή. Θὰ ἔλ­θη τὸ τέ­λο­ς τῶν δει­νῶν. Με­τὰ τὴν τρι­κυ­μί­α θὰ ἔλ­θη ἡ μπουνάτσα. Με­τὰ τὴ θύ­ελ­λα, ἡ νηνεμία. Με­τὰ τὴ συν­νε­φιά, ἡ ξα­στε­ριά. Ἐλ­πί­ζει πάν­το­τε ὁ πι­στὸς στὸ κα­λύ­τε­ρο. Σ᾿ αὐ­τὸ ἤλ­πι­ζε καὶ ὁ Ἰ­ώβ. Εἶ­χε τὴν ἐλ­πί­δα, ὅ­τι ὁ Θε­ὸς θὰ τὸν ἐ­πι­σκε­φθῆ. Καὶ ἡ ἐλ­πί­δα γιὰ ἕ­να κα­λύ­τε­ρο αὔ­ριο δὲν τὸν κα­τή­σχυ­νε. Ἡ ὑ­πο­μο­νή του βρα­βεύ­τη­κε μὲ τὸ πα­ρα­πά­νω. Τοῦ χά­ρι­σε ὁ Θε­ὸς δι­πλά­σια ἀ­πὸ ὅ­σα πρὶν εἶ­χε: «Ἔ­δω­κε δὲ Κύ­ριος δι­πλὰ ὅ­σα ἦν ἔμ­προ­σθεν Ἰ­ὼβ εἰς δι­πλα­σια­σμόν... Ὁ δὲ Κύ­ριος εὐ­λό­γη­σε τὰ ἔ­σχα­τα Ἰ­ώβ ἢ τὰ ἔμ­προ­σθεν» (Ἰ­ὼβ 42,10-12). 

–Μὰ ἐ­γὼ δὲν βλέ­πω αὐ­τὸ τὸ κα­λύ­τε­ρο αὔ­ριο! πα­ρα­πο­νοῦν­ται πολ­λοί. 

· Μή­πως συμ­βαί­νει αὐ­τό, δι­ό­τι τὸ αὔ­ριο τὸ πε­ρι­ο­ρί­ζου­με στὰ στε­νὰ πλαί­σια τοῦ πα­ρόν­τος; Τὸ αὔ­ριο, τὸ κα­λύ­τε­ρο αὔ­ριο, εἶ­ναι σί­γου­ρο, ὅ­ταν τὸ δῆς μὲ τὸ πρί­σμα τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τος. Ἐ­δῶ ἔ­χου­με πλέ­ον ὄ­χι τὴ μι­κρή, ἀλ­λὰ τὴ με­γά­λη μας ἐλ­πί­δα. Εἶ­ναι τὸ αὔ­ριο τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ. 

Ἡ ἐλ­πί­δα τῆς σπο­ρᾶς εἶ­ναι τὸ αὔ­ριο τοῦ θε­ρι­σμοῦ. 

Καὶ ἀ­νά­με­σα στὸ σή­με­ρα τῆς σπο­ρᾶς καὶ στὸ αὔ­ριο τοῦ θε­ρι­σμοῦ με­σο­λα­βεῖ αὐ­τό, ποὺ ὀ­νο­μά­ζε­ται ὑ­πο­μο­νή. Εἶ­ναι ἡ ὑ­πο­μο­νὴ τῆς ἐλ­πί­δας. 

Σπο­ρὰ εἶ­ναι ἡ θλῖ­ψις καὶ ὁ πό­νος. Σπο­ρὰ τὸ δά­κρυ. Θε­ρι­σμὸς ἡ ἀ­γαλ­λί­α­σις τοῦ οὐ­ρα­νοῦ. «Οἱ σπεί­ρον­τες ἐν δά­κρυ­σιν, ἐν ἀ­γαλ­λιά­σει θε­ρι­οῦ­σιν» (Ψαλμ. 125,5). 

Τὴν εἰ­κό­να τοῦ γε­ωρ­γοῦ, ποὺ ὑ­πο­μέ­νει μὲ ἐλ­πί­δα, χρη­σι­μο­ποι­εῖ ὁ ἀ­δελ­φό­θε­ος Ἰ­ά­κω­βος: «Μα­κρο­θυ­μή­σα­τε οὖν, ἀ­δελ­φοί, ἕ­ως τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἰ­δοὺ ὁ γε­ωρ­γὸς ἐκ­δέ­χε­ται τὸν τί­μιον καρ­πὸν τῆς γῆς, μα­κρο­θυ­μῶν ἐπ᾿ αὐ­τῷ ἕ­ως λά­βῃ ὑ­ε­τὸν πρώ­ϊ­μον καὶ ὄ­ψι­μον. Μα­κρο­θυ­μή­σα­τε καὶ ὑ­μεῖς, στη­ρί­ξα­τε τὰς καρ­δί­ας , ὅ­τι ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου ἤγ­γι­κεν» (Ἰ­ακ. 5,7-8). 

Ἂν ὁ γε­ωρ­γὸς πε­ρι­μέ­νη καὶ ὑ­πο­μέ­νη, πό­σο μᾶλ­λον ὁ πι­στός, ποὺ ἔ­χει εὔ­δη­λα τὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τῆς ὑ­πο­μο­νῆς του! Λέ­γει σχε­τι­κὰ ὁ ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος: «Εἰ καὶ ἔμ­πο­ρος καὶ γη­πό­νος καὶ στρα­τι­ώ­της, ἔν­θα καὶ ἄ­δη­λος ἡ ἐλ­πὶς, πρὸς τοὺς πό­νους ἀ­φί­στα­ται τῆς χρη­στo­τέ­ρας ἐλ­πί­δος, ποί­ας ἂν ἡ­μεῖς συγ­γνώ­μης τύ­χοι­μεν ἀ­πο­κνῶν­τες πρὸς τὴν ἀ­ρε­τὴν καὶ οὐ­χὶ πάν­τα πό­νον αὐ­το­μά­τως κα­τα­δε­χό­με­νοι, οὕ­τως ἀ­σφα­λοῦς οὔ­σης τῆς ἐλ­πί­δος καὶ το­σού­των ἀ­πο­κει­μέ­νων ἡ­μῖν τῶν ἀ­γα­θῶν» (Ε.Π.Ε.3,92-94). Με­τά­φρα­σις: Ἂν καὶ ὁ ἔμ­πο­ρος καὶ ὁ γε­ω­πό­νος καὶ ὁ στρα­τι­ώ­της. μα­ζὶ μὲ τοὺς κό­πους ἔ­χη τὴν πιὸ γλυ­κειὰ ἐλ­πί­δα, καί­τοι εἶ­ναι ἄ­δη­λη αὐ­τὴ ἡ ἐλ­πί­δα, τό­τε πῶς θὰ συγ­χω­ρε­θοῦ­με ἐ­μεῖς, ποὺ ἀ­δι­α­φο­ροῦ­με γιὰ τὴν ἀ­ρε­τὴ καὶ δὲν δε­χό­μα­στε ἀ­μέ­σως κά­θε πό­νο, μο­λο­νό­τι ἔ­χου­με τό­σο βέ­βαι­η ἐλ­πί­δα καὶ μο­λο­νό­τι μᾶς πε­ρι­μέ­νουν τό­σα οὐ­ρά­νια ἀ­γα­θά;

(Άρχιμανδρ. Δανιήλ Ἀεράκη "ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;" σελ. 80-82)