ΗΤΑΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Ἡ δου­λεί­α τοῦ θα­νά­του

 

ΗΤΑΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

«Ὅ­ρα παν­τα­χοῦ ὕ­πνον κα­λού­με­νον τὸν θά­να­τον·

διὰ τοῦ­το καὶ ὁ τό­πος κοι­μη­τή­ριον ὠ­νό­μα­σται» 

(Χρυ­σό­στο­μος) 

                                 Ἡ δου­λεί­α τοῦ θα­νά­του

Κά­τω ἡ τρο­μο­κρα­τί­α! Παγ­κό­σμιο τὸ σύν­θη­μα. Ἡ τρο­μο­κρα­τί­α, οἱ βί­αι­ες ἐ­νέρ­γει­ες κα­τὰ τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ζω­ῆς, ἔ­χουν λά­βει ἐ­πι­κίν­δυ­νες δι­α­στά­σεις. Οἱ δρό­μοι τῶν τρο­μο­κρα­τῶν ἔ­χουν δι­ε­θνῆ σταυ­ρο­δρό­μια. Πολ­λοὶ οἱ τρο­μο­κρά­τες. Κα­νέ­νας ὅμως δὲν ξε­περ­νά­ει τὸ με­γά­λο τρο­μο­κρά­τη, τὸ θά­να­το. 

Τὸ θά­να­το ὅ­λοι τὸν τρέ­μουν. 

• Μπρο­στὰ στὴ δι­κή του δύ­ναμ, βόμ­βες καὶ τὰ ποι­κί­λα φο­νι­κὰ ὅ­πλα πα­ρου­σι­ά­ζον­ται ἀ­νί­σχυ­ρα. Ὁ θά­να­τoς κα­νέ­ναν ἄν­θρω­πο καὶ κα­νέ­να σύ­στη­μα δὲν φο­βά­ται.

• Μπρο­στὰ στὸ θά­να­το τὰ λε­φτὰ καὶ τὰ πλού­τη εἶ­ναι φτω­χά, πραγ­μα­τι­κὰ μη­δε­νι­κά. Δὲν ἐ­ξα­γο­ρά­ζε­ται ὁ θά­να­τος, ἀ­φοῦ, ὅ­πως λέ­γει ὁ Χρυ­σό­στο­μος, εἶ­ναι «ἀ­δω­ρο­δό­κη­τος». 

·   Μπρο­στά του οἱ δι­πλω­μα­τί­ες ἀ­πο­δει­κνύ­ον­ται ἀ­νο­η­σί­ες. Μὲ τί­πο­τε δὲν ξε­γε­λι­έ­ται ὁ σκλη­ρὸς στὸ πρό­σω­πο θά­να­τος. 

• Μπρο­στά του οἱ γί­γαν­τες φαί­νον­ται νά­νοι. Ὅ­λοι σω­ρι­ά­ζον­ται στὴ φρι­κτή του θέ­α. Ὅ­λα ἐ­λα­χι­στο­ποι­οῦν­ται. 

·  Μπρο­στά του τὰ πτυ­χί­α «ἀ­να­γνω­ρί­ζον­ται» ὡς ἄ­χρη­στα. Κα­νέ­να δὲν δι­α­θέ­τει τὸ κλει­δὶ γιὰ τὸ ξε­πέ­ρα­σμα τοῦ θα­νά­του. 

·  Μπρο­στά του ὅ­λοι οἱ τρα­νοί τῆς γῆς τρέ­μουν σὰν τὰ φύλ­λα φθι­νο­πω­ρι­νοῦ δέν­δρου. 

Καὶ ὅ­μως ὑ­πάρ­χει κά­ποι­ος, ποὺ δὲν τρέ­μει τὸ θά­να­το.

Εἶ­ναι ὁ χρι­στια­νός.

· Αὐ­τός, ποὺ πι­στεύ­ει στὸ Σταυ­ρὸ τοῦ Χρι­στοῦ. 

· Αὐ­τός, ποῦ ζῆ κα­θη­με­ρι­νὰ τὴ βε­βαι­ό­τη­τα τοῦ «Θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας». 

· Αὐ­τός, ποὺ πι­στεύ­ει στὴν Ἀ­νά­στα­σι. 

Ὁ Σταυ­ρὸς τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι τὸ ὅ­πλο, ποὺ ἐ­ξου­δε­τέ­ρω­σε τὸ με­γά­λο τρο­μο­κρά­τη, ποὺ συ­νέ­τρι­ψε τὸ κρά­τος τοῦ θα­νά­του καὶ τὴ μο­νο­κρα­το­ρί­α τοῦ δι­α­βό­λου. Ψάλ­λου­με θρι­αμ­βευ­τι­κά: «Ὅ­πλον κα­τὰ τοῦ δι­α­βό­λου τὸν σταυ­ρόν σου ἡ­μῖν δέ­δω­κας· φρίτ­τει γὰρ καὶ τρέ­μει, μὴ φέ­ρων κα­θo­ρᾶν αὐ­τοῦ τὴν δύ­να­μιν ὅ­τι νε­κροὺς ἀ­νι­στᾷ καὶ θά­να­τον κα­τήρ­γη­σε...» (ἀ­πὸ τοὺς αἴ­νους τοῦ πλ. δ΄). 

Ὁ Σταυ­ρός, ὡς τὸ ἐγ­χεί­ρη­μα τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Χρι­στοῦ, ὑ­πῆρ­ξε τὸ κο­φτε­ρὸ σπα­θί, ποὺ ἔ­κο­ψε τὸ Γόρ­διο δε­σμὸ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ τοῦ θα­νά­του. 

Ὁ θά­να­τος εἶ­ναι τὸ θη­ρί­ο, ποὺ τὸ ἀ­πο­δυ­νά­μω­σε ὁ Κύ­ριος μὲ τὴ σταυ­ρι­κή Του θυ­σί­α. Ξερ­ρί­ζω­σε τὸ κεν­τρί του, ἡ ἁ­μαρ­τί­α. «Κα­τε­πό­θη ὁ θά­να­τος εἰς νῖ­κος. Ποῦ σου, θά­να­τε, τὸ κέν­τρον; Ποῦ σου, ἅ­δη, τὸ νῖ­κος; Τὸ δὲ κέν­τρον τοῦ θα­νά­του ἡ ἁ­μαρ­τί­α» (Α΄Κρ. 15,55-56). 

Ὁ Χρι­στός, ὡς ἐ­λευ­θε­ρω­τὴς τῶν ἀν­θρώ­πων, μᾶ­ς  ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σε ἀπ᾿ τὴ σκλη­ρό­τε­ρη τυ­ραν­νί­α: ἀπ᾿ τὴ δου­λεί­α τοῦ θα­νά­του. 

Πρὸ Χρι­στοῦ κυ­ρι­αρ­χοῦ­σε μο­νο­κομ­μα­τι­κὰ τὸ κρά­τος τοῦ δι­α­βό­λου, ὁ θά­να­τος. Φό­βος καὶ τρό­μος γιὰ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους, ποὺ ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­χε κα­τα­στή­σει θνη­τούς (Ρωμ. 5,12). 

Ποι­ὸς μπο­ροῦ­σε νὰ παί­ξη μὲ τὸ θά­να­το; 

Καὶ ὅ­μως, ὁ Χρι­στὸς ἐ­νέ­παι­ξε τὸ δι­ά­βο­λο καὶ συ­νέ­τρι­ψε τὸ θά­να­το. Προ­σέ­φε­ρε σὰν δό­λω­μα τὸ θά­να­το τῆς δι­κῆς Του σαρ­κός. 

Ὅ­πως ὁ ψα­ρᾶς ρί­χνει τὸ δό­λω­μα καὶ τὸ ψά­ρι τὸ χά­φτει κι αἰχ­μα­λω­τί­ζε­ται, ἔ­τσι κά­πως συ­νέ­βη στὴν πε­ρί­πτω­ση τοῦ σταυ­ρι­κοῦ θα­νά­του τοῦ Χρι­στοῦ. Προ­σέ­φε­ρε ὁ Χρι­στὸς τὸ δό­λω­μα τοῦ θα­νά­του Του, χρη­σι­μο­ποι­ών­τας σὰν ἄγ­κι­στρο τὸ Σταυ­ρό, καὶ αἰχ­μα­λώ­τι­σε τὸ θά­να­το. Κα­τάρ­γη­σε τὸ κρά­τος του. 

Μι­λών­τας ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος γιὰ τὴν ἐν Χρι­στῷ σω­τη­ρί­α μας ἀπ᾿ τὴ δου­λεί­α καὶ τὴ δει­λί­α τοῦ θα­νά­του το­νί­ζει: «Ἐ­πεὶ οὖν τὰ παι­δί­α κε­κοι­νώ­νη­κε σαρ­κὸς καὶ αἵ­μα­τος, καὶ αὐ­τὸς πα­ρα­πλη­σί­ως με­τέ­σχε τῶν αὐ­τῶν, ἵ­να διὰ τοῦ θα­νά­του κα­ταρ­γή­σῃ τὸν τὸ κρά­τος ἔ­χον­τα τοῦ θα­νά­του, τοῦτ᾿ ἔ­στι τὸν δι­ά­βο­λον, καὶ ἀ­παλ­λά­ξῃ τού­τους, ὅ­σοι φό­βῳ θα­νά­του διὰ παν­τός του ζῇν ἔ­νο­χοι ἦ­σαν δου­λεί­ας» (Ἑ­βρ. 2,14-15). 

(Άρ­χι­μαν­δρ. Δα­νι­ήλ Ἀ­ε­ρά­κη "ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;" σελ. 84-86)