ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. ΣΤΟΝ ΟΡΘΡΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ (ΝΥΜΦΙΟΣ ΜΕΓ. ΤΡΙΤΗΣ)

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΣΤΟΝ ΟΡΘΡΟ 

(ΝΥΜΦΙΟΣ ΜΕΓ. ΤΡΙΤΗΣ)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Ἰ­ω. ιβ΄ [12] 17 – 50)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἐ­μαρ­τύ­ρει ὁ ὄ­χλος ὁ ὢν με­τ' αὐ­τοῦ ὅ­τε τὸν Λάζαρον ἐ­φώ­νη­σεν ἐκ τοῦ μνη­με­ί­ου καὶ ἤ­γει­ρεν αὐ­τὸν ἐκ νε­κρῶν. ¹⁸διὰ τοῦ­το καὶ ὑ­πήν­τη­σεν αὐ­τῷ ὁ ὄ­χλος, ὅ­τι ἤ­κου­σαν τοῦ­το αὐ­τὸν πε­ποι­η­κέ­ναι τὸ ση­μεῖ­ον. ¹⁹οἱ οὖν Φα­ρι­σαῖ­οι εἶ­πον πρὸς ἑ­αυ­το­ύς· Θε­ω­ρεῖ­τε ὅ­τι οὐκ ὠ­φε­λεῖ­τε οὐ­δέν; ἴ­δε ὁ κό­σμος ὀ­πί­σω αὐ­τοῦ ἀ­πῆλ­θεν. ²⁰Ἦσαν δέ τι­νες Ἕλ­λη­νες ἐκ τῶν ἀ­να­βαι­νόν­των ἵ­να προ­σκυ­νή­σω­σιν ἐν τῇ ἑ­ορ­τῇ. ²¹οὗτοι οὖν προ­σῆλ­θον Φι­λίπ­πῳ τῷ ἀ­πὸ Βηθ­σα­ϊ­δὰ τῆς Γα­λι­λα­ί­ας, καὶ ἠ­ρώ­των αὐ­τὸν λέ­γον­τες· Κύριε, θέ­λο­μεν τὸν Ἰ­η­σοῦν ἰ­δεῖν. ²²ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέ­γει τῷ Ἀν­δρέ­ᾳ, καὶ πά­λιν Ἀν­δρέ­ας καὶ Φίλιππος καὶ λέ­γου­σι τῷ Ἰ­η­σοῦ· ²³ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς ἀ­πε­κρί­να­το αὐ­τοῖς λέ­γων· Ἐ­λή­λυ­θεν ἡ ὥ­ρα ἵ­να δο­ξα­σθῇ ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που. ²⁴ἀμὴν ἀ­μὴν λέ­γω ὑ­μῖν, ἐ­ὰν μὴ ὁ κόκ­κος τοῦ σί­του πε­σὼν εἰς τὴν γῆν ἀ­πο­θά­νῃ, αὐ­τὸς μό­νος μέ­νει· ἐ­ὰν δὲ ἀ­πο­θά­νῃ, πο­λὺν καρ­πὸν φέ­ρει. ²⁵ὁ φι­λῶν τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν, καὶ ὁ μι­σῶν τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ ἐν τῷ κό­σμῳ το­ύ­τῳ, εἰς ζω­ὴν αἰ­ώ­νιον φυ­λά­ξει αὐ­τήν. ²⁶ἐὰν ἐ­μοί δι­α­κο­νῇ τις, ἐ­μοὶ ἀ­κο­λου­θε­ί­τω, καὶ ὅ­που εἰ­μὶ ἐ­γὼ, ἐ­κεῖ καὶ ὁ δι­ά­κο­νος ὁ ἐ­μὸς ἔ­σται· καὶ ἐ­άν τις ἐ­μοὶ δι­α­κο­νῇ, τι­μή­σει αὐ­τὸν ὁ πα­τήρ. ²⁷Νῦν ἡ ψυ­χή μου τε­τά­ρα­κται, καὶ τί εἴ­πω; Πάτερ, σῶ­σόν με ἐκ τῆς ὥ­ρας τα­ύ­της. ἀλ­λὰ διὰ τοῦ­το ἦλ­θον εἰς τὴν ὥ­ραν τα­ύ­την. ²⁸πάτερ, δό­ξα­σόν σου τὸ ὄ­νο­μα. ἦλ­θεν οὖν φω­νὴ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ· Καὶ ἐ­δό­ξα­σα καὶ πά­λιν δο­ξά­σω. ²⁹ὁ οὖν ὄ­χλος ὁ ἑ­στὼς καὶ ἀ­κο­ύ­σας ἔ­λε­γε βρον­τὴν γε­γο­νέ­ναι· ἄλ­λοι ἔ­λε­γον· Ἄγ­γε­λος αὐ­τῷ λε­λά­λη­κεν. ³⁰ἀπεκρίθη ὁ Ἰ­η­σοῦς καὶ εἶ­πεν· Οὐ δι' ἐ­μὲ αὕ­τη ἡ φω­νὴ γέ­γο­νεν, ἀλ­λὰ δι' ὑ­μᾶς. ³¹νῦν κρί­σις ἐ­στὶ τοῦ κό­σμου το­ύ­του, νῦν ὁ ἄρ­χων τοῦ κό­σμου το­ύ­του ἐκ­βλη­θή­σε­ται ἔ­ξω· ³²κἀγὼ ἐ­ὰν ὑ­ψω­θῶ ἐκ τῆς γῆς, πάν­τας ἑλ­κύ­σω πρὸς ἐ­μαυ­τόν. ³³τοῦτο δὲ ἔ­λε­γεν ση­μα­ί­νων πο­ί­ῳ θα­νά­τῳ ἤ­μελ­λεν ἀ­πο­θνή­σκειν. ³⁴ἀπεκρίθη αὐ­τῷ ὁ ὄ­χλος· Ἡ­μεῖς ἠ­κο­ύ­σα­μεν ἐκ τοῦ νό­μου ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς μέ­νει εἰς τὸν αἰ­ῶ­να, καὶ πῶς σὺ λέ­γεις, δεῖ ὑ­ψω­θῆ­ναι τὸν υἱ­ὸν τοῦ ἀν­θρώ­που; τίς ἐ­στιν οὗ­τος ὁ υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που; ³⁵εἶπεν οὖν αὐ­τοῖς ὁ Ἰ­η­σοῦς· Ἔ­τι μι­κρὸν χρό­νον τὸ φῶς με­θ' ὑ­μῶν ἐ­στι· πε­ρι­πα­τεῖ­τε ἕ­ως τὸ φῶς ἔ­χε­τε, ἵ­να μὴ σκο­τί­α ὑ­μᾶς κα­τα­λά­βῃ· καὶ ὁ πε­ρι­πα­τῶν ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ οὐκ οἶ­δεν ποῦ ὑ­πά­γει. ³⁶ἕως τὸ φῶς ἔ­χε­τε, πι­στε­ύ­ε­τε εἰς τὸ φῶς ἵ­να υἱ­οὶ φω­τὸς γέ­νη­σθε. Ταῦ­τα ἐ­λά­λη­σεν Ἰ­η­σοῦς, καὶ ἀ­πελ­θὼν ἐ­κρύ­βη ἀ­π' αὐ­τῶν. ³⁷Τοσαῦτα δὲ αὐ­τοῦ ση­μεῖ­α πε­ποι­η­κό­τος ἔμ­προ­σθεν αὐ­τῶν οὐκ ἐ­πί­στευ­ον εἰς αὐ­τόν, ³⁸ἵνα ὁ λό­γος Ἡ­σα­ΐ­ου τοῦ προ­φή­του πλη­ρω­θῇ ὃν εἶ­πε· Κύριε, τίς ἐ­πί­στευ­σε τῇ ἀ­κο­ῇ ἡ­μῶν; καὶ ὁ βρα­χί­ων Κυ­ρί­ου τί­νι ἀ­πε­κα­λύ­φθη; ³⁹διὰ τοῦ­το οὐκ ἠ­δύ­ναν­το πι­στε­ύ­ειν, ὅ­τι πά­λιν εἶ­πεν Ἡ­σα­ΐ­ας· ⁴⁰Τετύφλωκεν αὐ­τῶν τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς καὶ πε­πώ­ρω­κεν αὐ­τῶν τὴν καρ­δί­αν, ἵ­να μὴ ἴ­δω­σι τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς καὶ νο­ή­σω­σι τῇ καρ­δί­ᾳ καὶ ἐ­πι­στρα­φῶ­σι, καὶ ἰ­ά­σο­μαι αὐ­το­ύς. ⁴¹ταῦτα εἶ­πεν Ἡ­σα­ΐ­ας ὅ­τε εἶ­δεν τὴν δό­ξαν αὐ­τοῦ καὶ ἐ­λά­λη­σε πε­ρὶ αὐ­τοῦ. ⁴²ὅμως μέν­τοι καὶ ἐκ τῶν ἀρ­χόν­των πολ­λοὶ ἐ­πί­στευ­σαν εἰς αὐ­τόν, ἀλ­λὰ διὰ τοὺς Φα­ρι­σα­ί­ους οὐχ ὡ­μο­λό­γουν, ἵ­να μὴ ἀ­πο­συ­νά­γω­γοι γέ­νων­ται· ⁴³ἠγάπησαν γὰρ τὴν δό­ξαν τῶν ἀν­θρώ­πων μᾶλ­λον ἤ­περ τὴν δό­ξαν τοῦ Θε­οῦ. ⁴⁴Ἰησοῦς δὲ ἔ­κρα­ξε καὶ εἶ­πεν· Ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς ἐ­μὲ οὐ πι­στε­ύ­ει εἰς ἐ­μὲ, ἀλ­λ' εἰς τὸν πέμ­ψαντά με, ⁴⁵καὶ ὁ θε­ω­ρῶν ἐ­μὲ θε­ω­ρεῖ τὸν πέμ­ψαντά με. ⁴⁶ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κό­σμον ἐ­λή­λυ­θα, ἵ­να πᾶς ὁ πι­στε­ύ­ων εἰς ἐ­μὲ ἐν τῇ σκο­τί­ᾳ μὴ με­ί­νῃ. ⁴⁷καὶ ἐ­άν τίς μου ἀ­κο­ύ­σῃ τῶν ῥη­μά­των καὶ μὴ πι­στε­ύ­σῃ, ἐ­γὼ οὐ κρί­νω αὐ­τόν· οὐ γὰρ ἦλ­θον ἵ­να κρί­νω τὸν κό­σμον, ἀλ­λ' ἵ­να σώ­σω τὸν κό­σμον. ⁴⁸ὁ ἀ­θε­τῶν ἐ­μὲ καὶ μὴ λαμ­βά­νων τὰ ῥή­μα­τά μου, ἔ­χει τὸν κρί­νον­τα αὐ­τόν· ὁ λό­γος ὃν ἐ­λά­λη­σα, ἐ­κεῖ­νος κρι­νεῖ αὐ­τὸν ἐν τῇ ἐ­σχά­τῃ ἡ­μέ­ρᾳ· ⁴⁹ὅτι ἐ­γὼ ἐξ ἐ­μαυ­τοῦ οὐκ ἐ­λά­λη­σα, ἀλ­λ' ὁ πέμ­ψας με πα­τὴρ αὐ­τός μοι ἐν­το­λὴν ἔ­δω­κε τί εἴ­πω καὶ τί λα­λή­σω· ⁵⁰καὶ οἶ­δα ὅ­τι ἡ ἐν­το­λὴ αὐ­τοῦ ζω­ὴ αἰ­ώ­νι­ός ἐ­στιν. ἃ οὖν λα­λῶ ἐ­γὼ, κα­θὼς εἴ­ρη­κέ μοι ὁ πα­τήρ, οὕ­τω λα­λῶ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

Ἐ­κεῖ­νο τὸν και­ρὸ, ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι πού ἦ­ταν μα­ζί μέ τόν Ἰ­η­σοῦ ὅ­ταν αὐ­τός εἶ­χε φω­νά­ξει ἀ­π᾿ τόν τά­φο τόν Λά­ζα­ρο καί τόν εἶ­χε ἀ­να­στή­σει ἀ­πό τούς νε­κρούς καί τώ­ρα ἦ­ταν στήν ὑ­πο­δο­χή αὐ­τή, δι­η­γοῦν­ταν καί δι­α­βε­βαί­ω­ναν τό θαῦ­μα τοῦ Λα­ζά­ρου σ᾿ ὅ­σους δέν τό εἶ­χαν δεῖ. 18 Γι᾿ αὐ­τό καί τά πλή­θη τοῦ λα­οῦ τόν προ­ϋ­πάν­τη­σαν, δι­ό­τι ἄ­κου­σαν ἀ­πό τούς αὐ­τό­πτες αὐ­τούς μάρ­τυ­ρες ὅ­τι αὐ­τός εἶ­χε κά­νει τό με­γά­λο αὐ­τό θαῦ­μα. 19 Με­τά λοι­πόν ἀ­πό τόν ἐν­θου­σια­σμό αὐ­τό τοῦ λα­οῦ εἶ­παν οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι με­τα­ξύ τους: Βλέ­πε­τε ὅ­τι δέν κερ­δί­ζε­τε τί­πο­τε μέ τό νά πε­ρι­μέ­νε­τε καί νά ἀ­να­βάλ­λε­τε τή σύλ­λη­ψή του; Νά τώ­ρα, ὅ­λος ὁ λα­ός ἐγ­κα­τέ­λει­ψε ἐ­μᾶς καί ἀ­κο­λού­θη­σε αὐ­τόν. 20 Ἀ­νά­με­σα σ᾿ ἐ­κεί­νους πού συ­νή­θως ἀ­νέ­βαι­ναν στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα γιά νά προ­σκυ­νή­σουν κα­τά τήν ἑ­ορ­τή τοῦ Πά­σχα ἦ­ταν τό­τε καί με­ρι­κοί Ἕλ­λη­νες προ­σή­λυ­τοι. 21 Αὐ­τοί λοι­πόν ἦλ­θαν στόν Φί­λιπ­πο πού ἦ­ταν ἀ­πό τή Βηθ­σα­ϊ­δά τῆς Γα­λι­λαί­ας καί τόν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν λέ­γον­τας: Κύ­ρι­ε, θέ­λου­με νά δοῦ­με ἰ­δι­αι­τέ­ρως τόν Ἰ­η­σοῦ καί νά μι­λή­σου­με μα­ζί του. 22 Κι ἐ­πει­δή ὁ Φί­λιπ­πος δί­στα­ζε νά τό ἀ­ναγ­γεί­λει αὐ­τό στόν Δι­δά­σκα­λο, ἦλ­θε καί τό ἀ­να­κοί­νω­σε στόν Ἀν­δρέ­α, πού ἦ­ταν συμ­πο­λί­της του καί μα­θη­τής τοῦ Κυ­ρί­ου. Καί ὁ Ἀν­δρέ­ας πά­λι μα­ζί μέ τόν Φί­λιπ­πο λέ­νε στόν Ἰ­η­σοῦ ὅ­τι κά­ποι­οι Ἕλ­λη­νες προ­σή­λυ­τοι θέ­λουν νά τόν δοῦν. 23 Ὁ Ἰ­η­σοῦς τό­τε τούς ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἦλ­θε ἡ ὥ­ρα πού ὅ­ρι­σε ὁ Θε­ός, σύμ­φω­να μέ τό προ­κα­θο­ρι­σμέ­νο σχέ­διό του, γιά νά δο­ξα­σθεῖ ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τό θά­να­τό του καί τήν Ἀ­νά­λη­ψή του, ὁ­πό­τε καί θά ἀ­να­γνω­ρι­σθεῖ ὡς Μεσ­σί­ας καί ἀ­πό τούς ἐ­θνι­κούς. 24 Ἀ­λη­θι­νά σᾶς λέ­ω, ἐ­άν τό μι­κρό σπυ­ρί τοῦ σι­τα­ριοῦ δέν πέ­σει στή γῆ καί δέν σα­πί­σει μέ­σα στό χῶ­μα, μέ­νει ἁ­πλῶς ἕ­νας μό­νο σπό­ρος καί δέν πολ­λα­πλα­σι­ά­ζε­ται. Ἐ­άν ὅ­μως μέ τή σπο­ρά του στή γῆ πε­θά­νει καί τα­φεῖ, βγά­ζει πο­λύ καρ­πό. Ἔ­τσι κι ἐ­γώ, ἐ­άν πε­θά­νω, ὅ­πως ὁ Πα­τέ­ρας μου ὅ­ρι­σε, θά καρ­πο­φο­ρή­σω τή σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους. 25 Ἐ­κεῖ­νος πού ἀ­γα­πᾶ τή ζω­ή του καί ἀ­πο­φεύ­γει τόν θά­να­το πού τοῦ ἐ­πι­βάλ­λει ἡ ὑ­πα­κο­ή του στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, θά τήν χά­σει στήν αἰ­ώ­νια βα­σι­λεί­α. Κι ἐ­κεῖ­νος πού γιά τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ πε­ρι­φρο­νεῖ καί μι­σεῖ τή ζω­ή του στόν κό­σμο αὐ­τό, θά τήν δι­α­τη­ρή­σει καί θά τήν φυ­λά­ξει, γιά νά ἀ­πο­λαύ­σει τήν αἰ­ώ­νια ζω­ή τοῦ μέλ­λον­τος. 26 Ἐ­άν κα­νείς μέ ὑ­πη­ρε­τεῖ καί εἶ­ναι μα­θη­τής μου, ἄς μι­μεῖ­ται τό πα­ρά­δειγ­μά μου κι ἄς μέ ἀ­κο­λου­θεῖ στήν ὁ­δό τῆς αὐ­τα­παρ­νή­σε­ως. Καί ὅ­που εἶ­μαι ἐ­γώ, τώ­ρα βέ­βαι­α κα­κο­πα­θών­τας καί θυ­σι­α­ζό­με­νος, στό μέλ­λον ὅ­μως δο­ξα­ζό­με­νος στούς οὐ­ρα­νούς, ἐ­κεῖ θά εἶ­ναι καί ὁ δι­κός μου δι­ά­κο­νος. Πρέ­πει λοι­πόν κι αὐ­τός νά εἶ­ναι πρό­θυ­μος σέ θυ­σί­ες ἐ­δῶ, γιά νά δο­ξά­ζε­ται μα­ζί μου στή βα­σι­λεί­α μου. Κι ἄν κα­νείς μέ ὑ­πη­ρε­τεῖ, θά τόν τι­μή­σει καί θά τόν δο­ξά­σει ὁ Πα­τήρ στήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα. 27 Τώ­ρα πού ἡ ὥ­ρα τοῦ θα­νά­του μου πλη­σί­α­σε, ἡ ψυ­χή μου ἔ­χει τα­ρα­χθεῖ ἀ­πό τήν ἀ­γω­νί­α πού φυ­σι­κῶς αἰ­σθά­νε­ται ὁ ἄν­θρω­πος ὅ­ταν ἀν­τι­με­τω­πί­ζει τόν θά­να­το. Τί νά πῶ λοι­πόν; Πα­τέ­ρα μου, σῶ­σε με καί ἀ­πάλ­λα­ξέ με ἀ­πό τή σκλη­ρή αὐ­τή ὥ­ρα τοῦ μαρ­τυ­ρι­κοῦ μου θα­νά­του. Ἀλ­λά ἀ­κρι­βῶς γι’ αὐ­τό ἔ­φτα­σα μέ ἐγ­καρ­τέ­ρη­ση καί αὐ­τα­πάρ­νη­ση μέ­χρι τήν ὥ­ρα αὐ­τή, γιά νά ὑ­πο­στῶ δη­λα­δή τόν θά­να­το αὐ­τόν, καί αὐ­τό ὑ­πῆρ­ξε ὁ ὅ­λος σκο­πός τῆς ζω­ῆς μου. Θά πῶ λοι­πόν αὐ­τό: 28 Πά­τερ, ὁ­τι­δή­πο­τε κι ἄν πρό­κει­ται νά πά­θω, φέ­ρε ἐ­σύ σέ αἴ­σιο τέ­λος τό ἔρ­γο τῆς σω­τη­ρί­ας καί ἀ­πο­λυ­τρώ­σε­ως τῶν ἀν­θρώ­πων καί δό­ξα­σε ἔ­τσι τό ὄ­νο­μά σου. Τό­τε ἦλ­θε ὡς ἀ­πάν­τη­ση στήν ἐ­πί­κλη­ση αὐ­τή τοῦ Ἰ­η­σοῦ μιά φω­νή ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό πού ἔ­λε­γε: Τό ὄ­νο­μά μου τό δό­ξα­σα μέ τή δρά­ση σου μέ­χρι τώ­ρα ἀ­νά­με­σα στόν Ἰσ­ρα­ήλ, καί θά τό δο­ξά­σω καί πά­λι μέ τό ἔν­δο­ξο Πά­θος σου καί τήν Ἀ­νά­στα­σή σου καί μέ τήν ἐ­ξά­πλω­ση τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου στά ἔ­θνη. 29 Με­τά λοι­πόν ἀ­πό τή φω­νή αὐ­τή, ὁ πο­λύς λα­ός πού στε­κό­ταν ἐ­κεῖ καί ἄ­κου­σαν τόν ἦ­χο της χω­ρίς ὅ­μως νά ξε­χω­ρί­σουν καί τά λό­για, ἔ­λε­γαν ὅ­τι ἔ­γι­νε βρον­τή. Ἄλ­λοι ἔ­λε­γαν ὅ­τι ἕ­νας ἄγ­γε­λος τοῦ μί­λη­σε. 30 Ὁ Ἰ­η­σοῦς τό­τε τούς ἀ­πο­κρί­θη­κε: Δέν ἔ­γι­νε ἡ φω­νή αὐ­τή γιά μέ­να, πού γνω­ρί­ζω πό­σο πο­λύ μέ ἀ­γα­πᾶ ὁ Πα­τέ­ρας μου, ἀλ­λά γιά σᾶς· γιά νά πλη­ρο­φο­ρη­θεῖ­τε ὅ­τι αὐ­τός μέ ἔ­χει ἀ­πο­στεί­λει στόν κό­σμο. 31 Τώ­ρα πού θά μέ δοῦν οἱ ἄν­θρω­ποι πε­ρι­φρο­νη­μέ­νο καί σταυ­ρω­μέ­νο, θά κρι­θεῖ ὁ κό­σμος αὐ­τός καί θά χω­ρι­σθοῦν οἱ πι­στοί ἀ­πό τούς ἀ­πί­στους. Τώ­ρα ὁ ἄρ­χον­τας τοῦ κό­σμου αὐ­τοῦ, ὁ σα­τα­νάς, θά πε­τα­χθεῖ ἔ­ξω ἀ­πό τό κρά­τος του καί θά χά­σει τήν ἐ­ξου­σί­α του. 32 Ἀν­τί­θε­τα ὅ­μως ἐ­γώ, ὅ­ταν ὑ­ψω­θῶ μέ τόν σταυ­ρό ἀ­πό τή γῆ καί ἀ­να­λη­φθῶ στούς οὐ­ρα­νούς, θά ἀ­πο­σπά­σω ἀ­πό τή δου­λεί­α τοῦ δι­α­βό­λου καί θά ἑλ­κύ­σω κον­τά μου ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους· ὄ­χι μό­νο τούς Ἰ­ου­δαί­ους, ἀλ­λά καί τούς Ἕλ­λη­νες πού θά πι­στέ­ψουν σέ μέ­να. 33 Καί ἔ­λε­γε τά λό­για αὐ­τά γιά τήν ὕ­ψω­σή του ἀ­πό τή γῆ, ὑ­πο­δει­κνύ­ον­τας ἔ­τσι συ­νε­σκι­α­σμέ­να μέ ποι­ό εἶ­δος θα­νά­του θά πέ­θαι­νε. 34 Τό­τε τό πλῆ­θος τοῦ λα­οῦ τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἐ­μεῖς ἔ­χου­με ἀ­κού­σει ἀ­πό τήν ἀ­νά­γνω­ση τοῦ νό­μου πού γί­νε­ται στίς συ­να­γω­γές ὅ­τι ὁ Χρι­στός θά ζή­σει αἰ­ώ­νια καί δέν θά πε­θά­νει πο­τέ. Καί πῶς ἐ­σύ λές ὅ­τι πρέ­πει νά ὑ­ψω­θεῖ πά­νω στόν σταυ­ρό καί νά πε­θά­νει ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που; Ποι­ός εἶ­ναι αὐ­τός ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που γιά τόν ὁ­ποῖ­ο μι­λᾶς; 35 Με­τά ἀ­πό τήν ἐ­ρώ­τη­σή τους αὐ­τή τούς εἶ­πε ὁ Ἰ­η­σοῦς: Λί­γο και­ρό ἀ­κό­μη θά μ᾿ ἔ­χε­τε μα­ζί σας, ἐ­μέ­να πού εἶ­μαι τό φῶς τοῦ κό­σμου. Γιά ὅ­σο λοι­πόν δι­ά­στη­μα ἔ­χε­τε τό φῶς ἀ­νά­με­σά σας, περ­πα­τᾶ­τε κά­τω ἀ­πό τήν ὁ­δη­γί­α του καί τόν φω­τι­σμό του, γιά νά μή σᾶς κα­τα­κυ­ρι­εύ­σει τό σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί τῆς πλά­νης. Δι­ό­τι ἐ­κεῖ­νος πού περ­πα­τά­ει στό σκο­τά­δι, δέν ξέ­ρει ποῦ πη­γαί­νει. 36 Ὅ­σο ἀ­κό­μη ἔ­χε­τε ἀ­νά­με­σά σας ἐ­μέ­να, πού εἶ­μαι τό φῶς, πι­στεύ­ε­τε στό φῶς καί ἀ­να­γνω­ρί­στε ὅ­τι ἐ­γώ εἶ­μαι τό φῶς, γιά νά γί­νε­τε παι­διά τοῦ φω­τός, ὁ­λό­κλη­ροι φω­τι­σμέ­νοι ἀ­πό τό φῶς τῆς ἀ­λή­θειας καί τῆς ἁ­γι­ό­τη­τος. Αὐ­τά εἶ­πε ὁ Ἰ­η­σοῦς, καί ἀ­φοῦ ἀ­να­χώ­ρη­σε ἀ­πό τό ἱ­ε­ρό καί τά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, κρύ­φτη­κε ἀ­π᾿ αὐ­τούς, γιά νά μήν ἐ­ρε­θί­ζον­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό τήν πα­ρου­σί­α του. 37 Πα­ρό­λο λοι­πόν πού ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­χε κά­νει τό­σο πολ­λά θαύ­μα­τα μπρο­στά στά μά­τια τους, αὐ­τοί ἐ­πέ­με­ναν νά μήν πι­στεύ­ουν σ᾿ αὐ­τόν. 38 Ἔ­τσι πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε καί ἐ­πα­λη­θεύ­θη­κε ὁ λό­γος τοῦ προ­φή­τη Ἡ­σα­ΐ­α, πού εἶ­πε: Κύ­ρι­ε, ποι­ός πί­στε­ψε στό κή­ρυγ­μα πού ἀ­κού­γε­ται ἀ­πό τό στό­μα μας; Καί ἡ δύ­να­μη τοῦ Κυ­ρί­ου, πού ἐρ­γά­στη­κε τά θαύ­μα­τα αὐ­τά τοῦ Χρι­στοῦ, σέ ποι­όν φα­νε­ρώ­θη­κε; Σέ ἐ­λά­χι­στους μό­νο. 39 Ἐ­ξαι­τί­ας τῆς δυ­στρο­πί­ας τους αὐ­τῆς δέν μπο­ροῦ­σαν νά πι­στέ­ψουν. Αὐ­τή τή δυ­στρο­πί­α τους μά­λι­στα τήν εἶ­χε προ­ΐ­δει ὁ Θε­ός καί τήν προ­φή­τευ­σε ὁ Ἡ­σα­ΐ­ας. Καί τώ­ρα εἶ­χε ἔλ­θει ἡ ὥ­ρα νά ἐκ­πλη­ρω­θεῖ ἡ προ­φη­τεί­α αὐ­τή. Γι᾿ αὐ­τό εἶ­πε πά­λι ὁ Ἡ­σα­ΐ­ας: 40 Ἐ­ξαι­τί­ας τῆς κα­κῆς τους δι­α­θέ­σε­ως πα­ρα­χώ­ρη­σε ὁ Θε­ός νά τυ­φλω­θοῦν τά μά­τια τῆς δι­α­νοί­ας τους καί νά σκο­τι­σθεῖ ἡ καρ­διά τους, ἀ­φοῦ ἀρ­νοῦν­ται νά δοῦν μέ τά πνευ­μα­τι­κά τους μά­τια καί νά κα­τα­νο­ή­σουν μέ τήν καρ­διά τους καί νά ἐ­πι­στρέ­ψουν σέ μέ­να με­τα­νο­η­μέ­νοι, ὁ­πό­τε καί θά θε­ρα­πεύ­σω τίς ψυ­χές τους. 41 Αὐ­τά εἶ­πε ὁ Ἡ­σα­ΐ­ας, ὅ­ταν μέ ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κή ὀ­πτα­σί­α εἶ­δε τή δό­ξα τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, πού κα­θό­ταν πρίν ἀ­πό τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­σή του σέ θρό­νο ὑ­ψη­λό, καί μί­λη­σε στή συ­νέ­χεια γι᾿ αὐ­τά πού εἶ­δε. 42 Πα­ρό­λα αὐ­τά, καί ἀ­πό τούς ἄρ­χον­τες πολ­λοί πί­στε­ψαν σ᾿ αὐ­τόν. Ἐ­ξαι­τί­ας ὅ­μως τῶν Φα­ρι­σαί­ων δέν ὁ­μο­λο­γοῦ­σαν φα­νε­ρά τήν πί­στη τους, γιά νά μήν ἀ­φο­ρι­σθοῦν καί δι­ω­χθοῦν ἀ­πό τή συ­να­γω­γή. 43 Ὁ ἀ­φο­ρι­σμός αὐ­τός τούς φό­βι­ζε· δι­ό­τι ἀ­γά­πη­σαν τήν τι­μή καί τήν ἐ­πι­δο­κι­μα­σί­α τῶν ἀν­θρώ­πων πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό τή δό­ξα καί τήν ἐ­πι­δο­κι­μα­σί­α τοῦ Θε­οῦ. 44 Ὁ Ἰ­η­σοῦς λοι­πόν φώ­να­ξε δυ­να­τά, γιά νά ἀ­κού­σουν ὅ­λοι, καί εἶ­πε: Για­τί φο­βά­στε νά ὁ­μο­λο­γή­σε­τε ὅ­τι πι­στεύ­ε­τε σέ μέ­να; Μά­θε­τε ὅ­τι ἐ­κεῖ­νος πού πι­στεύ­ει σέ μέ­να, δέν πι­στεύ­ει σέ μέ­να ἀλ­λά στόν Θε­ό πού μέ ἔ­στει­λε. 45 Κι ἐ­κεῖ­νος πού μέ τά πνευ­μα­τι­κά του μά­τια, τά ὁ­ποῖ­α ἀ­νοί­γει καί φω­τί­ζει ἡ πί­στη, βλέ­πει ἐ­μέ­να, βλέ­πει τόν Πα­τέ­ρα μου πού μέ ἀ­πέ­στει­λε στόν κό­σμο. 46 Ἐ­γώ ἦλ­θα στόν κό­σμο ὡς φῶς πνευ­μα­τι­κό γιά νά τόν φω­τί­ζω, ἔ­τσι ὥ­στε νά μή μεί­νει στό σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί τῆς πλά­νης κα­νείς ἀ­πό ἐ­κεί­νους πού πι­στεύ­ουν σέ μέ­να. 47 Κι ἄν κα­νείς ἀ­κού­σει τά λό­για μου καί δέν τά πι­στέ­ψει ὥ­στε νά τά ἐγ­κολ­πω­θεῖ καί νά τά ἐ­φαρ­μό­σει στή ζω­ή του, ἐ­γώ δέν τόν κα­τα­δι­κά­ζω ἀ­πό τώ­ρα, οὔ­τε θά εἶ­μαι ἐ­γώ ὁ κύ­ριος αἴ­τιος τῆς κα­τα­δί­κης του. Δι­ό­τι δέν ἦλ­θα γιά νά κα­τα­κρί­νω τόν κό­σμο, ἀλ­λά γιά νά σώ­σω τόν κό­σμο. 48 Ἐ­κεῖ­νος ποὺ μὲ πα­ρα­κού­ει καὶ δὲν δέ­χε­ται τὰ λό­για μου, ἔ­χει μό­νος του δη­μι­ουρ­γή­σει αὐ­τὸν ποὺ θὰ τὸν κα­τα­δι­κά­σει. Ὁ λό­γος ποὺ κή­ρυ­ξα, αὐ­τὸς θὰ τὸν κρί­νει τὴν ἔ­σχα­τη ἡ­μέ­ρα τῆς παγ­κο­σμί­ου Κρί­σε­ως. 49 Κι ὁ λό­γος μου αὐ­τὸς θὰ κρί­νει κά­θε ἄ­πι­στο τὴν ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη, δι­ό­τι ἐ­γὼ δὲν μί­λη­σα πο­τὲ ἀ­πὸ μό­νος μου, ἀλ­λὰ ὁ Πα­τέ­ρας μου, ποὺ μὲ ἀ­πέ­στει­λε, αὐ­τὸς μοῦ ἔ­δω­σε ἐν­το­λὴ τί νὰ δι­δά­ξω καὶ μὲ ποι­ὰ λό­για νὰ τὸ πῶ. 50 Καὶ γνω­ρί­ζω ὅ­τι ἡ ἐν­το­λή του εἶ­ναι ζω­ὴ αἰ­ώ­νια, δι­ό­τι ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ ἐγ­κλεί­ει ζω­ο­ποι­ὸ καὶ ἀ­να­και­νι­στι­κὴ δύ­να­μη. Γι᾿ αὐ­τὸ λοι­πὸν κι ἐ­γώ, ποὺ ἦλ­θα γιὰ νὰ σᾶς με­τα­δώ­σω ζω­ὴ αἰ­ώ­νια, ἐ­κεῖ­να τὰ ὁ­ποῖ­α λέ­ω καὶ δι­δά­σκω, ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς τὰ λέ­ω καὶ τὰ δι­δά­σκω, ὅ­πως μοῦ τὰ ἔ­χει πεῖ ὁ Πα­τέ­ρας μου.