ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ , ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ  (Λουκ. κδ΄[24] 12 – 35) Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὁ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτὸν θαυμάζων τὸ γεγονός. 13Καὶ ἰδοὺ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ Ἱερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα Ἐμμαοῦς. 14καὶ αὐτοὶ ὡμίλουν πρὸς ἀλλήλους περὶ πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. 15καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς· 16οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν. 17εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὓς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλήλους περιπατοῦντες καί ἐστε σκυθρωποί; 18ἀποκριθεὶς δὲ ὁ εἷς, ᾧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρὸς αὐτόν· Σὺ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ οὐκ ἔγνως τὰ γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; 19καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ποῖα; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Τὰ περὶ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃς ἐγένετο ἀνὴρ προφήτης δυνατὸς ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ, 20ὅπως τε παρέδωκαν αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρίμα θανάτου καὶ ἐσταύρωσαν αὐτόν. 21ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ· ἀλλά γε σὺν πᾶσι τούτοις τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ' οὗ ταῦτα ἐγένετο. 22ἀλλὰ καὶ γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς γενόμεναι ὄρθριαι ἐπὶ τὸ μνημεῖον, 23καὶ μὴ εὑροῦσαι τὸ σῶμα αὐτοῦ ἦλθον λέγουσαι καὶ ὀπτασίαν ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἳ λέγουσιν αὐτὸν ζῆν. 24καὶ ἀπῆλθόν τινες τῶν σὺν ἡμῖν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ εὗρον οὕτω καθὼς καὶ αἱ γυναῖκες εἶπον, αὐτὸν δὲ οὐκ εἶδον. 25καὶ αὐτὸς εἶπε πρὸς αὐτούς· Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! 26οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; 27καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωϋσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διερμήνευσεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ. 28Καὶ ἤγγισαν εἰς τὴν κώμην οὗ ἐπορεύοντο, καὶ αὐτὸς προσεποιεῖτο πορρωτέρω πορεύεσθαι· 29καὶ παρεβιάσαντο αὐτὸν λέγοντες· Μεῖνον μεθ' ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστὶ καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα. καὶ εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σὺν αὐτοῖς. 30καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακλιθῆναι αὐτὸν μετ' αὐτῶν λαβὼν τὸν ἄρτον εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. 31αὐτῶν δὲ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ, καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν· καὶ αὐτὸς ἄφαντος ἐγένετο ἀπ' αὐτῶν. 32καὶ εἶπον πρὸς ἀλλήλους· Οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς; 33Καὶ ἀναστάντες αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ, καὶ εὗρον συνηθροισμένους τοὺς ἕνδεκα καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, 34λέγοντας ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως καὶ ὤφθη Σίμωνι. 35καὶ αὐτοὶ ἐξηγοῦντο τὰ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

        Ἐκεῖνο τὸν καιρό ὁ Πέ­τρος ση­κώ­θη­κε κι ἔ­τρε­ξε στό μνη­μεῖ­ο. Κι ἀ­φοῦ ἔ­σκυ­ψε ἀ­πό τή θύ­ρα, βλέ­πει μό­νο τούς νε­κρι­κούς ἐ­πι­δέ­σμους νά εἶ­ναι κά­τω στό μνη­μεῖ­ο, χω­ρίς τό σῶ­μα. Τό­τε ἐ­πέ­στρε­ψε στό σπί­τι πού ἔ­με­νε γε­μά­τος ἀ­πο­ρί­α κι ἔκ­πλη­ξη γι᾿ αὐ­τό πού εἶ­χε γί­νει. 13 Καί ἰ­δού, τήν ἴ­δια ἡ­μέ­ρα δύ­ο ἀ­πό τούς μα­θη­τές τοῦ Ἰ­η­σοῦ πή­γαι­ναν σέ κά­ποι­ο χω­ριό πού ἀ­πεῖ­χε ἀ­πό τήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ ἑ­ξήν­τα στά­δια, ἕν­τε­κα πε­ρί­που χι­λι­ό­με­τρα. Καί τό χω­ριό αὐ­τό ὀ­νο­μα­ζό­ταν Ἐμ­μα­ούς. 14 Αὐ­τοί μι­λοῦ­σαν με­τα­ξύ τους γιά ὅ­λα αὐ­τά πού εἶ­χαν συμ­βεῖ· δη­λα­δή γιά τά πε­ρι­στα­τι­κά τοῦ θα­νά­του καί τῆς τα­φῆς τοῦ Ἰ­η­σοῦ, κα­θώς καί γιά τά ὅ­σα ἀ­νήγ­γει­λαν οἱ μυ­ρο­φό­ρες στούς μα­θη­τές. 15 Κα­θώς ὅ­μως αὐ­τοί μι­λοῦ­σαν καί συ­ζη­τοῦ­σαν, τούς πλη­σί­α­σε ὁ ἴ­διος ὁ Ἰ­η­σοῦς καί προ­χω­ροῦ­σε μα­ζί τους. 16 Τά μά­τια τους ὅ­μως ἦ­ταν κρα­τη­μέ­να γιά νά μήν τόν ἀ­να­γνω­ρί­σουν. Κι αὐ­τό συ­νέ­βαι­νε εἴ­τε δι­ό­τι ἡ μορ­φή τοῦ ἀ­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου εἶ­χε τήν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη ἀλ­λά­ξει, εἴ­τε δι­ό­τι ὁ Θε­ός μέ ὑ­περ­φυ­σι­κή δύ­να­μη ἐμ­πό­δι­ζε τίς αἰ­σθή­σεις τους νά τόν ἀ­να­γνω­ρί­σουν. 17 Καί ὁ Ἰ­η­σοῦς τούς ρώ­τη­σε: Γιά ποι­ό ζή­τη­μα συ­ζη­τᾶ­τε με­τα­ξύ σας καί ἀν­ταλ­λάσ­σε­τε τίς σκέ­ψεις σας κα­θώς περ­πα­τᾶ­τε, καί εἶ­στε σκυ­θρω­ποί; 18 Τό­τε ὁ ἕ­νας ἀ­π᾿ αὐ­τούς, πού ὀ­νο­μα­ζό­ταν Κλε­ό­πας, τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἐ­σύ μό­νο ἀ­π᾿ τούς ξέ­νους πού ἦλ­θαν τό Πά­σχα νά προ­σκυ­νή­σουν δι­α­μέ­νεις στήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ καί δέν ἔ­μα­θες ὅ­σα ἔ­γι­ναν στήν πό­λη αὐ­τή τίς ἡ­μέ­ρες αὐ­τές; 19 Ποι­ά; τούς ρώ­τη­σε. Κι αὐ­τοί τοῦ ἀ­πάν­τη­σαν: Αὐ­τά πού ἔ­γι­ναν μέ τόν Ἰ­η­σοῦ τόν Να­ζω­ραῖ­ο, πού ἦ­ταν προ­φή­της καί ἀ­πο­δεί­χθη­κε δυ­να­τός καί σέ ὑ­περ­φυ­σι­κά ἔρ­γα καί σέ δι­δα­σκα­λί­α θε­ό­πνευ­στη καί τέ­λεια· δυ­να­τός ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ καί ὅ­λου τοῦ λα­οῦ. 20 Δέν ἔ­μα­θες ἀ­κό­μη καί μέ ποι­ό τρό­πο τόν πα­ρέ­δω­σαν οἱ ἀρ­χι­ε­ρεῖς καί οἱ ἄρ­χον­τές μας σέ κα­τα­δί­κη θα­νά­του καί τόν σταύ­ρω­σαν; 21 Ἐ­μεῖς ὅ­μως ἐλ­πί­ζα­με ὅ­τι αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Μεσ­σί­ας, ὁ ὁ­ποῖ­ος πρό­κει­ται νά ἐ­λευ­θε­ρώ­σει τόν Ἰσ­ρα­ήλ καί νά ἀ­πο­κα­τα­στή­σει τό βα­σί­λει­ό του. Ἀλ­λά ἡ ἐλ­πί­δα μας αὐ­τή κλο­νί­στη­κε, δι­ό­τι ἐ­κτός ἀ­πό τή σταύ­ρω­σή του κι ἀ­π᾿ ὅ­λα τά ἄλ­λα πού ἔ­γι­ναν, εἶ­ναι ἡ τρί­τη ἡ­μέ­ρα σή­με­ρα ἀ­πό τό­τε πού ἔ­γι­ναν αὐ­τά, καί δέν εἴ­δα­με ἀ­κό­μη τί­πο­τε πού νά στη­ρί­ξει τίς ἐλ­πί­δες μας. 22 Ἀλ­λά καί κά­τι ἄλ­λο πού στό με­τα­ξύ ἔ­γι­νε, αὔ­ξη­σε τήν ἀ­πο­ρί­α μας. Με­ρι­κές δη­λα­δή γυ­ναῖ­κες ἀ­πό τόν κύ­κλο μας, τόν κύ­κλο δη­λα­δή τῶν πι­στῶν μα­θη­τῶν του, μᾶς γέ­μι­σαν μέ ἔκ­πλη­ξη. Δι­ό­τι πῆ­γαν πο­λύ πρω­ί στό μνη­μεῖ­ο 23 καί δέν βρῆ­καν ἐ­κεῖ τό σῶ­μα του. Ἦλ­θαν λοι­πόν καί μᾶς εἶ­παν ὅ­τι εἶ­δαν καί ὀ­πτα­σί­α ἀγ­γέ­λων, οἱ ὁ­ποῖ­οι τούς ἀ­νήγ­γει­λαν ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς ζεῖ. 24 Τό­τε με­ρι­κοί ἀ­πό τούς δι­κούς μας πῆ­γαν στό μνη­μεῖ­ο καί βρῆ­καν τά πράγ­μα­τα ἔ­τσι ὅ­πως τά εἶ­παν καί οἱ γυ­ναῖ­κες· δη­λα­δή βρῆ­καν ἀ­νοι­χτό τό μνη­μεῖ­ο, τόν ἴ­διο ὅ­μως τόν Ἰ­η­σοῦ δέν τόν εἶ­δαν. 25 Τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πε στούς δύ­ο μα­θη­τές: Ὤ ἄν­θρω­ποι πού δέν ἔ­χε­τε φω­τι­σμέ­νο νοῦ γιά νά κα­τα­νο­εῖ τίς Γρα­φές, καί ἡ καρ­διά σας εἶ­ναι βρα­δυ­κί­νη­τη καί δύ­σκο­λη νά πι­στέ­ψει σ᾿ ὅ­λα ὅ­σα εἶ­παν οἱ προ­φῆ­τες! 26 Σύμ­φω­να μέ τή βου­λή καί τό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ, πού προ­κή­ρυ­ξαν οἱ προ­φῆ­τες, αὐ­τά δέν ἔ­πρε­πε νά πά­θει ὁ Χρι­στός καί μέ­σα ἀ­π᾿ τά πα­θή­μα­τα αὐ­τά νά εἰ­σέλ­θει στή δό­ξα του; Ἡ δό­ξα του αὐ­τή ἄρ­χι­σε μέ τήν ἀ­νά­στα­σή του καί θά τε­λει­ω­θεῖ μέ τήν ἀ­νά­λη­ψή του. 27 Κι ἀ­φοῦ ἄρ­χι­σε ἀ­πό τίς προ­φη­τεῖ­ες καί τίς προ­ει­κο­νί­σεις πού πε­ρι­έ­χον­ται στά βι­βλί­α τοῦ Μω­υ­σῆ, κα­τό­πιν τούς ἀ­νέ­φε­ρε ἀ­π᾿ ὅ­λους τούς προ­φῆ­τες τά χω­ρί­α πού μι­λοῦν γιά τόν Μεσ­σί­α. Καί στή συ­νέ­χεια τούς ἐ­ξη­γοῦ­σε τίς προ­φη­τεῖ­ες πού ἀ­να­φέ­ρον­ταν στόν ἑ­αυ­τό του. 28 Κά­πο­τε πλη­σί­α­σαν στό χω­ριό πού σκό­πευ­αν νά πᾶ­νε οἱ δύ­ο μα­θη­τές. Τό­τε αὐ­τός προ­σποι­ή­θη­κε ὅ­τι θά πή­γαι­νε πιό μα­κριά. Καί πραγ­μα­τι­κά θά τούς ἀ­πο­χω­ρι­ζό­ταν, ἐ­άν αὐ­τοί δέν ἐ­πέ­με­ναν νά τόν κρα­τή­σουν. 29 Ἀλ­λά αὐ­τοί τόν πί­ε­ζαν καί τόν πα­ρα­κα­λοῦ­σαν λέ­γον­τας: Μεῖ­νε μα­ζί μας, δι­ό­τι κον­τεύ­ει νά βρα­διά­σει, καί ἡ ἡ­μέ­ρα ἔ­χει προ­χω­ρή­σει πο­λύ πρός τή δύ­ση τοῦ ἥ­λιου. Τό­τε ὁ Ἰ­η­σοῦς μπῆ­κε στό χω­ριό τους κι ἔ­πει­τα στό σπί­τι γιά νά μεί­νει μα­ζί τους. 30 Καί τό­τε συ­νέ­βη αὐ­τό: Ὅ­ταν αὐ­τός ἔ­γει­ρε μα­ζί τους στήν τρά­πε­ζα τοῦ φα­γη­τοῦ, ἀ­φοῦ πῆ­ρε στά χέ­ρια του τόν ἄρ­το, τόν εὐ­λό­γη­σε εὐ­χα­ρι­στών­τας τόν Θε­ό, ὅ­πως συ­νή­θι­ζε νά κά­νει πρίν ἀ­πό τό φα­γη­τό, κι ἀ­φοῦ τόν ἔ­κο­ψε σέ κομ­μά­τια, τούς ἔ­δι­νε. 31 Ὅ­ταν ὅ­μως αὐ­τοί εἶ­δαν τήν εὐ­λο­γί­α καί τόν τε­μα­χι­σμό τοῦ ἄρ­του νά γί­νε­ται μέ τόν τρό­πο πού συ­νή­θι­ζε ὁ Δι­δά­σκα­λός τους, τό­τε καί μέ θε­ϊ­κή ἐ­πε­νέρ­γεια ἄ­νοι­ξαν τά μά­τια τους καί τόν ἀ­να­γνώ­ρι­σαν ξε­κά­θα­ρα. Ἀλ­λά τή στιγ­μή ἐ­κεί­νη κι αὐ­τός ἔ­γι­νε ἄ­φαν­τος ἀ­πό μπρο­στά τους. 32 Εἶ­παν τό­τε ὁ ἕ­νας στόν ἄλ­λο: Ἡ καρ­διά μας δέν αἰ­σθα­νό­ταν μέ­σα μας τήν πνευ­μα­τι­κή φλό­γα τοῦ θεί­ου ζή­λου καί τῆς ἀ­γά­πης πρός τόν Χρι­στό καί δέν ζε­σται­νό­ταν ἀ­πό τή θερ­μό­τη­τα τοῦ φω­τός τῆς θεί­ας ἀ­λή­θειας, ὅ­ταν μᾶς μι­λοῦ­σε στό δρό­μο καί μᾶς ἐ­ξη­γοῦ­σε τίς Γρα­φές; Πῶς δέν μπο­ρέ­σα­με λοι­πόν νά τόν ἀ­να­γνω­ρί­σου­με ἀ­μέ­σως; 33 Κι ἀ­φοῦ ση­κώ­θη­καν τήν ἴ­δια αὐ­τή πε­ρα­σμέ­νη ὥ­ρα, ἐ­πέ­στρε­ψαν στήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Ἐ­κεῖ βρῆ­καν συ­να­θροι­σμέ­νους τούς ἕν­δε­κα ἀ­πο­στό­λους καί τούς ἄλ­λους πού ἦ­ταν μα­ζί τους, 34 κι ὅ­λοι αὐ­τοί ἔ­λε­γαν ὅ­τι πραγ­μα­τι­κά ἀ­να­στή­θη­κε ὁ Κύ­ριος καί ἐμ­φα­νί­σθη­κε στό Σί­μω­να Πέ­τρο. 35 Τό­τε κι αὐ­τοί οἱ δύ­ο ἄρ­χι­σαν νά τούς δι­η­γοῦν­ται τά ὅ­σα τούς εἶ­χαν συμ­βεῖ στό δρό­μο καί πῶς τόν ἀ­να­γνώ­ρι­σαν ὅ­ταν ἔ­κο­βε σέ κομ­μά­τια τόν ἄρ­το.