ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΡΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. (ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ)

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΣΤΟΝ ΟΡΘΡΟ (ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Λουκ. κβ΄ [22] 1 – 39)

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἤγ­γι­ζε ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν ἀ­ζύ­μων ἡ λε­γο­μέ­νη πά­σχα. ²καὶ ἐ­ζή­τουν οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ γραμ­μα­τεῖς τὸ πῶς ἀ­νέ­λω­σιν αὐ­τόν· ἐ­φο­βοῦν­το γὰρ τὸν λα­όν. ³Εἰσῆλθε δὲ ὁ σα­τα­νᾶς εἰς Ἰ­ο­ύ­δαν τὸν ἐ­πι­κα­λο­ύ­με­νον Ἰ­σκα­ρι­ώ­την, ὄν­τα ἐκ τοῦ ἀ­ριθ­μοῦ τῶν δώ­δε­κα, ⁴καὶ ἀ­πελ­θὼν συ­νε­λά­λη­σε τοῖς ἀρ­χι­ε­ρεῦ­σι καὶ γραμ­μα­τεῦ­σι καὶ στρα­τη­γοῖς τὸ πῶς αὐ­τόν πα­ρα­δῷ αὐ­τοῖς. ⁵καὶ ἐ­χά­ρη­σαν, καὶ συ­νέ­θεν­το αὐ­τῷ ἀρ­γύ­ρια δοῦ­ναι· ⁶καὶ ἐ­ξω­μο­λό­γη­σε, καὶ ἐ­ζή­τει εὐ­και­ρί­αν τοῦ πα­ρα­δοῦ­ναι αὐ­τὸν αὐ­τοῖς ἄ­τερ ὄ­χλου. ⁷Ἦλθε δὲ ἡ ἡ­μέ­ρα τῶν ἀ­ζύ­μων, ἐν ᾗ ἔ­δει θύ­ε­σθαι τὸ πά­σχα, ⁸καὶ ἀ­πέ­στει­λε Πέτρον καὶ Ἰ­ω­άν­νην εἰ­πών· Πο­ρευ­θέν­τες ἑ­τοι­μά­σα­τε ἡ­μῖν τὸ πά­σχα ἵ­να φά­γω­μεν. ⁹οἱ δὲ εἶ­πον αὐ­τῷ· Ποῦ θέ­λεις ἑ­τοι­μά­σω­μεν; ¹⁰ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἰ­δοὺ εἰ­σελ­θόν­των ὑ­μῶν εἰς τὴν πό­λιν συ­ναν­τή­σει ὑ­μῖν ἄν­θρω­πος κε­ρά­μιον ὕ­δα­τος βα­στά­ζων· ἀ­κο­λου­θή­σα­τε αὐ­τῷ εἰς τὴν οἰ­κί­αν οὗ εἰ­σπο­ρε­ύ­ε­ται, ¹¹καὶ ἐ­ρεῖ­τε τῷ οἰ­κο­δε­σπό­τῃ τῆς οἰ­κί­ας· λέ­γει σοι ὁ δι­δά­σκα­λος, ποῦ ἐ­στι τὸ κα­τά­λυ­μα ὅ­που τὸ πά­σχα με­τὰ τῶν μα­θη­τῶν μου φά­γω; ¹²κἀκεῖνος ὑ­μῖν δε­ί­ξει ἀ­νώ­γαι­ον μέ­γα ἐ­στρω­μέ­νον· ἐ­κεῖ ἑ­τοι­μά­σα­τε. ¹³ἀπελθόντες δὲ εὗ­ρον κα­θὼς εἴ­ρη­κεν αὐ­τοῖς, καὶ ἡ­το­ί­μα­σαν τὸ πά­σχα. ¹⁴Καὶ ὅ­τε ἐ­γέ­νε­το ἡ ὥ­ρα, ἀ­νέ­πε­σε, καὶ οἱ δώ­δε­κα ἀ­πό­στο­λοι σὺν αὐ­τῷ. ¹⁵καὶ εἶ­πε πρὸς αὐ­το­ύς· Ἐ­πι­θυ­μί­ᾳ ἐ­πε­θύ­μη­σα τοῦ­το τὸ πά­σχα φα­γεῖν με­θ’ ὑ­μῶν πρὸ τοῦ με πα­θεῖν· ¹⁶λέγω γὰρ ὑ­μῖν ὅ­τι οὐ­κέ­τι οὐ μὴ φά­γω ἐξ αὐ­τοῦ ἕ­ως ὅ­του πλη­ρω­θῇ ἐν τῇ βα­σι­λε­ί­ᾳ τοῦ Θε­οῦ. ¹⁷καὶ δε­ξά­με­νος τὸ πο­τή­ριον εὐ­χα­ρι­στή­σας εἶ­πε· Λάβετε τοῦ­το καὶ δι­α­με­ρί­σα­τε ἑ­αυ­τοῖς· ¹⁸λέγω γὰρ ὑ­μῖν ὅ­τι οὐ μὴ πί­ω ἀ­πὸ τοῦ γε­νή­μα­τος τῆς ἀμ­πέ­λου ἕ­ως ὅ­του ἡ βα­σι­λε­ί­α τοῦ Θε­οῦ ἔλ­θῃ. ¹⁹καὶ λα­βὼν ἄρ­τον εὐ­χα­ρι­στή­σας ἔ­κλα­σε καὶ ἔ­δω­κεν αὐ­τοῖς λέ­γων· Τοῦ­τό ἐ­στι τὸ σῶ­μά μου τὸ ὑ­πὲρ ὑ­μῶν δι­δό­με­νον· τοῦ­το ποι­εῖ­τε εἰς τὴν ἐ­μὴν ἀ­νά­μνη­σιν. ²⁰ὡσαύτως καὶ τὸ πο­τή­ριον με­τὰ τὸ δει­πνῆ­σαι, λέ­γων· Τοῦ­το τὸ πο­τή­ριον ἡ και­νὴ δι­α­θή­κη ἐν τῷ αἵ­μα­τί μου, τὸ ὑ­πὲρ ὑ­μῶν ἐκ­χυ­νό­με­νον. ²¹πλὴν ἰ­δοὺ ἡ χεὶρ τοῦ πα­ρα­δι­δόν­τος με με­τ' ἐ­μοῦ ἐ­πὶ τῆς τρα­πέ­ζης. ²²καὶ ὁ μὲν υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που πο­ρε­ύ­ε­ται κα­τὰ τὸ ὡ­ρι­σμέ­νον· πλὴν οὐ­αὶ τῷ ἀν­θρώ­πῳ ἐ­κε­ί­νῳ δι' οὗ πα­ρα­δί­δο­ται. ²³καὶ αὐ­τοὶ ἤρ­ξαν­το συ­ζη­τεῖν πρὸς ἑ­αυ­τοὺς τὸ τίς ἄ­ρα εἴ­η ἐξ αὐ­τῶν ὁ τοῦ­το μέλ­λων πράσ­σειν. ²⁴Ἐγένετο δὲ καὶ φι­λο­νει­κί­α ἐν αὐ­τοῖς, τὸ τίς αὐ­τῶν δο­κεῖ εἶ­ναι με­ί­ζων. ²⁵ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Οἱ βα­σι­λεῖς τῶν ἐ­θνῶν κυ­ρι­ε­ύ­ου­σιν αὐ­τῶν, καὶ οἱ ἐ­ξου­σι­ά­ζον­τες αὐ­τῶν εὐ­ερ­γέ­ται κα­λοῦν­ται· ²⁶ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕ­τως, ἀλ­λ' ὁ με­ί­ζων ἐν ὑ­μῖν γι­νέ­σθω ὡς ὁ νε­ώ­τε­ρος, καὶ ὁ ἡ­γο­ύ­με­νος ὡς ὁ δι­α­κο­νῶν. ²⁷τίς γὰρ με­ί­ζων, ὁ ἀ­να­κε­ί­με­νος ἢ ὁ δι­α­κο­νῶν; οὐ­χὶ ὁ ἀ­να­κε­ί­με­νος; ἐ­γὼ δὲ εἰ­μι ἐν μέ­σῳ ὑ­μῶν ὡς ὁ δι­α­κο­νῶν. ²⁸ὑμεῖς δέ ἐ­στε οἱ δι­α­με­με­νη­κό­τες με­τ' ἐ­μοῦ ἐν τοῖς πει­ρα­σμοῖς μου· ²⁹κἀγὼ δι­α­τί­θε­μαι ὑ­μῖν κα­θὼς δι­έ­θε­τό μοι ὁ πα­τήρ μου βα­σι­λε­ί­αν, ³⁰ἵνα ἐ­σθί­η­τε καὶ πί­νη­τε ἐ­πὶ τῆς τρα­πέ­ζης μου ἐν τῇ βα­σι­λε­ί­ᾳ μου, καὶ κα­θή­σε­σθε ἐ­πὶ θρό­νων κρί­νον­τες τὰς δώ­δε­κα φυ­λὰς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ. ³¹Εἶπε δὲ ὁ Κύριος· Σίμων Σίμων, ἰ­δοὺ ὁ σα­τα­νᾶς ἐ­ξῃ­τή­σα­το ὑ­μᾶς τοῦ σι­νι­ά­σαι ὡς τὸν σῖ­τον· ³²ἐγὼ δὲ ἐ­δε­ή­θην πε­ρὶ σοῦ ἵ­να μὴ ἐ­κλί­πῃ ἡ πί­στις σου· καὶ σύ πο­τε ἐ­πι­στρέ­ψας στή­ρι­ξον τοὺς ἀ­δελ­φο­ύς σου. ³³ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Κύριε, με­τὰ σοῦ ἕ­τοι­μός εἰ­μι καὶ εἰς φυ­λα­κὴν καὶ εἰς θά­να­τον πο­ρε­ύ­ε­σθαι. ³⁴ὁ δὲ εἶ­πε· Λέγω σοι, Πέτρε, οὐ φω­νή­σει σή­με­ρον ἀ­λέ­κτωρ πρὶν ἢ τρὶς ἀ­παρ­νή­σῃ μὴ εἰ­δέ­ναι με. ³⁵Καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ὅ­τε ἀ­πέ­στει­λα ὑ­μᾶς ἄ­τερ βα­λαν­τί­ου καὶ πή­ρας καὶ ὑ­πο­δη­μά­των, μή τι­νος ὑ­στε­ρή­θη­τε; οἱ δὲ εἶ­πον· Οὐ­θε­νός. ³⁶εἶπεν οὖν αὐ­τοῖς· Ἀλ­λὰ νῦν ὁ ἔ­χων βα­λάν­τιον ἀ­ρά­τω, ὁ­μο­ί­ως καὶ πή­ραν, καὶ ὁ μὴ ἔ­χων πω­λή­σει τὸ ἱ­μά­τιον αὐ­τοῦ καὶ ἀ­γο­ρά­σει μά­χαι­ραν. ³⁷λέγω γὰρ ὑ­μῖν ὅ­τι ἔ­τι τοῦ­το τὸ γε­γραμ­μέ­νον δεῖ τε­λε­σθῆ­ναι ἐν ἐ­μοί, τὸ καὶ με­τὰ ἀ­νό­μων ἐ­λο­γί­σθη· καὶ γὰρ τὰ πε­ρὶ ἐ­μοῦ τέ­λος ἔ­χει. ³⁸οἱ δὲ εἶ­πον· Κύριε, ἰ­δοὺ μά­χαι­ραι ὧ­δε δύ­ο. ὁ δὲ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· Ἱ­κα­νόν ἐ­στι. ³⁹Καὶ ἐ­ξελ­θὼν ἐ­πο­ρε­ύ­θη κα­τὰ τὸ ἔ­θος εἰς τὸ ὄ­ρος τῶν ἐ­λαι­ῶν· ἠ­κο­λο­ύ­θη­σαν δὲ αὐ­τῷ καὶ οἱ μα­θη­ταί αὐ­τοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ)

1 Πλη­σί­α­ζε τό­τε ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν Ἀ­ζύ­μων, ποὺ ὀ­νο­μα­ζό­ταν Πά­σχα. Στὴ γι­ορ­τὴ αὐ­τὴ οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἑ­πτὰ ἡ­μέ­ρες ἔ­τρω­γαν ἄ­ζυ­μο ψω­μί. 2 Στὸ με­τα­ξὺ οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ οἱ γραμ­μα­τεῖς ζη­τοῦ­σαν νὰ βροῦν τρό­πο νὰ σκο­τώ­σουν τὸν Ἰ­η­σοῦ κρυ­φά, σί­γου­ρα καὶ ἀ­κίν­δυ­να. Κι ἔ­παιρ­ναν τὰ μέ­τρα αὐ­τά, δι­ό­τι φο­βοῦν­ταν τὸν λα­ό, ὁ ὁ­ποῖ­ος συμ­πα­θοῦ­σε τὸν Ἰ­η­σοῦ. 3 Τό­τε μπῆ­κε ὁ σα­τα­νᾶς στὸν Ἰ­ού­δα, ποὺ ὀ­νο­μα­ζό­ταν καὶ Ἰ­σκα­ρι­ώ­της καὶ ἦ­ταν ἀ­πὸ τὸ στε­νὸ κύ­κλο τῶν μα­θη­τῶν, ἕ­νας δη­λα­δὴ ἀ­πὸ τοὺς δώ­δε­κα ἀ­πο­στό­λους. 4 Αὐ­τὸς πῆ­γε τό­τε καὶ συ­νο­μί­λη­σε μὲ τοὺς ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ μὲ τοὺς γραμ­μα­τεῖς καὶ μὲ τὸν Λευ­ΐ­τη ἀρ­χι­φύ­λα­κα καὶ τοὺς ἀ­ξι­ω­μα­τι­κοὺς τῆς λευ­ϊ­τι­κῆς φρου­ρᾶς τοῦ ἱ­ε­ροῦ ποὺ βρί­σκον­ταν κά­τω ἀ­πὸ τὴν ἐ­ξου­σί­α του. Συ­ζή­τη­σε μα­ζί τους γιὰ τὸν ἀ­σφα­λέ­στε­ρο τρό­πο μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο θὰ τοὺς πα­ρέ­δι­δε τὸν Ἰ­η­σοῦ. 5 Κι ἐ­κεῖ­νοι χά­ρη­καν γιὰ τὴν ἀ­νέλ­πι­στη αὐ­τὴ λύ­ση, καὶ συμ­φώ­νη­σαν νὰ τοῦ δώ­σουν χρή­μα­τα. 6 Ἐ­κεῖ­νος δέ­χθη­κε καὶ ὁ­λο­κάρ­δια τοὺς δι­α­βε­βαί­ω­σε καὶ τοὺς ὑ­πο­σχέ­θη­κε νὰ τοὺς βο­η­θή­σει. Καὶ ζη­τοῦ­σε πλέ­ον τὴν κα­τάλ­λη­λη πε­ρί­στα­ση νὰ τοὺς τὸν πα­ρα­δώ­σει χω­ρὶς νὰ προ­κλη­θεῖ συρ­ρο­ὴ ὄ­χλου καὶ θό­ρυ­βος. 7 Ἔ­φθα­σε λοι­πόν ἡ ἡ­μέ­ρα τῶν ἀ­ζύ­μων, κα­τά τήν ὁ­ποί­α ἔ­πρε­πε σύμ­φω­να μέ τόν νό­μο νά θυ­σι­ά­ζε­ται ὁ πα­σχά­λιος ἀ­μνός. (Ἡ ἡ­μέ­ρα αὐ­τή ἄρ­χι­ζε ἀ­πό τή δύ­ση τῆς 13ης τοῦ μη­νός Νι­σάν καί ἔ­λη­γε στή δύ­ση τῆς 14ης. Λί­γο μά­λι­στα πρίν ἀ­πό τή δύ­ση τῆς 14ης σφα­ζό­ταν ὁ ἀ­μνός, ὥ­στε με­τά τή δύ­ση, ὅ­ταν ἄρ­χι­ζε ἡ 15η Νι­σάν καί τε­λοῦν­ταν τό Πά­σχα, νά εἶ­ναι ὁ ἀ­μνός ἑ­τοι­μα­σμέ­νος καί ψη­μέ­νος). 8 Κι ὅ­ταν πλη­σί­α­ζε ἡ δύ­ση τῆς 13ης τοῦ Νι­σάν, ἔ­στει­λε ὁ Κύ­ριος τόν Πέ­τρο καί τόν Ἰ­ω­άν­νη καί τούς εἶ­πε: Πη­γαί­νε­τε καί ἑ­τοι­μά­στε μας τό πα­σχά­λιο δεῖ­πνο γιά νά φᾶ­με. 9 Κι αὐ­τοί τοῦ εἶ­παν: Σέ ποι­ό μέ­ρος θέ­λεις νά τό ἑ­τοι­μά­σου­με; 10 Ὁ Κύ­ριος τούς ἀ­πάν­τη­σε: Κοι­τάξ­τε, μό­λις μπεῖ­τε στήν πό­λη, θά σᾶς συ­ναν­τή­σει κά­ποι­ος ἄν­θρω­πος πού θά κου­βα­λά­ει μιά στά­μνα μέ νε­ρό. Ἀ­κο­λου­θῆ­στε τον στό σπί­τι πού θά μπεῖ, 11 καί πεῖ­τε στόν οἰ­κο­δε­σπό­τη τοῦ σπι­τιοῦ ἐ­κεί­νου: Ὁ Δι­δά­σκα­λος ρω­τά­ει: Ποῦ εἶ­ναι ἡ αἴ­θου­σα τοῦ φα­γη­τοῦ, ὅ­που θά φά­ω μέ τούς μα­θη­τές μου τό νέ­ο Πά­σχα τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης; 12 Ἐ­κεῖ­νος τό­τε θά σᾶς δεί­ξει ἕ­να με­γά­λο ἀ­νώ­γει­ο, δη­λα­δή τό ἐ­πά­νω δι­α­μέ­ρι­σμα τοῦ σπι­τιοῦ, μέ κα­να­πέ­δες στρω­μέ­νους γύ­ρω ἀ­πό τά τρα­πέ­ζια τοῦ φα­γη­τοῦ. Ἐ­κεῖ ἑ­τοι­μά­στε τό Πά­σχα. 13 Καί οἱ δύ­ο μα­θη­τές πῆ­γαν καί τά βρῆ­καν ὅ­λα ὅ­πως τούς τά εἶ­χε πεῖ ὁ Δι­δά­σκα­λος. Καί ἑ­τοί­μα­σαν τό δεῖ­πνο, στό ὁ­ποῖ­ο ὁ Κύ­ριος πα­ρέ­δω­σε τό Πά­σχα τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας. 14 Καί ὅ­ταν ἦλ­θε ἡ ὥ­ρα τοῦ φα­γη­τοῦ, κά­θι­σε κον­τά στό τρα­πέ­ζι· καί μα­ζί του πῆ­ραν τίς θέ­σεις τους καί οἱ δώ­δε­κα ἀ­πό­στο­λοι. 15 Καί τούς εἶ­πε: Αὐ­τό τό τε­λευ­ταῖ­ο πα­σχά­λιο δεῖ­πνο τῆς ἐ­πί­γειας ζω­ῆς μου ἐ­πι­θύ­μη­σα πά­ρα πο­λύ νά τό φά­ω μα­ζί σας, προ­τοῦ νά σταυ­ρω­θῶ. Τό δεῖ­πνο αὐ­τό εἶ­ναι συν­δε­δε­μέ­νο μέ τό μυ­στή­ριο τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας καί γι᾿ αὐ­τό εἶ­ναι Πά­σχα τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. 16 Καί ἐ­πι­θύ­μη­σα πο­λύ νά φά­ω τό Πά­σχα αὐ­τό τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης μα­ζί σας, δι­ό­τι σᾶς βε­βαι­ώ­νω ὅ­τι αὐ­τό εἶ­ναι, ὅ­πως σᾶς εἶ­πα, τό τε­λευ­ταῖ­ο μου Πά­σχα. Καί δέν θά φά­ω πλέ­ον τό Πά­σχα, μέ­χρις ὅ­του γί­νει αὐ­τό πλῆ­ρες καί τέ­λει­ο στήν οὐ­ρά­νια βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Τό­τε καί ἡ με­τα­ξύ μας κοι­νω­νί­α καί ἕ­νω­ση, πού τώ­ρα γί­νε­ται μυ­στη­ρια­κῶς, θά εἶ­ναι τέ­λεια. 17 Ἔ­πει­τα πῆ­ρε ἀ­πό τούς μα­θη­τές ἕ­να πο­τή­ριο (ὄ­χι τό πο­τή­ριο τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, πού κα­θα­γί­α­σε καί ἔ­δω­σε στούς μα­θη­τές με­τά τό τέ­λος τοῦ δεί­πνου, ἀλ­λά τό πο­τή­ριο μέ τό ὁ­ποῖ­ο συ­νη­θι­ζό­ταν νά γί­νε­ται ἡ ἔ­ναρ­ξη κά­θε ἱ­ε­ροῦ δεί­πνου). Κι ἀ­φοῦ εὐ­χα­ρί­στη­σε τόν Θε­ό, εἶ­πε: Πάρ­τε το καί μοι­ρά­στε το με­τα­ξύ σας, γιά νά πι­οῦ­με ὅ­λοι ἀ­π᾿ αὐ­τό. 18 Δι­ό­τι σᾶς λέ­ω ὅ­τι ἀ­πό τή στιγ­μή αὐ­τή πού τό ἤ­πια γιά τε­λευ­ταί­α φο­ρά, δέν θά ξα­να­πι­ῶ πιά ἀ­πό τό προ­ϊ­όν καί γέ­νη­μα τῆς ἀμ­πέ­λου, ὥ­σπου νά ἔλ­θει ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἐ­κεῖ τό­τε θά πί­νου­με μα­ζί τό πο­τή­ριο τῆς θεί­ας εὐ­φρο­σύ­νης καί χα­ρᾶς. 19 Ὕ­στε­ρα πῆ­ρε στά χέ­ρια του ἄρ­το, κι ἀ­φοῦ εὐ­χα­ρί­στη­σε τόν Θε­ό, τόν ἔ­κο­ψε σέ κομ­μά­τια καί τούς ἔ­δω­σε λέ­γον­τας: Αὐ­τό πού σᾶς δί­νω νά φᾶ­τε εἶ­ναι τό σῶ­μα μου, πού σέ λί­γο πα­ρα­δί­δε­ται νά σταυ­ρω­θεῖ γιά τή δι­κή σας σω­τη­ρί­α. Νά τό κά­νε­τε αὐ­τό συ­νε­χῶς, δη­λα­δή νά παίρ­νε­τε κι ἐ­σεῖς ἄρ­το, νά εὐ­χα­ρι­στεῖ­τε πά­νω ἀ­π᾿ αὐ­τόν, νά τόν κό­βε­τε σέ κομ­μά­τια καί νά τόν τρῶ­τε. Καί νά τό κά­νε­τε αὐ­τό γιά νά φέρ­νε­τε μέ εὐ­γνω­μο­σύ­νη καί μέ πί­στη στή μνή­μη σας καί στή μνή­μη τῶν ἄλ­λων τή σταυ­ρι­κή μου θυ­σί­α πού προ­σφέ­ρε­ται γιά σᾶς, κα­θώς καί τήν ἀ­πο­λύ­τρω­ση καί τή σω­τη­ρί­α σας πού θά ἔ­χει ἐ­πι­τευ­χθεῖ μέ τή θυ­σί­α αὐ­τή. 20 Μέ τόν ἴ­διο τρό­πο πῆ­ρε καί τό πο­τή­ριο με­τά τό τέ­λος τοῦ δεί­πνου, εὐ­χα­ρί­στη­σε, τό ἔ­δω­σε σ᾿ αὐ­τούς καί εἶ­πε: Αὐ­τό πού πε­ρι­έ­χε­ται μέ­σα σ᾿ αὐ­τό τό πο­τή­ριο εἶ­ναι ἡ Και­νή Δι­α­θή­κη, ἡ ὁ­ποί­α ἐ­πι­κυ­ρώ­νε­ται καί ἐ­πι­σφρα­γί­ζε­ται μέ τό αἷ­μα μου, τό ὁ­ποῖ­ο πρό­κει­ται σέ λί­γο νά χυ­θεῖ γιά τή σω­τη­ρί­α σας. 21 Ἀλ­λά ἐ­νῶ ἐ­γώ χύ­νω τό αἷ­μα μου γιά σᾶς, νά, τό χέ­ρι αὐ­τοῦ πού θά μέ πα­ρα­δώ­σει στούς ἐ­χθρούς μου γιά νά θα­να­τω­θῶ εἶ­ναι μα­ζί μου ἐ­δῶ στό τρα­πέ­ζι καί βου­τᾶ τόν ἄρ­το στήν ἴ­δια πι­α­τέ­λα πού βου­τᾶ καί τό δι­κό μου χέ­ρι. 22 Ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που φεύ­γει βέ­βαι­α ἀ­πό τή ζω­ή αὐ­τή σύμ­φω­να μ᾿ αὐ­τό πού ἔ­χει κα­θο­ρί­σει ἡ θεί­α βου­λή τοῦ ἐ­που­ρα­νί­ου Πα­τρός μου. Ἀ­λί­μο­νο ὅ­μως στόν ἄν­θρω­πο ἐ­κεῖ­νο ἀ­π᾿ τόν ὁ­ποῖ­ο θά πα­ρα­δο­θεῖ ὁ υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που στούς σταυ­ρω­τές του. 23 Τό­τε αὐ­τοί ἄρ­χι­σαν νά συ­ζη­τοῦν με­τα­ξύ τους ποι­ός ἄ­ρα­γε ἀ­π᾿ αὐ­τούς νά ἦ­ταν ἐ­κεῖ­νος πού ἔ­μελ­λε νά κά­νει τήν προ­δο­σί­α αὐ­τή. 24 Ἐ­κτός ἀ­πό τή συ­ζή­τη­ση αὐ­τή ἔ­γι­νε καί φι­λο­νι­κί­α με­τα­ξύ τους γιά τό ποι­ός ἀ­π᾿ αὐ­τούς ἄ­ξι­ζε νά θε­ω­ρεῖ­ται ὅ­τι εἶ­ναι ὁ με­γα­λύ­τε­ρος καί ὁ πιό δι­α­κε­κρι­μέ­νος, ὥ­στε νά ἔ­χει τήν πρώ­τη θέ­ση. 25 Ὁ Κύ­ριος ὅ­μως τούς εἶ­πε: Οἱ βα­σι­λεῖς τῶν ἐ­θνῶν κα­τα­δυ­να­στεύ­ουν τά ἔ­θνη μέ τυ­ραν­νι­κή δύ­να­μη. Καί οἱ ἡ­γε­μό­νες τους πού τά ἐ­ξου­σιά­ζουν, ὀ­νο­μά­ζον­ται ἀ­π᾿ τούς κό­λα­κες εὐ­ερ­γέ­τες. 26 Ἐ­σεῖς ὅ­μως δέν πρέ­πει νά εἶ­στε ὅ­πως ἐ­κεῖ­νοι. Ἀλ­λά ἐ­κεῖ­νος πού πραγ­μα­τι­κά εἶ­ναι ὁ με­γα­λύ­τε­ρος καί ὁ πιό δι­α­κε­κρι­μέ­νος ἀ­νά­με­σά σας, ἄς γί­νει σάν τόν νε­ό­τε­ρο, ὁ ὁ­ποῖ­ος λό­γῳ τῆς ἡ­λι­κί­ας του ὀ­φεί­λει νά ὑ­πη­ρε­τεῖ τούς ἄλ­λους. Κι ἐ­κεῖ­νος πού ἔ­χει θέ­ση ἐ­ξαι­ρε­τι­κή καί προ­η­γεῖ­ται ἀ­π᾿ τούς ἄλ­λους ὡς ἀρ­χη­γός τους, ἄς τούς ὑ­πη­ρε­τεῖ ὡς δοῦ­λος τους. 27 Σ᾿ αὐ­τό σᾶς ἔ­δω­σα ἐ­γώ τό πα­ρά­δειγ­μα. Δι­ό­τι ποι­ός εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρος; Ἐ­κεῖ­νος πού κά­θε­ται στό τρα­πέ­ζι καί τρώ­ει, ἤ ἐ­κεῖ­νος πού στέ­κε­ται ὄρ­θιος καί ὑ­πη­ρε­τεῖ; Δέν εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρος αὐ­τός πού κά­θε­ται; Βε­βαί­ως. Κι ὅ­μως ἐ­γώ, καί τώ­ρα πού σᾶς ἔ­πλυ­να τά πό­δια καί πάν­το­τε στό πα­ρελ­θόν, εἶ­μαι ἀ­νά­με­σά σας ὡς ὑ­πη­ρέ­της πού σᾶς δι­α­κο­νεῖ. 28 Δέν σᾶς τά λέ­ω ὅ­μως αὐ­τά γιά νά σᾶς ἀ­πο­δο­κι­μά­σω καί νά σᾶς ἀ­πο­κη­ρύ­ξω, ἀλ­λά γιά νά σᾶς δεί­ξω ποῦ θά βρεῖ­τε τό πραγ­μα­τι­κό με­γα­λεῖ­ο. Ἐ­σεῖς οἱ ἕν­τε­κα σ᾿ ὅ­λο τό δι­ά­στη­μα τῆς ζω­ῆς μου μεί­να­τε μα­ζί μου στίς δο­κι­μα­σί­ες μου καί δέν κλο­νι­σθή­κα­τε ἀ­π᾿ αὐ­τές. 29 Κι ἐ­γώ, γιά νά ἀν­τα­μεί­ψω τήν ἀ­φο­σί­ω­ση πού δεί­ξα­τε σέ μέ­να, σᾶς ὑ­πό­σχο­μαι νά σᾶς δώ­σω βα­σι­λεί­α. Ἐ­πει­δή ὁ Πα­τέ­ρας μου μοῦ ἔ­δω­σε τό βα­σι­λι­κό ἀ­ξί­ω­μα, ἔ­χω τήν ἐ­ξου­σί­α νά σᾶς τό δώ­σω καί σέ σᾶς. 30 Θά λά­βε­τε τό βα­σι­λι­κό αὐ­τό ἀ­ξί­ω­μα πού σᾶς ὑ­πό­σχο­μαι, γιά νά ἔ­χε­τε τό δι­καί­ω­μα νά τρῶ­τε καί νά πί­νε­τε στό τρα­πέ­ζι μου, νά ἀ­πο­λαμ­βά­νε­τε δη­λα­δή στή βα­σι­λεί­α μου τά αἰ­ώ­νια ἀ­γα­θά, ζών­τας σέ στε­νή σχέ­ση καί κοι­νω­νί­α μέ μέ­να. Κι ἐ­πι­πλέ­ον θά κα­θί­σε­τε πά­νω σέ θρό­νους γιά νά ἀ­σκεῖ­τε βα­σι­λι­κή ἐ­ξου­σί­α καί νά δι­κά­ζε­τε τίς δώ­δε­κα φυ­λές τοῦ νέ­ου Ἰσ­ρα­ήλ τῆς χά­ρι­τος. 31 Μήν ὑ­πε­ρη­φα­νευ­θεῖ­τε ὅ­μως ἀ­πό τόν ἔ­παι­νό μου αὐ­τόν καί τίς ὑ­πο­σχέ­σεις πού σᾶς ἔ­δω­σα. Ἔ­χε­τε πα­ρα­μεί­νει πι­στοί καί ἀ­φο­σι­ω­μέ­νοι σέ μέ­να λό­γῳ τῆς χά­ρι­τος καί τῆς προ­στα­σί­ας τοῦ Θε­οῦ. Πράγ­μα­τι. Σί­μων, Σί­μων, ἰ­δού ὁ σα­τα­νάς, ὅ­πως ἄλ­λο­τε γιά τόν Ἰ­ώβ, ἔ­τσι καί γιά σᾶς τώ­ρα ζή­τη­σε νά σᾶς τα­ρά­ξει καί νά σᾶς κλο­νί­σει, ὅ­πως κο­σκι­νί­ζε­ται καί σεί­ε­ται τό σι­τά­ρι μέ­σα στό κό­σκι­νο. 32 Ἐ­γώ ὅ­μως προ­σευ­χή­θη­κα γιά σέ­να καί πα­ρα­κά­λε­σα νά μή χά­σεις τήν πί­στη σου. Κι ἐ­σύ, ὅ­ταν κά­πο­τε ἐ­πι­στρέ­ψεις μέ τή με­τά­νοι­α καί ἀ­πο­κα­τα­στα­θεῖς στό ἀ­ξί­ω­μά σου, γί­νε στούς ἀ­δελ­φούς σου ὑ­πό­δειγ­μα με­τα­νοί­ας καί πί­στε­ως, ὥ­στε κι αὐ­τοί νά στη­ρί­ζον­ται καί νά πα­ρη­γο­ροῦν­ται τό­σο μέ τά λό­για σου ὅ­σο καί μέ τό πα­ρά­δειγ­μά σου. 33 Ἀλ­λά ὁ Πέ­τρος τοῦ εἶ­πε: Κύ­ρι­ε, μα­ζί σου εἶ­μαι ἕ­τοι­μος νά πά­ω καί στή φυ­λα­κή, ἀ­κό­μη καί στό θά­να­το. 34 Ὁ Κύ­ριος ὅ­μως τοῦ εἶ­πε: Σέ βε­βαι­ώ­νω, Πέ­τρε· δέν θά λα­λή­σει ὁ πε­τει­νός τά ξη­με­ρώ­μα­τα τῆς ση­με­ρι­νῆς ἡ­μέ­ρας, προ­τοῦ μέ ἀ­παρ­νη­θεῖς τρεῖς φο­ρές καί βε­βαι­ώ­σεις ὅ­τι δέν μέ γνω­ρί­ζεις. 35 Καί προ­α­ναγ­γέλ­λον­τας στούς μα­θη­τές ὅ­τι στό μέλ­λον ἡ πί­στη ὅ­λων θά δο­κι­μα­ζό­ταν, τούς εἶ­πε: Ὅ­ταν στήν πρώ­τη σας πε­ρι­ο­δεί­α σᾶς ἔ­στει­λα χω­ρίς χρή­μα­τα καί χω­ρίς τα­ξι­δι­ω­τι­κό σά­κο καί ὑ­πο­δή­μα­τα, μή­πως στε­ρη­θή­κα­τε τί­πο­τε; Κι αὐ­τοί ἀ­πάν­τη­σαν: Ὄ­χι. Δέν στε­ρη­θή­κα­με τί­πο­τε. 36 Τούς εἶ­πε λοι­πόν: Τώ­ρα ὅ­μως τά πράγ­μα­τα ἄλ­λα­ξαν. Καί πρέ­πει νά ὁ­πλι­σθεῖ­τε μέ σύ­νε­ση καί νά ἔ­χε­τε πάν­το­τε στό νοῦ σας ὅ­τι πε­ρι­κυ­κλώ­νε­στε ἀ­πό ἐ­χθρούς. Τώ­ρα ἐ­κεῖ­νος πού ἔ­χει πορ­το­φό­λι ἄς τό πά­ρει μα­ζί του, γιά νά ἔ­χει χρή­μα­τα νά ἀ­γο­ρά­σει τά ἀ­ναγ­καῖ­α γιά τή συν­τή­ρη­σή του. Τό ἴ­διο ἂς κά­νει κι αὐ­τός πού ἔ­χει σά­κο· ἄς τόν πά­ρει μα­ζί του γε­μά­το μέ τρό­φι­μα. Δέν θά βρεῖ­τε πλέ­ον τήν πρό­θυ­μη φι­λο­ξε­νί­α καί ὑ­πο­δο­χή πού συ­ναν­τή­σα­τε στήν πρώ­τη πε­ρι­ο­δεί­α σας. Κι ἐ­κεῖ­νος πού δέν ἔ­χει μα­χαί­ρι, ἄς που­λή­σει καί τό ἴ­διο τό ροῦ­χο του κι ἂς ἀ­γο­ρά­σει. Δέν θέ­λω νά πῶ μ᾿ αὐ­τό ὅ­τι σᾶς ἐ­πι­τρέ­πω νά ἀν­τι­τάσ­σε­τε βί­α στή βί­α· οὔ­τε ὅ­τι ἔ­χε­τε δι­καί­ω­μα μέ τό μα­χαί­ρι νά ἐ­πι­δι­ώ­ξε­τε τή δι­ά­δο­ση τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Ἁ­πλῶς μέ ζω­η­ρή εἰ­κό­να θέ­λω νά σᾶς πα­ρα­στή­σω ὅ­τι ὁ και­ρός αὐ­τός εἶ­ναι και­ρός δι­ωγ­μοῦ καί ὅ­τι θά ἀν­τι­με­τω­πί­σε­τε θα­να­τη­φό­ρες ἐ­πι­βου­λές καί ἐ­χθρό­τη­τες. 37 Τώ­ρα λοι­πόν ἦλ­θαν και­ροί δι­ωγ­μῶν καί ἐ­πι­βου­λῶν. Κι αὐ­τό ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­π᾿ ὅ­σα θά μοῦ συμ­βοῦν σέ λί­γο. Δι­ό­τι σᾶς λέ­ω ὅ­τι μα­ζί μέ τό­σα ἄλ­λα πού ἐκ­πλη­ρώ­θη­καν, πρέ­πει νά ἐκ­πλη­ρω­θεῖ καί νά ἐ­πα­λη­θευ­θεῖ σέ μέ­να κι αὐ­τό πού ἔ­χει γρα­φεῖ στόν προ­φή­τη Ἡ­σα­ΐ­α. Δη­λα­δή τό «καί με­τα­ξύ τῶν ἀ­νό­μων καί κα­κούρ­γων συγ­κα­τα­λέ­χθη­κε, γιά νά τι­μω­ρη­θεῖ μα­ζί μ᾿ αὐ­τούς ὡς ἄ­νο­μος». Καί πρέ­πει νά ἐ­πα­λη­θευ­θεῖ καί ὁ προ­φη­τι­κός αὐ­τός λό­γος στό πρό­σω­πό μου, δι­ό­τι ὅ­σα γρά­φτη­καν καί προ­φη­τεύ­θη­καν γιά μέ­να, τώ­ρα ὁ­λο­κλη­ρώ­νον­ται καί πραγ­μα­το­ποι­οῦν­ται πλή­ρως. 38 Οἱ μα­θη­τές ὅ­μως δέν κα­τά­λα­βαν τή ση­μα­σί­α τῶν λό­γων αὐ­τῶν τοῦ Κυ­ρί­ου καί τοῦ εἶ­παν: Κύ­ρι­ε, νά, ἐ­δῶ ὑ­πάρ­χουν δύ­ο μα­χαί­ρια. Καί ὁ Κύ­ριος τούς εἶ­πε: Δέν κα­τα­λα­βαί­νε­τε τί σᾶς λέ­ω. Φτά­νει λοι­πόν. Ἄς μήν ἐ­κτει­νό­μα­στε σέ πε­ρισ­σό­τε­ρη συ­ζή­τη­ση. 39 Ὕ­στε­ρα ὁ Ἰ­η­σοῦς βγῆ­κε καί πῆ­γε, ὅ­πως συ­νή­θι­ζε, στό ὄ­ρος τῶν Ἐ­λαι­ῶν. Τόν ἀ­κο­λού­θη­σαν ἐ­κεῖ καί οἱ μα­θη­τές του.