ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΑΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ

Στὸ ση­με­ρι­νὸ (10/4, Παρασκευή πρὸ τοῦ Λαζάρου) πρῶ­το Ἀ­νά­γνω­σμα στὴν Προ­η­γι­α­σμέ­νη Θεί­α Λει­τουρ­γί­α δι­α­βά­στη­κε τὸ πιὸ κά­τω ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πὸ τὸ Βι­βλί­ο τῆς Γε­νέ­σε­ως.

Κα­τέ­παυ­σεν Ἰ­α­κώβ, ἐ­πι­τάσ­σων τοῖς υἱ­οῖς αὐ­τοῦ, καὶ ἐ­ξά­ρας τοὺς πό­δας αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τὴν κλί­νην, ἐ­ξέ­λι­πε, καὶ προ­σε­τέ­θη πρὸς τὸν λα­ὸν αὐ­τοῦ. Καὶ ἐ­πι­πε­σὼν Ἰ­ω­σήφ ἐ­πὶ πρό­σω­πον τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ, ἔ­κλαυ­σε πι­κρῶς ἐ­π' αὐ­τῷ, καὶ ἐ­φί­λη­σεν αὐ­τόν. Καὶ προ­σέ­τα­ξεν, Ἰ­ω­σὴφ τοῖς παι­σὶν αὐ­τοῦ τοῖς ἐν­τα­φια­σταῖς, ἐν­τα­φιά­σαι τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τοῦ· καὶ ἐ­νε­τα­φί­α­σαν οἱ ἐν­τα­φια­σταὶ τὸν Ἰσ­ρα­ήλ. Καὶ ἐ­πλή­ρω­σαν αὐ­τοῦ τεσ­σα­ρά­κον­τα ἡ­μέ­ρας· οὕ­τω γὰρ κα­τα­ριθ­μοῦν­ται αἱ ἡ­μέ­ραι τῆς τα­φῆς, καὶ ἐ­πέν­θη­σεν αὐ­τόν Αἴ­γυ­πτος ἑ­βδο­μή­κον­τα ἡ­μέ­ρας. Ἐ­πεὶ δὲ πα­ρῆλ­θον αἱ ἡ­μέ­ραι τοῦ πέν­θους, ἐ­λά­λη­σεν Ἰ­ω­σὴφ πρὸς τοὺς δυ­νά­στας Φα­ραώ, λέ­γων· Εἰ εὗ­ρον χά­ριν ἐ­ναν­τί­ον ὑ­μῖν, λα­λή­σα­τε πε­ρὶ ἐ­μοῦ εἰς τὰ ὦ­τα Φα­ραώ, λέ­γον­τες· ὁ πα­τὴρ μου ὥρ­κι­σέ με, πρὸ τοῦ τε­λευ­τῆ­σαι αὐ­τόν, λέ­γων· Ἐν τῷ μνη­με­ί­ῳ, ὃ ὤ­ρυ­ξα ἐ­μαυ­τῷ ἐν γῇ Χα­να­άν, ἐ­κεῖ με θά­ψεις. Νῦν οὖν ἀ­να­βάς, θά­ψω τὸν πα­τέ­ρα μου, καὶ ἐ­πα­νε­λε­ύ­σο­μαι. Εἶ­πον οὖν τῷ Φα­ραώ, κα­τὰ τὰ εἰ­ρη­μέ­να ὑ­πὸ τοῦ Ἰ­ω­σήφ. Καὶ εἶ­πε Φα­ρα­ὼ τῷ Ἰ­ω­σήφ· Ἀ­νά­βη­θι, θά­ψον τὸν πα­τέ­ρα σου, κα­θά­περ ὥρ­κι­σέ σε. Καὶ ἀ­νέ­βη Ἰ­ω­σὴφ θά­ψαι τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τοῦ, καὶ συ­να­νέ­βη­σαν με­τ' αὐ­τοῦ πάν­τες οἱ παῖ­δες Φα­ραώ, καὶ οἱ πρε­σβύ­τε­ροι τοῦ οἴ­κου αὐ­τοῦ, καὶ πάν­τες οἱ πρε­σβύ­τε­ροι γῆς Αἰ­γύ­πτου, καὶ πᾶ­σα ἡ πα­ροι­κί­α Ἰ­ω­σήφ, καὶ οἱ ἀ­δελ­φοὶ αὐ­τοῦ, καὶ πᾶ­σα ἡ οἰ­κί­α ἡ πα­τρι­κὴ αὐ­τοῦ, καὶ τὴν συγ­γέ­νειαν αὐ­τοῦ, καὶ τὰ πρό­βα­τα, καὶ τοὺς βό­ας ὑ­πε­λε­ί­πον­το ἐν γῇ Γε­σέμ. Καὶ συ­να­νέ­βη­σαν μέ­τ' αὐ­τοῦ ἅρ­μα­τα, καὶ ἱπ­πεῖς, καὶ ἐ­γέ­νε­το ἡ πα­ρεμ­βο­λὴ με­γά­λη σφό­δρα. Καὶ πα­ρε­γέ­νον­το εἰς ἅ­λω­να Ἀ­τάδ, ὅ ἐ­στι πέ­ραν τοῦ Ἰ­ορ­δά­νου, καὶ ἐ­κό­ψαν­το αὐ­τὸν κο­πε­τὸν μέ­γαν, καὶ ἰ­σχυ­ρὸν σφό­δρα, καὶ ἐ­πο­ί­η­σε τὸ πέν­θος τῷ πα­τρὶ αὐ­τοῦ ἑ­πτὰ ἡ­μέ­ρας. Καὶ εἶ­δον οἱ κά­τοι­κοι τῆς γῆς Χα­να­ὰν τὸ πέν­θος ἐ­πὶ ἅ­λω­νι Ἀ­τάδ, καὶ εἶ­πον· Πένθος μέ­γα τοῦ­τό ἐ­στι τοῖς Αἰ­γυ­πτί­οις· διὰ τοῦ­το ἐ­κά­λε­σαν τὸ ὄ­νο­μα τοῦ τό­που ἐ­κε­ί­νου. Πένθος Αἰ­γύ­πτου, ὅ ἐ­στι πέ­ραν τοῦ Ἰ­ορ­δά­νου. Καὶ ἐ­πο­ί­η­σαν αὐ­τῷ οὕ­τως οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ, κα­θὼς ἐ­νε­τε­ί­λα­το αὐ­τοῖς, καὶ ἀ­νέ­λα­βον αὐ­τὸν οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ εἰς γῆν Χα­να­άν, καὶ ἔ­θα­ψαν αὐ­τὸν εἰς τὸ σπή­λαι­ον τὸ δι­πλοῦν, ὃ ἐ­κτή­σα­το Ἀ­βρα­ὰμ τὸ σπή­λαι­ον ἐν κτή­σει μνη­με­ί­ου, πα­ρὰ Ἐ­φρὼν τοῦ Χετ­τα­ί­ου, κα­τέ­ναν­τι Μαμ­βρῆ. Καὶ ὑ­πέ­στρε­ψεν Ἰ­ω­σήφ εἰς Αἴ­γυ­πτον, αὐ­τὸς καὶ οἱ ἀ­δελ­φοὶ αὐ­τοῦ, καὶ πάν­τες οἱ συ­να­να­βάν­τες θά­ψαι τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τοῦ. Ἰ­δόν­τες δὲ οἱ ἀ­δελ­φοὶ Ἰ­ω­σήφ, ὅ­τι τέ­θνη­κεν ὁ πα­τὴρ αὐ­τῶν, εἶ­πον· Μήποτε μνη­σι­κα­κή­σῃ ἡ­μῖν Ἰ­ω­σήφ, καὶ ἀν­τα­πό­δο­μα ἀν­τα­πο­δῷ ἡ­μῖν πάν­τα τὰ κα­κά, ἃ ἐ­νε­δει­ξά­με­θα αὐ­τῷ, καὶ πα­ρα­γε­νό­με­νοι πρὸς Ἰ­ω­σήφ, εἶ­πον· ὁ πα­τήρ σου ὥρ­κι­σε πρὸ τοῦ τε­λευ­τῆ­σαι αὐ­τόν, λέ­γων. Οὕ­τως εἴ­πα­τε Ἰ­ω­σήφ. Ἄ­φες αὐ­τοῖς τὴν ἀ­δι­κί­αν καὶ τὴν ἁ­μαρ­τί­αν αὐ­τῶν, ὅ­τι πο­νη­ρά σοι ἐ­νε­δε­ί­ξαν­το, καὶ νῦν δέ­ξαι τὴν ἀ­δι­κί­αν τῶν θε­ρα­πόν­των τοῦ Θε­οῦ τοῦ πα­τρός σου. Καὶ ἔ­κλαυ­σεν Ἰ­ω­σήφ, λα­λο­ύν­των αὐ­τῶν πρὸς αὐ­τόν. Καὶ ἐλ­θόν­τες πρὸς αὐ­τόν, εἶ­πον· ἴ­δε, ἡ­μεῖς σοι οἰ­κέ­ται. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς Ἰ­ω­σήφ· Μὴ φο­βεῖ­σθε· τοῦ γὰρ Θε­οῦ εἰ­μι ἐ­γώ, ὑ­μεῖς ἐ­βου­λε­ύ­σα­σθε κα­τ' ἐ­μοῦ εἰς πο­νη­ρά, ὁ δὲ Θε­ὸς ἐ­βου­λε­ύ­σα­το πε­ρὶ ἐ­μοῦ εἰς ἀ­γα­θά, ὅ­πως ἂν γε­νη­θῇ ὡς σή­με­ρον, καὶ ἵ­να τρα­φῇ λα­ὸς πο­λύς. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Μὴ φο­βεῖ­σθε, ἐ­γὼ δι­α­θρέ­ψω ὑ­μᾶς, καὶ τὰς οἰ­κί­ας ὑ­μῶν, καὶ πα­ρε­κά­λε­σεν αὐ­το­ύς, καὶ ἐ­λά­λη­σεν αὐ­τῶν εἰς τὴν καρ­δί­αν. Καὶ κα­τῴ­κη­σεν Ἰ­ω­σὴφ ἐν Αἰ­γύ­πτῳ, αὐ­τὸς καὶ οἱ ἀ­δελ­φοὶ αὐ­τοῦ, καὶ πᾶ­σα ἡ πα­ροι­κί­α τοῦ πα­τρὸς αὐ­τοῦ. Καὶ ἔ­ζη­σεν Ἰ­ω­σὴφ ἔ­τη ἑ­κα­τόν δέ­κα. Καὶ εἶ­δεν Ἰ­ω­σὴφ Ἐ­φραὶμ παι­δί­α, ἕ­ως τρί­της γε­νε­ᾶς, καὶ οἱ υἱ­οὶ Μα­χεὶρ τοῦ υἱ­οῦ Μα­νασ­σῆ ἐ­τέ­χθη­σαν ἐ­πὶ μη­ρῶν Ἰ­ω­σήφ. Καὶ εἶ­πεν Ἰ­ω­σὴφ τοῖς ἀ­δελ­φοὶς αὐ­τοῦ, λέ­γων· Ἐ­γὼ ἀ­πο­θνή­σκω, ἐ­πι­σκο­πῇ δὲ ἐ­πι­σκέ­ψε­ται ὁ Θε­ὸς ὑ­μᾶς, καὶ ἀ­νά­ξει ὑ­μᾶς ἐκ τῆς γῆς τα­ύ­της εἰς τὴν γῆν, ἣν ὤ­μο­σε τοῖς πα­τρά­σιν ὑ­μῶν Ἀ­βρα­άμ, Ἰ­σα­άκ, καὶ Ἰ­α­κώβ. Καὶ ὥρ­κι­σεν Ἰ­ω­σήφ, τοὺς υἱ­οὺς Ἰσ­ρα­ὴλ λέ­γων· Ἐν τῇ ἐ­πι­σκο­πῇ, ᾗ ἐ­πι­σκέ­ψη­ται ὁ Θε­ὸς ὑ­μᾶς, καὶ συ­να­νο­ί­σε­τε τὰ ὀ­στᾶ μου ἐν­τεῦ­θεν με­θ' ὑ­μῶν. Καὶ ἐ­τε­λε­ύ­τη­σεν Ἰ­ω­σὴφ ἐ­τῶν ἑ­κα­τὸν δέ­κα, καὶ ἔ­θα­ψαν αὐ­τὸν ἐν τῇ σο­ρῷ ἐν Αἰ­γύ­πτῳ.

(Γε­ν. μθ΄[49] 33 - ν'[50] 1 - 26)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (ΝΙΚΟΛΑΟΥ Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ) (διασκευή)

Ὁ Ἰ­α­κώβ, ἀ­φοῦ εἶ­πεν αὐ­τά, στα­μά­τη­σε πιὰ νὰ δί­δει ἐν­το­λὲς στὰ παι­διά του. Καὶ ὅ­ταν τε­λεί­ω­σε τὶς πα­ραγ­γε­λί­ες του, ἐ­πει­δὴ ὥς τό­τε ἦ­ταν ἀ­να­ση­κω­μέ­νος, ἔ­λα­βε τὴ στά­ση ἐ­κεί­νων ποὺ πεθαίνουν. Σὰν νὰ δε­χό­ταν κά­τι μὲ με­γά­λη εὐ­χα­ρί­στη­ση καὶ βα­θειὰ ἠ­ρε­μί­α, ἐ­ξά­πλω­σε καὶ ἕ­νω­σε τὰ πό­δια του στὸ κρεβ­βά­τι, ἄ­φη­κε τὴν τε­λευ­ταί­α του ἀ­να­πνο­ή, κοι­μή­θη­κε εἰ­ρη­νι­κὰ καὶ προ­σε­τέ­θη στοὺς εὐ­λα­βεῖς προ­γό­νους του, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­πέ­θα­ναν πρὶν ἀ­πὸ αὐ­τόν.

Ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἀ­μέ­σως μό­λις ἀ­πέ­θα­νεν ὁ Ἰ­α­κώβ, ἔ­πε­σε πά­νω στὸ πρό­σω­πο τοῦ πα­τέ­ρα του καὶ ἔ­κλαυ­σε δι᾿ αὐ­τὸν καὶ τὸν κα­τε­φί­λη­σε μὲ πό­θο. Ἀ­μέ­σως ἔ­δω­σε ἐν­το­λὴ στοὺς εἰ­δι­κοὺς τα­ρι­χευ­τές, ποὺ ἦ­σαν στὴν ὑ­πη­ρε­σί­α του, νὰ βαλ­σα­μώ­σουν τὸ σῶ­μα τοῦ πα­τέ­ρα του. Καὶ ἐ­κεῖ­νοι, σύμ­φω­να μὲ τὴν ἐν­το­λὴ ποὺ ἔ­λα­βαν, βαλ­σά­μω­σαν τὸ σῶ­μα τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. Καὶ συ­νε­πλη­ρώ­θη­σαν γιὰ τὴν τα­ρί­χευ­σή του σα­ράν­τα ἡ­μέ­ρες, δι­ό­τι τό­σες εἶ­ναι οἱ κα­νο­νι­κὲς ἡ­μέ­ρες ποὺ ἀ­παι­τοῦν­ται γιὰ τὴν τα­ρί­χευ­ση τοῦ νε­κροῦ· καὶ οἱ Αἰ­γύ­πτιοι ἐ­πέν­θη­σαν τὸν Ἰ­α­κὼβ μὲ βα­ρὺ πέν­θος ἐ­πὶ ἑ­βδο­μήν­τα ἡ­μέ­ρες. Ὅ­ταν δὲ τε­λεί­ω­σαν οἱ ἡ­μέ­ρες τοῦ πέν­θους καὶ ἔ­γι­ναν ὅ­λα τὰ κα­θι­ε­ρω­μέ­να, ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἐ­πει­δὴ ἀ­κό­μη πεν­θοῦ­σε τὸν πα­τέ­ρα του, εἶ­πε στοὺς ἀ­ξι­ω­μα­τού­χους τοῦ Φα­ρα­ώ: «Ἐ­ὰν βρῆ­κα χά­ριν ἐ­νώ­πιόν σας, ὁ­μι­λῆ­στε γιὰ μέ­να στὸν Φα­ρα­ὼ καὶ πέ­στε του· «ὁ πα­τέ­ρας μου μὲ ὥρ­κι­σε πρὶν ἀ­πο­θά­νει καὶ μοῦ εἶ­πε· στὸν τά­φο, ποὺ ἄ­νοι­ξα γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό μου στὴν χώ­ρα τῆς Χα­να­άν, ἐ­κεῖ θέ­λω νὰ μὲ θά­ψεις». Τώ­ρα λοι­πὸν δῶ­σε μου τὴν ἄ­δεια νὰ ἀ­νε­βῶ ἐ­κεῖ, γιὰ νὰ θά­ψω τὸν πα­τέ­ρα μου καὶ κα­τό­πιν νὰ ἐ­πι­στρέ­ψω πά­λιν στὴν Αἴ­γυ­πτο». Ὅ­ταν ὁ Φα­ρα­ὼ ἄ­κου­σε τὸ αἴ­τη­μα τοῦ Ἰ­ω­σήφ, τοῦ πα­ράγ­γει­λε: «Ἀ­νέ­βα ἐ­λεύ­θε­ρα στὴν Χα­να­ὰν καὶ θά­ψε τὸν πα­τέ­ρα σου, ὅ­πως σὲ ὥρ­κι­σε καὶ ὅ­πως τοὺ ὑ­πο­σχέ­θηκες ὅ­τι θὰ κά­μεις». Ἔ­τσι ὁ Ἰ­ω­σὴφ ἀ­νέ­βη στὴ Χα­να­άν, διὰ νὰ θά­ψει τὸν πα­τέ­ρα του. Μα­ζί του ἀ­νέ­βη­σαν καὶ ὅ­λοι οἱ ὑ­πη­ρέ­τες τοῦ Φα­ρα­ὼ καὶ οἱ αὐ­λι­κοὶ καὶ οἱ με­γι­στά­νες καὶ ὅ­λοι οἱ ἄρ­χον­τες τῆς Αἰ­γύ­πτου. Κα­θὼς ἐ­πί­σης καὶ ὅ­λα τὰ μέ­λη τῆς οἰ­κο­γένει­ας καὶ τῆς ὑ­πη­ρε­σί­ας τοῦ Ἰ­ω­σὴφ καὶ οἱ ἀ­δελ­φοί του καὶ ὅ­λα τὰ μέ­λη τῆς οἰ­κο­γέ­νειας τοῦ πα­τέ­ρα του. Μό­νον τὰ πρό­βα­τα καὶ τὰ βό­δια ἔ­μει­ναν πί­σω στὴν πε­ρι­ο­χὴ τῆς Γε­σέμ. Ἀ­κό­μη ἀ­νέ­βη­σαν μα­ζὶ μὲ τὸν Ἰ­ω­σὴφ καὶ ἅρ­μα­τα καὶ ἱπ­πεῖς ὡς τι­μη­τι­κὴ ἀ­κο­λου­θί­α καὶ γιὰ ἀ­σφά­λεια. Ἔ­τσι σχη­μα­τί­σθη­κε πο­λυ­πλη­θὴς καὶ με­γα­λο­πρε­πὴς συ­νο­δεί­α· μί­α ἐ­πι­βλη­τι­κὴ πομ­πή, σω­στὸ στρα­τό­πε­δο. Ὅ­ταν ἡ ἐ­πι­κή­δεια πομ­πὴ ἔ­φθα­σε στὸ ἁ­λώ­νι Ἀ­τάδ, ποὺ βρι­σκό­ταν στὴν ἀ­να­το­λι­κὴ ὄ­χθη τοῦ Ἰ­ορ­δά­νη, ἔ­κλαυ­σαν τὸν Ἰ­α­κὼβ μὲ με­γά­λο καὶ ἰ­σχυ­ρὸ θρῆ­νο. Καὶ ὁ Ἰ­ω­σὴφ ἐ­πέν­θη­σε ἐ­κεῖ τὸν πα­τέ­ρα του ἐ­πὶ ἑ­πτὰ ἡ­μέ­ρες. Καὶ εἶ­δαν οἱ κά­τοι­κοι τῆς Χα­να­ὰν τὸ με­γά­λο καὶ βα­ρὺ πέν­θος ὅ­λου ἐ­κεί­νου τοῦ πλή­θους στὸ ἁ­λώ­νι Ἀ­τὰδ καὶ εἶ­παν: «Αὐ­τὸ εἶ­ναι πέν­θος με­γά­λο τῶν A­ἰ­γυ­πτί­ων». Γι᾿ αὐ­τὸ ὀ­νο­μά­σθη­κε ὁ τό­πος ἐ­κεῖ­νος «Πέν­θος Αἰ­γύ­πτου». Ὁ τό­πος αὐ­τὸς εἶ­ναι στὴν ἀ­να­το­λι­κὴ ὄ­χθη τοῦ Ἰ­ορ­δά­νου. Καὶ τὰ παι­διὰ τοῦ Ἰ­α­κὼβ ἔ­τσι ἔ­κα­μαν γιὰ τὸν νε­κρὸ πα­τέ­ρα τους. Καὶ μό­να τους, χω­ρὶς τοὺς Αἰ­γυ­πτί­ους, ἐ­πῆ­ραν ἀ­πὸ τὸ ἁ­λώ­νι Ἀ­τὰδ καὶ με­τέ­φε­ραν τὸν νε­κρὸ στὴ χώ­ρα τῆς Χα­να­ὰν καὶ ἔ­θα­ψαν τὴν σο­ρὸ στὸ δι­πλὸν σπή­λαι­ον· στὸ σπή­λαι­ο, ποὺ ἀ­γό­ρα­σε ὁ Ἀ­βρα­ὰμ γιὰ νὰ τὸ κα­τέ­χει ὡς δι­κό του μνη­μεῖ­ο ἀ­πὸ τὸν Ἐ­φρὼν τὸν Χετ­ταῖ­ο καὶ τὸ ὁ­ποῖ­ο βρί­σκε­ται ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­πὸ τὴν βε­λα­νι­διὰ τοῦ Μαμ­βρῆ. Καὶ με­τὰ τὸν ἐν­τα­φια­σμὸ τοῦ πα­τέ­ρα του ὁ Ἰ­ω­σὴφ ἐ­πέ­στρε­ψε στὴν Αἴ­γυ­πτο· ἐ­πέ­στρε­ψε αὐ­τὸς καὶ οἱ ἀ­δελ­φοί του καὶ ὅ­λοι οἱ Αἰ­γύ­πτιοι, ποὺ εἶ­χαν ἀ­νε­βεῖ μα­ζί του στὴ Χα­να­ὰν γιὰ νὰ θά­ψουν τὸν πα­τέ­ρα του.

Ὅ­ταν οἱ ἀ­δελ­φοὶ τοῦ Ἰ­ω­σὴφ εἶ­δαν, ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νε ὁ πα­τέ­ρας των καὶ ἔ­μει­ναν πλέ­ον μό­νοι, ἐ­πει­δὴ ἐ­τά­ρασ­σε τὴν ψυ­χὴν των ὁ φό­βος καὶ τοὺς ἤ­λεγ­χε ἡ συ­νεί­δη­ση, εἶ­παν με­τα­ξύ των: «Μή­πως ὁ Ἰ­ω­σὴφ μνη­σι­κα­κή­σει τώ­ρα ἐ­ναν­τί­ον μας καὶ μᾶς ἀν­τα­πο­δώ­σει ὅ­λα τὰ κα­κά, τὰ ὁ­ποῖ­α τοῦ ἐ­κά­μα­με;» Ἐ­πει­δὴ λοι­πὸν φο­βοῦν­ταν μή­πως ὁ Ἰ­ω­σὴφ τοὺς ἐκ­δι­κη­θεῖ γιὰ ὅ­σα τοῦ ἔ­κα­μαν, ἦλ­θαν πρὸς αὐ­τὸν καὶ τοῦ εἶ­παν τα­πει­νω­μέ­νοι: «Ὁ πα­τέ­ρας σου, ποὺ σὲ ἀ­γα­ποῦ­σε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ἐ­μᾶς, πρὶν ἀ­πο­θά­νει ζή­τη­σε μὲ ὅρ­κο καὶ μᾶς ἐ­πέ­βα­λε νὰ ἔλ­θου­με καὶ νὰ σοῦ ποῦ­με: <Νὰ πεῖ­τε στὸν Ἰ­ω­σὴφ τὰ λό­για αὐ­τὰ· συγ­χώ­ρη­σέ τους τὴν ἀ­δι­κί­α καὶ τὴν ἁ­μαρ­τί­α, ποὺ σοῦ ἔ­κα­μαν, δι­ό­τι πράγ­μα­τι σοῦ προ­ξέ­νη­σαν πο­λὺ κα­κό, με­γά­λα βά­σα­να. Τώ­ρα ὅ­μως συγ­χώ­ρη­σε τὸ κα­κὸ καὶ τὴν ἀ­δι­κί­α τῶν δού­λων αὐ­τῶν τοῦ Θε­οῦ, τὸν ὁ­ποῖ­ο ἐ­λά­τρευ­ε ὁ πα­τέ­ρας σου>». Καὶ ὁ πα­νά­ρε­τος Ἰ­ω­σὴφ συγ­κι­νή­θη­κε βα­θύ­τα­τα ἀ­πὸ τὴν πα­ρά­κλη­ση τῶν ἀ­δελ­φῶν του καὶ ἔ­κλαυ­σε πο­λύ, ἐ­νῶ ἄ­κου­ε τὰ ὅ­σα τοῦ ἔ­λε­γαν. Τό­τε οἱ ἀ­δελ­φοί του, ἀ­φοῦ πλη­σί­α­σαν κον­τά του, τοῦ εἶ­παν: «Κύτ­τα­ξε, εἴ­με­θα ὑ­πη­ρέ­τες καὶ δοῦ­λοι σου». Ἀλ­λὰ ὁ ἀ­νε­ξί­κα­κος καὶ ἀ­γα­θό­τα­τος Ἰ­ω­σὴφ προ­σπά­θη­σε νὰ τοὺς πα­ρη­γό­ρη­σει καὶ νὰ τοὺς κα­θη­συ­χά­σει καὶ τοὺς εἶ­πε: «Μὴ φο­βεῖ­σθε καὶ μὴ ἀ­γω­νιᾶ­τε, δι­ό­τι ἐ­γὼ εἶ­μαι ἄν­θρω­πος τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὸν σέ­βο­μαι καὶ φο­βοῦ­μαι. Αὐ­τὸν μι­μοῦ­μαι καὶ προ­σπα­θῶ νὰ εὐ­ερ­γε­τῶ ὅ­σους μὲ ἀ­δι­κοῦν. Ναί· μοῦ ἐ­κά­μα­τε κα­κό. Σκε­φθή­κα­τε καὶ σχε­δι­ά­σα­τε ἐ­ναν­τί­ον μου μὲ κα­κὴ δι­ά­θε­ση πο­νη­ρά, γιὰ νὰ μὲ βλά­ψε­τε καὶ νὰ μὲ κα­τα­στρέ­ψε­τε. Ἀλ­λὰ τὸ κα­κὸ βγῆ­κε σε κα­λό. Δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς σκέ­φθη­κε πρὸς χά­ριν μου ἀ­γα­θὰ καὶ με­τέ­βα­λε τὰ πο­νη­ρὰ σχέ­δια σας σὲ δι­κὸ μου κα­λὸ καὶ δι­κό σας καὶ ὅ­λου τοῦ κό­σμου, ὥ­στε νὰ γί­νει αὐ­τό, ποὺ ἔ­γι­νε σή­με­ρα, καὶ νὰ τρα­φεῖ λα­ὸς πο­λὺς καὶ νὰ σω­θεῖ ἀ­πὸ τὴν πεῖ­να». Ὁ Ἰ­ω­σὴφ τοὺς εἶ­πε πά­λιν: «Μὴ φο­βεῖ­σθε τί­πο­τε· ἐ­γὼ θὰ φρον­τί­σω καὶ θὰ δι­α­θρέ­ψω σᾶς καὶ τὶς οἰ­κο­γέ­νει­ές σας». Μὲ τὶς ὑ­πο­σχέ­σεις αὐ­τὲς τοὺς κα­θη­σύ­χα­σε, τοὺς πα­ρη­γό­ρη­σε καὶ τοὺς μί­λη­σε μέ­σα στὴν καρ­διὰ τους· ἔ­τσι τοὺς ἀ­φή­ρε­σε κά­θε στε­νο­χώ­ρια καὶ ὑ­πο­ψί­α.

Ὁ Ἰ­ω­σὴφ ἔ­ζη­σεν ἀ­γα­πη­μέ­νος μὲ τοὺς ἀ­δελ­φούς του μὲ κά­θε οἰ­κο­γε­νεια­κὴ εἰ­ρή­νη καὶ ἀ­πό­λαυ­ση καὶ εἶ­δε τὰ παι­διὰ τοῦ Ἐ­φραὶμ μέ­χρι τρί­της γε­νε­ᾶς. Ἐ­πί­σης οἱ υἱ­οὶ τοῦ Μα­χείρ, τοῦ υἱ­οῦ τοῦ Μα­νασ­ση, γεν­νή­θη­σαν στὰ γό­να­τα τοῦ Ἰ­ω­σήφ· δη­λα­δὴ τὰ κρα­τοῦ­σε στὰ γε­ρον­τι­κά του γό­να­τα καὶ αὐ­τὰ με­γά­λω­ναν στὴν ἀγ­κά­λη καὶ μὲ τὴν τρυ­φε­ρὴ ἀ­γά­πη τοῦ παπ­ποῦ τους. Καὶ ὅ­ταν ὁ Ἰ­ω­σὴφ προ­αι­σθάν­θη­κε τὸ τέ­λος του, κά­λε­σε γύ­ρω του τὰ ἀ­δέλ­φια του καὶ τοὺς εἶ­πε: «Ἐ­γὼ πρό­κει­ται νὰ ἀ­πο­θά­νω, ἀλ­λὰ δὲν θὰ μεί­νε­τε ἀ­προ­στά­τευ­τοι. Ὁ Θε­ὸς θὰ σᾶς ἐ­πι­σκε­φθεῖ ὁ­πωσ­δή­πο­τε, θὰ σᾶς προ­στα­τεύ­σει καὶ θὰ σᾶς ὀ­δη­γή­σει ἀ­σφα­λῶς ἀ­πὸ τὴ χώ­ρα αὐ­τή, στὴ χώ­ρα τὴν ὁ­ποί­α ἔ­χει ὑ­πο­σχε­θεῖ μὲ ὅρ­κο στοὺς προ­πά­το­ρές μας, τὸν Ἀ­βρα­άμ, τὸν Ἰ­σα­ὰκ καὶ τὸν Ἰ­α­κώβ». Ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἐ­πει­δὴ πο­θοῦ­σε ἔ­στω καὶ νε­κρὸς νὰ βρε­θεῖ καὶ αὐ­τὸς στὴ Χα­να­άν, ὥρ­κι­σε τὰ παι­διὰ τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, τοὺς ἀ­δελ­φούς του, καὶ τοὺς εἶ­πε: «Ὁρ­κι­σθεῖ­τε μου ὅ­τι, ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς θὰ σᾶς ἐ­πι­σκε­φτ­εῖ καὶ θὰ σᾶς ὁ­δη­γή­σει στὴ χώ­ρα τῆς Χα­να­άν, θὰ σε­βα­σθεῖ­τε τὴν ἐ­πι­θυ­μί­α μου καὶ δὲν θὰ πα­ρα­λεί­ψε­τε νὰ με­τα­φέ­ρε­τε μα­ζί σας ἀ­πὸ τὴ χώ­ρα αὐ­τὴ τῆς Αἰ­γύ­πτου καὶ τὰ δι­κά μου ὀ­στά». Καὶ ἔ­τσι μὲ τὴν ψυ­χὴ ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πὸ κά­θε προ­σκόλ­λη­ση πρὸς τὴν Αἴ­γυ­πτο ἀ­πέ­θα­νε ὁ Ἰ­ω­σὴφ σὲ ἡ­λι­κί­α ἑ­κα­τὸν δέ­κα ἐ­τῶν. Οἱ δὲ ἀ­δελ­φοί του τα­ρί­χευ­σαν τὸ σῶ­μα του καὶ τὸ ἔ­βα­λαν σὲ ξύ­λι­νο φέ­ρε­τρο (ἢ λάρ­να­κα ἀ­πὸ γρα­νί­τη) καὶ τὸ ἐ­φύ­λα­ξαν στὴν Αἴ­γυ­πτο.

ΣΧΟΛΙΑ

Θέλω μόνο ἕνα σημεῖο νὰ σχολιάσω:

Μετά τὴν ἀγωνία καὶ τὴν ταραχὴν τῶν ἀδελφῶν του ὁ Ίωσὴφ, ὁ ὁποῖος ὅπως είδαμε τὴν Τετάρτη τοὺς συγχώρησε καὶ τόνισε τὸ σχέδιο τῆς Θείας Προνοίας γιὰ τὴ σωτηρία τῆς οἰκογένειας του καὶ ὅλου τοῦ κόσμου, μόλις πέθανε ὁ Πατέρας τους, ἐνοχλημένοι ἀπὸ τὴν συνείδησή τους, ταπεινωμένοι καὶ μετανοημένοι ζητοῦν νὰ τοὺς συγχωρήσει καὶ νὰ τοὺς δεχθεῖ μὲ ἀγάπη, ἐκεῖνος τὶ ἀπαντᾶ;

«Μὴ φο­βεῖ­σθε· τοῦ γὰρ Θε­οῦ εἰ­μι ἐ­γώ,» «Μὴ φο­βεῖ­σθε καὶ μὴ ἀ­γω­νιᾶ­τε, δι­ό­τι ἐ­γὼ εἶ­μαι ἄν­θρω­πος τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὸν σέ­βο­μαι καὶ φο­βοῦ­μαι. Αὐ­τὸν μι­μοῦ­μαι καὶ προ­σπα­θῶ νὰ εὐ­ερ­γε­τῶ ὅ­σους μὲ ἀ­δι­κοῦν.»

Ὁ Ἰωσὴφ ὁμολογεῖ στοὺς ἀδελφούς του ὅτι «ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ· Αὐ­τὸν σέ­βο­μαι καὶ φο­βοῦ­μαι. Αὐ­τὸν μι­μοῦ­μαι καὶ προ­σπα­θῶ νὰ εὐ­ερ­γε­τῶ ὅ­σους μὲ ἀ­δι­κοῦν.» Ἐμεῖς ἀδελφοί μου μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε αὐτό; Ὅτι δηλαδὴ εἴμαστε τοῦ Θεοῦ καὶ γι᾿ αὐτὸ ξεχνοῦμε τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκαμαν οἱ ἄλλοι, καὶ τοὺς συγχωροῦμε ὅπως ἀκριβῶς ἔκαμε καὶ ὁ Κύριος Ἡμῶν Ίησοῦς Χριστός, τοῦ ὁποίου τύπος ὑπῆρξε ὁ Πάγκαλος Ἰωσὴφ ποὺ θὰ μᾶς τὸν θυμήσει ἡ βραδυνὴ ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, στὸν Νυμφίο.

Ἀγώνας λοιπὸν νὰ καλλιεργήσουμε τὴν άγάπη στὴν ἀνώτερή της ἔκφραση, στὴν ἀγάπη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς, ποὺ μᾶς κάνει πραγματικὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ θὰ εἶναι μιὰ θυσία ὡς δεῖγμα εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν ἐσταυρωμένο Κύριό μας.