ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ (ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Μ. ΤΡΙΤΗΣ)

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

(ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Μ. ΤΡΙΤΗΣ)

Εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος τοῖς ἑ­αυ­τοῦ Μα­θη­ταῖς· Πε­ρὶ τῆς ἡ­μέ­ρας ἐ­κε­ί­νης καὶ ὥ­ρας οὐ­δεὶς οἶ­δεν, οὐ­δὲ οἱ ἄγ­γε­λοι τῶν οὐ­ρα­νῶν, εἰ μὴ ὁ πα­τὴρ μου μό­νος. ³⁷ὥσπερ δὲ αἱ ἡ­μέ­ραι τοῦ Νῶ­ε, οὕ­τως ἔ­σται καὶ ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ υἱ­οῦ τοῦ ἀν­θρώ­που. ³⁸ὥσπερ γὰρ ἦ­σαν ἐν ταῖς ἡ­μέ­ραις ταῖς πρὸ τοῦ κα­τα­κλυ­σμοῦ τρώ­γον­τες καὶ πί­νον­τες, γα­μοῦν­τες καὶ ἐκ­γα­μί­ζον­τες, ἄ­χρι ἧς ἡ­μέ­ρας εἰ­σῆλ­θε Νῶ­ε εἰς τὴν κι­βω­τόν, ³⁹καὶ οὐκ ἔ­γνω­σαν ἕ­ως ἦλ­θεν ὁ κα­τα­κλυ­σμὸς καὶ ἦ­ρεν ἅ­παν­τας, οὕ­τως ἔ­σται καὶ ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ υἱ­οῦ τοῦ ἀν­θρώ­που. ⁴⁰τότε δύ­ο ἔ­σον­ται ἐν τῷ ἀ­γρῷ, ὁ εἷς πα­ρα­λαμ­βά­νε­ται καὶ ὁ εἷς ἀ­φί­ε­ται· ⁴¹δύο ἀ­λή­θου­σαι ἐν τῷ μυ­λῶ­νι, μί­α πα­ρα­λαμ­βά­νε­ται καὶ μί­α ἀ­φί­εται. ⁴²Γρη­γο­ρεῖ­τε οὖν, ὅ­τι οὐκ οἴ­δα­τε πο­ί­ᾳ ὥ­ρᾳ ὁ Κύριος ὑ­μῶν ἔρ­χε­ται. ⁴³Ἐκεῖνο δὲ γι­νώ­σκε­τε ὅ­τι εἰ ᾔ­δει ὁ οἰ­κο­δε­σπό­της πο­ί­ᾳ φυ­λα­κῇ ὁ κλέ­πτης ἔρ­χε­ται, ἐ­γρη­γό­ρη­σεν ἂν καὶ οὐκ ἂν εἴα­σε δι­ο­ρυ­γῆ­ναι τὴν οἰ­κί­αν αὐ­τοῦ. ⁴⁴διὰ τοῦ­το καὶ ὑ­μεῖς γί­νε­σθε ἕ­τοι­μοι, ὅ­τι ᾗ ὥ­ρᾳ οὐ δο­κεῖ­τε ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἔρ­χε­ται. ⁴⁵Τίς ἄ­ρα ἐ­στὶν ὁ πι­στὸς δοῦ­λος καὶ φρό­νι­μος, ὃν κα­τέ­στη­σεν ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ ἐ­πὶ τῆς θε­ρα­πε­ί­ας αὐ­τοῦ τοῦ δι­δό­ναι αὐ­τοῖς τὴν τρο­φὴν ἐν και­ρῷ; ⁴⁶μακάριος ὁ δοῦ­λος ἐ­κεῖ­νος ὃν ἐλ­θὼν ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ εὑ­ρή­σει ποι­οῦν­τα οὕ­τως. ⁴⁷ἀμὴν λέ­γω ὑ­μῖν ὅ­τι ἐ­πὶ πᾶ­σι τοῖς ὑ­πάρ­χου­σιν αὐ­τοῦ κα­τα­στή­σει αὐ­τόν. ⁴⁸ἐὰν δὲ εἴ­πῃ ὁ κα­κὸς δοῦ­λος ἐ­κεῖ­νος ἐν τῇ καρ­δί­ᾳ αὐ­τοῦ, χρο­νί­ζει ὁ κύ­ρι­ός μου ἐλ­θεῖν, ⁴⁹καὶ ἄρ­ξη­ται τύ­πτειν τοὺς συν­δο­ύ­λους αὐ­τοῦ, ἐ­σθί­ῃ δὲ καὶ πί­νῃ με­τὰ τῶν με­θυ­όν­των, ⁵⁰ἥξει ὁ κύ­ριος τοῦ δο­ύ­λου ἐ­κε­ί­νου ἐν ἡ­μέ­ρᾳ ᾗ οὐ προσ­δο­κᾷ καὶ ἐν ὥ­ρᾳ ᾗ οὐ γι­νώ­σκει, ⁵¹καὶ δι­χο­το­μή­σει αὐ­τὸν, καὶ τὸ μέ­ρος αὐ­τοῦ με­τὰ τῶν ὑ­πο­κρι­τῶν θή­σει· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των. Τότε ὁ­μοι­ω­θή­σε­ται ἡ βα­σι­λε­ί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν δέ­κα παρ­θέ­νοις, αἵ­τι­νες λα­βοῦ­σαι τὰς λαμ­πά­δας ἑ­αυ­τῶν ἐ­ξῆλ­θον εἰς ἀ­πάν­τη­σιν τοῦ νυμ­φί­ου. ²πέντε δὲ ἦ­σαν ἐξ αὐ­τῶν φρό­νι­μοι καὶ αἱ πέν­τε μω­ραὶ. ³αἵτινες μω­ραὶ λα­βοῦ­σαι τὰς λαμ­πά­δας ἑ­αυ­τῶν οὐκ ἔ­λα­βον με­θ' ἑ­αυ­τῶν ἔ­λαι­ον· ⁴αἱ δὲ φρό­νι­μοι ἔ­λα­βον ἔ­λαι­ον ἐν τοῖς ἀγ­γε­ί­οις αὐ­τῶν με­τὰ τῶν λαμ­πά­δων αὐ­τῶν. ⁵χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμ­φί­ου ἐ­νύ­στα­ξαν πᾶ­σαι καὶ ἐ­κά­θευ­δον. ⁶μέσης δὲ νυ­κτὸς κραυ­γὴ γέ­γο­νεν· ἰ­δοὺ ὁ νυμ­φί­ος ἔρ­χε­ται, ἐ­ξέρ­χε­σθε εἰς ἀ­πάν­τη­σιν αὐ­τοῦ. ⁷τότε ἠ­γέρ­θη­σαν πᾶ­σαι αἱ παρ­θέ­νοι ἐ­κεῖ­ναι καὶ ἐ­κό­σμη­σαν τὰς λαμ­πά­δας αὐ­τῶν. ⁸αἱ δὲ μω­ραὶ ταῖς φρο­νί­μοις εἶ­πον· δό­τε ἡ­μῖν ἐκ τοῦ ἐ­λα­ί­ου ὑ­μῶν, ὅ­τι αἱ λαμ­πά­δες ἡ­μῶν σβέν­νυν­ται. ⁹ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρό­νι­μοι λέ­γου­σαι· μή­πο­τε οὐκ ἀρ­κέ­σῃ ἡ­μῖν καὶ ὑ­μῖν· πο­ρε­ύ­ε­σθε δὲ μᾶλ­λον πρὸς τοὺς πω­λοῦν­τας καὶ ἀ­γο­ρά­σα­τε ἑ­αυ­ταῖς. ¹⁰ἀπερχομένων δὲ αὐ­τῶν ἀ­γο­ρά­σαι ἦλ­θεν ὁ νυμ­φί­ος, καὶ αἱ ἕ­τοι­μοι εἰ­σῆλ­θον με­τ' αὐ­τοῦ εἰς τοὺς γά­μους, καὶ ἐ­κλε­ί­σθη ἡ θύ­ρα. ¹¹ὕστερον δὲ ἔρ­χον­ται καὶ αἱ λοι­παὶ παρ­θέ­νοι λέ­γου­σαι· κύ­ρι­ε κύ­ρι­ε, ἄ­νοι­ξον ἡ­μῖν. ¹²ὁ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν· ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, οὐκ οἶ­δα ὑ­μᾶς. ¹³γρηγορεῖτε οὖν, ὅ­τι οὐκ οἴ­δα­τε τὴν ἡ­μέ­ραν οὐ­δὲ τὴν ὥ­ραν ἐν ᾗ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἔρ­χε­ται. ¹⁴Ὥσπερ γὰρ ἄν­θρω­πος ἀ­πο­δη­μῶν ἐ­κά­λε­σε τοὺς ἰ­δί­ους δο­ύ­λους καὶ πα­ρέ­δω­κεν αὐ­τοῖς τὰ ὑ­πάρ­χον­τα αὐ­τοῦ, ¹⁵καὶ ᾧ μὲν ἔ­δω­κε πέν­τε τά­λαν­τα, ᾧ δὲ δύ­ο, ᾧ δὲ ἕν, ἑ­κά­στῳ κα­τὰ τὴν ἰ­δί­αν δύ­να­μιν, καὶ ἀ­πε­δή­μη­σεν εὐ­θέ­ως. ¹⁶πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέν­τε τά­λαν­τα λα­βὼν εἰρ­γά­σα­το ἐν αὐ­τοῖς καὶ ἐ­πο­ί­η­σεν ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα· ¹⁷ὡσαύτως καὶ ὁ τὰ δύ­ο ἐ­κέρ­δη­σε καὶ αὐ­τὸς ἄλ­λα δύ­ο. ¹⁸ὁ δὲ τὸ ἓν λα­βὼν ἀ­πελ­θὼν ὤ­ρυ­ξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀ­πέ­κρυ­ψε τὸ ἀρ­γύ­ριον τοῦ κυ­ρί­ου αὐ­τοῦ. ¹⁹μετὰ δὲ χρό­νον πο­λὺν ἔρ­χε­ται ὁ κύ­ριος τῶν δο­ύ­λων ἐ­κε­ί­νων καὶ συ­να­ί­ρει με­τ' αὐ­τῶν λό­γον. ²⁰καὶ προ­σελ­θὼν ὁ τὰ πέν­τε τά­λαν­τα λα­βὼν προ­σή­νεγ­κεν ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα λέ­γων· κύ­ρι­ε, πέν­τε τά­λαντά μοι πα­ρέ­δω­κας· ἴ­δε ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα ἐ­κέρ­δη­σα ἐ­π' αὐ­τοῖς. ²¹ἔφη αὐ­τῷ ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ· εὖ, δοῦ­λε ἀ­γα­θὲ καὶ πι­στέ! ἐ­πὶ ὀ­λί­γα ἦς πι­στός, ἐ­πὶ πολ­λῶν σε κα­τα­στή­σω· εἴ­σελ­θε εἰς τὴν χα­ρὰν τοῦ κυ­ρί­ου σου. ²²προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύ­ο τά­λαν­τα λα­βὼν εἶ­πε· κύ­ρι­ε, δύ­ο τά­λαντά μοι πα­ρέ­δω­κας· ἴ­δε ἄλ­λα δύ­ο τά­λαν­τα ἐ­κέρ­δη­σα ἐ­π' αὐ­τοῖς. ²³ἔφη αὐ­τῷ ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ· εὖ, δοῦ­λε ἀ­γα­θὲ καὶ πι­στέ! ἐ­πὶ ὀ­λί­γα ἦς πι­στός, ἐ­πὶ πολ­λῶν σε κα­τα­στή­σω· εἴ­σελ­θε εἰς τὴν χα­ρὰν τοῦ κυ­ρί­ου σου. ²⁴προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τά­λαν­τον εἰ­λη­φὼς εἶ­πε· κύ­ρι­ε, ἔ­γνων σε ὅ­τι σκλη­ρὸς εἶ ἄν­θρω­πος, θε­ρί­ζων ὅ­που οὐκ ἔ­σπει­ρας καὶ συ­νά­γων ὅ­θεν οὐ δι­ε­σκόρ­πι­σας· ²⁵καὶ φο­βη­θεὶς ἀ­πελ­θὼν ἔ­κρυ­ψα τὸ τά­λαν­τόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴ­δε ἔ­χεις τὸ σόν. ²⁶ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύ­ριος αὐ­τοῦ εἶ­πεν αὐ­τῷ· πο­νη­ρὲ δοῦ­λε καὶ ὀ­κνη­ρέ! ᾔ­δεις ὅ­τι θε­ρί­ζω ὅ­που οὐκ ἔ­σπει­ρα καὶ συ­νά­γω ὅ­θεν οὐ δι­ε­σκόρ­πι­σα! ²⁷ἔδει οὖν σε βα­λεῖν τὸ ἀρ­γύ­ρι­όν μου τοῖς τρα­πε­ζί­ταις, καὶ ἐλ­θὼν ἐ­γὼ ἐ­κο­μι­σά­μην ἂν τὸ ἐ­μὸν σὺν τό­κῳ. ²⁸ἄρατε οὖν ἀ­π' αὐ­τοῦ τὸ τά­λαν­τον καὶ δό­τε τῷ ἔ­χον­τι τὰ δέ­κα τά­λαν­τα· ²⁹τῷ γὰρ ἔ­χον­τι παν­τὶ δο­θή­σε­ται καὶ πε­ρισ­σευ­θή­σε­ται· ἀ­πὸ δὲ τοῦ μὴ ἔ­χον­τος καὶ ὃ ἔ­χει ἀρ­θή­σε­ται ἀ­π' αὐ­τοῦ. ³⁰καὶ τὸν ἀ­χρεῖ­ον δοῦ­λον ἐκ­βά­λε­τε εἰς τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των. ³¹Ὅταν δὲ ἔλ­θῃ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που ἐν τῇ δό­ξῃ αὐ­τοῦ καὶ πάν­τες οἱ ἅ­γιοι ἄγ­γε­λοι με­τ' αὐ­τοῦ, τό­τε κα­θί­σει ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης αὐ­τοῦ· ³²καὶ συ­να­χθή­σε­ται ἔμ­προ­σθεν αὐ­τοῦ πάν­τα τὰ ἔ­θνη, καὶ ἀ­φο­ρι­εῖ αὐ­τοὺς ἀ­π' ἀλ­λή­λων, ὥ­σπερ ὁ ποι­μὴν ἀ­φο­ρί­ζει τὰ πρό­βα­τα ἀ­πὸ τῶν ἐ­ρί­φων, ³³καὶ στή­σει τὰ μὲν πρό­βα­τα ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ τὰ δὲ ἐ­ρί­φια ἐξ εὐ­ω­νύ­μων. ³⁴τότε ἐ­ρεῖ ὁ βα­σι­λεὺς τοῖς ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ· δεῦ­τε, οἱ εὐ­λο­γη­μέ­νοι τοῦ πα­τρός μου, κλη­ρο­νο­μή­σα­τε τὴν ἡ­τοι­μα­σμέ­νην ὑ­μῖν βα­σι­λε­ί­αν ἀ­πὸ κα­τα­βο­λῆς κό­σμου· ³⁵ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐ­δώ­κα­τέ μοι φα­γεῖν, ἐ­δί­ψη­σα καὶ ἐ­πο­τί­σα­τέ με, ξέ­νος ἤ­μην καὶ συ­νη­γά­γε­τέ με, ³⁶γυμνὸς καὶ πε­ρι­ε­βά­λε­τέ με, ἠ­σθέ­νη­σα καὶ ἐ­πε­σκέ­ψα­σθέ με, ἐν φυ­λα­κῇ ἤ­μην καὶ ἤλ­θε­τε πρός με. ³⁷τότε ἀ­πο­κρι­θή­σον­ται αὐ­τῷ οἱ δί­και­οι λέ­γον­τες· κύ­ρι­ε, πό­τε σε εἴ­δο­μεν πει­νῶν­τα καὶ ἐ­θρέ­ψα­μεν, ἢ δι­ψῶν­τα καὶ ἐ­πο­τί­σα­μεν; ³⁸πότε δέ σε εἴ­δο­μεν ξέ­νον καὶ συ­νη­γά­γο­μεν, ἢ γυ­μνὸν καὶ πε­ρι­ε­βά­λο­μεν; ³⁹πότε δέ σε εἴ­δο­μεν ἀ­σθε­νῆ ἢ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ ἤλ­θο­μεν πρός σε; ⁴⁰καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ βα­σι­λεὺς ἐ­ρεῖ αὐ­τοῖς· ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­φ' ὅ­σον ἐ­ποι­ή­σα­τε ἑ­νὶ το­ύ­των τῶν ἀ­δελ­φῶν μου τῶν ἐ­λα­χί­στων, ἐ­μοὶ ἐ­ποι­ή­σα­τε. ⁴¹Τότε ἐ­ρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐ­ω­νύ­μων· πο­ρε­ύ­ε­σθε ἀ­π' ἐ­μοῦ οἱ κα­τη­ρα­μέ­νοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰ­ώ­νιον τὸ ἡ­τοι­μα­σμέ­νον τῷ δι­α­βό­λῳ καὶ τοῖς ἀγ­γέ­λοις αὐ­τοῦ· ⁴²ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐ­δώ­κα­τέ μοι φα­γεῖν, ἐ­δί­ψη­σα καὶ οὐκ ἐ­πο­τί­σα­τέ με, ⁴³ξένος ἤ­μην καὶ οὐ συ­νη­γά­γε­τέ με, γυ­μνὸς καὶ οὐ πε­ρι­ε­βά­λε­τέ με, ἀ­σθε­νὴς καὶ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ οὐκ ἐ­πε­σκέ­ψα­σθέ με. ⁴⁴τότε ἀ­πο­κρι­θή­σον­ται αὐ­τῷ καὶ αὐ­τοὶ λέ­γον­τες· κύ­ρι­ε, πό­τε σε εἴ­δο­μεν πει­νῶν­τα ἢ δι­ψῶν­τα ἢ ξέ­νον ἢ γυ­μνὸν ἢ ἀ­σθε­νῆ ἢ ἐν φυ­λα­κῇ καὶ οὐ δι­η­κο­νή­σα­μέν σοι; ⁴⁵τότε ἀ­πο­κρι­θή­σε­ται αὐ­τοῖς λέ­γων· ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­φ' ὅ­σον οὐκ ἐ­ποι­ή­σα­τε ἑ­νὶ το­ύ­των τῶν ἐ­λα­χί­στων, οὐ­δὲ ἐ­μοὶ ἐ­ποι­ή­σα­τε. ⁴⁶καὶ ἀ­πε­λε­ύ­σον­ται οὗ­τοι εἰς κό­λα­σιν αἰ­ώ­νιον, οἱ δὲ δί­και­οι εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον. ¹Καὶ ἐ­γέ­νε­το ὅ­τε ἐ­τέ­λε­σεν ὁ Ἰ­η­σοῦς πάν­τας τοὺς λό­γους το­ύ­τους, εἶ­πε τοῖς μα­θη­ταῖς αὐ­τοῦ· ²Οἴδατε ὅ­τι με­τὰ δύ­ο ἡ­μέ­ρας τὸ πά­σχα γί­νε­ται, καὶ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πα­ρα­δί­δο­ται εἰς τὸ σταυ­ρω­θῆ­ναι.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Εἶπεν ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του, γιά τήν ἡ­μέ­ρα ἐ­ξάλ­λου ἐ­κεί­νη καί τήν ὥ­ρα πού θά γί­νει ἡ δευ­τέ­ρα πα­ρου­σί­α καί ἡ κρί­ση, κα­νείς δέν γνω­ρί­ζει πό­τε ἀ­κρι­βῶς θά εἶ­ναι αὐ­τές, οὔ­τε ἀ­κό­μη οἱ οὐ­ρά­νιοι ἄγ­γε­λοι, πα­ρά μό­νον ὁ Πα­τέ­ρας μου. 37 Πραγ­μα­τι­κά κα­νείς δέν ξέ­ρει πό­τε θά ἔλ­θει ἐ­κεί­νη ἡ ἡ­μέ­ρα. Δι­ό­τι ὅ­πως συ­νέ­βη μέ τίς ἡ­μέ­ρες τοῦ Νῶ­ε, ἔ­τσι θά γί­νει καί ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ υἱ­οῦ τοῦ ἀν­θρώ­που. 38 Ὅ­πως δη­λα­δὴ στὶς ἡ­μέ­ρες ποὺ προ­η­γή­θη­καν ἀ­πὸ τὸν κα­τα­κλυ­σμὸ ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σαν οἱ ἄν­θρω­ποι νὰ τρῶ­νε καὶ νὰ πί­νουν ἀ­συλ­λό­γι­στα, νὰ νυμ­φεύ­ον­ται καὶ νὰ παν­τρεύ­ουν τὰ παι­διά τους, χω­ρὶς νὰ τοὺς ἔρ­χε­ται κα­μί­α σκέ­ψη με­τα­νοί­ας γιὰ τὴν ἁ­μαρ­τω­λὴ ζω­ή τους, μέ­χρι ἐ­κεί­νη τὴν ἡ­μέ­ρα ποὺ μπῆ­κε ὁ Νῶ­ε στὴν κι­βω­τό, 39 καὶ δὲν κα­τά­λα­βαν τί­πο­τε ὥ­σπου ἦλ­θε ὁ κα­τα­κλυ­σμὸς καὶ τοὺς ἀ­φά­νι­σε ὅ­λους, ἔ­τσι θὰ γί­νει καὶ ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ υἱ­οῦ τοῦ ἀν­θρώ­που, ξαφ­νι­κὰ καὶ χω­ρὶς νὰ τὴν πε­ρι­μέ­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς μα­ται­ό­τη­τος. 40 Ἡ στε­νή σας μά­λι­στα σχέ­ση καὶ συμ­βί­ω­ση στὴ ζω­ὴ αὐ­τὴ δὲν θὰ σᾶς ἐμ­πο­δί­σει νὰ χω­ρι­σθεῖ­τε καὶ νὰ ἔ­χε­τε δι­α­φο­ρε­τι­κὴ θέ­ση ὁ ἕ­νας ἀπ᾿ τὸν ἄλ­λο κα­τὰ τὴ δευ­τέ­ρα πα­ρου­σί­α. Πράγ­μα­τι, τό­τε δύ­ο θὰ εἶ­ναι στὸν ἀ­γρὸ· ὁ ἕ­νας πα­ρα­λαμ­βά­νε­ται ἀπ᾿ τοὺς ἀγ­γέ­λους γιὰ τὸν πα­ρά­δει­σο, κι ὁ ἄλ­λος ἀ­φή­νε­ται γιὰ νὰ τι­μω­ρη­θεῖ στὴν κό­λα­ση. 41 Δύ­ο γυ­ναῖ­κες θὰ ἀ­λέ­θουν στὸν ἴ­διο μύ­λο· ἡ μί­α πα­ρα­λαμ­βά­νε­ται καὶ ἡ ἄλ­λη ἀ­φή­νε­ται. 42 Γρη­γο­ρεῖ­τε λοι­πόν, δι­ό­τι δέν ξέ­ρε­τε ποι­ά ὥ­ρα ἔρ­χε­ται ὁ Κύ­ριός σας, καί συ­νε­πῶς πρέ­πει νά εἶ­στε πάν­το­τε ἕ­τοι­μοι. 43 Ἀ­πό τήν πεί­ρα σας μά­λι­στα γνω­ρί­ζε­τε κι ἐ­κεῖ­νο, ὅ­τι δη­λα­δή ἐ­άν γνώ­ρι­ζε ὁ οἰ­κο­δε­σπό­της σέ ποι­ό τρί­ω­ρο τῆς νύ­χτας ἔρ­χε­ται ὁ κλέ­φτης, θά ἀ­γρυ­πνοῦ­σε καί δέν θά ἄ­φη­νε νά τοῦ δι­αρ­ρή­ξουν τό σπί­τι του. 44 Γι’ αὐ­τό κι ἐ­σεῖς, ἀ­φοῦ δέν ξέ­ρε­τε πό­τε θά ἔλ­θει ὁ Κύ­ριος, πρέ­πει νά ἑ­τοι­μά­ζε­στε δια­ρκῶς. Δι­ό­τι ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που, ὁ Θε­άν­θρω­πος Κύ­ριος, ἔρ­χε­ται γιά τόν κα­θέ­να ἀ­πό ἐ­σᾶς μέ τόν θά­να­το καί γιά ὅ­λους μα­ζί κα­τά τή δευ­τέ­ρα του πα­ρου­σί­α σέ ὥ­ρα πού δέν πε­ρι­μέ­νε­τε. 45 ποι­ὸς ἄ­ρα­γε νὰ εἶ­ναι ὁ ἔμ­πι­στος δοῦ­λος καὶ μυ­α­λω­μέ­νος, στὸν ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος ἔ­δω­σε εἰ­δι­κὴ ἐ­ξου­σί­α (στὴν Ἐκ­κλη­σί­α του) καὶ τὸν ἐγ­κα­τέ­στη­σε ἐ­πι­στά­τη γιὰ νὰ φρον­τί­ζει τοὺς ἄλ­λους δού­λους καὶ νὰ τοὺς δί­νει τὴν ἀ­νά­λο­γη τρο­φὴ στὸν κα­τάλ­λη­λο χρό­νο; 46 Μα­κά­ριος κι εὐ­τυ­χι­σμέ­νος θὰ εἶ­ναι ὁ δοῦ­λος ἐ­κεῖ­νος πού, ὅ­ταν ἔλ­θει ὁ Κύ­ριος του, θὰ τὸν βρεῖ νὰ ἐ­νερ­γεῖ καὶ νὰ συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται ἔ­τσι, φρό­νι­μα δη­λα­δὴ καὶ πι­στά. 47 Ἀ­λη­θι­νὰ σᾶς λέ­ω ὅ­τι θὰ τὸν ἐγ­κα­τα­στή­σει ἐ­πι­στά­τη καὶ δι­α­χει­ρι­στὴ σ᾿ ὅ­λα τὰ ὑ­πάρ­χον­τά του. 48 Ἐ­ὰν ὅ­μως πεῖ ἀ­πὸ μέ­σα του ὁ κα­κὸς ἐ­κεῖ­νος δοῦ­λος· ἀρ­γεῖ νὰ ἔλ­θει ὁ κύ­ριός μου, 49 κι ἀρ­χί­σει νὰ χρη­σι­μο­ποι­εῖ ἐ­γω­ι­στι­κὰ τὴν ἐ­ξου­σί­α του καὶ νὰ χτυ­πᾶ τοὺς συν­δού­λους του, νὰ τρώ­ει μά­λι­στα καὶ νὰ πί­νει μ᾿ ἐ­κεί­νους ποὺ με­θοῦν, ζη­τών­τας μὲ κά­θε τρό­πο νὰ εὐ­χα­ρι­στή­σει τὸν ἑ­αυ­τό του, 50 θὰ ἔλ­θει ὁ Κύ­ριος τοῦ δού­λου ἐ­κεί­νου μιὰ μέ­ρα ποὺ δὲν θὰ τὸν πε­ρι­μέ­νει καὶ κά­ποι­α ὥ­ρα ποὺ δὲν θὰ τὴν ὑ­πο­ψι­ά­ζε­ται, 51 καὶ τό­τε θὰ τὸν τε­μα­χί­σει στὰ δύ­ο παίρ­νον­τας τὴν ψυ­χή του μὲ αἰφ­νι­δι­α­στι­κὸ θά­να­το, καὶ θὰ τὸν ρί­ξει στὸν τό­πο ποὺ τι­μω­ροῦν­ται οἱ ὑ­πο­κρι­τές. Ἐ­κεῖ οἱ ἄν­θρω­ποι θὰ κλαῖ­νε καὶ θὰ τρί­ζουν τὰ δόν­τια τους.

1 Τό­τε, ὅ­ταν δη­λα­δὴ ἔλ­θει ὁ Μεσ­σί­ας κα­τὰ τὴ δευ­τέ­ρα του πα­ρου­σί­α, ἡ ἔ­λευ­ση αὐ­τὴ τῆς οὐ­ρά­νιας βα­σι­λεί­ας του καὶ ὅ­σα θὰ συμ­βοῦν τό­τε θὰ μοιά­ζουν μὲ ὅ,τι ἔ­γι­νε σὲ δέ­κα παρ­θέ­νες. Αὐ­τὲς λοι­πόν, ἀ­φοῦ πῆ­ραν τὰ λυ­χνά­ρια τους, βγῆ­καν νὰ ὑ­πο­δε­χθοῦν τὸ γαμ­πρό, ποὺ θὰ ἐρ­χό­ταν τὴ νύ­χτα νὰ πα­ρα­λά­βει τὴ νύ­φη. 2 Πέν­τε ὅ­μως ἀπ᾿ αὐ­τὲς ἦ­ταν φρό­νι­μες καὶ μυ­α­λω­μέ­νες, ἐ­νῶ οἱ πέν­τε ἄλ­λες ἦ­ταν ἀ­συλ­λό­γι­στες καὶ ἀ­νό­η­τες. 3 Καὶ οἱ ἀ­νό­η­τες αὐ­τές, ὅ­ταν πῆ­ραν τὰ λυ­χνά­ρια τους, δὲν πῆ­ραν μα­ζί τους καὶ λά­δι. 4 Οἱ φρό­νι­μες ὅ­μως μα­ζὶ μὲ τὰ ἀ­ναμ­μέ­να λυ­χνά­ρια τους πῆ­ραν καὶ λά­δι στὰ εἰ­δι­κὰ δο­χεῖ­α τους. 5 Ἐ­πει­δὴ ὅ­μως ἀρ­γοῦ­σε τὴ νύ­χτα νὰ ἔλ­θει ὁ γαμ­πρός, νύ­στα­ξαν ὅ­λες καὶ κοι­μοῦν­ταν. 6 Κα­τὰ τὰ με­σά­νυ­χτα ὅ­μως ἀ­κού­στη­κε φω­νὴ με­γά­λη: Ἰ­δού, ὁ γαμ­πρὸς ἔρ­χε­ται· βγεῖ­τε νὰ τὸν προ­ϋ­παν­τή­σε­τε. 7 Τό­τε ση­κώ­θη­καν ὅ­λες οἱ παρ­θέ­νες ἐ­κεῖ­νες καὶ ἑ­τοί­μα­σαν καὶ τα­κτο­ποί­η­σαν τὰ λυ­χνά­ρια τους. 8 Οἱ ἀ­νό­η­τες ὅ­μως εἶ­παν στὶς φρό­νι­μες: Δῶ­στε μας ἀ­πὸ τὸ λά­δι σας, δι­ό­τι τὰ λυ­χνά­ρια μας σβή­νουν. 9 Ἀλ­λὰ οἱ φρό­νι­μες ἀ­πο­κρί­θη­καν: Δὲν μπο­ροῦ­με νὰ σᾶς δώ­σου­με, δι­ό­τι ὑ­πάρ­χει φό­βος νὰ μὴ φθά­σει τὸ λά­δι καὶ γιὰ μᾶς καὶ γιὰ σᾶς. Πη­γαί­νε­τε κα­λύ­τε­ρα σ᾿ έ­κεί­νους ποὺ που­λοῦν καὶ ἀ­γο­ρά­στε γιὰ τὰ λυ­χνά­ρια σας. 10 Ὅ­ταν ὅ­μως αὐ­τὲς πή­γαι­ναν νὰ ἀ­γο­ρά­σουν, ἦλ­θε ὁ γαμ­πρός. Καὶ οἱ ἕ­τοι­μες παρ­θέ­νες μπῆ­καν μα­ζί του στὴν αἴ­θου­σα τοῦ γά­μου κι ἔ­κλει­σε ἡ θύ­ρα. 11 Ὕ­στε­ρα ὅ­μως φθά­νουν καὶ οἱ ὑ­πό­λοι­πες παρ­θέ­νες κι ἄρ­χι­σαν νὰ λέ­νε: Κύ­ρι­ε, κύ­ρι­ε, ἄ­νοι­ξέ μας. 12 Αὐ­τὸς ὅ­μως τοὺς ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἀ­λη­θι­νὰ σᾶς λέ­ω, δὲν σᾶς γνω­ρί­ζω. 13 Τὸ συμ­πέ­ρα­σμα λοι­πὸν τῆς πα­ρα­βο­λῆς εἶ­ναι ὅ­τι πρέ­πει νὰ εἶ­στε προ­νο­η­τι­κοί, μὲ τὴν ψυ­χή σας πάν­το­τε νὰ λάμ­πει ἀ­πὸ τὸ φῶς τῆς ἀ­ρε­τῆς καὶ ἐ­φο­δι­α­σμέ­νοι μὲ τὸ λά­δι τῆς ἐ­σω­τε­ρι­κῆς θερ­μό­τη­τος καὶ δυ­νά­με­ως. Αὐ­τὸ θὰ σᾶς τὸ προ­μη­θεύ­ει ἡ στα­θε­ρὴ ἐ­πι­κοι­νω­νί­α σας μὲ τὸν Θε­ό. Κι ἔ­τσι νὰ πε­ρι­μέ­νε­τε τὸν ἐρ­χο­μὸ τοῦ υἱ­οῦ τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ Νυμ­φί­ου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Χρι­στοῦ, ἄ­γρυ­πνοι καὶ ἕ­τοι­μοι πάν­το­τε. Δι­ό­τι δὲν ξέ­ρε­τε τὴν ἡ­μέ­ρα οὔ­τε τὴν ὥ­ρα ποὺ θὰ ἔλ­θει, γιὰ νὰ εἰ­σέλ­θε­τε μα­ζί του στὴν εὐ­φρο­σύ­νη, τὴν εὐ­τυ­χί­α καὶ τὴ χα­ρὰ τῶν γά­μων του. 14 Γιὰ νὰ σᾶς βρεῖ λοι­πὸν ὁ Κύ­ριος ἕ­τοι­μους, δὲν ἀρ­κεῖ νὰ εἶ­στε μό­νο προ­νο­η­τι­κοὶ καὶ φρό­νι­μοι, ἀλ­λὰ καὶ δρα­στή­ριοι καὶ ἐ­πι­με­λεῖς· δι­ό­τι ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν καὶ ἡ κρί­ση καὶ ἀν­τα­πό­δο­ση ποὺ θὰ κά­νει ὁ Κύ­ριος θὰ μοιά­ζει μ᾿ ἕ­ναν ἄν­θρω­πο ποὺ σκό­πευ­ε νὰ τα­ξι­δέ­ψει, ὁ ὁ­ποῖ­ος κά­λε­σε τοὺς δού­λους του καὶ τοὺς πα­ρέ­δω­σε τὰ ὑ­πάρ­χον­τά του, γιὰ νὰ ζη­τή­σει ἀπ᾿ αὐ­τοὺς με­τὰ ἀ­πὸ και­ρὸ λο­γα­ρια­σμὸ γιὰ τὴ δι­α­χεί­ρι­σή τους. 15 Ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς ἔ­δω­σε σὲ ἄλ­λον πέν­τε τά­λαν­τα, σὲ ἄλ­λον δύ­ο καὶ σὲ ἄλ­λον ἕ­να· στὸν κα­θέ­ναν ἔ­δω­σε ἀ­νά­λο­γα μὲ τὴν ἱ­κα­νό­τη­τα ποὺ εἶ­χε νὰ ἐμ­πο­ρευ­θεῖ τὰ ὅ­σα θὰ τοῦ ἔ­δι­νε. Κι ἔ­φυ­γε ἀ­μέ­σως γιὰ τὸ τα­ξί­δι. (Δη­λα­δὴ ὁ Θε­ὸς προί­κι­σε κά­θε ἄν­θρω­πο ξε­χω­ρι­στὰ μὲ δι­ά­φο­ρα χα­ρί­σμα­τα, γιὰ νὰ τὰ χρη­σι­μο­ποι­ή­σει γιὰ τὸ κα­λὸ καὶ τὴν ὠ­φέ­λεια τοῦ συ­ναν­θρώ­που του). 16 Ἐ­κεῖ­νος λοι­πὸν ποὺ πῆ­ρε τὰ πέν­τε τά­λαν­τα, πῆ­γε, ἐρ­γά­στη­κε μ᾿ αὐ­τὰ καὶ κέρ­δι­σε ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα. 17 Τὸ ἴ­διο κι ἐ­κεῖ­νος ποὺ πῆ­ρε τὰ δύ­ο τά­λαν­τα, κέρ­δι­σε ἄλ­λα δύ­ο. Καὶ οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ δοῦ­λοι χρη­σι­μο­ποί­η­σαν στὸν ἴ­διο βαθ­μὸ κα­λῆς δι­α­θέ­σε­ως καὶ ζή­λου τὶς ἱ­κα­νό­τη­τες καὶ τὰ χα­ρί­σμα­τα ποὺ τοὺς ἔ­δω­σε ὁ Θε­ὸς γιὰ τὴ δι­κή του δό­ξα καὶ τὴν ὠ­φέ­λεια τῶν συ­ναν­θρώ­πων τους. 18 Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως ποὺ πῆ­ρε τὸ ἕ­να τά­λαν­το, πῆ­γε καὶ ἔ­σκα­ψε στὴ γῆ κι ἔ­κρυ­ψε ἐ­κεῖ τὸ χρῆ­μα τοῦ κυ­ρί­ου του. Δη­λα­δὴ δὲν κα­τα­χρά­σθη­κε τὸ τά­λαν­το, ἀλ­λὰ ἔ­δει­ξε ἀ­μέ­λεια καὶ δὲν ἐρ­γά­στη­κε νὰ τὸ ἐ­παυ­ξή­σει. 19 Ὕ­στε­ρα λοι­πὸν ἀ­πὸ πο­λὺ χρό­νο ἦλ­θε ὁ κύ­ριος τῶν δού­λων ἐ­κεί­νων κι ἔ­κα­νε λο­γα­ρια­σμὸ μα­ζί τους. 20 Κι ἀ­φοῦ προ­σῆλ­θε ἐ­κεῖ­νος ποὺ πῆ­ρε τὰ πέν­τε τά­λαν­τα, πρό­σφε­ρε ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα καὶ εἶ­πε: Κύ­ρι­ε, πέν­τε τά­λαν­τα μοῦ πα­ρέ­δω­σες· νά, ἄλ­λα πέν­τε τά­λαν­τα κέρ­δι­σα μ᾿ αὐ­τά. 21 Τό­τε τοῦ εἶ­πε ὁ κύ­ριος του: Πο­λὺ κα­λά, δοῦ­λε κα­λὲ καὶ πι­στέ! Σὲ λί­γα ἤ­σουν πι­στός, σὲ πολ­λὰ θὰ σὲ ἐγ­κα­τα­στή­σω. Μπὲς μέ­σα γιὰ νὰ ἀ­πο­λαύ­σεις τὴν ἴ­δια χα­ρὰ μὲ τὸν κύ­ριό σου. Ἀ­φοῦ φά­νη­κες πι­στὸς στὰ πέν­τε τά­λαν­τα, ἔ­λα νὰ γί­νεις συγ­κυ­ρί­αρ­χος στὴ με­γά­λη πε­ρι­ου­σί­α μου. Ἔ­λα νὰ ἀ­πο­λαύ­σεις τὴν ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στη μα­κα­ρι­ό­τη­τα τοῦ οὐ­ρα­νοῦ. 22 Πλη­σί­α­σε κα­τό­πιν κι ἐ­κεῖ­νος ποὺ πῆ­ρε τὰ δύ­ο τά­λαν­τα καὶ εἶ­πε: Κύ­ρι­ε, δύ­ο τά­λαν­τα μοῦ πα­ρέ­δω­σες· νά, ἄλ­λα δύ­ο τά­λαν­τα κέρ­δι­σα μ᾿ αὐ­τά. 23 Καὶ ὁ κύ­ριός του τοῦ εἶ­πε: Πο­λὺ κα­λά, δοῦ­λε κα­λὲ καὶ πι­στέ! Σὲ λί­γα ἤ­σουν πι­στός, σὲ πολ­λὰ θὰ σὲ ἐγ­κα­τα­στή­σω. Μπὲς καὶ σὺ μέ­σα νὰ ἀ­πο­λαύ­σεις τὴ χα­ρὰ τοῦ κυ­ρί­ου σου. 24 Πλη­σί­α­σε ὅ­μως κι ἐ­κεῖ­νος ποὺ εἶ­χε πά­ρει τὸ ἕ­να τά­λαν­το καὶ εἶ­πε: Κύ­ρι­ε, σὲ κα­τά­λα­βα ὅ­τι εἶ­σαι ἄν­θρω­πος σκλη­ρός· δι­ό­τι θε­ρί­ζεις ἐ­κεῖ ποὺ δὲν ἔ­σπει­ρες καὶ μα­ζεύ­εις στὴν ἀ­πο­θή­κη σου ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ποὺ δὲν σκόρ­πι­σες καὶ δὲν λί­χνι­σες τὸν ἁ­λω­νι­σμέ­νο καρ­πό. 25 Κι ἐ­πει­δὴ φο­βή­θη­κα, πῆ­γα καὶ ἔ­κρυ­ψα τὸ τά­λαν­τό σου μέ­σα στὴ γῆ. Ὁ­ρί­στε, ἔ­χεις τὸ χρή­μα σου. 26 Τό­τε ὁ κύ­ριός του τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Κα­κὲ καὶ τεμ­πέ­λη δοῦ­λε! Γνώ­ρι­ζες ὅ­τι θε­ρί­ζω ἐ­κεῖ ποὺ δὲν ἔ­σπει­ρα, καὶ μα­ζεύ­ω ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ποὺ δὲν σκόρ­πι­σα. 27 Ἔ­πρε­πε λοι­πὸν ἐ­σὺ νὰ κα­τα­θέ­σεις τὸ χρῆ­μα μου στοὺς τρα­πε­ζί­τες, κι ὅ­ταν θὰ ἐρ­χό­μουν ἐ­γώ, θὰ ἔ­παιρ­να μὲ τό­κο αὐ­τὸ ποὺ μοῦ ἀ­νή­κει. 28 Πάρ­τε λοι­πὸν ἀπ᾿ αὐ­τὸν τὸ τά­λαν­το καὶ δῶ­στέ το σ᾿ ἐ­κεῖ­νον ποὺ ἔ­χει τὰ δέ­κα τά­λαν­τα. 29 Δι­ό­τι σὲ κα­θέ­ναν ποὺ ἔ­χει καὶ αὔ­ξη­σε μὲ ἐ­πι­μέ­λεια καὶ ζῆ­λο ἐ­κεῖ­νο ποὺ τοῦ δό­θη­κε, θὰ τοῦ δο­θοῦν κι ἄλ­λα καὶ θὰ ἔ­χει καὶ πε­ρίσ­σευ­μα. Ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νον ὅ­μως ποὺ τοῦ δό­θη­καν χα­ρί­σμα­τα ἀλ­λὰ τὰ πα­ρα­μέ­λη­σε καὶ δὲν τὰ ἐρ­γά­στη­κε ὥ­στε νὰ ἔ­χει κι αὐ­τὸς κά­τι μὲ τὴ δι­κή του ἐρ­γα­σί­α, θὰ τοῦ πά­ρουν κι αὐ­τὸ τὸ λί­γο ποὺ τοῦ δό­θη­κε καὶ τὸ ἄ­φη­σε ἀ­καλ­λι­έρ­γη­το. 30 Καὶ τὸν ἄ­χρη­στο δοῦ­λο βγάλ­τε τον ἀ­πὸ ἐ­δῶ καὶ ρίξ­τε τον στὸ πιὸ ἀ­πο­μα­κρυ­σμέ­νο ἀ­πὸ τὴ βα­σι­λεί­α μου καὶ ἀ­πο­μο­νω­μέ­νο σκο­τά­δι. Ἐ­κεῖ οἱ ἄν­θρω­ποι θὰ κλαῖ­νε καὶ θὰ τρί­ζουν τὰ δόν­τια τους. 31 Ὅ­ταν λοι­πόν ἔλ­θει ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τή δό­ξα του καί μα­ζί του ὅ­λοι οἱ ἅ­γιοι ἄγ­γε­λοι, τό­τε θά κα­θί­σει σέ θρό­νο ἔν­δο­ξο καί λαμ­πρό. 32 Καί θά συ­να­χθοῦν μπρο­στά του ὅ­λα τά ἔ­θνη, ὅ­λοι δη­λα­δή οἱ ἄν­θρω­ποι πού ἔ­ζη­σαν ἀ­π' τήν ἀρ­χή τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας μέ­χρι τό τέ­λος τοῦ κό­σμου. Καί θά τούς χω­ρί­σει τόν ἕ­να ἀ­πό τόν ἄλ­λο, ὅ­πως ὁ βο­σκός χω­ρί­ζει τά πρό­βα­τα ἀ­πό τά γί­δια. 33 Καί θά το­πο­θε­τή­σει τούς δι­καί­ους, πού εἶ­ναι ἥ­με­ροι σάν τά πρό­βα­τα, στά δε­ξιά του· ἐ­νῶ τούς ἁ­μαρ­τω­λούς, πού εἶ­ναι ἀ­τί­θα­σοι καί ἄ­τα­κτοι σάν τά γί­δια, θά τούς βά­λει στά ἀ­ρι­στε­ρά του. 34 Τό­τε θά πεῖ ὁ βα­σι­λιάς σ' ἐ­κεί­νους πού θά εἶ­ναι στά δε­ξιά του: Ἐ­λᾶ­τε ἐ­σεῖς πού εἶ­στε εὐ­λο­γη­μέ­νοι ἀ­πό τόν Πα­τέ­ρα μου, κλη­ρο­νο­μῆ­στε τή βα­σι­λεί­α πού ἔ­χει ἑ­τοι­μα­στεῖ γιά σᾶς ἀ­πό τό­τε πού θε­με­λι­ω­νό­ταν ὁ κό­σμος. 35 Σᾶς ἀ­νή­κει ἡ κλη­ρο­νο­μιά αὐ­τή· δι­ό­τι πεί­να­σα καί μοῦ δώ­σα­τε νά φά­ω, ἤ­μουν δι­ψα­σμέ­νος καί μοῦ δώ­σα­τε νά πι­ῶ, ἤ­μουν ξέ­νος καί δέν εἶ­χα ποῦ νά μεί­νω καί μέ πε­ρι­μα­ζέ­ψα­τε στό σπί­τι σας, 36 ἤ­μουν γυ­μνός καί μέ ντύ­σα­τε, ἀρ­ρώ­στη­σα καί μέ ἐ­πι­σκε­φθή­κα­τε, ἤ­μουν μέ­σα στή φυ­λα­κή καί ἤλ­θα­τε νά μέ δεῖ­τε καί νά μέ πα­ρη­γο­ρή­σε­τε. 37 Τό­τε θά τοῦ ἀ­πο­κρι­θοῦν οἱ δί­και­οι: Κύ­ρι­ε, πό­τε σέ εἴ­δα­με πει­να­σμέ­νο καί σέ θρέ­ψα­με, ἤ δι­ψα­σμέ­νο καί σοῦ δώ­σα­με νά πι­εῖς; 38 Καί πό­τε σέ εἴ­δα­με ξέ­νο καί σέ πε­ρι­μα­ζέ­ψα­με, ἤ γυ­μνό καί σέ ντύ­σα­με; 39 Καί πό­τε σέ εἴ­δα­με ἄρ­ρω­στο ἤ φυ­λα­κι­σμέ­νο καί ἤλ­θα­με νά σέ ἐ­πι­σκε­φθοῦ­με; 40 Τό­τε θά τούς ἀ­πο­κρι­θεῖ ὁ βα­σι­λιάς: Ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέ­ω ὅ­τι κά­θε τι πού κά­να­τε σ' ἕ­ναν ἀ­πό τούς φτω­χούς αὐ­τούς ἀ­δελ­φούς μου πού φαί­νον­ταν ἄ­ση­μοι καί πο­λύ μι­κροί, τό κά­να­τε σέ μέ­να. 41 Τό­τε θά πεῖ καί σέ κεί­νους πού θά εἶ­ναι στά ἀ­ρι­στε­ρά του: Ἐ­σεῖς πού ἀ­πό τά ἔρ­γα σας γί­να­τε κα­τα­ρα­μέ­νοι, φύ­γε­τε μα­κριά ἀ­πό μέ­να στό πῦρ τό αἰ­ώ­νιο, πού ἔ­χει ἑ­τοι­μα­σθεῖ γιά τόν δι­ά­βο­λο καί τούς ἀγ­γέ­λους του. 42 Δι­ό­τι πεί­να­σα καί δέν μοῦ δώ­σα­τε νά φά­ω, δί­ψα­σα καί δέν μοῦ δώ­σα­τε νά πι­ῶ, 43 ἤ­μουν ξέ­νος καί δέν μέ πε­ρι­μα­ζέ­ψα­τε νά μέ φι­λο­ξε­νή­σε­τε, ἤ­μουν γυ­μνός καί δέν μέ ντύ­σα­τε, ἤ­μουν ἄρ­ρω­στος καί μέ­σα στή φυ­λα­κή καί δέν μέ ἐ­πι­σκε­φθή­κα­τε. 44 Τό­τε θά τοῦ ἀ­πο­κρι­θοῦν κι αὐ­τοί: Κύ­ρι­ε, πό­τε σέ εἴ­δα­με νά πει­νᾶς ἤ νά δι­ψᾶς ἤ νά εἶ­σαι ξέ­νος ἤ γυ­μνός ἤ ἄρ­ρω­στος ἤ φυ­λα­κι­σμέ­νος, καί δέν σέ ὑ­πη­ρε­τή­σα­με; 45 Τό­τε θά τούς ἀ­πο­κρι­θεῖ: Ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέ­ω, κά­θε τι πού δέν κά­να­τε σ' ἕ­ναν ἀ­π' αὐ­τούς πού ὁ κό­σμος θε­ω­ροῦ­σε πο­λύ μι­κρούς, οὔ­τε σέ μέ­να τό κά­να­τε. 46 Καί θά ὁ­δη­γη­θοῦν αὐ­τοί σέ κό­λα­ση πού δέν θά ἔ­χει τέ­λος, ἀλ­λά θά εἶ­ναι αἰ­ώ­νια· ἐ­νῶ οἱ δί­και­οι θά πᾶ­νε γιά νά ἀ­πο­λαύ­σουν ζω­ή αἰ­ώ­νια.

1 Ὅ­ταν τε­λεί­ω­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς τοὺς λό­γους αὐ­τούς, εἶ­πε στοὺς μα­θη­τές του: 2 Ξέ­ρε­τε ὅ­τι με­τά ἀ­πό δύ­ο ἡ­μέ­ρες εἶ­ναι ἡ ἑ­ορ­τή τοῦ Πά­σχα, καί ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που θά πα­ρα­δο­θεῖ γιά νά σταυ­ρω­θεῖ.