ΙΩΒ ΤΟ ΑΝΑ­ΓΝΩ­ΣΜΑ. ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΙΩΒ τΟ ΑΝΑ­γνω­σμα (Κεφ. α'[1] 1-12)

Ἀν­θρω­πός τις ἦν ἐν τῇ χώ­ρᾳ τῇ Αὐ­σί­τι­δι, ᾧ ὄ­νο­μα Ἰώβ, καὶ ἦν ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος ἄ­μεμ­πτος, δί­και­ος, ἀ­λη­θι­νός, θε­ο­σε­βής, ἀ­πε­χό­με­νος ἀ­πὸ παν­τὸς πο­νη­ροῦ πράγ­μα­τος. Ἐ­γέ­νον­το δὲ αὐ­τῷ υἱ­οὶ ἑ­πτά, καὶ θυ­γα­τέ­ρες τρεῖς, καὶ ἦν τὰ κτή­νη αὐ­τοῦ, πρό­βα­τα ἑ­πτα­κι­σχί­λια, κά­μη­λοι τρι­σχί­λιαι, ζε­ύ­γη βο­ῶν πεν­τα­κό­σια, θή­λειαι ὄ­νοι νο­μά­δες πεν­τα­κό­σιαι, καὶ ὑ­πη­ρε­σί­α πολ­λὴ σφό­δρα, καὶ ἔρ­γα με­γά­λα ἦν αὐ­τῷ ἐ­πὶ τῆς γῆς, καὶ ἦν ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος εὐ­γε­νὴς τῶν ἀ­φ' ἡ­λί­ου ἀ­να­το­λῶν. Συμ­πο­ρευ­ό­με­νοι δὲ οἱ υἱ­οὶ αὐ­τοῦ πρὸς ἀλ­λή­λους, ἐ­πο­ί­ουν πό­τον κα­θ' ἑ­κά­στην ἡ­μέ­ραν, συμ­πα­ρα­λαμ­βά­νον­τες ἅ­μα καὶ τὰς τρεῖς ἀ­δελ­φὰς αὐ­τῶν, ἐ­σθί­ειν καὶ πί­νειν μετ΄ αὐ­τῶν. Καὶ ὡς ἂν συ­νε­τε­λέ­σθη­σαν αἱ ἡ­μέ­ραι τοῦ πό­του, ἀ­πέ­στελ­λεν Ἰώβ, καὶ ἐ­κα­θά­ρι­ζεν αὐ­τους ἀ­νι­στά­με­νος τὸ πρωΐ, καὶ προ­σέ­φε­ρε πε­ρὶ αὐ­τῶν θυ­σί­ας, κα­τὰ τὸν ἀ­ριθ­μὸν αὐ­τῶν, καὶ μό­σχον ἕ­να πε­ρὶ ἁ­μαρ­τί­ας ὑ­πὲρ τῶν ψυ­χῶν αὐ­τῶν. Ἔ­λε­γε γὰρ Ἰώβ· Μήποτε οἱ υἱ­οί μου ἐν τῇ δι­α­νο­ί­ᾳ αὐ­τῶν κα­κὰ ἐ­νε­νό­η­σαν πρὸς τὸν Θε­όν. Οὕ­τως οὖν ἐ­πο­ί­ει Ἰ­ὼβ πά­σας τὰς ἡ­μέ­ρας. Καὶ ἐ­γέ­νε­το ὡς ἡ­μέ­ρα αὕ­τη, καὶ ἰ­δού, ἦλ­θον οἱ Ἄγ­γε­λοι τοῦ Θε­οῦ πα­ρα­στῆ­ναι ἔ­ναν­τι τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ ὁ Δι­ά­βο­λος ἦλ­θε με­τ' αὐ­τῶν. Καὶ εἶ­πεν ὁ Κύριος τῷ Δι­α­βό­λῳ· πό­θεν πα­ρα­γέ­γο­νας; καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ Δι­ά­βο­λος τῷ Κυ­ρί­ῳ εἶ­πε· Πε­ρι­ελ­θὼν τὴν γῆν, καὶ ἐμ­πε­ρι­πα­τή­σας τὴν ὑ­π' οὐ­ρα­νόν, πά­ρει­μι. Καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ ὁ Κύριος· Προ­σέ­σχες τῇ δι­α­νο­ί­ᾳ σου κα­τὰ τοῦ θε­ρά­πον­τός μου Ἰώβ; ὅ­τι οὐκ ἔ­στιν αὐ­τῷ ὅ­μοι­ος τῶν ἐ­πὶ τῆς γῆς, ἄν­θρω­πος ἄ­μεμ­πτος, δί­και­ος, ἀ­λη­θι­νός, θε­ο­σε­βής, ἀ­πε­χό­με­νος ἀ­πὸ παν­τὸς πο­νη­ροῦ πράγ­μα­τος; Ἀ­πε­κρί­θη ὁ Δι­ά­βο­λος καὶ εἶ­πεν ἐ­ναν­τί­ον Κυ­ρί­ου· Μὴ δω­ρε­ὰν Ἰ­ὼβ σέ­βε­ται τὸν Θε­όν, οὐ­χὶ σὺ πε­ρι­έ­φρα­ξας τὰ ἔ­ξω αὐ­τοῦ, καὶ τὰ ἔ­σω τῆς οἰ­κί­ας αὐ­τοῦ, καὶ τὰ ἔ­ξω πάν­των τῶν ὄν­των αὐ­τοῦ κύ­κλῳ; τὰ δὲ ἔρ­γα τῶν χει­ρῶν αὐ­τοῦ εὐ­λό­γη­σας, καὶ τὰ κτή­νη αὐ­τοῦ πολ­λὰ ἐ­πο­ί­η­σας ἐ­πὶ τῆς γῆς; ἀλ­λὰ ἀ­πό­στει­λον τὴν χεῖ­ρά σου, καὶ ἅ­ψαι πάν­των, ὧν ἔ­χει, ἢ μὴν εἰς πρό­σω­πόν σου εὐ­λο­γή­σει σε. Τότε εἶ­πεν ὁ Κύριος τῷ Δι­α­βό­λω· Ἰ­δού, πάν­τα ὅ­σα ἐ­στὶν αὐ­τῷ, δί­δω­μι ἐν τῇ χει­ρί σου, ἀλ­λ' αὐ­τοῦ μὴ ἅ­ψῃ. Καὶ ἐ­ξῆλ­θεν ὁ Δι­ά­βο­λος ἀ­πὸ προ­σώ­που Κυ­ρί­ου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Ὑ­πῆρ­χε κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος εἰς τὴν πρὸς νό­τον τῆς Ἰ­δου­μαί­ας κει­μέ­νην Αὐ­σί­τι­δα χώ­ραν, τοῦ ὁ­ποί­ου τὸ ὄ­νο­μα ἦ­το Ἰ­ώβ. Καὶ ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος ἦ­το ἀ­κέ­ραι­ος, χω­ρὶς ψε­γά­δι, δί­και­ος καὶ θε­ο­φο­βού­με­νος, δι᾿ αὐ­τὸ δὲ καὶ ἔ­φευ­γε μα­κρὰν ἀ­πὸ κά­θε κα­κὸν καὶ πο­νη­ρὸν πράγ­μα. Ἐ­γεν­νή­θη­σαν δὲ εἰς αὐ­τὸν ἑ­πτὰ ἀρ­σε­νι­κὰ παι­διὰ καὶ τρί­α κο­ρί­τσια. Καὶ ἦ­σαν τὰ ζῶ­α του πρό­βα­τα ἑ­πτὰ χι­λιά­δες, γκα­μῆ­λαι τρεῖς χι­λιά­δες, ζευ­γά­ρια βο­δι­ῶν πεν­τα­κό­σια, θη­λυ­καὶ ὄ­νοι κο­πά­δια μα­ζὶ ὅ­λαι πεν­τα­κό­σιαι καὶ πά­ρα πολ­λοὶ ὑ­πη­ρέ­ται. Καὶ εἰρ­γά­ζε­το ἔρ­γα με­γά­λα ἐ­πὶ τῆς γῆς. Καὶ ἦ­το ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος με­γά­λη καὶ σε­βα­στὴ προ­σω­πι­κό­της με­τα­ξὺ ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς Ἀ­να­το­λῆς. Πη­γαί­νον­τας δὲ μα­ζὶ τὰ παι­διά του μὲ τὴν σει­ρὰν εἰς τὸ σπί­τι τοῦ κα­θε­νός των ἔ­κα­ναν φα­γο­πό­τι κά­θε ἡ­μέ­ραν καὶ συγ­χρό­νως ἔ­παιρ­ναν μα­ζὶ καὶ τὰς τρεῖς ἀ­δελ­φάς των γιὰ νὰ τρώ­γουν καὶ νὰ πί­νουν μα­ζὶ μὲ αὐ­τάς. Καὶ εὐ­θὺς ὡς συ­νε­πλη­ροῦν­το αἱ ἡ­μέ­ραι τοῦ κύ­κλου αὐ­τοῦ τῶν ἑ­πτὰ συμ­πο­σί­ων, ἔ­στελ­λεν ὁ Ἰ­ὼβ καὶ ἐ­κα­θά­ρι­ζεν αὐ­τοὺς μὲ πλύ­σεις καὶ ραν­τι­σμούς, καὶ ὅ­ταν ἐ­ση­κώ­νε­το ἐ­νω­ρὶς τὸ πρω­ΐ, προ­σέ­φε­ρε δι᾿ αὐ­τοὺς θυ­σί­ας σύμ­φω­να μὲ τὸν ἀ­ριθ­μὸν αὐ­τῶν καὶ ἕ­να μό­σχον θυ­σί­αν πρὸς ἐ­ξι­λέ­ω­σιν καὶ συγ­χώ­ρη­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν διὰ τὰς ψυ­χάς των. Δι­ό­τι ἔ­λε­γεν ὁ Ἰ­ώβ: «Μή­πως τὰ παι­διά μου ἔ­βα­λαν μὲ τὸν νοῦν τους κα­κὰ καὶ βλά­σφη­μα κα­τὰ τοῦ Θε­οῦ καὶ πρέ­πει δι᾿ αὐ­τὸ νὰ συγ­χω­ρη­θοῦν». Καὶ ἔ­τσι λοι­πὸν ἔ­κα­νεν ὁ Ἰ­ὼβ καθ᾿ ὅ­λας τὰς ἡ­μέ­ρας. Καὶ συ­νέ­βη, ὅ­ταν ἐ­πέ­στη κά­ποι­α ἡ­μέ­ρα, καὶ ἰ­δοὺ ἦλ­θαν οἱ ἄγ­γε­λοι τοῦ Θε­οῦ νὰ πα­ρου­σια­σθοῦν ἐ­νώ­πιον τοῦ Κυ­ρί­ου, καὶ μα­ζὶ μὲ αὐ­τοὺς ἦλ­θε καὶ ὁ δι­ά­βο­λος. Καὶ εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος εἰς τὸν δι­ά­βο­λον: «Ἀ­πὸ ποῦ ἦλ­θες καὶ πῶς βρέ­θη­κες ἐ­σὺ ἐ­δῶ;» Καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς ὁ δι­ά­βο­λος εἰς τὸν Κύ­ριον εἶ­πεν: «Ἀ­φοῦ ἐ­γύ­ρι­σα ὅ­λην τὴν γῆν καὶ πε­ρι­ε­πά­τη­σα εἰς ὁ­λό­κλη­ρον αὐ­τήν, ποὺ ἐ­κτεί­νε­ται κά­τω ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νόν, εἶ­μαι πα­ρών». Καὶ εἶ­πεν εἰς αὐ­τὸν ὁ Κύ­ριος: «Ἐ­πρό­σε­ξες μὲ τὴν δι­ε­στραμ­μέ­νην δι­ά­νοι­άν σου τὸν δοῦ­λον μου Ἰ­ὼβ καὶ ἀν­τε­λή­φθης, ὅ­τι δὲν εἶ­ναι ἄλ­λος ὅ­μοι­ός του ἐ­πὶ τῆς γῆς, ἄν­θρω­πος χω­ρὶς ψε­γά­δι, εἰ­λι­κρι­νὴς καὶ εὐ­θύς, θε­ο­φο­βού­με­νος καὶ φυ­λάτ­των τὸν ἑ­αυ­τόν του μα­κρὰν ἀ­πὸ κά­θε πο­νη­ρὸν καὶ ἁ­μαρ­τω­λὸν ἔρ­γον;» Ἀ­πε­κρί­θη δὲ ὁ δι­ά­βο­λος καὶ εἶ­πεν ἀν­τι­λέ­γων εἰς τὸν Κύ­ριον: «Μή­πως ὁ Ἰ­ὼβ σέ­βε­ται τὸν Κύ­ριον δω­ρε­ὰν καὶ χω­ρὶς νὰ ἀν­τα­μεί­βε­ται; Δὲν ἔ­βα­λες σὺ προ­στα­τευ­τι­κὸν φρά­κτην τρι­γύ­ρω ἀ­πὸ τὰ ὑ­πο­στα­τι­κά, ποὺ ἔ­χει ἔ­ξω εἰς τὴν ὕ­παι­θρον, ἀλ­λὰ καὶ εἰς ὅ­σα πε­ρι­λαμ­βά­νει ἐ­σω­τε­ρι­κῶς ἡ οἰ­κί­α του, καὶ δὲν ἐ­κύ­κλω­σες ἐ­ξω­τε­ρι­κῶς ὅ­λα τὰ ὑ­πάρ­χον­τά του, ὥ­στε νὰ εἶ­ναι ὅ­λα ἀ­σφα­λι­σμέ­να; Εὐ­λό­γη­σες δὲ καὶ τὰ ἔρ­γα, μὲ τὰ ὁ­ποῖ­α κα­τα­πι­ά­νον­ται τὰ χέ­ρια του, καὶ τὰ ζῶ­α του τὰ ἐ­πλή­θυ­νες εἰς τὴν γῆν. Ἀλ­λὰ στεῖ­λε τὴν χεῖ­ρα σου καὶ ἀρ­κεῖ νὰ ἐγ­γί­σης μὲ αὐ­τὴν ὅ­λα, ὅ­σα ἔ­χει· ὁρ­κί­ζο­μαι, ὅ­τι τό­τε θὰ σὲ βλα­σφη­μή­σῃ κα­τὰ πρό­σω­πον». Τό­τε εἶ­πεν ὁ Κύ­ριος εἰς τὸν δι­ά­βο­λον: «Ἰ­δοὺ ὅ­λα, ὅ­σα ὑ­πάρ­χουν εἰς αὐ­τόν, τὰ πα­ρα­δί­δω εἰς τὴν ἐ­ξου­σί­αν σου, αὐ­τὸν ὅ­μως δὲν θὰ τὸν θί­ξῃς». Καὶ ἐ­βγῆ­κεν ὁ δι­ά­βο­λος ἀ­πὸ τὸ πρό­σω­πον τοῦ Κυ­ρί­ου χω­ρὶς νὰ χά­σῃ οὐ­δὲ στιγ­μήν.